33.Światło w ciemności

Gdy dotarł na miejsce, Zack już na niego czekał, paląc spokojnie papierosa.

– Nie pal, bo będziesz impotentem – rzucił Tom z uśmiechem. Ostatnio jakoś mimowolnie się uśmiechał, kiedy widział Zacka.

– Hm? Tego byśmy raczej nie chcieli, co? – spytał ciemnowłosy, wyrzucając peta i przyciągając do siebie Tomka, gdy ten tylko podszedł. Ręce Zacka zacisnęły się stymulująco na pośladkach Tomka i przycisnęły ich podbrzusza mocno do siebie.

Tomek zaśmiał się lekko zawstydzony i objął go za szyję. Ich usta spotkały się w głębokim, czułym pocałunku. Tomek był tak szczęśliwy, że miał wrażenie, że może latać. Gdy oderwali się od siebie, uśmiechnęli się, patrząc sobie w oczy.

– To co? Biegniemy? – spytał Zack, odsuwając się.

– Skoro musimy… – Tomek wzruszył ramionami.

– Musimy, musimy. Trzeba wyrabiać kondycję.

Tomek poczuł, że się lekko czerwieni na sama myśl o tym, co jego mama powiedziała o wyrabianiu sobie kondycji. Całe szczęście, że go nie spytała, czy uprawiał już z Zackiem seks, bo by się pewnie spalił ze wstydu, a wiedział, że jego matka jest zdolna do zadania takiego pytania.

Zrobili piętnaście okrążeń parku. Zack jak zwykle nie miał najmniejszych problemów, z kolei Tomek ledwo zipał. Jego chłopak był najlepszym dowodem na to, jakie efekty daje ciężka praca.

Postanowili odpocząć trochę na pobliskiej ławce.

– Wykończysz mnie w każdym tego słowa znaczeniu – rzucił Tomek w przestrzeń.

Zack odchrząknął.

– Skoro już przy tym jesteśmy… To moi rodzice zapraszają cię jutro na obiad.

– Co? – spytał Tomek, patrząc na niego szeroko rozwartymi oczami. – Eee… czy to jakiś wasz zwyczaj, o którym ja nie wiem?

– Nie, nie… Zobaczyli, że piszę z kimś, Tyler wypalił, że mam chłopaka, zaczęła się dyskusja i… No… Wiesz jak wyglądała sytuacja z moimi eks. Tata chyba się trochę przestraszył, że w razie gdyby coś było nie tak, to znowu będzie musiał się tym zająć od strony prawnej. Chcą cię poznać, żeby się upewnić, że jesteś normalny jakkolwiek to brzmi. – Zack wywrócił oczami i westchnął. – Sorry, nie chciałem, żeby to tak wyszło. Jesteśmy razem ile? Dwa tygodnie? A oni już świrują z jakimi obiadami i poznawaniem ciebie. No ale jakby trochę nie miałem wyjścia…

Tomek podrapał się po głowie. Nie miał pojęcia, jak ma się do tego odnieść. Oczywiście, że pójdzie, nie mógł odmówić i spalić się w oczach jego rodziców na starcie, ale sama myśl, że pewnie będą go wypytywać o wszystko i w ogóle. Nie był głupi. Wiedział, że Zack jest stosunkowo bogaty. Ego matka była chirurgiem a ojciec prawnikiem, na pewno mieli mnóstwo kasy. Ci ludzie obracali się w zupełnie innym środowisku niż on. Jak zareagują na niego? Zwykłego, biednego chłopaka pochodzącego z jeszcze biedniejszego kraju? Nie wspominając już o tym, że jego angielski wciąż pozostawiał wiele do życzenia, bo nie oszukujmy się, wielu słów nie znał i robił błędy gramatyczne i…

– W porządku, przyjdę, tylko Zack, ja nie mam kompletnie pojęcia jak powinienem się zachować. W co ubrać? Kupić coś dla nich?

– Nie, nic kompletnie nie kupuj, niech się wypchają. Ubierz się normalnie, na luzie, ja i Tyler zawsze się przebieramy po szkole, więc nikt nie będzie wyglądał tam reprezentacyjnie. Chodzi po prostu o to, żebyś przyszedł, odpowiedział na jakieś milion pytań i tyle.

Obaj westchnęli.

Polak nigdy jeszcze nie miał chłopaka, więc nie wiedział jak taki obiad może wyglądać. Naoglądał się jednak tyle filmów, gdzie przedstawiano te obiady w złym świetle, że trochę się obawiał.

– Na którą ten obiad?

– Na siedemnastą. Mogę po ciebie przyjechać jeśli chcesz, to spory kawałek.

– Byłoby fajnie. – Tomek, widząc ponurą minę Zacka, szturchnął go zaczepnie w ramię. – Nie przejmuj się tym. Jakoś to przeżyjemy.

– Mhm… – mruknął Zack, nachylając się i całując Tomka w policzek. – Wiem. No, to skoro już to mamy załatwione, to jeszcze kilka okrążeń i do domku pod prysznic.

Tomek westchnął ciężko. Nawet nie chciał myśleć o tym jak bardzo będą go boleć nogi na drugi dzień.

Jeszcze długo po tym jak skończyli biegać i każdy poszedł do swojego domu, pisali ze sobą  esemesy. Tomek w końcu po prostu zasnął i już Zackowi nie odpisał.

Stresował się tym całym obiadem, no bo… to miał być pierwszy taki w jego życiu. Rodzice Zacka chcieli go po prostu wybadać i to chyba go przerażało najbardziej. Wiedział, że znajdzie się w ogniu pytań i miał nadzieję, że uda mu się z tego jakoś wyjść obronną ręką. Nie chciał, żeby już od samego początku rodzice Zacka mieli o nim złe zdanie, nawet jeśli prawie nie uczestniczyli w życiu jego chłopaka.

To będzie długi dzień, pomyślał zestresowany.

Bastian spojrzał na wymiętą kartkę i przełknął ciężko. To tutaj.

Uniósł głowę i przyjrzał się budynkowi. Wyglądał zupełnie normalnie, nie odznaczając się niczym od innych zlokalizowanych w pobliżu. Ale był inny, bo to właśnie w nim mieszkała kobieta, która miała mu pomóc.

Nie spodziewał się, że to nastanie tak szybko. To znaczy, wiedział, że prędzej czy później ojciec umówi go z tym psychologiem, ale nie spodziewał się, że to nastanie tak szybko. Nie czuł się na to kompletnie gotowy. Nie miał nawet czasu wewnętrznie się na to przygotować, bo rano przy śniadaniu ojciec wręczył mu tę kartkę i powiedział, żeby pojawił się pod tym adresem o drugiej po południu, bo będzie miał pierwsze spotkanie z psychologiem. Bastian chciał zaprotestować, że nie może, że to za szybko, ale nie odezwał się nawet słowem. Zwyczajnie nie mógł. Po prostu chwycił kartkę i wcisnął ją do kieszeni trzęsącą się dłonią, niemal czując jak parzy go przez spodnie. Wiedział, że nie parzyła, ale on czul, jakby tak było. Była dowodem na to, że to dzieje się naprawdę, że za kilka godzin przyjdzie do tej kobiety i będzie jej musiał powiedzieć o tym, kim jest. O tym, że zgwałcił chłopaka.

Czas minął. Do umówionej godziny brakowało tylko kilku minut.

Bastian wziął głęboki oddech i z sercem w gardle zadzwonił domofonem pod odpowiedni adres. Gdy usłyszał przyjemny damski głos po drugiej stronie, ledwo był w stanie wydukać, że jest umówiony.

Kobieta wyglądała na sympatyczną i uśmiechnęła się do niego miło, kiedy go zobaczyła.

– Bastian, prawda? – zapytała. – Cieszę się, że mogę cię poznać.

– Uhm, chciałbym powiedzieć to samo, ale… – urwał, uśmiechając się blado. Jego dłoń była śliska od potu, kiedy uścisnął jej drobną dłoń.

– Oczywiście, rozumiem. Wejdź do kuchni i usiądź sobie przy stole. Chciałbyś się czegoś napić? Kawy? Herbaty? Wody?

– N–nie, dziękuję – powiedział niepewnie.

– Na pewno? Ja uwielbiam pić herbatę, jestem chyba od niej uzależniona. Ale co tam. Raz się żyje.

Bastian usiadł niepewnie, błądząc wzrokiem po pomieszczeniu. Nie chciał złapać z tą kobietą kontaktu wzrokowego. Za bardzo się wstydził.

– Twój tata bardzo mnie zaskoczył, kiedy zadzwonił – powiedziała, krzątając się po kuchni. Po chwili usiadła, mając przed sobą kubek z herbatą. Bastian nie zauważył żadnych kartek, dyktafonu ani krzesła, które zawsze pojawiało się w filmach, kiedy ktoś szedł do specjalisty tego typu.

Bastian trochę wyluzował, bo ona najwyraźniej nie zamierzała jeszcze zaczynać.

– Uhm, tak. Pewnie tak, proszę pani.

– Mów mi po imieniu, dobrze? Tak będzie nam o wiele łatwiej ze sobą rozmawiać. Słyszałam, że grasz w drużynie futbolowej. Pewnie jesteś niesamowity, masz imponującą posturę.

– Uhm, tak, lubię grać – odparł, bawiąc się palcami pod stołem. – Jestem kapitanem w naszej szkole.

– Kapitanem? A więc miałam rację, musisz być niezły. Chciałbyś zostać zawodowym sportowcem?

Bastian podrapał się po karku, wciąż niepewny.

– Tak, chyba tak, ale wątpię, żebym miał jakieś szanse. Jeśli mi się uda dostać jakieś stypendium sportowe, chętnie skorzystam.

– Na pewno dostaniesz.

– Kiedy zamierza pani zacząć? – spytał nagle, dochodząc do wniosku, że nie ma sensu już tego odwlekać. Chciał mieć to za sobą.

– Zaczęłam w chwili, kiedy przekroczyłeś próg tego domu – powiedziała spokojnie. – I miałeś mówić mu po imieniu.

– Co mój ojciec ci powiedział?

– Nic. Nie chciałam, żeby mi mówił. Wiem tylko, że twoja sytuacja jest skomplikowana i z chęcią ci pomogę, ale nie zamierzam tego robić teraz.

– A kiedy? – zdumiał się.

Ania uśmiechnęła się lekko.

– Kiedy już przestaniesz patrzeć na mnie jak na wroga.

– Nie robię tego.

– Robisz. Słuchaj, Bastian. Ludzie przychodzą do mnie z różnymi problemami. To żadna nowość. Jestem tutaj, żeby pomóc. Nie po to, żeby cię oceniać albo zawstydzać. Nic, co zostanie tutaj powiedziane, nie wydostanie się dalej. Ale nie pomogę ci, jeśli będziesz do mnie wrogo nastawiony. Wiem, ze ciężko jest mówić o swoich przeżyciach i uczuciach, ale kiedyś trzeba wreszcie zacząć. Choćby po to, żeby przekonać się, że nie jest to takie trudne jak się wydaje.

– Nie masz pojęcia, o czym mówisz.

– Doskonale wiem. Twoja sytuacja może być ciężka, ale jestem pewna, że nie jest najgorszą, z jaką przyszło mi się zmierzyć. Musisz mi po prostu trochę zaufać, Bastian.  Jeśli nie będziesz współpracował to te spotkania nie będą miały żadnego sensu.

Bastian spuścił wzrok.

– Chcę współpracować, ale… – urwał i pokręcił głową. – To za trudne.

– Nic nie jest za trudne. Jeśli nie chcesz teraz o tym rozmawiać, nie ma sprawy, możemy poruszyć ten temat na innym spotkaniu. Nie musisz się z niczym spieszyć. Wiem, że masz problem i że twoja sytuacja jest skomplikowana i to na razie wystarczy. Możesz powiedzieć więcej, kiedy zdecydujesz, że przyszedł na to czas.

Chłopak zacisnął zęby. Czy naprawdę odwlekanie tego sprawi, że przyjdzie mu łatwiej to wyznać? Nie sądził. Zżerało go to od środka od momentu, kiedy to się stało. I nie chodziło tu tylko o sprawę z Adamem, ale też o samą orientację. O to, co matka wpajała mu przez lata, a czemu teraz nagle wszyscy zaczęli zaprzeczać.

Może choć raz w swoim życiu powinien być odważny?

– M–moja matka – zaczął łamiącym się głosem, nie patrząc na panią psycholog – jest bardzo religijna. Może aż za bardzo. Ona… należy do odłamu kościoła skrajnie potępiającego homoseksualizm. Można sobie więc wyobrazić jej reakcję, kiedy się okazało, że wykazuję ku temu skłonności. Ja… ona… – urwał i zamknął oczy. Jak miał to powiedzieć? – Całe życie próbowałem się tego wyprzeć… umawiałem się z dziewczynami i robiłem wszystko, żeby odsunąć od siebie to, co mogło się wiązać z pedalstwem. Ale w pewnym momencie… Nied–dawno było mi coraz ciężej. Wszyscy moi koledzy już dawno mieli za sobą swój pierwszy raz, a ja… ja nie miałem. I byłem z tego powodu zdenerwowany. Byłem na siebie zły, że nie jestem normalny i nie zaliczyłem jakiejś dziewczyny jak inni, ale ja zwyczajnie nie… nie mogłem – wydusił. – Nie chciałem się do tego przyznać, ale pragnąłem mieć chłopaka. I w pewnym momencie… Po meczu, przed którym zażyłem narkotyki, natknąłem się na pewnego chłopaka ze szkoły. Pomaga mi w nauce, jest rok młodszy i bardzo inteligentny. Prowokował mnie już od pewnego czasu i kiedy go zobaczyłem na korytarzu, nie potrafiłem już tego powstrzymać. Ja… – urwał znowu. Nie sądził, żeby był w stanie to z siebie wydusić. – J–ja… rzuciłem się na niego. – Z jakiegoś powodu Bastian zacząć wchodzić w szczegóły, mówiąc o wiele więcej niż pewnie ta kobieta powinna i potrzebowała wiedzieć, ale nie mógł się powstrzymać. Chciał się z kimś tym podzielić, on już po prostu tego nie mógł znieść. – Zacząłem go całować i dotykać. Bronił się, ale był za słaby dla mnie. Przewróciłem go na podłogę i… Nie wyrywał się w trakcie. Zupełnie jakby czuł, że to pogorszy sytuację. Po prostu czekał aż skończę. Nie chciałem tego… Ale już nie mogłem się powstrzymać. Moja matka powiedziała… powiedziała, że tacy jak ja skończą w piekle, bo Bóg się nami brzydzi. Zawsze mówiła wiele okropnych rzeczy na ten temat, ale wcześniej nie martwiłem się tym aż tak bardzo, bo walczyłem z tym i mi wychodziło. Ale ostatnio znalazłem się na straconej pozycji i nie wiem już, co powinienem z tym zrobić – zakończył. – Niby wiem, że nie ma nic złego w odmiennej orientacji, ale wszystko we mnie wręcz krzyczy, że sobie tylko to wmawiam. Nie mam pojęcia, co mam o tym myśleć.

– Czy znasz kogoś, kto jest otwartym homoseksualistą? – spytała Ania.

– Uhm, tak. W naszej szkole jestem taki jeden chłopak, który kompletnie się wyoutował. Jest w drużynie baseballowej.

– Ktoś mu z tego powodu dokucza?

– Zackowi? – Bastian prychnął. – Nikt by nie śmiał tego zrobić.

– A więc jest znany w szkole?

Bastian westchnął.

– Tak, jest jednym z popularniejszych chłopaków w naszej szkole.

– A mimo to jest gejem.

– Tak.

– I nikt go za to nie krytykuje?

– Może i ktoś krytykuje, ale nikt nie odważy się zrobić tego otwarcie.

– Czy któryś z twoich znajomych jest gejem?

– Nie. A przynajmniej nic o tym nie wiem.

– Potępiają homoseksualizm?

– Nie, nie sądzę.

– Więc dlaczego tak naprawdę boisz się to zaakceptować i ujawnić innym? – spytała Ania, marszcząc brwi. – Byłeś jeszcze chłopcem, kiedy matka wpajała ci te wszystkie bzdury, ale teraz jesteś już starszy i z pewnością sam możesz ocenić, co jest dobre, a co złe. Twoi znajomi nie potępiają nikogo homoseksualnego, jeden z chłopaków nawet jest otwarcie gejem, a mimo to cieszy się popularnością w twojej szkole. Twój ojciec również nie ma nic przeciwko, więc dlaczego tak naprawdę cię to odrzuca?

Bastian poprawił się na krześle, czując się nieswojo. Co go odrzucało? Sam chyba nie do końca wiedział. To po prostu… nie było właściwe.

I już.

– Po prostu czuję, że… to jest złe. Poza tym kościół…

Ania przerwała mu.

– Jesteś osobą wierzącą?

– Nie powinnaś zaczekać aż skończę? – spytał zaskoczony.

– Nie, kiedy gadasz bzdury. Mam ci pomóc, a nie użalać się nad tobą. Więc? Jesteś osobą wierzącą?

– Tak, ale niepraktykującą.

– Więc tak naprawdę potępiasz kościół za ich czyny.

– Potępiać to za duże słowo – nie zgodził się. – Ja się po prostu nie zawsze z nim zgadzam.

– A jednak ich zdania na temat homoseksualizmu się kurczowo trzymasz? – spytała, unosząc delikatnie brwi.

Bastian zarumienił się lekko, widząc jej minę. Pewnie miała go za jakiegoś wariata, który ma problem i nawet nie wie co nim jest.

– Ja… nie wiem. Bycie gejem nie wydaje się być czymś właściwym.

– To nie jest powód, żeby się tego wypierać. Jestem przekonana, że to wszystko zaczęło się od twoje matki. To ona nastawiła cię w te sposób do życia. Przechodziłeś przez okres buntu?

Bastian podrapał się po karku i pokręcił przecząco głową. Było mu tak wstyd, że lubi chłopców inaczej niż powinien, że ani mu w głowie było sprawianie dalszych problemów. On po prostu chciał, żeby jego rodzice byli z niego dumni. Poza tym jakoś nigdy nie był zabijaką. Od dziecka był raczej grzeczny i spokojny i to się zbytnio nie zmieniło. A gdy na świat przyszedł Nataniel, uwielbiał się nim zajmować, karmić go i bawić się z nim, gdy już podrósł. Matka nie chciała, żeby spędzał z nim za dużo czasu, zupełnie jakby bała się, że zarazi go homoseksualizmem, ale nie była w stanie ich rozdzielić i w końcu się poddała.

– Jakoś przeszło bokiem – mruknął.

– Uhm, tak jeszcze a propos kościoła… Zdajesz sobie sprawę z tego, że istnieje wiele odłamów kościoła? Niektóre są neutralne względem odmiennej orientacji, niektóre ją skrajnie potępiają, jak odłam, do którego najwyraźniej należy twoja matka, a nie niektóre ją całkowicie akceptują?

– Wiem, ale… – Bastian pokręcił głową. – Słuchaj, nie wiem, dlaczego to dla mnie taka wielka sprawa, okej? Matka mówiła, że to jest złe, więc zawsze myślałem, ze tak jest. Nigdy tak na poważnie tego nie kwestionowałem. Nie chcę, żeby ktoś wiedział o moich skłonnościach. Chciałbym czuć się dobrze z tym, kim jestem, ale tak nie jest i nie będzie.

– Z pewnością nie będzie, jeśli będziesz ukrywał swoje „skłonności”. – Kobieta spojrzała na niego z lekką ironią i pokręciła głową. – Nieważne. Myślę, że na tym na razie skończymy. Przemyśl sobie, co tak naprawdę cię blokuje. Twoje zadanie na ten tydzień to iść pod ten adres. – Kobieta wyrwała kartkę z notatnika przyczepionego magnezem do lodówki i napisała na nim coś. – Być może znajdziesz tam część odpowiedzi na swoje pytania. Jesteś w o wiele lepszej sytuacji niż mój innej klient, Bastian. Chłopak pochodzi z kraju, w którym odmienna orientacja czyni z ciebie dziwaka. Nie masz nawet pojęcia, jakie masz szczęście, że urodziłeś się tutaj, a nie w jego kraju. Nigdy nie poczujesz się dobrze sam ze sobą, jeśli najpierw sam nie zaakceptujesz samego siebie. Prawdziwego siebie, a nie takiego, jakiego inni chcą cię widzieć.

Bastian przełknął i wziął od niego kartkę, na której schludnie napisała mu adres. Miał co do tego złe przeczucia, ale nie wyglądała na kogoś, kto mógłby mu odpuścić, więc będzie musiał tam pójść prędzej czy później.

Gdy już wracał do domu, zaczął zastanawiać się nad tą cała rozmowa. Co go blokowało? Cholera, żeby to wiedział. Może on po prostu tak długo żył w przeświadczeniu, że bycie gejem jest złe, że nie potrafił się przestawił?

Postawmy sprawę jasno… Kiedy zgwałcił Adama, zwyczajnie spanikował. Może nawet nie dlatego, że zrobił komuś coś tam strasznego. Wiedział, ze gdyby to była dziewczyna, ruszyłoby go to odrobinę mniej. Chociaż nie, dziewczyny nigdy by nie zgwałcił, bo nigdy go nie pociągały tak naprawdę. Był tym beznadziejnym przypadkiem, który jarał się tylko męskimi dupami. Na samą myśl o tym, co on i Adam robili na jego łóżku poczuł ukłucie w kroczu. Nie, zdecydowanie nie mógł liczyć na status bi. Był rasowym gejem.

Psycholożka miała rację w jednym względzie. Dopóki on sam nie zacznie się akceptować, nikt inny za niego tego nie zrobi. Jeśli chce czuć się dobrze sam ze sobą, czas zacząć nad tym pracować. Czas zacząć przestać się wstydzić i oswajać z myślą, że woli chłopców. Że zawsze wolał i nic tego nie zmieni, nawet jeśli oznaczało to, że skończy w piekle.

Bo że skończy, to był pewny.

Westchnął i uśmiechnął się lekko do siebie. Powiedział Ani, co stało się w szkole po meczu. Był otarty jak jeszcze chyba nigdy. Rozmawiał z nią tylko raz, a czuł się o niebo lepiej, gdy już to z siebie wyrzucił.

Tomek się okropnie denerwował, kiedy jechali z Zackiem do jego domu. Mama Zacka pozwoliła mu wziąć swój samochód, żeby mógł go przywieźć do ich domu na obiad. Więc jechali, w zupełnej ciszy. Zack pewnie też się stresował. Tomek nie miał złudzeń, że pewnie wpadnie w ogień krzyżowy pytań i się zwyczajnie nie pozbiera. Ręce pociły mu się ze zdenerwowania.

– Damy radę – mruknął Zack, widząc bladą twarz swojego chłopaka.

– Sorry, że milczę, ale trochę się stresuję – powiedział Tomek.

Phi! Trochę? Jaaasne, a świnie potrafią latać. Stresował się bardziej niż kiedy miał lecieć do Stanów. Kompletnie nie rozumiał, jak inni ludzie sobie z tym radzą. To było za szybko! On i Zack byli oficjalną parą od niedawna, uprawiali seks zaledwie raz! Raz! A jego rodzice już chcieli go poznać.

To było kompletnie niedorzeczne.

– Będę się starał ich trochę hamować, ale wiesz…  moje poprzednie związki nie były zbyt udane, więc ojciec jest na tym punkcie przewrażliwiony – powiedział Zack, kiedy już zaparkował na swoim podwórku i zgasił silnik.

Tomek odetchnął.

– Pocałuj mnie. Proszę?

Zack uśmiechnął się do niego i z radością nachylił, żeby pocałować swojego chłopaka. Tomek objął go za szyję i westchnął, czując, że jego spięte mięśnie się lekko rozluźniają. Może nie będzie aż tak źle? W końcu miał przy sobie Zacka. Zack na pewno ogarnie swoich rodziców. Poza tym, chyba nie był aż taki zły, co? Nie pochodził może z jakieś wspaniałej, bogatej rodziny, ale… ale zależał mu na Zacku, a to chyba było najważniejsze, prawda? To, że nigdy by Zackowi nie zrobił krzywdy i że chciał dla niego jak najlepiej. Nie mogą go za to potępiać. Po prostu nie mogą.

Prawda?

***

Wiem, że czekaliście na ten obiad u Zacka, ale to w następnym rozdziale. Jeśli są jakieś błędy albo nawypisywałam głupoty, dajcie mi znać.

Następny rozdział postaram się dodać do końca przyszłego tygodnia, bo to w sumie ostatni tydzień, kiedy jeszcze w miarę mam czas, potem mam takie combo, że się nie pozbieram. Wyobrażacie sobie, że ostatnie kolokwium mam 12.06., a pierwszy egzamin 15.06.? Ach, żeby bylo zabawniej, to pierwszy termin (kolokwium), więc jeśli ktoś nie zda, musi przyjechać to zaliczyć we wrześniu. Ktoś chce za mnie zatrzelić tę babę czy muszę wziąć sprawę w swoje ręce?

Dobra, nie marudzę więcej. Mam nadzieję, że nie będziecie rozczarowani tym rozdziałem. Jak widać, skupia się na Bastianie, który sam nie wie, czego chce. Wychodzi na to, że po prostu ktoś musiał powiedzieć mu wprost, tak jak Ania, że jest idiotą. Powoli zaczęło działać :)

Miłego weekendu i pozdrawiam!