34.Rodzinny dom

Już chyba z godzinę siedział na podłodze po turecku i gapił się na przedmiot stojący tuż przed nim. Nie, żeby się znał, ale musiał przyznać, że była to naprawdę piękna rzecz. No, i całkiem droga, ale było warto wydać te pieniądze.

Kontrakt podpisany z Davidem Jostem leżał już bezpiecznie w jego biurku, nic więc nie stało na przeszkodzie, żeby zakupić instrument, na który Tom tak się napalił w Paryżu. Dredziarz był zbyt „niewinny”, żeby wydać nieswoje pieniądze na coś takiego, nawet jeśli było to jego wielkie marzenie. Po ostatnich wydarzeniach i upewnieniu się, że na pewno wszystko gra, zamówił dla Toma wymarzoną gitarę. Przyszła wprost z Paryża, dokładnie ta sama, którą podziwiał Tom. Była czarna, lśniła w promieniach słońca i wyglądała naprawdę wspaniale.

Bill westchnął cicho. Chyba nadszedł czas, żeby wręczyć ją bliźniakowi. Wieczorem mieli stawić się w studio i zacząć pierwsze nagrania. Już nie mogli się doczekać.

Czarny wstał z podłogi i poszedł do pokoju brata. Tom siedział na łóżku z laptopem na kolanach, co chwilę rzucając Scotty’emu piłeczkę. Z jakiegoś powodu Tom miał wielki sentyment do tego psa i często spędzał czas na zabawie z nim.

- Tom?

Dredziarz podniósł wzrok znad laptopa i uśmiechnął się lekko.

- Hej.

- Chodź ze mną na chwilę, chcę ci coś pokazać.

- Pokazać? – zdziwił się Dredziarz, głaszcząc psa, który mu wskoczył na łóżko. Uśmiechał się przy tym lekko.

- Mhm. No, chodź, zanim się rozmyślę, a na pewno ci się spodoba.

Tom, zaintrygowany, odłożył sprzęt i wstał z łóżka, przeciągając się. Długie spodnie ciągnęły mu się lekko po podłodze. Zwykle układał je tak, że zachodziły na buty i było mu całkiem wygodnie, ale w tym wypadku po prostu w nich człapał.

Przeszli przez łazienkę. Bill zaszedł bliźniaka od tyłu i zakrył mu oczy rękami.

- Na razie nie patrz.

- No, weź! Teraz to jestem już na maksa ciekawy, o co chodzi.

- Przecież zaraz się dowiesz.

- Zaraz to nie to samo co już.

- Oj, nie marudź.

Bill podprowadził go najbliżej jak mógł, a potem zabrał ręce. Tom znieruchomiał.

Bill specjalnie stanął w pobliżu gitary tak, żeby mógł obserwować wyraz twarzy brata.

- O, kurwa! Nie wierzę! – powiedział Tom niemal grobowym głosem.

- Może być? – zapytał Czarny, patrząc w sufit.

- Łiiii! Gibson les Paul! Z serii Custom! Moje marzenie!

Dredziarz klęknął przy gitarze i przejechał po śliskim przedmiocie opuszkami palców. Jego oczy lśniły z podniecenia i radości, a usta rozciągnęły w najszerszym uśmiechu, jaki Bill widział w całym swoim życiu.

- Dziękuję! – Dredziarz zerwał się na równe nogi i przytulił mocno bliźniaka. Bill nie spodziewał się aż tak wielkiego entuzjazmu.

- Teraz w nagrodę możesz mnie ruchać cały dzień – stwierdził Tom, lekko odsuwając się od brata i wpatrując w gitarę jak w obrazek.

Bill parsknął. Jego twarz wyrażała politowanie.

- Chętnie, ale może później. Czekam teraz na koncert w twoim wykonaniu. Podłączaj sprzęt i udowodnij, że na niego zasługujesz.

Tom skinął głową i wciąż się uśmiechając, wykonał polecenie bliźniaka. Bill przypatrywał się mu i nie mógł uwierzyć, że jakaś głupia gitara była w stanie aż tak go ucieszyć. Znaczy, wiedział, że to było jego marzenie i w ogóle, ale czy on potrafiłby się tak cieszyć, gdyby ktoś spełnił któreś z jego pragnień?

Pokręcił głową. On nie był taki sam jak Tom. Nie potrafił cieszyć się z tak prostych rzeczy. Tak dla przykładu, jednym z jego marzeń było całkowite wyeliminowanie Simone. Czy potrafiłby się cieszyć, gdyby się dowiedział, że jego matka nie żyje? Wątpił, żeby to kiedyś nastąpiło. Simone była typem człowieka, który zawsze spadał na cztery łapy. Wychodziła cało z każdej opresji, w cokolwiek by się nie wpakowała. Cała ta żenada z Gordonem tylko to udowodniła. Wyssała z niego jak najwięcej kasy, a kiedy przyszło co do czego, po prostu się ulotniła i nikt jej więcej nie widział. Zwyczajnie nie chciało się w to wierzyć.

Tom stanął przed nim gotowy do zaprezentowania swoich umiejętności.

- Dobra, to teraz usłyszysz mój najnowszy kawałek.

Dredziarz uśmiechnął się i zaczął grać. Melodia była naprawdę dobra. Bill zmarszczył brwi. Miał wrażenie, że już kiedyś to słyszał. Dokładnie tak samo było na początku, kiedy wprosił się na próbę do garażu. Wtedy też towarzyszyło mu takie uczucie.

Gdy Tom skończył, Bill westchnął.

- Zdaje się, że mamy kolejną piosenkę.

- Kocham cię, wiesz? – odezwał się nieoczekiwanie Tom. Z nabożną wręcz czcią odłożył gitarę w miejsce, z którego ją wziął i pochylił się nad bratem, całując go lekko w usta.

- Ja ciebie też, niestety – mruknął Bill wręcz cierpiętniczo.

Tom zaśmiał się.

- Jesteś niemożliwy, wiesz? A może uczcimy to wszystko i wybierzemy się gdzieś?

- Gdzie?

- Carlos na pewno nas podwiezie, w końcu jest już sprawny. Moglibyśmy na przykład pójść do kina czy coś.

- Ok. Chodź.

Znaleźli szofera w garażu, gdzie mężczyzna wyraźnie się gdzieś wybierał.

- Carlos? Mógłbyś nas podrzucić do kina? – spytał Tom. Nienawidził, gdy ktoś komuś rozkazywał.

Szofer spojrzał na nich i westchnął.

- Oczywiście. Wsiadajcie.

- Wybierałeś się gdzieś? – spytał Bill, wchodząc do limuzyny.

Mężczyzna spłonił się i spuścił wzrok.

- Carlos! – zdziwił się Tom, uśmiechając się lekko. – Co się dzieje?

- Uhm… Ja… Chciałem jechać po… Po…

- No, wykrztuś to z siebie, bo nigdy nie wyjedziemy.

- No, bo… Ja… Chcę się oświadczyć Sarze! – powiedział z zamkniętymi oczami na jednym wydechu.

Bliźniacy spojrzeli na siebie, a potem rzucili się w kierunku szofera, zadając mu jednocześnie masę pytań.

 - Masz już pierścionek?

- Podejrzewa coś?

- Kiedy chcesz to zrobić?

- Myślałeś już o dacie ślubu?

Carlos uniósł ręce do góry, uśmiechając się zawstydzony.

- Nie wiem, czy wie. Chyba nie. Właśnie chciałem jechać po pierścionek, nie mam pojęcia, czy się zgodzi. Bardzo bym chciał, ale… Trochę się boję, że będzie tak, jak z panem Gordonem.

- Więc chciałeś jechać po pierścionek zaręczynowy? – spytał Tom.

Szofer skinął nieśmiało głową.

Bliźniacy spojrzeli na siebie porozumiewawczo.

- Możemy jechać z tobą? – spytali jednocześnie.

Mężczyzna spojrzał na nich ze zdumieniem, a potem uśmiechnął się lekko.

- Tak, pewnie. Może pomożecie mi coś wybrać?

Zabieranie bliźniaków nie było najlepszym pomysłem. Nad każdym pierścionkiem rozwodzili się co najmniej przez dziesięć minut, wymieniając jego wady i zalety. Mimo wszystko nie wtrącali się aż tak bardzo, jak Carlos się obawiał, że będą. Właściwie to nawet sprzedawca, słuchając ich wymiany zdań, musiał zagryzać dolną wargę, żeby nie wybuchnąć śmiechem.

- Ten jest świetny – stwierdził Tom, patrząc na jeden z pierścionków w kolejnej gablocie. Bill skinął tylko głową, po raz pierwszy zgadzając się z nim w zupełności.

Pierścionek był prosty, miejscami przeplatany przez białe złoto, które świetnie współgrało z ładnym diamentem, umieszczonym po środku. Jego atutem była przede wszystkim ta prostota i jakość. Carlos pokręcił głową.

- Nie stać mnie na taki – mruknął mężczyzna. W jego głosie nie słychać było żadnych emocji, ale żaden z bliźniaków nie dał się oszukać. Bill już otwierał usta, ale Tom go uprzedził.

- W takim razie dołożymy ci w ramach prezentu ślubnego – powiedział stanowczo Tom.

- Nie, nie możecie – zaprotestował Carlos.

- Oczywiście, że możemy. Wiesz, jeśli cię to razi, możesz oddać w naturze. Wierz mi, nie pogardzę – Tom żartobliwie zmierzył szofera spojrzeniem.

- Tom, proszę! Nie możecie płacić za mnie za pierścionek.

- Nie chcemy płacić za ciebie, tylko ci dołożyć – wtrącił Bill. – Słuchaj, Carlos. Przez ponad rok opiekowałeś się mną i byłeś jedyną osobą, która potrafiła mnie pocieszyć. Jako jedyny wyciągnąłeś do mnie rękę. Chciałbym ci się odwdzięczyć chociaż w taki sposób. Tom dostał dzisiaj gitarę, która jest mniej więcej warta tyle, ile ten pierścionek. Nie bój się przyjąć pomocy.

- Ale…

- Jesteś naszym przyjacielem, Carlos – powiedział Tom łagodnie i uśmiechnął się niewinnie. – Po prostu zamiast dziesięciu tysięcy w prezencie dostaniesz osiem.

Szofer zbladł, a sprzedawca spojrzał na nich z szeroko rozwartymi oczami.

- Tom, nie strasz go.

- Serio, Carlos. Jeśli podoba ci się ten pierścionek, nie ma nad czym się zastanawiać.

Mężczyzna nadal wyglądał na zawstydzonego, ale w końcu skinął głową. W oczach miał łzy wzruszenia.

Gdy byli już w samochodzie, a pierścionek leżał w pudełeczku, bezpiecznie ukryty w kieszeni, szofer przytulił obu chłopców, szlochając cicho.

- Dziękuję. nigdy wam tego nie zapomnę.

W tej właśnie chwili Bill zrozumiał, dlaczego Tomowi tak zależało na obdarowaniu swoich znajomych prezentami. Gdy tak Carlos patrzył na nich z tą bezbrzeżną radością i wdzięcznością, chciał móc uszczęśliwić tak wszystkich ludzi. I Tom… Wyraz jego oczu, gdy zobaczył gitarę… Bill wiedział, ż będzie przechowywał te wspomnienia w sercu do końca swego życia.

Następnego dnia wsiedli do vana Gusa i pojechali do profesjonalnego studio, gdzie mieli zacząć nagrywać swój pierwszy krążek. Wszyscy byli podekscytowani. Tom wziął swoją gitarę i pilnował jej jak oka w głowie, jakby bał się, ze każdy tylko czyha na to, żeby ją zostawił na pastwę losu. Nawet docinki Geo nie były w stanie zmienić jego zachowania.

W środku przywitali się z Davidem i profesjonalną ekipą, która miała im pomóc spełnić swoje marzenia.

- Nagramy osobno poszczególne instrumenty, a potem wokal Billa. Najwięcej roboty będzie miał Tom, ale wiem, że wszyscy dacie sobie świetnie radę. Zacznijmy od perkusji. Przygotowano dla ciebie nuty, chociaż jestem pewien, że nie będą potrzebne.

- Powodzenia – powiedział Tom z uśmiechem. Gus wszedł do środka i usiadł przy perkusji. Mieli zacząć od „Durch den Monsun”.

- To będzie długi dzień – mruknął Bill, kładąc się na kanapie. Tylko nogi zwisały mu poza sofę.

- Posuń dupsko, też chcemy usiąść – powiedział Geo, ale Bill go nie posłuchał. – Ok, w porządku.

Geo usiadł Billowi na brzuch. Czarny jęknął i momentalnie zrobił się czerwony.

- Geo, złaź! Ważysz tonę! – wystękał, próbując zrzucić kolegę.

- Trzeba było o tym myśleć od razu.

- Tom. Pom-mocy!

Dredziarz wywrócił oczami.

- Geo ma łaskotki.

- Tom.

Bill ostatkiem sił zdołał jakoś połaskotać Geo. Nie minęła długa chwila, a basista wystrzelił z kanapy jak z procy. Bill uśmiechnął się, widząc, jak kolega masuje sobie tyłek.

- Zawsze działa – stwierdził Czarny.

 Geo spojrzał na niego z oburzeniem, ale nie powiedział nic na ten temat. No, przez dziesięć minut. Potem wszystko zaczęło się od nowa i w ten sposób upłynął im cały dzień w studio. Różnica była taka, że zmieniali się po prostu winowajcy całego zamieszania.

Wieczorem, po powrocie ze studio, bliźniacy byli wykończeni. Nie sądzili, że coś takiego może być takie męczące! W dodatku Bill dostał telefon, że obaj koniecznie muszą się stawić rano na sesję fotograficzną do jakiegoś magazynu. Nie mieli nawet ochoty się trochę pomacać, nie wspominając o całej reszcie. Wykąpali się i każdy z nich zasnął w swoim łóżku. Byli zbyt zmęczeni nawet na koszmary, chyba że koszmarem można by nazwać nagrywanie piosenki, przez co musieli zagrać lub zaśpiewać to samo co najmniej pięćdziesiąt razy. Na samą myśl obu robiło się niedobrze.

Rankiem stawili się na sesję, która zajęła pół dnia, a wszystko przez makijaż, który trzeba było zrobić Billowi aż trzy razy! Tom miał wrażenie, że szlag go trafi, ale dzielnie to znosił. W końcu to nie była wina Billa, że wymyślili sobie, że muszą go umalować na trzy różne sposoby. Z nim nie mieli takich problemów, bo miał mieć swój styl. Chcieli ciągle robić im zdjęcia na zasadzie kontrastu. Bill wyglądał przy bracie babsko, a Tom przy Billu męsko. O dziwo, obu to odpowiadało.

- Padam na ryj! – jęczał Bill, kiedy po raz trzeci go malowano.

Tom leżał na sofie i gapił się na sufit. Liczył ciemne plamki, które się na nim znajdowały i zastanawiał, co one właściwie tam robią. Zawsze myślał, że robienie kariery, sława to fajne rzeczy, a tymczasem on jeszcze dobrze nie zaczął, a już miał dosyć.

Na szczęście cała reszta męczarni nie trwała już długo. Potem wrócili do domu i mogli się cieszyć błogim lenistwem.

Wieczorem, gdy już się porządnie wyspali, postanowili posiedzieć trochę w ogrodzie. Nie podejrzewali, że natkną się na Carlosa, który nieśmiało będzie prowadził Sarę w odległy zakątek.

- Ty, co oni robią? – spytał Tom szeptem.

- Pewnie chce się jej oświadczyć – odszepnął Bill, wciągając go za jakiś krzak. – Chodź, zobaczymy. Tylko bądź cicho.

Nie słyszeli, o czym para rozmawiała, ale to niezbyt im przeszkadzało. Carlos i Sara zniknęli za kilkoma drzewkami i krzakami dzikiej róży. Bliźniacy po cichy zaszli ich od drugiej strony, przeciskając się przez kłujące krzaki tuż obok płotu.

Carlos już wcześniej się przygotował. Rozłożył koc i uszykował mini piknik. Wszędzie paliło się mnóstwo świec, dodając intymności całej sytuacji. Bracia wciśnięci w płot przez krzaki, przyglądali się całej scenie z prawdziwą fascynacją. Tom uśmiechnął się szeroko, kiedy w pewnej chwili Carlos uklęknął.

- Kocham cię, Saro – powiedział czule. Wyciągnął z kieszeni opakowanie i otworzył je. – Wyjdziesz za mnie?

Tom zacisnął mocno rękę na dłoni Billa, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że to robi. Bill zrobił urażoną minę, ale nie odwrócił wzroku nawet na sekundę, nie chcąc nic stracić. Obaj z zapartym tchem czekali na odpowiedź Sary.

Kobieta zaczęła płakać.

- Ja… Tak! Tak! Och, Carlos!

Rzuciła się mężczyźnie na szyję, przytulając go mocno. Bill i Tom patrzyli, jak para całuje się namiętnie. Niemal w tym samym momencie wycofali się z azylu narzeczeństwa, nie chcąc ingerować w ich prywatność.

Przez całą drogę powrotną zerkali na siebie i uśmiechali się radośnie. Nawet Bill nie potrafił powstrzymać wyszczerzu. Oświadczyny Carlosa były proste, ale naprawdę z klasą. Ten widok sprawił, że obaj z optymizmem patrzyli w przyszłość.

Na świecie jednak jeszcze istniały ciepłe i dobre kobiety.

***

Już naprawdę blisko do rozwikłania wszystkich niewiadomych. Chociaż większość Waszych tez jest słuszna,wkrótce wszystko wyjaśni się dokładnie.

Dziękuję za wszystkie komentarze. Czytam je z wielką radością. Osoby, które piszą własne blogi, wiedzą, o czym mówię.

Pozdrawiam!