8.Światło w ciemności

Miał szczęście. Chyba.

Sąsiadka, która wieczorem podsłuchała jego kłótnię z Lilith, wstawała o czwartej do pracy. Siedząc w kuchni i pijąc kawę zobaczyła go skulonego pod domem i postanowiła zainterweniować. Obudziła go i wzięła do siebie. Tych kilka godzin na dworze było strasznych. Czuł się okropnie, zupełnie jakby ktoś połamał mu wszystkie kości i nieporadnie poskładał je na nowo. Głowa była tak ciężka, jak jeszcze nigdy w całym jego życiu i pulsowała tępym bólem. Nos miał zawalony, a gardło bolało za każdym razem, kiedy przełykał ślinę. Głos stracił niemal zupełnie. Był tak osłabiony i zmęczony, że kiedy poprosiła go, żeby przespał się u niej, zaszlochał z ulgi. Kobieta wyglądała na naprawdę przejętą. Pomogła mu też się rozebrać i zapakowała go do łóżka, życząc dobrej nocy. Tomek podziękował jej cicho i mimo sporego bólu fizycznego zasnął niemal natychmiast.

O pójściu do szkoły nie było mowy.

Gdy się obudził, czuł się jeszcze gorzej, choć wydawało się to po prostu niemożliwe. Zegarek pokazywał czternastą, a na podwórku ktoś kłócił się zawzięcie. Tomek z trudem wstał, ubrał spodnie i kapcie i zszedł na dół.

– … do reszty odbiło! To biedne dziecko spało w deszczu na dworze! Gdybym go stamtąd nie zabrała, zapewne byłby tam do teraz.

– Uspokój się, Betty – powiedział Kacper starannie modulowanym głosem. Stojąca za nim Lilith tylko prychnęła, najwyraźniej zadowolona z tego, co zrobiła.

– Uspokój?! Jak mam się uspokoić, kiedy pozwalasz na coś takiego?!

– Na nic nie pozwalam. Nie miałem o tym pojęcia. Tomek nic mi nie powiedział.

– Nie próbuj się tłumaczyć! To ty sprowadziłeś sobie do domu to wredne babsko i…

– Licz się ze słowami, prostaczko – wtrąciła Lilith, patrząc zimno na sąsiadkę Kacpra.

– Nie zamierzam, ty wstrętna, wredna… małpo! Po co to zrobiłaś, co?!

– Nie gadam z plebsem – odparła Lilith.

Sąsiadka doskoczyła do niej i tylko dzięki refleksowi Kacpra nie przemeblowała jej twarzy. Tomek był zdumiony tym, jak bardzo go broniła. Zupełnie jakby była jego mamą. Jego własna też pewnie by się wściekła za to, co mu zrobiono.

Słaniając się na nogach, otworzył drzwi i wyszedł na dwór. Promienie słoneczne zakłuły go w oczy. Zamknął je z cichym jękiem. Potknął się o własną nogę i po chwili już leciał w dół.

Nie był w stanie sam wstać.

Kacper dawno nie był tak zażenowany. Nikt jeszcze nie narobił mu przy sąsiadach takiego wstydu jak Lilith. Początkowo nie mógł uwierzyć w to, co się stało, ale kiedy jego narzeczona nie zaprzeczyła, ze zdumieniem zdał sobie sprawę, że ta wariatka naprawdę zmusiła jego nieletniego syna do spania w deszczu na dworze.

Nieoczekiwanie poczuł na nią złość. Nie sądził, żeby kiedykolwiek skrzywdzenie Tomka w jakiś sposób mogło go ruszyć, ale to na pewno nie było inne uczucie niż złość. Czysta, ogromna złość za to, że zrobiła coś takiego dziecku... Jego dziecku. Zapewne jedynemu, jakie kiedykolwiek będzie miał.

A kiedy Tomek stanął w drzwiach domu Betty i nagle upadł, zanim zdążył go o cokolwiek spytać, poczuł w sercu ukłucie strachu.

Podbiegł do niego i klęknął obok, brudząc kolana na zielono od trawy.

– Tomek? Hej, słyszysz mnie?

Zaszklone od gorączki oczy na chwilę zwróciły się w jego stronę, a potem zniknęły pod powiekami na dobre.

– Jest rozpalony – powiedziała Betty zaniepokojona, przykładając mu rękę do czoła. – Trzeba go zawieść do szpitala.

– Pewnie udaje, żeby wzbudzić litość – prychnęła Lilith, bawiąc się pasmem swoich włosów.

Tomek nie udawał i Kacper dobrze o tym wiedział.

– To ostre zapalenie płuc – powiedział lekarz godzinę później, kiedy skończył badać Tomka. – Dawno takiego nie widziałem. Chłopak miał prawie czterdzieści dwa stopnie gorączki. Dobrze, że go przywieźliście. Taka temperatura może być śmiertelna. – Kacper drgnął. – Jakim cudem aż tak się rozchorował?

– Spał w nocy na dworze.

– Jest pan jego ojcem?

Kacper zawahał się.

– Niee, ale chłopak jest pod moją opieką. Nie było mnie w domu i… To długa historia.

– Rozumiem – rzucił lekarz, patrząc na niego z wyraźną naganą. – Następnym razem proszę o niego bardziej dbać.

– Oczywiście. Ile będzie musiał tutaj zostać?

– Sądzę, że około dwa tygodnie.

– Mogę do niego zajrzeć?

– Proszę.

Kacper wszedł do środka i odetchnął z ulgą, że ta upokarzająca rozmowa się skończyła. Odkąd Tomek pojawił się w Stanach, jego życie zaczęło się dziwnie wywracać do góry nogami.

Podszedł do niego i usiadł na brzegu łóżka. Chłopak spał. Był naprawdę blady i drżał lekko. Gorączka musiała być bardzo nieprzyjemna. Kacper miał ochotę udusić Lilith za to, co zrobiła. Niestety nie mógł się jej pozbyć, dopóki nie podpisze kontraktu z firmą jej ojca. To było ważne. Ten jeden wygłup nie mógł zaprzepaścić tego, na co cała firma pracowała rok. Będzie musiał po prostu bardziej na Lilith uważać. I trzymać Tomka z daleka od niej.

Wyciągnął rękę, chcąc odgarnąć Tomkowi włosy z czoła, ale w ostatniej chwili powstrzymał się i nie zrobił tego. Wstał i wyszedł.

Nie zamierzał bawić się w cholernego ojca.

Gdy Tomek się obudził, nikogo przy nim nie było. Miał wrażenie, że głowę ma ze trzy razy cięższą niż zazwyczaj i kiwała mu się na boki, zupełnie jakby nie był w  stanie utrzymać jej w jednej pozycji. Mimo zapewnień pielęgniarki, że zmuli go sen i prześpi cały dzień, on jakoś nie mógł zbytnio zasnąć. Zapadał w krótkie drzemki, z których wybudzał się gwałtownie, rozglądając na boki. I gdzie, u diabła, podział się Kacper?

W pewnym momencie w pomieszczeniu pojawił się lekarz.

– Dzień dobry – powiedział uprzejmie.

– Dzień dobry – wychrypiał Tomek.

– Jak się czujesz?

– Całkiem znośnie, biorąc pod uwagę okoliczności.

Lekarz coś mu odpowiedział, ale Tomek praktycznie nic nie zrozumiał. Patrzył jedynie na niego jak na wariata z nadzieją, że ktoś go uratuje. I udało się. W drzwiach stanął Kacper z małą torbą, w której zapewne było kilka jego rzeczy.

– On dopiero uczy się angielskiego, panie doktorze – powiedział Kacper, kładąc torbę obok łóżka. – Mam mu coś przekazać?

Tomek naprawdę ucieszył się, że Kacper przyszedł. Nie miał pojęcia, jak dogadałby się z tym facetem, skoro prawie nic nie rozumiał z tego medycznego bełkotu.

Lekarz pożegnał się i wyszedł, a Kacper przysiadł na brzegu łóżka.

– Czemu do mnie nie zadzwoniłeś? – zapytał z lekkim wyrzutem.

Tomek westchnął cicho.

– Rozładował mi się telefon. Skąd mogłem wiedzieć, że wyskoczy z czymś takim? – odparł chłopak z wyraźnym wyrzutem.

Kacper westchnął, masując nasadę nosa.

– Słuchaj, mój związek z Lilith… jest bardziej skomplikowany niż ci się wydaje. Nie będę ci tego tłumaczył, bo to naprawdę długa historia. Chętnie pozbyłbym się jej po tym, co zrobiła, ale… – Tomek przygotował się mentalnie na to, że znowu ojciec nie okaże się „prawdziwym” ojcem. Dlaczego jeszcze do tego nie przywyknął? – … ale po prostu nie mogę. Będzie z nami jeszcze jakiś czas mieszkać, a potem pewnie się przeprowadzi, ale i tak będzie przychodzić. Jeśli coś będzie nie tak, musisz mi dać znać.

– Myślisz, że ją to obchodzi? Gdybym się do ciebie dodzwonił, też by mnie nie wpuściła. Nie posłuchałaby cię, a jakbyś wrócił, to i tak byłoby już po fakcie – rzekł cicho. Spojrzał w sufit i gapił się na niego cały czas. – Jeśli twierdzisz, że to jest ważne i ma zostać, to w porządku. Nie przejmuj się mną.

Kacprowi nie podobał się ton Tomka, tak jak niektóre spojrzenia, które chłopak mu posyłał. Jakby miał do niego o coś żal i oczekiwał od niego czegoś więcej niż chłodnego traktowania. Może o czymś wiedział? A może po prostu przyjechał tutaj z nadzieją, że będzie miał w kimś oparcie, skoro nie ma przy sobie matki?

– Postaram się mieć ją na oku. Wytrzymasz jakoś?

– Jasne – powiedział Tomek cicho. Przymknął oczy.

– Pójdę już – rzekł mężczyzna, wstając.

Dopiero przyszedłeś, pomyślał Tomek ze smutkiem.

– W porządku – odparł cicho. Uśmiechnął się wymuszenie. – Przyjdziesz jeszcze?

– Może jutro. Przejrzyj torbę i powiedz, co jeszcze mam ci przynieść.

Tomek niechętnie przeglądnął to, co było w środku. Najbardziej ucieszyłby się z telefonu i szkicownika, ale nie chciał, żeby Kacper wiedział o jego hobby. Z jakiegoś powodu chciał jak najwięcej faktów o sobie zachować dla siebie. Kacpra i tak to nie obchodziło, więc po to zaprzątać mu głowę szczegółami.

– Ile będę musiał tutaj zostać? – zapytał. Szkicownik był ważny. Jeśli dłużej niż tydzień, mimowolnie będzie musiał poprosić ojca, żeby mu przyniósł wszystkie przybory.

– Mniej więcej dwa tygodnie.

– Em… W takim razie chciałbym jeszcze chusteczki, szkicownik i niebieski piórnik z plecaka.

Miał dwa piórniki – w jednym były przybory szkolne, a w drugim te typowo do rysowania.

– Szkicownik? – zdumiał się Kacper. – Rysujesz?

– Czasami… trochę. To nic wielkiego. Uspokaja mnie.

– Okej, przyniosę. To do zobaczenia.

– Do zobaczenia.

Kacper wyszedł. Tomek jedynie zamknął oczy i wyobraził sobie, że jego ojciec jest przerażony tym, co mu się przytrafiło, a Lilith z hukiem wylatuje z domu. To byłoby coś…

Byłoby, gdyby Kacper miał dla niego choć odrobinę więcej serca. Ale nie miał.

Adam jęknął cicho z konsternacją, drepcząc nerwowo po łazience. Bastian znowu miał spory sprawdzian do napisania i jakoś tak wyszło – Adam to zaproponował – że został u niego na noc. Z jakiegoś powodu coraz bardziej go do Bastiana ciągnęło i chciał go sprowokować do jakiejś reakcji. Jeśli jego zabiegi nic nie dadzą, to oznacza, że nie ma co się wychylać, bo marnie skończy.  Z głową w kiblu, na przykład. Ale może być też tak – w co Adam wątpił – że Bastian ma gdzieś tam w sobie pierwiastek geja i jeśli porządnie go skusi, to zareaguje.

Chyba zwyczajnie mu się nudziło. Szkoła jakoś nie stanowiła wyzwania, a to była bardzo fajna zabawa, którą nikomu nie robił krzywdy. Jeśli Bastian był hetero, zobaczenie go niemal nago nie powinno go jakoś ruszyć. No, o ile Adam wcześniej nie spali się ze wstydu, wypinając tyłek w jego stronę.

Zawiązał ręcznik w pasie i tylko tak przyodziany poszedł do pokoju Bastiana. Jego ojca i brata na szczęście znowu nie było. Pomoczył swoją bieliznę w zlewie, żeby wszystko wyglądało naturalnie.

Wyszedł z łazienki i stanął w progu pokoju Bastiana z dość kwaśną miną. Rudzielec siedział po turecku na łóżku i czytał swoje notatki z lekcji.

– Bastian? Masz może jakieś gatki na zbyciu? Upuściłem swoje przypadkiem do brodzka i są całe mokre – powiedział Adam lekko zażenowany.

Rudy prychnął.

– Ciamajda. Weź sobie jakieś z górnej szuflady.

Adam zmarszczył brwi. Bastian nawet na niego nie spojrzał. No, dobra… W takim razie trzeba sięgnąć po drastyczne środki. Idąc do wskazanej szafki udał, że się potyka i zatrzymał się dopiero na meblu. Ten raban już rudzielca zainteresował. Tak jakoś wyszło, że podczas tego manewru Adamowi spadł ręcznik, więc teraz, czując na sobie wzrok starszego kolegi, celowo się po niego schylił, odważnie eksponując goły tyłek. Cóż, Adam nie miał zbytniej wprawy w uwodzeniu i kuszeniu. Choć wstydził się mu tak pokazać, było to jedynym, co przyszło mu do głowy. I chyba zadziałało, bo kiedy już naciągnął na tyłek jakieś bokserki Bastiana i odwrócił się do niego, futbolista gapił się w swoje kartki z taką zawziętością, jakby odwrócenie wzroku mogło kosztować go życie. Jego policzki były lekko zarumienione. Adam uśmiechnął się lekko. Czyżby coś mu tam mimowolnie drgnęło?

 – Możesz iść się już kąpać.

Rudy przeciągnął się i ziewnął.

– Kładziesz się już spać? – zapytał.

– Zaraz. Już późno.

Tym razem mieli spać osobno – w drugim rogu pokoju stało łóżko Nataniela, a że go nie było, to każdy z nich mógł spać sam. Adam nie chciał spać sam. Do głowy przyszedł mu głupi pomysł, ale postanowił go zrealizować. Położył się na łóżku Bastiana i otworzył swój zeszyt przedmiotowy. Słyszał szum lejącej się wody dochodzący z łazienki. Ułożył na zeszycie głowę i zamknął oczy, zamierzając udawać, że zasnął przy nauce. Najwyżej go Bastian wykopie ze swojego wyra.

Minął jakiś kwadrans, zanim rudzielec wrócił.

– Adam, spadaj z mojego łóżka – powiedział od progu.

Adam ani drgnął. Bastian podszedł do niego i szturchnął go w ramię.

– Wstawaj. Śpisz dzisiaj na łóżku Nataniela.

Chłopak westchnął. Nie miał wyjścia, musiał udawać, że się przebudził.

– Hmm?

– Wstawaj.

– Już do szkoły? – zrobił zdumioną minę.

– Nie. Idź na łóżko mojego brata, dla mnie jest za małe.

– Mhm… w porządku. Tylko… masz może coś przeciwbólowego? Brzuch mnie boli.

– Teraz zaczął cię boleć? – Bastian uniósł brwi. Co ten gówniarz kombinował?

– Też jestem zdziwiony – przyznał Adam, udając niewiniątko.

– Gdzie cię boli?

Ciemnowłosy chwycił kolegę za rękę i położył ją sobie na brzuchu mniej więcej na wysokości żołądka.

– Tutaj.

Brwi Bastiana podjechały jeszcze wyżej. Albo tylko mu się wydawało, albo zachowanie Adama było wybitnie dziwne. No bo czemu na przykład sam nie pokazał, gdzie go boli, tylko położył tam akurat jego rękę? Coś mu w tym wszystkim śmierdziało.

– Zaraz ci przyniosę jakieś krople. Idź na łóżko Nataniela.

– Okej.

Adam westchnął cierpiętniczo, z niechęcią kładąc się na łóżku młodszego brata Bastiana.

Plan A zakończył się niepowodzeniem. Planu B nie przewidywał, ale tak jakoś wyszło, że w nocy się rozpadało na maksa i zaczęło grzmieć. Adam pomyślał, że burza może być świetnym pretekstem do wpakowania się futboliście do łóżka.

– Psst. Bastian? – szepnął.

Cisza.

– Psst… Bastian… Bastian, obudź się. Hej, Bastian!

– Czego ty znowu chcesz? – jęknął rudy, przewracając się na wznak. Chciał spać, do cholery.

– Mogę przyjść do ciebie? – zapytał Adam lekko łamiącym się głosem. Po raz pierwszy w życiu nie żałował, że w gimnazjum zmuszono go do dołączenia do kółka teatralnego.

– A niby po co? – zdumiał się rudzielec.

– Boję się burzy.

– Przecież prawie wcale nie grzmi.

– Ale trochę tak. Mogę?

– Nie.

– Bastian…

– Nie. Kładź się spać i zamknij się wreszcie. Mam jutro ważny trening.

– Ale…

– Siedź cicho, bo będziesz spał w łazience.

Nieczuły idiota, pomyślał Adam naburmuszony. Gdyby naprawdę bał się burzy, chyba by tu umarł. Pokój rozjaśniał się co chwilę groteskowo. Może i nie grzmiało mocno, ale błyskało się konkretnie. Adam usiadł na łóżku i siedział tak z naburmuszoną miną. Trzeba było go nie budzić, tylko wpakować mu się pod kołdrę i nie dać spod niej wywalić.

– Adam, kurwa, co ty robisz? – zapytał Bastian, gdy zobaczył, że chłopak się nie kładzie.

– Siedzę? – spytał obrażony.

– Idź spać.

– Jak mam, kurwa, spać, jak się boję?! – warknął na niego ze złością. Uh, wyszło mu całkiem nieźle.

Bastian zamilkł. Tak szczerze powiedziawszy jeszcze chyba nie usłyszał u Adama takiego tonu. I słowa „kurwa”. Adam nie przeklinał, a przynajmniej nie robił tego przy nim.

Ciemnowłosy czekał w napięciu. Czuł, że może, może…

– Dobra, chodź! – warknął futbolista rozsierdzony. – Nigdy więcej nie zostaniesz u mnie na noc, masz to jak w banku!

Adam niemal w podskokach przeszedł przez pokój, po czym praktycznie rzecz biorąc usiadł na Bastianie, żeby przekulać się przez niego i położyć przy ścianie. Starszy chłopak tego nie skomentował, tylko nakrył się szczelniej kołdrą. Adam miał ochotę spytać, czy weźmie go za rękę, ale czuł, że to przesada. Lepiej będzie zaczekać aż zaśnie i wtedy wtulić się w niego niczym w pluszaka.

Kacper stanął przed drzwiami mieszkania Paula, układając sobie w głowie listę obelg, którą zamierzał skierować w jego stronę zaraz po tym, jak mężczyzna otworzy mu drzwi. Przez to, że był w rozjazdach, miał na głowie Lilith, a teraz jeszcze chorego Tomka w szpitalu, nie miał kiedy tutaj przyjść i dać mu popalić. Odsunął Paula od siebie, ale nie zamierzał tego robić na stałe. Lubił się z nim pieprzyć. Paul i praca były jedynymi stałymi elementami jego życia, więc nie zamierzał tak całkiem się go pozbywać. Wcześniej planował, że po pozbyciu się Lilith, zwyczajnie zadzwoni do Paula i się z nim umówi, ale po tym, co zobaczył w pokoju Tomka, nie był pewien, czy to dobry pomysł.

Teraz już wiedział, dlaczego Paul leżał goły na łóżku jego syna. Zobaczył szkic Tomka, przedstawiający akt jedynego faceta, którego przeleciał więcej niż dwa razy. Pomijając już to, że był w szoku, jak profesjonalnie ten szkic wyglądał, cała zaistniała wtedy sytuacja ukazała mu się w całkiem innych barwach. Nie znaczyło to jednak, że Paulowi powinno się upiec, o nie. Specjalnie go sprowokował. Chciał, żeby był o niego zazdrosny. Niech go cholera, ale przez krótką chwilę naprawę był i to w tym wszystkim najbardziej go zdenerwowało.

Zapukał w miarę spokojnie i czekał, aż Paul otworzył. Powinien już skończyć lekcje. Jego kochanek był nauczycielem muzyki w szkole podstawowej. Kacper przez tych kilka lat dobrze poznał jego i jego zwyczaje i był pewny, że Paul jest teraz w domu. Dlaczego nie otwierał?

Zapukał po raz kolejny, tym razem trochę głośniej, ale dalej nie spotkał się z żadną odpowiedzią. Przy trzecim razem otworzyły się drzwi, ale te z naprzeciwka. Kacper spojrzał na sąsiadkę Paula z lekkim zdumieniem. Czemu wyszła?

– Dzień dobry – powiedział uprzejmie. Znali się, bo przez te lata Paul cały czas mieszkał w tym samym miejscu i ta starsza pani często go widziała, jak wchodził albo wychodził. Na pewno też niejedno słyszała, bo zbytnio się nie kryli z relacjami, jakie ich łączyły.

– Dzień dobry. Byłam ciekawa, kto tak głośno puka – powiedziała kobiecina, uśmiechając się lekko. – Muszę przyznać, że jestem troszkę zaskoczona. Byłam pewna, że pan wie, co się stało. Właściwie to miałam nadzieję, że uzyskam od pana jakieś informacje.

Zmarszczył brwi, kompletnie nie rozumiejąc, o co może jej chodzić.

– Stało? – zdziwił się. – Co miało się stać?

– To pan nic nie wie? – Teraz to ona wyglądała na zaskoczoną. – Och, byłam pewna, że akurat pan będzie wiedział.

– O czym?

Lubił tę starszą panią, ale jak każda osoba w jej wieku, za mocno skupiała się na szczegółach i zanim przeszła do sedna, musiała nagadać swemu rozmówcy całą czapkę.

– O tym, że pan Paul Felton już tutaj nie mieszka.

– Nie mieszka? Przeprowadził się?

– To dziwne, ale chyba nie. Nie widziałam go już tutaj sporo czasu. Nie wracał do mieszkania przez jakiś tydzień, a potem, to było w sobotę… Pamiętam dokładnie, bo szłam wtedy do Hanny. Wie pan, ta, co mieszka pod dziesiątką. No i niosłam jej sernika… Wnuczka znalazła mi przepis w tym całym Internacie i powiedziała, że na pewno wyjdzie mi dobry. Chciałam poczęstować Hannę i spytać, czy mój jest lepszy i kiedy schodziłam do niej, minął mnie jakiś młody człowiek. Nigdy wcześniej go nie widziałam. Był razem z właścicielem mieszkania. Razem z Hanną widziałyśmy z okna, jak ten mężczyzna wynosi z domu pana Feltona sporo rzeczy, zupełnie jakby się przeprowadzał. Ale pana Feltona nie widziałam. Byłyśmy z Hanną ciekawe, co się dzieje, więc udało mi się złapać tego młodego człowieka na schodach. Zapytałam go o pana Feltona i on powiedział, że już nie będzie tu mieszkał. Chciałam go zapytać, dlaczego, ale bardzo się śpieszył. Dlatego jestem zdziwiona, że widzę tutaj pana. Myślałam, że pan będzie coś na ten temat wiedział.

Kacper nie wiedział i był wręcz zszokowany tym, co usłyszał. Jakiś młody mężczyzna? Kto to mógł być? Paul kiedyś wspominał, że ma przyrodniego brata, ale raczej nie utrzymywał z nim kontaktów, więc to pewnie nie mógł być on. Czyżby Paul miał kogoś na boku?

Niee… Paul był wierny jak pies. Podczas gdy on sam lubił chodzić się zabawić i wyrywał świeże mięsko, Paul potrafił czekać na niego z kolacją albo siedzieć w domu i oglądać filmy, jeśli on w tym czasie kogoś bzykał. Kochał się w nim i obaj dobrze o tym wiedzieli, ale Kacper to zlekceważył. Właściwie było mu to na rękę. Miał Paula zawsze, kiedy tylko przyszła mu na to ochota. Nigdy mu nie odmawiał. Nie był też tym typem, który robi jakieś sceny zazdrości czy wszczyna awantury. Paul z reguły był bardzo pogodnym człowiekiem, ale kiedy przydarzyło mu się coś złego, lizał rany w samotności. Wolał się wycofać na jakiś czas i w spokoju się pogodzić z zaistniałą sytuacją, a potem wracał udając, że wszystko jest w porządku. Dlatego też gdy Kacper zobaczył go gołego w pokoju Tomka, aż się w nim zagotowało ze złości. Był tak zszokowany jak wtedy, kiedy dowiedział się, że Ola jest w ciąży.

– Dziękuję za informację – powiedział. – Przyznam, że jestem dość zaskoczony. Trudno, skontaktuję się z nim w inny sposób.

– Proszę go pozdrowić ode mnie.

– Na pewno to zrobię. Dowidzenia.

– Dowidzenia.

Kacper zmarszczył brwi, kiedy zadzwonił do Paula i usłyszał, że numer jest nieosiągalny. Zastanawiał się, co jest grane. To jakieś jego fochy? Pomyślał, że skoro ma narzeczoną, to ostatecznie z nim kończy? Kacper był trochę dotknięty tym zachowaniem. W końcu jeśli Paul tak po prostu zniknął, pewnie sądził, że całe to narzeczeństwo jest prawdziwe i wierzył, że Kacper byłby na tyle okrutny, żeby w tak niedelikatny sposób mu to przekazać. Blondyn mógł uważać go jedynie za swojego kochanka, ale to nie oznaczało, że w ogóle nie ma do niego szacunku. Co prawda nie dał mu żadnego dowodu, że jakikolwiek ma, ale dla Kacpra było to oczywiste. Dla innych widocznie nie.

Traf chciał, że wiedział, gdzie mieszka właściciel bloku, w którym mieściło się mieszkanie Paula. Postanowił do niego pojechać i od niego wyciągnąć jakieś informacje. Tajemnicze zniknięcie Paula była bardzo podejrzane i on po prostu musiał wiedzieć, o co chodzi. Nie martwił się o to, że Paul się w coś wpakował, bo jego kochanek był niezwykle rozsądnym mężczyzną. Musiał jednak przyznać, że ciekawość co do tego, co się stało, zwyczajnie go zżerała.

Właściciel nie był zbyt rozmowny. Nie lubił gejów, więc patrzył na Kacpra z niechęcią. Na szczęście pieniądze geja – właściwie Kacper był bi, ale ten facet i tak by tego nie pojął –  nie wydały mu się gorsze niż pieniądze hetero, więc powiedział mu to, co wiedział, czyli w zasadzie niewiele. Nie miał pojęcia, kim dla Paula Feltona był mężczyzna, który zabrał z mieszkania jego rzeczy. Miał klucze i to oryginalne, z breloczkiem, który Paul kupił sobie na wakacjach w Grecji. Powiedział, że Paul postanowił się przeprowadzić i nie przyjechał osobiście po rzeczy, bo nie mógł. Dlaczego nie mógł, nie wyjaśnił. Facet się spieszył, bo jego żona była w ciąży i miała rodzić dosłownie na dniach. Nie chciał więc przebywać z dala od domu dłużej niż to absolutnie konieczne.

Te informacje nie pomogły mu zbytnio. Kacper nadal nie miał żadnego tropu, co się mogło stać. Zadzwonił jeszcze do szkoły, w której uczył Paul, ale tam mu powiedziano, że nie mogą udzielać poufnych informacji. Mogli mu tylko przekazać, że Paul Felton już w tej szkole nie pracuje. Z jakich przyczyn? Tego prawdopodobnie też nie wiedzieli.

Paul zniknął i po raz pierwszy, odkąd się poznali, Kacper poczuł strach, że już więcej swego kochanka nie zobaczy.

***

Przybyłam z nowym rozdziałem;). Zdaję sobie sprawę, że w Stanach inaczej podaje się temperaturę, ale mnie jakoś niezbyt się chce to przeliczać, a te wartości wszyscy zrozumieją.

Nie rozumiem też, dlaczego tak negatywnie oceniacie Adama i Paula. Ciekawi mnie, czy zmienicie zdanie po tym, co zaplanowałam dla nich w dość dalekiej - bądź nie, jeszcze sama właściwie nie wiem - przyszłości;)

Mam nadzieję, że rozdział Wam się podobał. Czekam na Wasze opinie.

Pozdrawiam!