39.Rodzinny dom

…miesiąc później

- Nie, nie i jeszcze raz nie! – wrzeszczał Jost, przerywając im po raz kolejny.

Cała czwórka wbiła w niego wzrok, czekając na kolejną reprymendę.

Dzisiaj mieli zagrać pierwszy w życiu prawdziwy koncert. Ich płyta już stała na półce w sklepach, a teledyski pierwszych trzech piosenek puszczono na wielu kanałach muzycznych, chcąc zachęcić potencjalnych „fanów” do zakupu biletów.

Od rana siedzieli na próbie, próbując jakoś wszystko ogarnąć. Okazało się jednak, że nie było to takie proste.

Na samą myśl o tych ludziach, którzy już kupili bilety (a dowiedzieli się, że bilety kupiło dziesięć tysięcy ludzi) Bill bladł i nawet podkład, który nałożył sobie na twarz, nie był w stanie tego ukryć. Tom był podekscytowany, ale w takim stopniu, że nie mógł skupić się na grze. Geo ciągle wyklinał swój bas. Jedynie Gus zachowywał spokój, co było jedyną dobrą rzeczą w tym wszystkim. Gdyby perkusista miał na przykład problemy ze złapaniem rytmu, mieliby poważny problem.

- Tom, było za szybko! Za szybko! – wściekał się David. Dredziarz był pewny, że ich współpraca będzie przebiegać dość burzliwie. – Bill, łamie ci się głos! Tobie nie może się łamać głos! Jeśli tam wyjdziesz i będziesz skrzeczał, ludzie się zniechęcą. Pierwszy koncert jest zawsze najważniejszy. To on zdecyduje, czy zrobicie karierę! Będzie puszczony w kilka stacjach telewizyjnych, wciąż sprzedają się bilety… Wóz albo przewóz, chłopaki!

- Ale…

- Żadnych „ale”, Tom – powiedział srogo manager. – Jeszcze raz.

Wszyscy z niechęcią wrócili do swoich instrumentów, a Bill do mikrofonu.

- Ok – zaczął Gus. – Raz, dwa, trzy…

- STOP! – krzyknął David.

- CO ZNOWU?! – spytali chórem zirytowani chłopcy.

David podleciał do Billa. Wszyscy spojrzeli na niego jak na wariata, a on odstawił Billa na bok, przy okazji odplątując jego nogę z kabla od jednego ze wzmacniaczy.

- Jeszcze raz.

- To będzie dłuuugi dzień – mruknął Geo, patrząc wymownie w sufit.

- Georg! Nie wszedłeś w odpowiednim momencie! – wrzasnął David, gdy Gus zaczął już grać. Basista zamrugał ze zdumienia.

- Bardzo długi – dodał Tom.

- Tom, do cholery, nie gadaj tyle!

Gdy w końcu wszyscy jakoś się ogarnęli i zaczęli grać dobrze, w połowie piosenki nie wytrzymał jeden ze wzmacniaczy, wybuchając w artystyczny sposób.

David jęknął, załamując ręce.

Nastrój chłopaków podczas obiadu udzielił się również Gordonowi i Andreasowi. Obaj milczeli wymownie, widząc grobowe miny bliźniaków. Bill siedział z głową podpartą na ręce i giesiał w swojej porcji jedzenie, nie biorąc ani kęsa, a Tom uważnie przyglądał się sałacie, którą nabił na swój widelec. Nie wyglądał jednak, jakby miał zamiar ją zjeść.

- Czy… wszystko w porządku? – spytał w końcu Gordon.

Gdy ich „ojczym” przyjechał i usłyszał wszystkie rewelacje na temat tego, co stało się podczas jego nieobecności, był w głęboki szoku. Przy okazji wydało się też, co Andreas zrobił Billowi. W pierwszej chwili Gordon zabroniło mu wstępu do swojego domu, ale kiedy bliźniacy mu wszystko wytłumaczyli, starsi mężczyźni doszli do porozumienia. Andreas przeprowadził się na stałe do rezydencji Gordona, bo tak im obu było lepiej. Raźniej. Bycie samemu w wielkim domu dla nikogo nie jest przyjemne.

Gordon też bez najmniejszego wahania uwierzył, że Bill naprawdę działał w obronie własnej i nie jest żadnym psychopatycznym mordercą. Można więc powiedzieć, że jakoś to wszystko się ułożyło.

- Taa… - burknął Bill.

Tom nie wytrzymał.

- Najpierw ciągle coś nam nie wychodziło. Albo Billowi załamał się głos, albo ja coś za szybko zagrałem, albo Geo się pomotał i wszystko poszło w pizdu! A David krzyczał, krzyczał i krzyczał, jeszcze bardziej nas stresując i… - Tom wyrzucał z siebie wszystkie informacje z prędkością karabinu maszynowego. Gordon i Andreas spojrzeli najpierw na siebie, a potem na chłopaka. Mówił całkiem wyraźnie, chociaż żaden z nich nie mógł za nim nadążyć. - … a na końcu zjarał nam się wzmacniacz i David poszedł w cholerę. Nam też kazał iść do domu na kilka godzin, a potem mamy wrócić do prób.

Nabrał sporo powietrza, kiedy skończył, bo cały ten potok słów powiedział na jednym wydechu.

- Dacie sobie radę – powiedział Andreas. – Jesteście zdolni. Tym ludziom już podoba się wasza muzyka, po prostu chcą was zobaczyć na żywo. Nie powinniście się stresować.

- Łatwo ci mówić! Jeśli stracę głos przed tymi wszystkimi ludźmi to z nami koniec! – warknął Bill ze złością.

- Dacie radę – powiedział pewnie Andreas.

- Skąd to przekonanie? – spytał niemrawo Tom.

Mężczyzna uśmiechnął się lekko.

- Po prostu was znam. Jeśli ktoś ma sobie poradzić z tym stresem, to tylko wy. Bill, największy uparciuch na świecie i Tom, luzak jakich mało. Tom, ty do wszystkiego podchodzisz na luzie. Poza tym, grasz na gitarze od wielu lat. Nie wierzę, że teraz nagle nie jesteś w stanie zagrać swojej partii poprawnie.

Bliźniacy westchnęli jak jeden mąż, wgapiając się w swoje talerze.

- Może to nie jest odpowiedni moment, ale chciałbym wam coś powiedzieć – rzucił Daniels. – Złożyłem podanie o adopcję. – Tom znieruchomiał i spojrzał na niego ze zdumieniem. – Tak, chcę adoptować dziecko. Nawet dwójkę.

- S-serio? – zdziwił się Gordon.

- Tak. Pamiętacie tych dwóch chłopców z Monachium? Randy’ego i Briana? Ich rodziców zabił Ben Thompson, policja jest tego pewna. Chociaż nie mogę im stworzyć pełnej rodziny, mam pewne znajomości i… Dzisiaj dostałem odpowiedź, że sprawa jest w toku. Prawdopodobnie dostanę zgodę na zabranie tej dwójki.

- Wow, super! – ucieszył się Tom. – Ekstra, Andy. To świetne dzieciaki, na pewno się ucieszą.

- Mam nadzieję. Rozmawiałem z twoją byłą opiekunką, mogę się z nimi regularnie widywać, żeby mieli okazję mnie poznać. Już raz u nich byłem.

Ella…

Tom mimowolnie westchnął. Nie wiedział, jak to się stało, ale jakimś cudem Ella dowiedziała się o tym, co im się przydarzyło – że Bill musiał zabić w obronie własnej i razem wylądowali za kratkami. Gdy się o tym dowiedzieli opiekunowie, Ella i naczelna pojawiły się u nich w domu dzień po tym, jak ich wypuszczono. Kobiety żądały, aby bliźniacy do swojej osiemnastki zamieszkali w domu dziecka, ponieważ Gordon nie jest ich prawowitym opiekunem, a skoro Simone zniknęła, dzieci powinny znaleźć się pod ochroną państwa.

Opiekunki myślały, że znajdą w chłopakach poparcie, ale oni kategorycznie się temu sprzeciwili. Nie chcieli nigdzie wyjeżdżać. Wszystko już właściwie się ułożyło.

W domu wybuchła ogromna awantura, Gordon i Andreas jak lwy walczyli o to, żeby Tom i Bill mogli u nich zostać. Bliźniacy byli w szoku, nie spodziewali się aż takiego zaangażowania ze strony mężczyzn. W końcu Bill się wydarł i powiedział, że oni zostają.

Ella i naczelna musiały odpuścić. Bliźniacy jasno powiedzieli, co o tym wszystkim myślą.

Od tamtej pory Tom nie kontaktował się z kobietą. Chciał to zrobić, ale trochę bał się jej reakcji, a poza tym, wszyscy tak się stresowali koncertem, że nie miał nawet czasu o niej myśleć.

Po obiedzie pojechali z powrotem w miejsce koncertu, gdzie rozpoczęli kolejne próby.

- Wchodzisz za dwie minuty! – powiedział mu mężczyzna.

Bill wziął głęboki oddech. Siedział na jednym z głośników. W jednej ręce trzymał mikrofon, a jego zdenerwowanie ujawniały tylko palce, pukające w szybkim tempie szczupłe udo. Reszta chłopaków już była na scenie przy swoich instrumentach, chociaż nikt ich nie widział, bo były pogaszone światła.

Chyba jeszcze nigdy w swoim życiu tak się nie stresował. Nigdy. Nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek coś tak mocno na niego wpłynęło. Oblizał spierzchnięte usta. Nawet się zastanawiał, czy nie wolałby wrócić do chwili gwałtu i przeżyć tamto jeszcze raz. Zupełnie oszalał.

- 30 sekund!

Wstał ze swojego miejsca. Kolana lekko mu drżały. Co, jeśli im się nie spodoba? Co, jeśli głos mu się załamie albo nawali? Tak bardzo się bał… Chciał, żeby już był po wszystkim.

- 15 sekund!

Najważniejsza chwila w jego życiu. Wóz albo przewóz, jak to powiedział David. Od tego występu zależy wszystko.

- 5 sekund!

Wziął dwa głębsze wdechy. „Razem damy radę”. Tak powiedział mu Tom, zanim zniknął razem z Gusem i Geo.

Tak… Razem muszą dać radę.

- 3, 2, 1… - Mężczyzna dał mu znak.

- Cześć, wszystkim! Gotowi na przednią zabawę z TOKIO HOTEL?!

Usłyszał piski publiczności. Wyszedł na scenę. Zmylił kroku, kiedy zobaczył tych wszystkich ludzi, a potem spojrzał na Toma. Wciąż było ciemno i nie było ich widać.

- Co powiecie na „Durch den Monsun”?!

Gus zaczął grać, a Geo i Tom przyłączyli się w odpowiednich momentach. Publiczność znowu zaczęła krzyczeć, kiedy zobaczyli, że na scenie są już pozostali członkowie zespołu. Tom uśmiechnął się, wyglądał na bardzo pewnego siebie.

Bill zaczął śpiewać. Nie wiedział, czy to była adrenalina, czy jego naturalny talent, ale nie zwątpił nawet na chwilę. Śpiewał głośno, czysto, tak, jak robił to od samego początku. Śpiewał z sercem, ożywiając publiczność, swoich potencjalnych fanów. Chciał, żeby zakochali się w jego głosie i nie mogli przestać go słuchać. Bilety na pierwszy koncert nie były drogie, może dlatego przyszło aż tylu ludzi. To nie było ważne. Po prostu mieli sprawić, żeby wyszli stąd zadowoleni.

Po skończeniu piosenki ludzie oszaleli. Krzyczeli i krzyczeli, dodając im pewności siebie.

- Jest to pierwszy większy koncert naszego zespołu, więc pozwólcie, że się przedstawimy – zaczął Bill, przemierzając scenę sprężystym krokiem. –  Perkusista to Gus, basista Geo. Na gitarze gra mój brat, Tom, a wokalem zajmuję się ja. Bill. Gotowi na „Schrei”?

- Udało się! Udało! – krzyczał Tom entuzjastycznie. Bill podbiegł do niego i wskoczył mu w ramiona, przytulając się mocno. W ręce nadal trzymał mikrofon. Tom, wciąż się śmiejąc, uniósł go lekko i zakręcił w koło. Potem znowu mocno do siebie przylgnęli.

- To niesamowite! Widziałeś, jacy byli zadowoleni?! Naprawdę im się podobało! – mówił Geo z entuzjazmem.

Dopiero teraz zaczynały z nich opadać emocje.

- Brawo, chłopaki. Świetna robota – powiedział David, pojawiając się chyba znikąd.-  Chodźcie, chcą z wami przeprowadzić wywiad.

Podeszli do kobiety, która już na nich czekała za kulisami. Obok niej stał kamerzysta. Widząc ich, szybko zaczęła klepać wstęp do wywiadu. Potem zwróciła się do nich.

- Jak tam wrażenia po pierwszym koncercie? Wasza muzyka wywarła wielki wpływ na ludziach, którzy przyszli was oglądać.

- To było super! – zabrał głos Tom. – Naprawdę, nie sądziliśmy, że podczas takiego koncertu można stworzyć tak niepowtarzalny klimat.

- Doszły nas słuchy, że mieliście dzisiaj wyjątkowego pecha na próbach.

- Tak, co chwilę coś wybuchało – rzekł Geo, uśmiechając się lekko. – Albo jakiś wzmacniacz, albo nasz manager…

Reporterka zaśmiała się.

- Bill, jak to się stało, że akurat ty jesteś liderem grupy, skoro dołączyłeś do zespołu jako ostatni?

Czarny uśmiechnął się lekko.

- Ciągle im zrzędziłem, że coś robią źle. Gdy potem przez jakiś czas mieli grać sami okazało się, że beze mnie jest cholernie nudno.

- Ej!

Reporterka zadawała im jeszcze sporo różnych pytań, na które odpowiadali z uśmiechem na twarzy. Największe wrażenie na wszystkich zrobił Bill. Tom jeszcze nigdy nie widział, żeby jego bliźniak zachowywał się tak spontanicznie. Czarny uśmiechał się, żartował, wygłupiał, wręcz skakał z radości. Cały czas jego oczy wręcz błyszczały z podniecenia.

To był najpiękniejszy widok w całym życiu Toma.

Po wywiadzie rozdawali autografy. To było jak piękny sen, w którego prawdziwość nie powinni wierzyć. Czuli się wspaniale.

Największa bomba czekała ich jednak następnego dnia, kiedy David natychmiast kazał im się zjawić studio. Bill i Tom oczywiście się spóźnili. Całą noc oddawali się wiadomym przyjemnością. Odkąd Bill po raz pierwszy zgodził się na zamianę ról, tak już zostało. Nawet nie chciał się zamieniać, co Tom również przyjął z niejaką ulgą. Zdecydowanie wolał być na górze. Robili to codziennie, a czasami nawet po kilka razy. Bill z każdym dniem rozkręcał się coraz bardziej, okazując swojemu bratu bezgraniczne zaufanie. Andreas już nie działał na niego jak płachta na byka. NAPRAWDĘ wszystko się ułożyło.

Gdy już cały zespół siedział na wygodnej kanapie w studio, David podszedł do nich z kamienną twarzą. W dłoni trzymał jakąś kartkę.

 - O co chodzi? – spytał Bill, kładąc głowę na ramieniu bliźniaka. Chciało mu się spać, całą noc baraszkowali.

- Mam tu pewne statystyki. Dowiedziałem się rano, ile waszych płyt się już sprzedało.

- Ile? – spytał spokojnie Gus, poprawiając okulary.

Twarz Davida rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Pięćdziesiąt tysięcy.

Wiwatom nie było końca.

- Bill, Tom! Chodźcie tu szybko!

Bliźniacy spojrzeli na siebie ze zdumieniem.

- Czego on chce? – zdziwił się Tom, schodząc po schodach na dół. Głos Gordona brzmiał dziwnie.

- Mhm… Ciekawe, o co chodzi.

- Może ma dla nas jakąś niespodziankę? Pięćdziesiąt tysięcy płyt!

Nie była to jednak niespodzianka. W salonie stał policjant. Był to ten sam facet, któremu Tom rozwalił nos i który tak bardzo chciał przyskrzynić Billa.

- Coś się stało? – spytał Czarny.

Andreas i Gordon milczeli.

- Mam dla was złe wieści chłopcy.

- To znaczy?

- Dzisiaj nad ranem w lasku blisko Loitsche odnaleziono zwłoki.

- Loitsche? Tak mieszkałem z matką.

Policjant skinął głową.

- Po przeprowadzeniu badań DNA stwierdziliśmy z całą pewnością, że zamordowana tam kobita to Simone Kaulitz. Wasza matka.

Bliźniacy zdębieli. Spojrzeli na siebie z prawdziwym zdumieniem i przerażeniem. Zamordowana? Simone? Ale jak…?

- Nie wiemy jeszcze nic na pewno, ale podejrzewamy, że zrobił to Ben Thompson. Na razie nie znaleźliśmy żadnych śladów, sąsiedzi nawet nie wiedzieli, że wróciła do domu. Sprawa jest w toku. Chciałem was tylko o tym poinformować. Może wy coś wiecie? Miała jakichś wrogów?

Bill parsknął.

- Wrogów? Żartujesz sobie?! Wykorzystywała różnych bogaczy, kradła, a potem dawała nogę. Gordon coś na ten temat wie, chciał się z nią ożenić. Odkąd uciekła w dniu ślubu, nikt jej nie widział.

- W porządku. Jeśli dowiemy się czegoś więcej, powiadomimy was. A teraz… moglibyście dać mi autograf dla córki? Odkąd was wczoraj usłyszała, o niczym innym nie mówi.

Tom i Bill znowu spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Może im się tylko wydawało, ale sława właśnie pukała do ich drzwi.

Resztę dnia spędzili na rozmowach o Simone. Od razu ustalili, że nic a nic nie jest im jej żal. Chociaż może nie było to zbyt miłe, na pewno prawdziwe.

Simone na wszystko sobie zasłużyła.

**

Nie mam pojęcia jak wygląda wydawanie płyty i tak dalej, więc mogło mi się coś pomieszać. Założyłam, że mogłoby to wyglądać tak, jak to przedstawiłam.

Nie wiem jak będzie z notkami innych opowiadań, bo chwilowo jedyne co robię, to siedzę jak debil i gapię się w jeden punkt. Jeszcze trochę, a zamkną mnie w pokoju bez klamek. Niemiecki mnie wykańcza psychicznie, a lekcje śnią mi się po nocach. Coś w tym musi być. Nie wiem jeszcze, kiedy będę miała egzamin (kolejny gwóźdź do trumny). Mam nadzieję, że przed świętami, bo wtedy miałabym trochę luzu. Obecnie jestem tak skołowana, że gdyby ktoś zaproponował mi pisanie matury choćby zaraz, byle tylko mieć to z głowy, bez wahania bym się zgodziła. Też macie dość? Bo ja nie sądziłam, że głupia szkoła może tak dobić. Nawet z podejściem "mam wyjebane" ciężko to wszystko ogarnąć.

Nie zanudzam Was więcej. Przed Wami już tylko epilog, a potem... Cóż, wymyślę coś innego. Pierwszy odcinek dodam prawdopodobnie w Wigilię albo Boże Narodzenie.

Pozdrawiam!