11.Światło w ciemności

– W sumie dobrze, że pytasz – mruknął Zack i odetchnął głęboko, jakby chciał odepchnąć od siebie pożądanie. – Ja…

Zanim skończył, rozdzwoniła się jego komórka. Westchnął.

– Przepraszam – rzucił cicho do Tomka i wyciągnął telefon z kieszeni. Zmarszczył brwi. – Muszę odebrać. – Polak skinął tylko głową. – Tak, tato?

Tomek musiał przyznać, że ojciec Zacka miał wyczucie. Przerwać im w takiej chwili… Po chwili Warrow wrócił z nietęgą miną.

– Muszę wracać do domu, to pilne. Musimy przełożyć naszą rozmowę na inny raz.

Był ciekawy, co jest taki pilnego, że w trakcie takiej rozmowy Zack nagle chce się ewakuować, ale nie miał zamiaru się go wypytywać. Skinął tylko.

– W takim razie do zobaczenia – powiedział tylko.

Zack skinął mu głową. Też nie wyglądał na zadowolonego. Było jeszcze kilka rzeczy, o które Tomek chciał go spytać, ale skoro nie mieli już czasu, po prostu się pożegnali – co było niezwykle niezręczne, bo Tomek nie wiedział, czy go pocałować, czy co właściwie powinien zrobić – i każdy poszedł w swoją stronę.

Tej nocy Tomek długo nie mógł spać, myśląc o pocałunku i pytaniu, jakie Zackowi zadał. Co, jeśli Zack jest taki jak Kacper? Co, jeśli mu powie, że nie nadaje się do związków, ale mogą po prostu sprawić sobie nawzajem trochę przyjemności? Tomek przemyślał to dokładnie i zdał sobie sprawę, że on zrobiłby to samo, co Paul – zagryzł zęby i żył z nadzieją, że Zack kiedyś poczuje do niego coś więcej. To, że byli facetami nie oznaczało, że nie mogą stworzyć normalnego związku.

Chyba lepiej nie wiedzieć, zdecydował w końcu i obiecał sobie, że więcej do tego tematu z Zackiem nie wróci. Ułoży się tak, jak ma się ułożyć. Jeśli Zack jest facetem dla niego, będą ze sobą. Jeśli nie, może kiedyś spotka tego odpowiedniego. Miał tylko osiemnaście lat. Jeszcze wiele może się zdarzyć.

Adam westchnął ciężko. Nie wiedział, czy ma się cieszyć czy płakać, że mają wychowanie fizyczne wyjątkowo z IIIe, czyli klasą Bastiana. To właśnie do tej klasy chodziło większość futbolistów i to z pierwszego składu, z kapitanem na czele. Wszyscy byli wysocy, umięśnieni i konfrontacja z nimi nie była czymś, co Adam chciał zrobić dobrowolnie.

Nie był jakimś słabeuszem, ale też sport nie był jego ulubionym przedmiotem. W porównaniu do tych osiłków wydawał się naprawdę mały i chudy i jedno stracie z jednym takim mogło się skończyć dla niego w szpitalu. Zazdrościł Tomkowi i Victorowi, że byli tacy dobrzy w każdym sporcie, za jaki się wzięli. Nauczyciel zapowiedział, że będą grali w piłkę nożną. To wydawało się sprawiedliwe, bo zawodnicy nie mogli wykorzystać swojego wzrostu i postury, żeby zmieść przeciwnika jak mogliby to zrobić chociażby w koszykówce, gdzie żaden z nich nie mógłby im podskoczyć.

Tym razem nie udało mu się zdezerterować na ławkę rezerwowych, więc z niechęcią stanął z tyłu i modlił się, żeby nikomu nie wejść w paradę. Zerknął dyskretnie na Bastiana i ze zdumieniem zauważył, jak ten zerka ukradkiem na tyłek Tomka, który nachylił się i wciskał sznurówki w buty. Czyżby…?

Na szczęście nie było tak źle, jak myślał, że będzie. Udawało mu się wybić większość piłek, a Tomek dosłownie królował na boisku. Nie kłamał, kiedy mówił, że w jego kraju gra się głównie w piłkę nożną. Kiwał starszaków jak przedszkolaków i nastrzelał im ładną liczbę goli. Nie byli zadowoleni, ale też i nie przegrali jakoś naprawdę wysoko, więc nie doszło do żadnej spiny.

– Jesteś naprawdę dobry – rzucił Bastian do Tomka, kiedy już szli do szatni.

– Wcale nie – zaprzeczył Tomek – w mojej starej szkole nawet nie załapałem się do drużyny.

– Serio? – zdumiał się rudzielec. – Ciężko mi w to uwierzyć.

– Ale taka prawda. W Polsce bardzo dużo gra się w piłkę nożną, chociaż na szczeblu światowym w ogóle tego nie widać.

– Nie interesuję się zbytnio piłką nożną – rzucił starszy z chłopaków, zatrzymując się przy drzwiach do swojej szatni. Uśmiechnął się przyjaźnie do Tomka. – Ale przez ciebie chyba zacznę.

Polak tylko pokręcił głową i poszedł dalej korytarzem, gdzie mieściła się ich szatnia. Adam miał ochotę go udusić. Nie trudno było zauważyć, że Bastian wyraźnie Tomka polubił. Do niego nigdy tak spontanicznie nie zagadywał. Przychodził tylko wtedy, kiedy czegoś od niego chciał i TYLKO wtedy był dla niego względnie miły. Zrobiło mu się z tego powodu niezwykle przykro, ale westchnął tylko i poszedł pod prysznic.

Część osób już się kąpała. Adam w pierwszej chwili chciał stanąć naprzeciwko Bastiana, ale uznał, że to zły pomysł i stanął naprzeciwko Tomka. Był zły na Polaka, chociaż wiedział, że Tomek niczym mu nie zawinił. Obserwował go już trochę i wiedział, że Tomek bardzo się wstydzi tych wspólnych pryszniców. Z tego, co wiedział, w Polsce nie kąpali się razem i zapewne to był pierwszy raz, kiedy musiał się tak publicznie rozebrać. W Stanach było to na porządku dziennym i nikt się nikogo nie krępował.

Adam zdał sobie sprawę, że jeśli Bastian byłby zainteresowany mężczyznami, to zapewne Tomek byłby w jego typie. Był przystojnym blondynem o intensywnie niebieskich oczach i ładnej sylwetce. W dodatku był Polakiem, przyjechał aż z Europy. Mało tutaj było takich ludzi, Adam właściwie o żadnym innym Polaku nawet nie słyszał. To czyniło Tomka dość egzotycznym okazem. Był w miarę dobrym uczniem, spokojnym i nieśmiałym. Takich samców jak Bastian musiało to ruszać i wzbudzać w nich jakiś tam instynkt opiekuńczy.

Tomek zauważył, że Adam mu się przypatruje, więc uśmiechnął się do niego niepewnie, zarumieniony od ciepłej wody. Adam automatycznie odpowiedział mu tym samym i odwrócił wzrok, nie chcąc, żeby Tomek myślał, że go podgląda. Tak, jak się okazało, że robi to Bastian. Dyskretnie, ale jednak.

Adam z każdą chwilą coraz bardziej się upewniał, że Bastian jest Tomkiem zainteresowany.

Gdy już wzięli prysznic i się ubrali, akurat zadzwonił dzwonek zwiastujący przerwę. Rudzielec znowu zaczepił Polaka i rozmawiając, poszli na stołówkę. Adam zacisnął tylko zęby i powlókł się pod klasę. Stracił całą ochotę na jedzenie. Musiał coś wymyślić, jeśli chciał jakoś dorwać się do Bastiana. Babcia miała rację mówiąc, że najgorsze, co może go spotkać, to dostać kosza. Albo w twarz. Wielkie halo. Już nie raz mu się oberwało i to za nic. Choć raz mógłby dostać wtedy, kiedy naprawdę coś przeskrobie.

Tomek śmiał się w najlepsze, kiedy Bastian z humorem opowiadał mu o ostatnim obozie, kiedy cała drużyna się potruła i wszyscy dostali srakę i rzygali dalej niż widzieli. W sumie nie wierzył, że Bastian tak lekko o tym opowiadał, ale w sumie i tak cała szkoła o tym wiedziała, więc może było mu wszystko jedno.

– Usiądziesz z nami? – zapytał rudzielec, ustawiając się w kolejce po jedzenie. Tomek rozejrzał się zagubiony.

– Uhm, ja zwykle tutaj nie jadam… Poza tym, to wasze miejsce. Nie chciałbym się napraszać. Usiądę ze swoją klasą.

– Jakie napraszać? Daj spokój! Wszyscy chętnie cię poznają.

Tomek nie był przekonany, ale w końcu uległ namowom Bastiana i poszedł z nim do stolika, który zajmowali futboliści. Niektórzy wyglądali na zaskoczonych, że Bastian kogoś przyprowadził. Niektórzy powitali go uśmiechem, który Tomek niepewnie odwzajemnił. Wciąż nie wiedział, czego się po nich może spodziewać, no i pamiętał jak uciekł w popłochu, kiedy go jednego dnia zaczepili po zajęciach. Pewnie do teraz się z tego śmiali.

Kapitan przedstawił mu wszystkich swoich kolegów, po czym zabrali się za jedzenie. Tomek zamierzał się mało odzywać, ale ciągle go o coś pytali.

– Serio w Polsce nawet nie dostałeś się do drużyny? – zdziwił się Matthew, najlepszy kolega Bastiana.

– Tak jakoś wyszło – mruknął. Nie chciał zagłębiać się w ten temat. Możliwe, że się nie dostał, bo był pedałem. To, że tak naprawdę wyszło to na jaw niedawno nie oznaczało, że ludzie w ogóle się wcześniej nie domyślali. Wiele dziewczyn próbowało go poderwać, ale on w ogóle na to nie reagował. Możliwe, że to też wydawało się ludziom podejrzane. – Ale prawie zawsze graliśmy w szkole w piłkę nożną. W liceum też dużo w siatkówkę i koszykówkę.

– No, słyszałem – zaczął Marcel z głupawym uśmiechem – że założyłeś Zackowi Warrowowi niezłą dziurę. Nie był zły?

Tomek pokręcił przecząco głową, dziękując Bogu za to, że tak było. Gdyby miał na pieńku z kimś takim jak Zack, chybaby na kolanach błagał Kacpra o zmianę szkoły.

– Oni już wygrali swój pierwszy mecz – rzucił Bastian, zajadając się frytkami – więc teraz nasza kolej. Trzeba im udowodnić, że to futbol króluje w tej szkole.

Wszyscy zaczęli głośno przytakiwać i Tomek przypomniał sobie, dlaczego właściwie nie chciał sympatyzować z żadną z drużyn. Na szczęście nikt tu nie czepiał się, że zna Zacka Warrowa i tak dalej. Już się uspokoił i bez strachu chodził do szkoły. To nie była pieprzona Polska, a dzieciaki żyły jak w innym świecie. Czuł się tutaj w miarę bezpieczny i miał nadzieję, że tak zostanie.

Kiedy wracał po szkole do domu, zobaczył na sąsiedniej posesji sąsiadkę podlewającą kwiaty. Jeszcze nie miał okazji podziękować jej za to, co dla niego zrobiła. Wszedł na swoje podwórko i podszedł do płotu, bo akurat zajmowała się tymi w pobliżu.

– Dzień dobry – przywitał się.

Kobieta uniosła wzrok i uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, prostując się.

– Dzień dobry. Dobrze widzieć cię całego i zdrowego.

Tomek uśmiechnął się lekko.

– Nie miałem jeszcze okazji podziękować pani za pomoc.

– Mów mi Betty. I nie ma sprawy. Następnym razem, gdyby coś się działo, po prostu przyjdź. Nie krępuj się prosić.

– Dziękuję. Wolałbym nie musieć z tego korzystać, ale obawiam się, że tak nie będzie.

– Może wejdziesz? Właściwie nie mieliśmy jeszcze okazji się poznać, a już trochę tutaj mieszkasz.

Tomek zawahał się, ale w końcu skinął głową i przeszedł na posesję sąsiadki. Kobieta w tym czasie skończyła podlewać kwiaty i gestem ręki zaprosiła go do swojego domu.

Był to bardzo przytulnie urządzony dom, z masą zdjęć w każdym możliwym miejscu. W salonie był kominek, przy którym wylegiwały się małe kotki. Tomek omal się nie posikał, kiedy je zobaczył.

– Mogę je pogłaskać? – zapytał.

– Pewnie. Czego się napijesz? Kawy, herbaty, soku?

– Herbaty, proszę – rzekł i podszedł do kominka. Uklęknął obok legowiska, na którym matka kotów odpoczywała, a kilka maluchów spało jeden na drugim. Jednego, który miał otwarte oczy i ziewał szeroko, Tomek wziął na ręce. Uwielbiał zwierzęta.

Sąsiadka przyniosła po chwili tacę z herbatą i plackiem domowej roboty. Tomkowi mimowolnie ślinka pociekła. Mama uwielbiała piec i często miał okazję się zajadać ciastem własnej roboty.

– Lubisz zwierzęta? – spytała, siadając na kanapie.

– Tak, bardzo. Chciałbym mieć w przyszłości psa i kota.

Blondyn odłożył malucha na miejsca i usiadł na kanapie obok Betty.

– Ta okropna kobieta zawsze się tak ciebie czepia? – spytała.

Tomek westchnął.

– Niezbyt za mną przepada. A Kacper jest w trakcie negocjacji z firmą jej ojca i twierdzi, że po prostu musimy się obaj trochę przemęczyć.

– To wstrętne. Miałam o nim trochę lepsze zdanie.

– Proszę się nie przejmować. Drugi raz nie dam się tak załatwić jak wtedy.

– Mam nadzieję. Proszę, częstuj się.

Tomek długo z nią rozmawiał. Aż nie mógł uwierzyć, jak dobrze się rozumieją. Zupełnie jak z mamą. Gdy już wychodził, jakieś dwie godziny później, jego wzrok trafił na jedno ze zdjęć. Znajdował się na nim mały chłopiec w ogrodniczkach i trampkach, bawiący się łopatką w piasku. Mógł mieć jakieś pięć czy sześć lat, miał bardzo jasne włosy i zielone oczy. Uśmiechał się szeroko do zdjęcia, pokazując brat kilku ząbków. Wyglądał absolutnie uroczo.

– To mój syn – powiedziała cicho Betty, kiedy zauważyła, co zwróciło uwagę Tomka. Posmutniała nagle. –Zginął w wypadku z moim mężem, gdy miał dziewięć lat. Teraz zaczynałby liceum.

Tomek zagryzł wargę, nie wiedząc, co powiedzieć.

– Jak miał na imię? – spytał w końcu.

– Oliwer.

Znowu zapadła chwila ciszy.

– Przykro mi – wykrztusił Tomek w końcu.

Betty skinęła tylko głową.

– Minęło już prawie siedem lat, a ja dalej nie potrafię się z tym pogodzić. Wiesz, często sobie wyobrażam, jak mógłby teraz wyglądać. Kiedy cię zobaczyłam, jakoś mimowolnie zaczęłam go identyfikować z tobą. – Tomek uśmiechnął się do niej niepewnie. – Przyjdź jeszcze kiedyś do mnie. Będzie mi bardzo miło.

Blondyn skinął głową, pożegnał się i wyszedł. Odetchnął głęboko. To był długi dzień.

Kacper pomasował nasadę nosa, nawet nie chcąc patrzeć na stos papierów, jakie miał przed sobą. Było jeszcze tyle projektów do przejrzenia i zaakceptowania, kilku pracowników do zwolnienia, kilku musiał opieprzyć a na to wszystko miał tylko cztery godziny, bo potem odbywało się późne posiedzenie rady, na którym mieli dopracowywać swój najważniejszy w tej chwili projekt. Na tym posiedzeniu miał też być ojciec Lilith, a potem pewnie czegoś będą jeszcze od niego chcieli. Odruchowo wyciągnął telefon, chcąc zadzwonić do Paula i powiedzieć mu, żeby przygotował jakąś mega zajebistą kolację, kiedy zdał sobie sprawę, że przecież Paul zniknął. Westchnął ciężko i mimo wszystko spróbował się z nim połączył, ale włączyła się automatyczna sekretarka.

Rzucił telefon na biurko i odchylił się w fotelu. Zaczynał powoli doceniać to, co Paul robił dla niego przez ostatnie lata. Te wszystkie kolacje i seks na odprężenie po właśnie takich dniach, kiedy niemal wytaczał się z biura, nie mając na nic sił, stawiały go na nogi jak nic innego. Paul zawsze przygotowywał mu jeszcze gorącą kąpiel, a potem, zależnie od nastroju, prowadził z nim w łóżku długie rozmowy albo po prostu pozwalał mu spać.

Kacper stuknął czołem w biurko, ale niemal natychmiast się poderwał, kiedy zabrzęczał firmowy telefon. Odebrał.

– Tak?

– Szefie, przyszła pana narzeczona. Chce się pilnie z panem zobaczyć.

Kacper zazgrzytał zębami ze złości, ale powiedział, żeby pozwolono jej wejść. Wolał to załatwić teraz, bo wiedział, że ona się nie odczepi.

Lilith była jak zwykle wystrojona w bardzo drogie rzeczy i biżuterię za pieniądze, o jakich nawet nie chciał myśleć. Był bogaty, ale nigdy nie szastał pieniędzmi w sposób, w jaki ona to robiła, może dlatego, że sam musiał sobie na wszystko zapracować.

Uśmiechnęła się do niego przymilnie i Kacper już wiedział, że to nie będzie łatwa rozmowa.

– Cześć, kochanie – zaszczebiotała, całując go soczyście w usta. Przysiadła na jego biurku tuż przy nim tak, żeby miał dobry widok na jej smukłe, szczupłe nogi. I nie, żeby nie lubił na takie rzeczy patrzeć, ale przez ostatnie cztery lata pieprzył się tylko z facetami. Ani razu nie wziął sobie do łóżka dziewczyny i jego biseksualizm zaczął się bardziej zamieniać w homoseksualizm. Przyłapał się na tym, że piękne kobiety jakoś go nie podniecają aż tak, jak przystojni mężczyźni. Może po prostu przyzwyczaił się do życia z Paulem, a może jednak było mu pisane bzykać się już zawsze z facetami. No i Lilith, przynajmniej dopóki nie podpisze tego kontraktu.

Lilith nie miała pojęcia o tym, że on interesuje się też facetami, nawet jeśli się z tym zbytnio nie krył. Zapewne jeszcze się nie zorientowała, że jej kobiece sztuczki zbytnio na niego nie podziałają, bo gra w trochę innej lidze.

– Cześć, skarbie – odparł, a słowo na „s” ledwo mu przeszło przez usta. – Coś się stało, że tak nagle wpadasz?

– Moja przyjaciółka organizuje przyjęcie charytatywne i dostałam zaproszenie. Powiedziałam jej, że przyjdziemy. Chciałam ci o tym powiedzieć osobiście.

– Kiedy to przyjęcie? – zapytał.

– Dzisiaj.

– I dopiero teraz dała ci zaproszenie? – Uniósł brwi.

Lilith westchnęła cicho.

– Nie, nie teraz, ale byłam trochę zajęta i wypadło mi z głowy, że ci jeszcze nie powiedziałam.

Kacper miał ochotę wywrócić oczami. To sobie wymyśliła! Miał wrażenie, że ona wcale o tym nie zapomniała, tylko po prostu chciała sprawdzić, na ile tak naprawdę może sobie pozwolić i w którym momencie on zacznie się jej sprzeciwiać. Może dlatego wolał facetów? Oni nie bawili się w żadne głupie gierki i podchody, tylko chcieli się bzykać. Jak najczęściej i jak najostrzej. Po akrobacjach, jakie praktykował w łóżku przez ostatnie lata z facetami, dobieranie się do kobiety było totalnie nudne. Tu trzeba było uważać, tu za mocno nie mógł ścisnąć… Chyba już zwyczajnie nie miał wyczucia.

– Będziesz musiała iść sama albo znaleźć kogoś innego. O osiemnastej jest spotkanie zarządu, moja obecność jest obowiązkowa.

– Musisz na nie iść? Jesteś szefem.

– Jestem prezesem, a nie szefem tej firmy. Zwołałem to zebranie, bo jest bardzo ważne, nie możemy go przełożyć na inny termin. Weź kogoś innego.

Lilith spojrzała na niego z tak zawiedzioną miną, że musiała to ćwiczyć przed lustrem godzinami.

– Ale, Kacper! Powiedziałam wszystkim znajomym, że wreszcie cię poznają! – rzuciła, rozchylając bardziej nogi, żeby wycięcie w sukience więcej mogło pokazać. – Już nie mogą się doczekać.

– Trudno, Lilith. To są sprawy, które nie mogą czekać. Firma może stracić miliony, jeśli coś pójdzie nie tak. Nie możemy sobie pozwolić na błędy. A przyjęć będzie jeszcze wiele. Jeśli chcesz, żebym na jakieś z tobą poszedł, musisz mi powiedzieć wcześniej. Teraz już jest za późno, żeby zmieniać plany.

– Wcale nie jest za późno! – powiedziała oburzona, wstając z biurka. – Przyznaj, że po prostu nie chcesz tam ze mną iść.

– Chcę – rzekł, choć prawda była taka, że wcale a wcale nie chciał z nią nigdzie łazić. – Ale nie mogę. Musisz sobie znaleźć kogoś innego, pójść sama albo po prostu zrezygnować. Ja nie mogę ci towarzyszyć.

– Zawsze to samo – burknęła obrażona.

Mężczyzna spojrzał na nią z kamiennym wyrazem twarzy, unosząc brwi.

– Kiedy niby ci czegoś odmówiłem, hm? Spełniałem wszystkie twoje zachcianki, choćby wydały mi się wyjątkowo idiotyczne. Skoro mówię, że nie mogę, to właśnie tak jest.

– Kilka razy poszedłeś ze mną na zakupy, wielkie mi halo! – warknęła. – I jeszcze mi sugerujesz, że mam iść z kimś innym. Jak mam to rozumieć? Że niby ci jest obojętne, czy pójdzie tam ze mną inny mężczyzna? Nawet nie będziesz o mnie zazdrosny, tak? Jak niby mamy wziąć ślub, skoro ty sam mnie pchasz w ramiona innych facetów.

Boże, litości, pomyślał Kacper, biorąc kilka głębokich oddechów.

– A pomyślałaś o tym, że może po prostu ci ufam? Skoro masz zostać moją żona, to chyba oczywiste, że nie będziesz się z nikim łajdaczyć? Chcesz, żebym cię na każdym kroku pilnował i prowadził za rączkę?

Lilith zacisnęła usta. Chyba nie wiedziała, co mu na to odpowiedzieć. Kacper po prawdzie miał w głębokim poważaniu, ilu facetów będzie miało ją przez ten okres „narzeczeństwa”. Chciał to jakoś przetrwać i bzykać się z nią na tyle często, żeby nie nabrała żadnych podejrzeń co do jego preferencji i jednocześnie na tyle rzadko, na ile to będzie możliwe. Seks z nią był średni, a on nie znosił robić niczego połowicznie.

Starał się też trzymać ją z daleka od domu po tej akcji, jaką odwaliła z Tomkiem jakiś czas temu. Wciąż do niego nie docierało, jak mogła być taką suką, żeby niepełnoletnie dziecko zostawić na noc na dworze. On sam nawet psa by tak nie załatwił, a co dopiero młodego chłopaka.

– Co to ma do rzeczy? Powinieneś być zazdrosny bez względu na to, czy mi ufasz czy nie! Faceci mają to już w naturze! – powiedziała.

Cóż, miała rację, powinien być o nią zazdrosny. Ale on miał to w dupie.

– Ufam ci. Jeśli to jest dla ciebie problem, to już naprawdę nie wiem, co z tym zrobić.

– Jak chcesz – fuknęła w końcu obrażona, odwracając się na pięcie. – Będziesz tego potem żałował.

Kacper miał to w dupie. Szczęśliwy, że wreszcie sobie poszła, wrócił do rozmyślania o Paulu, chcąc trochę odsapnąć. Nie dane mu było jednak tego dnia zaznać spokoju, bo zaraz zadzwonił ojciec Lilith, chcąc zjeść z nim kolację, gdy ten skończy pracę. Kacper zaprosił go do siebie, zupełnie jakby w domu miał kucharza, który przygotuje coś ekstra na taką okazję. Starszy mężczyzna był zdziwiony, ale przyjął zaproszenie. Polak potarł kark w zamyśleniu. Skąd o tej godzinie skombinować jakieś normalne żarcie, tak, żeby nie było odgrzewane na hurra?

Cholera no, pomyślał sfrustrowany. Przydałby się Paul. I jakaś dobra kolacja…

Nie namyślając się długo, sięgnął po swoją komórkę i wybrał numer Tomka.

– Halo?

– Cześć, Tomek. Słuchaj, jest coś, co musisz dzisiaj zrobić…

– Hm? To znaczy?

– Mam dużo pracy i wrócę około dwudziestej. Przygotuj na kolację ze trzy potrawy, które są zaznaczone w tej czerwonej książce kucharskiej w kuchni. Wyciągnij butelkę czerwonego wina z ’87 i posprzątaj po sobie.

– Ale ja niezbyt dobrze gotuję i…

– Więc najwyższa pora, żebyś się wreszcie nauczył. Większość produktów powinieneś mieć w domu.

– Ale…

– Nie zapomnij ładnie nakryć do stołu.

– Ale…

– I nie spóźnij się z kolacją. Już mnie ssie w żołądku, a do dwudziestej jeszcze daleko. Liczę na ciebie.

– Ale…

Rozłączył się pospiesznie, zanim Tomek wymyśli jakiś argument, którego nie będzie w stanie pobić. Odetchnął głęboko, przeciągnął się i zabrał się za stosy papierzysk, które na niego czekały.

Może kolacji nie przygotują wprawne rączki Paula i nie będzie odprężającej kąpieli ani gorącego seksu, ale przynajmniej dobrze sobie zje.

O ile Tomek będzie miał jakiekolwiek pojęcia, jak z książki kucharskiej skorzystać.

Tomek wiedział bardzo dobrze jak skorzystać z książki kucharskiej, ale nawet sam przed sobą musiał przyznać, że ostatnio narastała w nim jakaś chęć zemsty. Kacper okropnie go ranił swoim zachowaniem i oto nadarzyła się idealna sytuacja, żeby trochę mu dopiec.

Wiedział, że nie powinien tego robić. To przecież było takie oczywiste! Nigdy nie był mściwy, ale tym razem po prostu musiał to zrobić.

Namęczył się potwornie, przygotowując te najprostsze potrawy z książki, z której kazał mu skorzystać Kacper. I gdy już wszystko był gotowe, doprawił to delikatnie środkami przeczyszczającymi. Nie chciał tam posłać ojca na stałe, tylko na tyle, żeby to odczuł. W ten sposób będzie miał satysfakcję, że mu dowalił i po takim czymś Kacper już więcej nie poprosi go o przygotowanie kolacji.

***

Ostatnio zauważyłam, że przekraczam wszystkie swoje terminy nie do przekroczenia =.= Mam nadzieję, że wybaczycie mi to dwudniowe opóźnienie.

Pozdrawiam!