Epilog

… pół roku później

- Tom, szybciej! Za pół godziny zaczyna się ceremonia! – zrzędził Bill, przeczesując nerwowo włosy.

- Możesz się zamknąć i jakoś ogarnąć tą mapę?

- To nie moja wina, że nawigacja się zepsuła!

- Mówiłeś, że jest dobra! David nas zabije, jak się okaże, że wcale nie poszliśmy do toalety. Jutro wieczorem gramy koncert we Wiedniu!

- Mam to gdzieś! Za nic w świecie nie opuszczę tego ślubu!

- No, to może mi powiesz, gdzie teraz mam jechać?

- Może prosto? – spytał Bill ironicznie.

- Bill! – warknął Dredziarz.

- Dobra, dobra. Ale naprawdę na razie prosto.

- A potem?

- Hm… Jeszcze nie wiem.

- BILL!

Jechali samochodem już całą noc i ranek. Po wieczornym koncercie w Amsterdamie uciekli przez tylne wejście, wsiedli w samochód i ruszyli do Hamburga, gdzie Carlos i Sara mieli brać ślub. Gordon sypnął groszem, pomagając im wszystko przygotować. Bliźniacy dostali zaproszenia, ale ślub wypadał w momencie, kiedy oni tłukli się po całej Europie. David nie pozwolił im jechać. Nie mieli innego wyjścia.

Musieli dać nogę.

- Pierwszy zjazd po prawej jest na Hamburg.

- Jesteś pewien?

- Tak.

Już raz zabłądzili, dlatego zrobili jakieś dwieście kilometrów więcej niż powinni. Ślub miał się zacząć za niecałe pół godziny, a oni mieli do Hamburga jeszcze ładny kawałek.

Nie zdążyli na początek ceremonii. Gdy zaparkowali samochód pod kościołem, wszyscy już byli w środku. Szybko przeszli na tył vana, gdzie przebrali się w garnitury i pospieszyli do kościoła.

- Masz prezent?

- Mhm…

Planowali dać im kilka tysięcy, ale odkąd zaczęli dobrze zarabiać na koncertach, kwota wzrosła o kilkanaście kolejnych. Dobrze wiedzieli, że Andreas i Gordon też dużo im dadzą, pomagając im zbudować małą fortunę. Carlos chciał rozkręcić swój własny biznes. Teraz już będzie miał do tego okazję.

Gdy weszli do kościoła, trafili akurat na przysięgę. Stanęli całkiem z tyłu i wsłuchiwali się w słowa powtarzane przez parę. Ich palce zetknęły się i splotły ze sobą, mówiąc wszystko.

Trochę szkoda, że oni nigdy tak nie będą mogli. Ważne jednak było, że żyli szczęśliwie i wszystko im się układało.

Obrączki niósł Randy, cały zarumieniony z podniecenia. On i Brian od dwóch miesięcy mieszkali już z Andreasem i bardzo dobrze im się wiodło. Andy naprawdę o nich dbał. Był bardzo łagodnym mężczyzną i bardzo niechętnie karał swoje adoptowane dzieci.

Sprawa Simone się nie wyjaśniła. Policja zamknęła sprawę, przypisując zabójstwo Benowi Thompsonowi. Wyprawiono jej symboliczny pogrzeb… Na tym się skończyło. Dla nich sprawa była zamknięta.

- Wow, Sara wygląda naprawdę ślicznie w tej sukience – powiedział cicho Tom.

- Sam wybierałem – odparł Bill.

Dredziarz parsknął cicho, ale nie skomentował tego. Po ceremonii zaślubin przenieśli się na salę, gdzie wręczyli parze prezenty.

- Tom! Bill! Przyjechaliście! – ucieszył się Carlos. Przytulił bliźniaków mocno, szczęśliwy.

- Oczywiście! – powiedział Tom z uśmiechem. – Nie mogliśmy tego przegapić.

- David się zgodził?

Bill parsknął.

- Pewnie do tej pory się zastanawia, czy czasem nie utopiliśmy się w kiblu.

Carlos uśmiechnął się szeroko.

- Znowu narozrabialiście?

- E, tam, od razu narozrabialiście! Musieliśmy tu przyjechać. Tu prezent od nas. Wszystkiego najlepszego. Duuużo dzieci i w ogóle.

Sara zarumieniła się lekko.

- Skoro już o tym mówimy… Sara jest w ciąży – mruknął cicho Carlos, żeby nikt inny nie usłyszał. Jego oczy zabłysły. – To będą bliźniacy. Tak jak wy.

Tom i Bill roześmiali się.

- O, stary! Nie wiesz, coś narobił.

- Zrobię wszystko, żeby byli tacy wspaniali jak wasza dwójka.

- Na pewno.

Odeszli od młodej pary, ponieważ również inni ludzie chcieli złożyć im życzenia. Poszli przywitać się z Gordonem i Andreasem.

- Tom! Bill!

Dredziarz wziął na ręce Randy’ego, który z radością wskoczył chłopakowi w ramiona. Tom przytulił go mocno. Uwielbiał tego dzieciaka.

- Hej, smyku. Widziałem cię, jak niosłeś obrączki. Spisałeś się na medal, jesteśmy z ciebie dumni.

Randy uśmiechnął się szeroko.

- Brian też mi to powiedział. Trochę się bałem, ale było w porządku.

- Myślałem, że nie możecie przyjechać – Andreas zmarszczył brwi. Tuż przy jego nodze stał Brian, uśmiechając się lekko.

- Dla nas nie ma rzeczy niemożliwych – powiedział Bill z cwaniackim uśmiechem.

Gordon pokręcił tylko głową z niedowierzaniem.

- Dobrze, że przyjechaliście. To bardzo ważny dzień dla Sary i Carlosa.

- Mhm… Pomagaliśmy mu wybierać pierścionek zaręczynowy. Nie było mowy, żebyśmy ominęli ten ślub.

Nie żałowali, że przejechali taki kawał drogi. Carlos był ich przyjacielem i zasłużył na to, żeby ten dzień był jak najlepszy.

Bill był niepocieszony, że nie może pić, ale to on miał prowadzić w drodze powrotnej. Tom też dużo nie wypił. Do następnego koncertu zostało niewiele czasu, a woleli nie wystawiać cierpliwości Davida na zbyt wielką próbę. Kiedy się wściekł, był naprawdę okropny.

Około drugiej nad ranem pożegnali się ze wszystkim i wyruszyli w dalszą część trasy. Zrobili jeden postój po drodze, w środku nocy.

- Tom? – spytał zaskoczony Bill.

- Do tyłu, ale już.

Bill uniósł jedną brew, uśmiechając się cwaniacko, ale nie skomentował polecenia brata. Bez słowa przeszedł między siedzeniami i usiadł z tyłu. Tom uśmiechnął się, kiedy zobaczył, że jego bliźniak od razu zaczął się rozbierać.

- Ile mamy czasu? – spytał Tom, rozpinając pasek w spodniach.

- Jakieś dziesięć minut.

- Mmm… Spokojnie wystarczy – Tom przyssał się do ciepłej szyi czarnowłosego, podgryzając ją lekko.

- Naprawdę? – spytał Bill z udawanym zdziwieniem. Położył się na siedzeniu i rozsunął szeroko nogi, dając Tomowi jak najlepszy dostęp do swojego ciała.

- Ktoś tu jest bardzo chętny – zakpił Dredziarz, w reakcji na ten gest.

- A ty to nie? - parsknął Bill, sięgając do krocza bliźniaka. Zacisnął na chwilę dłoń na sztywnym już członku. – Pozer. – Czarny złapał za rozpięte już lekko spodnie Toma i ściągnął mu je niemal do kolan razem z bielizną. – Zrobiłbym ci loda, ale mamy mało czasu i… Sam rozumiesz.

Tom prychnął. Akurat! Bill wyznawał jedną ważną zasadę –robił loda tylko wtedy, kiedy Tom sobie na to zasłużył. Trzymał się tego kurczowo, dzięki czemu za każdym razem, kiedy członek Toma znikał w ustach Czarnego, Tom czuł się wyróżniany i doceniany. No, i musiał przyznać, że było to o wiele przyjemniejsze wtedy, kiedy dostawał to raczej sporadycznie.

Bill uwielbiał się nad nim pastwić.

Chłopak wyciągnął spomiędzy siedzeń lubrykant i pospiesznie rozsmarował go na swoim przyrodzeniu. Bill mruczał coś, że ma się ruszyć, bo zaraz ostygnie i nici z seksu. Tom westchnął tylko, po czym spełnił jego prośbę. Nie miał za bardzo czasu, żeby go trochę porozciągać, dlatego w pierwszej chwili, kiedy wsunął w niego czubek, Bill jęknął z bólu.

- Tylko nie za mocno – wymamrotał. – Chciałbym w miarę normalnie poruszać się po scenie.

- Spokojna dupa twoja.

Bill parsknął śmiechem, przyciągając Toma do pocałunku. Uwielbiał go!

Dredziarz wykonał pierwsze pchnięcie, jednocześnie zagłębiając język w ustach brata. Obaj zamruczeli z przyjemności.

Mimo że robili to regularnie już od dłuższego czasu, wciąż byli nienasyceni i wystarczyło zaledwie kilkanaście pchnięć, żeby ich obu wepchnąć na szczyt. Bill był tak ciasny, że mimo nawilżenia Tom musiał być naprawdę twardy żeby swobodnie się w nim poruszać. Przez to musiał się strasznie hamować, żeby nie dojść niemal od razu.

W ciągu połowy roku z Billa zrobiło się strasznie rozpustne stworzenie… Jego krzyki przyjemności słyszeli chyba wszyscy w pobliżu kilometra.

Po krótkiej chwili odpoczynku, którą spędzili przytuleni, poprawili ubrania i ruszyli w dalszą drogę. Fani czekali.

Pojechali prosto do Wiednia. Tom wziął na siebie rozmowę z wrzeszczącym Davidem, który pieklił się przez dobre piętnaście minut za ich ucieczkę, dopóki Tom się nie rozłączył. Kilka kilometrów przed Wiedniem skręcili jeszcze do lasu, gdzie sobie porządnie dogodzili (nadrobili trochę na trasie, więc mogli sobie na to pozwolić). Bill cały czas był na dole.

Potem pojechali do Wiednia, gdzie mieli mieć kolejny koncert na wyznaczonej trasie koncertowej.

Tokio Hotel pięło się w górę, ich płyty sprzedawały się w milinach egzemplarzy, a oni byli coraz bardziej rozpoznawalni już naprawdę wszędzie.

Wyfrunęli z rodzinnego domu i zaczęli żyć na własny rachunek. Zresztą, odkąd Simone zaginęła, rodzinny dom stał się prawdziwym azylem. Teraz mieli siebie i nie potrzebowali do szczęścia nikogo innego.

 KONIEC

***

No i wreszcie koniec. Sama nie mogę uwierzyć, że to już, no ale...  Wszystko kiedyś musi się skończyć.

Cieszę się, ze udało mi się zakończyć to opowiadanie. Być może pojawi się do tego dodatek, muszę tylko dobrze go przemyśleć. Nie wiem jeszcze, kiedy dokładnie wstawię pierwszy odcinek nowego twincestu. Co do świąt mam już pewien plan, ale być może właśnie wtedy pojawi się następne opo. Zbliża się mnóstwo wolnego, mam więc nadzieję, że jak najwięcej czasu będę mogła przeznaczyć na pisanie i czytanie Waszych opowiadań.

DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKIE WASZE KOMENTARZE I ZA TO, ŻE TU BYLIŚCIE. CIESZĘ SIĘ, ŻE MAM DLA KOGO PISAĆ, BO CHOWANIE WSZYSTKIEGO DO SZUFLADY NIE JEST ZBYT SATYSFAKCJONUJĄCE.

Skoro to ostatni odcinek, mam nadzieję, że jak największa ilość osób zostawi po sobie ślad i skomentuje całokształt. Z racji tego walniętego egzaminu, nie powiadamiam o tym odcinku. Może jutro.

Do następnego!

Pozdrawiam!