14.Twarzą w twarz

Kiedy Bill wysiadał z tramwaju i szedł do szkoły na początku grudnia, dokładniej w
Mikołajki, zdał sobie sprawę, że czas bardzo szybko mu poleciał, odkąd zaczął się kolegować z Tomem, Gustavem i Georgem. Jeszcze nigdy nie czuł się w szkole tak komfortowo.

Uśmiechnął się lekko do siebie, poprawiając torbę z książkami na ramieniu.

– Bill!

Obejrzał się i parsknął, kiedy zobaczył Gustava biegnącego w jego stronę i ślizgającego się na śniegu, który spadł w nocy, a w chwili obecnej zamienił się w ciemną, okropną chlapę.

– Cześć, Gustav – odparł, unosząc kpiąco brew, kiedy tuż przed nim kolega się poślizgnął i w ostatnie chwili złapał go za ramię, żeby utrzymać równowagę. – Spieszysz się gdzieś?

– Co powiesz na to, żeby dzisiaj trochę pograć u mnie? – spytał. – Bo Tom i Georg już się zgodzili, ale żaden nie mógł cię złapać.

Bill nie zamierzał komentować, czemu. Dzień wcześniej miał z Tomem drobną sprzeczkę i tak całkiem przypadkiem rzuciło mu się telefonem. No i jego telefon, oczywiście, umarł. Na zawsze. Nic więc dziwnego, że nie mogli się zdzwonić.

– Mały kłopot z telefonem – powiedział tylko. – Jadę dzisiaj po nowy. I jasne, możemy pograć. O której?

– Georg nie przychodzi dzisiaj do szkoły, bo jedzie do dentysty. Tom mówił, że on będzie normalnie, ale – zawahał się – nie wiedział, czy będziecie dzisiaj ze sobą gadać.

– Powiedział ci coś innego, prawda? – spytał Bill, mrużąc oczy.

Gustav zarumienił się i spojrzał w bok.

– Powiedział, że masz okres i woli poczekać, aż ci przejdzie – burknął.

– Zabiję go – odparł słodko Bill, po czym odwrócił się na pięcie i pomaszerował do szkoły.

– To o której przyjdziesz? – zapytał Gustav.

– Przyjdę z Tomem – odkrzyknął i wszedł do szkoły. – Ja mu dam okres – mruknął do siebie.

Wszedł na drugie piętro, gdzie mieli mieć pierwszą lekcję i stanął pod oknem. Przywitał się z innymi, ale nie rozmawiał z nikim dłużej. Alana nie było; chorował, a Tom się jeszcze nie pojawił. Standard.

Gdy wreszcie Dredziarz przyszedł, przyglądał mu się podejrzliwie. Podszedł do niego i wskoczył na parapet tuż przy Billu.

– Przeszło ci po wczorajszym? – spytał jakby nigdy nic.

– Dla twojej wiadomości, wcale się na ciebie nie obraziłem – wycedził Bill. – A przynajmniej nie wczoraj. Po prostu zepsuł mi się telefon. Jadę dzisiaj po nowy.

– I to tyle? – zapytał Tom. – Bo wczoraj brzmiało to o wiele poważniej.

Bill nadął śmiesznie policzki, odwracając głowę od Toma. Nie chciał się przyznawać, że dla niego to jest poważna sprawa. Chciał, żeby Tom przyjechał do niego w święta, żeby oficjalnie przedstawić go jako swojego chłopaka. Tom jednak kategorycznie mu odmówił i powiedział, że matka chce go zabrać na święta do jakiegoś swojego znajomego, bo ma dla niego niespodziankę. Nie powiedziała mu, co to za niespodzianka ani gdzie pojadą, więc było mało prawdopodobne, że w ogóle będzie gdzieś w pobliżu. Bill okropnie się wkurzył, że w tym wieku Tom nie potrafi dać matce do zrozumienia, że chce spędzić święta po swojemu. Dredziarz z kolei nie zamierzał tańczyć, jak mu Bill zagra. Jeśli matka go o to poprosiła, naprawdę musiało jej na tym zależeć. Bill może przedstawić go swojemu wujkowi w każdej chwili, nic nie stało na przeszkodzie. Jasne, że miło by było spędzić te święta razem, ale skoro wyszło jak wyszło, nie zamierzał jakoś bardzo z tego powodu rozpaczać. Będzie jeszcze Sylwester, na którego już się umówili u Gustava. Tomowi zależało, żeby to było właśnie u niego, bo Gustav wciąż czasami wydawał się niepewny w ich towarzystwie. Tom chciał, żeby Gustav poczuł się jednym z nich i wyrażał swoje zdanie bez obawy o ich reakcję. Jasne, że często się wypowiadał i tak dalej, ale jeszcze nie było to tak swobodne zachowanie jak ich trójki. I nie chciał też, żeby jakiekolwiek przytyki Gus traktował poważnie.

– Po prostu mi na tym zależało – burknął Bill, autentycznie przybity. – Myślałem, że się zgodzisz.

– Już ci powiedziałem, że to po prostu nie zależy ode mnie. Mama już wcześniej mi powiedziała, że tym razem jedziemy do kogoś innego. I jest to jedna wielka tajemnica. Widzę, że strasznie się z tego powodu denerwuje i nie chcę jej jeszcze bardziej kręcić. Nie wiem, ile czasu tam spędzę. Być może wrócę do domu i wtedy przyjdę, ale jeśli nie, to nie.

Bill westchnął tylko i nic więcej już nie powiedział. Ręka Toma wdrapała się po kryjomu na jego bok i pogłaskała go uspokajająco.

– Mam dla ciebie czekoladę – mruknął Dredziarz prosto do jego ucha.

– Chciałeś mnie oswoić czy co? – parsknął Bill.

– Ty już jesteś oswojony – odparł chłopak z lekkim uśmiechem. – Dzisiaj Mikołajki. Muszę dbać o swoją dziewczynę.

Czarny spojrzał na niego z oburzeniem.

– Dziewczynę? Walnął cię ktoś kiedyś w twarz?

Tom uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi, widząc jego minę.

Zadzwonił dzwonek i nagle, nie wiadomo skąd, pojawiła się nauczycielka. Otworzyła drzwi do klasy, wpuszczając ich do środka. Tom zeskoczył z parapetu i razem z Billem poczłapali za resztą na zajęcia.

Zajęli ławkę na samym końcu przy ścianie, gdzie byli najmniej widoczni. Na tych lekcjach najczęściej grali w jakieś gry, pisali ze sobą albo zwyczajnie się poszturchiwali, kiedy coś im nie pasowało. Ogółem bawili się bardzo dobrze.

Od razu po lekcjach pojechali do Gustava samochodem Hagena. Bill wcinał czekoladę, którą dostał od Toma. Tak mu smakowała, że nawet nie chciał się podzielić. Tom i Georg jednak nie narzekali – byli wdzięczni, że Bill choć przez chwilę jest cicho. Znoszenie go na okrągło było czasami męczące. Oczywiście, wyolbrzymiali jego wady, ale Bill potrafił się panoszyć.

Gdy weszli do garażu, zobaczyli Gustava, siedzącego po turecku na złożonym kocu i patrzącego na coś z konsternacją.

– Masz głupią minę – stwierdził Georg.

Gus uśmiechnął się do nich lekko.

– Cześć. Już rozejm? – spytał, patrząc na Billa i Toma. Obaj chłopcy prychnęli jak na komendę.

– Nie kłóciliśmy się przecież – odparli chórkiem.

Hagen skrzywił się tylko lekko. Coś tu serio śmierdziało i fakt, że nie potrafił tego rozgryźć, okropne go denerwowało. Coś NA BANK łączyło Billa i Toma. Nie mógł tylko, do jasnej ciasnej anielki rozgryźć, co.

– Co się tak gapiłeś w tą podłogę? – zapytał Bill, marszcząc brwi.

Gustav podrapał się po karku.

– Znalazłem ogłoszenie, że szukają zespołu do grania w takim jednym klubie i w ogóle. Ten, kto wygra, zostanie tam zatrudniony, chyba że nie będzie nikogo naprawdę dobrego. Konkurs zostanie przeprowadzony podczas otwarcia, więc nawet jeśli się przegra, jest szansa, że ludzie cię zapamiętają. Mogłoby być fajnie, jak byśmy tam wystąpili czy coś – głos Gustava cichnął z każdą chwilą, gdy zobaczył dziwne miny kolegów.

– Kiedy ten konkurs? – zapytał Georg.

– Em… Za dwa tygodnie.

– Tuż przed świętami? – zdziwił się Tom.

– „Tuż prze świętami” to jeszcze nie święta – odparł Bill, szturchając w bok swojego chłopaka. – Ja jestem za. To może być niezła zabawa, no i przy okazji zobaczymy, czy są jakieś inne dobre zespoły w okolicy.

– A co to ma do rzeczy?

– Jak Hagen będzie za dużo podskakiwał to go wykopiemy – stwierdził Czarny, pokazując koledze język. Hagen pokazał mu środkowy palec.

– Czyli mam nas zgłosić?

– Jasne… A teraz grajmy, zanim dojdzie do rękoczynów – rzekł Tom, odciągając Billa od Hagena.

Zabrali się za piosenki, które sami napisali. Grali też piosenki innych zespołów, bo swoich własnych mieli tylko kilka. W klubie zapewne też będą grali czyjeś piosenki. Po dwóch godzinach, kiedy Bill już miał dość wydzierania się do mikrofonu, usiedli na kocu, na którym wcześniej siedział Gustav, i zaczęli debatować o nazwie zespołu. Siedzieli bite cztery godziny, nie mogąc się na nic zdecydować. Każda wydawała się głupia i banalna. To cud, że nie rzucili się sobie do gardeł, kiedy bezlitośnie komentowali pomysły kolegów.

Po tych czterech dłuuuugich godzinach, wstępnie zdecydowali się na Devilish, aczkolwiek była to niezwykle popularna i tandetna nazwa. Chwilowo jednak woleli nazywać się tak niż wcale. Nazwę przecież zawsze można zmienić.

– Jeśli do piątku nie znajdziemy jakiejś innej, lepszej nazwy, zgłoszę nas z tą – powiedział Gustav, ziewając i przeciągając się. – A teraz chyba pora kończyć. Muszę jeszcze odrobić lekcje, bo inaczej mama mnie zabije.

– Wyglądała na sympatyczną – powiedział Tom, szukając czegoś w swojej torbie.

– Jakby cię pogoniła miotłą z kuchni tak jak mnie ostatnio, zrozumiałbyś, o czym mówię.

Cała trójka parsknęła śmiechem. Gustav spojrzał na nich krzywo, ale nic więcej nie powiedział.

Tom i Bill wpakowali się koledze do samochodu, nawet nie pytając, czy ich podwiezie. Georg nie miał na to najmniejszej ochoty, ale kiedy mu powiedzieli, że albo ich odwiezie, albo śpią u niego, zdecydował się przemęczyć i podrzucić ich do domów. Najpierw wysadził Billa – tej gaduły wolał się wcześniej pozbyć – a potem Toma, który milczał całą drogę.

Milczenie nie było do niego podobne.

– Coś się stało? – zapytał Georg. Fakt był taki, że naprawdę lubił swoich kolegów z „zespołu”. Narzekał na nich, obrażał, wyśmiewał, ale byli dla niego prawdziwymi przyjaciółmi i tak ich traktował. Nie potrafił nawet okazywać ludziom więcej uczuć czy być dla nich miłym. Był jaki był i miał nadzieję znaleźć osoby, które takim będą go akceptowały.

Ku jego zdumieniu, znalazł.

– Mam złe przeczucia – stwierdził Tom zamyślony.

– Odnośnie konkursu? – spytał Georg.

Tom pokręcił przecząco głową. Jego oczy wydawały się dziwnie puste i zaszklone w mdłym świetle ulicznych lamp.

– Niee… To coś innego. Nie potrafię ci tego wyjaśnić. Czuję taki… niepokój. Jakby miało się wydarzyć coś naprawdę złego. Nigdy wcześniej się tak nie czułem.

– Przerażasz mnie.

– Wiem jak to brzmi – Tom zaśmiał się wymuszenie. – Ale to uczucie… Mam je, odkąd mama mi powiedziała o tym, że wyjeżdżamy na święta. To głupie, ale ani na chwilę nie mogę przestać o tym myśleć. Pewnie myślisz, że zwariowałem.

Georg pokręcił tylko przecząco głową.

– Może to tylko chwilowy dyskomfort. A jeśli nie, cokolwiek się stanie, nie jesteś sam.

Dredziarz uśmiechnął się lekko na te słowa.

– Nie wierzę, że to ty mi to mówisz.

– Spadaj już stąd zanim cię walnę w łeb.

Tom zaśmiał się, tym razem zupełnie szczerze. Pozbierał swoje rzeczy, pożegnał się i poszedł do domu. Georg jeszcze przez chwilę obserwował, jak Tom idzie przez duże podwórko w kierunku drzwi, za którymi po chwili znika. Był ciekawy, o co mogło chodzić. Rozmowa z Tomem zdecydowanie go zaintrygowała. I trochę mu współczuł. Billowi zresztą też.

Cała jego sympatia do Billa przeszła mu w nocy, kiedy jego telefon rozdzwonił się o drugiej nad ranem. Georg nie znosił być budzony w nocy, a ten patafian robił to już drugi raz. No, wtedy dzwonił Tom, ale Georg nie miał złudzeń, kto wpadł na ten pomysł.

– MAM!

– Mmmm…?

– Georg, obudź się! Mam nazwę.

– Heeee…?

– GEORG!

Szatyn aż podskoczył i z wielkim trudem rozkleił zaspane powieki. Rozejrzał się nieprzytomnie po swoim pokoju, w którym było zdecydowanie za ciemno, żeby wstawać. Spojrzał na zegarek na szafce nocnej i jęknął. 2.30. Jeśli to nie jest powód, żeby utopić Billa Kaulitza przy najbliższej okazji, to już nie wiedział, co może nim być. Skarcił się za to, że zapomniał wyłączyć dźwięki w telefonie.

– Czego ty, kurwa, chcesz?! – warknął do słuchawki.

Usiadł na łóżku poirytowany. Najchętniej by coś rozwalił.

– Mam nazwę dla naszego zespołu. Przyśniła mi się.

– Co? Pojebało cię do reszty? Nie mogłeś mi o tym powiedzieć rano?

Drzwi do jego pokoju skrzypnęły i Georg zobaczył swojego ojca, zaglądającego do środka ze zdumieniem.

– Czemu tak przeklinasz? I nie śpisz? – spytał ojciec.

Hagen popatrzył na niego ponuro. Ojciec zawsze cię czepiał, kiedy przeklinał, kiedy chciał zapalić, kiedy chciał iść na imprezę. Nie obchodziło go, że już jest pełnoletni i mu zwyczajnie wolno. Georg nie wiedział, czy on w ten sposób okazuje mu swoje rodzicielskie uczucia, czy po prostu czepianie się jest w jego naturze.

– Bill dzwoni – burknął.

Mężczyzna uniósł brwi.

– O tej godzinie?

– Dlatego właśnie przeklinam – odparł Georg z prostotą osoby, która jeszcze się nie do końca obudziła.

– Rozumiem. Idź zaraz spać, bo jutro będziesz miał problemy ze wstaniem. Dobranoc.

– Dobranoc.

– Georg… Miałem dziwny sen. Byliśmy w Japonii, w Tokio… Trochę starsi, ale nadal my! Gustav nie nosił okularów, bo miał szkła kontaktowe. I byliśmy tam, żeby zagrać koncert. Pierwszy niemiecki zespół dający koncert w Tokio! Wow, zawsze o tym marzyłem. I oni nazywali nas…

– Pojebało cię do reszty!

– Wcale nie! – oburzył się Czarny. Na gust Georga był zbyt podekscytowany jak na tę godzinę, do cholery. – Oni nazywali nas Tokio Hotel.

Hagen już otworzył usta, żeby go wyśmiać za ten głupi pomysł, bo po pierwsze, „grali” koncert w Tokio, to było marzenie Billa i to Tokio tak automatycznie zaplątało mu się gdzieś w nazwie, a po drugie nie ma takiej opcji, żeby komuś mogła przyśnić się nazwa zespołu, który tej nazwy nie ma i na gwałt potrzebuje. Zaraz jednak zdał sobie sprawę, że słysząc słowa „Tokio Hotel” od razu instynktownie myśli się „Czemu akurat Tokio Hotel?” To jest jeden z najlepszych sposobów, dzięki którym ludzie będą ich zapamiętywać. Muszą tylko dobrze grać, ale o to się jakoś nie martwił.

– Georg? Jesteś tam? – spytał Bill, czekając z zapartym tchem na jego odpowiedź.

– Taa… Jestem. Słuchaj, może przedyskutujmy to w szkole? Brzmi całkiem nieźle, ale i tak musimy pogadać z Gustavem i Tomem. Chyba że już to zrobiłeś?

Wydawało się logiczne, że Bill zadzwoni w pierwszej kolejności do Toma.

– Było zajęte jak zadzwoniłem – odparł ponuro.

– Zajęte? Zajęte w sensie że on z kimś rozmawiał? – spytał Georg zdumiony. – O tej godzinie?

– Na to wygląda – odparł Bill. – Wydaje mi się, że z Gustavem, bo on też miał zajęte, jak próbowałem. Nie chciałem cię budzić, wiem, że strasznie cię to wkurza, ale skoro z nimi nie mogłem się połączyć, to chciałem się z kimś podzielić tym odkryciem.

– A–aha… dobra. Pogadamy rano, ja teraz chcę wreszcie iść spać. I się wyspać! Nie dzwoń do mnie, chyba że przyśnią ci się numery w Lotto, jasne?

– Jasne. To do jutra.

Georg z ulgą się rozłączył. Paplanina Billa o trzeciej nad ranem to dla niego zdecydowanie za dużo.

Pierwszej lekcji nie miał żaden z nich, więc postanowili przyjść pół godziny wcześniej niż zazwyczaj, żeby to przegadać. Georg nie przyznałby się do tego, ale też był podekscytowany wybieraniem nazwy dla ich zespołu. Grał na basie bo lubił, nigdy nawet mu nie przyszło do głowy, żeby założyć zespół. A teraz proszę, w jednym był.

Pierwszy przyszedł Bill, zaraz po nim pojawił się Georg, od razu zaciskając ręce na szyi Czarnego za nocną pobudkę. Gdy go wreszcie puszczał i pozwalał mu złapać oddech, po schodach wdrapał się Gustav.

– Cześć. Toma jeszcze nie ma? – spytał blondyn.

– Nie, ale pewnie zaraz przyjdzie. Ma jeszcze trochę czasu. Słuchaj, mam genialny pomysł na nazwę – rzucił Bill rozradowany. – Śniła mi się w nocy i od razu mi się spodobała. Byliśmy wtedy w Tokio. To w Japonii.

– Wiem, gdzie jest Tokio – odparł zszokowany Gustav. Hagen zmarszczył brwi, patrząc na niego ze zdziwieniem. Bill nadal opowiadał i jedynie uśmiechnął się do Toma, gdy ten pojawił się na schodach, rozpinając swoją nową kurtkę. Gdy usłyszał, co Bill mówi, zwolnił kroku i wyglądał na tak zszokowanego, że Georg jeszcze nigdy nie wiedział u niego takiego wyrazu twarzy.

Tom powoli wszedł na górę, blady, a po uśmiechu, który widniał na jego ustach jeszcze chwilę temu, nie było śladu.

Gustav również wyglądał na zszokowanego i Hagen nie rozumiał, dlaczego. Gdy Bill skończył, pytając się, co myśl o tej nazwie, Tom złapał Gustava za ramię i pociągnął go do tyłu, zanim ten zdążył się odezwać.

– Co jest z wami? – zapytał Bill naburmuszony. – Podoba się wam czy nie?

Tom odetchnął głęboko i uśmiechnął się blado.

– Jest super. Ja jestem za.

– Ja też.

– I ja.

– Czyli ustalone. Nasz zespół będzie się nazywać Tokio Hotel.

– Zagadaj Billa – szepnął Hagen do Gustava. Gdy ten to zrobił, Georg wziął Toma na bok. – Co się dzieje?

– A co ma się dziać? – zapytał Tom lekko trzęsącym się głosem. Przełknął ciężko ślinę.

– Widziałem wasze miny, gdy usłyszeliście, co mówi Bill. A zwłaszcza twoją. Co jest?

Tom zaśmiał się nerwowo.

– Nie uwierzysz mi.

– Spróbuj szczęścia.

Przez chwilę milczał. Sam nie wiedział, czy powinien o tym mówić Georgowi czy nie. Jakoś nie chciał, żeby Bill się o tym dowiedział. Zdecydował jednak, że Georg jest godny zaufania.

– Śniło mi się to samo – wyszeptał, bojąc się, że ktoś go usłyszy. – Wczoraj w nocy śniło mi się, że dawaliśmy koncert w Tokio i ludzie nazywali nas tam Tokio Hotel. Chciałem się z wami podzielić tą informacją, ale zdecydowałem, że Bill dowie się rano. Nazwa wydawała się dobra, a on rano często jest przybity, że musi wstać i takie tam. Więc zadzwoniłem do Gustava, bo aż się we mnie paliło, żeby komuś o tym śnie powiedzieć.

– Chcesz powiedzieć, że miałeś ten sam sen co Bill?

Tom był bardzo blady, niepewny i przestraszony, ale skinął głową.

– Jak to możliwe? – zapytał Kaulitz. Odgarnął długie dredy na plecy. – To jest w ogóle możliwe?

Georg zacisnął usta. Jeśli potrzebował jakiegoś większego dowodu na to, że ta dwója jest ze sobą spokrewniona, to właśnie go dostał.

– Nie mam pojęcia – odparł Hagen. – Chcesz powiedzieć o tym Billowi?

– Nie… Chyba lepiej nie. To uczucie nie daje mi spokoju – powiedział Tom cicho. Wyminął go i poszedł z powrotem po schodach do szatni. W tym czasie wrócił Bill z Gustavem, zadowolony z nazwy ich zespołu. Był bardzo szczęśliwy.

– Gdzie Tom? – spytał Czarny.

– Poszedł do szatni zostawić kurtkę.

Po porannej rozmowie z Tomem, Hagen porozmawiał jeszcze z Gustavem. Ten przysięgał, że Bill nie mógł wiedzieć o śnie Toma i na odwrót. Dopiero kiedy usłyszał rano słowa Billa, po raz pierwszy uwierzył Georgowi, że chłopcy są ze sobą spokrewnieni i to najbardziej jak się da.

– Powinni wiedzieć? – zapytał Gustav.

– Tom już się domyśla – odparł Hagen, kiedy siedzieli w pizzerii. Mieli uczyć się matmy, ale żaden z nich nie był w stanie. – Widzi, że coś jest nie tak. Matka chce go zabrać gdzieś na święta, ale nie mówi mu, gdzie. To ma być ponoć niespodzianka. Wydaje mi się, że będą chcieli im powiedzieć prawdę.

– Ale może lepiej byłoby ich uprzedzić? Żeby nie byli zbytnio zszokowani?

Georg westchnął.

– Jeśli mamy rację, to niedługo powiedzą im rodzice. Może lepiej niech spędzą ze sobą te ostatnie dni jako para? Potem już nie będą mogli być naprawdę razem.

– Oni się w sobie zakochali.

– Wiem.

– To nie jest fair – stwierdził Gustav ze smutkiem.

– Wiem! Ale co my możemy zrobić? Chyba tylko modlić się, żebyśmy się mylili!

Na to jednak Georg nie liczył. Zwłaszcza ze kiedy tego wieczora położył się spać, po raz pierwszy od dawna nie mógł zasnąć. A gdy zszedł o północy na dół, żeby się czegoś napić, usłyszał rozmowę ojca, która odebrała mu resztki nadziei.

– Tak… Tak, masz rację… Nie, nie mam pojęcia, jak zareagują… Nie musisz mi dziękować, Simone. Zdaję sobie sprawę, że to ciężka sytuacja, ale zobacz, udało nam się. Chłopcy się poznali i się lubią… Taak, to prawda… Nie wiem, jak mogą zareagować. Wydaje mi się, że dobrze. To w końcu bliźniacy, ciągnie ich do siebie… Nie, nic mu nie powiedziałem, chociaż Georg jest bardzo spostrzegawczy. Już od jakiegoś czasu wierci mi o to dziurę w brzuchu… Wiem… Daj mi znać jak już będzie po wszystkim. Nie wahaj się dzwonić w święta, ja i Georg spędzimy je tylko we dwóch… Dobra… Ok, dobranoc. Pa.

***

Uwaga! Ważne! Nie omijać!!!

Kilka ogłoszeń parafialnych...

Po pierwsze... Nie wiem czy wiecie... Znaczy, nie wiecie, ale muszę przyznać, że nie wiem, co się dzieje, chociaż dobrze się dzieje, ale w styczniu na mojego bloga weszło aż 32 650 osób. Przyznaje, że to pobicie mojego dotychczasowego rekordu o całe 6 000. I ja się pytam - co się dzieje? Nigdy wcześniej ten blog nie miał takich statystyk, nawet jeśli w komentarzach tego nie widać. Być może dla niektórych to wielkie nic, ale dla mnie to bardzo duuuużo.

Po drugie... Pytacie ciągle na ask. o różne paringi i dodatki do skończonych opowiadań. Więc informuję wszystkich zainteresowanych, że prawdopodobnie prędzej czy później coś się pojawi. Prawie na pewno do "Rodzinnego domu" i "Odkryć siebie", ale czy coś jeszcze, to się okaże w trakcie. Nie liczcie jednak na "Granice", bo w dalekiej przyszłości może się pojawić druga część tego opowiadania. Jeśli nie, wrzucę jakiegoś sequela do tego opa.

Po trzecie... Jak już wspominałam, po zakończeniu "Poskromić złośnika" pojawi się kilka jednoczęściówek różnej maści. Taki misz-masz, wydaje mi się, że każdy znajdzie coś dla siebie. O tym będę jeszcze informować w trakcie.

Po czwarte... Na pewno coś było, ale już nie pamiętam.

To tyle. Jeśli jeszcze ktoś ma jakieś pytania, niech wali śmiało:)

Mam nadzieję, że rozdział się podobał.

Pozdrawiam!