Epilog [OS]

pół roku później…

Lucas

Walnąłem w drzwi, sfrustrowany. Ile można siedzieć w kiblu?! Zaczynałem żałować, że pozwoliłem Andy’emu korzystać z tej łazienki. Wrr!

- Andy, do cholery! – krzyknąłem. – Szybciej!

- Co? – odezwał się głos od strony wejścia do pokoju. Spojrzałem na Trampa zaskoczony.

- Nie jesteś w łazience? – spytałem.

- A wyglądam, jakbym był? – uniósł kpiąco jedną brew.

- W takim razie kto?… ADAM!

Obok łóżka usłyszałem głośny chichot, a potem dzieciak przebiegł przez łóżko i potrącając Trampa, wybiegł z pokoju.

- Kiedyś go uduszę, przysięgam! – warknąłem zły. Ten głupi smarkacz robił mi psikusy od samego początku. Tolerowałem to tylko dlatego, że po wypadku, który jako jedyny przeżył, miał częste spotkania z psychologiem i nie chciałem pogarszać jego stanu.

Przypomniałem sobie to, co działo się zaledwie pół roku temu. Ledwie Mac się przeprowadził i miały do niego przylecieć również dzieci z opiekunką, kiedy samochód, którym jechali na zakupy w Los Angeles, wpadł pod tira. Bliźniaczki, kierowca i opiekunka… Wszyscy zginęli. Przeżył jedynie Adam, który przez bite sześć godzin tkwił uwięziony w samochodzie, z czterema trupami wokół. To z pewnością było dla niego traumatyczne przeżycie. W dodatku, praktycznie rzecz biorąc, zmiażdżyło mu rękę, więc żeby wrócić do dawnej sprawności, musiał przechodzić intensywną rehabilitację. Współczułem mu i dlatego godziłem się na to wszystko.

Westchnąłem ciężko i jakoś sobie otworzyłem drzwi, chociaż nie było to proste. Szybko skorzystałem z łazienki i ubrałem się w ciuchy, które wcześniej uszykował mi Tramp. Doprawdy, żoną to on był idealną.

Gdy wyszedłem, uśmiechnąłem się, widząc, że ma na sobie szerokie, dżinsowe spodnie, obszerną koszulkę i bandanę zawiązaną na nadgarstku oraz zielone trampki. Od kiedy u mnie zamieszkał, przytył aż piętnaście kilo. Dzięki dosyć intensywnemu treningowi na siłowni, zrobiły mu się ładne mięśnie. Nie był już pedalsko chudy, lecz przyjemnie umięśniony. Kiedy pojechaliśmy na wakacje do Portugalii, wszyscy się za nim oglądali. Miał teraz naprawdę ładną klatę i będąc przez niego pieprzonym, nie czułem się jakbym uległ przegiętej ciocie. Andy stał się prawdziwym facetem. Z wakacji została mu ładna opalenizna, a włosy, które odrosły, modnie obciął i przefarbował z powrotem na czarno. Był cholernie przystojny. Przez pół roku zmienił się nie do poznania – nawet kiedy ostatnio pojechaliśmy w odwiedziny do jego rodziców, w pierwszej chwili nie wiedzieli, kim on jest. Kwitnął i to była moja zasługa.

- Jedziemy?

Kiwnąłem głową. W naszej, już teraz byłej, szkole, była tradycja, że na rozpoczęciu roku szkolnego zjawiali się absolwenci, którzy skończyli edukację i zdali maturę. Jechaliśmy tam głownie dlatego, że chcieliśmy się spotkać z resztą znajomych. Z Theo i Robem, z Joe i Colinem, którzy wciąż byli ze sobą oraz z Tomasem i Mają. Jak się dowiedzieliśmy ostatnio od Tomasa, Maja była w ciąży i bynajmniej nie była to wpadka. Po śmierci siostry Tom na gwałt próbował się kimś zaopiekować. Chciał mieć jakiś kontakt z małym dzieckiem. Jego babcia zmarła, zostawiając mu fortunę, z której oboje mogli żyć w dostatku, nie przejmując się niczym. Wybrali już datę ślubu i byli tak cholernie zapatrzeni w siebie, że aż nie mogłem na nich patrzeć.

Aha, no i Andy zrobił prawko. Kupiłem mu nawet samochód, żeby miał swój własny. Na początku kręcił nosem, ale potem, kiedy zaczął mu się przydawać, przestał. Przyzwyczaił się do tego, że ja za wszystko płacę, chociaż uparcie szukał sobie pracy. Łapał się wszystkiego, co tylko było możliwe i pracował wieczorami w różnych miejscach, oddając mi te pieniądze. Do tej pory nie mogę mu tego wybić z głowy.

W szkole w ogóle nie słuchaliśmy biadolenia dyrektora, lecz żywo ze sobą dyskutowaliśmy. Joe też się bardzo zmienił przy Colinie. Miałem wrażenie, że stał się nieśmiały, bo rumienił się prawie na każdą sugestię z mojej strony. Pomijając szok, jaki przeżył, kiedy się dowiedział, że ja również zmieniłem swoje preferencji, u boku Colina wyraźnie odżył. Od jakiegoś czasu chodził na kursu samoobrony, Colin planował otworzyć własny biznes i dodatkowy instruktor był mu bardzo potrzebny.

- To ostatnia okazja, żeby spełnić twoje marzenie i zrobić to w męskim kiblu – szepnął mi Andy na ucho.

Bez słowa pociągnąłem go za sobą do jednej z łazienek. Od dawna chciałem to z nim zrobić właśnie w szkolnym kiblu.

Ironia, co?

Andy

Seks w małej kabinie nie był szczytem moich marzeń, ale skoro tak bardzo chciał, nie miałem ochoty oponować. Było bardziej zabawnie niż namiętnie i cali się poobijaliśmy. Trudno było sobie znaleźć wygodną pozycję, ale zdecydowaliśmy, że on usiądzie na zamkniętym sedesie, a ja już sobie poradzę z tym, żeby o dosiąść, choć nie powiem, łatwo nie było.

Gdy skończyliśmy, oddychając ciężko i uśmiechając się do siebie, spojrzałem na nasze splecione dłonie. Od dłuższego czasu podczas seksu tak jakoś wychodziło, że łapaliśmy się za ręce i trzymaliśmy aż do końca. Podobało mi się to, Lucasowi chyba też, bo nie protestował.

Odchyliłem się do tyłu, opierając się o zamknięte drzwi.

- Uch… Nieźle.

- Andy?

Spojrzałem na niego, przekrzywiając lekko głowę.

- Co?

- Kocham cię, skarbie – mruknął czule.

Otworzyłem szeroko oczy ze zdumienia. Nigdy mi jeszcze tego nie powiedział, chociaż ja często mu mówiłem, że go kocham. On nie powiedział tego ani razu, dopiero teraz, po raz pierwszy…

Pisnąłem z radości i rzuciłem mu się na szyję, przytulając mocno. Objął mnie, burcząc coś, że piszczę jak baba, ale mało mnie to obchodziło.

- Ja ciebie też – odpowiedziałem. – Bardzo.

- Wiem. Pamiętasz, co chciałem zrobić tego dnia, tak na pożegnanie z tą szkołą.

- Mhm… Jesteś pewny?

- Nie, ale chcę to zrobić.

Doprowadziliśmy się do porządku i wyszliśmy z kabiny. Spojrzeliśmy na siebie i uśmiechnęliśmy lekko. Jeśli miałem jakieś wątpliwości co do tego, czy będziemy zgraną parą, przez ostatnich kilka miesięcy wyzbyłem się ich zupełnie.

Złapaliśmy się za ręce i wyszliśmy z łazienki. Uczniowie, którzy właśnie zmierzali do klas wraz z wychowawcami, wręcz skamienieli. Wszyscy jakby zamarli ze zdumienia, a potem zaczęły się jakieś szmery i szepty. Lucas uśmiechnął się kpiąco i w popisowy sposób złożył na moich ustach lekki pocałunek. Widząc miny wszystkich wokół, parsknąłem śmiechem. Nie bałem się bycia na świeczniku. Choć mój styl chociażby ubierania się zmienił się o jakieś sto osiemdziesiąt stopni, wciąż byłem tą samą osobą. Zmieniła się moja powierzchowność, ale nie ja.

Wreszcie odkryłem swoją naturę, prawdziwego siebie. Zresztą, nie tylko ja. Tak samo było z Lucasem i Joe, którzy, nawiasem mówiąc, byli na dobrej drodze do zostania przyjaciółmi.

Odkryłem siebie i byłem z tego dumny. Stałem się człowiekiem, którym chciałem być.

Ja i Lucas rzuciliśmy sobie figlarne spojrzenia i wyszliśmy ze szkoły, trzymając się za ręce. Czekało nas jeszcze wiele wspólnych przygód, ale tym się nie martwiłem.

W końcu życie byłoby cholernie nudne, gdyby nic się nie działo.

KONIEC

 ***

Nadszedł ten upragniony (lub nie) moment. OS się skończyło. Zdaję sobie sprawę z tego, że mogłam je trochę bardziej rozbudować, ale nie sądzę, żeby był jakiś sens to robić. W końcu co za dużo, to niezdrowo. Być może kiedyś napiszę do tego jakiś dodatek, myślałam też o osobnej historii Joe i Colina i Theo i Roba. Możliwe, że coś takiego kiedyś się pojawi, jeżeli są osoby zainteresowane.

DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM, KTÓRZY ZOSTAWILI POD TYM OPOWIADANIEM JAKIKOLWIEK ŚLAD SWOJEJ BYTNOŚCI. Nie chcę wymieniać, bo jest dużo czytelników anonimowych i nie chciałabym też kogoś pominąć.

Na blogspot są fajne statystyki. Niektóre notki  mają nawet po 200 wyświetleń w ciągu tygodnia, w którym są dodawane, co, niestety, nie jest widoczne w komentarzach. Ale trudno. Mam jednak małą prośbę... Byłabym bardzo wdzięczna, gdyby niektórzy się przełamali i naskrobali trochę pod epilogiem. Co się podobało, a co nie, co należy zmienić... W końcu pracuję nad tym, żeby moje opowiadania były jak najlepsze, a mogę się uczyć tylko dzięki Waszym opiniom i poprawkom.

I jeszcze mam pytanie odnośnie stron. Wolicie takie na górze czy takie jak zrobiłam z prawej strony bloga o Czarnym? Te drugie są chyba wygodniejsze, bo tak jest dużo z zabawy z docieraniem do tych linków. Czekam na Wasze opinie odnośnie tego i ostatniego rozdziału.

Wkrótce "Pozory mylą" o Andreju Pejicu i... sami zobaczycie.

Nie przedłużam już więcej.

Pozdrawiam i życzę miłych wakacji!