22.Światło w ciemności

Adam zastanawiał się dłuższą chwilę, co powinien napisać, aż w końcu westchnął i zdecydował się na jeden z co najmniej dziesięciu pomysłów, które pojawiły mu się w głowie.

„Głupi jesteś? Chcesz skończyć w pace?”

Na odpowiedź nie musiał długo czekać.

„Więc czemu mi napisałeś, że to zgłosisz?”

„Nie bądź idiotą. Oczywiście, że po to, żebyś się do mnie odezwał. Chcę z tobą porozmawiać”

Tym razem czekał trochę dłużej, ale doczekał się.

„Nie sądzę, żebyśmy mieli o czym rozmawiać”

Adam warknął. Co za kretyn! Zrobił mu coś takiego i uważa, że nie ma o czym mówić?! Zupełnie mu się poprzestawiało w tym pustym łbie?

„A ja sądzę, że mamy i to całkiem sporo. Dlaczego nie chcesz się ze mną spotkać? To chyba ja powinienem mieć przed tym opory.”

Serio, Adam nie miał pojęcia, o czym Bastian w ogóle myśli. Aż tak go gryzło to, co się stało? Nie, niemożliwe, przecież Adam dał mu wyraźnie do zrozumienia, że żyje i ma się dobrze. Oczywiście, jego tyłek wciąż bolał i pewnie będzie go czuł przez kilka najbliższych dni. Pojawiła się też krew. Nie był to jednak koniec świata, więc czemu Bastian tak dziwnie zareagował? Jasne, rozmowa będzie niezręczna dla nich obu, ale przecież nie mogą unikać się w nieskończoność.

„Nie chciałem zrobić ci krzywdy”, brzmiała kolejna wiadomość od Bastiana, która wprawiła Adama w stan permanentnego szoku. Kompletnie się tego nie spodziewał. To brzmiało jakby rudy miał ogromne wyrzuty sumienia z powodu tego, co zrobił.

Adam, nie zastanawiając się długo, wybrał numer do niego, ale już po pierwszym sygnale Bastian go odrzucił. Po kilku sekundach otrzymał wiadomość następującej treści.

„Nie chcę rozmawiać”

Ciemnowłosy westchnął ciężko i odpisał.

„W porządku, w takim razie będziemy tylko pisać, jeśli tak jest ci łatwiej. Nie mam do ciebie pretensji o to, co się stało, więc przestań się zachowywać jak męczennik”

„ Jak możesz nie mieć pretensji? Przecież zrobiłem ci coś strasznego”

Adam sapnął z irytacji. Pisanie esemesów było takie wkurzające. Niezręcznie było o tym pisać. Nawet nie chciał myśleć jaki byłby zażenowany gdyby  mieli o tym rozmawiać w cztery oczy.

„Chyba jesteś świadomy tego, że specjalnie cię prowokowałem???”

Tym razem znowu minęła dłuższa chwila, zanim otrzymał odpowiedź.

„Chcesz powiedzieć, że to paradowanie przede mną nago i wpychanie mi się do łóżka było częścią jakiegoś twojego pokręconego planu? Jesteś gejem?”

Czy był? Cóż…

„Podobasz mi się, to chyba jestem, nie? Uważam, że obaj jesteśmy winni temu, co się stało. Nie zamierzam ci wmawiać, że to wszystko twoja wina, dlatego chciałbym na spokojnie to gdzieś przedyskutować”

„Nie chcę rozmawiać. Nie chcę, żeby ktoś o tym wiedział. Proszę, nie mów nikomu”

„Nie powiem. Dlaczego nie chcesz się ze mną spotkać? Wstydzisz się?”

„Szczerze? Jak miałbym ci spojrzeć w oczy po tym, co się stało???”

Ciemnowłosy zamrugał ze zdziwienia.

„Aż tak cię to gryzie?”

„Ciebie by nie gryzło?”

„Przecież już powiedziałem, że nie mam do ciebie pretensji”

„To niczego nie zmienia. Proszę, daj mi spokój. Ja chcę o tym po prostu zapomnieć. Przepraszam, że zrobiłem ci krzywdę. Przysięgam, że nie chciałem i mam nadzieję, że nic ci trwale nie uszkodziłem”

„Wszystko w porządku. Boli mnie, ale z każdym dniem coraz mniej. Jeśli tak bardzo ci przeszkadzam, to w porządku, odwalę się od ciebie, ale najpierw chcę wiedzieć, dlaczego to zrobiłeś. Nie zachowywałeś się normalnie. Jesteś gejem?”

Tym razem na odpowiedź czekał całe piętnaście minut. Jego wnętrzności wręcz skręcały się z ciekawości.

„To chyba jasne, że jestem jebniętym pedałem. Będziemy się razem smażyć w piekle. Zrobiłem to i już. Co za różnica, z jakiego powodu?”

Adamowi powoli zaczynało świtać, w czym tak naprawdę tkwi problem Bastiana. Wyglądało na to, że bardziej niż samo zgwałcenie kogoś przeraziło go to, że jego obiektem był chłopak. Gdy się dobrze zastanowił, przypomniał sobie jak niepochlebnie Bastian wypowiadał się o osobach homoseksualnych i ciekawiło go, kto mu wpoił do głowy te wszystkie głupoty? Jasne, zdarzały się w ich kraju osoby, które takich ludzi nie lubiły i nie tolerowały, a nawet obrażały, jeśli nadarzyła im się okazja. Prawo jednak stało po stronie osób o odmiennej orientacji; było to coś, co z każdym kolejnym rokiem stawało się równie normalne jak heteroseksualizm. Tylko niektóre odłamy kościoła głosiły uparcie, że Bóg ześle do piekła tych, którzy „lubowali się” we własnej płci. Skąd więc w Bastianie tyle antypatii do grupy osób, do której, jak się okazało, sam należał? Dlaczego robił sobie tak wielką krzywdę, próbując się tego wyprzeć? Kompletnie tego nie rozumiał

„Dla mnie wielka, nie wymiguj się od odpowiedzi”

Ku swojej irytacji, na tego esemesa już nie otrzymał odpowiedzi.

Tomek ledwo zipał, ale dzielnie dotrzymał Zackowi kroku. Po raz kolejny umówili się na wspólne bieganie. Zack, oczywiście, miał naprawdę dobrą kondycją i widać było, że się nawet zbytnio nie zmęczył. Tomek natomiast nie miał w ogóle kondycji i ledwo łapał oddech. Po pierwszym takim bieganiu miał straszne zakwasy, na szczęście każde kolejne pociągało za sobą mniejsze konsekwencje.

– Kolega mi mówił, że zapisałeś się na domki – rzucił Zack, biegnąc równym truchtem. Miał policzki zarumienione od zimna i ciemną czapkę naciągniętą na głowę. Tomek pomyślał, że też musi sobie jakąś kupić. Potwornie zmarzły mu uszy.

– Taak, zapisałem się, żebyś mi już dłużej nie marudził – odparł Polak, próbując bezskutecznie wyrównać oddech.

– Mogę liczyć na twoją obecność na moim kolejnym meczu? – spytał.

Tomek spojrzał na niego. Oczywiście, że zamierzał iść i dopingować swoją szkolną drużynę, a zwłaszcza Zacka, ale to i tak było słodkie, że go o to spytał.

– Jeśli tak bardzo ci zależy, to nie odmówię – powiedział Tomek, uśmiechając się do niego lekko. Zack odwzajemnił gest i lekko przyspieszył.

– Może trochę przyspieszymy? Zmęczyło mnie to wolne truchtanie.

 – Sadysta.

– Z życiem, Dulski – zawołał Zack, przyspieszając. – Takim tempem to moja babcia by nadążyła, a kończy w tym roku sześćdziesiąt dziewięć lat.

Tomek spojrzał na niego z lekką irytacją i dość dziwnym wyrazem twarzy. Zack widząc to parsknął śmiechem.

– Jasne, śmiej się, Warrow! – odszczeknął się blondyn, próbując nadążyć za starszym chłopakiem. – Zamiast pójść na twój mecz, zafunduję sobie porządnego masażystę.

– Ja cię wymasuję, jeśli przyjdziesz.

– Jak tak dalej pójdzie to nie wiem czy się chociaż doczołgam.

Zack tylko pokręcił głową. Dawno nie był tak rozbawiony. Ostatnim razem chyba wtedy, kiedy Tyler chciał sobie zrobić pasemka bibułą, bo wydawały mu się cool i przefarbował sobie na zielono nie tylko włosy, ale także pół gęby. Wyglądał komicznie, zwłaszcza kiedy beczał, że on nie chce zostać kosmitą.

– Dasz rade. Nie rób z siebie cioty.

Tomek wywrócił oczami.

– Jestem ciotą – powiedział dobitnie. – I zarządzam przerwę.

Zack uśmiechnął się lekko, ale posłusznie zatrzymał przy jednej z ławek. Tomek klapnął na nią z prawdziwą ulgą.

– Wiesz, powinieneś mnie trochę zachęcić do tego cholernego biegania – marudził Tomek.

– Zachęcam przecież.

– To, że ciągle mnie poganiasz i wyciskasz ze mnie ostatnie poty jest raczej zniechęcające.

Gdyby nie to, że chcę tutaj zachować twarz, już dawno bym odpadł, pomyślał, ale nie powiedział tego głośno.

Brunet wywrócił oczami i powiedział.

– Jakoś muszę cię mobilizować. Jak inaczej mam cię motywować?

– Może tak uprzejmym „nie idzie ci najgorzej”? – podsunął usłużnie Tomek.

Zack westchnął.

– No przecież nie idzie.

– Słucham? – spytał Tomek słodko, robiąc rulonik z dłoni przy uchu i nachylając się w kierunku Zacka. – Co powiedziałeś? Bo albo nie usłyszałem dokładnie, albo się kompletnie przesłyszałem.

– Spadaj! – rzucił Zack, szturchając go lekko. Przeciągnął się jak kot i ziewnął. – Wstawaj, te kilometry się same nie przebiegną.

– To brzmi dziwnie nawet po angielsku.

– A jak brzmi po twojemu?

Gdy Tomek to powiedział, Zack westchnął.

– Dziwny ten twój język.

– Ponoć jeden z najtrudniejszych na świecie.

– Coś w tym jest – mruknął Zack z ponurą miną, odpływając na chwilę.

– Mówiłeś coś? – spytał Tomek.

– Nie, nie. Dawaj, biegniemy dalej.

Polak westchnął ciężko i niechętnie podniósł się z ławki. Już po pięciu pierwszych minutach zaczął żałować, że zachciało mu się tego całego biegania z Zackiem, ale nie zamierzał się wycofywać. Jak się powiedziało A, trzeba powiedzieć też B.

A najlepiej to cały alfabet.

W kolejnym meczu drużyna Zacka wręcz zmiażdżyła drużynę przeciwną, wygrywając każdy inning co najmniej dwupunktową przewagą. Tomek od razu wysłał mu wiadomość z gratulacjami i życzeniami dobrej zabawy, bo cała drużyna szła na piwo. Tomek wracał do domu, bo umówił się z Tylerem na koleją lekcję polskiego. Ty pomagał mu też z angielskim, chociaż Tomek już coraz mniej tej pomocy potrzebował. Radził sobie naprawdę nieźle z tym językiem i ich spotkania skupiały się głównie na jego ojczystym języku. Ku jego zdumieniu, Tyler nie stracił zapału i naprawdę przykładał się do nauki. Umiał powiedzieć już coraz więcej, przeprowadzali ze sobą krótkie rozmowy i uczyli gramatyki. Dla kogoś takiego jak Tyler, którego język nie miał zbyt skomplikowanej gramatyki, język polski wydawał się nie do przeskoczenia. Tomek miał problemy z nauczaniem, bo nigdy się nad tym wszystkim nie zastanawiał, po prostu wiedział jak się coś odmienia. To szybciej Tyler zauważał pewne prawidłowości. Wkucie na pamięć tylko kilku rzeczowników odmienionych aż przez siedem przypadków niemal doprowadziła Tylera do łez, ale mimo to nie zrezygnował.

Tomek bardzo go za to podziwiał.

Siedzieli jak zwykle u niego w pokoju, rozmawiają ze sobą i śmiejąc się w najlepsze. Tomek postanowił wykorzystać to, że ma taki dobry kontakt z bratem Zacka i postanowił trochę go wypytać.

– Em, Ty… – zaczął niepewnie. – Mogę cię o coś zapytać?

Ty uśmiechnął się domyślnie, od razu wiedząc, o co chodzi.

– Nie mam pojęcia, jak często mój brat się masturbuje do twojej podobizny w swojej wyobraźni – powiedział chłopak od razu.

– Ty! –Polak rzucił w niego poduszką oburzony.

Ciemnowłosy roześmiał się, zasłaniając się rękami.

– Przecież żartowałem. No? To co chcesz wiedzieć?

– Um… To trochę głupie… – zawahał się.

– Wal śmiało.

Tomek westchnął.

– Chodzi mi po prostu o to… Znaczy… Nie wiem, jak to jest tutaj – plątał się. – Znaczy jak jest Polsce to też nie wiem, ale… ale… – Tyler spojrzał na niego z politowaniem. Policzki Tomka zaróżowiły się, ale nic nie mógł poradzić na to, że niezręcznie mu było o tym mówić. – Wydaje mi się, że jeśli się komuś podobasz i w ogóle… To ta osoba cię pyta, czy chcesz z nią być, prawda? Czy może jednak to dzieje się zupełnie automatycznie? Wiesz, całujemy się, dotykamy, mamy ochotę na więcej, więc jesteśmy razem? Bo jeśli weźmiesz pod uwagę Kacpra, bzykanie to tylko bzykanie, a nie związek. I ja… chciałbym wiedzieć, jak widzi to Zack.

Tyler patrzył na niego przez chwilę z głupią miną, więc Tomek już zaczął się zastanawiać, czy czegoś źle nie powiedział, kiedy brat Zacka rzucił.

– Jeszcze się nie bzykaliście?

– Ty!

– Um, no co? Zack by mi się w życiu nie przyznał. Dobrze, że mogę to wyciągnąć od ciebie. Ehh… A co do twojego pytania – Tyler zawahał się – to chyba nie mam dla ciebie dobrych wiadomości. – Serce Tomka zatrzepotało w piersi ze strachu. – Wydaje mi się – ale tylko WYDAJE – że Zack pytał swoich eks o chodzenie. Nie chciałbym jednak czegoś między wami popsuć, „głosząc nieprawdę”, więc nie bierz tego jakoś do siebie. Zack jak do tej pory wykazywał się fatalnym gustem, jeśli chodzi o facetów. Może boi się, że znowu popełni błąd.

Tomek zagryzł dolną wargę. Jakoś go to nie pocieszało. Mimo tego, że Tyler nie był pewny, Tomek wziął sobie do serca jego słowa. Jeśli Zack naprawdę prosił wcześniej innych o chodzenie, dlaczego nie spytał jego? Czy zrobił coś nie tak? A może po prostu coś było nie tak z nim samym? Z jakiegoś w końcu powodu Zack nie chciał nazwać tego oficjalnie związkiem, chociaż całkiem oficjalnie go całował i przytulał. Więc czemu…?

Nieufność, której wciąż się nie pozbył po incydencie w Polsce, wróciła. Nagle miał wrażenie, że Zack sobie z niego zakpił. Może się z kimś założył? W końcu z takich numerów słyną filmy amerykańskie. Może chciał się rozerwać? Pobzykać za darmo? Może szukał frajera, który po prostu mu da? A może naprawdę nie miał nic złego na myśli? Tomek nie potrafił uwierzyć w to ostatnie. Ziarno wątpliwości zostało zasiane i Polak żałował, ze w ogóle ten temat z Tylerem poruszył.

– Coś było nie tak z jego poprzednimi chłopakami? – spytał blondyn po dłuższej chwili.

Tyler podrapał się po karku.

– Ale nie powiesz mu, że ci wypaplałem, co? Bo on mnie zabije…

– Jasne, to zostaje między nami.

– Ehm… Jego pierwszy chłopak pojawił się na horyzoncie jakieś dwa lata temu. Nazywał się Patrick, był rok od Zacka młodszy. I cholerny był z niego skurczybyk. Nie lubiłem go, popsuł mi specjalnie kilka zabawek, a poza tym, był wręcz uzależniony od telefonu i Internetu. Pisał na czacie z każdym facetem, z jakim tylko się dało. Z czasem nabrał odwagi i zaczął się z nimi spotykać. Potem mogli mieć go już wszyscy. Zack oczywiście się dowiedział. Nie był zadowolony, że Patrick daje na prawo i lewo. Wybuchła awantura i Zack z nim zerwał, ale niesmak pozostał. Patrick przy rozstaniu nie przebierał w słowach. Nie wiem, co dokładnie powiedział mojemu bratu, ale musiał porządnie urazić jego męską dumę, bo potem Zack nawet nie próbował się z nikim związać, chociaż chętnych było wielu.

Tomek był zaskoczony tym, co usłyszał. Jakiś gówniarz miał przy sobie taki towar jak Zack, a dawał każdemu, kto tylko chciał? To było niepojęte! Z tego fragmentu dowiedział się kolejnej interesującej rzeczy – Zack już nie był prawiczkiem. Trochę to Tomka peszyło, że jeśli mieliby to zrobić, to właśnie on będzie tym kompletnie zielonym.

– A następny? – zapytał, nie mogąc się doczekać kontynuacji historii. Musiał, po prostu musiał wiedzieć o Zacku wszystko, co się dało! To było jak obsesja.

– Jego drugi facet był gnojkiem całkiem innego kalibru. Był starszy od Zacka o jakieś cztery lata i wszystko było z nim w porządku. Był słodki, oddany, przynosił mu kwiaty, czekoladę, zabierał go gdzie chciał, przychodził na wszystkie jego mecze i dopingował go jak mało kto. Miał, wydawać by się mogło, tylko jedną wadę.

– Hm? To taki ktoś w ogóle może mieć wady?

Tyler spojrzał na niego poważnie.

– Jason był chorobliwie zazdrosny. Na początku się wkurzał, że po meczach Zack kąpie się z innymi chłopakami i wszyscy mogą go zobaczyć nago. Denerwował się, kiedy ktoś inny go dotykał, nawet o mnie się wkurzał. Był zazdrosny o przyjaciół Zacka i z każdym kolejnym dniem coraz bardziej próbował go ograniczać. Nikt nie miał prawa na nim zawiesić wzroku, bo Jason aż się pienił ze złości. – Tyler zrobił naburmuszoną minę. – Skończyło się na tym, że zaczęli się kłócić, potem tłuc, a potem nasz ojciec złożył stosowe dokumenty do sądu, żeby uzyskać dla Jasona zakaz zbliżania się do Zacka. Parę razy dostał nieźle po dupie od ochroniarza, którego wynajęła dla Zacka mama, a potem na szczęście wyprowadził się do Nowego Jorku i słuch po nim zaginął.

Cóż, to na pewno nie rokowało dobrze dla Tomka. W końcu Zack mógł myśleć, że jest tak samo popaprany jak ta dwójka.

Westchnął ciężko. I tak nie mógł nic z tym zrobić. Nie zamierzał wyjść z inicjatywą i zapytać Zacka o chodzenie. Mimowolnie czuł, że to on pozostanie na pozycji pasywnej, jeśli zaczną się spotykać na serio, więc uważał, że to Zack powinien przejąć stery. Tomek będzie czekał na jakiś znak od ciemnowłosego przystojniaka, a jeśli nie… Cóż, o tym nie chciał na razie myśleć.

– Uch, faktycznie nie miał zbytnio szczęścia  – mruknął.

– Mało powiedziane. Naprawdę się zastanawiałem, skąd on ich brał.

– Mhm… Wiesz, ja taki nie jestem…

– Daj spokój, to nie mnie masz się reklamować – rzucił Tyler żartobliwie.

– Ty! – jęknął Tomek zażenowany. – Czemu mi to robisz?

– Próbuję cię rozweselić. Widzę, że jesteś smutny przez to, co ci powiedziałem.

Tomek tylko westchnął.

– Co ma być to będzie.

Ktoś zapukał nagle do drzwi, więc Tomek rzucił „proszę” w przestrzeń. W drzwiach pojawił się Kacper, uśmiechając się szeroko. Uniósł w górę butelkę wódki.

– Młody, dzisiaj twój szczęśliwy dzień, więc kupiłem coś porządnego, żeby to opić.

– He? – spytał Tomek, patrząc na niego jak na wariata. Tyler zamrugał.

– Twój kolega też może. Zobaczy na własne oczy, jakie tak naprawdę są możliwości Polaków.

Kacper zamknął za sobą drzwi tyłkiem. W drugiej ręce trzymał jakiś napój, którym pewnie chciał zapijać wódkę.

– Co się właściwie stało?

– Nie mówiłem? – spytał Kacper, odkręcając butelkę. – Pozbyłem się potwora.

– Potwora? – zdziwił się Tyler.

– Kogo?

– Lilith – warknął, wręcz ogłuszony tym, jak bardzo jego syn jest niedomyślny. – Pozbyłem się tej wariatki na dobre.

Tomek zrobił wielkie oczy.

– Naprawdę?

– A myślisz, że kupiłbym tę cholernie drogą wódkę bez żadnej okazji?

Tomek mimowolnie podstawił mu jedną ze szklanek, która stała akurat w pokoju. Kacper nalał wódki do tej i pozostałych dwóch, które ze sobą przyniósł pod pachą.

Ty i Kacper patrzyli zaskoczeni, jak Tomek niemal duszkiem wypił kolejną porcję, od razu podstawiając szklankę po więcej.

– On to przeżyje? – spytał Tyler. Tomek nie wyglądał, jakby pił ze szczęścia. Wyglądał, jakby zapijał smutki i Tyler miał dziwne wrażenie, że wie, co dokładnie jego przyjaciel chce wyrzucić z pamięci.

– Jasne, w końcu to Polak – odparł Kacper, delektując się swoją porcją. Przez to, że przykleił Lilith do klopa i pił z takimi gówniarzami, sam czuł się jak osiemnastolatek. Ach, to były piękne czasy! Na samą myśl, że za kilka miesięcy stuknie mu czterdzieści, miał gęsią skórkę i odruch wymiotny. Był już taki stary! Swoje trzydzieste urodziny spędził w domu. Użalał się nad sobą, wiedząc, że już jest jedną nogą w grobie. Teraz miał prawie czterdzieści i był w nim prawie dwiema. Westchnął. Ileż by dał, żeby choć przez jeden dzień mieć znowu osiemnaście lat… – To byłby wstyd, gdyby padł.

Tyler nie skomentował tego, chociaż widać było, że odpowiednia riposta już cisnęła mu się na usta.

Tomek prawie sam wyżłopał to, co przyniósł Kacper. Tyler nie chciał pić zbyt dużo, bo musiał jeszcze wrócić do domu.

Kacper nie był pewny, dlaczego jego syn nie jest szczęśliwi z tak radosnej przecież informacji, ale nie wnikał w to. Czuł pod skórą, że i tak by się nie dowiedział.

Następnego dnia Tomek miał kolejną wizytę u Ani, na którą stawił się skacowany jak jeszcze nigdy w życiu. Miał pecha, bo Ania akurat kończył gotować obiad. Gdy tylko poczuł zapach jedzenia, momentalnie pozieleniał na twarz i rzucił się do łazienki.

Nie zdążył.

– No chyba żartujesz! – krzyknęła Ania, zatrzymując się w drzwiach. Skrzywiła się, kiedy Tomkiem targnęły kolejne torsje. – W tej chwili to sprzątaj! Dopiero co skończyłam myć podłogę!

Tomek nachylił się nad muszlą klozetową, wreszcie celując tam, gdzie powinien. Gdy on zwracał to, co miał w żołądku, a za wiele tego nie było, Ania wcisnęła mu w rękę szmatę i postawiła obok niego miskę.

– Nie wychodź, dopóki nie posprzątasz! – zarządziła, po czym zatrzasnęła go w łazience. Sam zapach wymiocin sprawiał, że rzygał i sprzątał na zmianę, aż w końcu udało mu się jako tako ogarnąć łazienkę. Potem przez piętnaście minut puszczał sobie na głowę lodowatą wodę, aż poczuł się lepiej. Obiecał sobie, że już nigdy więcej nie weźmie do ust alkoholu.

Kobiety są okrutne, pomyślał wymęczony, gdy już było po wszystkim.

Skończyło się na tym, że zamiast jak zwykle rozmawiać na luzie z Anią w kuchni, wylądował w łóżku w pokoju gościnnym z zimnym kompresem na czole i talerzem rosołu w ręce, który był istnym zbawieniem dla jego rozszalałego żołądka.

– Skoro już wyspowiadałeś się mojej muszli klozetowej ze wszystkich grzechów, bądź tak miły i powtórzy to samo mnie – rzuciła kobieta ironicznie, zakładając za uszy pasmo rudych włosów. – Zacznij od tego, czemu, do cholery, tak się urżnąłeś?

– Wiesz co? – mruknął Tomek, przymykając oczy. – Nie mogę się zdecydować, czy bardziej cię lubię za to, że pomagasz mi przeżyć kaca, czy nienawidzę, że kazałaś mi te wszystkie rzygi posprzątać. – Zamyślił się chwilę, wziął głęboki oddech i zaczął opowiadać.

***

Rozdział niesprawdzony, wstawiam "z partyzanta", jak to mówi moja mama:)

Mam nadzieję, że się podobało.

Pozdrawiam!