Rozdział 23

Zastanawiał się, jak to możliwe, że… Że co właściwie? Sam nie wiedział, jak zdefiniować to, co się działo. To było złe, ale… Jakie były tego przyczyny? A może tylko mu się wydawało? Nie, nie mogło mu się wydawać. Przecież czuł. Widział, co się dzieje, nawet jeśli w ogóle tego nie rozumiał.

Siedział  przed kominkiem w mieszkaniu, z kubkiem gorącego kakao w dłoniach. Patrzył tępo w ogień, co chwilę odrywając wzrok i spoglądając na zegarek, żeby sprawdzić godzinę.

21.10…

21.10…

21.11…

21.11…

21.11…

23.34…

00.30…

Robił tak już od… miesiąca? Chyba tak. Nie wiedział, Kiedo dokładnie to się zaczęło.

Eric zrobił się dziwny. Był czymś rozdrażniony i ciągle zasłaniał się pracą. Standardowo wracał około pierwszej w nocy i Andrej wiedział, że wróci i że powinien iść spać, ale nie mógł. Codziennie siadał na kanapie przy kominku i po prostu czekał. To nic, że ostatnio częściej te godziny przepłakiwał zamiast po prostu czekać. Przecież Eric mówił, że zostaje dłużej w pracy i ma na niego nie czekać. Pokazywał mu projekty, na którymi pracuje. To była tylko jego wina, że mu nie wierzył. Do tej pory czuł, że miał wszystko. Odkrył, że pociąga go mężczyzna, pozwolił mu się uwieść i po co? Wylądował na kanapie z kakaem, sam, ze łzami w oczach i dziurą w sercu. Ludzie na całym świecie pragnęli go zobaczyć na żywo, chwilę z nim porozmawiać, a on siedział sam w domu czując się tak samotnie, jak jeszcze nigdy w życiu.

Spojrzał na zegarek. Nawet nie zdawał sobie sprawy ze smutku, jaki widniał na jego twarzy. Dochodziła pierwsza w nocy, Eric wkrótce powinien wrócić. Gdy już to zrobi, znowu położą się obok siebie, powiedzą sobie dobranoc albo i nie i Eric zaśnie, zostawiając go samego ze swoimi myślami.

Od trzech tygodni nie uprawiali seksu. Obaj zawsze bardzo lubili się pieścić i pieprzyć, wykorzystywali swoją prywatność najbardziej jak tylko mogli, ale teraz to się zmieniło. Równie dobrze ktoś mógłby ich nagrywać przez cały czas, i tak nie zobaczyłby niczego niestosownego. Ericowi nawet pocałunki zaczęły przychodzić z oporem. Co się stało? Czy to możliwe, że już mu się znudził? Może nie umie mu tego powiedzieć? Zdenerwował go czymś?

Nie miał pojęcia. Chciał, żeby było jak wcześniej. Miał dość ukrywania worów pod oczami pod starannym makijażem. Miał dość udawania, że wszystko jest w porządku. Nie po to zdecydował się na związek z mężczyzną, żeby teraz cierpieć w samotności. Miał być szczęśliwy.

Andrej nie wiedział, gdzie popełnił błąd. Fakt, nie był zbyt dobrą gosposią. Kiepsko gotował i był chodzącą katastrofą, ale do tej pory Eric zdawał się to lubić. Kochał go, to było widać. Czy teraz nagle zaczęło mu to przeszkadzać?

Drzwi otworzyły się cicho i ktoś wszedł do środka. Pejic obejrzał się, chociaż wiedział, kto to.

Eric odwiesił kurtkę i spojrzał na swojego chłopaka z lekką niechęcią.

- Mówiłem, że nie musisz czekać – powiedział spokojnie.

- Chciałem. Jak było w pracy?

To niebywałe, jak spokojnie i naturalnie brzmiał jego głos. Jakby wszystko było w porządku, a jego jedynym zmartwieniem była troska o to, że partner za dużo pracuje.

- W porządku, chociaż trochę się dzisiaj wszyscy pokłócili.

- Jesteś głodny?

- Nie, jadłem na mieście. Wezmę tylko prysznic i idę spać.

- W porządku.

Andrej odczekał, aż partner zniknie w łazience, a potem poszedł do kuchni i przemył twarz zimną wodą, po czym poszedł do sypialni. Położył się i zgasił światło, żeby Eric nie mógł zobaczyć jego wyrazu twarzy.

Gdy fotograf przyszedł w samych bokserkach, położył się na swojej części łóżka i przykrył kołdrą.

- Dobranoc.

Andrej spojrzał w sufit, przeczuwając kolejną bezsenną noc.

- Dobranoc.

Stał przed lustrem w łazience zupełnie nago. Kiedyś wydawało mu się, że ma całkiem ładne ciało, ale… To chyba nie był najlepszy pomysł sugerować się całym światem. Zresztą, co cały świat mógł mieć do opinii Erica, na której najbardziej mu zależało?

Oglądał się z każdej strony. Kiedyś Eric zarzucił mu, że jest za chudy. Może najwyższy czas, żeby coś z tym zrobić?

Wykąpał się poszedł do marketu na zakupy. Kupił najbardziej kaloryczne i tłuste rzeczy, jakie znalazł. I wziął tego naprawdę sporo. Położył w kuchni na stole, a potem zaczął to jeść. Miał dobrą przemian materii, więc żeby szybko przytyć, musiał naprawdę się postarać. Już po kilku puddingach brało go na wymioty, ale czego się nie robi dla ukochanej osoby?

W salonie rozbrzmiał dźwięk telefonu. Andrej zeskoczył ze stołu i poszedł odebrać.

- Halo?

- Cześć, stary, masz chwilę?

- Mmm, jasne. Co tak magle dzwonisz, Marco?

- Emily ma okres, to się stało. – Gdzieś z oddali rozbrzmiało stłumione „słyszałam!!”. – Myśleliśmy o tym, żeby w sobotę wybrać się do wesołego miasteczka za miastem. Ponoć mają naprawdę ciekawą ofertę, a ja już od dawna nie miałem okazji się rozerwać. Ty i Eric piszecie się?

Andrej zawahał się. Z chęcią by na takie coś poszedł, ale…

- Nie wiem, Marco – mruknął Pejic. – Eric teraz bardzo długo pracuje, w soboty też zdarza mu się chodzić do agencji alb redakcji. Nie jestem pewny, czy po całym tygodniu ciężkiej pracy będzie miał ochotę iść na coś takiego.

- Aha… Rozumiem. Zapytaj go, ok? Jak coś to przekręcisz do mnie i się umówimy. My na pewno pójdziemy. Po prostu myślałem, że w czwórkę będzie zabawniej.

- Pogadam z nim i dam ci znać.

- Ok. To do usłyszenia!

Andrej odłożył słuchawkę z przekonaniem, że musi na ten wypad Erica namówić. Wrócił do kuchni i zabrał się za jedzenie. W końcu sam z siebie nie przytyje, prawda?

Już kiedy wieczorem czekał na Erica zrozumiał, że to nie był dobry pomysł. Żołądek bolał go tak mocno, że tym razem to właśnie z tego powodu płakał. Nie wiedział, co powinien zrobić. Zażył krople, ale to mu w ogóle nie pomogło. Zresztą, miał wrażenie, że zaszkodziło.

W końcu skulony i zapłakany, wyszedł z mieszkania i poszedł do sąsiadów. Każdy krok był dla niego prawdziwą torturą, a wejście po schodach na ganek niemal niemożliwością. Gdy udało mu się dotrzeć do drzwi i nacisnąć dzwonek, miał ochotę zawyć z ulgi.

Otworzyła mu około trzydziestosześcioletnia kobieta, Lilah. Uśmiech zamarł jej na twarzy, kiedy go zobaczyła.

- Dobry… wieczór… Czy… Czy mogłaby pani…? Czy ja…?

- Wejdź, proszę.

Andrej posłusznie wszedł do środka.

- Czy mogłaby mnie pani zawieść… do szpitala? Zapłacę… - dukał, czując przeszywający ból. – N- nie chciałem jechać w takim stanie.

- Tylko wezmę kluczyki – powiedziała szybko i zniknęła w kuchni. Gdy wróciła, pomogła mu wstać i wyjść na dwór, a potem wsiąść do samochodu.

- Dziękuję.

- Co ci dolega, kochanie?

- To chyba żołądek…

Lilah przyspieszyła, żeby zdążyć przez krzyżówkę na żółtym. Była dobrym kierowcą i łatwo prześlizgiwała się pomiędzy samochodami. Dzięki jej sprytowi, już po dziesięciu minutach dotarli do szpitala.

Na szczęście lekarze od razu się nim zajęli. Ledwo wzięli go do sali, kiedy zaczął wymiotować. Nie były to jednak zwykłe wymioty – były tak częste, że praktycznie się dusił. W niczym nie pomagał mu płacz, który pogarszał jeszcze tylko jego sytuację. To były jedne z najgorszych chwil w jego życiu, kiedy lekarze próbowali mu pomóc. Był też zmuszony przejść zabieg płukania żołądka. Kazali mu zostać na noc w szpitalu, a Andrej po tym wszystkim, co przeżył, myślał tylko o jednym – czy Erica to w ogóle obejdzie, że jest w szpitalu?

Ledwie zdążyli go położyć na łóżku w sali, którą mu przydzielono, a do pokoju weszła sąsiadka. Wyglądała na zatroskaną. Pejic uśmiechnął się do niej z wdzięcznością.

- Dziękuję pani za pomoc. Obiecuję, że…

- Drobiazg – machnęła ręką. – Cieszę się, że mogłam pomóc. Już wszystko w porządku? Lekarz nie chciał mi nic powiedzieć.

- Tak, już ok… Chcą mnie zatrzymać przez noc na obserwacji, to wszystko.

Lilah skinęła głową.

- Zadzwoniłam już do twojego chłopaka i powiedziałam mu, że tu jesteś. Powinien tu wkrótce przyjechać.

- Dziękuję.

- Niestety, muszę już iść – powiedziała kobieta przepraszająco. – Zostawiłam dzieci same w domu. Jak wrócisz do domu, przyjdź do mnie, dobrze? Chciałbym się upewnić, że na pewno wszystko już z tobą dobrze.

- Jeszcze raz dziękuję.

Lilah wyszła, zostawiając Pejica samego. Eric przyjedzie… To naprawdę głupie, że coś takiego go cieszy.

Andrej postanowił  na niego poczekać, ale sen szybko go zmorzył i przegapił moment jego przyjazdu. Nie wiedział też, jak bardzo przerażony był jego chłopak, gdy sąsiadka do niego zadzwoniła i mu powiedziała o tym, co się stało. W tamtej chwili marzył tylko o tym, żeby jak najszybciej być przy swoim ukochanym i na własne oczy zobaczyć, że już wszystko z nim w porządku. Dopiero gdy usiadł obok niego na łóżku i przekonał się, że model oddycha spokojnie i zwyczajnie śpi, odetchnął z ulgą.

Naprawdę się wystraszył.

Po tym incydencie Andrej zrezygnował z pomysłu przytycia, a przynajmniej nie chciał tego już zrobić tak szybko. Chodził mu natomiast inny pomysł zmiany, jakiej mógłby dokonać. Co prawda na samą myśl o tym bolało go serce, ale przecież powinien mieć swoje priorytety, prawda? A związek był dla niego najważniejszy, bo choć z pozoru wszystko było w porządku, on czuł, że się rozpada. Widział, że z każdym dniem on i Eric coraz bardziej się od siebie oddalają i że on nie potrafi tego zmienić. Znaczy, może potrafi, ale zdecydowanie nie wie, jak to zrobić.

Miał kilka pomysłów, ale jego uwagę wciąż przykuwał ten jeden. Eric kiedyś w jakiejś kłótni przyznał się, że niezbyt mu to w nim pasuje. Może więc trzeba to zmienić?

Po tym incydencie ze szpitalem przez kilka dni wydawało się, że wszystko jest w porządku, ale potem Eric znowu zaczął wracać bardzo późno. Ten związek się sypał, a Eric jak koń z klapami na oczy brnął w to wszystko dalej, chyba nawet nie zdając sobie sprawy z tego, jak Andreja tym wszystkim rani. Rani na tyle, że w końcu chłopak się zdecydował.

Chciało mu się wyć z tego powodu. Modeling był całym jego życiem i szczerze powiedziawszy nie wyobrażał sobie poza wybiegiem. Poświęcił mnóstwo czasu na zdobycie swojej popularności i umocnienia swojej pozycji. Lubił swoją pracę, jednak…

Wybrał odpowiedni numer i przyłożył słuchawkę do ucha. Ręka mu drżała. Wziął głęboki oddech.

To trzeba było zrobić.

Wszystko się w nim burzyło przeciwko tej decyzji. Wszystko prócz cichego głosiku nadziei, że jeśli to zrobi, to już będzie dobrze.

- Halo?

- Cześć, Pat, tu Andrej – wydukał.

Uspokój się, nakazał sobie w myślach.

- Cześć kochanie! Ty pewnie w sprawie pokazu w Chicago. Zdecydowałeś się wreszcie?

Głęboki wdech…

- W przyszłym miesiącu kończy mi się umowa, prawda? Ja…- to tylko słowa, pomyślał. – Rezygnuję z modelingu. Nie chcę już tego robić.

Po drugiej stronie zapadła głucha cisza. Andrej czekał na ostre słowa reprymendy od swojego managera, mimo że nie obchodziło go zbytnio jego zdanie.

- Ty żartujesz, prawda? – wykrztusił w końcu manager.

- Nie, Pat, mówię serio. Kończę z tym.

- Ale… dlaczego?! Przecież… przecież ty kochasz swoją pracę.

- Długa historia. Załatw wszystko, dobrze? Liczę na ciebie.

- Ale…

- Do zobaczenia.

Rozłączył się.

Zrobił to.

Rozpłakał się z żalu. Co on teraz będzie robił? Coś będzie musiał, tylko co? Nie miał więcej zainteresowań.

Tylko modeling.

***

Rozdział niesprawdzony, dopiero napisany i nawet raz nie przeczytany.

Pozdrawiam!