12.Powrót

Wielkim niedopowiedzeniem byłoby uznanie, że rodzice Theo byli szczęśliwi, kiedy pojawił się na progu ich domu pewnego ciepłego popołudnia, miejscami poobijany i z niepewnym uśmiechem na twarzy.

Jego mama wyglądała, jakby nie wiedziała, czy ma płakać ze szczęścia i zadusić go na śmierć swoim mocnym uściskiem, czy może przełożyć go przez kolano i mocno przetrzepać mu skórę, jak wtedy, gdy był dzieckiem i porządnie nabroił.

Jego ojciec sam nie wyglądał o wiele lepiej, na granicy łez ze szczęścia, że jego jedyny syn wrócił bezpiecznie do domu i są jedną z tych rodzin, dla których tego typu sprawa skończyła się dobrze.

Sam Theo mógł tylko płakać, przeklinając siebie w myślach, że naraził ich na taki stres ich ból. Wiedział jednak, że lepiej było pozwolić im myśleć, że uciekł z domu niż przyznać się, że był partnerem seryjnego mordercy i latał z nim po świecie w poszukiwaniu czarownicy, która mogła mu zdradzić, jak zabić Theo i się z tej więzi uwolnić. Myślenie, że była to ucieczka z domu, było zdecydowanie bezpieczniejsze.

- Gdzieś ty był? – pytała w kółko jego matka, co chwilę go dotykając, jakby chciała się upewnić, że on naprawdę tam jest, że sobie tego nie wymyśliła.

Theo westchnął.

- Przepraszam… Po prostu… musiałem na chwilę się wyrwać i pomyśleć.

- Wyrwać i pomyśleć? – spytała jego mama, wybuchając płaczem już chyba po raz trzeci. Zużyła już prawie całą paczkę chusteczek, a nie wyglądała ani trochę, jakby jej ulżyło. – Masz pojęcie, co my tutaj przezywaliśmy? Całe noce nie mogliśmy spać, martwiąc się o ciebie! Przepadłeś jak kamień w wodę! Nikomu nic nie powiedziałeś, jak… - tu rozpłakała się tak bardzo, że nie była w stanie dokończyć.

Theo zagryzł dolną wargę i spuścił głowę, powtarzając sobie w myślach, że to i tak lepsze niż alternatywa. Przyszło mu też do głowy, że będzie musiał jak najszybciej się od nich uwolnić. Przyzwyczaić ich do tego, że go nie ma. Może wtedy jego śmierć zaboli ich mniej, gdy Damon już z nim skończy. Skoro tak zareagowali na jego zniknięcie, aż bał się pomyśleć, jak zareagują na jego śmierć.

- Czy coś zrobiliśmy nie tak? – spytał jego ojciec. – Czy też może coś jest nie tak? Coś, o czym powinniśmy wiedzieć? Theo, jeśli dzieje ci się krzywda, po prostu nam powiedz. Nie możesz sobie tak po prostu znikać. Odchodziliśmy od zmysłów, nie mając pojęcia, co się z tobą dzieje. Szukała cię policja i prywatny detektyw, ale jedyne ślady, jakie mieliśmy, prowadziły do twojego imiennika, który leciał na Antarktydę. – Theo zamarł. - Prócz tego kompletnie nic.

- Uh-huh… N-nie, nie stało się nic… Ja po prostu… ostatnio nie szło mi za dobrze, miałem potwornego doła i po prostu chciałem trochę odsapnąć. – Spojrzał na nich żałośnie. - Przepraszam, że musieliście się o mnie martwić.

- Obiecujesz, że nigdy więcej tego nie zrobisz? – spytała jego mama, patrząc na niego wyczekująco.

Szczerą odpowiedzią byłoby „nie”, ale kiedy na nią spojrzał, na jej zapuchnięte i czerwone oczy, czerwony nos, zapłakaną twarz, drżące usta… Nie potrafił tego zrobić.

- Obiecuję – skłamał. Nie mógł im tego szczerze powiedzieć i dobrze o tym wiedział.

Zadzwonił dzwonek do drzwi.

- To pewnie policja – mruknął jego ojciec, wychodząc z kuchni.

Theo odetchnął. Wiedział, że będą go maglować. Miał tylko nadzieję, że nie powiążą go w żaden sposób z Damonem. Kobieta w zaułku miała sporo czasu, żeby mu się przyjrzeć.

Do kuchni weszło dwóch policjantów i jakiś mężczyzna w garniturze. Początkowo Theo pomyślał, że to psycholog, mający sprawdzić, czy na pewno wszystko z nim w porządku. Ponura mina tego mężczyzny i jego kamienny wyraz twarzy były jednak zbyt nieprzyjemne, żeby wziąć go za osobę o takiej profesji.

Theo przeczuwał kłopoty.

Dziwny mężczyzna nie odezwał się ani słowem, kiedy policjanci zadawali mu rozmaite pytania odnośnie jego „ucieczki”. Chcieli przede wszystkim ustalić, czy to rzeczywiście była ucieczka, czy może ktoś zmusił go do opuszczenia domu wbrew jego woli. Na większość pytań Theo odpowiedział zupełnie szczerze. To zdecydowanie nie było porwanie, nawet jeśli Damon mu nim groził.

Po około połowie godziny policja skończyła swoją pracę. Zalecili mu skontaktowanie się z psychologiem, który pomoże mu rozwiązać jego problemy, wyrazili swoją radość, że się odnalazł i po chwili już ich nie było.

Cała rodzina Douglasów spojrzała na dziwnego mężczyznę, który przyszedł razem z policjantami.

- Jeszcze raz, kim pan jest? – spytał ojciec Theo.

- Och, nie przedstawiałem się. Jestem Nicolas Camel, z Agencji do spraw Monitorowania i Zwalczania Niebezpiecznych Obiektów. Mamy podejrzenia, że obecny tutaj Theo Douglas zna i ukrywa niebezpiecznego wampira, który zabił w naszym mieście już kilkaset osób.

Matka Theo spojrzała na mężczyzn z absolutnym niedowierzaniem.

- To jakiś żart! – zawołała. Theo jedynie zagryzł dolną wargę, próbując się uspokoić. Był pewnie jednym tropem z wielu, nie miał się czego obawiać, o ile mądrze to rozegra.

- Obawiam się, że nie. Skoro policja już zrobiła swoje, teraz moja kolej na zadanie kilku pytań. – Mężczyzna usiadł przy kuchennym stole naprzeciwko Theo i spytał. – Gdzie byłeś przez ostatnie tygodnie? I nie opowiadaj mi tych bzdur, co policji, nie wierzę w ani jedno słowo.

- Cóż… To pański problem.

- Moim problemem jest to, że jakiś psychopata od miesięcy morduje bezkarnie setki ludzi. Wycisnę z ciebie te informacje tak czy siak, więc lepiej mnie nie denerwuj. Co robiłeś przez ostatnie tygodnie? Jeśli twoje małe wakacje były tak niewinne jak sugerujesz, to możemy cię zbadać i sprawdzić, czy nie zostałeś w ostatnim czasie ugryziony?

- Chwileczkę, tak przecież… - zaczął ojciec Theo, ale mężczyzna tylko spojrzał na niego, pokazując mu broń pod marynarką.

- Zostałem ugryziony i to wielokrotnie – przyznał chłopak. – Miałem pecha i wpadłem na grupę głodnych wampirów. Dałem się upolować. Pogryzły mnie całego i dość konkretnie zmasakrowały. Jeden wbił mi nóż, o tutaj – Theo pokazał miejsce, gdzie ciągle miał ranę. – żeby upuścić więcej krwi. Uratował mnie pewien arystokrata.

- Arystokrata?

Theo udał, że się waha.

- Jacob. Tak się przedstawił. Okręg, w którym polowały te wampiry, należał do niego, więc je załatwił i mnie uratował. Nie chciałem nic mówić, żeby nie martwić rodziców, w końcu żyję i mam się dobrze. Tak  w ogóle, skąd niby miałbym cokolwiek wiedzieć o tym wampirze?

- Cóż, pomyślmy… Pewna kobieta zeznała, że ją i jej dziecko zaatakował i torturował młody złotowłosy wampir, który szantażował w ten sposób ciemnowłosego nastolatka z kręconymi włosami. Mimo szoku była w stanie cię narysować. Widzisz, pech chciał, że jest malarką i wzrokowcem. Przyjrzała się na tyle dobrze, że była w stanie sporządzić nam twój portret. Mało tego, nagle znikasz z miasta na prawie cztery tygodnie i hurra. Nasz morderca robi sobie wakacje od zabijania.

- Czyli co? Wróciłem i wrócił morderca?

- Och, na to wygląda, skoro wczoraj zanotowano kolejne morderstwo.

To nieprawda, cisnęło mu się na usta, ale powstrzymał się w ostatniej chwili. Niewinna osoba nie miała prawa wiedzieć, czy morderca wrócił czy nie, zwłaszcza że nie mówiono o tym w wiadomościach.

Dobry jest, pomyślał Theo. Musiał sobie dobrze przemyśleć, co powiedzieć podczas tego przesłuchania. Po pierwsze, jeśli Theo rzeczywiście byłby w zmowie z wampirem, to chciałby go odruchowo bronić i mogłoby mu się wymsknąć coś, co nie powinno. To byłby pierwszy sygnał, że Theo wie coś, czego nie powinien. Po drugie, agent skłamał na temat kolejnego morderstwa, żeby sprawdzić, czy Theo posiada jakieś informacje, jakich zwykły cywil nie powinien posiadać.

Oczywiście, facet kłamał jak z nut. Kobieta nie byłaby w stanie go dokładnie narysować. Już pomijając fakt, jak ciężkim przeżyciem musiało być dla niej spotkanie z Damonem w zaułku, stworzenie porządnego portretu pamięciowego nie było prostą sprawą. Musiałaby być jakimś geniuszem, żeby dobrze odtworzyć jego twarz na kartce. Poza tym, niby dlaczego miała im rysować Theo? W pierwszej kolejności powinna się skupić na Damonie i to jego rysy zapamiętać. To on był napastnikiem. Zapamiętanie ich obu nie wchodziło w grę.

- To po prostu zbieg okoliczności! – oburzył się Theo. – Nie możecie tak po prostu nachodzić ludzi, bo…

- Nie wierzę w zbiegi okoliczności – przerwał mu agent, patrząc na niego spod lekko zmrużonych powiek.

- To wszystko to za mało, żeby oskarżać naszego syna – powiedziała matka Theo.

- Ach, no przecież! Zapomniałem o najważniejszym. Pomyślmy. Jednego dnia twoja koleżanka, Klara Sommer, wpada pod samochód i cudem uchodzi z życiem. Jest to też dzień, kiedy Liam Anderson i Zain Evans zostają zamknięci w hali gimnastycznej z czterema krwiożerczymi dzieciakami.  Jedyny twój przyjaciel, który nic nie zgłosił, to Dennis McCarter, ale to mnie w sumie zbytnio nie dziwi, skoro jest wampirem. Z pewnością umie o siebie zadbać i nie zgłosiłby czegoś takiego.

- Theo, to prawda? – spytała jego mama.

- Z tymi wypadkami? – Nastolatek spojrzał na nią. – Tak, faktycznie przytrafiło im się coś takiego. Nie oznacza to jednak, że mam z tym coś wspólnego!

Theo miał nadzieję, że żaden z jego przyjaciół nie sypnął go przypadkiem. Bo jeśli tak, to miał już pozamiatane.

- To teraz przedstawię ci całą sytuację. Ktoś atakuje wszystkich twoich przyjaciół. Nie wygląda mi to na próbę ich zabicia, raczej nastraszenia. Ciebie. Cokolwiek od ciebie chce, nie wychodzi mu, więc posuwa się dalej. Torturuje na twoich oczach kobietę i malutkie dziecko. Nie wytrzymujesz i się zgadzasz, żeby ich ocalić. Wampir dostaje to, czego chce, koniec z dziwnymi wypadkami, których w żaden sposób nie można do niczego podpiąć. Potem nagle opuszczasz miasto i nasz morderca znika razem z tobą, a potem pojawia się magicznie tego samego dnia, co ty.

Theo pokręcił głową. Facet wiedział, jak zapędzić go w kozi róg, to było pewne. Przedstawił to w taki sposób, że nawet niewinna osoba zaczęłaby się wahać.

- Ach, no i zapomniałem o najlepszym! Wampir wołał do naszego szantażowanego chłopaka „Theo”. Za dużo tutaj zbiegów okoliczności, co, THEO?

- To nieprawda! – wytknął mu chłopak. - Zmyślił pan to wszystko, żeby zmusić mnie do gadania, ale ja nic nie wiem o żadnym wampirze, który morduje ludzi! Jesteście aż tak zdesperowani, żeby go złapać?! Cóż, ja wam nie pomogę, bo zwyczajnie nic o nim nie wiem!

- Theo… - Wzrok mężczyzny lekko złagodniał. – Nie mam pojęcia, czego wampir może chcieć od zwykłego nastolatka, ale jeśli Damon cię szantażuje, to po prostu mi o tym powiedz. Nasza agencja zapewni ochronę tobie i twoim przyjaciołom na czas, kiedy będziemy rozprawiać się z tym wampirem, ale musisz nam pomóc. Bez ciebie mamy związane ręce.

Jeszcze jakiś czas temu powiedzenie policji o tym wszystkim było niezwykle kuszące, ale teraz jakoś… nie mógł. Po pierwsze wiedział, że nie byliby w stanie obronić ich przed Damonem, po drugie nie sądził, żeby dali mu radę. Damon był zbyt silny, zbyt sprytny, żeby jedna organizacja dała radę zrobić z nim porządek. Ufanie takim ludziom nie było wyjściem z sytuacji.

- Damon? – spytał Theo. – To jego imię? Damon?

- Theo, twoi koledzy zeznali, że szantażuje cię wampir o tym imieniu.

Nastolatek uniósł brwi i odpowiedział spokojnie:

- To ciekawa, zważywszy na to, że nie znam nikogo o takim imieniu.

Agent patrzył na niego krótką chwilę, po czym pokręcił głową i wstał, mówiąc:

- Okej. Rozumiem. Jakbyś zmienił zdanie – wyciągnął z kieszeni wizytówkę i podał mu ją – to daj mi znać. Chętnie z tobą porozmawiam. Sam znajdę drogę do wyjścia. – Obrócił się na pięcie i po chwili już go nie było.

Theo odetchnął z ulgą. Udawanie idioty zawsze było najlepsze w takich sytuacjach. Wiedział, że i tak mu nie odpuszczą i pewnie będą go śledzić, ale o to nie musiał się martwić. Damon był zbyt sprytny, żeby dać się tak po prostu złapać.

- Theo… - zaczął ostrożnie jego ojciec. – Czy mi się wydaje, czy jakiś czas temu zaatakował cię jakiś wampir?

Chłopak westchnął i podrapał się po głowie.

- Tak, ale to był jednorazowy przypadek. Prócz tego ataku na Liama i Zaina nie zdarzyło się nic dziwnego – wzruszył ramionami, desperacko próbując się powstrzymać przed słowotokiem. Tylko winni się tłumaczą.

Mimo jego usilnych starań jego rodzice nie wyglądali na przekonanych.

- Zostawmy to teraz – jego mama pokręciła głową. – Zaraz będzie obiad. Odgrzeję nam to, co było wczoraj. Z nerwów zrobiłam dwa razy więcej niż normalnie.

- Pójdę na górę po swój telefon. Liam i reszta pewnie będą chcieli wiedzieć, że wróciłem- zakomunikował Theo.

Nikt nie wyraził słowa sprzeciwu, więc Theo poszedł do swojego pokoju. Włączył telefon, który po krótkiej chwili zaczynał wibrować raz za razem. Przyszły mu na niego dziesiątki wiadomości od jego przyjaciół jak i dalszych znajomych. Wszyscy musieli być nieźle poruszeni jego zniknięciem. Najwięcej esemesów miał od Liama, całkiem sporo od Klary, Zaina i Dennisa. Theo uśmiechnął się i pokręcił głową. Liam był genialny. Wiedział, że Theo nie weźmie telefonu, ale codziennie pisał u dzwonić do niego, żeby zachować pozory.

Wysłał zbiorową wiadomość do Liama, Zaina, Dennisa i Klary:

„domek słodki domek J kto wbija na popołudniową drzemkę?”

Przez chwilę wahał się nad Klarą, bo jako jedyna nie wiedziała o tym wszystkim, co rzeczywiście kryło się za jego zniknięciem. Nie bardzo też wiedział, czy powinien pisać do Zaina, bo teoretycznie chłopak nie należał do ich paczki. Wiedział jednak o całej sytuacji, więc miał prawo wiedzieć, co działo się przez ostatnie tygodnie. Theo jakoś nie sądził, że jego przyjaciele mogą być w niebezpieczeństwie. Damon czasami się wściekał i irytował, ale przez większość czasu był zupełnie spokojny. Nie miał powodów, by krzywdzić jego przyjaciół. Opowiedzenie im całej historii wydawało się całkiem bezpieczne.

Liam odpisał mu po niecałych trzydziestu sekundach:

„będziemy za h”

Potem Dennis:

„jaaa”

I Klara:

„jasne, ośle <3”

Theo uśmiechnął się tylko. Zdążył zjeść obiad i chwilę pogadać z rodzicami, kiedy jego przyjaciele zaczęli szturmować jego dom. Pierwszy był Liam z Zainem, potem przyszedł Dennis, a na końcu Klara. Wszyscy uściskali go mocno – nawet Zain – i wyrazili radość z powodu jego powrotu. Theo widział, że cała trójka chłopaków wręcz skręca się, żeby posłuchać co się u niego ostatnio działo, ale nikt nie chciał puścić pary z ust przy Klarze.

Siedzieli i gadali w jego pokoju przez ponad bite dwie godziny. W większości gadali oni, bo Theo powiedział z przepraszającym uśmiechem, że nie chce o tym rozmawiać i nikt nie próbował go ciągnąć za język. Gdy wreszcie Klara spojrzała na zegarek i orzekła, że musi już iść, bo dostała szlaban od rodziców za uciekanie ze szkoły, Dennis niemal wyrzucił ją za drzwi, żeby szybciej poszło.

- No, dobra, gadaj, gadaj, gadaj! – wyszeptał podekscytowany Dennis.

- No nie wiem… Był tutaj dzisiaj jakiś dziwny gościu. Może założył mi podsłuch w pokoju? – Theo uniósł brwi.

Liam uśmiechnął się szeroko.

- Zająłem się tym, nie musisz się martwić.

- Zająłeś? – zdziwił się Zain.

- No przecież nie pozwolę im nas podsłuchiwać. Zamontowali pluskwy też u mnie, ale Internet wie, jak sobie poradzić z takimi rzeczami. Myślę, że możemy spokojnie gadać. Więc? Co się działo przez ten czas?

- Rany, aż nie wiem od czego zacząć. Byliśmy w Nowym Jorku i Jacoba, wujka Damona, ale zbytnio nie umiał nam pomóc. Ktoś nas w ogóle zaatakował jak byliśmy w bibliotece i szukaliśmy informacji, ale nieważne. A, no i zaatakowała mnie grupa wampirów, ale udało mi się zwiać. W każdym razie, Jacob dał nam namiar na czarownicę, która mogła wiedzieć, jak przerwać więź, więc do niej polecieliśmy. – Theo uśmiechnął się szeroko. – Na Antarktydę.

- Pierdolisz! – Zain spojrzał na niego wielkimi oczami.

Dennis tylko pokręcił głową z niedowierzaniem. Theo opowiedział im o wszystkim, co wydarzyło się na Antarktydzie - Liam parsknął śmiechem, słysząc historię z niedźwiedziem – i potem po powrocie do Nowego Jorku.

- Straciłem sporo krwi, więc Damon wolał poczekać, aż stanę na nogi, zanim przylecieliśmy z powrotem tutaj.

- Czy tylko ja mam wrażenie, że to jakaś grubsza sprawa? – spytał Dennis. – Te wszystkie ataki na pierwsze wampiry i w ogóle. To dziwne. Kto mógłby chcieć coś takiego zrobić?

- Wszyscy pewnie i tak podejrzewają Damona, winny czy nie – powiedział Liam, po czym zmarszczył brwi. – Co jeszcze wydarzyło się przez ostatnie tygodnie? Wcześniej jakoś… cholernie się go bałeś, a teraz wydajesz się o wiele spokojniejszy.

- Damon był jedną z niewielu osób, która nie chciała mnie zabić podczas tej wyprawy – zażartował Theo. – A tak serio, to po prostu spędziłem z nim trochę czasu i chyba się przyzwyczaiłem? Znaczy, tak mi się wydaje. Mówi otwarcie, jak bardzo będzie zadowolony, kiedy już będzie mógł mnie zabić, ale na razie chyba nie muszę się o to martwić. Znaczy, tak mi się przynajmniej wydaje.

- Aż nie mogę w to wszystko uwierzyć! – jęknął Dennis, aż podskakując w miejscu. – Wierciłem Jonasowi dziurę w brzuchu ilekroć nadarzyła się okazja, a nadarzała się co jakieś pół godziny, i dopiero kilka dni temu przyznał, że więź rzeczywiście istnieje i że o niej wiedział od początku, chujek jeden! A gdy go zapytałem, co zrobił ze swoim partnerem, tylko pokręcił głową i olał mnie. Ja nie wiem, jaki on ma problem, ale zaczyna mnie wkurzać. Nie znoszę tej jego tajemniczości.

- Wie może, jak ją zerwać?

- Chyba nie? Znaczy, taki mi powiedział, ale ostatnio bezczelnie mnie okłamał, więc nie mam pojęcia.

Theo westchnął i powiedział z przekąsem:

- Czarownica wyjaśniła Damonowi, że trzeba zmajstrować dziecko z osobą, z którą jest się związanym, żeby przerwać więź, to ją zapytał, czy ma coś dla mnie, żeby mógł mnie zapłodnić. – Zain parsknął śmiechem. Liam spojrzał na niego rozmaślonymi oczami. – On jest niemożliwy. Gdyby nie te jego cholerne polowania na mieście, wszystkie te akcje byłoby o wiele zabawniejsze.

- Dla mnie najważniejsze, że wróciłeś w jednym kawałku – powiedział Liam. – Miałem potworne wyrzuty sumienia, że ukrywam prawdę przed policją.

- Policja nie byłaby mi w stanie pomóc – zaprotestował Theo.

- Może, ale i tak czułem się podle. Na szczęście wróciłeś.

- Dość tych ckliwości, bo się porzygam. Chodźcie, idziemy na miasto się trochę wyluzować. Może pograć w parku w nogę. Hmm? – zaproponował Dennis.

Theo wzruszył ramionami. Granie w piłkę nie było złym pomysłem, dawno już tego nie robił. Wampir miał racje, ruch na świeżym powietrzu dobrze im wszystkim zrobi. Potrzebował też powrotu do normalności chociaż na krótką chwilę.

W drodze do parku Theo obserwował przemawiających się Liama i Zaina. Liam próbował uświadomić Zaina, że palenie jest złe i może prowadzić do raka płuc oraz impotencji, a Zain nonszalancko wzruszał ramionami i powtarzał, że na coś przecież trzeba umrzeć. Dennis tez ich obserwował i rzucał Theo porozumiewawcze spojrzenia. Theo się tylko uśmiechał.

- Chodźmy skrótem – zaproponował wampir, przechodząc przez dziurę w siatce i wchodząc w boczną uliczkę. Była o wiele węższa niż ulica, którą szli wcześniej, pełno na niej było śmietników i ogólnie nie robiła najlepszego wrażenia.

- O, nie, nie! – zaprotestował Theo, kręcąc głową. – Zawsze, ale to zawsze, kiedy znajdę się w tego typu uliczce, dzieje się coś złego. Damon chciał mnie w takiej zabić, to samo z wampirami w Nowym Jorku, w podobnej Damon znęcał się nad tą kobietą i dzieckiem i…

- Nie marudź. To tylko przypadek – uciął Dennis. – Chodź, zobaczysz, że nic się nie stanie.

Liam tylko wzruszył ramionami, przeszedł przez siatkę i poszedł za Damonem. Zain po chwili już szedł obok nich. Theo zagryzł dolą wargę, wahając się, aż w końcu westchnął i poszedł za przyjaciółmi. Dennis pewnie miał rację, to był zwykły przypadek…

Ledwo zdążył to pomyśleć, a coś uderzyło Dennisa i popchnęło go mocno na ścianę. Pozostała trójka zamarła.

Napastnik stanął niedaleko Zaina i Liama, patrząc na Dennisa ze zmarszczonymi brwiami.

- Damon? – zdumiał się Theo. – Co ty wyprawiasz?

Damon go zignorował.

- Gdzie jest Jonas? – spytał wampir, podnosząc nastolatka z ziemi. Dennis spojrzał na niego ze zdumieniem.

- Pałuj się.

- Kolejny raz nie powtórzę. Gdzie jest Jonas?

- W domu, a gdzie ma być?! – Dennis spojrzał na niego z niezadowoleniem. – Puszczaj.

- Najpierw… trochę się z tobą zabawię.

Damon złapał Dennisa za kark jedną ręką, a drugą wymierzył mu silny cios w twarz. Głowa Dennisa odskoczyła do tyłu, a z jego ust polała się krew.

- Damon, przestań! – zawołał Theo. Zrobił ruch, jakby chciał do niego podejść, ale wzrok Damona przyszpilił go do ziemi w miejscu, gdzie stał. – Dlaczego musicie wplątywać nas we wszystkie wasze cholerne porachunki?!

- Nie mieszaj się, to nie twoja sprawa – odparł tylko Damon, po raz kolejny uderzając młodszego wampira.

- Za to moja na pewno – odezwał się głos obok.

Zain odskoczył, kiedy nagle dosłownie znikąd pojawiła się obok niego kolejna postać. Był to mężczyzna o niemal białych, długich, luźno spływających mu po plecach włosach. Miał szare oczy. Z jego twarzy nie dało się kompletnie nic wyczytać.

- Jonas – skomentował Damon, puszczając Dennisa i skupiając swoją uwagę na swoim wuju. Dennis upadł na ziemię, masując sobie szyję. – Zdaje się, że musimy pogadać.

 ***

Tym razem mała przerwa w akcji. Rozdział niesprawdzony.

Pozdrawiam!