Rozdział 12

Andrej nie pamiętał, kiedy rumienił się tak mocno po raz ostatni.

Miał to nieszczęście obudzić się pierwszym. Gdy zdał sobie sprawę, że leży przytulony do gorącego ciała Erica, oniemiał. Gdy zrozumiał, że go obejmuje i to dość poufale, lekko się spłonił. Gdy zorientował się, że jedna dłoń Erica władczo obejmuje go w pasie, a druga za pośladek okryty jedynie cienkim materiałem bielizny, zarumienił się aż po czubki uszu. Nie, żeby to było nieprzyjemne czy coś, po prostu… No. Wszyscy wiedzą o co chodzi.

Leżał niemal nieruchomo, nie chcąc przez przypadek obudzić fotografa, a przynajmniej nie do momentu, w którym wymyśli, jak wyjść z tej sytuacji z twarzą. Z pewnością nie będzie to łatwe, ale musi być jakiś sposób.

Nic nie chciało mu wpaść do głowy. Deszcz nadal padał i dosyć mocno. Gdy rozbijał się o blachę, wygrywał naprawdę uspokajającą melodię.

Andrej westchnął cicho. Tylko on mógł znaleźć się w tak głupiej sytuacji.

Eric poruszył się, a model automatycznie zamarł. Miał nadzieję, że fotograf jeszcze pośpi. Pisnął cicho, kiedy dłoń mężczyzny zaczęła delikatnie ugniatać i masować jego pośladek. Kolejne rumieńce wypłynęły na jego policzki.

- Hej, młody – mruknął Eric, nic sobie nie robiąc z POWAGI sytuacji.

- H-hej – odparł blondyn, ledwo opanowując drżenie głosu. Skarcił się w myślach.

Eric przeczesał włosy palcami i rozejrzał się po aucie. Westchnął cicho.

- Dalej pada? – spytał bezsensownie.

- Mhm…

Szatyn zaczął grzebać w kieszeniach. Andrej nadal leżał do niego przytulony, bo nie bardzo wiedział, co powinien zrobić. To było takie mega głupie, że aż nie mógł uwierzyć.

Eric wyciągnął telefon, sprawdził godzinę, a potem parsknął cicho.

- Dobra. Czas sięgnąć po drastyczne środki.

Mężczyzna przyłożył komórkę do ucha. Andrej spróbował wstać i się odsunąć, ale ramię fotografa wzmocniło uścisk. Widocznie nie chciał go jeszcze puszczać.

- Emily? Cześć, tu Eric… Tak, wiem, wiem… Tak… Tak, dokładnie, a teraz słuchaj… Emily, proszę... Przepraszam za WSZYSTKO, ok?!... Dobra, po prostu utknąłem na drodze jak wracałem od rodziców. Mogłabyś nas stąd zabrać?... Jestem z Andrejem… Tak, z kolegą Marco… Nie, nie sądzę… W takim razie czekamy. Powinnaś nas bez problemu znaleźć… Do zobaczenia.

Rozłączył się i parsknął cicho. Wyrzucił telefon i zamknął oczy, mrucząc coś pod nosem.

- Nienawidzę rano wstawać – burknął.

- Która godzina?

- Ósma. Lepiej się ubierz, zanim to zło w czystej postaci tutaj dotrze.

- Nadal się ze sobą żrecie?

- Tak jakby. Twój kumpel chyba jej nie zaspokaja, zrobiła się strasznie drażliwa.

- Nie wnikam.

Andrej wstał i założył swoje ciuchy. Nie były suche, lecz lekko wilgotnawe, ale i tak wolał to niż paradować niemal nago.

- Okryj się kocem, będzie ci lepiej – powiedział szatyn, opatulając go.

- Dzięki. Jak myślisz, czemu auto tak po prostu siadło?

- To się okaże – Eric wzruszył ramionami. Uśmiechnął się kpiąco.- Zdajesz sobie sprawę, że masz na głowie bocianie gniazdo?

- Co?! Niemożliwe!

Szatyn podsunął mu pod nos swój telefon. Andrej jęknął cicho i zaczął desperacko poprawiać swoje poplątane włosy.

- Jesteś pewien, że w założeniach nie miałeś być kobietą? – spytał Eric z rozbawieniem.

- Bardzo śmiesznie! – burknął Andrej urażony. Jeszcze tego brakowało, żeby ten facet znowu się z niego nabijał. Jakby to, że ma bokserki pobrudzona spermą nie było wystarczająco upokarzające.

Poprawił włosy najlepiej, jak umiał. Eric cały czas mu się przyglądał.

- Może poszlibyśmy wieczorem na piwo? – spytał.

- Chcesz się ze mną spotkać? – zdziwił się Andrej.

- Mhm. Moglibyśmy trochę się poznać, w zasadzie nie znam się zbytnio.

- Ok, ale uprzedzam, że jeśli będziesz mi dokuczał.

- Nie, nie.

- Ale to nie randka, co?

- A co innego? – Eric uniósł jedną brew.

Model spojrzał na niego ze zdumieniem.

- Randka? Ale…

Fotograf parsknął śmiechem.

- Mam rozumieć, że to wczorajsze to była tylko przyjacielska przysługa?

Blondyn zarumienił się.

- Nie, ale… Randka? Wydawało mi się, że upierałeś się przy heteroseksualizmie.

- Nigdy się nie upierałem. Nie tak jak ty.

- Więc naprawdę jesteś gejem?

- Gej to za duże słowo.

- Bi?

- Powiedzmy.

- Jak nie Hetero, Bi ani gej, to, kurwa, kto?!

- Sam zgadnij, które z tych trzech.

Andrej westchnął.

- Dobra…

- I jeszcze, żeby trochę rozwiać twoje wątpliwości… - Eric zbliżył się. Andrej zamarł, a jego twarz przybrała jeszcze głębszy kolor czerwieni. Patrzył fotografowi w oczy z uroczą nieśmiałością i niepewnością. Zazwyczaj pewny siebie i wręcz wyniosły, teraz pokorny jak baranek. Zupełnie zdany na jego łaskę. Eric nim nie mógł poradzić na to, że w głowie pojawił mu się obraz Andreja, z uniesionymi i szeroko rozłożonymi nogami, przygotowanego do penetracji… Na samą myśl jego członek drgnął. Pragnął tego chłopaka dla siebie, chciał go mieć.

I będzie go miał.

Nachylił się nad nim i pocałował go w usta. Najpierw delikatnie, jakby bał się, że model go odtrąci. Gdy nic takiego się nie stało, złapał go za szczękę i niemal siłą pomógł rozchylić usta. Wślizgnął się do środka i zaczął badać wnętrze jego ust. Przejechał po zębach, by po chwili z radości przywitać jego język. Dwa ciepłe i ruchliwe języki zaczęły się o siebie ocierać w zmysłowym tańcu, walcząc o dominację. Andrej splótł ręce na karku Erica i przysunął się bliżej. Ręce fotografa zachłannie gładziły go po boku i nie wiedzieć kiedy, wsunęły się pod materiał dosyć obcisłej koszulki. Model jęknął cicho, czując wszechogarniającą go rozkosz. Nigdy by się nie spodziewał, że obcowanie z facetem może być takie przyjemne.

Eric przewrócił go na plecy i ułożył się między jego rozchylonymi nogami. Andrej otworzył szeroko oczy. Czuł męskość szatyna napierającego na jego pośladki, chociaż oboje mieli na sobie spodnie. Eric, wciąż go całując, wykonywał płynne ruchy, zupełnie jakby już w nim był i go pieprzył. Gdy Andrej to sobie wyobraził, jeszcze mocniej się spłonił i jęknął. Ta wizja była cholernie podniecająca.

- Tego chcę – szepnął zmysłowo Richards, przygryzając lekko płatek jego ucha. – Pewnego dnia będziesz mój. Pewnego dnia rozchylisz dla mnie nogi, a wtedy tam wejdę… Głęboko… I przekonasz się, co to znaczy oddać się mnie. Sprawię, że będzie ci tak dobrze, iż nigdy tego nie zapomnisz… Nigdy…

Andrej nie mógł uwierzyć, że Eric naprawdę to powiedział. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że odruchowo odpowiada na ruchy szatyna. Po głowie wciąż mu krążyły słowa Erica. Powiedział, że go weźmie… Że mu wsadzi… Tylko dlaczego ta myśl tak go nakręciła? Nigdy jeszcze tego nie robił. Gdy Eric pieścił go tam palcami, cholernie mu się podobało. A co, gdyby tak…?

Jęknął. Myślenie o tym było wręcz bolesne. Miał wrażenie, że oprócz penisa, to miejsce między pośladkami również pulsuje rytmicznie, jakby chciało, żeby ktoś się tam wsunął…

Och, Boże…

Zamknął oczy. To było zdecydowanie za bardzo… podniecające.

Już niemal doszedł, kiedy telefon Erica się rozdzwonił. Andrej podskoczył ze strachu, odruchowo przytulając się do Erica. Mężczyzna zaklął cicho i odebrał.

- Halo?... – Andrej nie słyszał, co Richards usłyszał, ale ze zdumieniem zaobserwował, że jego twarz i szyja pokrywają się szkarłatem. Burknął coś w odpowiedzi i rozłączył się.

- Wstawaj, Emily zaraz tu będzie.

Andrej kiwnął głową, ale nawet się nie poruszył. Zagryzł mocno dolną wargę i odwrócił wzrok. Było mu tak cholernie wstyd…

Dopiero kiedy w miarę wyrównał oddech, usiadł i przeciągnął się. Na szczęście obcisłe spodnie skutecznie trzymały w ryzach jego penisa i nie było widać w nich wybrzuszenia. Model odruchowo spojrzał na krocze Erica, ale niemal natychmiast odwrócił wzrok, dostrzegając tam pokaźnych rozmiarów namiocik. Tia, Eric naprawdę go chciał.

Nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości.

Ktoś zapukał w szybę.

Eric otworzył drzwi i wyjrzał na zewnątrz.

- Nareszcie! – mruknęła Emily.

- Lepiej się zamknij i mi pomóż. Mam nadzieję, że masz linkę do holowania.

- Mam, mam… Chyba.

Reszta potoczyła się całkiem szybko. Zaczepili samochód na lince i Emily zaczęła ich holować pod dom Erica.

- To gdzie masz ochotę wyjść? – spytał mężczyzna.

Andrej nie miał ochoty wychodzić wcale, ale nie był tchórzem. Zdecydował się stawić czoła fotografowi. Właściwie to wolał, jak Eric go wyzywał i obrażał. Z tym umiał sobie poradzić. Gdy Eric mu mówił, że wsadzi mu w tyłek swojego… No, na to już nie tak łatwo odpowiedzieć.

- Nie wiem, jakiś bar? Pub? To ty mnie zapraszasz, wymyśl coś.

- Ok. Bądź gotowy na dziewiętnastą i postaraj się nie wyglądać jak baba. Wyślę ci adres miejsca. Obawiam się, że musisz dojechać sam.

- Znowu się czepiasz?

- Nie,  po prostu nie chcę dostać w zęby, jeśli jakiś upierdliwy facet będzie chciał cię poderwać… Weźmie cię za babę, ty wyskoczysz, że jesteś chłopakiem i będzie chciał cię zabić, że zrobił z siebie durnia. Tak jak ten facet przy naszym spotkaniu.

- Dobra, dobra… Zrozumiałem. Ubiorę się ODPOWIEDNIO.

- Cieszy mnie to niezmiernie.

Andrej westchnął. Nie bardzo rozumiał zachowanie Erica, ale ważne było, że na razie nie mówił już więcej żadnych głupot.

Gdy odstawili go pod dom, uprzejmie podziękował i poszedł do swojego pokoju. Wyjaśnił mamie, dlaczego go nie było, a potem przebrał wilgotnawe rzeczy i położył się spać.

Zasnął niemal od razu. Ich mała przygoda dała mu nieźle w kość. Penis był lekko nadwrażliwy po tym, co robili i tym, jak się  biedak poobcierał o spodnie. Obcisłe spodnie były dobre dla maskowania erekcji, ale na pewno niezbyt jej przyjazne. Gdy Andrej leżał pod kołderką, zsunął bokserki na uda i delikatnie go sobie zaczął masować, żeby jakoś pomóc biedakowi w cierpieniach. Wolał ból, kiedy dążyło się do spełnienia. To był słodki ból.

Ten obecny był męczący i niezbyt pożądany.

Spal niemal cały dzień. Około siedemnastej poszedł wziąć długą kąpiel. Dokładnie się wyszorował i wygrzał. Wysuszył i wyprostował włosy, a potem związał je w kitkę na karku. Miał się nie rzucać w oczy, więc założył czarną koszulkę na ramiączkach, a na to koszulkę w czerwono-czarne kratki. Nie zapiął jej. Na szyi zawiesił łańcuszek ze srebrnym krzyżykiem. Na prawym nadgarstku zawiązał kilka rzemyków w kolorze brązu i czerni. Ubrał niebieskie rurki, które seksownie opinały jego nogi i tyłek, ale zdecydowanie nie były pedalskie. Na nogi standardowo nałożył czarne trampki, które ładnie komponowały się z resztą stroju. Eric nie będzie mógł mu zarzucić, że ubrał się jak baba, bo w jego mniemaniu wyglądał naprawdę męsko. Albo chłopięco, co kto woli.

Był gotowy sporo przed czasem, więc zszedł do mamy. Siedziała w kuchni i piekła jakieś ciasto.

- Wychodzisz? – spytała z błyskiem w oku.

- Tak, umówiłem się z kolegą.

Spojrzała na niego podejrzliwie.

- Na pewno z kolegą? Tak nagle zacząłeś znikać, może wreszcie znalazłeś sobie jakąś miłą dziewczynę?

- Mamo! – jęknął chłopak. – Nie mam dziewczyny.

- To może masz chłopaka?

Andrej spłonił się.

- Mamo!

- No, co? Już czas najwyższy. Chcę tylko, żebyś wiedział, że nie miałabym nic przeciwko, gdybyś przyprowadził do domu jakiegoś chłopca. Chociaż nigdy nie łączyłam twojej pracy z orientacją, zauważyłam, że zupełnie nie masz podejścia do dziewczyn. W takim razie może powinieneś spróbować z jakimś chłopcem.

Kurwa, skąd wiedziała, zastanawiał się z niedowierzaniem, upewniając się, że matki naprawdę są straszne.

- Bez przesady. Po co aż tak drastyczne zmiany? Po prostu nie miałem okazji nikogo sobie znaleźć, to wszystko.

- Jesteś takim ślicznym chłopcem, Andrej. Zamiast ciągle siedzieć z nosem w książkach, poszukałbyś sobie kogoś wreszcie. Chciałabym poznać twojego wybranka czy wybrankę, zanim wyląduję na cmentarzu.

- Mamo, nie zaczynaj znowu.

- To tylko prośba starej kobiety.

- Mamo! – jęknął.

Matka = koszmar.

- Muszę już iść – rzucił, zerkając na zegarek. Jeśli teraz wyjdzie na tramwaj, dojdzie na miejsce dziesięć minut przed czasem. – Raczej wrócę późno, nie czekaj na mnie.

- Ok, ok. Baw się dobrze.

Andrej wyszedł nie mogąc uwierzyć, że jego matka jest taka wścibska.

Po raz pierwszy nikt nie sabotował jego drogi na spotkanie i był przed barem dziesięć minut przed czasem. Trochę cię cykał, nie wiedział, co Eric zaplanował, ale przecież nie dowie się, jeśli nie spróbuje.

Wziął głęboki oddech i wszedł do środka.

***

Uff, zdążyłam. Nie było łatwo, ale jakoś mi się udało dodać na czas. Może trochę krótszy niż zwykle, ale ważne, że jest.

No, a teraz czas wracać do tej pieprzonej nauki. Jeśli tak dalej pójdzie, nie będę mogła dodawać notek regularnie i będą pojawiać się rzadziej, a tego bym bardzo, ale to bardzo nie chciała. Wiem, że narzekanie na szkołę nic nie da, ale ja po prostu muszę gdzieś sobie odbić bo oszaleję.

Czekam na Wasze opinie!