14.Koniec

- A więc wreszcie się spotykamy – powiedział Gerard z szerokim uśmiechem na ustach. Wyglądał na niezwykle pewnego siebie. U jego boku stał Chris, zaraz obok jego żona i prawie dwudziestu innych łowców. Parking nie był dla nich najlepszą opcją na walkę, ale Peter nie zamierzał wybrzydzać. Nadeszła poda, by to zakończyć.

- Koniec twoich gierek, Gerard. Naprawdę nie musiałeś posuwać się do takich rzeczy, by trzymać Chrisa z daleka od watahy – powiedział Peter spokojnie. Nie wyglądał na osobę, której zamordowano całą rodzinę i spalono dom. Nawet uśmiechnął się lekko. – Teraz się doigrałeś.

- Odważne słowa jak na kogoś, kto zaraz zginie – odpowiedział Gerard. – Ale cieszę się, że postanowiłeś wynurzyć się ze swojej nory. Nadszedł czas, by położyć kres tym wszystkim morderstwom.

Peter zaśmiał się. Jego oczy zabłysły na czerwono.

- Dalej zamierzasz udawać, że to my pozabijaliśmy tych wszystkich ludzi? Nie bądź żałosny. Dobrze wiem, że to twoja sprawka. Miejmy to już za sobą.

Gerard dał sygnał do ataku. Peter nie musiał, wilki wyskoczyły i zaczęły atakować, zdejmując tych najbardziej wysuniętych łowców. Wybuchł chaos. Isaac obserwował wszystko z oddali, kierując wilki na tych najbardziej zagrażających im łowców. Na Peterze skupiła się największa grupa, ale dzięki temu, że był alfą, ich kule niewiele mogły mu zrobić. Nie strzelali kulami z tojadem, więc nie chcieli ich zabić, nie od razu.

Stiles obserwował wszystko z ukrycia. Nie wiedział, gdzie patrzeć, wszędzie toczyły się walki. Derek dobrze sobie radził. Był szybki i zwinny i dobrze wiedział, co robi. Nie zależało mu na zabijaniu, lecz obezwładnieniu. Popchnął dwóch tak, że uderzyli głową o beton i stracili przytomność. Liam też sobie dobrze radził, gorzej było z Corą i Beoydem. Cora była uparta i chętna do bitwy, ale wyraźnie brakowało jej umiejętności i trzeźwego spojrzenia na sytuację, którymi wykazywali się Liam i Derek. Liam, mimo swoich napadów złości, walczył fenomenalnie.

Najwięcej trudności miał jednak Boyd. Albo nie uczył się z innymi wilkołakami, albo śmierć Erici dotknęła go do tego stopnia, że już mu zwyczajnie nie zależało. Łowcy zdążyli go już dość konkretnie poranić. Victoria Argent skrzywiła się i wycelowała w niego broń.

W następnej chwili Boyd padł i już nie wstał.

Peter przedzierał się między łowcami, próbując dostać się do Gerarda, ale ten dobrze się ustawił i nie było to takie proste. Stiles zaklął. Miał nadzieję, że Boyd żył i że reszcie też nic nie będzie.

Musiało się udać.

Jeden z łowców poraził czymś Petera sprawiając, że ten padł, drgając. Liam dostał czymś i upadł, jego ciało wróciło do swojej ludzkiej postaci. Stiles nie wiedział, co mu zrobiono, ale prawdopodobnie był to też prąd. Derek uskoczył w ostatniej chwili i wgryzł się w ramię jednego z łowców, powalając go na ziemię. Dwóch kolejnych władowało w niego cały magazynek, zanim ten wreszcie odpuścił i odsunął się od łowcy.

Gerard wygrywał.

- Chyba nie myślałeś, że naprawdę macie jakieś szanse? – spytał mężczyzna. – Żałosne. Skarbie, podejdź.

Jedna z nielicznych kobiet podeszła do Gerarda. Jej włosy były jasnozłote. Na głowę miała naciągniętą czarną czapkę. W ciemności nie można było dostrzec więcej.

- Wykończ go – powiedział Gerard, wskazując jej Petera.

Jeden łowca tak dla pewności poraził go po raz kolejny prądem, żeby nie mógł się podnieść. Peter warknął, ale ból nie pozwolił mu na nic więcej.

Kobieta uśmiechnęła się zadowolona i zrobiła kilka kroków w stronę alfy.

Cichy świst przeciął powietrze i trafił ją w sam środek klatki piersiowej. Wszyscy zamarli.

Fuck yeah, pomyślał Stiles zadowolony.

Prawdziwa walka właśnie się zaczęła i to w momencie, kiedy Chris Argent uniósł broń i wycelował ją w kulącą się blondynkę.

- Nawet o tym nie myśl – powiedział.

Łowcy nagle zaczęli celować do siebie nawzajem. Nie wiadomo było, kto jest z kim.

- Chris? – zdumiała się Victoria. – Co to ma znaczyć?

Ojciec Allison zerknął na nią.

- Skoro Kate żyje i najwyraźniej ma się dobrze – wskazał blondynkę, która spojrzała na niego z wyraźnym zaskoczeniem – atakujemy niewinnych. Mamy kodeks. Polujemy na tych, którzy polują na nas.

Gerard pokiwał głową.

- Dalej stajesz w jego obronie? – zdumiał się. – Po tym wszystkim, co zobaczyłeś? Po tym, jak na twoich oczach zabił swoją siostrzenicę? Nadal jest dla ciebie taki ważny? Zupełnie straciłeś rozum?!

- Cóż – stęknął Peter, podnosząc się do siadu z wyraźnym trudem. Uśmiechnął się w ten swój cwaniacki, pełen wyższości i pewności siebie sposób. – Widać seks był tak dobry.

Stiles zachłysnął się śliną. Seks?! Seks?!

Jaki seks?!

I nagle do niego dotarło.

„Ugh… Peter był prawdopodobnie u swojego kochanka…”

„On i Patricia nie kochali się, po prostu pragnęli mieć dziecko…”

„… kilka godzin później łowcy zaatakowali całe nasze stado. Peter miał jakieś kontakty. Ostrzegł mamę i resztę, ale było już za późno…”

Chris Argent. Kochankiem Petera był Chris Argent. Chris Argent, który ostrzegł watahę, gdy Gerard powiadomił go o swoich zamiarach. Chris Argent przekazał to Peterowi, a ten ostrzegł resztę i dzięki temu część wilków przeżyła.

Kochankiem Petera był cholerny Chris Argent.

A więc to o to chodziło, pomyślał Stiles, nagle wszystko rozumiejąc. Gerard nie kombinował jak koń pod górę dlatego, że mu się nudziło w domu. Nie, on chciał zrazić Chrisa do watahy. Wiedział o jego powiązaniach i pewnie mu się to nie podobało. Gdy Peter zabił siostrzenicą na oczach kochanka, ten powinien postawić na nim krzyżyk.

Cholerny Chris Argent.

- Christopher, nie wygłupiaj się – powiedziała Victoria. – Czas wreszcie pozbyć się tych psów.

- Mamy kodeks – upierał się Chris. – Polujemy na tych, którzy polują na nas. Nie będę brał udział w bezsensownej rzezi.

- Wybierasz jego ponad swoją rodzinę? – Gerard prawie splunął.

- Nie. Moja prawdziwa rodzina wie, że mam rację – odparł ostro – i wybierze mnie.

- I pomyśleć, że włożyłem tyle wysiłku w to, by pokazać ci jego prawdziwe kolory – powiedział Gerard, po czym uśmiechnął się. – Cóż, widać niepotrzebnie zadawałem sobie trud.

Gerard wyciągnął rękę z bronią w stronę Chrisa. Kolejny świst przeciął powietrze i trafił go w ramię, ale mężczyzna zdążył oddać strzał. Ojciec Allison syknął i padł, łapiąc się za ramię. Kate złapała strzałę i obróciła się w stronę Petera. Zanim zdążyła go zaatakować, Cora rzuciła się jej do gardła i powaliła ją na ziemię.

Łowcy zaczęli walczyć między sobą. Widać było, że ekipa Chrisa walczy przeciwko ekipie posłusznej Gerardowi. Allison ściągała jednego łowcę po drugim. Stiles kiedyś coś słyszał, że trenowała łucznictwo, ale nie sądził, że jest aż taka dobra.

I nie bardzo rozumiał, co właśnie się działo na jego oczach, ale obserwował uważnie, nie chcąc niczego przegapić.

Chris kucnął przy Peterze, trzymając broń w drżącej dłoni. Kate już nie kryła się z tym, że jest wilkołakiem. Z łatwością poradziła sobie z Corą i wykorzystując zamieszanie, atakowała znienacka łowców pod wodzą Chrisa. Liam dostał znak do odwrotu, więc zrobił to. Ledwo.

Walka już prawie się kończyła. Kate chyba zdała sobie z tego sprawę, bo odwróciła się nagle z zamiarem ucieczki, kiedy na plecy rzucił jej się Derek. Gerard w tym czasie próbował się pozbyć tych, którzy mu się sprzeciwiali.

Parking zaścielony był zakrwawionymi ciałami. Stiles nie miał pojęcia, ile z nich to trupy.

Kolejna strzała przecięła ze świstem powietrze. Viktoria padła na ziemię, próbując nabrać powietrza w płuca.

Gerard potraktował ją jako ludzką tarczę.

Nagle w cały ten raban wjechał samochód Stilesa, trąbiąc głośno.

- Uwaga, uwaga! Nie wszyscy łowcy są źli! – powiedział Stiles do słuchawki w uchu.

Samochód niemal od razu został ostrzelany. Scott schylił się, a reszta pasażerów wyskoczyła z auta. Ayumu wyciągnął swoją katanę, która zajarzyła się na niebiesko i włączył się płynnie do walki, wykorzystując swoje nadnaturalne zdolności. Jego dwaj bracia i siostra zrobili to samo.

- Ayumu, z prawej! – ostrzegł go Stiles, widząc jak Gerard się na niego zamierza.

Japończyk płynnie uniknął ataku, odbijając kulę cholernym mieczem.

Kulę. Mieczem! Był lepszy niż Deadpool.

Po kilku minutach było po walce.

- Nie! – krzyczał Gerard, kiedy został pchnięty na kolana. – Nie pozwolę na pokrzyżowanie moich planów! Wiecie, ile czasu i zachodu kosztowało mnie to wszystko?! Przemienienie Kate! Przekonanie Chrisa, że jesteście bandą morderców! Doprowadzenie do walki! To ja miałem być alfą! To ja…

Allison strzeliła mu w ramię, wyłaniając się nagle z cienia. Musiała zejść z drzewa, na które pomogli się jej wdrapać, by miała dobre miejsce do strzelania.

- Więc przyznajesz, że to wszystko ukartowałeś? – spytał Chris, patrząc na niego z dezaprobatą.

Gerard spojrzał na niego ze złością.

- Dokładnie tak – odezwał się Stiles, wychodząc z ukrycia. – Wszystko to sobie zaplanował. Zabicie omegi, potem niewinnych ludzi… Wszystko po to, by zrzucić to na watahę. Kiedy okazało się, że pozorowanie ataków zwierząt się nie uda, pozwolił, doprowadził do przemienienia Kate w wilkołaka. Mógł sam dać się ugryźć i wyleczyć się z raka, ale wolał przy okazji zniszczyć Hale’ów. Nie chciał, by jego syn się z nimi zadawał. Chciał, by rodzina zabijała wszystkie istoty nadprzyrodzone, nie tylko te winne przelania krwi. Pozwalał Kate hasać w czasie pełni i zabijać, a potem zwalał to na watahę Hale’ów. Nagrał, jak zabija Malię, po czym pokazał to Patricii i ją sprowokował. Powiedział, że ta zabiła Kate, a tak naprawdę zabili Patricię i Angelę Moron, identyfikując zwłoki tej drugiej jako Kate, żeby Kate mogła bezkarnie poruszać się po mieście i lesie. Chciał, żeby Peter zabił Laurę na oczach Chrisa, żeby zdobyć jego pełne poparcie. Potrzebował całej rodziny, by móc pozbyć się tak potężnej watahy. No, była jeszcze opcja, żeby Chrisa też sprzątnąć i zająć się treningiem Allison, gdy ta już skończy osiemnaście lat. Oczywiście, gdyby zdołał przekonać Chrisa, że wszystkie wilkołaki to bestie, Chris sam wytrenowałby córkę na bezwzględnego zabójcę.

Wszyscy patrzyli na niego zszokowani.

- Widzisz – uśmiechnął się do Petera – mówiłem, że te wszystkie informacje są ważne.

- Skąd wiesz o nagraniu? – zdumiał się Gerard. – Skąd…?

- Kate wrzuciła mi je do kieszeni. Albo podejrzewała, że nie można ci ufać, albo chciała cię wystawić i zdobyć moc dla siebie. O to musiałbyś spytać ją. – Stiles spojrzał na blondynkę, która przytrzymywana była przez Dereka. Brunet był zdeterminowany, by nie dać jej zwiać. – Sam jestem ciekaw kilku rzeczy.

- Co teraz? – spytał Chris, patrząc na Petera.

Alfa wstał i podszedł do Kate. Derek uniósł jej głowę.

Peter bez wahania rozerwał jej gardło pazurami.

Allison odwróciła wzrok, trochę zielona na twarzy.

- Teraz twoja kolej – powiedział Peter do Gerarda. – Twoja rodzina jest w dobrych rękach – dodał z uśmieszkiem. Zanim zdążył wykończyć mężczyznę, Chris uniósł broń i zastrzelił swojego ojca.

Peter obejrzał się na niego zaskoczony, ale nie skomentował tego.

Reszta pupilków Gerarda poddała się. Nikt nie chciał się mieszać w coś takiego. Ayumu i jego rodzina skinęli Stilesowi i zniknęli tak szybko jak się pojawili, zapewnie nie chcąc się dłużej mieszać w całą historię. Przez całą akcję ukrywali twarze, by łowcy nie mogli ich zidentyfikować. Stiles się cieszył, że w ogóle zdołał ich skłonić do współpracy.

- Skąd pan wiedział? – spytał Stiles, patrząc na Chrisa Argenta. Jego w swoim planie nie uwzględnił. Udało mu się zadzwonić do Scotta i Allison i skłonić do współpracy Ayumu. Co do Chrisa dalej nie miął pewności, więc nie zdecydował się na wcielenie go do swojego planu.

- Powiedziałam mu o wszystkim – odezwała się Allison. – Mówiłam, że mój tata nie miał o niczym pojęcia.

Stiles się na nią zagapił.

- Jezu Chryste, poważnie?! – złapał się za głowę. - Mogłaś nas wszystkich zabić!

- Cóż, nie zabiłam, prawda?

Stiles tylko jęknął ze zgrozą. Allison była uparta jak osioł.

- Stiles…

Nastolatek odwrócił się w stronę samochodu. Scott wyczołgał się z niego ledwo co, opierając się ciężko o maskę. Przód jego zielonej koszulki pokryty był krwią.

- Scott? – spytał z przerażeniem.

- Chyba nie jest dobrze – odparł Scott z lekkim uśmiechem po czym osunął się na ziemię.

- Scott!

- O mój boże, Scott! Scott! – Allison dopadła do niego i padła na kolana. Potrząsała nim, ale ten ledwo reagował. Oczy mu się wyraźnie zamykały i był blady. – Musimy coś zrobić. Trzeba dzwonić po karetkę.

- Nie ma czasu – powiedział Peter, podchodząc do niego z trudem. – Jego serce przestało bić. Obawiam się, że…

- Zrób coś! – krzyknął Stiles, nie wiedząc, za co się złapać i co zrobić, by jakoś pomóc przyjacielowi. – Pomóż mu.

Peter spojrzał na niego.

- Mogę mu pomóc tylko w jeden sposób – powiedział.

- Przemienić go – skomentował Stiles.

Peter skinął spokojnie. Spojrzał na Argenta. Chris zacisnął usta, wyraźnie niezadowolony z tego, co chcieli zrobić. Potem spojrzał na swoją córkę i w końcu skinął głową.

Peter kucnął przy nieprzytomnym nastolatku, złapał go za rękę i wgryzł się w jego nadgarstek. Jego oczy zajarzyły się na czerwono na krótką chwilę.

- I już? – spytał Stiles, kiedy Peter wstał i odsunął się.

- Teraz trzeba czekać – odparł wilkołak. Potrząsnął głową. – Jeśli ugryzienie się przyjmie, powinien wrócić do zdrowia. Jeśli nie… widać takie jego przeznaczenie.

Stiles już go nie słuchał. Liczył się dla niego tylko przyjaciel.

Nie docierało do niego nic innego. Wiedział, że panowało poruszenie i że Chris i Peter próbują zapanować nad sytuacją. Tym, którzy byli w stanie odejść o własnych siłach, właśnie to rozkazano.

- Stiles, potrzebuję twojej pomocy – powiedział Peter, wracając do niego po kilku minutach.

Stiles tylko pokręcił głową. Nie zamierzał zostawiać Scotta. Alfa sapnął zirytowany, złapał go za ramię i zmusił do wstania.

- Potrzebuję cię – powtórzył. – Mądrala z ciebie, prawda? – spytał. – Wymyśl jakąś historię, którą możemy sprzedać policji.

- Scott… - zaczął Stiles, ale Peter mu przerwał ostro.

- Nic już dla niego nie zrobisz. Albo ugryzienie się przyjmie, albo nie. Tutaj jesteś naprawdę potrzebny.

Stiles obejrzał się na przyjaciela i zagryzł dolną wargę. Peter zawarczał zirytowany.

- Stiles – odezwał się Chris, kładąc mu rękę na ramieniu. – Spójrz na mnie. – Gdy ich wzrok się spotkał, mężczyzna kontynuował: - Musimy coś powiedzieć policji. Żaden z nas nie zna szczegółów tak dobrze jak ty. Allison zajmie się Scottem, dobrze? Wiesz, że w jej rękach będzie bezpieczny.

Nastolatek jeszcze raz obejrzał się na przyjaciela. Allison skinęła mu głową.

Stiles odetchnął głęboko i spojrzał na całe pobojowisko.

Na parkingu zostało już niewiele osób. Trupy, ciężko ranni, dwóch łowców ze świty Chrisa, sam Chris, Peter, Allison, Scott i Stiles.

Trupów było sporo.

Victoria Argent.

Kate Argent.

Gerard Argent.

Boyd.

Sześciu kolejnych łowców, których imion nie znał.

- Okej. Okej – powiedział cicho, biorąc głęboki oddech i próbując wymyślić jak najlepszą historię, w którą mogłaby uwierzyć policja.

Próbował przypomnieć sobie wszystkie informacje, jakie do tej pory zgromadził. Przetarł twarz dłońmi, myśląc zawzięcie.

- Okej. Okej – powtórzył, oblizując usta. – Gerard jakiś czas temu dowiedział się, że ma raka i że nie ma wielkich szans na wyleczenie się z niego. Panicznie bał się śmierci i zaczął szukać odpowiedzi u lekarzy, znachorów, wiedźm, w starych książkach, kronikach… Ubzdurał sobie, że rodzina Hale’ów to tak naprawdę wataha wilkołaków i ugryzienie alfy go wyleczy. – Peter i Chris spojrzeli na niego jak na wariata. – Wymyślił sobie, że przecież tak silna wataha nie da mu łatwo czegoś takiego, więc najpierw musi pozbyć się części z nich, żeby osłabić alfę. Kate… Kate to była jego ukochana córeczka i oczko w głowie. Miał do niej słabość, wszyscy to wiedzieli. A i ona kochała ojca. Widziała, że mu odbiło, ale nie miała serca odbierać mu nadziei tuż przed śmiercią, więc w tajemnicy przed wszystkimi zaczęła zabijać. Najpierw zwykłych ludzi, żeby stworzyć iluzję bestii, a potem wszystkich ludzi związanych ze stadem, żeby zmniejszyć liczebność „wilkołaków”. Było jej to na rękę, bo nie pałała do nich wielką sympatią i nie znosiła tego, jak bardzo poważano ich w mieście. Chris i Allison nie raz słyszeli, jak klęła na nich i mówiła, że z chęcią zobaczyłaby ich wszystkich martwych. – Stiles przetarł twarz dłońmi. – Wymyślili cały ten alarm jako przykrywkę dla swoich akcji. Gerard miał układy z szeryfem, więc policja nigdy nie była w stanie trafić na odpowiedni trop, bo szeryf krył swojego starego kumpla, ale… Ale Chris nie był idiotą i wiedział, że coś jest nie tak. – Stiles gestykulował zawzięcie, dopasowując kolejne elementy układanki. - Ostrzegł Petera o zamiarach swojego ojca, który już tak ześwirował, że wciągnął w ten bałagan całą swoją rodzinę, a że ślady rzeczywiście wyglądały na zwierzęce, wszyscy chcieli znaleźć to zwierzę i zabić, zanim zabije więcej ludzi. Ci z rodziny Hale’ów, którzy przetrwali pierwszy atak, schronili się w lesie. Łowcy patrolowali granice, więc opuszczenie lasu i poproszenie o pomoc nie wchodziło w grę. Łowcy byli uzbrojeni i niebezpieczni, a cała rodzina Hale’ów przekonana, że oni wszyscy chcą ich zabić. Nie mieli śmiałości próbować opuścić lasu. Większość z nich to w końcu dzieci i przestraszone nastolatki, prawda? Kate nie była w stanie zabić wszystkich na raz, więc dopadała pojedyncze osoby. W końcu Gerard postanowił doprowadzić do ostatecznego starcia. W nocy podpalili dom w lesie, żeby wreszcie wywabić stamtąd wilkołaki i im się to udało. Na skraju lasu Peter znalazł mój samochód, ukradł go i postanowił pojechać nim na policję. Wszyscy wiedzieli, że interesuję się lasem, nikogo to nie zdziwi… Gerard, oczywiście, tylko na to czekał. Ostrzelali samochód w konsekwencji czego zginął Boyd, kierowca. Isaac, Derek, Peter i Liam wyszli z tego cało. W tym czasie łowcy zorientowali się, że Gerard oszalał i że strzela do zwykłych cywili. Doszło do strzelaniny. Kate i Gerard przeciwko Chrisowi i jego ludziom. Jeden z ludzi Chrisa strzelał z daleka z łuku, osłaniając swoich. Koniec końców, wreszcie udało się dopaść Kate i Gerarda, ale sporo ludzi już zginęło.

Stiles spojrzał na Petera i Chrisa Argenta, którzy wyraźnie się zastanawiali nad tym, co powiedział.

- Najlepsze kłamstwa są najbliższe prawdy – stwierdził Peter i skinął głową. – W porządku, zarys mamy, ale ciągle jest sporo luk.

- To bez znaczenia – powiedział nastolatek. – Wiem, jak pracuje policja. Jeśli wszyscy opowiemy tę historię, każdy ze swojej perspektywy, będzie po kłopocie. Tym bardziej, że Kate i Gerard nie mogą się bronić. Martwi nie mają głosu.

- Co z Viktorią? Jak wytłumaczysz jej śmierć? – spytał Peter.

Stiles uniósł brwi.

- Wszyscy wiedzieli, że twarda z niej babka i zawsze stawia na swoim. Była zazdrosna.

Peter uniósł brwi.

- Zazdrosna? – spytał wolno.

- Heloł! Jej mąż regularnie wymykał się do ciebie na bzykanie. Widziała w tobie zagrożenie. Gdy dowiedziała się o szaleństwie Gerarda, postanowiła mu pomóc, byle tylko się ciebie pozbyć. Gdybyś zginął, wreszcie miałaby męża tylko dla siebie.

Chris Argent patrzył na niego z wyraźnym niedowierzaniem.

- W sumie to mógł być jej prawdziwy powód – mruknął Peter.  – Pewnie był. Nie znosiła mnie.

- Nasikałeś na nią – zauważył Chris Argent, patrząc na Petera spod byka. Nie wyglądał na nieszczęśliwego z powodu śmierci żony. – Co ze śladem pazurów na szyi Kate?

- Ugh… Nie da się tego jakoś przerobić? – Ojciec Allison spojrzał na niego pustym wzrokiem. – Egh, okej, uhm… Nie ma jakiejś broni, która mogłaby coś takiego zostawić?

- Trochę to naciągane, ale shuko założone na zewnętrzną stronę dłoni chyba się nada. Akurat mam w bagażniku. Chyba pora dzwonić na policje. Allison zabierze stąd Scotta, a moi ludzie pozostałych, których teoretycznie nie powinno tu być. Pozostaje jeszcze problem ciebie.

- Mnie? – zdziwił się Stiles.

- Skoro Peter zabrał twój samochód, ty ciągle powinieneś się szwędać przy lesie.

- Cholera. – Stiles podrapał się po głowie. – Okej, Dereka tu nie było. On i Cora zostali z dziećmi w lesie i mieli je chronić. Peter zostawił mnie z nimi. Mieli upewnić się, czy na pewno nic mi nie jest.

- Tak z ciekawości, czemu cię zaatakowałem? – Peter spytał z lekkim uśmieszkiem.

Stiles wzruszył ramionami.

- Wziąłeś mnie za Argenta. Dopiero potem się okazało, że jestem tym samym dzieciakiem, którego uratowaliście kilka miesięcy wcześniej. W ten sposób mój ojciec ci wybaczy, a Derek zdobędzie u niego trochę punktów za to, że się mną zaopiekował. No i mam przy okazji historię o tym, jak go poznałem.

- Widzę, że pomyślałeś o wszystkim.

- Wcale nie, ale wszyscy są w sytuacji, w której wiele nie wiedzą. To nam pomoże. Niech każdy powie swoje i twierdzi, że nie zna motywów Gerarda i Kate. Filmik z Malią i zidentyfikowanie Angeli Moron jako Kate już ich mocno obciąża. Tyle wystarczy. Policja resztę sobie sama dośpiewa, szukając motywu. Szaleństwo dobrze usprawiedliwi wszystko.

Peter spojrzał na niego sceptycznie.

- Zobaczymy.

Chris zadzwonił na policję. Allison i Stiles zapakowali Scotta do jej samochodu i pojechali pod las, gdzie znajdowała się reszta wilkołaków. Scott zaczął oddychać, gdy Stiles rozmawiał z Peterem i Chrisem, więc wszystko z nim powinno być dobrze.

Allison wysadziła Stilesa na skraju lasu i sama zabrała go w inne miejsce. Musiała go ukryć. Nikt nie mógł zobaczyć, że został postrzelony. Jeśli rzeczywiście się przemieni, jego ciało samo pozbędzie się kuli, a po ranie nie będzie śladu.

- Wszystko w porządku? – spytała Cora.

- Tak. Słuchajcie, jaką mamy wersję zdarzeń, okej?

Opowiedział im jeszcze raz całą historię. Dał wskazówki, co mówić, jeśli czegoś nie wiedzą. Na koniec powiedział:

- To teraz ktoś musi mnie ogłuszyć. Muszę mieć ślad, jeśli to ma wyglądać wiarygodnie.

- Stiles, nie moż… - zaczął Derek, ale Cora już do niego wystartowała. Nim się zorientował, zrobiło mu się ciemno przed oczami i stracił przytomność.

Obudził się w szpitalu. Jęknął głucho, czując tępe pulsowanie z tyłu głowy. Cora zdecydowanie miała uderzenie. Co za wredna jędza! Nie musiała bić aż tak mocno.

- Stiles!

Do pomieszczenia wszedł jego ojciec. Na jego twarzy wymalowała się ogromna ulga.

- Hej, tatko – powiedział, rozglądając się. – Em… co tym razem zrobiłem?

- Masz szlaban do końca życia! – John zaczął wygrażać mu palcem. – Coś ty sobie myślał?! Tyle razy ci mówiłem, żebyś wreszcie dał sobie spokój z tym lasem!

- Em… bestia mnie zaatakowała?  - udał zdziwienie. – I żyję?

John westchnął ciężko.

- Nie, to nie była bestia – powiedział. – Cała sprawa się wyjaśniła. Dostałeś w głowę od Petera Hale’a.

- Od kogo? – spytał.

- To bardzo długa historia, Stiles. Jest prawie czwarta nad ranem. Opowiem ci, jak się wyśpisz, okej?

Stiles zagryzł dolną wargę.

- No, weź, tato, nie możesz mi tego zrobić. Musisz mi powiedzieć, co…

- Dobranoc, Stiles.

Stiles aż się zagapił na zamykające się drzwi.

- Ale tato! – krzyknął za nim. Zaraz przypomniał sobie, że jest środek nocy. Westchnął ciężko. – Jasne, jak zwykle. Nawet nie wiem, czy wszystko wypaliło.

O dziwo, wypaliło, jak dowiedział się następnego dnia.

Większość watahy też była w szpitalu na obserwacji. Przebadano ich dokładnie, spodziewając się słabego zdrowia po ponad połowie roku życia w lesie, ale wszyscy byli zupełnie zdrowi. Lekarze wydawali się kompletnie zaskoczeni, ale Peter jakoś zdołał to wyjaśnić.

Stilesa też wypuszczono. Allison napisała mu, że S. też jest okej i że nie ma nawet śladu po ranie. Nastolatek odetchnął z ulgą. Gdyby coś się stało Scottowi… Nigdy by sobie tego nie wybaczył.

Chris odwalił kawał dobrej roboty, opowiadając o szaleństwie swojego ojca i Kate. Wyszedł z pokoju przesłuchań prawie ze łzami w oczach, co musiało zrobić wrażenie na policji, bo uwierzyli we wszystko, co im powiedział. Stiles nie mógł uwierzyć, że to rzeczywiście zadziałało, bo cała historia miała sporo niewiadomych, ale cóż…

Peter przyszedł do niego, kiedy jeszcze obaj byli w szpitalu i oficjalnie go przeprosił – przy jego tacie – za uderzenie go w głowę i za to, że przez niego ostrzelano jego samochód. Stiles, oczywiście, był zmieszany i przyjął przeprosiny, wyrażając swoje niedowierzanie co do tego, co Peter właśnie przeżył. Poprosił też o podziękowanie Derekowi i Corze, którzy się nim zajęli – ojciec mu powiedział, że gdy tylko podjechała karetka, Derek od razu go do niej zapakował i poprosił, żeby najpierw się nim zajęli, bo dość mocno dostał w głowę.

Zaraz po powrocie do domu Stiles zniszczył wszystkie materiały dowodowe, które miał w swoim pokoju. Skoro on dał radę dotrzeć do tych informacji, policja też powinna pokojarzyć fakty. Wiedział, że będzie musiał kiedyś wyznać prawdę o tym wszystkim, ale zdecydował, że jeszcze nie teraz.

Przez kilka kolejnych dni nie widział praktycznie nikogo. Ani watahy, ani Argentów, ani Scotta... Nawet jego tata prawie cały czas spędzał poza domem, pracując nad sprawą Gerarda i Kate.

Dwa dni po całej akcji w domku Kate na obrzeżach miasta znaleziono cztery osoby uważane do tej pory za zaginione. Byli to członkowie stada Hale’ów: Matthew, Samantha, Lilieth i Oscar. Cała czwórka była naga i w opłakanym stanie, ale zdecydowanie żywa. Ich zeznania jeszcze bardziej pogrążyły Kate i Gerarda. Jakiś kontakt Petera zdołał dotrzeć do nich na czas i powiedzieć im, co mają mówić. Matthew i Samantha zeznali dodatkowo, że ich dwunastomiesięczny synek, Brian, został im odebrany i sprzedany. Kate śmiała się z tego w głos i ciągle opowiadała, jak wielu ludzi chciało go kupić i że nigdy więcej go nie zobaczą. Jeśli do tej pory policja miała wątpliwości co do tego wszystkiego, tyle wystarczyło, by obwinić Kate i Gerarda o wszystkie zbrodnie.

Reszta mogła odetchnąć z ulgą.

Stiles chciał iść na pogrzeb Boyda i Erici, ale teoretycznie nie znał żadnego z nich. Nie chciał zniszczyć tego wszystkiego, co udało im się osiągnąć, więc z niezadowoleniem został w domu.

Kilka dni później John Stilinski został wybrany na nowego Szeryfa.

W szkole rozmawiał trochę z Allison. Powiadomiła go, że jej ojciec uratował Oliwera Hale’a, dwunastoletniego brata Dereka i Cory i już prawie pół roku minęło od czasu, kiedy podrzucił go watasze Satomi Ito. Nikt nie miał o tym pojęcia, bo tylko tak chłopak mógł być bezpieczny.

Stiles chodził po ścianach. Docierały do niego tylko strzępki informacji, które zasłyszał tu i tam. Szkoła doprowadzała go do szału. Wszędzie plotkowano o całym zdarzeniu, ale nikt nic konkretnego nie wiedział. Allison nie mogła zbyt otwarcie z nim o tym rozmawiać, sama zresztą niewiele wiedziała, a Scott cały swój czas spędzał z Peterem i resztą stada, przyzwyczajając się do swojego nowego życia. Jego mama, Melissa, odbyła już rozmowę z Peterem i poznała prawdę o wilkołakach. Scott nie musiał się więc niczym martwić – mógł skupić się na opanowaniu swoich nowych mocy.

Minęły prawie dwa tygodnie, zanim wszystko powoli ucichło. Scott wrócił od szkoły, cała sprawa była już praktycznie opisana w gazecie i Stiles wreszcie mógł się skontaktować z watahą.

Dom w lesie był spalony, a apartament Petera zdemolowany. Scott powiedział mu, że Peter wynajął jakiś ogromny budynek, w którym zmieściła się cała wataha. Budynek znajdował się niedaleko starych magazynów, w których Stiles po raz pierwszy zobaczył Dereka. Prawie nie było tam ludzi.

Scott zaprowadził go do szerokich, przesuwanych w bok drzwi. Gdy je otworzył, oczom Stilesa ukazała się masa przestrzeni z łóżkiem wciśniętym w kąt i sporym aneksem kuchennym w rogu po prawej stronie. Były stolik i kanapa, ale generalnie całe pomieszczenie było puste. Z lewej strony znajdowały się kręcone schody, które pewnie prowadziły do pokojów na górze.

- Proszę, proszę – rzucił Peter z kanapy, na której siedział z książką. – Któż to nas odwiedził?

- Ktoś, kto chodził po ścianach ze zdenerwowania przez ostatnie tygodnie. Jezu, nawet podwójna dawka Adderallu nie dawała sobie ze mną rady. Scott mówił, że wszystko jest okej?

Stiles zatrzymał się blisko alfy, przestępując z nogi na nogę.

- Mhm… Miałeś rację. Wszystkie czyny przypisali szaleństwu Gerarda i Kate. Nikt tego nie kwestionował.

- Uhm… - To była dobra wiadomość. - Gdzie są wszyscy?

- Och, Cora jest jeszcze w szkole. Tak samo Isaac i Liam. Derek poszedł pobiegać. Samantha i Matthew wyjechali prawie od razu na poszukiwania swojego synka. Oscar postanowił zostać ze stadem Satomi na jakiś czas i pomóc Oliwerowi, który ciągle jest rozbity. Moje dzieci też tam zostały, bo najwyraźniej mają traumę po tym, jak ktoś je uwięził w swoim pokoju w kręgu jarzęba pospolitego… i to po tym jak prosiłem, by się nimi zaopiekował.

W głosie Petera słychać było wyraźną groźbę. Stiles mimowolnie się cofnął, kiedy czerwone oczy alfy na nim spoczęły. Scott patrzył to na jednego, to na drugiego.

Peter uśmiechnął się pod nosem, a jego oczy powoli wróciły do swojej normalnej, błękitnej barwy.

- Ale chyba mogę ci wybaczyć, skoro tyle dla nas zrobiłeś i jeszcze nakłoniłeś do pomocy kitsune. To imponujące. Ale, Stiles… NIE RÓB TEGO WIĘCEJ! – Ryknął ostatnie słowa. Stiles aż podskoczył i omal się nie wywrócił, potykając o własne nogi.

- O mój boże, okej! Okej! – wykrzyknął ze strachem, unosząc do góry ręce w geście poddania.

Drzwi do apartamentu rozsunęły się po raz kolejny i pojawił się w nich Derek. Zapocony jak szczur i emanujący energią Derek.

Ogolony Derek.

Stiles zagapił się na niego. To był drugi raz, kiedy miał okazję zobaczyć go bez zarostu. Derek wyglądał o wiele młodziej. Jego mięśnie i mocno zarysowana szczęka nie pozostawiały wątpliwości co do tego, że nastoletnie lata miał za sobą, ale kurde… Jego młoda twarz krzyczała na odległość, że Derek z tych młodzieńczych lat dopiero co wyrósł.

Miał na sobie krótkie materiałowe spodenki – Stiles zagapił się na jego szczupłe, ładnie umięśnione łydki i zdecydowanie szczupłe i ładnie umięśnione uda, o mój boże - i sportowe buty oraz koszulkę na krótki rękaw, która była praktycznie cała zapocona.

- Uhm, cześć, Stiles – powiedział cicho wilkołak. Jego policzki zarumieniły się lekko.

Stiles czuł, że jego serce mimowolnie zaczęło mocniej bić.

- Cześć, Derek – powiedział, nie odrywając od niego wzroku. Nie potrafił. Derek był zbyt idealny, by nie cieszyć oczu jego widokiem.

Zapadła cisza. Peter i Scott obserwowali ich, czekając na jakąś reakcję.

- Ugh, śmierdzisz – powiedział nagle Scott do Dereka.

- Nic nie czuję – zauważył Stiles.

- Bo nie jesteś wilkołakiem – odparł Scott.

Stiles wywrócił oczami.

- Już się nie popisuj. – Scott uśmiechnął się szeroko. – Poza tym, jesteś jeszcze szczeniaczkiem i wiele musisz się nauczyć. To, że czujesz tylko zapach potu o tym świadczy.

- Ej! Nieprawda! Potrafię wyczuć więcej, to nie takie skomplikowane.

- Och, doprawdy?

Derek coś burknął o prysznicu i wbiegł po schodach na górę.

- Tak. Mogę wyczuć, na przykład, że  - Scott zbliżył się i zaczął go niuchać – spędziłeś dzisiaj sporo czasu z Allison. I jadłeś jajecznicę z bekonem.

- Ej, odsuń się! – Stiles położył przyjacielowi rękę na twarzy i odepchnął go. – Zły pies. Wąchanie kogoś jest nieuprzejme! Nie, żebym oczekiwał, że Peter nauczy cię dobrych manier.

Alfa tylko parsknął i wrócił do swojej książki.

- I to trochę straszne, że wyczułeś na mnie Allison. Serio, stary? Na korytarzu otarło się o mnie dzisiaj co najmniej kilkanaście osób.

Scott wzruszył ramionami.

- Może, ale zapach Allison już znam. Wszędzie ją wyczuję. No i… uspokaja mnie to. Nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale…

Stiles zamarł.

- Co powiedziałeś? – spytał.

- Em, co?

- Co powiedziałeś?

- Co masz na myśli?

- Znasz zapach Allison i go rozpoznasz… Uspokaja cię to – powtarzał Stiles na głos. Peter spojrzał na niego z uniesionymi brwiami. – To dlatego żadne z was nie wyczuło Kate i Gerarda, jak podpalili wasz dom! – Stiles zaśmiał się i pokręcił głową. – Nie mogę uwierzyć, że wcześniej na to nie wpadłem.

- Co masz na myśli, Stiles? – spytał Peter zaintrygowany.

- Dziwiło mnie, że Kate tak bezkarnie sobie biegała po lasach i nikt jej nigdy nie spotkał ani nie wyczuł. Ona nie miała takiego problemu, skoro dała radę was unikać. No i potem ten dom… - Peter dalej tylko na niego patrzył. – Zapach. Wasi krewni zostali znalezieni bez ubrań. Kate zakładała ich rzeczy, żeby zmylić wasz zmysł powonienia. Dlatego żadne z was jej nie wyczuło. Gdy podeszli pod wasz dom, wasze zmysły was nie ostrzegły, nawet jeśli prawdopodobnie ich słyszeliście. Wasz zmysł powonienia pozwolił wam sądzić, że jesteście bezpieczni, bo to członkowie stada.

Peter spojrzał na niego dziwnie.

- Czy ty kiedykolwiek dajesz odpocząć swojemu małemu móżdżkowi? – spytał.

- Hej! – obruszył się Stiles.

W tym momencie ze schodów zbiegł Derek, już wykąpany i przebrany w świeże ciuchy. Wzrok Stilesa mimowolnie powędrował w jego stronę. Kątem oka widział, jak Peter wywraca oczami, ale miał to gdzieś. Nic nie mógł poradzić na to, jak Derek na niego działał. Było w nim coś… magnetycznego. Nie chodziło tylko o urodę. Stiles czuł wewnętrzną potrzebę poznania go. Przez to, że Derek był taki cichy i spokojny, za wiele o nim nie wiedział. Nie miał pojęcia, co lubi jeść, jakie wolał filmy, książki, samochody. Co lubił robić w wolnym czasie. Jakie miał plany na przyszłość… Nie wiedział o nim prawie nic, a chciał wiedzieć wszystko.

- Uhm, chciałbyś może… - urwał i zaczerwienił się mocno. – Gdzieś ze mną wyjść?

Derek uśmiechnął się lekko i skinął głową.

- O mój boże, po prostu już stąd idźcie! – rzucił Scott, łapiąc się za głowę. – Dudnienie waszych serc doprowadza mnie do szału!

Obaj się zaczerwienili mocno i spojrzeli na siebie niepewnie.

Stiles był w siódmym niebie, bo, cholera, Derek był nieśmiały! I rumienił się! Nie dziwił się, że Scott był zły, sam miał wrażenie, jakby jego serce miało eksplodować.

Derek podrapał się po głowie i zaczął iść w stronę drzwi. Stiles wystawił Scottowi język i pobiegł za nim.

- Uhm, chciałbyś pojechać w jakieś konkretne miejsce? – spytał Stiles.

Derek zastanowił się krótko.

- Jest ładna pogoda. Moglibyśmy posiedzieć trochę nad jeziorem.

- Okej, super.

Zapadła cisza. Wsiedli do samochodu Stilesa i pojechali do lasu. Derek jak zwykle nie był rozmowny, ale Stiles nie był na niego za to zły. Wiedział, że potrzeba czasu, by przełamać tą niezręczność między nimi i że jak już to zrobią, będą się czuli w swoim towarzystwie bardziej komfortowo.

Zajechali prosto pod zgliszcza domu.

- Peter planuje zbudować nowy – powiedział znienacka Derek. – Pieniędzy nam nie brakuje, więc… - Wzruszył ramionami.

Stiles skinął. To był ich dom. Nie tylko budynek, ale też i okoliczne lasy. To zrozumiałe, że chcieli tu zostać, nawet mimo tych wszystkich rzeczy, które się wydarzyły.

Nastolatek pomyślał o tym, że nie tak dawno z tych zgliszczy wyciągnięto ciało Erici i coś mu się boleśnie przewróciło w żołądku. Tęsknił za nią i jej komentarzami, za jej śmiechem i samą obecnością. Nawet nie potrafił sobie wyobrazić, co może czuć wataha po utraceniu tak wielu członków rodziny.

Poszli nad jezioro i usiedli na kamieniach, na których Laura i Derek lubili się wylegiwać w postaci wilków. Stiles usiadł po turecku przodem do Dereka. Ten zmarszczył brwi, po czym zrobił to samo.

- Więc – zaczął Stiles, biorąc w rękę patyczek i obracając go w palcach – więź. – Derek westchnął. Chyba wiedział, że Stiles go o to zapyta. – Jak to w ogóle działa? Skąd wiesz, że akurat… ja? Jakoś musisz wiedzieć, prawda?

- Ciężko mi to opisać. Nie jesteś wilkiem, więc twoje zmysły nie są tak wyostrzone jak moje, ale… Chodzi głównie o zapach.

- Zapach? – zdziwił się.

Derek skinął.

- Dla nas zapach to coś więcej niż mieszanina związków chemicznych. To… - Pokręcił głową i westchnął. - Na podstawie zapachu jestem w stanie bardzo dużo powiedzieć o danej osobie. O tym, jak się czuje, czy jest podniecona, smutna… Potrafię wyczuć jej emocje, jej… - pokręcił znowu głową. – Nie umiem tego opisać. Po prostu wiem. Wyczuwam to. Inne zmysły pomagają w odebraniu kolejnych bodźców, które wszystkie razem dostarczają mi kompletnych informacji o danej osobie.

- Czyli chcesz powiedzieć, że możesz wyczuć moje cechy charakteru? – zdumiał się Stiles.

Derek podrapał się po głowie.

- Mogę wyczuć, jaki ktoś jest. Nie powiem, czy lubi niebieski czy zielony kolor, ale wiem, jakim jest człowiekiem. Cóż… w większości. Zrozumienie tych wszystkich woni nie jest proste. Większość wilków tego nie umie. Ja też nie. Po prostu… twój zapach. Mój wilk go lubi. Widzi w tobie partnera. Rozpoznaje w tobie partnera. Czuję się w jego obecności dobrze.

- To brzmi naprawdę skomplikowanie. – Stiles spojrzał na niego niepewnie. – Ile jest w tobie wilka, a ile ciebie?

- Jesteśmy jedną osobą. Bliżej pełni księżyca do życia budzi się ta bardziej prymitywna część mnie. Gdy jest nów, ludzka. Wilkiem nazywamy tę prymitywną część, którą nie zawsze potrafimy kontrolować.

- Czyli… co się dzieje, kiedy tracisz nad sobą kontrolę?

Derek spojrzał w bok.

- Kieruję się prymitywnymi instynktami. Wtedy, podczas pełni… Podczas pełni jest nam najtrudniej się kontrolować. Od dawna chciałem być bliżej ciebie, ale nie mogłem przez okoliczności. Gdy pojawiłeś się nagle w zasięgu mojej ręki, straciłem kontrolę. Myślałem tylko o tym, by cię oznaczyć i uczynić mojego. To był instynkt. Wilk wiedział, że jesteś zainteresowany i nie rozumiał, czemu się powstrzymuję. Ludzka strona mnie myśli, wilcza działa instynktownie. Sorry, że cię wtedy wystraszyłem.

- W porządku. – Stiles zastanowił się chwilę. - Laura mówiła, że więź trzeba dokończyć… - chłopak urwał sugestywnie. Derek mimowolnie zrobił się cały czerwony na twarzy i wyraźnie się zawstydził. – Co? – spytał Stiles zdezorientowany. – O co chodzi? Coś z dokończeniem więzi?

Derek spojrzał na niego niepewnie.

- Uhm…

- To jakaś tajemnica?

- N-nie, ale… Nie chcę cię przestraszyć. Poza tym, jeśli kiedyś byśmy się na to zdecydowali, to dopiero za kilka lat. Musisz być absolutnie pewny. Od tego rodzaju związku tylko śmierć może cię uwolnić.

- Eee, okej, ale… o co chodzi z tym dokańczaniem więzi? Jak to wygląda? Czemu robisz taką minę? To nie może być takie straszne.

Derek zawahał się.

- Kiedyś będę musiał się dowiedzieć – zauważył Stiles.

Wilkołak wyglądał, jakby za chwilę miał umrzeć w męczarniach.

- Um… aby więź była kompletna, człowiek musi zaakceptować nie tylko ludzką stronę wilka, ale też tą zupełnie zwierzęcą. Z tego względu osłabia się wilka, żeby był bardziej podatny na działanie księżyca i… - Derek westchnął ciężko. Nie czuł się ani trochę komfortowo. – Organizowany jest pościg. Człowiek ucieka przez las. Jest zdobyczą wilka, który tropi go i… i… - Derek spojrzał na niego jak kopnięty szczeniak. –  Gdy go znajdzie, dochodzi do aktu. Członkowie watahy są świadkami. Gdy człowiek zostaje naznaczony, wataha zostawia parę samą, a sama świętuje.

Stiles zagapił się na niego. Zaczynał żałować, że spytał.

- Wilk – powtórzył bezmyślnie.

- Wilk – powiedział Derek płasko.

- Masz na myśli wilkołaka. W postaci wilka.

Derek tylko skinął.

Stiles gapił się na niego z otwartymi ustami. Złapał się za głowę.

- O mój boże! Ale… Ale czemu? Jaki jest tego sens? Przecież to praktycznie zoofilia!

- Tak to wygląda… Chodzi o zaakceptowanie wilkołaka w całości, nie tylko tej ludzkiej części. Tylko wtedy taka para ma szansę na szczęśliwe życie. To kwestia zaufania. Człowiek ufa wilkowi nawet wtedy, gdy ten jest kierowany samym instynktem. Wilkołak może zaufać sobie i pozwolić sobie na utratę kontroli, czerpiąc siłę od swojego partnera i jego wiary w to, że nigdy by go nie skrzywdzi.

Derek wyglądał, jakby miał się zapaść pod ziemię. Stiles miał ochotę wsadzić głowę do jeziora i poczekać, aż się utopi. Na samą myśl, że Derek może go kiedyś pieprzyć w ciele wilka czuł… Sam nie wiedział co czuł. Jakaś część niego się bała. Inna czuła ekscytację. Cała reszta jeszcze nie wiedziała, co czuje, bo to było zbyt… Po prostu zbyt.

- Okej, to jaki jest twój ulubiony kolor? – spytał Stiles pół żartem, pół serio.

Derek odetchnął z wyraźną ulgą.

Rozmawiali już o mniej poważnych rzeczach, poznając się trochę. W pewnym momencie ich palce splotły się ze sobą. Bawili się nimi bezmyślnie, wymieniając się poglądami i opowiadając o sobie. Jasnym było, że obaj chcą spróbować.

W końcu przyszedł czas na pocałunek. Już kilka razy to zrobili, ale ciągle obaj byli niepewni i trochę zawstydzeni. Stiles klęknął przy Dereku i objął go za szyję, całując niespiesznie. Nad jeziorem byli tylko oni. Mieli tyle czasu, ile chcieli. Wreszcie mogli spać spokojnie i nie martwić się tym, że następnego dnia Dereka już może nie być na tym świecie.

Stiles miał wrażenie, że całowali się godzinami. Na początku tylko ocierając się o siebie ustami, potem już z języczkiem. Całowali się i całowali, z małymi przerwami na jakieś uwagi, znalezienie lepszej pozycji czy podzielenie się jakąś myślą. Potem wracali do całowania.

Ostatecznie Stiles skończył między nogami Dereka, oparty plecami o jego klatkę piersiową i objęty jego ramionami w pasie. Patrzyli na rozpościerający się przed nimi krajobraz i rozmawiali cicho o tym, co oznaczało bycie z wilkołakiem i jak to wpłynie na życie Stilesa oraz co powinien zrobić, by nie drażnić zmysłów Dereka.

Wilkołak był wyraźnie zadowolony z tych wszystkich pytań i tego, że się dla niego starał. Z chęcią pocierał nosem jego odsłoniętą szyję, wdychając jego zapach.

Stiles czuł rozpierające go szczęście i miał nadzieję, że tak już będzie zawsze.

***

Hej :)

Wszystko jasne, czy ciągle są jakieś niewiadome? W kolejnym rozdziale wreszcie więcej Stereka! Ktoś zaskoczony wątkiem Chris/Peter? Mam nadzieję, bo cieszę się na niego jak głupia.

Wahałam się długo z tym całym "kończeniem więzi" i tak dalej, ale zdecydowałam się napisać to tak, jak oryginalnie przyszło mi do głowy. Jeśli ktoś jest przeciwny temu, proszę o komentarz, wtedy wstawię odpowiednie ostrzeżenie, gdy ten wątek znowu wypłynie.

To chyba tyle z mojego marudzenia. Mam nadzieję, że rozdział się podobał i do następnego!

Pozdrawiam!