5.Więź doskonała

Dante obserwował ruchliwą ulicę z góry, przyglądając się ludziom. Niektórzy szli grupami, rozmawiając i śmiejąc się, niektórzy szli sami, wyraźnie się spiesząc. Interesowały go osoby, które przemieszczały się same.

– Naprawdę myślisz, że to wypali? – spytał Jacob, siedząc na brzegu budynku i spoglądając w dół. Patrzenie z góry na miasto nocą bardzo mu się podobało. – Wampiry ujawniły się ludziom, prawda? To oznacza, że każde z was jest w systemie i ma zaznaczony swój status w dowodzie osobistym. Włamanie się do bazy danych policji powinno wystarczyć, by namierzyć osobę, której szukasz.

– Problem w tym, że nie – odparł Dante. Skupił się na młodej dziewczynie z różowymi włosami, która miała założone słuchawki i zupełnie odcięta od świata, kierowała się w stronę parku. – To prawda, każde z nas ma przypisany status, ale pierwsze wampiry nie muszą podawać miejsca zamieszkania. Sporo z nas lubi podróżować i rzadko osiadamy w jednym miejscu na dłużej. Dopiero po roku od zamieszkania w jakimś miejscu musimy podawać te dane władzom.

Jacob zmarszczył brwi.

– To trochę dziwne… Skąd w takim razie wiedzą, kogo szukać, gdyby któryś z was narozrabiał?

Dante wzruszył ramionami.

– Z tego co wiem, chcą to zmienić właśnie z tego powodu, ale jak na razie nie mogą przepchnąć tego przepisu dalej. Chyba tylko w dwóch stanach wymagane jest podanie adresu po trzech miesiącach czy coś w tym stylu. Nie jestem pewny – tłumaczył wampir. – Nasze istnienie wyszło na jaw dopiero kilkanaście lat temu. Wiele przepisów i praw wprowadzono na ślepo i z czasem ulepszono. Całe cywilizacje potrzebowały setek lat na rozwój i dopracowanie systemów i ustrojów politycznych, tak i dostosowanie przepisów odnośnie nas trochę zajmie. Zwłaszcza że pomijając masakrę, którą Damon zgotował ludziom kilka lat temu, nie było zbyt wielu incydentów z udziałem pierwszych wampirów.

Jacob zamruczał pod nosem wyrażając zrozumienie. Dante w tym czasie dalej obserwował dziewczynę, która rzeczywiście zmierzała w stronę parku.

– Poczekaj tutaj – powiedział do wilkołaka, podczas gdy sam wziął rozpęd i przeskoczył na kolejny, niższy budynek, a potem zwyczajnie zeskoczył z niego na ziemię.

Dobiegnięcie do parku zajęło mu dosłownie chwilę. Od razu znalazł różowowłosą dziewczynę, którą bezceremonialnie zaatakował. Nie zdążyła nawet krzyknąć. Złapał ją za ramiona i pociągnął do tyłu, wgryzając się jej w szyję. Krew zalała mu usta, ale starał się jej nie połykać, świadomy konsekwencji. Celowo dość mocno rozerwał jej skórę na szyi, by nie było wątpliwości, czyją sprawkę był ten atak. Nie zabił jej, nie było takiej potrzeby. Ugryzienie ogłuszyło ją odrobinę, więc ją puścił i pozwolił jej opaść na trawę. Widząc, że patrzy na niego ledwo przytomna, wyszczerzył do niej kły.

Chwilę później już go nie było.

Tej nocy znalazł jeszcze trzy inne ofiary, które zaatakował i zostawił z wyraźnymi śladami ugryzienia. Ta jedna noc powinna wystarczyć, by zwrócić na siebie uwagę. Jeśli jakiś wampir rzeczywiście polował na tym terenie, wieści o intruzie szybko powinny do niego dotrzeć. Wtedy kolejne polowanie będzie decydujące.

Jacob w żaden sposób nie skomentował poczynać Dante, chociaż skrzywił się wyraźnie na widok jego umazanych krwią ust.

Gdy wrócili do wynajętego pokoju, Jacob od razu poszedł się kąpać. Dante przysłuchiwał się uważnie. Nie wierzył wilkołakowi, ze ten nie ucieknie. Z tego też powodu, gdy chłopak wyszedł z łazienki i położył się na łóżku, Dante błyskawicznie sam wziął prysznic i chwilę później już kładł się obok niego.

Jacob spojrzał na niego z oburzeniem.

– Znowu zaczynasz? – bąknął.

– Naprawdę chcesz się o to kłócić jeszcze raz? – spytał Dante, obejmując go ręką w pasie i przyciągając bliżej siebie. Jacob wiercił się, ale nie wyrywał aż tak mocno.

– A żebyś wiedział, że chcę! – Odwrócił się na wznak i spojrzał na rękę otaczającą go w pasie z jawną nienawiścią. – Nie musisz mnie obłapiać, żeby mnie pilnować!

– Obłapiać? – powtórzył wampir z rozbawieniem. – Nazywasz to obłapianiem?

Jacob rzucił mu złe spojrzenie.

– A czym niby? Przytulaniem?

– Jeśli to jest dla ciebie obłapianie, to gwałtem pewnie będzie dotknięcie cię między nogami.

Jacob odpowiedział mu zwierzęcym warkotem wydobywającym się z głębi jego gardła. Dante tylko uniósł brwi, ale nie był ani trochę przestraszony. Wiedział, że z nich dwu to on jest silniejszy. Musiał jednak przyznać, że warkot brzmiał całkiem groźnie i nawet mu się podobał.

– Brzmi nieźle – skomentował. – Zrób tak jeszcze raz.

Kolejny warkot nie był spełnieniem prośby wampira, tylko definitywną groźbą. Brzmiał jeszcze ostrzej, bardziej niebezpiecznie i złowieszczo.

Dante westchnął cicho.

– Okej, okej, zrozumiałem. Możemy już iść spać?

Tej nocy Jacob spał jak zabity, za to Dante nie mógł zmrużyć oka. Zaczynał też odczuwać drapanie w gardle. Do tej pory odsuwał w czasie picie z chłopaka, bo wiedział, że Jacob nie jest chętny do karmienia go, ale prędzej czy później ten moment musiał nadejść. Dante wiedział, że zmuszanie Jacoba do żywienia go nie jest najlepszym rozwiązaniem, ale musiał jeść. Był w stanie brać mało i rzadko, ale nie mógł zupełnie zrezygnować z picia krwi. Najprawdopodobniej czekała go ostra dieta. Była to swego rodzaju tortura, bo krew żywicieli doskonałych zawsze smakowała wybornie, ale zmuszała do rzadszego pożywiania się. Wynikało to z faktu, że zamiast kilku żywicieli, wampir miał do dyspozycji tylko jednego, o którego w dodatku musiał dbać. Śmierć żywiciela idealnego w początkowym stadium więzi oznaczała śmierć wampira. Jeśli jego rasa czegoś się bała, była to właśnie śmierć.

Gdy wreszcie zmęczenie zrobiło swoje i popchnęło go do krainy snów, było już bardzo późno. Dodatkowo nie trwało to długo, nim się obudził z obolałym gardłem, ślinką napływającą mu do ust i poranną erekcją. Wywróciłby oczami na sposób, w jaki zdradzało go własne ciało, gdyby nie to, że cholernie niekomfortowo się czuł.

Odsunął biodra od pośladków Jacoba. Jeszcze tego brakowało, by dzieciak się obudził i poczuł jego wzwód. Narzekania nie byłoby końca. Na szczęście Jacob spał snem sprawiedliwych, więc Dante bez problemu wstał i poszedł do łazienki, by sobie ulżyć. Rzadko mu się zdarzało, by budził się z problemem między nogami, więc nigdy nie odmawiał sobie odrobiny przyjemności, gdy jego ciało samo się jej domagało. Czy była to zasługa Jacoba, który przez pół dnia paradował przed nim w samych kąpielówkach na plaży? Nie miał pojęcia.

Po szybkiej sesji onanizowania się umył ręce i wrócił do łóżka. Nie próbował już zasypiać.

Jacob obudził się niedługo po tym. Ziewnął szeroko i przeciągnął się z zadowoleniem.

– Uwielbiam klimę – wymamrotał na wpół śpiąco.

– Co?

– Uwielbiam klimę – powtórzył, trąc zaspane oczy. Włosy stały mu dęba i wyglądał idiotycznie. – Co roku upały nieźle dawały się nam we znaki. Oczywiście, wychowałem się w tym klimacie i jestem do niego przyzwyczajony, ale to nie oznacza, że nie jest fajniej, gdy ma się zamontowaną klimatyzację. Ojciec totalnie nie chciał się zgodzić.

– W hotelach i pensjonatach rzadko nie znajdziesz klimatyzacji. Większość ludzi szukając miejsca zakwaterowania, zaznacza klimatyzację jako „must have”.

Jacob westchnął z ukontentowaniem.

– Nawet twoje brudne łapska na mojej skórze nie są w stanie tego zepsuć.

Wilkołak ziewnął jeszcze raz i otworzył oczy. Przez chwilę przyglądał się twarzy Dante, po czym powiedział:

– Twoje włosy wyglądają idiotycznie.

Wampir prychnął.

– I kto to mówi?

– I masz czerwone oczy. Czemu? Wcześniej były brązowe.

Dante podrapał się po policzku.

– To oznaka głodu – przyznał niechętnie. – Im większy głód, tym bardziej czerwone tęczówki.

Jacob skrzywił się. Chyba żałował, że zapytał.

– W takim razie jeszcze trochę wytrzymasz, nie? Są czerwone tylko do połowy.

Chłopak usiadł i próbował uciec z łóżka, ale Dante złapał go za nadgarstek i pociągnął z powrotem. Sam podparł się na łokciu drugiej ręki, patrząc na chłopaka z góry.

– Miałem nadzieję, że dasz mi trochę teraz – powiedział szczerze.

– Nigdy nie zgadzałem się na bycie jedzeniem.

Dante westchnął.

– Co dzieje się z wilkołakiem, którego partner umiera?

– Zależy – odparł Jacob ostrożnie. – Zwykle odbija mu do tego stopnia, że trzeba go zabić. Czemu?

– Jeśli odmówisz mi pożywienia i umrę, to właśnie stanie się z tobą.

Jacob zmrużył oczy.

– Nie mamy żadnej pewności, że rzeczywiście jesteśmy związani. Nie czuję się w ogóle inaczej prócz tych dziwnych uderzeń gorąca. Z mojej strony nic nie wskazuje na więź, jedynie…

– Jedynie – wtrącił Dante – słowa twojego alfy, który trochę więcej czasu spędził na tym świecie i ma o wiele większą wiedzę niż ty. On od razu doszedł do wniosku, że jesteśmy związani.

– To o niczym nie świadczy. Nikt nie jest nieomylny.

– To prawda – zgodził się Dante – ale naprawdę jesteś gotowy zaryzykować? – Jacob zawahał się. – Tak nisko cenisz swoje życie?

– Ojciec mi kiedyś mówił, że wampiry to mistrzowie manipulacji, ale mu nie wierzyłem – skomentował, patrząc mu z pogardą w oczy. – Teraz wiem, co miał na myśli. Masz! Nażryj się! – Podsunął mu nadgarstek, odwracając wzrok z obrzydzeniem.

Dante nie dał się sprowokować ani wpędzić poczucie winy. Nie zamierzał przepraszać za to, że chciał jeść i żyć. Nie wybrał tego, kim się urodził. Jako mały chłopiec nauczył się kontrolować głód i żądzę krwi. Nigdy nie zabił człowieka z głodu i zawsze dbał, by jego żywicielom niczego nie brakowało. Nie reagując więc na jawną zaczepkę, złapał wilkołaka za nadgarstek i przysunął go sobie bliżej twarzy.

– Jesteś pewny, że chcesz, bym ugryzł cię w tym miejscu? – spytał. – O wiele mniej bolesna jest szyja.

Jacob aż się cały najeżył. W jego oczach momentalnie zapaliła się ostrzegawcza lampka i łypał na Dante z wyraźną nieufnością.

– Nawet nie próbuj się zbliżać do mojej szyi.

– Wcześniej już przecież… – próbował oponować Dante, ale mina Jacoba dobitnie mówiła, co o tym myśli. Nie chcąc się znowu niepotrzebnie kłócić, wampir skinął głową na znak akceptacji i ostrożnie wgryzł się w nadgarstek chłopaka.

Szatyn jęknął cicho z bólu. Dante pogładził kciukiem wierzch jego dłoni w uspokajającym geście. Choć samo wgryzienie się w wybrane miejsce było bolesne, picie krwi samo w sobie nie. Wręcz przeciwnie, wszyscy już wiedzieli, że było to bardzo złudne uczucie ekstazy, które pozwalało wampirom zabijać zupełnie bezboleśnie i bez walki. Między innymi dlatego w niektórych krajach wiele wampirów znalazło pracę dorywczą w szpitalach, która polegała na pozbawianiu życia osób nieuleczalnie chorych, czyli, krótko mówiąc, eutanazji. Dzięki temu takie osoby mogły odejść z tego świata bezboleśnie, a wampirom płacono za to, że się pożywiają.

Dante skupił wzrok na twarzy szatyna, obserwując jego reakcje. Wiedział, że wilkołaki są odporniejsze na jad i że nie tak łatwo je zamroczyć jak ludzi. Obserwował z uwagą twarz Jacoba, chcąc się upewnić, że nie sprawia mu niepotrzebnego dyskomfortu. Na szczęście nic na to nie wskazywało. Oczy Jacoba były na wpół przymknięte i zamglone. Wyglądał na lekko naćpanego i oddychał ciężej niż normalnie, przyglądając się jego poczynaniom. Nie próbował jednak się wyrwać, czekając cierpliwie, aż Dante skończy.

Jeszcze przez chwilę Dante delektował się wspaniałym smakiem krwi, płynącej z żył młodego wilkołaka. Potem, z cichym westchnieniem, delikatnie wysunął kły z rany i polizał ją kilka razy, zatrzymując krwawienie i pomagając skórze się uleczyć.

– W porządku? – spytał spokojnie wilkołaka.

Ten skinął lekko głową.

– Trochę dziwnie się czuję – odparł Jacob, patrząc na swój nadgarstek. Widząc, że wszystko w porządku, spytał: – Jak często muszę ci dawać krew?

Dante zastanowił się chwilę. Nie mógł pić zbyt często, jeśli nie chciał zrobić Jacobowi krzywdy.

– Mniejsza dawka dwa razy w tygodniu powinna wystarczyć. Jacob westchnął ciężko i skinął niemrawo głową.

Ten dzień spędzili tak samo, jak poprzedni. Jacob ani myślał siedzieć w pokoju, jeśli nie było to absolutnie konieczne, więc znowu pojechali na plażę. Dante zaproponował, że kupi mu trochę czekolady, jak będą wracać, bo ponoć pomagała ludziom, którym pobierano krew. Jacob ostro zaprotestował, argumentując, że nie znosi słodyczy i jada je tylko w ekstremalnych przypadkach. Dante próbował argumentować, że to był ekstremalny przypadek i że zjedzenie czekolady pomoże mu szybciej dojść do siebie i tak dalej, ale Jacob nie dał się przekonać.

Mimo tego, że Jacob nie chciał zjeść czekolady, nie miał nic przeciwko orzeszkom czy chipsom, więc zaopatrzyli się chociaż w to. Dante wybrał dla siebie dodatkowo dwie książki, bo ten dzień na plaży zapowiadał się na dłuższy niż poprzedni.

Jacob po raz kolejny pognał prosto do wody, zostawiają  swoje rzeczy do pilnowania wampirowi. Po kilku godzinach siedzenia na słońcu nawet istota nadprzyrodzona miała dość. Cóż, Dante miał, bo Jacob świetnie się bawił, nie tracąc energii nawet na chwilę. Dante czuł się przy nim jak jakiś staruszek, który nie ma już na nic sił. Brakowało tylko ciągłego narzekania, że coś go boli.

Z westchnieniem zamknął oczy i przewrócił się na plecy, zamykając na chwilę oczy. Książka nie była aż tak interesująca, jak oczekiwał, a nie miał nic lepszego do roboty. Trochę pogłówkował nad potencjalnymi opcjami, które mieli razem i osobno. Gdyby nie fakt, że wataha Jacoba będzie chciała go dopaść i zabić, by nie mógł odziedziczyć mocy, Dante nie przejmowałby się tą więzią ani trochę. Kilka lat w życiu wampira było jak kilka dni dla przeciętnego człowieka. Mógł poświęcić ten czas na czekanie, aż więź osłabnie, a potem zabić chłopaka. Taki właściwie miał plan od samego początku. Skoro jednak Jacob znalazł się na celowniku… Sytuacja trochę się komplikowała. Najbezpieczniej byłoby zerwać więź, by znaleźć się poza polem rażenia. Wyciągniecie z tego dzieciaka byłoby dodatkowym atutem. Jeśli jednak to się nie uda… Cóż, Dante będzie musiał zadbać o to, by on i Jacob przeżyli tych kilka lat, aż będzie mógł się pozbyć swojego niewygodnego partnera.

Nie chcąc jeszcze wracać do nudnej lektury, obrócił się na brzuch i zaczął przyglądać Jacobowi. Mimowolnie westchnął. Wszystkie młode wilkołaki miały takie ładne ciała… Ich podwyższony metabolizm, nadmiar energii i naturalna ciekawość powodowały, że wszystkie były wspaniałymi okazami zdrowia i siły. Świetnie wpisywały się w obraz człowieka fit, jaki akurat w tej epoce uważano za ideał. Nawet jeśli twarzom daleko było do urodziwości, reszta ciała z pewnością nadrabiała ten jeden mankament. Z charakterkiem takiej istoty już o wiele gorzej, ale sama twarz dawała radę.

Dante zbyt długo chodził po tym świecie, by przejmować się wyglądem swoich kochanków czy żywicieli. Nie miał zbytnich preferencji poza przedziałem wiekowym. Nie oznaczało to jednak, że nie potrafił docenić czyjegoś piękna, gdy miał je przed oczami.

– Boisz się wody, prawda?

Wampir nie zareagował, niezbyt zainteresowany cudzymi konwersacjami.

– Hej, zadałam ci pytanie! Jeśli nie mówisz, to możesz mi odpowiedzieć na migi. Albo mrugnąć dwa razy.

Dante obrócił głowę w lewo i uniósł brwi, widząc przed sobą młodą kobietę w ciemnozielonym bikini, z długimi, opadającymi na ramiona włosami i słomianym kapeluszu na głowie. Wpatrywała się w niego wyczekująco swoimi zielonymi oczami.

– Nie boję się wody – odpowiedział na, jego zdaniem, idiotyczne pytanie. Korciło go, by zapytać, skąd takie przypuszczenie, ale nie interesowało go nawiązywanie bezsensownych konwersacji z nieznajomymi, nawet jeśli niemiłosiernie się nudził.

– To nie wstyd się przyznać – zapewniła go. – Mój tata przez całe życie się nie nauczył. – Dante nawet nie zaszczycił tego odpowiedzią. – Możesz wejść do wody ze mną. Pływam jak zawodowiec.

– Pozwolisz, że spasuję.

– To naprawdę nie wstyd, gdy kobieta uczy czegoś mężczyznę, nawet takiego jak ty. Obiecuję, że nikt nie będzie się śmiał.

Wampir aż otworzył usta z wrażenia, patrząc na nieznajomą i nie wierząc własnym uszom. Miał nadzieję, że to jakaś wariatka, której jeszcze nie zdiagnozowano, a nie ktoś, kto obrał go sobie za cel do poćwiczenia obrażania prosto w twarz. Prawie każde zdanie padające z jej ust było pośrednią obelgą. Nie tylko zasugerowała, że wstyd mu się przyznać do nieumiejętności pływania, to jeszcze insynuowała, że jest męskim szowinistą, a jej mina sugerowała, że ją właśnie okłamał i że się tego spodziewała.

– Umiem pływać i nie potrzebuję niczyjej pomocy – uciął, ponownie przenosząc wzrok na Jacoba.

Kobieta westchnęła przesadnie. Kątem oka widział, że wywraca oczami.

– Nie ma o co się tak denerwować! Przecież powiedziałam, że to nic takiego! Jeez, jak nie chciał pan rozmawiać, wystarczyło powiedzieć – narzekała z lekkim oburzeniem, który ani trochę nie był słodki, za to cholernie irytujący. Dante szczycił się ogromnymi pokładami cierpliwości, ale ta wariatka była blisko wyczerpania ich wszystkich.

– Nadal nie chcę – burknął, widząc, że ciągle koło niego stoi i mu się przygląda.

Ignorował ją przez chwilę z nadzieją, że sobie pójdzie, ale nie miał tyle szczęścia.

– Och! Pan w przeciwnej drużynie! To w porządku, ja przecież nie przyszłam na podryw ani nic takiego! Człowiek tu uczciwie chce pomóc, a posądza się go o jakieś niecne zamiary! Czemu pedały zawsze tak reagują?

Dante aż zsunął niżej na nosie okulary przeciwsłoneczne, patrząc na nią z niedowierzaniem. Jeśli chciała go zirytować, udało jej się. Sprowokować, niekoniecznie.

Widząc jego minę, uniosła ręce na znak, że nie ma złych zamiarów i odeszła, kręcąc tyłkiem. Dante pokręcił tylko głową i wrócił do obserwowania wilkołaka.

Wieczorem znowu trochę kręcili się po mieście, a gdy niebo już zupełnie ściemniało, Dante z precyzją i doświadczeniem wybrał sobie ofiarę. Celowo zdecydował się zapolować w tych samych okolicach. Miał nadzieję, że w ten sposób łatwiej da się znaleźć.

Gryzł jakiegoś biegacza, kiedy coś mu nagle wskoczyło na plecy i popchnęło prosto w trawę. Dante wyrzucił łokieć w tył, próbując zaatakować napastnika, ale ten bez problemu poradził sobie z tym atakiem, wykręcając mu boleśnie rękę na plecy i przygwożdżając do trawy. Druga ręka chwyciła go mocno za włosy, wciskając mu twarz w ziemię.

– Masz jaja, żeby polować sobie tak bezkarnie na moim terenie! – zasyczał mu żeński głos do ucha z nieukrywaną irytacją.

– Chcę tylko porozmawiać – powiedział. – Nie mam złych zamiarów.

– Jakby mnie to obchodziło – odparła kobieta. Jej głos brzmiał dziwnie znajomo.

Dante próbował się jakoś wyswobodzić – miał jedną rękę wolną – ale kimkolwiek była ta kobieta, walczyła o wiele lepiej niż on. Musiała być sporo starsza, skoro z taką łatwością udało jej się do niego podkraść i go obezwładnić.

Zza jednego z drzew dobiegł ostrzegawczy warkot. Kobieta zaśmiała się perliście.

– Ty tak na poważnie z tym psem? – spytała szyderczo.

– Jak widać! Nie mamy złych zamiarów, szukamy Damona! – przeszedł od razu do rzeczy.

– Damona? Skąd przekonanie, że tutaj jest?

Dante odwrócił lekko głowę, żeby trawa nie właziła mu do ust za każdym razem, jak otwierał usta.

– To najlepszy trop, jaki mam. Wiem, że lubił tu polować i czasami wraca na krótki czas. Szukam informacji, gdzie mogę go znaleźć.

– Toś sobie wybrał sposób! – parsknęła na niego z niezadowoleniem. – Nie słyszałeś o telefonach?

Dante westchnął cicho.

– Nie znam nikogo, kto by tu mieszkał.

– Ach, więc postanowiłeś ściągnąć na siebie uwagę. Jaki cudowny plan. Nie mogłeś sobie wybrać innego rewiru?! Przez ciebie kręci się tu teraz policja! – Westchnęła ciężko i odsunęła się, wstając z niego. Dante odetchnął i też wstał, otrzepując ubranie z trawy i rozmasowując sobie obolały nadgarstek. Dziewczyna miała chwyt, nie ma co.

Obrócił się do niej zupełnie przodem. To była ta sama kobieta, która zaczepiła go na plaży i wygadywała do niego głupoty. Jej oczy ciskały gromy.

Jacob wyszedł z ukrycia i stanął obok Dante, przyglądając się czujnie wampirzycy.

– Jaka piękna z was para pedałów – powiedziała ze słodkim uśmiechem. Jacob zawarczał, a Dante tylko westchnął. Nie miał czasu ani ochoty na głupie gierki.

– Powiesz nam, gdzie możemy znaleźć Damona?

– Po co wam on? – odbiła piłeczkę, opierając dłoń na biodrze. Stojąc w lekkim rozkroku i robiąc taką gradową minę, sprawiała zupełne inne wrażenie niż kilka godzin wcześniej na plaży.

– Mam do niego kilka pytań odnośnie więzi – przyznał Dante. – Wiem, że chciał zerwać swoją krótko po jej zawarciu i kręcił się po całym kraju, szukając na ten temat informacji.

– Damon dokończył więź. Skąd pewność, że będzie coś wiedział?

A skąd pewność, że nie będzie, pomyślał Dante z lekkim rozdrażnieniem. Zresztą co ją to obchodziło? Miała mu tylko dać wskazówki, jak znaleźć Damona, a nie odkryć przed nim sekrety wszechświata.

Co za upierdliwa istota.

– To najlepszy trop, jaki istnieje w tej kwestii – zauważył. – Więc? Powiesz mi, gdzie mogę go znaleźć?

– Kim ty tak właściwie jesteś? – zainteresowała się. – Nigdy cię jeszcze nie widziałam na zjazdach rodzinnych, a zdecydowanie jesteś jednym z naszych.

– Dante, syn Raula, wnuk Jacoba. Ty?

– Amelia.

No tak. W dodatku była na tyle niewychowana, że nie zamierzała się właściwie przedstawić.

– Okej, Amelio, wiesz, gdzie jest Damon? – powtórzył pytanie, nie dając się wyprowadzić z równowagi. Dwóch mogło grać w tę grę.

Przez chwilę patrzyła na niego z lekkim uśmieszkiem. Widząc, że nie uda jej się go zdenerwować, westchnęła lekko.

– W ogóle nie znasz się na zabawie – rzuciła. Wywróciła oczami i dodała: – Masz niezłego farta, akurat jest w mieście. Masz Facebooka?

Dante wywalił na nią oczy.

– Co?

– Facebooka. – Wyciągnęła z kieszeni IPhona i pokazała mu niebieski kwadracik z białym f na środku. – Wyślę ci numer do Klary. To dobra znajoma ze szkoły jego faceta, który często ją wtajemnicza w swoje plany. Będzie wiedzieć, jak się z nimi skontaktować.

Żeby ta stare wampiry przesyłały sobie wiadomości na Facebooku, pomyślał Dante, kręcąc głową.

Ale Facebooka miał. Wpisał swoją nazwę użytkownika w wyszukiwarce w telefonie Amelii i wysłał sobie zaproszenie do znajomych. Zalogował się na swoim telefonie – Alan dał mu telefon z Internetem – i zaakceptował zaproszenie. Chwilę później Amelia wysłała mu numer kontaktowy do niejakiej Klary, która rzekomo mogła im pomóc. Nawet jeśli nie, z danymi na Facebooku Amelii miał przynajmniej jakąś formę kontaktu z nią – mimo że była upierdliwa – i mógł ją nękać o informacje w przyszłości.

– Co z nim? – zapytał, wskazując na biegacza, który zdążył już usiąść i patrzył na nich trochę zamroczony.

Amelia wzruszyła ramionami.

– Skoro już go użarłeś, szkoda by było nie skorzystać – zdecydowała. – I lepiej więcej nie poluj na moim terenie. Następnym razem nie będę taka pobłażliwa.

– Czy to nie jest karalne, jeśli napijesz się bez jego zgody?

Wampirzyca spojrzała na niego z politowaniem.

– Możemy iść? – wtrącił nagle Jacob, ciągnąć go za rękaw. Miał dziwnie zduszony głos.

– Pędź i ruchaj. – Amelia zrobiła nieokreślony ruch ręką. – Może przestanie walić na kilometr, jak go wreszcie zaspokoisz.

Obaj spojrzeli na nią z zaskoczeniem, a potem na siebie. Widząc, że ten drugi też kompletnie nic nie rozumie, obaj spojrzeli na nią pytająco.

– No weźcie! – jęknęła. – Czy wy nic, gówniarze, nie wiecie? Gdzie wy, kurwa, do tej pory żyliście? Na końcu cholernego świata? Ten mały – wskazała ręką na Jacoba – jest mokry i gotowy, żeby go bzyknąć!

– Co masz na myśli?

– Co mam na myśli? Ty naprawdę nie czujesz tego zapachu? Nawet mnie się zrobiło mokro między nogami, jak go zwęszyłam na plaży, a mojemu zmysłowi powonienia daleko do nosów psiaków. – Dante zmarszczył brwi. Jacob cały czas pachniał dla niego tak samo. Jak drzewo sandałowe połączone z delikatną wonią cytrusów. Była to przyjemna woń, ale nie czuł jej mocniej niż innych i na pewno nie odczuwał pociągu seksualnego z jej powodu. – Chyba powinieneś sprawdzić swój węch, bo w takim razie masz go do dupy. Mały aż się prosi, żeby go zerżnąć. Sama bym się za niego wzięła, ale kogoś już mam.

– Wiesz, czemu Jacob może tak pachnieć? – drążył. Amelia najwyraźniej wiedziała co nieco.

Wzruszyła ramionami.

– Podejrzewam, że związał się z kimś, ale nie w pełni. To znaczy nie uprawiał z partnerem seksu. Jego ciało wydziela specjalne feromony, próbując go zwabić i zmusić do dokończenia dzieła. Każda nadprzyrodzona istota powinna go bez problemu wyczuć.

– Dlaczego zakładasz, że jego partnerem jest mężczyzna?

Amelia uśmiechnęła się szeroko.

– Bo gdyby była nią kobieta, to ona by tak pachniała, nie on. To, że prócz partnera czują to wszyscy dookoła, jest trochę niefajnym skutkiem ubocznym. Wiem, że ci się podoba, widziałam, jak go obserwowałeś na plaży. Możesz spokojnie go przelecieć. Gdy tylko trochę go podniecisz, da ci bez najmniejszego oporu.

– Czy po seksie to ustanie?

– A skąd ja mam to wiedzieć? Czy ja ci wyglądam na kogoś, kto bzyka niedoruchane wilkołaki na prawo i lewo? Przeleć go, to się przekonasz.

Dante westchnął ciężko i pomasował nasadę nosa.

– Dzięki za pomoc – powiedział spokojnie do wampirzycy, która już wgryzła się w kark biegacza.

Jacob był dziwnie cichy podczas całej wymiany zdań, trzymając się na uboczu i przestępując z nogi na nogę.

Gdy szli powoli w stronę wyjścia z parku, Jacob nagle zapytał:

– Co to tak właściwie jest ten Facebook?

Dante potknął się i omal nie wywrócił.

Krztuszenie się Amelii, a potem jej głośny rechot, słyszeli aż do bramy wyjściowej z parku.

***
Hej! Ktoś podekscytowany na powrót bohaterów z "Więzi"?
W przyszłym rozdziale trochę akcji, macie to jak w banku! Został mi jeszcze tylko tydzień wakacji (który niestety muszę poświęcić na szukanie mieszkania w Poznaniu, bo jak na razie jestem bezdomna xd), więc postaram się trochę podgonić i wstawić kolejny rozdział trochę szybciej.
Mam nadzieję, że się podobało i czekam na Wasze opinie, jak zawsze ;)
P.S. Wstawię jeszcze osobnego posta, ale może ktoś czyta mój bełkot, więc... Postanowiłam, że "Więź", "Więź doskonała" itd. zostaną częścią serii nadprzyrodzonej. Cały cykl dostanie tytuł "Więź", a opowiadanie o Theo i Damonie zamierzam przechrzcić na "Czarną owcę". Drugą częścią cyklu będzie "Więź doskonała", bo opowiadanie o Stilesie i Dereku to FF (w dodatku napisane w trochę innym universie) i nie chcę tego wciskać w swoje autorskie opowiadania. Trzecią częścią cyklu prawdopodobnie będzie historia Alana, która powoli mi się układa w głowie. Nie jestem jeszcze pewna. Wyjaśnię wszystko dokładnie w osobnym poście, ale chciałam już o tym chociaż napomknąć, żeby nikogo nie wprowadzić w błąd zmianą tytułu opowiadania, że pojawiło się coś zupełnie nowego xd
Pozdrawiam!