9.Światło w ciemności

Weekendowa wizyta u dziadków przebiegła jak zwykle spokojnie. Mieszkali oni na wsi, jakieś trzydzieści kilometrów od Seattle i Adam bardzo ich lubił. Jego dziadkowie byli naprawdę w porządku, babcia gotowa wyśmienicie, a dziadek zawsze miał wiele ciekawych historii do opowiedzenia. Nawet dwaj młodsi bracia Adama, którzy zazwyczaj tylko broili i nie mogli usiedzieć na dupie, z chęcią siadali na kolanach dziadka i słuchali jego opowieści. Było tam niezwykle spokojnie. Jakoś łatwiej znajdowało się rozwiązania problemów, kiedy wyszło się na dwór, usiadło na sporej huśtawce i popatrzyło w dal, na piękny sad i pobliski las.

Adam miał o czym myśleć. Ostatnio, gdy wylądował u Bastiana, znowu udało mu się bardziej do niego zbliżyć. Do końca szkoły zostały mu jeszcze dwa lata, nie mówił więc nikomu o swojej orientacji. Nie sądził, żeby rodzice mieli z tym jakiś problem, ale w szkole mogło być różnie. Nie był tak silny jak choćby Zack Warrow, który był otwartym gejem – nawet jeśli kompletnie nie było tego po nim widać – i nie pozwolił, żeby ktokolwiek go z tego powodu szykanował. Jemu lubili dokuczać za dobre oceny, nie chciał więc jeszcze bardziej wychodzić przed szereg. Tacy najszybciej idą na ostrzał.

Bastian był poza jego zasięgiem. Jasne, że to wiedział. Nie był głupi. Nie chodziło już nawet o to, że Bastian jest hetero. Nawet gdyby był stuprocentowym gejem, to Adam wątpił, żeby futbolista zainteresował się właśnie nim. Zawsze jednak mógł o tym pomarzyć i chociaż spróbować o niego zawalczyć. To jednak dopiero wtedy, gdy uzyska dowód, że Bastian ma ciągotki do tej samej płci. Inaczej lepiej się nie wychylać.

– Nad czym tak dumasz?

Adam westchnął, kiedy jego babcia usiadła obok. Zawsze wiedziała, kiedy coś go gryzie. W szkole wiele osób narzekało na swoich dziadków, czego on osobiście nigdy nie mógł zrozumieć. Nawet nie chciał myśleć o tym, co się stanie, kiedy któreś z nich umrze. Wiedział, że to nastąpi, być może już niedługo, ale nie było nawet takiej opcji, żeby mógł się z tym tak po prostu pogodzić.

– To nic ważnego, babciu – powiedział, patrząc w niebo.

– Chyba nie jesteś ze mną do końca szczery. – Baby i ich cholerna intuicja, pomyślał z dezaprobatą. Zaczynał się cieszyć, że nie ma siostry. – Powiesz mi o co chodzi, czy mam zgadywać do wieczora?

– Nie możesz zgadywać do wieczora – rzucił Adam. – Kto upiecze szarlotkę?

Kobieta pacnęła go w głowę, śmiejąc się.

– Nie dowcipkuj za bardzo, Adam, bo obejdziesz się smakiem. Więc?

Chłopak zawahał się.

– Uhm… Po prostu… Jest w szkole pewna… osoba. Dość popularna osoba – zaczął. – I bardzo mi się podoba. Ale wiem, że nie mam u niej szans i to trochę mnie dołuje.

– Wzdychasz do „tej osoby” z daleka czy się znacie?

– Właściwie to się znamy, ale wiem, że nie jestem w jej typie. To po prostu trochę przykre.

– Jesteś pewny, że nie jest tobą zainteresowana?

Adam pokręcił przecząco głową. Nie wiedział, czy Bastian w ogóle gra w jego lidze, a co dopiero czy mógłby się nim zainteresować. I czy mógł powiedzieć babci o swoich preferencjach? W jej czasach to nie było aż takie popularne… Skąd pewność, że babcia go zrozumie?

– Jestem pewny. Takie rzeczy się chyba wie, nie?

– A czy ta osoba wie, że ty interesujesz się nią?

Adam zagryzł dolną wargę.

– Dałem jej to kilka razy do zrozumienia, ale nie zareagowała.

– Może za mało się starasz?

– A może mnie po prostu nie chce?

Starsza kobieta pokręciła tylko głową.

– Chyba nie odziedziczyłeś rodowej odwagi i uporu Wolfów. Wiesz, kiedy my czegoś chcemy, dostajemy to prędzej czy później.

Jasne, nie był odważny… Paradował z gołym tyłkiem przed Bastianem, bo był tchórzem i nie miał jaj, żeby zainicjować coś więcej. Adam nie raz myślał o tym, żeby go pocałować, ale czuł, że to nie jest dobry pomysł. Że to jeszcze nie teraz… Że musi czekać, tylko czy to czekanie nie będzie wieczne?

– Na to wygląda, babciu.

Kobieta milczała przez chwilę, patrząc na swojego wnuka uważnie.

– Czy to chłopiec, Adam? – spytała po chwili. Adam bardzo chciał nie zareagować na te słowa, ale nie mógł powstrzymać reakcji swojego organizmu. Jego głowa wystrzeliła do góry, a szeroko rozwarte oczy patrzyły w dokładnie takiego samego koloru tęczówki babci. Kobieta uśmiechnęła się łobuzersko. – Ha! Wiedziałam. Twój ojciec wisi mi stówę.

– S–słucham?

– Och, skoro już wszystko jasne, to mogę ci powiedzieć. Już od jakiegoś czasu podejrzewałam, że nie interesują cię dziewczyny. Twój ojciec mi nie wierzył. Założyliśmy się o stówę. Obstawiał, że nie mam racji.

– Babciu! – jęknął chłopak cierpiętniczo, rumieniąc się lekko. – Założyliście się o to?

– To był pomysł twojej mamy. Gdyby wtedy nie zainterweniowała, pewnie do dzisiaj bym się z nim kłóciła. A tak, stanęło na zakładzie.

– Myślisz, że tata może mieć coś przeciwko?

Babcia prychnęła.

– Przeciwko? On? Toż to pantoflarz jakich mało! Twoja mama urabia go jak chce.

– Babciu!

– Taka prawda – żachnęła się staruszka. – Taka prawda – powtórzyła. – Nie, Adam, twój ojciec zdecydowanie nie będzie miał nic przeciwko. Kiedy twoja mama mi go przedstawiła dwadzieścia lat temu, byłam pewna, że ich małżeństwo szybko się rozpadnie – przyznała. – On kompletnie nie umiał się jej postawić. Był w niej zakochany na zabój i w dodatku miał bardzo niskie poczucie wartości. Nie był zbyt przystojny, a twoja mama była naprawdę piękna. Po babci, oczywiście. – Adam zaśmiał się. – Ale nie interweniowałam. Doszłam do wniosku, że może twoja matka potrzebuje kogoś spokojnego. Kogoś, na kogo zawsze będzie mogła liczyć. W skandalicznie szybkim czasie po ślubie urodziłeś się ty. Kiedy na świat przychodzi dziecko, o wiele trudniej jest ze sobą zerwać, choć o wiele łatwiej może do tego dojść. Ale tutaj po raz kolejny twój ojciec mnie zaskoczył. Widzisz, z pozoru kompletnie się dla twojej mamy nie nadawał, ale miał w sobie to coś, co usidliło pannę, która mogła mieć każdego chłopca jakiego chciała. To dobry człowiek, a twoja matka nigdy nie była próżna, tak jak ja byłam w jej wieku. Ona oceniała ludzi po ich czynach, a nie wyglądzie. A twój ojciec to wspaniały człowiek.

Brwi Adama podjechały do góry.

– To historia z morałem?

– To nie historia. To życie, a ono różnie się układa. Wiem, że teraz wierzysz w to, że nie masz u tego chłopca szans. Że on cię nie dostrzega i tak już zostanie. Ale to nie koniecznie musi być prawdą. A ja mam przeczucie, że jeszcze będziesz miał okazję o tę miłość zawalczyć.

– Żeby to było takie proste… – burknął. Bastian z nim? Jasne! Prędzej małpy zaczną latać.

– Życie nigdy nie jest proste. Nigdy ci tego nie opowiadałam, bo jakoś nie było okazji, ale skoro już tak poważnie rozmawiamy… Wiesz, że przed wybuchem wojny pojechałam do Polski do swojej babci. Miałam wtedy dwadzieścia lat, byłam młoda, piękna i żądna przygód. Nie nacieszyłam się jednak długo wizytą u dziadków, bo kilka dni przed moim planowanym wyjazdem z Polski wybuchła wojna. Wylądowałam w centrum czegoś, co nigdy nie powinno się zdarzyć. I byłam Amerykanką. Nie muszę chyba mówić, jak źle to przyjęto, kiedy nas sprawdzano.

Adam znał tę historię tylko powierzchownie. Wiedział o tym, że kilka lat podczas wojny babcia spędziła w Europie i tam poznała jego dziadka. Był niemieckim oficerem, który miał za zadanie dowodzić na przejętych przez jego kraj terenach.

– Potraktowano mnie okropnie, Adam – mówiła babcia, patrząc w dal. Jej twarz była pełna melancholii i wydawała się starsza niż w rzeczywistości. – Kilku żołnierzy postanowiło się zabawić i zgwałcili mnie. Moja babcia zginęła, kiedy próbowała ściągnąć ze mnie jednego z nich. Mnie zostawili pohańbioną i załamaną. I tutaj na scenę wchodzi twój dziadek. Kiedy przejeżdżał przez naszą wioskę zauważył, że jestem brzemienna, ale nie mam obrączki. Nie mógł się oprzeć mojej urodzie. Przyszedł do mnie i powiedział, że jeśli zgodzę się pojąć go za męża, dopilnuje, żeby mnie i dziecku niczego nie brakowało i że odeśle mnie do domu. Zgodziłam się. Cóż miałam zrobić? Ofiarował mi wybawienie, którego desperacko potrzebowałam. Wyszłam za niego, zamieszkałam z nim… Musiałbyś widzieć minę tych żołnierzy, którzy mnie skrzywdzili, kiedy Nathan przedstawił mnie jako swoją żonę. Omal nie pomdleli z przerażenia. Pewnego dnia nagle poroniłam. Nie wiem, dlaczego. Z twego dziadka był jednak niezły przystojniak, nietrudno było się w nim zakochać. Właściwie dość szybko postarał się o to, żebym znowu była w ciąży. – Adam chrząknął. Wolał nie wiedzieć o życiu seksualnym swojej babci. – Byłam już w Ameryce, kiedy urodziłam twoją mamę. Nathan zobaczył ją dopiero po wojnie. Miała już cztery latka, kiedy wreszcie mógł tutaj do nas przyjechać. Postanowiliśmy osiąść tu na stałe. Wierz mi, nie było mi łatwo pozbierać się po tym, co mi uczyniono. W moich czasach brak cnoty podczas ślubu był hańbą godną ukamienowania. Było się na językach wszystkich, ale przetrwałam. Tyle rzeczy bym straciła, gdybym wtedy postanowiła się zabić. Życie nigdy nie było i nie będzie proste. Każdego kopie po dupie jak może, ale tylko od ciebie zależy jak nim pokierujesz.

– Więc innymi słowy – zaczął – mam walczyć o tego przygłupa, który mi się podoba?

– Jasne. – Babcia wzruszyła ramionami. – Jeśli nie jest zainteresowany, po prostu da ci kosza. Wszystko da się przeżyć, potrzeba do tego tylko odpowiedniego podejścia.

Adam skinął, choć nie był do końca przekonany. Jego babcia była silną i dzielną kobietą. On tak nie potrafił. Gdyby był na jej miejscu, pewnie by sobie nie poradził.

Tak czy siak, nie zamierzał z Bastiana rezygnować. Już on zadba, żeby rudzielec nigdy nie zapomniał, kim jest Adam Wolf.

– To jak? Kim jest ten szczęśliwiec?

– Taki jeden rudzielec ze starszej klasy.

– Rudy? Dobrze, że nie będzie z tego dzieci.

– Babciu!

Tomek czuł się o tylko trochę lepiej niż wyglądał. Podkrążone oczy, zaczerwieniony nos i blada twarz tworzyły obraz nędzy i rozpaczy. Włosy miał już tłuste, ale lekarze nie pozwolili mu jeszcze na porządną kąpiel. Przez głupi katar nie mógł oddychać, kaszlał tak, jakby za chwilę miał wypluć płuca i brał leki, po których już raz zwymiotował. Nigdy w życiu nie czuł się lepiej!

Miał dość tej choroby, szpitala, lekarzy i tego, że Kacper w ogóle go nie odwiedzał. Był tym wszystkim tak rozstrojony, że był gotów rozpłakać się na zawołanie. Jego jedynym zajęciem było szkicowanie i gdyby nie to, chybaby wyskoczył przez okno prosto na beton. A tak? Dostał grubą poduchę, podciągnął wyżej nogi, oparł na nich szkicownik i zabrał się za to, co w jego mniemaniu robił w życiu najlepiej – bazgrał. Na początku pielęgniarka była wściekła, że zapaćkał ołówkiem kołdrę i będzie problem, żeby to sprać, ale kiedy zobaczyła jeden z jego szkiców, aż zaniemówiła z wrażenia. I koniecznie chciała, żeby narysował portret jej pięcioletniej córeczki. Zgodził się, bo w sumie i tak nie miał nic innego do roboty.

Głupi Kacper! Tomek z każdym dniem miał do niego coraz większy żal. Nie chciał mieć takiego ojca. Już chyba wolał nie mieć go wcale. Zaczynał żałować, że mama mu powiedziała o tym, że nim jest. Teraz rozumiał, jaki był głupi, robiąc sobie jakiekolwiek nadzieje na to, że Kacper będzie w stanie go pokochać. Minął już cały tydzień, a on siedział w szpitalu sam jak palec. Do Paula nie mógł się dodzwonić, do Zacka nawet nie próbował, a Tylera nie chciał tutaj zapraszać, bo chłopak szybko by go wziął w obroty i wypytał, jakim cudem w tym szpitalu wylądował. Chciał, żeby ojciec go odwiedził. Żeby przyszedł chociaż na chwilę. Spytał o samopoczucie. Żeby chociaż napisał jednego cholernego esemesa z pytaniem, jak się czuje. Nawet tego nie zrobił. Co za wstrętny… idiota.

– Cześć.

Tomek podniósł morderczy wzrok na osobę, która pojawiła się w drzwiach i przeszkodziła mu w wyimaginowanym rozrywaniu ojca na strzępy. Kobieta, widząc jego minę, aż uniosła wysoko brwi z wrażenia. Była to pani psycholog, z którą jak na razie rozmawiał tylko raz.

– Mam rozumieć, że od ostatniej naszej rozmowy jest znacznie gorzej czy odreagowujesz złością to, jak cię karmią?

Chłopak westchnął tylko ciężko. Wyraz jego twarzy złagodniał.

– Nie spodziewałem się pani.

– Mów mi po imieniu – upomniała go łagodnie, siadając na krześle przy łóżku. – Pan Małecki…

– Ty jemu też mów po imieniu – przerwał jej.

Uśmiechnęła się.

– Kacper do mnie zadzwonił i powiedział, że jesteś w szpitalu. Skoro nie jesteś umierający, równie dobrze możemy porozmawiać o twoich problemach tutaj.

– Nie mam nastroju na żadne głupie rozmowy – powiedział dość ostro. Wbił wzrok w szkicownik, z którego spoglądała na niego kolejna twarz, tym razem Adama Wolfa.

– Wow – rzuciła Anna, kiedy zobaczyła, co robi. – Masz talent. Ja umiem rysować tylko patyczaki. – Tomek uśmiechnął się półgębkiem. – No, dobrze. Pozwolisz, że spytam, bo już nie mogę się doczekać twojej odpowiedzi. Co ty właściwie robisz w szpitalu, wyglądając jakby cię zdjęli z krzyża?

Polak parsknął tylko.

– Spytaj suki Kacpra, ona w tej sprawie będzie miała wiele do powiedzenia.

Gdy tylko skończył mówić, pożałował swoich słów. Nie było zbyt ładnie nazywać Lilith „suką” i to w obecności obcej kobiety. Zawsze był grzecznym chłopakiem i rzadko zdarzało mu się pyskować albo brzydko wyrażać, a przynajmniej gdy ktoś dorosły mógł go usłyszeć. Zawstydził się i czekał, aż psycholożka go skarci, ale ona tylko spojrzała na niego z jeszcze większą ciekawością.

– Nie bardzo jestem w temacie.

– Okej, to w skrócie Kacper bzykał się z takim Paulem i myślałem, że będzie cacy, a tu nagle wyskakuje jakaś Lilith i okazuje się być narzeczoną Kacpra. Paul zwinął manatki i tyle go widzieli i zostałem sam z tą dwójką. Gdy tylko Kacper spędził noc poza domem, ta wredna… jędza zamknęła mi dom i spałem na dworze. W deszczu. Mam zapalenie płuc i wysoką gorączkę, jestem zmęczony i wściekły. Mam ochotę zwyczajnie ryczeć, ale mam dziwne przeczucie, że jeśli zacznę, to już nigdy nie skończę. Czy to, co powiedziałem, to wystarczający materiał do przerobienia na dziś? Czy może powinienem coś dodać?

Anna uśmiechnęła się do niego delikatnie.

– Rozumiem, co czujesz.

– Nie sądzę.

– Naprawdę – powiedziała z mocą i powtórzyła. – Rozumiem, co czujesz. Dlaczego nie chcesz się przyznać, że Kacper jest twoim ojcem?

Tomek spojrzał na nią ze zdziwieniem.

– Skąd wiesz?

– Bingo!

– Co?

– Dałeś się podpuścić – powiedziała z lekkim uśmiechem. – Tomek, naprawdę nietrudno się domyślić. Jesteście do siebie uderzająco podobni.

– Wolałbym nie. Kacper to chuj.

– Źle cię traktuje?

– Wcale mnie nie traktuje.

– To znaczy?

– To znaczy, że ma mnie totalnie w dupie – warknął. – Z chęcią zniknąłbym z tego świata, żeby mu zrobić przysługę.

– Tomek?

On i Anna spojrzeli w stronę drzwi, gdzie nagle pojawił się Tyler. Wyglądał na zdziwionego tym co zastał no i nigdy jeszcze nie słyszał u Tomka takiego tonu, nawet jeśli rozmawiali po polsku i nie zrozumiał z tego ani słowa.

– Tyler? Co ty tutaj robisz?

– Moja mama jest tutaj chirurgiem. Przechodziłem i usłyszałem twój głos. Myślałem, że to tylko moja wyobraźnia. Co ty tutaj robisz?

Tomek miał ochotę walić głową w ścianę i gdyby nie to, że i bez tego coś w niej nieustannie dudniło, zapewne by to zrobił. Dlaczego to wszystko musiało spotykać akurat jego?

– Zachorowałem. Trochę.

– I dlatego leżysz w szpitalu? – zapytał chłopak, podchodząc do łóżka.

– Mam zapalenie płuc.

– Nabawiłeś się zapalenia płuc przy takiej pogodzie? – Brwi chłopaka podjechały do góry. – Spałeś na dworze czy co?

– Jakbyś zgadł –  burknął Tomek po polsku.

Ania podniosła się.

– Skoro masz gościa, będziemy kontynuować naszą rozmowę innym razem – rzekła, uśmiechając się lekko. – Wracaj szybko do zdrowia.

– Taa…

Pomachała mu i już po chwili jej nie było. Tyler zajął jej miejsce na krześle.

– Kto to był? – spytał chłopak, marszcząc brwi.

– Długa historia. – Tomek machnął ręką.

– Zack o ciebie pytał. Był zdziwiony, że nie chodzisz do szkoły. Teraz już wiem, czemu.

Tomek nie chciał rozmawiać z Tylerem o Zacku. Cała ta sprawa z esemesami wciąż była dla niego świeża. Wierzył Tylerowi, że wcale się z Zackiem przeciwko niemu nie zmówił i Zack zaciskając ręce na jego gardle kazał mu nie pisnąć ani słówka o tym, że to nie z nim pisze. To jednak oznaczało, że nie mógł zbytnio z Tylerem poruszać osobistych tematów, bo Zack zbyt łatwo był w stanie to z niego wytrząsnąć.

– Tyler?

Polak sarknął i pacnął się mentalnie w łeb, kiedy w drzwiach sali pojawił się Zack. To było jakieś pieprzone fatum!

– Tomek? – Polak westchnął ciężko i uśmiechnął się do niego niemrawo. Wciąż nie wiedział jak się zachowywać w jego obecności. Całowali się, do cholery! To coś znaczyło, prawda? – Co ty tutaj robisz?

– Umieram – skwitował.

Zack stanął obok Tylera. Jego wzrok padł na szkicownik, który Tomek wciąż trzymał na kolanach.

– Wow, to Adam Wolf? – spytał, biorąc go do ręki.

Tomek odruchowo wyciągnął po niego rękę, ale Zack szybko się odsunął. Przyglądał się szkicowi z prawdziwą ciekawością.

– Wygląda jak prawdziwy – stwierdził.

– No, nie znam gościa, ale fajnie ci wyszło – dodał Tyler.

– Dzięki. A teraz oddaj.

Zack tylko spojrzał na niego z politowaniem i dorwał się do jego wcześniejszych prac. Zanim Tomek zdążył to skomentować, brwi Zacka podjechały do góry przy jednym z rysunków. Uśmiechnął się półgębkiem i obrócił szkic w jego stronę, żeby Tomek wiedział, dlaczego tak zareagował.

– Nadal utrzymujesz, że się mnie nie boisz? – zapytał.

Tomek zarumienił się lekko.

– Nie boję się. Oddaj.

– Wyszedłem tutaj jak jakiś demon z „Supernatural”.

– Skąd pewność, że to ty? – zapytał Tomek, zabierając mu szkicownik. Zamknął go i schował pod poduszkę.

– Nic mi nie wiadomo o tym, że mam brata bliźniaka – rzucił Zack kpiąco. – Więc? Skąd ty się tutaj właściwie wziąłeś?

– Długa historia.

– Nigdzie się nam nie spieszy.

– To sprawa osobista.

Zack już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, kiedy Tyler spiorunował go wzrokiem.

– Spadaj, Zack, bo on zaraz naprawdę będzie umierał. Przepytasz go sobie w szkole.

– Jak tam chcecie – rzucił starszy z braci, wzruszając ramionami. – Idę do mamy.

Zack niemal zderzył się w drzwiach z Kacprem, który nagle postanowił się pojawić.

Jaki chuj?, pomyślał Tomek. Przez tyle czasu leżałem tu zupełnie sam, a teraz nagle wszyscy przychodzą praktycznie jednocześnie?

– Dzień dobry – rzekł Tyler, witając się grzecznie.

– Dzień dobry – rzekł Kacper, po czym skierował wzrok na Tomka. – Już ci lepiej?

– Tak, jasne…

– Kontaktowałeś się może z Paulem?

– Nie. Nie można się do niego dodzwonić.

Kacper westchnął.

– Przysięgam, że jak go dorwę, to go chyba zabiję. Rozmawiałem z lekarzem, jutro możesz już wracać do domu. Podleczyli cię wystarczająco, resztą możemy zająć się sami w domu. Chciałem ci tylko to przekazać, muszę już iść do pracy.

– W porządku.

Nim się obejrzał, Kacpra już w pokoju nie było. Gdyby był sam, pokazałby mu środkowy palec, ale nie chciał tego robić przy Tylerze.

– Po twoim wyjściu ze szpitala koniecznie musimy iść się gdzieś rozerwać – stwierdził Tyler. – Wyglądasz jak z krzyża zdjęty.

– Jestem chory, chyba nic w tym dziwnego.

– Może, ale ten zabójczy wzrok kompletnie mi się nie podoba.

– Och, spadaj – mruknął Tomek, poprawiając się na łóżku. – Skoro i tak jestem uziemiony, znajdź trochę wolnego czasu. Pouczymy się.

– Jasne. Skoro ci tak zależy. Tylko… mógłbyś mi przesłać te materiały? Bo te kopie, które od ciebie dostałem, chyba… zgubiłem.

– Zgubiłeś? Jak mogłeś je zgubić?

– No właśnie nie wiem. Dałbym sobie łeb uciąć, że położyłem je na biurku. – Tyler rozłożył ręce. – I nie ma.

– Jutro wieczorem ci wyślę, będziesz musiał sobie sam wydrukować.

– Dzięki. To jak? Powiesz mi, co tutaj właściwie robisz?

– Sprawa osobista.

Tyler wywrócił tylko oczami.

Tomek miał nadzieję, że chłopak posiedzi z nim dłużej, ale po jakimś kwadransie przyszedł Zack i powiedział, że już muszą iść, bo się spóźnią. Pożegnali się z nim, życzyli mu szybkiego powrotu do zdrowia i po chwili już ich nie było.

Polak z westchnieniem wyciągnął spod poduszki szkicownik i wziął się za dokańczanie portretu Adama Wolfa. I tak nie miał nic lepszego do roboty.

***

Miałam dodać wczoraj, w swoje urodziny, ale zapomniałam -.-'

Dlatego wstawiam dzisiaj;) Mam nadzieję, że się podobało. Notki pojawiają się tak, jak się pojawiają nie dlatego, że mam wakacje, tylko dlatego, że pracuję. A gdy nie pracuję, niekoniecznie mam ochotę brać się za pisanie. Rozdziały są rzadsze, ale dłuższe, więc sądzę, że mniej więcej na to samo wychodzi. Musicie niestety uzbroić się w cierpliwość, nic na to nie poradzę.

Pozdrawiam!