17.Obcy

Stiles leżał już w łóżku, oglądając filmiki na YouTube, kiedy usłyszał cichy dźwięk od strony okna. Westchnął cicho.

Tego akurat się domyślił.

Nie musiał spoglądać w stronę okna by wiedzieć, że Derek właśnie otworzył je szerzej i wszedł do pokoju.

- Już przemyślałeś sprawę? – spytał Stiles neutralnym głosem, zatrzymując filmik i oglądając się na swojego chłopaka.

Derek westchnął cicho i podszedł bliżej łóżka. Zatrzymał się jakiś metr przed, wsuwając dłonie w tylne kieszenie spodni.

- Chciałem porozmawiać – powiedział spokojnie.

Porozmawiać, dobre sobie, pomyślał Stiles z lekkim przekąsem. Przez całą drogę powrotną do domu wściekał się, na czym świat stoi i miał ochotę coś rozwalić. Już mu trochę przeszło, ale dalej czuł się zraniony. Chciał, żeby Derek dobitnie to zrozumiał, zanim zabiorą się za godzenie.

- Okej – powiedział spokojnie, starając się niczego nie zdradzać. Wiedział, że jest to prawie niemożliwe przy wyostrzonych zmysłach wilkołaka. Derek słyszał bicie jego serca i mógł wyczuć jego emocje. Stiles był prawie bez szans, ale i tak zamierzał spróbować.

Odsunął się lekko na łóżku i poklepał miejsce obok siebie, robiąc miejsce. Zamknął laptop i odłożył go na stolik nocny. Obrócił się na wznak, opierając o poduchy i patrząc na Dereka wyczekująco. W pomieszczeniu było prawie zupełnie ciemno, paliła się tylko mała lampka przy biurku. Stiles starał się nie zostawiać pomieszczenia w całkowitych ciemnościach, jeśli jeszcze nie szedł spać, bo miał tendencję do wchodzenia w ścianę i potykania się o rzeczy takie jak kurz.

Brunet wyciągnął dłonie z kieszeni i usiadł na brzegu łóżka, prostując długie nogi. Zapadła chwilowa cisza. Stiles musiał ugryźć się w język, żeby jej nie przerwać.

To Derek chciał gadać. Nie on.

- Nie chodzi  o to, że… - zaczął Derek i urwał nagle. – Ja też miałem osiemnaście lat i wiem, co sobie wtedy myślałem. Jaki byłem pewny wszystkiego i jak szybko się okazywało, że byłem naiwny i głupi i… Wiem, że jesteś bardzo inteligentny – dodał od razu. – I o wiele bardziej rozgarnięty niż ja. Ale pewnych rzeczy nie przeskoczysz.

- Czyli? – spytał Stiles, widząc wahanie wilkołaka.

- Chcę, żebyś miał czas utwierdzić się w przekonaniu… że to właśnie tego chcesz. Jesteś jeszcze taki młody. Rok temu nawet nie wiedziałeś o moim istnieniu. Wielu rzeczy jeszcze o mnie nie wiesz…

- Tak samo jak ty o mnie. Dlaczego to ty masz tego nie skończyć?

- Bo mój wilk czuje…

- Twój wilk, twój wilk, zawsze jest tylko twój wilk. A co z tobą, Derek? Twój wilk to tylko prymitywna część ciebie, sam mi to powiedziałeś. Co myśli o tym twoja ludzka część, hmm?

Derek oblizał usta i przełknął nerwowo ślinę.

- Boi się. – Stiles spojrzał na niego zaskoczony. – Bo wiem, że to twój pierwszy związek. Bo nie mam pewności, że za kilka lat dalej będziesz mnie chciał.

- Derek… Dlaczego miałbym cię nie…

 - Związki rozpadają się po latach, Stiles, nie jest to nieuzasadniony strach, sam powinieneś o tym wiedzieć. Ja po prostu… - Derek westchnął ciężko. - Twój ojciec ma rację. Nie powinieneś wiedzieć o więzi. Powinieneś się o tym dowiedzieć dopiero po kilku latach związku, kiedy poznalibyśmy się wystarczająco dobrze i moglibyśmy z pełną świadomością powiedzieć, że jesteśmy gotowi się zdeklarować na bycie razem aż do śmierci.

- Na to już trochę za późno. Poza tym, taki był plan od początku, czyż nie? Jesteśmy parą. Tyle. Cała ta ceremonia może odbyć się za kilka lat. Ale to nie fair, że zasłaniasz się moim wiekiem na każdym kroku. Zupełnie jakby moje emocje i uczucia były mniej ważne, bo mam tylko osiemnaście lat.

- Stiles, to nie… - Derek wyraźnie się motał. Nastolatek widział, jak desperacko szuka odpowiednich słów by wyrazić to, co czuje. Patrząc na jego smutnawą twarz aż zrobiło mu się go szkoda. – Chcę być z tobą i chcę, żebyś był szczęśliwy. Ale życie nie jest aż takie proste i… Chciałbym móc wierzyć, że obaj w tej chwili tego chcemy i za pięć czy dziesięć lat nadal tak będzie, ale… już się przekonałem, że to nie jest takie proste. Ludzie się zmieniają, ich uczucia też.

- Twoje też się mogą zmienić – wytknął mu Stiles.

Derek znowu westchnął ciężko, przecierając twarz dłońmi.

- Czemu tak właściwie nie chcesz uprawiać ze mną seksu? – spytał Stiles po raz kolejny. Wiedział, że już o tym rozmawiali, ale nie mógł się powstrzymać. Częściowo rozumiał, co Derek próbuje mu powiedzieć, ale cała reszta brzmiała jak chiński, którego Stiles kompletnie nie znał.

- Już o tym rozmawialiśmy – zauważył wilkołak.

- Nie. Ja próbowałem coś z ciebie wycisnąć, a ty kręciłeś na wszystkie strony świata. Daj mi konkretną odpowiedź.

Derek patrzył na niego przez chwilę, po czym powiedział:

- Bo nigdzie nam się nie spieszy. Jesteśmy razem od kilku miesięcy, dopiero się poznajemy. Gdy przyjdzie czas, będziemy uprawiać seks. - Stiles jęknął w duchu. Nie tak wyobrażał sobie bycie w związku. No i mógł się spodziewać, że Derek prawie kropka w kropkę powtórzy to, co powiedział mu ostatnio. – Nigdzie się nie wybieram. Daj nam trochę czasu, okej?

- Trochę to ile? – wymamrotał Stiles. Był gotowy poczekać jeśli wiedział, ile dokładnie miało to czekanie trwać.

- Do twoich dziewiętnastych urodzin – zakomunikował Derek po chwili namysłu.

Stiles spojrzał na niego zaalarmowany.

- Co?!

Czy on naprawdę chciał czekać z seksem prawie cały nadchodzący rok? Jasne, Stiles jeszcze przed chwilą był przekonany, że podanie daty poprawi całą sytuację, ale teraz już nie był tego taki pewny.

- To twój ostatni rok w liceum, potem wyjedziemy razem do college’u. Możemy to zrobić w twoje dziewiętnaste urodziny. Będziemy mieli całe długie wakacje, żeby się sobą nacieszyć.

- To prawie rok! Ledwo skończyłem osiemnaście! – zaprotestował nastolatek. I chciał się nacieszyć gorącym seksem w te wakacje, dzięki wielkie! Derek tylko wzruszył ramionami, jakby ta informacja nie robiła na nim wrażenia.

Stiles miał ochotę zawarczeć tak jak często robił to Derek, gdy się na niego złościł, ale dał sobie spokój. Nie trudno było ogarnąć, że strategia „obgadajmy to wszystko i dojdźmy do porozumienia” nie przynosiła żadnych rezultatów. Stiles wiedział, że podstawą związku są kompromisy, ale niech go szlag, jeśli zamierzał pójść na TAKI kompromis. Żadnego seksu przez kolejny rok?

Po jego trupie!

Widząc jednak jak bardzo Derek się uparł w tej kwestii, postanowił chwilowo dać sobie spokój i zmienić taktykę. Ale tylko chwilowo.

- Chodź tutaj – powiedział, przesuwając się bardziej na skraj łóżka i robiąc Derekowi miejsce.

Derek położył się posłusznie na wznak – mieli to już opracowane do perfekcji – i czekał cierpliwie, aż Stiles ułoży się wygodnie przytulony do niego na całej długości ciała, z głową wtuloną w jego umięśniony tors. Derek pocałował go delikatnie w czoło, obejmując ramieniem i splatając ich nogi razem.

Do dziewiętnastych urodzin? Stiles miał tylko patrzeć i macać cukierek przez papierek aż do dziewiętnastych urodzin? Jasne, nie tak dawno był frajerem, którego nikt nawet jeszcze nie pocałował. To była jednak prawda, że apetyt rośnie w miarę jedzenia. Skoro już miał chłopaka – i to tak zajebiście gorącego jak Derek! – nie widział powodów, by sobie żałować. Czuł się gotowy. Chciał tego. Byli razem. Zależało im. Dlaczego nie?

Bo jesteś młody i głupi, pomyślał z lekkim przekąsem. Westchnął cicho, patrząc na ciemne niebo za oknem i zaczynając opracowywać plan uwiedzenia Dereka. Skoro Stiles nie mógł go przekonać słowami, zamierzał to zrobić czynami.

Mózg Stilesa miał to do siebie, że kiedy pojawiał się jakiś problem, sam Stiles mógł spać. Jego mózg tak czy siak wszystko analizował i często gęsto bywało tak, że po obudzeniu się miał w głowie gotowe rozwiązanie, o którym w życiu nie pomyślałby jeszcze dzień wcześniej. Tym razem jednak, zamiast wymyślić jakiś hiper zajebisty plan uwiedzenia własnego chłopaka, Stilesowi zapaliła się w głowie czerwona lampka odnośnie innej sprawy.

Wrogie stado. To, które go zaatakowało, a które niby przybywało w pokoju.

Tamta kobieta powiedziała, że podczas najbliższej pełni alfa Hale sparuje się ze swoim wybrańcem. Którym był Chris Argent.

Już pomijając fakt, że bleh, ohyda, Stiles do końca nie wiedział, o co chodzi. Nie był oficjalnie członkiem stada, nawet jeśli to on rozwiązał zagadkę zabójstw i to dzięki niemu wataha zdołała pokonać Gerarda i Kate. Podejrzewał też, że bycie człowiekiem bardziej całą sprawę komplikowało i wielu rzeczy nie mógł pojąć, bo nie był wilkiem. Obiło mu się jednak o uszy, że Chris jest przeznaczonym partnerem Petera, tak jak Stiles był Dereka i że Peter trzymał to w tajemnicy przez lata. Nie przyznał się nikomu, nawet Chrisowi, który dostał tą informacją dosłownie po gębie. Z tego, co Stiles wyciągnął od Dereka i Scotta, Peter desperacko potrzebował umocnić pozycję swojego stada. Okoliczne watahy, mimo paktów o nieagresji, stawały się niespokojne. Hale’owie mieli potężny areał, który do tej pory chroniła ich siła i liczebność. Teraz jednak, kiedy stado poniosło tak duże straty, byli podatni na ataki z zewnątrz. Peter wiedział, że musi jak najszybciej umocnić pozycję swojego stada, a na to były tylko dwa sposoby – mógł przemienić część ludzi w wilkołaki i dołączyć ich do swojej watahy lub sparować się z przeznaczonym mu partnerem. Pierwsza opcja odpadała z tego względu, że nowe wilki wymagały szkolenia i czasu, których Peter nie miał. Reszta stada wymagała jego uwagi, przez co szkolenie kolejnych nowoprzemienionych nie wchodziło w grę. Druga opcja była na tyle kusząca, że wymagała związania się na dobre z jedną osobą. Peter zdecydował się na drugą opcję, bo tego typu związki były święte w ich społeczności i uznawane za dar od bogów. Ci, którym udało się znaleźć swoją drugą połówkę, mieli przychylność bogów, a co za tym idzie – walczenie przeciwko nim nie było zbyt mądre. No i sytuację stada poprawiał też fakt, że Chris był Argentem. Każdy wilkołak znał to nazwisko i lękał się przed wystąpieniem przeciwko niemu. Jeśli ktoś mógł zagwarantować stadu bezpieczeństwo, przynajmniej chwilowe, to było to dosłowne wżenienie się w rodzinę Chrisa. Czy też raczej wżenienie Chrisa w rodzinę Petera.

Stiles nie był pewny, jak Peter namówił Chrisa na coś takiego. Cora mu zdradziła, że on mu po prostu zakomunikował, że coś takiego zamierza zrobić, a kiedy Chris zaczął protestować, Peter przypomniał mu o tym, że to rodzina Chrisa zamordowała większość jego rodziny i gdyby nie oni, nie musieliby teraz uciekać się do takich radykalnych rozwiązań… Czy Peter miał więcej argumentów, tego Stiles nie wiedział, w każdym razie podziałały na Chrisa i ten w końcu się zgodził. No, przynajmniej na to, żeby Peter na niego zapolował. Chris zamierzał się bronić. Powiedział, że jeśli Peter da mu radę, mogą dokończyć więź. Chris był dobrym łowcą, Stiles dobrze to wiedział, ale jego głos i tak szedł na Petera. Nie było mowy, żeby alfa nie upolował swojego partnera. To po prostu nie leżało w charakterze Petera. No więc wychodziło na to, że zanim Derek w formie wilka zacznie seksie Stilesa, Peter w formie wilka wyseksi Chrisa.

Co oznaczało, że Stiles będzie miał okazję zobaczyć na własne oczy, czego ma się spodziewać.

- Nie – powiedział Derek kategorycznie.

- Ale czemu?

- To święty obrzęd.

- I? Potrafię się zachować – narzekał Stiles.

- Pozycja – upomniał go Derek.

Stiles zacisnął mocniej palce na kiju bo. Miał ochotę zdzielić Dereka po głowie tym kijem. Gdyby tylko jego chłopak nie był cholernym akrobatą, którego nie tak łatwo było zdzielić czymś takim… Egh. Stiles tak czy siak natłukł go tym kijem w myślach.

- To nie kwestia zachowania – kontynuował Derek. Stiles zagryzł dolną wargę, po czym ruszył do ataku. Ćwiczył obchodzenie się różnymi rodzajami broni od kilku miesięcy i bij bo był jedną z jego ulubionych broni, więc Derek poświęcał dużo czasu na trenowaniu go właśnie z kijem bo. Po pierwszych kilku dniach, kiedy Stiles sam siebie podciął kijem, nie było już tak całkiem źle. I Derek potrzebował dodatkowych sekund, by powalić go na ziemię, co Stiles liczył sobie jako wygraną. – Chodzi o to, że ciebie też czeka taka ceremonia. Skoro jesteś człowiekiem, nie możesz patrzeć, jak inny człowiek przechodzi taki rytuał. To nasz święty przepis.

Aha, jasne, pomyślał Stiles. Ostatnio okazywało się, że było dużo świętych przepisów, które wchodziły mu w drogę. Stiles był ciekawy, czy to cholerne „żadnego seksu” też obejmowały jakieś święte przepisy, czy było tylko fanaberią Dereka.

Stiles uchylił się przed atakiem Dereka i spróbował jeszcze raz podciąć go kijem wykorzystując fakt, że Derek stał przez chwilę tylko na jednej nodze. Derek, widząc to, wybił się z tej nogi, przez chwilę stając na rękach i zaciskając nogi na szyi Stilesa. Nastolatek zdążył tylko wydać z siebie pełen zaskoczenia skrzek, zanim został powalony na ziemię, z Derekiem kucającym przy nim z gracją.

- Jak ty to robisz? – spytał Stiles, zbierając się z ziemi. – Wiem, że masz nadnaturalne zdolności, ale takie akrobacje nawet twojej rasie muszą przychodzić z trudem.

- Gry kontaktowe nie wchodzą w grę, jeśli jesteś buzującym hormonami nastolatkiem. Aż do drugiej klasy szkoły średniej rodzice nie pozwolili mi dołączyć do żadnej ze szkolnych drużyn. Każda gra kontaktowa mogła skończyć się katastrofą, więc do tego czasu całą energię poświęcałem gimnastyce, a po lekcjach trochę boksowałem w piwnicy.

Nic dziwnego, że Derek miał takie mięśnie. Stiles miał głupie wrażenie, że przez te całe treningi jeszcze trochę i on dorobi się ładnych bicepsów i sześciopaku. Już widział, że jego sylwetka zaczęła nabierać masy mięśniowej, delikatnie, ale jednak. Wiedział, że nigdy nie dorówna Derekowi, ale dorobieniu się kilku ładnych mięśni zdecydowanie by mu nie zaszkodziło.

- Czyli nie ma żadnej opcji, żebym zobaczył jak Peter seksi Christophera? – spytał.

- Nope.

- Łamiesz mi serce – mruknął.

- Jakoś będziesz musiał to przeżyć. Takie są zasady.

Stiles tylko pokazał mu język. Po długim treningu, kiedy wreszcie Derek ogłosił, że wystarczy, wzięli prysznic w domu nastolatka i pojechali do domu Dereka. Peter studiował ze Stilesem sporo starych ksiąg, które znaleźli w pracowni Alana Deatona, który zginął próbując pomóc watasze. Deaton miał masę użytecznych książek, szczegółowo opisujących różne nadprzyrodzone stworzenia, ich mocne strony i słabości. Była też cała sekcja poświęcona wilkołakom. Tym, co je wzmacniało i co osłabiało, jak działał na nie tojad i jarząb pospolity i jak sobie z nim radzić. Stiles chłonął wiedzę jak gąbka. Chciał jakoś zabezpieczyć granice watahy, tak żeby inne wilkołaki nie mogły sobie bezkarnie wchodzić na ich teren, ale nie był jeszcze pewny, jak to zrobić. Nie do końca też wiedział, czemu Peter w ogóle pozwala mu na przeglądanie tych ksiąg. Wiedza to w końcu niebezpieczne narzędzie, a Stiles już udowodnił, że potrafi się z nim obchodzić. Podejrzewał jednak, że Peter ma do niego zaufanie i chce, by Stiles wykorzystał swój intelekt w celu ochrony watahy.

Gdy dojechali na miejsce, zastali tam nie tylko członków watahy, ale też te wrogie wilki, panoszące się po całym apartamencie, jakby do nich należało.

Nie zdążyli jeszcze nawet zasunąć za sobą drzwi, kiedy od strony schodów usłyszeli głośny huk. Po schodach sturlał się jakiś młody chłopak, upadając prosto na twarz. Na szczycie schodów stała wyraźnie poirytowana Cora, z rękami wspartymi na biodrach. Jej oczy świeciły się na niebiesko i warczała cicho. Cecyl siedział w rogu na fotelu i cały trząsł się ze śmiechu, ledwo powstrzymując się od głośnego wybuchu.

- Jak to jego skopała ze schodów, nie był taki wesoły – mruknął Derek.

Stiles uśmiechnął się pod nosem. Nieznajomy chłopak pozbierał się z podłogi, ocierając krew z twarzy i jednym szybkim ruchem poprawiając nos, by poprawnie zrosła się kość.

- O mój boże, teraz chcę cię jeszcze bardziej! – powiedział, patrząc na Corę z uwielbieniem.

- Dotknij mnie jeszcze raz, a następnym razem połamany nos będzie twoim najmniejszym zmartwieniem! – warknęła, po czym odwróciła się na pięcie i poszła z powrotem na górę.

- Widzę, że macie tutaj wesoło – zauważył Stiles.

Scott, który obserwował całe zajście z kanapy, wywrócił tylko oczami. W pomieszczeniu byli jeszcze Allison, Chris, jakiś rudy mężczyzna i nieznajoma nastolatka. Rudy gapił się na Stilesa bezczelnie i głupio się uśmiechał, a nastolatka bawiła się swoim telefonem, ignorując cały świat i zajmując całą jedną kanapę.

Derek zawarczał i błysnął oczami na rudego.

- Czy wszyscy tutaj to zabójcy, czy znajdzie się jakaś niewinna duszyczka? – spytał rudy, błyskając na Dereka żółtymi oczami i uśmiechając się cwaniacko.

Stiles od razu pomyślał, że ten chłopak jest bardzo arogancki. Mega przypominał mu Jacksona. Jakby jeden Jackson nie był wystarczającym wrzodem na tyłku.

Derek objął go władczo wokół pasa, cały czas mierząc rudego wzrokiem. Stiles spojrzał z zaskoczeniem na swojego chłopaka. Nagle dotarło do niego, że to prawdopodobnie był ten biały wilk, który go zaatakował w lesie.

- Może byś się najpierw przedstawił, zanim zaczniesz się panoszyć, hmm? – spytał Stiles, patrząc na wilka wyzywająco.

Rudy uśmiechnął się szeroko, ukazując urocze dołki w policzkach. Był słodki i przystojny w jakiś dziwny sposób, którego Stiles nie potrafił nazwać. Rody nie robił na nim wrażenia ani nic w tym stylu i właściwie Stiles jakoś dziwacznie… nie czuł ani trochę zaufania do tej dziwnej watahy. Był zaskoczony, że Peter pozwolił im tak po prostu rozpanoszyć się w swoim domu.

- Jestem Col – powiedział, mierząc Stilesa uważnym spojrzeniem od czubka głowy aż do stóp. Stiles przez chwilę poczuł się goły.

- A ja Ian – powiedział chłopak, którego Cora skopała ze schodów. – A ta gorąca laska z góry to moja przyszła żona.

Cecyl prychnął cicho, wracając do swojej książki.

- A to jest Hayden – dodał Col, wskazując nastolatkę leżącą na kanapie. Żuła gumę i ignorowała wszystkich i wszystko dookoła. Była na tyle nieuprzejma, że nawet się nie przedstawiła.

Chris westchnął cicho, pewnie zastanawiając się, co zrobił źle w poprzednim życiu, że zmuszony był znosić tę wesołą gromadkę.

- Gdzie jest Peter? – spytał Stiles. Widział, jak wilkołaki mierzą się wzrokiem, zupełnie jakby zaraz miały się sobie rzucić do gardeł.

- Wyszedł – odparł Chris niemal z bólem w głosie. – Przybyły jeszcze dwa kolejne stada, na szczęście – spojrzał z dezaprobatą na obce wilki – nie w tak licznej grupie.

- Co? Wstydzisz się wystawić dupę przy obcych? – spytał bezczelnie Col.

Stilesowi zaświtało w głowie, że gdy przyjdzie kolej jego i Dereka, procedura może być dokładnie taka sama i obcy też będą ich… Serce mimowolnie zabiło mu mocno. Złapał Dereka za rękę, szukając w nim oparcia. Jakoś sobie tej całej sytuacji nie wyobrażał.

Chris wyciągnął pistolet nie wiadomo skąd i odbezpieczył go, celując prosto w głowę aroganckiego rudzielca.

- Mówiłeś coś? – spytał spokojnie. Cała sytuacja musiała okropnie go denerwować i irytować. Allison wyglądała na zawstydzoną i wkurzoną komentarzem wilkołaka, ale Scott i tak ją przebił – jego twarz dosłownie paliła się ze wstydu.

- Bez kul z tojadem możesz mi skoczyć – zauważył Col.

- Skąd pewność, że to są kule bez tojadu? – odparł Chris.

- Nie wiem, ty mi powiedz. Czy to są kule bez tojadu? – spytał rudy, udając ogromne zaciekawienie i wyraźnie starając się sprowokować łowcę.

Chris zmarszczył brwi. Wszyscy dobrze wiedzieli, co właśnie próbował zrobić rudy – gdyby Chris odpowiedział na to pytanie, Col od razu dowiedziałby się prawdy, wsłuchując się w rytm jego serca.

- Może strzelę ci w głowę i tak się dowiemy, hm?

Drzwi do apartamentu odsunęły się i stanął w nich Peter.

- Wystarczy tego przekomarzania – rzucił. Zaraz za nim weszła kobieta, którą Stiles zobaczył wtedy na polanie. – Za dwa dni pełnia. Będziecie mieli czas się wyżyć. Teraz lepiej włóżcie swoją energię w coś innego. – Tutaj spojrzał na Stilesa. Nastolatek westchnął, rozumiejąc, że nie ma szans na wyciągniecie jakichś informacji od alfy.

Został jeszcze trochę, ale napięcie wisiało w powietrzu i nie musiał być wilkiem, żeby to wyczuć. W końcu, po jakiejś godzinie Scott nie wytrzymał i zdecydował, że jedzie do domu. Stiles stwierdził, że na niego też już pora. Chris wykorzystał tę sytuację, by też pojechać do domu i wziął ze sobą Allison.

- Widzimy się jutro? – spytał Stiles, całując Dereka na pożegnanie w usta.

Wilkołak skinął tylko.

- Super. To do zobaczenia.

Gdy tylko Stiles i Scott znaleźli się w samochodzie, Stiles nie wytrzymaj.

- Dobra, gadaj. O co chodzi z tym cholernym stadem? Co oni tutaj robią?

Scott westchnął ciężko.

- Nie wiem. Peter wpuścił ich do mieszkania tylko dlatego, że po tej pełni i tak zamierzali opuścić ten apartament i przeprowadzić się do odremontowanego domu. Jest w na tyle dobrym stanie, że można już w nim zamieszkać. Powiedzieli, że przybyli na ceremonię, ale Cora mi mówiła, że zazwyczaj stada tylko wysyłają przedstawicieli. Oni przybyli wszyscy, totalnie porzucając swoje poprzednie terytorium. Cora mówi, że nikt tak nie robi.

- Znaczy czegoś chcą i nie jest to nic dobrego – skwitował Stiles.

- Prawdopodobnie. Peter zaczął jakieś pertraktacje z ich alfą i pozwolił im zostać do pełni, bo jest już blisko. Po ceremonii będą musieli opuścić nasze terytorium, jeśli nie chcą wywołać wojny.

Stiles odetchnął.

- Całe szczęście. To świry, z daleka widać.

- Mhm. I są mega aroganccy. Już nie mogę się doczekać, aż sobie pojadą.

Stiles nie mógł się nie zgodzić.

***

Hej! Tym razem rozdział niezbyt ekscytujący, ale i takie muszą się trafić. Kolejny z pewnością dostarczy Wam więcej rozrywki ;)

Pozdrawiam!