Rozdział 27

Wyjeżdżał.

Andrej nie mógł w to uwierzyć. Przecież minął dopiero miesiąc od momentu, kiedy dowiedział się prawdy. Fakt, nie skontaktował się Ericem ani razu, ale przecież po tym, co się stało, miał prawo mieć trochę czasu do przemyślenia tego wszystkiego. Tymczasem Eric tak po prostu się spakował i oznajmił Emily, że wyjeżdża. Marco na szczęście powiedział mu o tym, bo chociaż nie wiedział, co między nimi zaszło, wolał się upewnić, że Andrej tego chce.

 A on nie chciał.

Na początku miał wiele wątpliwości, czy może zaufać Ericowi, w końcu mężczyzna go zawiódł, ale… po przemyśleniu wszystkiego doszedł do wniosku, że chce mu dać jeszcze jedną szansę. Kochał go i wiedział, że Eric kocha jego. Może to właśnie ta miłość tak na niego wpłynęła? Może to właśnie dlatego Eric postąpił tak a nie inaczej?

Andrej spojrzał na zegarek i jęknął ze zgrozą.

Jak zwykle, nawet w momencie, kiedy jego dotarcie na miejsce było tak ważne, nawalił mu samochód i musiał biec na lotnisko. Do odlotu samolotu Erica zostało mu tylko pół godziny, więc miał jakiś kwadrans na dotarcie do niego. Potem zacznie się odprawa, Eric wejdzie do samolotu i będzie pozamiatane. Tylko na filmach było tak, że wpuszczali kogoś bez biletu.

Biegł ile sił w nogach, nie chcąc tracić cennego czasu. Miał jeszcze spory kawałek, a zapas sił powoli się kończył. Jak na złość nigdzie nie widział żadnej taksówki, która mogłaby go podrzucić na miejsce. Pozostało mu tylko wierzyć we własne możliwości sprinterskie.

Biegł…

I biegł…

Potrącał ludzi, potykał się i dalej biegł…

Gdy wreszcie dosłownie wpadł do poczekalni, kręciło mu się w głowie i miał wrażenie, że zemdleje. Dysząc ciężko, słaniał się na nogach i rozglądał za Ericem, ignorując tępy ból w płucach. Przez chwilę nie mógł złapać oddechu.

- Wszystko w porządku?

Pejic odepchnął natrętną dłoń, która nagle znalazła się na jego ramieniu i ruszył w głąb budynku, szukając ukochanej twarzy. Eric musiał tu gdzieś być. Musiał. Jeśli już odleciał, to będzie koniec wszystkiego.

Spojrzał w bok i jego serce zabiło szybciej. Przy automacie z napojami stał Richards, wrzucając drobne do maszyny. Andrej uśmiechnął się do siebie i ruszył w jego kierunku najszybciej jak mógł.

- Eric!

Szatyn wyciągnął kubek z kawą i wyprostował się, poprawiając sobie plecak na ramieniu.

- Eric! ERIC!

Richards odwrócił się ze zdziwieniem akurat w momencie, kiedy Andrej był już bardzo blisko. Pejic rzucił mu się na szyję, przytulając go mocno i wytrącając mu kawę z ręki. Fotograf ledwo utrzymał się na nogach.

- Andrej?

Cichy szloch niemal go sparaliżował.

- Dlaczego chcesz wyjechać? – spytał blondyn łamiącym się głosem. – Miałeś poczekać.

- Andrej…

Pejic osunął się w dół, czując ból wszystkich mięśni.

- Andrej! Wszystko w porządku?

Blondyn usiadł wygodnie na podłodze, wciąż oddychając ciężko. Eric klęczał przy nim, obejmując go troskliwie ramieniem. Andrej uśmiechnął się lekko.

- Spieszyłem się, żeby się nie spóźnić. I chyba po raz pierwszy w życiu… zdążyłem na czas.

Eric wciąż na niego patrzył, wyraźnie nie mogąc uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę.

Chciał wyjechać, bo nie sądził, że Andrej kiedykolwiek się do niego odezwie. Planował własną śmierć gdzieś daleko tak, żeby jak najbardziej przypominała nieszczęśliwy wypadek i żeby Andrej jak najpóźniej się o tym dowiedział. Nie chciał, żeby czuł się winny, a teraz… Teraz nagle siedzi obok niego i wygląda, jakby naprawdę się martwił, że wyjedzie.

- Wracajmy do domu, dobrze?

Eric skinął głową. Takiej prośbie nie mógł się oprzeć.

W drodze do domu Eric nalegał, żeby wstąpili do schroniska dla psów. Tam pozwolił Andrejowi wybrać aż trzy psy – jeden zupełnie malutki, jeszcze przy matce, drugi zaledwie dwa miesiące starszy i trzeci już właściwie stary, którego nikt na pewno by nie wziął. Kupili też dwa koty. Eric twierdził, że pary, które nie mają dzieci, ale mają chociaż psa, nie rozstają się z błahych powodów. Ich mała rodzina więc wzbogaciła się aż o pięciu członków.

Cały dzień spędzili w łóżku i rozmawiali. Eric tym razem zupełnie szczerze opowiedział mu o wszystkim, co tylko mogło mieć znaczenie i Andrej też to zrobił. Jeśli mieli być razem, nie mogły ich dzielić już żadne sekrety.

Po długiej debacie zdecydowali się również nie sprzedawać domu, tylko pozostać w nim i uporać się z przeszłością.

W przeciągu tygodnia udało się też odnowić kontrakt dla Andreja. Jego manager niemal się popłakał, kiedy dowiedział się, że Andrej wraca. Miał prezentować męskie stroje do momentu, kiedy chociaż trochę nie odrosną mu włosy. Potem wszystko miało być po staremu.

- Kocham cię.

Eric uśmiechnął się czule, patrząc na śpiącego kochanka. W nogach leżały wszystkie trzy psy, również śpiąc. Koty wybrały sobie doniczki na parapecie jako legowisko, co Andreja od początku bardzo irytowało.

Pogłaskał Andreja po ramieniu i pocałował go w policzek. Tak dobrze było mieć go obok siebie, dotykać, przytulać i kochać… Obiecał sobie, że już nigdy go nie zawiedzie.

Nie sądził, że Andrej kiedykolwiek mu to wszystko wybaczy, ale…

… widać pozory jednak mylą.

THE END

***

WRÓCIŁAM!

Tak, wiem, że długo mnie nie było. Wiem, że trochę krótki ten ostatni rozdział i wiem, że mogłam go bardziej rozwinąć, ale moim zdaniem najlepiej oddaje to, co od początku chciałam w tym opowiadaniu zawrzeć. I szczerze powiedziawszy, czuję ulgę, że to już koniec. Totalny brak weny to koszmar, a ja już od jakiegoś czasu miałam problem z pisaniem tego opowiadania. Z jednej strony mi szkoda, że to już, może napiszę do tego jakiś dodatek, ale sama historia jest definitywnie skończona.

Na TwT niestety trzeba będzie jeszcze trochę poczekać, aż napiszę ten odcinek.

Jeśli chodzi o slash - prolog nowego opowiadania pojawi się być może dzisiaj.

Bliźniacy... sama nie wiem. Jak przejrzę kolejny rozdział.

Wasze blogi... Chyba weekend. Mam spoooooro zaległości.

Najlepszego w Walentynki i miłego, zbliżającego się weekendu.

Pozdrawiam!