Rozdział 26

UWAGA!

Mam problemy z laptopem i chwilowo jestem uziemiona. Tą notkę dodaję z komputera kuzynki, ale innych na razie nie będzie, bo wszystko jest zapisane na moim laptopie. Obiecałam jednak, że wstawię ten odcinek do końca tygodnia, wiec udało mi się jakoś go napisać i opublikować.

Skomentuję u WAS, gdy już będę miała sprawny sprzęt.

Wybaczcie wszelkie opóźnienia.

Miłego czytania i pozdrawiam!

Andrej patrzył i nie wierzył. Gdyby nie to, że ostatnio miał tak podły nastrój i depresję, teraz zapewne kulałby się po podłodze ze śmiechu. Idąc tutaj spodziewał się chyba wszystkiego, począwszy od ostrego rżnięcia się Erica z kimś z skończywszy nad pracą nad jakimś projektem z jakimś przystojniakiem albo… jeszcze coś. Wyobrażał sobie chyba wszystko, ale… ale nie TO.

Eric siedział okrakiem na plecach Marka, który leżał plackiem na skórzanej kanapie. Fotograf trzymał go za szyję wystarczająco mocno (dusił go!), żeby twarz Marka zrobiła się buraczano czerwona i uderzał jego głową w poduszkę, którą Mark podłożył sobie specjalnie pod głowę. Eric był jednak zawzięty i mimo tego biała poduszka splamiona była krwią z nosa bruneta. Cała ta sytuacja wyglądała tak komicznie, że Andrej stwierdził w końcu „jebać depresję” i roześmiał się szczerze i głośno.

Eric znieruchomiał i zerknął niepewnie na swojego „eks”. Wciąż zaciskał mocno palce na szyi Marka, który również patrzył na Andreja dość… dziwnie.

- Andrej…

- Kurwa! – wycharczał Mark, próbując jakoś oderwać palce Erica od swojej szyi, ale była to syzyfowa praca. – Spóźniłeś się! Miałeś przyjść wcześniej! Miałeś zobaczyć jak go pieprzę, a nie jak on mnie dusi!

- Zamknij ryj! – syknął Richards, wbijając brunetowi kolano w kręgosłup. Mark krzyknął. – Już jesteś martwy.

Coś w głosie Erica zaalarmowało Pejica. Eric niezwykle rzadko używał takiego tonu, ale kiedy już to robił, był niezwykle poważny. Wyglądało więc na to, że Eric wcale nie żartował.

- Obaj się uspokójcie – powiedział. – Czy ktoś mi wreszcie wyjaśni, o co tu chodzi?

Mark uśmiechnął się cwaniacko.

- Z przyjemnością.

- Zamknij się! – warknął fotograf, łapiąc go za włosy i wbijając jego twarz w poduszkę. Mark zaczął się panicznie szamotać.

- Eric, puść go, bo naprawdę zrobisz mu krzywdę.

- Ma, na co sobie zasłużył.

- Eric…

Andrej podbiegł do nich i jakoś udało mu się ściągnąć Richardsa z drugiego mężczyzny. Mark przekręcił się na wznak, biorąc płytkie, chaotyczne oddechy. Ciągle patrzył na Erica i Andreja, jakby spodziewał się ataku. A potem jego twarz wykrzywiła się w grymasie uśmiechu.

Brunet zerwał się z kanapy i stanął za nią. Kaszlnął kilka razy i zaśmiał się.

-  Chcesz wiedzieć, o co chodzi? – spytał. – Z przyjemnością cię oświecę.

- Zamknij się! – warknął Eric.

- Tak się składa, że co nieco na ten temat wiem, bo to w końcu…

- SIEDŹ CICHO!

Eric rzucił się na Marka ale ten szybko uciekł za stolik.

- … To w końcu MOJEGO fiuta ssał przez ostatnich kilka tygodni.

Andrej wciągnął głęboko powietrze, a Eric zatrzymał się, zaciskając ręce w pięści. Spojrzał niepewnie za zszokowaną twarz Pejica i jeszcze bardziej zapragnął zabić Marka. Chciał wręcz delektować się widokiem Marka konającego w bólu.

- Jest w tym całkiem niezły, wiesz? – kontynuował Mark.

Eric zacisnął mocno zęby.

- Naprawdę dobry… Nie spodziewałem się, że przez te wszystkie lata nabrał aż takiej praktyki… Jak łykał moją spermę to zaczynałem żałować, że nie mam HIV. Z chęcią bym go zaraził, a potem on ciebie… Należało mu się.

Richards, widząc łzy w oczach modela, sam miał ochotę się rozpłakać.

- Eric…? – zapytał cicho Andrej, jakby na potwierdzenie tego, co usłyszał.

- Eric nie skłamie – Mark zaśmiał się nieprzyjemnie. – Eric wie, że to nic nie da… Wie, że ty już wiesz. Co teraz?

- Dlaczego? – spytał cicho Pejic.

- Właśnie, Eric, dlaczego? – spytał niewinnie Mark. Eric stał nieruchomo i brunet już się nie obawiał, że fotograf rzuci się na niego z łapami. – Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego zapragnąłem się na tobie zemścić? Dlaczego w taki sposób? Dlaczego od razu nie powiedziałeś mu prawdy?

- Zamknij się!

- Dlaczego tak łatwo przyszło ci robienie loda komuś innemu niż SWOJEJ WIELKIEJ miłości?! – pytał ark sarkastycznie.

- O co tu chodzi? – spytał cicho Andrej. Eric zrobił krok w jego stronę, ale blondyn się cofnął odruchowo.

- Andrej…

- O CO TU, DO CHOLERY, CHODZI?! – wydarł się Pejic, ledwo powstrzymując szloch. Nie chciał płakać. Nie przy nich. Nie chciał pokazywać, jak to go boli.

- Powiedz mu – rzucił Mark. – Powiedz, DLACZEGO to zrobiłeś. Czemu tak bardzo się bałeś, że on się dowie.

- ZAMKNIJ SIĘ! – krzyknął Andrej. – Czego ty chcesz? Czemu mi to zrobiłeś?!

- Tobie? Ty wmieszałeś się w to przypadkiem. Serio, nic do ciebie nie mam. Co to tego śmiecia, to już coś innego. No, Eric… Przyznaj się w końcu. Albo ty to wreszcie z siebie wykrztusisz, albo ja mu powiem.

Eric zazgrzytał zębami, wiedząc, że nie ma innego wyjścia. I tak planował powiedzieć o wszystkim Andrejowi, nie chciał tego jednak robić przy Marku. Tak jednak wyszło, że… nie miał wyjścia. Serce biło mu jak oszalałe ze zdenerwowania, a ręce pociły się ze strachu. Bał się tego, co stanie się po wyjawieniu całej prawdy, ale chyba i tak lepsze było to niż zabranie tajemnicy do deski grobowej.

- To… To dość stara historia – zaczął szatyn.

- Dla ciebie na pewno – zakpił Mark.

- Pamiętasz, mówiłem ci, że ja i Mark znamy się od dziecka. Jak byliśmy dziećmi, kolegowaliśmy się. Ja, Emily, Mark i… Matt. Jego… brat bliźniak.

Andrej zerknął na bruneta, który wyglądał na dość… zniecierpliwionego, ale jednocześnie delektował się każdym jednym wydukanym przez Erica słowem.

- Masz brata bliźniaka? – spytał Andrej. Nigdy wcześniej żaden  z nich  otym nie wspominał.

Mark uśmiechnął się jedynie gorzko, nic nie odpowiadając.

- My… byliśmy naprawdę dobrą paczką, ale… zdarzało nam się kłócić. Kiedy… Kiedy mieliśmy po jedenaście lat, zbudowaliśmy sobie domek na drzewie. Był naprawdę ekstra jak na możliwości jedenastolatków i…

- Do rzeczy – wtrącił Mark, splatając ręce na piersiach. Opierał się tyłkiem o szklany stolik i mimo wyluzowanej pozy, był bardzo spięty. I zdecydowany. Andrej nie miał tylko pojęcia, na co.

- Pewnego dnia, latem, jak zwykle byliśmy w domku. Mark droczył się z Emily, ciągnąc ją za warkoczę, a ja i Matt… zaczęliśmy kłócić. Poszło o jakąś kompletną głupotę, jeden szturchnął drugiego i zaczęliśmy się szarpać. Matt zaczął sobie kpić z mojej rodziny, z mojego młodszego braciszka, który był niepełnosprawny…

- Masz niepełnosprawnego brata? – zdziwił się model.

Eric westchnął.

- Miałem. Zmarł pięć lat temu. W każdym bądź razie, zaczęliśmy się szarpać. Byłem bardzo drażliwy na punkcie takich kpin i…

- Nie usprawiedliwiaj się – rzucił Mark. – Dla tego, co zrobiłeś, nie ma usprawiedliwienia.

- ZAMKNIJ SIĘ i daj mi powiedzieć! – Eric wziął kilka uspokajających oddechów. Nie chciał tego mówić. Bał się, że nie przejdzie mu to przez gardło. Nikomu jeszcze o tym nie mówił i nie wiedział, czy będzie w stanie. Chociaż to było tak wiele lat temu, on wciąż pamiętał ten dzień, jakby to zdarzyło się wczoraj. – Zaczęliśmy się bić naprawdę na serio. W pewnym momencie ja… Ja…

Richards zamilkł, przełykając ciężko ślinę. Chciało mu się płakać.

- Ja… pchnąłem go mocno. Matt potknął się o lalki Emily i wypadł przez dziurę, którą wchodziliśmy do środka. To nie był jakoś wysoko, ale Matt… upadł… On… upadł naprawdę źle. Ja… On… My… Przy upadku… - Andrej już chyba wiedział, co Eric chce powiedzieć, ale mimo to i tak nie mógł w to uwierzyć. – Matt przy upadku skręcił sobie kark… L-lekarze mówili, że to była bezbolesna śmierć. Wtedy też… Wtedy właśnie rozwalił mi brew i stąd moja blizna. – Eric potarł ją odruchowo palcem.

- Jak widzisz, masz przed sobą mordercę mojego braciszka – rzekł Mark. – Zabił mojego brata, rozumiesz? Jedyną ważną dla mnie osobę na tym świecie. Jedyną, która miała dla mnie znaczenie. Jak się czujesz, wiedząc, że mieszkałeś i spałeś w jednym łóżku z mordercą?

- Andrej…

Pejic cofnął się jeszcze bardziej w tył. Łzy zaczęły płynąć mu po policzkach.

- Nie chciałem ci tego mówić – powiedział cicho Eric zdławionym głosem. – przepraszam.

- I dlatego zgadzałeś się na to wszystko, co on robił? – spytał Andrej niemal histerycznie. – Bałeś się mi przyznać do tego, co stało się kiedy byłeś dzieckiem, więc wybrałeś, twoim zdaniem, mniejsze zło i zostawałeś tutaj, żeby robić mu loda?

- Najlepszego loda na świecie – wtrącił Mark. – I to po kilka dziennie.

Pejic spojrzał na niego ze smutkiem i niechęcią.

- Naprawdę myślisz, że twój brat byłby zadowolony z takiego rozwiązania?

- Co?

- Twój brat był na tyle okrutny, żeby z premedytacją rujnować komuś życie? – spytał cicho Andrej. – Myślisz, że jest dumny z tego, co zrobiłeś?

- Nie znałeś mojego brata, więc nie myśl sobie, że możesz się o nim wypowiadać jak chcesz.

- Może i nie znałem, ale nie jestem pewien, czy podobałoby mu się to, co robisz. Możesz sobie nienawidzić Erica, mnie czy kogokolwiek chcesz, ale prawda jest taka, że twój brat nie żyje i choćbyś  nie wiem jak chciał, już go nie odzyskasz. Nie w tym świecie. O żywych powinno się troszczyć, Mark. Zmarłym już nie pomożesz.

- Przestań mi prawić kazania.

- Już przestaję – Andrej pociągnął nosem. – Mówisz, że nic do mnie nie masz i jestem tu przypadkiem. To teraz chciałbym cię poinformować, że w tej chwili chcę umrzeć.

- Andrej…

- Naprawdę chcę. I jeśli umrę, będziesz miał mnie na sumieniu.

Mark wpatrywał się w niego osłupiały. Nie spodziewał się czegoś… takiego. Andrej wyglądał na smutnego i zranionego, ale jednocześnie… Mark nie potrafił ocenić, jakie dokładnie uczucia malują się na jego twarzy. Tak jak mówił, chodziło mu tylko o Erica. Patrząc na to wszystko teraz, miał wrażenie, że cała ta sytuacja bardziej zraniła Andreja niż jego wroga.

- Przykro mi z powodu twojego brata, ale to, że się tak mścisz… Skoro już dopiąłeś swojego, mam nadzieję, że nigdy więcej się nie spotkamy. A co do ciebie – Andrej spojrzał ze smutkiem na Richardsa. – Szkoda, że nie ufałeś mi wystarczająco, żeby to wyznać. Nie sądzę, żebyś wypchnął tego chłopca umyślnie. Wiem, że nie jesteś taki. Nie czuję się zagrożony tylko dlatego, że przydarzył ci się taki wypadek, Eric. Nie uważam cię za mordercę, ale… - Pejic pokręcił tylko głową.

- Andrej, posłuchaj, ja…

- Nie. Nie mam zamiaru. Nie masz pojęcia, co przeżywałeś, siedząc w domu i martwiąc się o siebie. A ty? Zupełnie jakbyś tego w ogóle nie dostrzegał.

- Widziałem, ale co miałem zrobić, czując posmak czyjegoś chuja w ustach, co?! – spytał Eric, wybuchając płaczem. – Jak miałem ci się do wszystkiego przyznać? Nie masz pojęcia, jak bardzo się bałem, że mnie zostawisz.

- I to było twoje rozwiązanie?!

- Nie masz pojęcia, jak długo na ciebie czekałem! Ile lat już jestem w tobie zakochany! Nie wyobrażasz sobie, jak się cieszyłem, kiedy dostałem pracę w Chadwick Models i mogłem ci wreszcie poznać. Nawet mnie nie pamiętasz! Rozmawiałeś ze mną na balkonie podczas swojej pierwszej sesji, stresowałeś się pokazem. Już wtedy cię pokochałem! Po tym wszystkim, co przeszedłem, nie chciałem cię stracić.

- Cóż… Straciłeś. Gdybyś powiedział mi prawdę, nie byłoby o czym rozmawiać. Ale teraz… Nie jestem pewien, czy mogę ci wybaczyć. Nie wiem nawet, czy chcę to zrobić. Oddałem ci swoje serce… I  ciało. Facetowi, mimo że czułem się zawsze hetero. Pozwoliłem ci, żebyś mnie zdominował w życiu i sprowadził do roli kobiety, ale nie myśl sobie, że tak obojętnie przejdę obok czegoś takiego.

- Andrej…

- Możesz sobie mieć mnie za gówniarza, ale mam to gdzieś. W chwili obecnej nie chcę patrzyć na żadnego z was. Obaj mnie w to wplątaliście i obaj jesteście winni temu, że teraz płaczę. Muszę to sobie przemyśleć, Eric. Jeśli będę chciał się z tobą skontaktować, sam cię znajdę.

Andrej spojrzał jeszcze raz na zdumionego Marka, który już nie wyglądał na takiego zadowolonego z obrotu sytuacji, po czym kiwnął im ręką na pożegnanie i odszedł.

Miał w głowie kompletną pustkę i sam nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Chciał być z Ericem, tym bardziej, że Eric też tego chciał, ale nie był pewien, czy będzie potrafił zapomnieć o tym, co się stało.

Stał już przy windzie, kiedy usłyszał głośny tupot czyichś butów na podłodze. Po chwili obok niego stał Mark.

- Andrej…

Blondyn spojrzał na niego pytająco. Mark podał mu swoją wizytówkę.

- Naprawdę nie chciałem cię skrzywdzić… Nie pomyślałem i…

- Cóż, za późno. Jeśli to wszystko, to ja…

- Zanim zdecydujesz się zrobić coś głupiego, zadzwoń do mnie. Przez głupotę straciłem brata, nie chcę się męczyć z wyrzutami sumienia, jeśli naprawdę coś ci się stanie.

Andrej wziął wizytówkę, chociaż i tak nie miał zamiaru nigdzie dzwonić. Kiedy wszedł do windy, nie patrzył na Marka, mimo że czuł jego wzrok na sobie.

Gdy drzwi windy zamknęły się i zaczął jechać samotnie w dół, rozpłakał się.

To nie tak miało być.