~~.7.~~

Minął już tydzień od momentu, kiedy bliźniacy ocknęli się w lesie. Całymi dniami wędrowali, prawie ze sobą nie rozmawiając, a jednak trwając w niemym porozumieniu. Deszcz w końcu przestał padać, co bardzo ich ucieszyło. Szli cały czas wzdłuż ściany lasu, mając nadzieję, że w końcu gdzieś dojdą. Nie mieli tylko pojęcia, gdzie. Noce spędzali w różnych grotach, których wszędzie było pełno. Gorzej było z pożywieniem i wodą. Musieli się porządnie namęczyć, żeby coś znaleźć. Z początku obawiali się, że zabraknie im jedzenia i umrą śmiercią głodową. Z dnia na dzień bardziej zaczęło ich martwić to, że na widok owoców mają odruchy wymiotne. Jedzenie w kółko tego samego nie było zbyt przyjemne. Bliźniacy marzyli o czymś innym, ale poszukiwania zawsze kończyły się fiaskiem. Byli z tego powodu mocno rozdrażnieni. Jakby tego było mało, Bill zaczynał kaszleć (co nie było dziwne, skoro jakiś czas temu wykąpali się w stawie, który znaleźli). Był poważnie zakatarzony i Tom wychodził z siebie, słysząc co chwilę siorbanie nosem. Na dłuższą metę ten dźwięk był naprawdę irytujący. Tylko siłą woli powstrzymywał się, żeby nie rzucić jakiegoś głupiego komentarza. Dobrze wiedział, że to nie jest wina jego brata, ale mimo to miał ochotę go zabić razem z tym jego upierdliwym katarem. Żaden z nich nie mógł jednak nic na to poradzić. Pozostawało mieć nadzieję, że samo przejdzie.

Tak, nadzieja matką głupich. Obaj się czuli jak dwaj najwięksi idioci wszechczasów. Mieli wrażenie, że idą donikąd. Mimo że wędrowali już kilka dni od świtu do zmroku, krajobraz nie zmienił się ani o jotę. Zaczęli nawet znaczyć niektóre skały, żeby być pewnym, że nie krążą w kółko. Nigdy jednak nie trafili na swoje ślady. To była jedyna pozytywna wiadomość.

Bill czuł się fatalnie. Nie dość, że ciągle pociągał nosem i co chwilę miał napady kaszlu, to jeszcze był nieludzko zmęczony i głodny. Czuł się psychicznie wykończony. Dreptał posłusznie za bratem, wpatrując się tępo w jego wyprostowane plecy. Każdy jego mięsień krzyczał z bólu. Miał potworne zakwasy po ucieczce przed tymi dziwnymi stworkami w tunelu, a codzienne wędrówki nie pomagały się tego pozbyć. Gdyby teraz coś ich zaatakowało, chyba by po prostu usiadł i pieprzył to wszystko. Jakby tego było mało, musiał ograniczać spożywanie pokarmu. Nie chodziło o to, że brakuje im jedzenia, bo tak nie było. Po prostu nie był w stanie przez tydzień konsumować tego samego. Na sam widok owoców coś mu się boleśnie przewracało w żołądku. Jego organizm przestawał tolerować takie jedzenie. Tom też zaczynał mieć z tym problemy, ale on potrafił się przełamać, Bill nie. Doszedł do wniosku, że już nigdy w życiu nie spojrzy na jabłka i gruszki. Za bardzo przypominałyby mu to okropne jedzenie. Do tego wszystkiego dochodził jeszcze fakt, że z każdym następnym dniem jego nadzieja na wydostanie się z tego miejsca powoli gasła. Zaczynał wątpić, czy kiedykolwiek uda im się wrócić do domu albo chociaż znaleźć w tym jakże przereklamowanym lepszym świecie. Bo gdzie oni właściwie byli? Na jakimś zadupiu, gdzie grasują nieodkryte gatunku ptactwa i robactwa. Te dziwne obłoczki wziął za ptactwo, za bardzo przypominały mu chmury, które też były jakieś takie nijakie. Pamiętał z geografii, że są cirrusy, cumulusy i inne takie. Znał całą tą przeklętą tabelkę i z chęcią by z tego skorzystał, gdyby nie to, że takich chmur tutaj za cholerę nie widział. Wszystkie były szare albo granatowe, wyglądały przerażająco i miały zdecydowanie inne kształty. Nic nie rozumiał z tego całego bałaganu i zaczynał coraz bardziej się gubić.

Szedł kilka kroków za Tomem jak piesek na smyczy. Zastanawiał się nawet, czy nie zaszczekać. Nie wiedział, czy powinien się odezwać, czy może lepiej siedzieć cicho. Widział rozdrażnienie bliźniaka i nie chciał go jeszcze bardziej wkurzać. Chyba po prostu był okropnym pechowcem. Akurat teraz musiał się rozchorować! Jakby to był odpowiedni moment. Miał tylko nadzieję, że nie będzie osłabiony. Tom rozerwałby go na strzępy, gdyby musieli przez niego zwolnić. Wolał nie ryzykować, mimo wszystko pragnął pozostać w jednym kawałku.

Cały czas starał się czymś zajmować swoje myśli tak, aby nie mieć czasu na rozmyślenia o ich obecnej sytuacji. Nie chciał odebrać sobie całej nadziei, a faktem było, że już dużo jej nie pozostało. Jeśli nadzieja umiera ostatnia, to on już jest prawie trupem. Ciekawiło go, jak Tom to wszystko znosi. Od czasu ich rozmowy sprzed kilku dni w ogóle nie wracali do poważnych tematów. W sumie to prawie nie rozmawiali. Zamieniali ze sobą tylko kilka słów i to najczęściej jak wstawali i gdy kładli się spać. Nieustanne chodzenie było okropnie nudne. Bill w obecnej sytuacji oddałby niejeden organ za talię kart albo chociaż jakąś grę planszową. Zawsze mieliby jakieś urozmaicenie. O czymś do jedzenia czy zapalniczce nawet nie chciał myśleć. Miło byłoby rozpalić sobie ognisko i trochę się ogrzać. Nigdy nie przypuszczał, że doceni taki prosty przedmiot jak zapalniczka. Obiecał sobie, że jeśli uda im się stąd wydostać, już nigdy, przenigdy nie będzie narzekał, że w lodówce nie ma nic dobrego do zjedzenia, a pasztet jest niedobry. W żadnym wypadku nie skrytykuje obiadu gotowanego przez mamę, nawet jeśli to będzie znienawidzona przez niego zupa warzywna. Będzie się cieszył z tego, że może spać na łóżku i podziękuje mamie za każdą czystą parę skarpetek. Te, które miał teraz na nogach, już od dwóch dni nie były płukane. W miarę możliwości bliźniacy starali się przeprać swoje rzeczy, nawet w zwykłej wodzie, ale to nie było to samo, co wrzucić wszystko do pralki.

Życie wcale nie jest takie piękne, jak się wydaje poetom. Kiedy następnym razem jakiś idiota będzie pisał o pięknie przyrody i wspaniałości życia, Bill zarąbie go siekierą i zakopie w ogródku, żeby delikwent mógł poczuć prawdziwą więź z naturą. Może jak trochę posiedzi w tej cuchnącej ziemi to coś dotrze do jego zakutego łba i przejrzy na oczy. No, a jak będzie miał szczęście - lub nie - to trafi do tego dziwnego lasu i szybko się przekona, jak jest naprawdę.

- Bill, obudź się! - warknął zirytowany Tom.

Czarny ocknął się ze swoich rozmyślań.

- Mówiłeś coś? – spytał, patrząc na brata.

Jego wściekła mina nie wróżyła niczego dobrego.

- Tak, skończyła nam się droga. Pewnie gdybym cię nie zatrzymał, jak cielę wlazłbyś w przepaść.

Bill zadrżał lekko.

- Przepaść?

- Chodź i sam zobacz.

Czarny podszedł do bliźniaka i zobaczył to, co jeszcze przed chwilą było dla niego zwykłą plamą czerni. Ujrzał przed sobą przepaść. Drugi brzeg znajdował się jakieś dziesięć metrów dalej. Jak bardzo jama była głęboka, nie miał pojęcia. Mógł tylko podejrzewać, że mogła mieć ponad dwieście metrów. Jedyną możliwością przedostania się na drugą stronę było przejście po zwalonym drzewie, którego pień utworzył drogę. Widok przypominał mu kreskówki, które oglądał, jak był mały. Tam zawsze rysują właśnie takie przepaście: bardzo strome ściany prowadzące kilkadziesiąt lub kilkaset metrów w dół i tylko jedna droga.

Zakręciło mu się w głowie i odsunął się niepewnie.

- Co teraz? - spytał Bill.

- Chyba nie mamy wyjścia... Nie możemy się wrócić, bo nigdy do niczego nie dojdziemy. Musimy przejść na drugą stronę.

Czarny zadrżał, słysząc słowa brata. Właśnie tego się obawiał.

- Nie ma mowy! Nie wejdę tam! - Bill aż się cofnął do tyłu z przerażenia.

- Musimy tędy przejść.

- Nie, nigdy!

- Bill...

- Zapomnij! Spadnę!

- Nie spadniesz! Ten pień jest bardzo szeroki, spokojnie dasz sobie radę!

Czarny pokiwał tylko przecząco głową. Na samą myśl o wejściu na ten pień trzęsły mu się nogi i dostawał mdłości. Gdyby spojrzał w dół i zakręciłoby mu się w głowie, na pewno by spadł.

- Bill, musimy iść właśnie tędy.

- Nie!

- Jeśli nie pójdziesz, zostawię cię tu! - warknął wściekły Tom, robiąc krok w stronę brata.

Czarny odruchowo się cofnął.

- Nie idę tą drogą! Koniec, kropka!

- Wolisz tu zostać?

- Poszukajmy innej drogi!

Tom parsknął zirytowany.

- Powinieneś się cieszyć, że w ogóle mamy możliwość przejścia na drugą stronę. Gdyby nie to przeklęte drzewo, mielibyśmy niemały orzech do zgryzienia. To tylko małe utrudnienie, że masz lęk wysokości.

- Małe?! Czy ty w ogóle wiesz, jak ja się czuję? Na samą myśl dostaję mdłości i cały się trzęsę. Tracę nad sobą panowanie i wpadam w panikę!

- W takim razie idę bez ciebie.

Starszy bliźniak wzruszył ramionami i podszedł do zwalonego drzewa.

- Nie możesz, obiecałeś, że mnie nie zostawisz! - głos Billa podejrzanie się załamał.

Tom stanął w miejscu i znieruchomiał. Nie wiedział, co powinien teraz zrobić. Nie mógł zostawić tu brata, ale też nie mógł mu ulec. Szukanie nowej drogi było zbyt ryzykowne. Nie odwracając się do niego, powiedział:

- Bill, nasze szanse spadają z każdą godziną. Nie mamy pojęcia, czy jest tu jeszcze jakieś inne przejście. Możemy go nigdy nie znaleźć, a nawet jeśli nam się uda, to będzie wyglądało tak samo jak to tutaj. Mi też nie uśmiecha się balansowanie nad przepaścią. Nie jestem aż taki głupi, żeby wierzyć, że poradzę sobie w każdej sytuacji. Ale musimy to zrobić!

- Nie, nie idę! Nie przekonasz mnie!

Czarny patrzył na brata, który się do niego odwrócił.

- Mam tego dość! Idziesz i koniec! Jeśli nie będziesz chciał po dobroci, to siłą cię odstawię na ten pieprzony pień! - syknął blondyn.

- Nie zrobisz tego! - wykrzyknął przerażony chłopak, cofając się do tyłu.

- Chcesz się przekonać?

Tom zaczął podchodzić do swojego brata, który ze strachem się cofał. Kiedy starszy bliźniak przyspieszył kroku, Czarny z okrzykiem przerażenie odwrócił się i zaczął uciekać. Daleko nie pobiegł, bo prawie natychmiast Tom rzucił się na niego i przygwoździł go do ziemi. Bill wydzierał się wniebogłosy, odpychając bliźniaka, kiedy ten odwrócił go na wznak i usiadł na nim okrakiem. Był słabszy, ale wstąpiła w niego jakaś nadludzka siła, bo Tom nie mógł sobie z nim poradzić. Brat drapał go i bił, cały czas się wyrywając. Wierzgał nogami jak tylko mógł, jednak nie był w stanie nimi nic zdziałać.

- Przestań się wydzierać, uszy mi od tego pękają! - syknął do niego Tom, próbując przytrzymać mu ręce.

- Zostaw mnie, słyszysz?! Zostaw, zostaw, zostaw!

- Ani mi się śni!

Starszy bliźniak chwycił Billa za ubranie i postawił go do pionu. Czarny walczył z nim jak tylko mógł, ale Tom odwrócił go plecami do siebie i unieruchomił mu ręce, trzymając je wykręcone z tyłu.

- Nie wyrywaj się, bo połamię ci ręce - ostrzegł go Tom, ale Czarny nie słuchał.

Jęcząc z bólu próbował się uwolnić, ale brat zbyt mocno go trzymał. Miał nadzieję, że Tom również to czuje.

- Przestań, bo zrobisz sobie krzywdę.

Starszy bliźniak ciągnął brata w stronę pnia, po którym planował przejść na drugą stronę. Im bardziej się zbliżali, tym bardziej Czarny próbował się uwolnić. Kiedy to nie skutkowało, zapierał się nogami albo próbował kopnąć brata, ale Tom wszystko dzielnie znosił. Gdy byli już jakiś metr od pnia, Bill nagle szarpnął się mocno i krzyknął. Blondyn poczuł ostry ból w ramieniu i zdezorientowany puścił bliźniaka.

Czarny zachwiał się i Tom patrzył z przerażeniem, jak brat cofa się nieprzytomnie w stronę przepaści. Zaciskając zęby, zrobił szybki krok w jego stronę i złapał go za nadgarstek, po czym szarpnął do siebie. Bill krzyknął z bólu i odepchnął brata, upadając na ziemię. Blondyn stracił równowagę, czując coś dziwnego pod palcami.

Zorientował się, że to skała, kiedy już leciał w dół, krzycząc głośno. Kawałek urwiska oberwało się, zabierając mu grunt spod stóp. Zaczął lecieć w dół.

Wciąż w szoku, instynktownie próbował złapać się skały. Jęczał z bólu, kiedy twardy materiał skalny rozrywał mu skórę na rękach i kaleczył twarz. Zjechał w dół jakieś dwa metry, po czym się zatrzymał. Serce waliło mu jak młot, a całe ciało ogarnęło dziwne odrętwienie. Oddychał jak po długim biegu. Jeszcze nie bardzo do niego dotarło to, co się stało. Potrzebował chwili na przeanalizowanie całego zajścia.

Stał nieruchomo na półce skalnej, która prawdopodobnie uratowała mu życie. Nie była zbyt duża, jednak wystarczająco, żeby zmieściły się tam jego stopy. Mimo wszystko przylgnął do ściany i mocno trzymał się jej pulsującymi z bólu palcami. Czuł ciepłą krew na rękach i lewej stronie twarzy. Odetchnął z ulgą. Na szczęście nie zahaczył o nic kolczykiem. Dotknął go językiem, sprawdzając, czy na pewno jest na swoim miejscu. Poczuł w ustach metaliczny smak własnej krwi.

Bill siedział na górze, strach ściskał go za gardło. Przełamał się i położył się płasko na ziemi, po czym spojrzał w dół. Kamień spadł mu z serca, kiedy zobaczył Toma uczepionego skały. Omal nie dostał zawału, kiedy Tom tak po prostu zniknął łącznie z kawałkiem urwiska.

- Tom? - krzyknął do niego łamiącym się głosem.

Brat podniósł głowę do góry i spojrzał na niego. Bill jęknął, patrząc na niego. Sam czuł ból na jednej stronie twarzy i rękach, ale nie spodziewał się takiego widoku. Jeden policzek Toma wyglądał normalnie, ale drugi był cały we krwi, która kapała na jego bluzę. Blondyn wyglądał jak bohater taniego horroru.

- Nic mi nie jest - powiedział niepewnie starszy bliźniak.

- Na pewno?

- Tak.

- Możesz się wspiąć do góry?

- Nie wiem, chyba nie. Moje ręce...

Bill czuł mdłości, patrząc w dół, ale starał się skoncentrować tylko na bracie. Wychylił się jeszcze bardziej i dopiero w tym momencie dostrzegł jego dłonie całe w świeżej krwi. Na skale pozostały czerwone ślady. Czarny jęknął ze zgrozą.

- Spróbuj chociaż!

Tom odetchnął głęboko, po czym podjął próbę wspinaczki. Nic jednak z tego nie wyszło. Ręce go okropnie bolały i nie był w stanie mocno się złapać. W razie gdyby stracił podparcie dla stopy, na pewno zleciałby ze skały. Był uziemiony.

- Tom? - jęknął Bill.

- Nie ma szans. Spadnę.

- Musisz jakoś stamtąd wyjść!

- Gdybym mógł, na pewno bym to zrobił! Ale nie mogę! Nie jestem w stanie się utrzymać.

- Tom, co teraz?

- Nie wiem. Nie wytrzymam tu długo.

Czarnemu włosy jeżyły się na głowie. Nie miał pojęcia, co powinien teraz zrobić. Czuł w gardle wielką gulę, która przeszkadzała mu w mówieniu. Tom spadł przez niego i teraz nie mógł wyjść. Jeśli szybko czegoś nie wymyślą, brat spadnie w przepaść i się zabije.

Bill wplótł palce we włosy i zrozpaczony mocno pociągnął. Chciał sprawić sobie ból. Nie umiał radzić sobie w takich sytuacjach. Jego bliźniak był skazany na beksę i łamagę, która miała przeprowadzić akcję ratunkową. Tylko co powinien zrobić? Nie mieli tu nic, co mogłoby im jakoś pomóc. Czarny nie mógł zejść do brata, bo sam miał lęk wysokości. Gdyby to zrobił, obaj na pewno spadliby w dół. Czuł się taki malutki i bezsilny. Miał ochotę tupać ze złości jak małe dziecko.

- Bill, co ty tam robisz? - usłyszał głos Toma.

Położył się na ziemi i spojrzał w dół na brata.

- Nie wiem, jak mam ci pomóc.

- Idź do lasu i poszukaj jakiejś gałęzi albo liany...

- Skąd mam wziąć lianę? To nie busz!

- Chociaż spróbuj coś znaleźć. Tylko... pośpiesz się.

Czarny biegiem ruszył w stronę lasu. Wszedł do niego i zaczął się rozglądać na wszystkie strony w poszukiwaniu czegoś, co mógłby spuścić bratu w dół. Niestety, gałęzie były suche i sztywne, na pewno by się złamały pod ciężarem jego bliźniaka. Nie było nic, co mogłoby im jakoś pomóc.

- Cholera, cholera, cholera! - warczał do siebie Bill, popadając w coraz większą rozpacz.

To on powinien być teraz tam na dole, nie Tom.

Wszedł głębiej do lasu w poszukiwaniu jakichś nadających się do użytku gałęzi, ale nic nie znalazł. Szybko pobiegł z powrotem sprawdzić, co z bratem.

Blondyn nadal stał nieruchomo, wczepiony palcami w skalną ścianę. Mocno do niej przylgnął, jakby bał się, że gdy się trochę odchyli to spadnie.

- Tam nic nie ma - powiedział Bill.

- Zawsze mi się wydawało, że to ty jesteś tą bystrzejsząwersją - burknął z przekąsem Tom.

Czarny westchnął, słysząc ton brata. Leżał tak na ziemi i zamknął oczy. Tak bardzo chciał się wyrwać z tego koszmaru i wrócić do domu. Miałby wtedy pewność, że bratu nic nie jest, nawet jeśli nocami włóczyłby się po mieście i ranił go. Burknął do siebie jakieś przekleństwo. Spojrzał na swój pas i nagle go coś tknęło.

- Tom, masz pasek? - spytał.

- Jaki pasek?

- No, w spodniach.

- Mam, a co?

- Mógłbyś go zdjąć?

- Nie.

- Dlaczego?

- Bo mi spadną.

Bill miał ochotę rozpędzić się i uderzyć głową w skałę.

- Dobra, więc mój będzie musiał wystarczyć. Złapiesz jeden koniec i będziesz się wspinał, a ja spróbuję cię jakoś wciągnąć.

- Nie dasz rady, masz za mało siły.

- Dlatego będziesz musiał mi pomóc.

- To nie wypali.

-Masz lepszy pomysł?

Tom warknął ze złością jakieś niecenzuralne słowo.

- Ja chyba… chyba spróbuję sam. To jakieś pół metra. Musisz mnie potem złapać i pomóc wejść do góry, dobra? – Bill kiwnął głową, przełykając ciężko ślinę. – Ufam ci, Bill.

Czarny był bliski załamania nerwowego i wcale nie był zadowolony z tego, że Tom mu ufa. Bał się, że zawali. Jeśli on przez niego spadnie…

Tom zaczął powoli się wspinać do góry, a Bill czekał na odpowiedni moment. Pomysł był kiepski, bo Tom naprawdę nie był w stanie się wspinać. Miał problemy ze znalezieniem oparcia dla stóp. Szybko się męczył i kiedy Bill złapał go za bluzę na ramieniu, chcąc go wciągnąć do góry, skała pod jego lewą nogą oberwała się i z krzykiem przechylił się w stronę przepaści. Na ułamek sekundy zawisł w powietrzu. Zdezorientowany bliźniak wciąż go trzymał, jednak Tom był dla niego za ciężki.

- Puść mnie!- wrzasnął blondyn, ale ręka Czarnego jeszcze mocniej zacisnęła się na materiale.

Bill z otwartą buzią i oczami jak pięć złotych wpatrywał się w bliźniaka, który był na wyciągnięcie ręki tylko dlatego, że wciąż go trzymał. Nie trwało to jednak długo, ponieważ brat bardzo szybko go przeważył. Bill nawet nie pomyślał o tym, żeby go puścić i ratować siebie.

Tom pomyślał i gdyby tylko miał czas, jakoś uwolniłby się od ręki bliźniaka. Jednak zanim zdążył choćby kiwnąć palcem, on i Bill już lecieli w dół. Wciąż zdezorientowali, wciąż przerażeni, wciąż krzycząc.

Blondyn patrzył na brata, nic nie rozumiejąc, lecz instynktownie zamykając drżące ramiona wokół jego pasa. To samo uczynił Bill. Lecieli w dół z zawrotną prędkością, ale mieli wrażenie, jakby byli ponadto. Patrzyli sobie przez chwilę w oczy, po czym przytulili się do siebie.

Krzyk umilkł.

- Zamknij oczy - powiedział cicho Tom.

Czarny od razu go posłuchał, zaciskając mocno powieki. Wiedział jak to się skończy, ale nie czuł strachu, bo cokolwiek by się z nimi nie stało, na pewno będą razem.

Stracił przytomność, zanim uderzyli o ziemię.

***

Policzyłam odcinki do końca "Rodzinnego domu". Będzie to (prawie na 100%) 7 odcinków + epilog. Potem myślę, że wrzucę jakiegoś jednoparta, akurat dysponuję jednym takim. Mam nadzieję, że Wam się spodoba, bo jeśli się nie mylę, to dodam go w Wigilię. Swoją drogą już nie mogę się doczekać świąt.

Dziękuję za wszystkie komentarze.

Pozdrawiam!