8.Więź doskonała

Dante zacisnął mocno zęby i wyrwał nóż z uda. Pociemniało mu przed oczami z bólu, a krzyk zamarł w gardle. Nie czuł takiej agonii od czasu, kiedy Raul szkolił go, jak przetrwać bez jego pomocy. Od tamtej pory nigdy nie stanął do walki z kimś, kto znał słabe punkty jego rasy i umiał je wykorzystać.

Na samą myśl o usunięciu noża z bicepsa łzy kręciły mu się w oczach. Nie mając jednak innego wyjścia, zamknął oczy, zacisnął zęby i szarpnął za rączkę, wyciągając ostrze. Rzucił je na podłogę z cichym brzękiem. Odetchnął głęboko, z trudem utrzymując przytomność. Jego rany powoli już zaczynały się zasklepiać. Dante wiedział, że choć za kilka minut w ogóle nie będzie po nich śladu, będzie je czuł jeszcze przez wiele dni.

Z trudem podniósł się do siadu, a potem, przytrzymując się komody, stanął na równe nogi. Kolana miał jak z waty. Nie był w stanie walczyć, ale ani myślał tak po prostu się poddać. Jeśli nie pójdzie teraz po Jacoba, obaj byli trupami. Skoro już miał umrzeć, to chciał chociaż zabrać kilku sukinsynów ze sobą na drugi świat.

Wyszedł z pokoju, słaniając się na nogach. Nie miał dobrego węchu, by wyczuć, dokąd udały się wilkołaki, ale drobne plamy krwi na chodniku były wystarczającym tropem.

Kilkoro ludzi patrzyło na niego z lekkim przerażeniem. Ktoś nawet zapytał, czy potrzebuje pomocy, widząc jak się słania na nogach, ale Dante ich zignorował, brnąc przed siebie. Nie mógł uwierzyć, że Jacob był taki głupi. Przecież to takie oczywiste, że jego wataha nie zamierzała z nim negocjować. Chcieli się go pozbyć i to jak najszybciej, zbyt przerażeni możliwością utratą mocy, a Jacob właśnie wepchał się prosto w ich łapy.

Szli w ciszy. Cała czwórka była spięta i gotowa do akcji przy najmniejszym podejrzanym ruchu. Szli chodnikiem wzdłuż mało ruchliwej drogi. Wyglądali dziwacznie, cali umorusani krwią i posiniaczeni. Na szczęście odkąd wampiry się ujawniły, ludzie doświadczyli wiele dziwactw i takie rzeczy przestały ich ruszać. Co więcej, mało kto ich zobaczył, bo większość mieszkańców pochowała się w domach lub jeszcze nie wróciła z pracy i szkół. Dzięki temu nikt nie zadawał niewygodnych pytań.

Wychodząc z osiedla identycznych domków z równo przystrzyżonym trawnikiem, Finn przeszedł przez drogę i podszedł do metalowej bramy na wprost, która całkowicie zasłaniała teren posiadłości. Jacob zmarszczył brwi. Nie podobało mu się, że prowadzą go w tak odosobnione miejsce, ale wierzył, że nie zrobią mu krzywdy. Przynajmniej dopóki nie porozmawia z ojcem.

Weryl i Gus weszli za nim, zamykając bramę z cichym brzękiem. Znajdowali się na terenie opuszczonego magazynu. Ściany budynku były odrapane i ozdobione wulgarnym graffiti, a okna zabite deskami. Wszędzie walały się śmieci i butelki po alkoholu.

Jacob wyciągnął rękę do brata.

- Telefon – powiedział spokojnie. Finn pokręcił głową. – Chcę tylko pogadać z ojcem, taka była umowa.

- Ojciec już podjął decyzję.

- Po co więc kazałeś mi tutaj przyjść? Mogłeś mnie zabić w hotelu – zauważył Jacob.

- Tam były kamery i za dużo ludzi. Tutaj nie mamy żadnych świadków.

- Chcę porozmawiać z tatą – upierał się Jacob.

Finn sapnął z irytacją.

- Jesteś jak zacięta płyta! – wybuchł. – Już ci powiedziałem, że ojciec podjął decyzję! Czego nie rozumiesz?!

- Więc co ci szkodzi dać mi z nim porozmawiać? – odbił piłeczkę Jacob. – Chyba się nie boisz, że zmieni zdanie?

Finn prychnął.

- Nie bądź śmieszny!

- Po prostu mu powiedz! – wtrącił Gus. – Mamy go w garści. Jeśli nie będzie chciał wziąć odpowiedzialności, sami się nim zajmiemy.

Finn zacisnął ręce w pięści. Jacob obejrzał się na kolegę brata z zaskoczeniem.

- Co ma mi powiedzieć? – zdziwił się.

Finn spojrzał mu prosto w oczy.

- Ojciec zaniemógł. – Jacob zrobił wielkie oczy. – Po twojej ucieczce doszło do awantury. Mama nie chciała się zgodzić na ściganie cię. Rzuciła mu wyzwanie. Zaczęli walczyć. W ferworze walki ojciec… przypadkowo zadał jej śmiertelny cios. – Serce Jacoba zaczęło walić mu w piersi. Jeśli jego matka nie żyła… - Zgadza się. Ojciec ma skłonności samobójcze, bo utracił partnera więzi. Musieliśmy go zamknąć i unieruchomić, by nie mógł zakończyć swojego życia, zanim nie rozwiążemy problemu z tobą. Mam nadzieję, że jesteś z siebie dumny. Zabiłeś naszą matkę i pchnąłeś ku śmierci ojca, naszego alfę, a teraz prowadzisz ku zagładzie resztę naszego stada. Jeśli on teraz umrze, ty przejmiesz moc, a to oznacza koniec dla nas wszystkich. – Finn wyciągnął nóż zza paska spodni i rzucił mu go. Jacob złapał go odruchowo, patrząc bratu w oczy. Ciągle nie docierało do niego, co Finn mu właśnie powiedział. – Zrób to, co do ciebie należy. Zakończ swoje życie i uratuj resztę watahy. Gdy moc przejdzie na mnie, wszystko wróci do normy.

Jego mama… nie żyła? To było absurdalne! Jeszcze nie tak dawno kłócił się z nią, że chce iść na studia. Jeszcze nie tak dawno ganiała go ze ścierką po kuchni, bo sobie z niej głupio żartował. Jeszcze nie tak dawno… walczyła w jego obronie.

Ojciec by jej nie skrzywdził. Jacob miał do niego wielki żal o to, że wydał na niego wyrok śmierci, ale matce nie zrobiłby krzywdy. Jacob był tego pewny jak swego nazwiska. Jego rodzice byli związani, dzieli swoje życie, emocje, obawy i pragnienia. Sama myśl, że jedno mogłoby zakończyć życie drugiego, wydawała mu się niedorzeczna.

A jednak Finn twierdził, że właśnie tak się stało. I co do jednego miał rację.

To była jego, Jacoba, wina. To on związał się z wampirem i puścił całą machinę w ruch. W jego rękach spoczywało życie pozostałych członków watahy. Jako prawowity następca alfy wiedział, co należało zrobić, by położyć temu kres.

Zacisnął mocniej palce na rękojeści noża. Nie bał się. W końcu robił to dla dobra swojej rodziny.

Finna, nawet jeśli był najgorszym bratem pod słońcem.

Duncana, który dla niego przeciwstawił się alfie.

Dla Moniki i Alicji, bliźniaczek pani Yukimury, które miały dopiero po siedem lat i śpiewały mu rok w rok na urodziny.

Jego śmierć w zamian za życie trzydziestu innych osób… To był dobry układ, prawda? Tak postąpiłby prawdziwy przywódca.

- Nie chciałem tego – powiedział cicho, patrząc Finnowi w oczy. – Nie chciałem, by do tego doszło.

- Wiem – odparł Finn krótko. – Twoje oddanie sprawi, że zostanie ci to wyboczone.

Jacob zagryzł dolną wargę i wziął głęboki oddech. Nigdy nie był orłem w szkole, ale ze swoją nadnaturalną siłą nie powinien mieć problemu z wbiciem noża prosto w serce. Wiedział, że jest srebrny. Jeden cios był wystarczający, by zakończyć to szaleństwo.

Uniósł rękę.

Powietrze przeszył świst strzały. Jacob syknął, kiedy z ręki dosłownie wyrwało mu nóż.

Cała czwórka rozejrzała się zdumiona.

- Co do…? – mruknął Weryl, rozglądając się cokolwiek panicznie. Zawsze był straszną boidupą. Finn musiał być mocno zdesperowany, skoro zabrał go ze sobą.

Wzrok Jacoba utkwiony był w nożu leżącym na ziemi. Strzała przeszła przez ostrze na wylot.

Ktoś zagwizdał z góry.

- Ale masz cela!

Jacob spojrzał w górę. Na dachu magazynu stał szeroko uśmiechnięty Dennis, robiący znudzoną minę Damon i wyprostowany jak struna Theo. Ten ostatni w lewej ręce trzymał łuk, a prawą sięgał już do kołczanu po kolejną.

- Twoja dupa oficjalnie jest moja – stwierdził z uśmiechem, patrząc kątem oka na Damona.

Blondyn odchrząknął. Dennis chichotał cicho, trzymając się za brzuch.

- Nie wiem, o czym mówisz – stwierdził Damon.

- Tym razem nie dam się wykiwać. Nagrałem cię, kiedy mi obiecywałeś swój tyłek za przestrzelenie tego noża – poinformował go z krzywym uśmieszkiem.

- To był zwykły fart! – kłócił się Damon.

- Fart czy nie, wygrałem. – Theo spojrzał na przyglądające im się z dołu wilkołaki i uniósł brwi. – Jeszcze tu jesteście? Sio!

Jacob sięgnął po nóż. Głos Damona zatrzymał go wpół ruchu.

- Nie radzę. Naprawdę tak bardzo ci życie niemiłe?

- Ty nic nie rozumiesz! – zaprotestował wilkołak.

- Nie, to ty nic nie rozumiesz. – Damon zeskoczył zgrabnie z magazynu. Otrzepał niewidzialny pył z rękawów koszuli i zaczął iść w ich stronę. Jego leniwe kroki sugerowały, że ma cały czas tego świata. – Słyszeliśmy, co ci powiedzieli. Chyba nie jesteś aż tak głupi, żeby im wierzyć na słowo? – Wampir zatrzymał się tuż przed wilkołakami i spojrzał na nich z szyderczym uśmieszkiem. – Co macie takie nietęgie miny? Fortel się nie udał? – Przeniósł wzrok na Jacoba i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Serio, myślałem, że mnie się trafił idiota, ale ty bijesz mojego na głowę. – Theo krzyknął „ej” z oburzeniem. – Jeśli oni są wiarygodnym źródłem informacji, ja jestem carycą Katarzyną i Matką Teresą z Kalkuty w jednym. Jak tak ci spieszno na drugą stronę, nie krępuj się, ale, na litość boską, chociaż upewnij się, że nikt ci nie wciska kitu. Jezu Chryste, dzisiejsze dzieciaki! – Wzrok Damona wyrażał już tylko czyste politowanie. – A co do was… - Tu spojrzał na pozostałe wilkołaki. Uniósł brwi. – Jeszcze tu jesteście? Trzy wampiry kontra trzy wilkołaki… Marnie was widzę za dziesięć minut, jak stąd zaraz nie pójdziecie.

- Trafię idealnie w kość ogonową pryszczatego – zapowiedział Theo. Weryl znieruchomiał, ciężko przełykając ślinę. – Stawiasz dupę po raz drugi?

- Ni chuja! – warknął Damon do partnera. Theo wyszczerzył się, a Dennis pokręcił głową ze śmiechem.

- Wiedziałem, że nie będę się z wami nudził! – rzucił Dennis.

- To jeszcze nie koniec! – zapowiedział Finn. – Dobrze się zastanów, czy chcesz mieć nas wszystkich na sumieniu, Jake. – Kiwnął kolegom. – Spadamy.

Jacob zagryzł dolną wargę. Zawahał się.

- Mama naprawdę nie żyje? – krzyknął za nimi.

Finn obejrzał się przez ramię z nieczytelnym wyrazem twarzy.

- Twoi znajomi wiedzą lepiej, czyż nie? Sam sobie odpowiedz na to pytanie.

Splunął na ziemię i zniknął za bramą. Jacob schował twarz w dłoniach.

- Kłamali – stwierdził Damon.

- Skąd możesz wiedzieć?! – naskoczył na niego Jacob, prostując się momentalnie. – Nic o nas nie wiesz! To, że cholerne pijawki tak postępują, nie oznacza, że my też!

Damon wywrócił oczami.

- Jaaasne, bo wy jesteście wszyscy tacy święci. Nic tylko, kurwa, aureolę założyć.

- Ty…!

- Ej, ej, ej! – Theo stanął pomiędzy Damonem i Jacobem, trzymając ich na bezpieczną odległość. – Ogarnijcie się. Jesteśmy po tej samej stronie.

- Ja nie jestem po niczyjej stronie – wyparł się od razu Damon. – Pomogłem Dante, bo nie jestem swoim cholernym ojcem. Zrobiłem swoje i nie zamierzam się w to więcej mieszać. My musieliśmy radzić sobie sami, oni też mogą. Idziemy.

Blondyn złapał Theo za nadgarstek i pociągnął go w stronę wyjścia z posesji. Theo protestował głośno, że przecież przyjechali samochodem z innej strony, ale Damon kompletnie go nie słuchał. Dennis pokręcił głową.

- Wiedziałem, że powinniśmy się częściej odwiedzać – rzucił w przestrzeń. – Z nimi jest zawsze wesoło. – Spojrzał na Jacoba i uśmiechnął się. – Chodź, Dante pewnie się niepokoi. Nie wyglądało to za dobrze z jego perspektywy.

- Kto by się tam przejmował – mruknął Jacob, ale poszedł za wampirem.

Byli mniej więcej w połowie drogi, kiedy Jacob spytał cicho:

- Myślisz, że Finn kłamał?

Dennis milczał przez chwilę, zastanawiając się. Nie musiał dopytywać, co wilkołak miał na myśli. W końcu powiedział:

- Myślę, że istnieje dużo prawdopodobieństwo, że kłamał. Z tego, co mówiłeś, twoja wataha chce się ciebie pozbyć. Zganiając za ciebie winę za śmierć matki i rychłą śmierć ojca, wpędzają cię w poczucie winy. Ten cały Finn podżegał cię do odebrania sobie życia, usprawiedliwiając to tym, że dzięki temu reszta twojej watahy będzie mogła żyć.

- Choroba ojca mogłaby wyjaśnić ich pośpiech, by się mnie pozbyć – zauważył Jacob. Chciał wierzyć, że Finn kłamał, by bez walki się go pozbyć. Być może miał jakieś braterskie odruchy, które hamowały go przed zabiciem własnego brata.

- A fakt, że nie chcieli ci dać z nim porozmawiać, że tak naprawdę nic mu nie jest – odparł Dennis. – Zapomnij o swoim stadzie i skup się na zrywaniu więzi. Jeśli będziesz się ciągle rozpraszał, stracisz z oczu swój prawdziwy cel, a potem już nie będzie do czego wracać bez względu na to, którą drogę wybierzesz.

Jacob nie bardzo rozumiał, co Dennis miał na myśli. Nie skomentował jego słów, ciągle rozmyślając o tym, co powiedział mu Finn. Wątpił, by jego brat kłamał. Był za głupi na takie gierki. Poza tym, po co miałby to robić? Finn był arogancki. Od zawsze twierdził, że w prawdziwej walce mógłby pokonać Jacoba. Z powodzeniem mógł więc podjąć z nim walkę i pozbyć się kłopotu raz na zawsze, a on zwyczajnie podżegał go, by sam odebrał sobie życie i rozwiązał problem watahy. Albo bał się, że nie jest w stanie go pokonać, albo ich alfa rzeczywiście był u kresu życia i kierowała nim desperacja.

Trochę żałował, że nie poprosił o rozmowę z Duncanem. Jego przyjaciel z pewnością by mu powiedział, jak rzeczywiście sprawy się mają, ale w trudnych chwilach rzadko przychodzą do głowy najlepsze rozwiązania.

Gdy doszli pod dom hosta, drzwi od ich pokoju otworzyły się i stanął w nich Jonas. Wpuścił ich do środka.

Dante leżał na łóżku w samych bokserkach, z zabandażowanym udem i ramieniem. Widząc, kto stanął w drzwiach, podniósł się do siadu. W jego oczach widać było wyraźną ulgę, że z Jacobem wszystko w porządku.

- Dziękuję. Za pomoc – powiedział Dante do Jonasa. – Bez was pewnie już by nas tu nie było.

Jonas wzruszył ramionami i uśmiechnął się delikatnie.

- Nie za bardzo przepadamy za weselami – powiedział. – Każdemu z nas przyda się trochę akcji, żeby nie wyjść z wprawy. Dalej poradzicie sobie sami?

Dante skinął potakująco głową.

- Powodzenia – rzucił Jonas.

- Przyda się – odpowiedział Dante.

Dennis pomachał im jeszcze na pożegnanie i po chwili obaj mężczyźni zniknęli za drzwiami, zamykając je za sobą cicho. Jacob i Dante zostali sami.

Dante miał ogromną ochotę skomentować jakoś to, co zaszło. Nie podobało mu się, że Jacob tak po prostu wyszedł z innymi wilkołakami, dając się prowadzić jak baranek na rzeź. Gdyby nie to, że inne wampiry postanowiły się wtrącić, już byłoby po nich. Dante wiedział, że nie mogą liczyć na innych. Właściwie to do tej pory był przekonany, że choć do pewnego stopnia mogą liczyć na siebie nawzajem. Po tym, co zrobił Jacob, wiedział, że się mylił i tak naprawdę mógł liczyć tylko na siebie.

Jacob był młodym wilkołakiem. Młodym i naiwnym, pełnym wyidealizowanych przekonań. Obecna sytuacja obnażała je wszystkie, wystawiając na próbę jego silną wolę i zacięcie.

- W porządku? – spytał tylko, gdy Jacob wdrapał się na łóżko i położył, zwracając plecami w jego stronę.

- Tak – odparł wilkołak lakonicznie.

- Na pewno?

- Tak powiedziałem.

Zapadła chwila ciszy.

- Naprawdę byś to zrobił? – spytał Dante po dłuższej chwili.

- Co?

- Zabił się dla dobra watahy.

Jacob prychnął.

- Oczywiście.

Jego ton jasno sugerował, że zadanie tego pytania go obraża.

- A więc jesteś głupszy niż myślałem.

 Wilkołak obejrzał się przez ramię i spojrzał na niego ze złością.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Zamierzasz poświęcić własne życie, by uratować te same osoby, które wyczuwając niebezpieczeństwo, od razu chciały rzucić cię psom na pożarcie?

- To ty tak to widzisz.

Dante pokręcił głową. Doprawdy, chyba nigdy nie zrozumie toku myślenia wilkołaków. Pod tym względem ludzie chociaż nie wypierali się swego chamstwa i egoizmu.

- A jak ty to widzisz?

- Wymianę? Moje życie za życie trzydziestu innych osób. To uczciwy układ.

- Doprawdy? – Dante uniósł jedną brew. – Czyli mam rozumieć, że gdybym teraz porwał autobus pełen ludzi i powiedział ci, że ich oszczędzę, jeśli się zabijesz, to byś bez wahania odebrał sobie życie?

- To co innego! – zaprzeczył Jacob, aż siadając.

- Pod jakim względem? Wytłumacz mi, bo ani trochę nie rozumiem.

- Wataha to moja rodzina. Chowałem się z tymi ludźmi przez całe życie! Nie mogę ich tak po prostu zostawić!

- Och, oni najwyraźniej nie żywią względem ciebie tego samego sentymentu – zauważył Dante. – Gdy tylko się okazało, że twoja śmierć może rozwiązać ich problemy, bez zastanowienia spisali cię na straty.

Jacob zagryzł dolną wargę.

- Nie wszyscy! Moja mama i Duncan ryzykowali życie, by mi pomóc!

Dante skinął.

- Dokładnie. To znaczy, że twoje życie cenili wyżej niż swoje własne. To znaczy, że uznali decyzję alfy za niesprawiedliwą. To znaczy, że kierują się własnym kodeksem moralnym, a nie strachem. Ludzie mają bardzo silny instynkt przetrwania. Dlatego tak łatwo nimi manipulować, gdy boją się o swoje życie. I dlatego wtedy wychodzi z nich najgorsze, co może w człowieku siedzieć. Twoja matka i twój przyjaciel zapanowali nad tym strachem. Podjęli obiektywną decyzję. To są ludzie, o których powinieneś walczyć. Nie reszta tej żałosnej watahy.

- I mam pozwolić reszcie zginąć? Małym dzieciom, które jeszcze nie wiedzą, co się dzieje? Byłem chowany na kolejnego przywódcę! Jestem odpowiedzialny za tych ludzi! Wiem, co należy do moich obowiązków i nie pozwolę, byś mi namieszał w głowie. Mówisz tak tylko dlatego, że sam boisz się śmierci. Trzęsiesz gaciami, bo twoja cholerna nieśmiertelność jest zagrożona. Żal mi cię. Was wszystkich. Boicie się stawiać na szali własne życie. Cóż, ja nie! Będę ryzykował dla ludzi, na których mi zależy i nic na to nie poradzisz.

- Jesteś głupi i naiwny – skomentował Dante. Jego zdaniem Jacob nie miał pojęcia, co mówi. Życie było najcenniejszą rzeczą, jaką posiadał. To ono go definiowało. To ono dawało mu możliwość zobaczenia tych wszystkich rzeczy, o których marzył. To ono go doświadczało. Bez życia nie byłoby nic. Jak istoty, które miały tak niewiele lat na tym świecie, tak łatwo ryzykowały najcenniejszą rzecz w swoim posiadaniu?

Dante nie wyobrażał sobie oddania za kogoś życia. Jak bardzo trzeba się z kimś związać, by coś takiego w ogóle rozważyć? Śmierć oznaczała koniec wszystkiego. Nieważne, jak się umarło. Ważne, że tak się stało.

Lepiej żyć dla siebie, niż umrzeć dla kogoś.

- Jesteś tchórzem – odparował Jacob.

- Być może. Ale to nie ja chcę ryzykować dla ludzi, którzy mają mnie w dupie.

- Nie wszyscy. Robią tylko to, co muszą, by przetrwać. To normalne.

- Więc czemu ty tego nie robisz? Czemu ty nie chcesz przetrwać?

- Wolę oddać życie za innych, niż żyć ze świadomością, że ktoś przeze mnie umarł.

- Cóż, no to mamy impas, bo ja wolę żyć dla siebie, niż umrzeć dla kogoś – powtórzył swoje wcześniejsze myśli.

- Niczego innego się po tobie nie spodziewałem. – Jacob uśmiechnął się krzywo pod nosem, kładąc z powrotem na łóżku i obracając do wampira plecami. Dante zbliżył się do niego i objął go w pasie ramieniem. Jacob nie zaprotestował, kuląc się tylko bardziej w celu znalezienia wygodniejszej pozycji. – Nic dziwnego, że nasze rasy się nie lubią. Jesteśmy zbyt różni.

Tu Dante musiał się zgodzić. Byli jak dzień i noc. Ich poglądy były kroplą w morzu tego, co ich różniło. Zaczynał się obawiać, że te różnice były zbyt duże, by mogli sobie z nimi poradzić.

Z tą myślą zasnął.

Obudził się o świcie. Drapało go w gardle. Wszystkie mięśnie protestowały, gdy próbował zmienić pozycję i odsunąć się od Jacoba. Dystans zawsze był najlepszym sposobem na walkę z głodem.

Jacob miał inne plany. Jego ciało było rozpalone – znowu przez sen rozebrał się zupełnie do naga – i pojękiwał cichutko. Dante zmarszczył brwi i spojrzał w dół. Męskość wilkołaka znowu nabrzmiała i domagała się uwagi.

Bez zastanowienia ujął ją i zaczął pocierać palcami, rozcierając wilgoć z główki po całej długości. Gdy był usatysfakcjonowany, zaczął wprawnie przesuwać zaciśniętą rękę w górę i w dół, próbując jak najszybciej doprowadzić wilkołaka do spełnienia. Jacob napiął wszystkie mięśnie. Spomiędzy jego warg ciągle wydobywały się ciche jęki. Przez sen rozsunął szerzej uda, robiąc mu więcej miejsca. Gdy doszedł, westchnął cicho i znieruchomiał i skulił się bardziej. Nie obudził się nawet na chwilę.

Dante westchnął cicho. Wytarł spermę w róg pościeli i odsunął się od Jacoba. Przetarł twarz czystą dłonią. Był głodny, ale nie chciał budzić wilkołaka ani gryźć go bez jego zgody, więc zdecydował się jeszcze poczekać. Drapanie nie było na tyle dokuczliwe, by nie mógł ponownie zasnąć, a jednak tej nocy już nie zmrużył oka. Z coraz większą mocą docierał do niego fakt, że znalazł się w sytuacji, z której jak na razie widział tylko jedno wyjście.

Śmierć.

***
Hej!
Tekst niesprawdzony, ogarnę go później i postaram się odpowiedzieć na komentarze pod poprzednim postem, które odnosiły się do tych, w moim odczuciu, kontrowersyjnych zachowań bohaterów (głównie Jacoba).
Mam nadzieję, że rozdział się podobał!
Pozdrawiam!