~~.2.~~

Tom miał wrażenie, że głowa pęka mu na pół. Nieźle zabalował w nocy i teraz odczuwał skutki swojego postępowania. Zastanawiał się, czy czasem nie doszło do bójki, której nie pamięta. Na pewno tak było. Musiała być jakaś awantura i ktoś zapewne przygrzał mu w głowę kijem bejsbolowym albo krzesłem. Aż tak bardzo się nie upił. Co z tego, że nic nie pamięta? To o niczym nie świadczy!

Zwlekł się z łóżka dopiero w południe, wcześniej już zażywając tabletki na ból głowy, które znalazł na stoliku nocnym. Nie wierzył, żeby zostawiły je tam jakieś dobre myszki. Zapewne mama zobaczyła gdzieś jego zwłoki i postanowiła mu trochę ulżyć w cierpieniu. Będzie ją musiał za to przeprosić. Nie powinien jej się pokazywać w takim stanie.

Kiedy jeszcze leżał na łóżku, odkrył naszyjnik, który miał na szyi. Był pewny, że jeszcze wczoraj go tam nie było. Na początku pomyślał, że to zapewne jakiś kumpel mu go podarował, ale niemal natychmiast odrzucił tę opcję. Żaden z nich nie bawiłby się w tego typu prezenty. Tak więc pozostawała tylko jedna osoba, a mianowicie Czarny, jego bliźniak. Że też nie pamiętał, jak dowlókł się do łóżka i co mu nagadał!

Powinien to zerwać z szyi i wyrzucić do śmieci. Albo lepiej... Rzucić mu to w twarz na przerwie w szkole, tak, żeby wszyscy to widzieli. Powinien to zrobić, ale nie potrafił.

Minęły już dwa lata, odkąd się pokłócili i zaczął gnębić brata. Być może nie powinien był tego robić. Wszyscy jego kumple byli wniebowzięci, że znaleźli sobie wspaniałego kozła ofiarnego. Na początku był z tego zadowolony, ale potem już tylko zniesmaczony, zwłaszcza wtedy, gdy zabierali mu pieniądze. Matka ciężko na nie pracowała i nie chciał, żeby jej trud szedł na marne. Wszystko działo się jednak tak szybko, że po kilku tygodniach nie miał już wpływu na to, jak dzieciaki traktują jego brata. Sam go wyzywał na każdym kroku, ale raczej starał się go unikać. Z jakiegoś powodu bliźniak niezwykle go drażnił i w jego obecności po prostu nie mógł się powstrzymać. Chciał go zniszczyć. To było silniejsze od niego.

Ale naszyjnik zatrzymał. Choć niezbyt pasował do jego stylu, postanowił, że będzie go nosił pod koszulką. Nie, żeby planował pogodzić się z Czarnym. Po prostu prezent mu się spodobał.

Ciekawiło go, czy Bill dostał coś od kogoś, ale zdał sobie sprawę z tego, że skutecznie pozbawił go jakichkolwiek kolegów czy koleżanek. Wszyscy bali się jego bandy i nikt nie chciał wchodzić im w drogę, a zadawanie się z Czarnym można by właśnie za coś takiego uznać. A więc Bill nie dostał nic.

Zrobiło mu się z tego powodu trochę głupio, ale szybko zdusił to uczucie w zarodku.

Za długo już tu leżę, pomyślał. Wstał z łóżka i poszedł do łazienki, żeby wziąć prysznic. Nigdy nie miał problemów z żołądkiem, nawet po najmocniejszych trunkach. Mógł pić i pić, a i tak nie wymiotował. Błogosławił za to swój organizm.

Kiedy już się odświeżył, od razu poczuł głód. Na szczęście ból głowy już minął i mógł w miarę normalnie funkcjonować.

Był niemile zaskoczony, kiedy zobaczył brata w kuchni. Nie potrafił mu wybaczyć, że pogrzebał jego marzenia, odbił dziewczynę i w dodatku upokorzył go przed całą szkołą. Billa nie było w szkole dzień po tym pamiętnym dniu, w którym go pobił, tak więc nie wiedział, że wszyscy się z niego naśmiewali, iż własny brat go załatwił. Wciąż dobrze pamiętał to upokorzenie i nie potrafił pozbyć się swojej nienawiści do bliźniaka. Być może dałby radę, gdyby spróbował, ale nie chciał tego robić.

Czarny co chwilę zerkał na swojego brata. Tom wyglądał całkiem normalnie, biorąc pod uwagę stan, w jakim był w nocy. Chłopak wiedział, że nie może teraz wyjść, bo to byłoby tchórzostwo z jego strony. Jednak mama była w pracy, a oni sami w domu. Nie wyglądało to dobrze, a poza tym Bill miał jak najgorsze przeczucia. I nie mylił się.

Wszystko stało się przez to, że zrobił sobie głupie postanowienie, że już nie da się więcej traktować jak psa. Kiedy Tom rozkazał, żeby mu zrobił jajecznicę i herbatę, posłusznie wstał i zaczął przygotowywać jedzenie. Jednak zamiast cukru wsypał do herbaty sól i wymieszał.

Postawił wszystko na stole i szybkim krokiem wyszedł z kuchni. Miał nadzieję, że uda mu się dojść do pokoju i zamknąć drzwi na klucz, ale przeliczył się. Nie minęło nawet pięć sekund, kiedy usłyszał wściekły wrzask Toma.

- Zapłacisz mi za to!

Bill wystartował jak z procy w stronę swojego pokoju, a blondyn za nim. Niestety, starszy bliźniak był szybszy. Kiedy Czarny już, już miał złapać za klamkę od drzwi swojego pokoju, brat chwycił go za nadgarstek i zacisnął rękę. Bill krzyknął, kiedy Tom odwrócił go twarzą do siebie i łapiąc za bluzkę na piersi, popchnął mocno na drzwi.

- Jeśli myślisz, że puszczę ci płazem takie zachowanie, to jesteś w błędzie! Zapamiętaj sobie raz na zawsze, Czarny! Ze mną się nie zaczyna!

 Tom zaczął okładać go pięściami po twarzy i brzuchu. Był tak wściekły, że stracił nad sobą panowanie. Bill próbował się zasłonić, ale nie miał szans na jakąkolwiek obronę. Tom opanował się dopiero wtedy, gdy dostrzegł na twarzy brata łzy pomieszane z krwią. Znowu rozwalił mu nos. Przeraził się, że naprawdę zrobił mu krzywdę, bo kiedy go puścił, Bill zachwiał się. W ostatniej chwili zdążył przytrzymać się ściany.

- Czarny? - odezwał się cicho blondyn.

- Nienawidzę cię! Nienawidzę! Tak bardzo ci zależało, żeby mnie zniszczyć?! Możesz być z siebie dumny! Udało ci się! - wrzasnął histerycznie chłopak, odwracając twarz od brata i próbując powstrzymać krwotok ręką.

- Bill... - Tom wyciągnął rękę w kierunku bliźniaka. Już dawno nie zwracał się do niego po imieniu.

Czarny odskoczył jak poparzony. Łzy ciągle płynęły mu po twarzy, w oczach miał obłęd.

- Nie dotykaj mnie!

- Posłuchaj, ja...

- Zostaw mnie! Jeszcze ci mało?! Ile mam jeszcze znieść, żebyś wreszcie dał mi spokój?! No, ile?! Zrobiłeś ze mnie nic nie wartego śmiecia!

- Ja...

- Och, zamknij się!

Bill odepchnął bliźniaka i głośno szlochając, zbiegł po schodach, a potem wybiegł na dwór. Tom odetchnął głęboko. Przesadził. Czarny jeszcze nigdy się przy nim nie rozpłakał. Zawsze był obojętny, docinki go nie ruszały, starał się je zignorować. Teraz było inaczej. Chłopak czuł, jak coś mu się przewraca w żołądku. Jego brat był w kiepskim stanie.

Nie szanował młodszego bliźniaka, nie lubił go i uwielbiał utrudniać mu życie, ale wiedział, że tym razem przegiął. Nie miał jednak zamiaru go przepraszać. Gdyby to od niego zależało, Bill mógłby zniknąć. Niestety, gdyby teraz jego bratu coś się stało, musiałby to jakoś wyjaśnić. Nie chciał mieć przez niego kłopotów. Wiedział, że musi go odszukać. Nie dla siebie ani Billa, ale dla matki. Już dość wycierpiała.

- Muszę go znaleźć - powiedział do siebie cicho.

Znalazł w swoim pokoju jakąś ciepłą bluzę, z kuchni wziął jabłko i wyszedł na miasto. Wyciągnął komórkę, chcąc zadzwonić do kogoś, kto będzie wiedział, gdzie podział się jego brat. Szybko zdał sobie sprawę z tego, że nie było takiej osoby. Czarny nie miał przyjaciół ani nawet znajomych. Był zupełnie sam.

Tom szukał Billa przez cały dzień, ale nigdzie go nie było. Nie, żeby szukał jakoś wytrwale.

Nad miastem zaczynały zbierać się ciężkie chmury. W niedługim czasie co chwilę słychać było grzmoty, a na niebie można było dostrzec przerażające pioruny.

Było już po północy, gdy rozbolała go głowa, więc wszedł do jakiejś całodobowej apteki tym samym kryjąc się przed deszczem.

- Biedaczek, całą twarz miał we krwi. Ciekawe, co mu się stało?

- Wyglądał okropnie...

- Szkoda, że nie chciał powiedzieć, co...

- Mam nadzieję, że nie zrobi nic głupiego.

- Czy ten chłopak miał czarne włosy? - spytał szybko, podchodząc do dwóch rozmawiających kobiet.

Spojrzały na niego zdziwione.

- Tak, a dlaczego pan pyta? - zapytała jedna.

- Nie widziały panie może, gdzie poszedł? To mój brat.

- Co mu się stało? - spytała druga.

Z chęcią by porządnie zaklął i wyzwał obie nieznajome, ale mogły wiedzieć coś istotnego i nie chciał zaprzepaścić swojej szansy na odnalezienie Billa. Coś go wręcz zmuszało do tego, żeby go szukał. Jakiś wewnętrzny głosik, który nagle się uaktywnił, podpowiadał mu, że musi się spieszyć, bo sytuacja jest naprawdę poważna. Rozumiał ten dziwny stan, w jakim się znalazł, bo już nieraz go doświadczył. To uczucie oznaczało tylko jedno - bliźniak miał kłopoty.

-To nieistotne. Gdzie poszedł?

-Poszedł w stronę Starej Stacji.

Tom bez słowa wybiegł z apteki i pobiegł we wskazanym kierunku. W pewnym momencie jego brzuch przeszył okropny ból. Krzyknął i skulił się. Brzuch bolał go zawsze tylko z jednego powodu. Miał złe przeczucia.

Nie wiedział, co powie Czarnemu, kiedy go znajdzie. Chciał tylko zobaczyć, że po ich sprzeczce, o ile można to tak nazwać, bliźniak czuje się dobrze. Jakieś irracjonalne uczucie kazało mu jak najszybciej go znaleźć. Nie reagował tak nawet wtedy, kiedy jego koledzy bili Billa, więc sytuacja musiała być naprawdę poważna. Czuł to.

Dostał zadyszki, jednak dosyć szybko dotarł na miejsce. Cała stacja była spowita w ciemnościach, nic nie było widać. Od około dziesięciu lat stała opuszczona i nikt nie kwapił się, żeby ją zburzyć. W dachu było dosyć sporo dziur, a podłoga wyglądała jak śmietnik. Gdy tylko wszedł do środka, poczuł odrażający zapach zmieszanego ze sobą alkoholu i smrodu zgnilizny oraz jeszcze czegoś, o czym wolał nie myśleć. Starał się nie patrzeć na roztrzaskane butelki i puste strzykawki, które leżały tuż pod  jego stopami. Jego nowe adidasy Nike wyglądały nienaturalnie przy tym wszystkim. Puste jamy po oknach były zabite dechami, a szkło z wybitych szyb spoczywało na podłodze. W dodatku było zimno, co Tom bardzo dobrze odczuwał poprzez przemoczoną koszulkę i bluzę. Bill też na pewno marzł. Tom miał nadzieję, że nie natknie się tutaj na żadnego wygłodniałego ćpuna. Samo miejsce budziło w nim niesmak.

Blondyn wszedł do środka i przyświecając sobie telefonem, zaczął szukać brata. Wątpił, że ten się odezwie, ale mimo to postanowił zawołać.

- Bill?! Bill, wiem, że tu jesteś! Wyjdź, musimy porozmawiać!

Cisza.

Nagle zadzwonił jego telefon. Zmarszczył brwi, wyciągając komórkę z kieszeni i przykładając do ucha.

- Halo?

- Tom, gdzie jesteś? Już jest późno.

- Wiem, mamo. Czy Bill wrócił już do domu?

- Więc nie jesteście razem?

W głosie matki usłyszał przerażenie. Bill nigdy tak późno nie wracał.

- No, właśnie nie. Pokłóciliśmy się... Jak go znajdę, to wrócę, dobrze? Nie martw się.

Tom rozłączył się i wznowił poszukiwania. Dopiero po jakimś kwadransie dostrzegł stare łóżko stojące przy ścianie. Widocznie jakiś bezdomny sobie je tu skądś przyciągnął. Opuszczona stacja była świetnym miejscem dla takich ludzi. Było tam całkiem sucho, nie licząc tych miejsc, gdzie nie było dachu, no i ściany chroniły przed chłodem i wiatrem.

Blondyn skierował się w upatrzone miejsce. Po drodze potknął się jeszcze, co tylko go zdenerwowało.

- Cholera! - warknął wściekły.

Nagle dostrzegł na łóżku jakiś kształt. Podszedł bliżej i poświecił telefonem. Okazało się, że to był jego brat. Tom odetchnął z ulgą. Więc nic mu się nie stało, po prostu zasnął. Przez chwilę myślał o tym, czy czasem go nie kopnąć za to, co właśnie odwalił. 

Coś mu się jednak nie zgadzało.

Zmarszczył brwi i podszedł bliżej. Jakim cudem Bill spał tak spokojnie, skoro on był ubrany cieplej i cały drżał z zimna? I dlaczego nie obudził się, kiedy on wydzierał się już dobre piętnaście minut? Dlaczego był tak dziwnie nieruchomy? Dlaczego...

Tom poczuł, że w jego serce wkrada się paniczny lęk. Już dawno czegoś takiego nie czuł. Bał się podejść do brata i nie rozumiał, dlaczego.

Niepewnie zbliżył się i kucnął przy łóżku. Poświecił telefonem na twarz Billa. Była blada i zakrwawiona, co dostrzegł nawet w tak słabym świetle.

- Bill...? - spytał cicho.

Dotknął jego ramienia i potrząsnął nim, powtarzając uporczywie jego imię, ale brat nawet nie drgnął.

Chłopak dostrzegł w bezwładnej ręce bliźniaka jakiś przedmiot. Mając jak najgorsze przeczucia, skierował światło telefonu na to miejsce, mrużąc oczy.

Poczuł, jak oblewa go zimny pot, a całe ciało ogarnia paraliż wywołany szokiem. Nie… Nie, to nie prawda! Bill…? On nie mógłby…

Ale mógł. W zakrwawionej dłoni czarnowłosy trzymał mały scyzoryk. Jego nadgarstek obficie krwawił. Widząc głębokie nacięcia na skórze, które prawdopodobnie miały na celu przeciąć żyłę, poczuł odruch wymiotny.

Czy on naprawdę…?

Obok jego ręki leżało małe, białe pudełeczko. Wystarczył jeden rzut oka, żeby się przekonać, co to jest. Tabletki nasenne.

Bill chciał popełnić samobójstwo…

Nagle, w tej jednej chwili dotarło do niego, że… że to właściwie jest jego wina. To on do tego doprowadził! On sprawił, że jego młodszy brat próbował się zabić!

Wiedział, że musi działać, nie był jednak zdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w nieruchome ciało brata. Przez oczami widział dziesiątki scen, w których zwyczajnie się nad nim pastwił.

Dopiero kolejny grzmot ocucił go na tyle, że nachylił się nad bliźniakiem i sprawdził, czy oddycha. Odetchnął z ulgą, kiedy dotarło do niego, że tak. Spróbował pospiesznie wystukać numer na pogotowie ratunkowe, ale ręka nie chciała go słuchać. Kiedy próbował się skupić na małych cyferkach, zdał sobie sprawę, że obraz rozmazuje mu się przed oczami i nie jest w stanie ich dostrzec. Dłuższą chwilę zajęło mu zrozumienie, że płacze. Nawet nie zauważył, kiedy jego ramiona przestały drżeć z zimna, a zaczęły od szlochu.

- Boże, Bill... – jęknął, zerkając przez łzy na bliźniaka.

Otarł je, chociaż następne niemal natychmiast zajęły ich miejsce. Szybko chwycił za telefon i spróbował ponownie. Wiedział, że teraz wszystko zależy od niego. Życie Billa leżało w jego rękach.

Dodzwonił się dopiero za trzecim razem.

- Szpital im. Jana Pawła II, słucham? - odezwał się spokojny głos po drugiej stronie.

Nic nie mogło go tak zdenerwować jak ten spokojny, niewzruszony głos, który wręcz kpił z sytuacji, w jakiej się znalazł. Jakby to, że Bill jest o krok od śmierci, nie było wystarczającym powodem do tego, żeby okazać jakiekolwiek emocje.

Wszystko, tylko nie obojętność.

Odetchnął głęboko i postarał się mówić najspokojniej, jak tylko potrafił w takiej sytuacji. Dławił się tłumionymi łzami.

-Na Starej Stacji osiemnastoletni chłopak najadł się tabletek nasennych i podciął sobie żyły. Nie wiem, jak dawno to było, ale na pewno nie więcej niż kilka godzin... Jest nieprzytomny, nie porusza się, nie reaguje na żadne bodźcie… Ja... Jestem Tom. Tom Coger. Błagam, niech ktoś tu szybko przyjedzie! Błagam!

To, że słowo „błagam” w ogóle przeszło mu przez usta i w dodatku miało związek z jego bliźniakiem było co najmniej dziwne, ale Tom nawet nie zwrócił uwagi na proszący ton swojego głosu. Najważniejszy był Czarny.

- Proszę się uspokoić, już wysyłam karetkę.

- Jak mam się uspokoić, do cholery?! To mój brat! - wybuchnął.

- Pana bratu nic się nie stanie, zaraz lekarze się nim zajmą.

- On umiera!

- Proszę się uspokoić...

Tom miał ochotę na nią wrzasnąć, ale tylko zakończył połączenie. Nie miał sił na uspokajające rozmowy. Wiedział, że tamta kobieta chciałaby prowadzić z nim konwersację, żeby czas leciał mu szybciej, ale jego to nie obchodziło.

Szybko wybrał numer matki. Chciał powstrzymać płacz, ale on wypływał z głębi jego serca. Naprawdę się starał, ale nie potrafił.

- Halo?

- Mamo? - zaszlochał.

- Tom? Coś się stało? - spytała zaniepokojona.- Znalazłeś Billa?

- Tak. On... Ja...

Nie potrafił sklecić nawet jednego sensownego zdania. Czuł tak wielki ból, że nie był w stanie tego opisać. Łzy zalewały mu oczy. Wiedział, że jeśli Billa nie da się uratować, on nigdy sobie tego nie wybaczy. Nie chciał do tego doprowadzić. Nie powinien straszyć matki. Naprawdę nie powinien, ale miała prawo wiedzieć. Słyszał w jej głosie obawę, ale nic nie mógł na to poradzić.

- Tom, co się dzieje? Wszystko w porządku?

- Ja... Nie... Przyjedź do szpitala im. Jana Pawła II. Bill... On...

- Tom, na miłość boską! Co się stało?

- Ja... Przepraszam, mamo... To... moja wina!

- Tom, uspokój się! Co się stało?!

- Przyjedź, mamo...

Chłopak przerwał rozmowę. Nawet przez telefon nie potrafił powiedzieć matce, że doprowadził brata do próby samobójczej.

Nie wiedział, co ma robić. Nie potrafił udzielić mu pierwszej pomocy, ponieważ na lekcjach przysposobienia obronnego zawsze zajmował się jakimiś bzdurami. Nie słuchał, kiedy nauczyciel tłumaczył, jak postępować w takich przypadkach. Bał się, że jego działania mogłyby przynieść więcej szkód niż pożytku, tak więc nie robił nic. Mógł tylko stać i patrzeć, jak z jego bliźniaka ulatuje życie. Cały aż skręcał się z powodu wyrzutów sumienia, tysiące myśli przelatywało mu przez głowę.

Nie rób mi tego, Bill, pomyślał zrozpaczony. Nie możesz umrzeć! Nie umieraj, błagam!

Mijały cenne minuty, a karetka nadal się nie pojawiała. Tom zdawał sobie sprawę z tego, że na dworze szaleje ulewa wraz z burzą z piorunami, ale co go to obchodziło? Po to byli sanitariusze, żeby w każdych warunkach jak najszybciej udzielić poszkodowanemu pomocy. Nie ważne, czy akurat środkiem ulicy sunęła trąba powietrzna, czy szalała burza z piorunami. Poza tym, ten wypadek był wyjątkowy. Bo to był  j e g o  brat. Nikt nie miał prawa zwlekać w takim momencie, inaczej Tom Coger zacznie sobie z delikwentami inaczej rozmawiać i na pewno nie będzie to dla nich przyjemne.

Starał się myśleć logicznie, chociaż szło mu to opornie. Usiadł na łóżku przy bliźniaku i patrzył na niego poprzez łzy. To wszystko była jego wina. Jeszcze nigdy nie czuł się tak źle w swojej skórze.

Nagle wyczuł zagrożenie. Usłyszał ogromny huk, jakby grzmot, a potem niedaleko braci Coger posypały się części stropu. Wielkie kawałki dawnego sufitu zaczęły spadać na betonową podłogę. Podniósł się kurz.

Chłopak rozszerzonymi oczami dostrzegł żółty błysk i zrozumiał, co się stało, dosłownie na kilka setnych sekundy przed tym, jak poczuł ból przeszywający całe jego ciało. Wrzasnął.

Czuł, jak prąd przenika każdą komórkę jego ciała, jak pobudza nerwy i sprawia mu ogromny ból. I chociaż wydawało mu się, że to trwa wieczność, zemdlał prawie natychmiast.

W ostatnim przebłysku świadomości zorientował się, że upadł na ciało brata. Z ulgą osunął się w ciemność, mając nadzieję, że ona rozproszy jego ból. Pomyślał, że jak na ironię losu umrze razem z bliźniakiem.

Bill...

***

Jest to opowiadanie fantasy, ale wszystkiego dowiecie się (albo nie) w następnych odcinkach. I jeśli chodzi o to, dlaczego Tom przez dwa lata "gnoił" Billa i nie potrafił się z nim pogodzić, to odpowiedź pojawi się w dalszej części tekstu, więc musicie uzbroić się w cierpliwość.

Pozdrawiam i czekam na Wasze opinie!