2.Więź doskonała

Deszcz i późna pora sprzyjały zatarciu wszelkich śladów, jakie Jacob pozostawił podczas swojej ucieczki. Wiedział, że im później wataha zacznie go ścigać, tym trudniej będzie im go tropić. Do rana woda mogła zupełnie zmyć jego ślady.

Każda minuta biegu i wyraźny brak pościgu niwelowały poziom adrenaliny w jego krwi, przez co znowu zaczęły mu dokuczać uderzenia gorąca, przyspieszony oddech i kołatanie serca. Przemoczony do suchej nitki, zatrzymał się i rozejrzał niepewnie. Nie miał pojęcia, gdzie iść. Musiał znaleźć schron na najbliższych kilka dni. Jeśli jego ojciec mówił poważnie i wkrótce jego ciało przestanie się buntować, po upływie tego czasu będzie mógł na spokojnie przemyśleć swoją sytuację. To da też jego ojcu czas na przemyślenie wszystkiego i zaprzestanie pościgu. Jacob nie mógł powstrzymać pełnego nadziei westchnienia na tę myśl. Mimo wściekłości na ojca, cóż, to dalej był jego ojciec, a on chciał wrócić do domu.

Po krótkiej chwili namysłu zdecydował się schronić w domku na drzewie, który on, Duncan i Alan zbudowali kilka lat temu. Znajdował się on już sporo w głąb terenu wampirów, więc wataha zapuszczała się tam tylko wtedy, gdy było to absolutnie konieczne. W domku było wszystko, czego potrzebował, by przetrwać przez kilka dni. Całe miesiące zaopatrywali go w jedzenie w puszkach, wodę, baterie, krótkofalówki, koce, kubki i talerze, zapasowy telefon, pieniądze i cokolwiek jeszcze im przyszło do głowy. Nikt prócz ich trójki nie miał pojęcia o istnieniu tego miejsca. Jacob wiedział, że będzie tam bezpieczny.

Kierując się w stronę domku, zadał sobie sporo trudu, by zmylić ewentualny pościg. Wszedł na terytorium wampirów z zupełnie innej strony i krążył trochę w kółko. Potem wrócił do lasu i pobiegł do strumyka, przecinającego na pół ziemie należące do watahy, i płynącego za las na teren wampirów i jeszcze dalej. By wilki nie mogły go wyczuć, wskoczył do wody i idąc pod prąd, z powrotem wszedł na teren wampirów. Cała przeprawa mocno go zmęczyła i zajęła mu sporo czasu, ale dzięki temu jego ciało trochę się ochłodziło w zimnej wodzie i zmniejszył prawdopodobieństwo bycia znalezionym.

Szczerze mówiąc, nie był pewny, czy w ogóle go ścigano. Starcie pary alfa najprawdopodobniej mocno zaskoczyło watahę. Alfa musiał poświęcić czas na wyjaśnienie całej sytuacji i przekonanie małżonki, że jego decyzja jest słuszna. Gdyby tak po prostu kazał wilkom zabić własnego syna bez żadnego wyjaśnienia i przy wyraźnym sprzeciwie kobiety alfa, mogłoby to negatywnie odbić się na jego wizerunku. Dzięki temu, że wszystko działo się tak szybko, Jacob miał szansę uciec i przeczekać najgorszy moment w ukryciu.

Mniej więcej kilometr w głąb terytorium wampirów wyczołgał się ze strumyka, który, choć dość szeroki, nie był za głęboki ani porywisty. Dysząc ciężko, dotarł do kolejnego lasu. Cały rejon był mocno zalesiony i górzysty, co w sumie nie dziwiło, skoro te lasy częściowo należały już do Yosemite. Mało ludzi zapuszczało się na te tereny, a jeszcze mniej zdecydowało się na nich mieszkać. Z tego też względu wataha osiedliła się tam przed laty. Krycie się ze swoimi nadnaturalnymi zdolnościami nie było konieczne, bo i tak nie było nikogo, kto mógłby ich zobaczyć.

Jacob odetchnął głęboko. Bez problemu znalazł drzewo z domkiem. Wspiął się po deskach wbitych w pień i wczołgał do środka, szczelnie zasłaniając wejście starym kocem, zaczepionym dla osłony przed wiatrem, deszczem i słońcem. Gdy tylko się tam znalazł, padł na podłogę. Ledwo przytomny ze zmęczenia i przez chorobę, z trudem zdarł z siebie mokre ubrania i na czworakach dotarł na posłanie ulokowane w prawym przeciwległym rogu domku. Zasnął niemal od razu.

Niemal całą noc rzucał się i kręcił, walcząc z kolejnymi uderzeniami gorąca. Nie pomagała nagość, zimne okłady z przemoczonych ubrań, picie wody, nic. Dodatkowo jego erekcja nie chciała opaść, a każda najmniejsza stymulacja tej partii ciała doprowadzała go do obłędu. Jakim cudem w tych warunkach jego organizm był w stanie domagać się seksu, nie wiedział. Próbował sobie pomóc ręką, ale orgazmy były mało satysfakcjonujące i niezbyt skuteczne. Dopiero po czwartym jego penis przestał nabrzmiewać i Jacob wreszcie zasnął na dobre.

Obudził go odgłos kropel uderzających leniwie o liście i grzmoty w oddali. Rozejrzał się po domku. Od ostatniej wizyty trochę się zmieniło. Podejrzewał, że Duncan i Alan nadal traktowali domek jako miejsce spotkań i pilnowali, by niczego w nim nie zabrakło. Upewnił się w tym, przeszukując stare drewniane skrzynie, które służyły im za krzesła przy rozklekotanym, zbitym naprędce stole. Wyciągnął zupkę chińską, zalał ją wodą z butelki i zjadł na zimno. Ciągle jeszcze trochę głodny, spałaszował puszką kukurydzy i zagryzł to wszystko batonikiem energetycznym.

Pokonawszy pierwszy głód, sięgnął do deski w podłodze i pociągnął za nią, otwierając jedną z ich tajemnych skrytek. Wyciągnął z niej metalową kasetkę. Znalazł zeszyt, długopisy, ołówki, telefon, dwie krótkofalówki i kilka szyfrów. Zabrał zeszyt i długopis i zapisał sobie jeden z kluczy do Gaderypoluki, prostego monoalfabetycznego szyfru podstawieniowego stosowanego w harcerstwie do szyfrowania wiadomości. Porozumiewanie się w ten sposób było pomysłem Alana po tym, jak alfa przyłapał go na randce z Duncanem w pobliskim miasteczku. Alan bał się, że Duncan wpadnie w jeszcze większe tarapaty, jeśli wyjdzie na jaw, że dalej się spotykają mimo zakazu alfy. Chcąc jakoś tego uniknąć, wymyślił kilkanaście kluczy do Gaderypoluki, które kazał im zapamiętać i nauczył ich, w jaki sposób szyfrować i rozszyfrowywać wiadomości oraz jak poznawać dany klucz. Dzięki temu cała trójka mogła wymieniać się wiadomościami i spać spokojnie, że nikt ich szyfru szybko nie złamie. Fakt, że często przeskakiwali na kolejny klucz lub zupełnie zmieniali szyfr, zwiększał bezpieczeństwo wymieniania się najróżniejszymi informacjami.

Teraz paranoja Alana wreszcie miała się na coś przydać. Jacob nie był pewny, czy Duncan będzie miał dostęp do Internetu, ale Alan na pewno miał. Kontaktowanie się z Duncanem przez Alana mogło być trochę ryzykowna, zwłaszcza biorąc pod uwagę niedawny konflikt między wampirami i wilkołakami, ale Jacob nie miał innego wyjścia. Poza tym, jeśli rzeczywiście uznany był za wroga watahy, to wampiry mogły być jego sprzymierzeńcami. Krwiopijcy byli zdolni do tego, by zapewnić mu ochronę tylko po to, żeby wkurzyć watahę. Takie już były z nich dupki.

Po tym, co Duncan dla niego zrobił, bezpośrednie kontaktowanie się z nim, nawet za pomocą szyfru, nie wchodziło w grę. Od razu by to odkryto i tylko wciągnąłby przyjaciela w jeszcze większe tarapaty. Pozostawał mu tylko Alan, który kontaktowanie się z kochankiem za plecami watahy miał opanowane do perfekcji.

– No to do roboty – mruknął Jacob. Włączył telefon, wpisał PIN i zezwolił na przesyłanie danych. Wybrał jeden z kluczy i napisał do Alana wiadomość.

„Alan, A, SPS. Tgygogtr, szligm ipntgitl z Upvdybpr, opmpcr? Okund!!! J.”

Znaczyło to mniej więcej tyle, co „Alan, SOS. Tarapaty, szukam kontaktu z Loverboy, pomocy? Pilne!!! J.” Umówili się, że pierwsze idzie imię adresata, potem litera alfabetu wskazująca numer klucza użytego do zaszyfrowania wiadomości. Oczywiście, gdyby ktoś zadał sobie choć trochę trudu lub znał wcześniej owy szyfr, odgadnięcie klucza nie było aż takie trudne, ale ciągłe zmiany szyfru i klucza powodowały, że rozszyfrowanie całej konwersacji wymagało sporo czasu, którego Jacob na gwałt potrzebował.

Na wiadomość zwrotną czekał tylko pół godziny.

„Chcą cię zabić, Loverboy ukarany ale żywy. Szukają ciebie i pijawek, brak tropu.”

Jacob westchnął ciężko. Jego ojciec dalej uważał, że zabicie go jest wyjściem z tej sytuacji? Jacob nawet nie rozumiał, o co w tym wszystkim chodziło i dlaczego tak nagle jego wataha chce się go pozbyć. Wiedział tylko, że wampir coś mu zrobił. Coś, co w jakiś sposób ich związało i co sprawiło, że się rozchorował. Wataha najwyraźniej nie zamierzała mu wyjaśnić, co się dzieje, więc musiał odnaleźć tego wampira i dowiedzieć się na własną rękę. Nie powinno to być specjalnie trudne, w końcu niedaleko jego kryjówki znajdował się jego dom, ale Jacob chciał jeszcze trochę poczekać, aż poczuje się lepiej. Uderzenia gorąca zdawały się słabnąć i występować z mniejszą częstotliwością, więc podejrzewał, że już następnego dnia będzie mógł skonfrontować wampira. Chciał być w pełni sił, w razie gdyby mężczyzna postanowił go zaatakować.

„daj znać jak będziesz wiedział więcej. Czekam”

Nie mając nic wielkiego do robienia, Jacob wrócił na posłanie i spróbował zasnąć. Nadal był zmęczony i czuł się niekomfortowo we własnym ciele. Przez chwilę rozważał zmianę w wilka, ale odrzucił tę opcję. Byłoby mu pewnie jeszcze cieplej niż w ludzkiej skórze. Leżąc nago na posłaniu, chłód na dworze trochę pomagał mu stłumić płomień, który zdawał się trawić go od środka.

Następnego dnia Raul i jego dwie przybrane córki dalej nie wróciły. Dante podzielił się z bratem informacją, jakoby samochodu ich ojca nie było. Borys wyraził zaskoczenie, że samochód Raula zniknął w tajemniczych okolicznościach, ale wzruszył tylko ramionami i zupełnie to zignorował. Jeśli wataha dopadła ich ojca, powiedział, mówi się trudno. Dodał jeszcze, że zajrzy za kilka lat, żeby sprawdzić, jak wygląda sytuacja i że on i Ali i tak planowali niedługo ruszać w dalszą podróż. Żaden z nich nie lubił siedzieć z tyłkiem w jednym miejscu i nawet fakt, że w ich rodzinnych stronach wreszcie coś się działo, nie był w stanie ich zatrzymać.

Dante nie był pewny, co myśleć o zniknięciu ojca i sióstr oraz samochodu, ale wydawało mu się to bardzo podejrzane. Alan i Bianka też nic nie wiedzieli. Do żadnego z zaginionych nie szło się dodzwonić, co potęgowało ciekawość i irytację Dante. Bianka wyglądała na zaniepokojoną całą sytuacją, bo Raul nigdy jeszcze nie zniknął bez słowa. To, że przedtem jeszcze doszło do rękoczynów z bandą wilkołaków, nie pomagało ukoić jej nerwów.

Cały dzień minął spokojnie. Za oknem padał deszcz, czarne chmury zalały niebo i ani trochę nie chciały ustąpić, nadając pobliskim drzewom upiornego wyrazu. Dante, mimo całego dnia bezczynności, szedł spać dziwnie zmęczony i niespokojny. Próbował zasnąć, wykorzystując wszystkie znane sobie techniki, ale nic nie pomagało. Naprawdę, robił, co w jego mocy, by poddać się zmęczeniu i odpocząć, ale głośne jęki dochodzące zza ściany co rusz wybijały go ze snu, potęgując jego irytację w zastraszającym tempie. Po raz kolejny przypomniał sobie, czemu nie znosił swojego rodzinnego domu. Borys od najmłodszych lat przyprowadzał kochanków, by potem pieprzyć ich do świtu. Od związania się z Alim było jeszcze gorzej, bo jeden i drugi chętnie się zamieniali, więc gdy jeden skończył w tyłku drugiego, drugi brał się za pierwszego i na zmianę. Dante wiedział, bo raz przez przypadek ich nakrył i ten widok omal nie wypalił mu oczu.

Zrezygnowany wstał z łóżka i poszedł do pokoju Alana, który znajdował się na samym końcu korytarza. Z nadzieją, że tam igraszki Borysa i Aliego nie będą słyszalne, wszedł po cichu do pokoju i ułożył się na łóżku Alana. Było ogromne – co wzbudzało jeszcze większe podejrzenia co do Alana i jego łóżkowych aktywności z Raulem i Bianką – i spokojnie mogło pomieścić troje ludzi, przez co Dante nie musiał się martwić, że on i Alan będą sobie przeszkadzać. Zadowolony, że wreszcie może spać bez odgłosów seksu nad uchem, zamknął oczy.

Musiał być bardziej zmęczony, niż podejrzewał, bo obudził się dopiero około dziesiątej następnego dnia. Czuł lekkie drapanie w gardle i wyraźnie słyszał krew płynącą w żyłach Alana, co było objawem nasilającego się głodu. Chłopak już nie spał. Siedział na łóżku z podkulonymi nogami i stukał zawzięcie w ekran telefonu, co chwilę zerkając na małą kartkę, którą przykleił sobie nad kolanem. Gdy zobaczył, że Dante nie śpi, spytał:

– Głodny?

– Trochę. Dawno wstałeś? – zapytał wampir, siadając i przeciągając się. Mimo długiego snu, nadal czuł się zmęczony i niespokojny.

– Około siódmej. Chcesz się napić krwi?

– Może później. Raula dalej nie ma?

– Nope. – Alan sięgnął po kubek i wziął spory łyk gorącej czekolady. – Przepadł jak kamień w wodę. Obstawiam, że uciekł z lasu, wsiadł w samochód i pojechał w siną dal. Nie sądzę, żeby wrócił.

– Skąd to przypuszczenie? Równie dobrze mogły go dopaść wilkołaki.

Alan tylko wzruszył ramionami, wpatrzony w ekran telefonu.

– Jeśli tym gratem dojedzie choćby do granicy stanowej, to będzie cud – mruknął Dante.

Alan parsknął pod nosem, wyraźnie rozbawiony.

– Nawet mi nie mów. Odprowadzałem tego szrota na złomowisko ze trzy razy w ostatnie wakacje, ale za każdym razem Raul przybiegał mu na ratunek, zanim zdążyli go zezłomować. On chyba jakoś magicznie wyczuwał, że jego maleństwo jest w opałach.

Wampir zaśmiał się, wyobrażając to sobie. Żałował, że nie mógł zobaczyć miny Raula, widzącego swoje auto o krok od kasacji.

– Jak tam szkoła? – spytał Dante dla podtrzymania konwersacji.

– Na pewno nie chcesz czegoś przekąsić? Bredzisz.

Dante westchnął. Cholerny Alan.

– Z kim tak namiętnie wymieniasz esemesy? – zapytał zamiast tego, szczerze zaciekawiony. Wiedział, że dzieciaki w tym wieku były dziwnie przywiązane do urządzeń elektronicznych i nie potrafiły już nawet pójść do łazienki, nie biorąc ze sobą jednego, ale Alan zazwyczaj stronił od elektroniki i nowostek technicznych. Jeśli posiadał jakąś „wypasioną” elektronikę, była to sprawka Raula, który niczego nie żałował swoim żywicielom i był pod dużym wrażeniem osiągnięć ludzi w ostatnim stuleciu na tym polu. A że pieniędzy mu nie brakowało, Alan i Bianka na święta, urodziny, imieniny i czasami zupełnie bez okazji dostawali mnóstwo prezentów, między innymi samochód, laptop czy telefon.

– Z chłopakiem – odparł Alan spokojnie.

– Masz chłopaka? – zdziwił się Dante. Alan tylko mruknął w odpowiedzi. – Jak ma na imię?

– Duncan.

– Studiujecie razem?

– Nie.

Cholerny Alan, pomyślał wampir z lekką irytacją. Wyciągnięcie z niego informacji było jak znalezienie dziewiętnastoletniej dziewicy w San Francisco. Praktycznie niemożliwe.

– Chyba jednak jestem głodny. – Dante pokazał ostre zęby i oblizał je ostrzegawczo.

Alan tylko wzruszył ramionami, kompletnie niewzruszony.

– Okej.

Wampir pokręcił głową. Chyba wypadał z formy, skoro widok jego ostrych kłów przestał przerażać ludzi. Nawet jeśli Alan był żywicielem Raula już ładnych kilka lat, nie powinien czuć się w obecności wampirów tak komfortowo.

Alan zsunął się w dół i ułożył się wygodnie na łóżku.

– Z szyi? – spytał spokojnie.

Dante mruknął twierdząco, więc Alan odchylił głowę w bok, robiąc mu miejsce. Wampir westchnął cicho, opierając jedną dłoń przy biodrze chłopaka dla podtrzymania równowagi i przejechał nosem po jego szyi. Czuł, że puls Alana lekko przyspieszył, co spotęgowało uczucie drapania w gardle wampira. Nie przedłużając tego dłużej, polizał ciepłą skórę, by ją znieczulić, i wgryzł się delikatnie w uległe ciało.

Krew zalała mu usta. Otworzył szeroko oczy ze zdumienia i pospiesznie oderwał się od szyi chłopaka, czując nagły odruch wymiotny. Alan spojrzał na niego z zaskoczeniem. Dante zakrył usta ręką. Starał się nie ruszać, czekając, aż mdłości ustaną, ale krótkie spojrzenie na Alana i krew płynącą ciurkiem po jego szyi wystarczyła, by Dante nie wytrzymał i zwymiotował na podłogę.

– Co, do cholery?! – zdumiał się Alan, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Będąc żywicielem przez tyle lat, wiele już widział i wiele doświadczył, ale żeby jakiś wampir zwymiotował… To było coś nowego. – Dante? Dobrze się czujesz?

Wampir splunął krwią prosto w swoje wymiociny, oddychając ciężko.

– Nie wiem – odparł niepewnie. – Twoja krew… jest ohydna. Jesteś chory?

– Nie ma takiej opcji. Karmiłem Borysa dzisiaj rano i wszystko było w porządku.

– Cóż, jakiś powód tego musi być – zauważył Dante, ocierając usta. Sięgnął do stolika nocnego po drugiej stronie łóżka i napił się trochę czekolady, by przepłukać usta.

– Ja pierdolę, wymiotujący wampir! – Alan nadal był w szoku.

– Co to za poruszenie? – spytał Ali, pojawiając się w drzwiach. Następny, który nie słyszał o pukaniu, pomyślał Dante z irytacją.

– Dante puścił pawia!

– He? Co? – zdziwił się Ali, wchodząc do pokoju. Widząc krew rozbryzganą na podłodze, skrzywił się wyraźnie. – Fuj! Co to, kurwa, jest?

– Dante puścił pawia? – W drzwiach pojawił się Borys. Dante zmrużył groźnie oczy. To, że zwymiotował, jego cholerny brat usłyszał z daleka, ale jak w nocy walił ręką w ścianę, próbując go uciszyć, nie słyszał kompletnie nic. – Fuj!

– Wampiry w ogóle mogą rzucać pawia? – zapytał Alan.

– Nie – odparł Ali. – Pewnie umiera.

– Dzięki – burknął Dante.

– Tak po prostu się porzygałeś? Ja pieprzę! – zaśmiał się Borys. – Co żarłeś?

– Krew Alana… Piłeś z niego dzisiaj, prawda? Nic nie czułeś?

Borys wzruszył ramionami.

– Smakował jak zawsze.

– To dziwne – mruknął Dante do siebie, patrząc na swoje wymiociny.

– Spróbuj jeszcze raz – zaproponował Ali. Dante nie wyglądał na przekonanego, ale co mu szkodziło? Jeśli krew z jakiegoś powodu mu szkodziła, najwyżej znowu zwymiotuje.

Alan odchylił głowę do tyłu i Dante ponownie wgryzł się w jego szyję. Wystarczyła zaledwie chwila, by krew zalała mu usta, a on poczuł nawrót mdłości. Gwałtownie odsunął się od żywiciela i zwymiotował po raz kolejny. Jego ciałem targały torsje, gdy organizm próbował wydalić to, czego w jego żołądku już nie było.

– Ja pieprzę! Ty serio rzygasz! – Śmiał się Borys. Dante warknął pod nosem, wściekły na swojego brata. To nie był powód do śmiechu. Coś było bardzo nie tak, skoro Borys pił z Alana bez przeszkód, a Dante z jakiegoś powodu nie mógł. – Bianka! Hej, Bianka! Chodź no tu!

– Po co ją tu wołasz? – spytał Ali.

– Skoro Dancio nie może pić z Alana, niech spróbuje z Bianki. Może z jakiegoś powodu jego krew zwyczajnie mu nie podchodzi.

Dante jakoś niespecjalnie w to wierzył. Wcześniej już kilka razy pił z Alana i wszystko było w porządku.

Bianka po chwili stanęła w drzwiach ze swoim markowym naburmuszonym wyrazem twarzy.

– Co? – bąknęła.

– Dante jest głodny – powiedział Borys, popychając ją w stronę wspomnianego wampira.

Zmarszczyła brwi, węsząc podstęp, ale mimo to podeszła do łóżka, krzywiąc się na widok krwi. Patrząc na wampira z niezadowoleniem, podała mu rękę. Była jedną z tych dziwaków, którzy nie dawali gryźć się w szyję i pozwalali pić tylko ze swojego nadgarstka, mimo że wgryzienie się w to miejsce było o wiele bardziej bolesne.

Nie zamierzając się przejmować jej humorkami, Dante wgryzł się w jej ciało. Nawet nie próbował być delikatny, Bianka wybitnie działała mu na nerwy swoim nastawieniem do życia i całej reszty świata. Była jedną z tych, co nie doceniali tego, co mieli, ciągle goniąc za czymś więcej i wiecznie robiąc z siebie ofiarę, gdy im się nie udawało. Dante był pewny, że zgodziła się karmić Raula, bo była pewna, że to ją zabije.

Wystarczyły dwa łyki, by spowodować kolejne wymioty. Bianka ledwo zdążyła się odsunąć, zanim wampir zwymiotował jej na bose stopy. Kobieta skwasiła się i cofnęła.

– Ohyda! Co to ma znaczyć?

– Stary, masz przejebane! Jak zamierzasz jeść, skoro… Cóż, nie możesz jeść? – Borys spojrzał na niego wyczekująco, zupełnie jakby Dante wiedział, co zrobić w tej sytuacji.

– Skąd mam wiedzieć? Wy możecie z nich pić bez przeszkód? – spytał dla pewności.

Ali podszedł do Bianki, chcąc ją ugryźć na dowód, ale Borys złapał go za ramię i zatrzymał.

– Ani się waż! – Łypnął na kochanka złowrogo. – Co, jeśli Dante zaraża tym świństwem, które go dopadło? Nie będziesz po nim pił.

– Nie sądzę… – zaczął Ali, ale Borys nie dał mu dokończyć.

– Nie ma mowy. Jeśli jesteś głodny, znajdę ci innego żywiciela. Bianka i Alan odpadają.

– Ocipiałeś? – Zdenerwował się Ali. Zachowanie swojego chłopaka uważał za niedorzeczne. – Dzisiaj obaj z nich piliśmy i wszystko było w porządku.

Borys był nieprzejednany.

– A teraz pił z nich Dante i mógł ich czymś zarazić, co oznacza, że nie będą nas więcej żywić. Koniec dyskusji.

Ali był wyraźnie niezadowolony, ale nie zaprotestował, bo jak każdy nieśmiertelny, panicznie bał się kopnięcia w kalendarz. Gdyby nie zaistniała sytuacja, Dante może nawet zastanowiłby się chwilę nad troską, jaką nieczuły Borys najwyraźniej darzył Aliego.

– Ja nie mogę, wampirza drama. – Alan wywrócił oczami. – Cała ta rodzina jest popieprzona.

– Jakaś teoria, co się ze mną dzieje? – spytał Dante, patrząc na chłopaka spokojnie, podczas gdy jego mózg pracował na zwiększonych obrotach. Nietrudno było się zorientować, że cała ta sytuacja musiała mieć coś wspólnego z tym małym wilkiem, którego ugryzł. To był pierwszy raz, kiedy Dante pił z innej istoty nadprzyrodzonej i ostatni, kiedy się pożywiał bez przeszkód. Albo dzieciak był na coś chory i Dante to od niego złapał, albo z jakiegoś powodu ugryzienie go pozbawiło wampira zdolności picia krwi. I pierwsza i druga opcja nie wróżyły niczego dobrego dla przyszłości wampira.

Alan zagryzł dolną wargę, myśląc przez chwilę.

– Cóż… Z tego, co pamiętam, wampir częściowo traci zdolność picia krwi po związaniu się z człowiekiem. Wtedy może pić tylko z człowieka, z który się związał aż do chwili, kiedy więź osłabnie. Ale to pewnie wiesz.

On wiedział, ale Alan nie powinien. Kto mu wypaplał?

To prawda, wszystkie pierwsze to wiedziały. Dante miał już dwóch takich żywicieli, z którymi zawiązał więź. Pierwsza żywicielka była nudna jak flaki z olejem i przyprawiała go o bóle głowy, więc pozbył się jej po kilku latach, a druga, o wiele bardziej interesująca, miała pecha i wpadła pod samochód po dziesięciu latach od zawiązania z nim więzi. Dante nie był do niej na tyle przywiązany, by ją przemienić i dokończyć więź, więc zostawił sprawę w rekach lekarzy. Ostatecznie kobieta umarła w drodze do szpitala. Do tej pory nie spotkał swojego trzeciego żywiciela, chociaż podejrzewał, że powinien go niedługo spotkać.

– To prawda, ale mój żywiciel doskonały się nie pojawił – zauważył Dante. – Czułbym to.

– Zgadza się – wtrącił Ali. – Ilekroć to cholerstwo staje nam na drodze, nie możemy się oprzeć chęci picia z nich. Gdyby Dante spotkał swojego, od razu by go wyczuł.

Bianka sapnęła zdumiona i wyszła, nie zamieniając z nikim ani słowa. Borys i Ali zostali, pewnie dlatego, że ciekawiła ich cała sytuacja. Gdy tylko wyjaśni się, co tak rozstroiło organizm Dante, zostawią go samemu sobie, bez względu na to, czy umierał, czy stawał się właśnie królem wszechświata.

– Kto był twoim ostatnim żywicielem? – spytał Alan. – Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to że ktokolwiek to był, mógł jakoś wpłynąć na twoje zdolności. Inna możliwość to na przykład kontakt z jakąś dziwną rośliną, osobą… Nie wiem. Musiało wydarzyć się coś dziwnego, co doprowadziło do reakcji twojego organizmu. Jakieś pomysły?

Dante westchnął.

– Ugryzłem wilkołaka – przyznał niechętnie.

– Wilkołaka?

– Mhm. Ugryzł mnie, to mu odpłaciłem tym samym. Z pewnością nie był moim żywicielem doskonałym.

– Cóż, może to dlatego, że to wilkołak? – zastanawiał się Alan.

– Stawiam swoje kły, że nie – wtrącił Borys. – Też ugryzłem kilku sukinsynów w tym cholernym lesie, ale wszystko było w porządku. Tylko się wkurwili, bo im postawiłem kutasy na baczność. – Wzruszył ramionami. – Więc to na pewno nie kwestia picia z wilkołaka.

Alan podrapał się po policzku.

– Tak czy siak, to jedyny trop. Wydaje mi się, że powinieneś go odnaleźć.

Borys prychnął.

– Po tym, jak nakurwialiśmy się z nimi w lesie? Na pewno przywitają go z otwartymi ramionami. Chodź, Ali. Mam ochotę zaruchać.

Ali wywrócił oczami, ale posłusznie podążył za swoim chłopakiem. Borys strasznie go zepsuł przez ostatnie lata. Ali początkowo nie był wulgarny, ale Borys jakoś zdołał zakorzenić w nim zmysł umiejętnego przeklinania. Teraz Ali się wkurzał, że Borys przeklina i go za to ganił, ale sam wyrażał się nie lepiej. Tego jednak już nie zauważał.

Gdy wampiry wyszły, Dante został sam z Alanem. Z westchnieniem powiedział:

– Borys ma rację, odnalezienie tego wilkołaka nie będzie proste, zwłaszcza w obecnej sytuacji.

Alan sięgnął po jeden z zeszytów leżących na jego zagraconym biurku, po czym podszedł do Dante i pokazał mu dokładną rozpiskę z imienia i nazwiska, w niektórych przypadkach opatrzoną zdjęciem.

– Wataha liczy prawie trzydzieści osób – zaczął Alan, wskazując mu dane. Wampir wziął zeszyt do ręki i zaczął go kartkować. Nawet nie chciał pytać, skąd chłopak ma tak szczegółowe informacje na temat pobliskiej watahy. – Sześcioro z nich to dzieci poniżej piętnastego roku życia, więc część już odpada. Tych na pewno nie wzięliby do walki z wami. Gdy wyeliminujemy kobiety…

– To on. – Dante obrócił zeszyt przodem do Alana, pokazując mu chłopaka, z którym się starł w lesie. – To jego ugryzłem.

Alan zrobił wielkie oczy i zawahał się.

– Ugh…

– Co? – zdziwił się wampir. – Znasz go?

To było głupie pytanie, zdał sobie sprawę. Alan z jakiegoś powodu bardzo dobrze znał watahę, skoro miał na jej temat tyle informacji. Wszystko było w kolorze, obrazując różne pozycje w stadzie i wiek oraz słabe punkty.

– To Jacob Ackerman. Syn alfy stada.

Alan zagryzł dolną wargę, zamyślony.

– Ja to mam dzisiaj pecha – mruknął Dante.

– Co chcesz z nim zrobić? – Chłopak zmrużył oczy, patrząc na wampira podejrzliwie.

Dante wzruszył ramionami.

– Dowiedzieć się, o co chodzi. Może będę mógł z niego pić? Te wymioty nie pomogły uspokoić głodu.

- Czyli nie zamierzasz go zabić? – upewnił się chłopak.

- Po co miałbym to robić? Gdybym źle mu życzył, zabiłbym go wtedy w lesie. Miałem z tysiąc okazji, a on dał mi co najmniej pięćset powodów. Strasznie irytujący z niego bachor.

Alan westchnął.

– Ergh, no dobra! Ale jak coś mu zrobisz, to osobiście cię skrzywdzę, jasne? I wierz mi, znam sposoby na takich jak wy. – Wampir uniósł brwi, zaskoczony, ale kiwnął potakująco głową. – Jake tak właściwie jest niedaleko – wyjawił Alan. – Nie wiem dokładnie, o co chodzi, ale alfa go zaatakował i próbował zabić. Z tego co zdążyłem się dowiedzieć od Duncana, Jake związał się z kimś, kogo wataha nie akceptuje. Ukrywa się teraz na naszym terenie.

- Wiesz dokładnie gdzie?

Alan skinął potakująco głową.

– W takim razie… musimy się z nim spotkać.

***

Hej!

Komentarze = miłość, a że było ich sporo pod pierwszym rozdziałem, oto kolejny. W następnym spotkanie no i... będzie trochę więcej akcji ;)

Nigdy nie używałam w praktyce Gaderypoluki, dowiedziałam się o nim od mamy, więc jeśli ktoś zna ten szyfr i coś pokręciłam... przepraszam.
Mam nadzieję, że rozdział się podobał!
Pozdrawiam!