10.Poskromić złośnika

Nie było nawet tak źle.

Musiał przyznać, że Brey zadbał o wszystko. Był alkohol, różnego rodzaju jedzenie, picie, przekąski i pokój wystrojony typowo na imprezę. W tle leciała muzyka, a towarzystwo nawet całkiem dobrze się dogadywało. Joe przeważnie milczał. Nie czuł się tu zbyt swobodnie, nie tylko dlatego, że co najmniej połowa towarzystwa była homo. Znajdował się w domu swojego odwiecznego wroga. W domu… Dobre sobie. To była najprawdziwsza, cholerna willa, które wcześniej mógł tylko oglądać w telewizji. Brey był jedynakiem i mieszkał sobie tu jak król, podczas gdy on z czwórką rodzeństwa gził się w mieszkaniu w bloku, które miało trzy mikroskopijne pokoje, a klatka schodowa była wiecznie zarzygana albo zasikana. Teraz, gdy patrzył na ten przepych w domu blondyna, jeszcze bardziej się zawstydził tego, że pochodzi z patologicznej rodziny. Po raz kolejny zamarzył o tym, aby dać swojemu rodzeństwu coś więcej niż miał on w ich wieku.

Colin zaczął gładzić jego dłoń opuszkami palców. Gdyby nie to, że nikt nie mógł tego zobaczyć, zapewne zdzieliłby go między oczy.

Szatyn trochę go bawił. Odkąd postanowili „spróbować” i zaczęli regularnie uprawiać seks (który był skandalicznie dobry, nawet jeśli Joe nie miał porównania), Colin skakał wokół niego jak wokół swojej suki. Nawet na takiej imprezie ciągle mu nadskakiwał. Podawał mu jedzenie, kurtkę, w domu coraz częściej robił śniadania i… usługiwał mu. Po prostu, wystarczyło go o coś poprosić, a zazwyczaj, jeśli nic ważnego akurat nie robił, z chęcią tą zachciankę spełniał. Mimo swojego charakterku Joe nie nadużywał tej władzy, jaką miał nad starszym od siebie mężczyzną. Chciał być jak najbardziej samodzielny i takie nadskakiwanie czasami okropnie go drażniło. To, że Colin chciał to wszystko dla niego robić, było MIŁE.

Nawet jeśli nigdy nikomu by się do tego nie przyznał.

Rozejrzał się po towarzystwie. Był już trochę pijany, Colin zresztą też.

Maja, wściekle ruda, ale nawet ładna dziewczyna śmiała się z Theo, który siedział na kolanach u Roberta i zawzięcie pokazywał jej język. Tomas rozmawiał z Lucasem, który jako jedyny nie pił, zapewne żeby wszystkich odwieźć do domu. Joe doszedł do wniosku, że coś za bardzo się poświęca dla zwykłego kumpla, ale wolał tego nie komentować. Colin rozmawiał z Andy’m na jakieś błahe tematy, które Joe zupełnie nie obchodziły. Ogółem było jednak dobrze.

Siedzieli u Breya naprawdę długo, blondyn odwiózł ich do domu dopiero około drugiej w nocy. Jak na taką małą imprezę i dość… komiczne towarzystwo, Joe musiał przyznać, że mu się podobało. Coraz bardziej się sobie dziwił.

W piątek w szkole powitały go dziwne serca poprzyklejane na ścianach i podekscytowanie wśród reszty uczniów.

Walentynki.

WALENTYNKI!

Kurwa, pomyślał nagle ze zgrozą. Colin chyba nie wyskoczy do mnie z bukietem kwiatów?

Miał wielką nadzieję, że nie. Czy oni właściwie byli parą? Niby pieprzyli się ze sobą na okrągło, ale to jeszcze nie oznacza, że są w sobie zakochani. No, on na pewno nie był zakochany. W Colinie? To aż wydawało się śmieszne. Fakt, był przystojny, ale czy facet może zakochać się w facecie? A nawet jeśli, kompletnie nie gustował w facetach pokroju Colina. Po prostu… nie. Fajnie było z nim uprawiać seks, ale jeśli chodzi o coś więcej… Nie.

Raczej nie.

Właściwie to nie wiedział. Nie chciał, zaraz jednak doszedł do wniosku, że to mogłoby być całkiem… przyjemne.

Zmienił zdanie na długiej przerwie, kiedy siedział sobie spokojnie w stołówce i jadł śniadanie. Dwa stoliki dalej siedział Brey z ekipą pedałów. Joe cholernie irytowało to, że odkąd Brey zaczął się zadawać z bandą ciot, jego popularność jeszcze tylko wzrosła. To było niebywałe!

Razem z nimi siedziała jeszcze Maja, rozmawiając sobie beztrosko z Tomasem. Bujała się w nim, to było widać z daleka. Miłość wydawała się dobrym, choć nieznanym Mullerowi, uczuciem. Tego dnia dowiedział się również, że niezwykle bolesnym.

Do stolika Breya podeszła Mary – kiedyś dobra koleżanka do pieprzenia dla Breya i obiekt zainteresowań na jego kumpla, Tomasa. Teraz Tramp (o ironio!) zajął jej miejsce w grupie i dostała zgrabnego kopa w dupę.

Jej oczy ciskały błyskawice w stronę Mai.

– Ty wstrętna suko! – warknęła Mary wściekła. – Już się do niego przykleiłaś? Myślisz, że zechce taką brzydką zdzirę jak ty? Ruchał cię ktoś kiedyś w ogóle, czy nawet na to nie ma chętnych?

Wszyscy automatycznie spojrzeli na Maję, która rozejrzała się po towarzystwie niepewnie, a potem zawiesiła wzrok na blondynce.

– Czego chcesz? – zapytała.

– Tomas jest mój.

Brunet uniósł brwi, ale nic nie powiedział.

Mięczak, pomyślał Muller. Z ciekawością przysłuchiwał się wymianie zdań.

– Może i był, kłamliwa suko, ale jak widzisz, teraz ma cię w dupie. Wynoś się stąd i nie przeszkadzaj – odszczeknęła się Maja, a Lucas zachichotał, widząc minę Mary.

Blondynka poczerwieniała na twarzy ze złości. Złapała Maję za ubranie i zrzuciła ją z krzesła. Ruda nie miała zamiaru być dłużna i gdy tylko wstała, od razu ją popchnęła.

– Nie dotykaj mnie tymi brudnymi łapskami! – warknęła Maja.

Mary też ją popchnęła.

– Brudnymi? Też coś! Patrz się na swoje! Jesteś rudą wiedźmą, zwykłą kurwą, szmatą…

Maja uniosła zaciśniętą pięść i po chwili Mary już leżała na podłodze. Z jej nosa leciała krew.

– O, kurwa, ale akcja! – krzyknął Theo, wychylając się, żeby lepiej widzieć.

Tomas patrzył na to oniemiały, Robert udawał, że nic nie widzi, a Tramp… On chyba w ogóle nie ogarniał, co się dzieje.

Mary nie miała zamiaru odpuścić. Szybko wstała i złapała rudą za włosy. Maja odwdzięczyła się jej tym samym.

– Tomas jest mój! – warknęła Mary.

– Chyba kpisz! – odparła Maja, wolną ręką uderzając przeciwniczkę w twarz. Od razu było widać, że zna się na rzeczy. – Kto by chciał taką kurwę jak ty? Na pewno nie on!

– Nie obrażaj mnie, suko, bo inaczej sobie pogadamy!

– Ale się boję! – krzyknęła Maja z sarkazmem, wymierzając przeciwniczce kolejny mocny cios. – Nie możesz znieść, że cię zostawił?! Nie zdziwiłabym się, jakby nie chciał cię nawet z dopłatą.

Biły się dalej, a wokół zbierało się coraz więcej osób, dopingując dziewczyny.

– Lucas, rozdziel je!

– Chyba żartujesz! Nareszcie coś się dzieje.

Joe zaśmiał się w duchu.

Po chwili wtrącili się nauczyciele i rozdzielili dziewczyny. Obie patrzyły na siebie ze złością, ale od razu było widać, kto wygrał. Lucas patrzył na Mary z satysfakcją. Dobrze wiedział, że jej twarz tak szybko nie wróci do dawnego stanu.

Dyrektor zabrał dziewczyny do swojego gabinetu, a reszta uczniów musiała iść na lekcje.

– Miłość boli – stwierdził Joe cztery godziny później, kiedy razem z Colinem usiedli na kanapie przed telewizorem z pizzą (obiadem) w ręku. Straus spojrzał na kochanka ze zdziwieniem.

– Co?

– Miłość boli – powtórzył rudy. – Dzisiaj na stołówce Maja pobiła się o Tomasa z taką jedną zdzirą. To była niezła akcja, szkoda, że tego nie widziałeś.

– Ta Maja z imprezy?

– Mhm.

– O tego bruneta?

– Mhm.

Colin parsknął śmiechem, wgryzając się w swój kawałek pizzy.

– Nieźle. Kto wygrał?

– Maja, oczywiście. Biła się jak facet.

– Fajna z niej dziewczyna. A propos bójek… Dzwonił dzisiaj Michael. Jego nauczyciel odszedł z pracy, mają nowego wuefistę. Jest nim zachwycony.

– To dobrze.

Colin przez chwilę milczał, a potem spojrzał na Mullera błagalnie.

– Joe? A może poszlibyśmy do jakiegoś klubu czy coś… Pobawilibyśmy się i w ogóle… Byłoby fajnie, nigdzie razem nie wychodzimy, ciągle siedzimy w domu. Trochę mi się już nudzi.

Joe wolał nie komentować tego, że chce gdzieś z nim wyjść akurat w walentynki i że mówiąc „klub”, miał pewnie na myśli jakiś zlot ciot. Do których, niestety, Joe już należał. Właściwie to sam miał ochotę gdzieś wyjść. Odkąd ojciec wyrzucił go z domu, praktycznie nie spotykał się ze swoimi znajomymi ze szkoły. Większość czasu spędzał w domu Colina, dochodząc do siebie po tym wszystkim, co go spotkało. Przydałoby mu się trochę ruchu i relaksu.

– W porządku, możemy gdzieś wyskoczyć. Dawno już nigdzie nie byłem.

Colin uśmiechnął się.

– To super. Będzie zabawa!

Mam nadzieję, pomyślał Joe. Colin po południu prowadził zajęcia z samoobrony, a Joe w tym czasie sprzątał bałagan, jaki zostawili na sami koszykarze. Często po takich lekcjach, kiedy Colin miał czas, uczył tylko jego. Wołał go i pokazywał różne ruchy, które mogły pomóc rudemu podczas napadu. Nie, żeby zwykłe rozkwaszenie czyjegoś nosa było złe, po prostu metody Colina były bardziej… subtelne.

Gdy już skończyli rzucać sobą o matę – Joe oddychał ciężko, właściwie ledwo zipał – poszli pod prysznic.

– Posuń się – mruknął szatyn, wpychając się pod natrysk do Mullera.

– Spadaj, idź do siebie – odparł Joe, odpychając ręce kochanka.

– Ej, bez takich, co?

– Bo?

Colin klepnął chłopaka w tyłek. Joe spojrzał na niego z oburzeniem.

– Chcesz w pysk?

– Spróbuj szczęścia. Na razie to ty zawsze dostajesz w pysk.

– Tylko dlatego, że ty dłużej się w tym kierunku uczyłeś.

– Tak sobie tłumacz.

Joe prychnął, po czym z całej siły uderzył Colina łokciem w brzuch. Szatyn jęknął i upadł na kolana, kuląc się.

– Odbiło c–ci? To b–boli, wiesz?

Joe westchnął. Nie czuł się winny, chociaż wydawało mu się, że odrobinkę – ale tylko tak tyci tyci – przesadził.

– Sam się o to prosiłeś – powiedział.

– Normalnie nie wierzę, że mi się podobasz – stęknął Colin, z trudem dźwigając się na nogi. Oparł się o kafelki i odetchnął głęboko. Chyba naprawdę go zbolało.

– Twoja wina. Po cholerę mnie prowokujesz?

– Kiedyś mnie wykończysz, mówię ci.

Joe parsknął i kontynuował kąpiel. Woda była wręcz gorąca, a stanie pod nią – bardzo odprężające. Colin przez chwilę dochodził do siebie. Gdy już względnie mu przeszło, spojrzał na kochanka z głupią miną.

– Joe?

– Tak?

– Czy mogę się teraz do ciebie zbliżyć bez narażania się na ból?

Muller parsknął śmiechem i pocałował szybko szatyna.

– Skoro ładnie prosisz…

Colin westchnął ciężko i przyciągnął chłopaka bliżej siebie. Pocałował go w szyję.

– Coś ci stoi – rzucił Joe złośliwie.

– Za jakie grzechy? – spytał Straus, wznosząc oczy do nieba. Joe pacnął go w ramię.

– Bez takich, co? Tylko stwierdziłem fakt.

– Chodźmy już, zanim to coś co stoi wejdzie w twój tyłek.

– Racja – odparł Joe. – Lepiej nie robić tego w takich miejscach. Ruszaj dupsko i spadamy. Jestem głodny.

– Jedliśmy przed wyjściem.

– Jestem głodny.

– W porządku… Ciebie naprawdę lepiej ubierać niż żywić.

– Ha ha ha. Bardzo zabawne, wiesz?

– Wiem.

– Goń się.

– Sam się goń.

– Nie ma riposty?

Colin pokazał mu środkowy palec. Joe uśmiechnął się, oglądając niewinnie zaciśniętą pięść.

– Naprawdę ci mało?

– Pff. Spadaj, chcę dokończyć kąpiel.

– To ty do mnie przyszedłeś.

– Mój błąd – wymamrotał cicho Colin. Nie, żeby naprawdę miał parszywy humor, ale czasami żałował, że zwyczajnie nie jest w stanie dopiec Joe do żywego. Przydałoby się tak mu dosrać, żeby poszło mu w buty, o!

Po dość interesującej kąpieli ubrali się i pojechali z powrotem do domu, gdzie obaj zdecydowali się zmienić ciuchy na te lepsze. Odświeżeni, wypachnieni i ładnie ubrani udali się do klubu gejowskiego w pobliskim mieście. Joe nie miał nawet pojęcia, że coś takiego istnieje, a teraz stał w kolejce i ze zdziwieniem patrzył, jak Colin wyciąga z kieszeni kartę członkowską.

– Chyba żartujesz – mruknął Muller. – Byłeś tu wcześniej?

– No, jasne – odparł Colin z uśmiechem. – Gdzieś musiałem wyrywać dupy.

– Zaraz cię strzelę.

– Przecież to samo życie.

– Oszczędź m szczegółów.

Colin tylko wywrócił oczami. Kiedy była ich kolej, pokazał bramkarzowi kartę i weszli do środka.

Było już około dwudziestej trzeciej i w klubie pojawiało się coraz więcej osób. Joe jeszcze nigdy w życiu nie widział w jednym miejscu tyle osób homoseksualnych. Część z nich tańczyła bez koszulek albo w samych majtkach. Było to zaskakujące przemieszanie towarzystwa – na pewno znalazłby jakiegoś prawnika, lekarza, murarza i cholera wie, co jeszcze. Wypatrzył kilka naprawdę przystojnych facetów i chyba właśnie w tym momencie zdał sobie sprawę, że homoseksualiści to nie tylko ktoś, kogo można zlać, jak nikt nie patrzy. To była ogromna grupa luźno powiązanych ze sobą osób i chodzących ze sobą do łóżka na dobrowolnych zasadach. Mieli swój świat, chociażby w tym klubie, gdzie nie musieli przed nikim niczego udawać. Byli wolni na tyle, na ile tylko im pozwalano. A on do nich należał.

Był jednym z nich, czy tego chciał, czy nie.

Colin złapał go za rękę i pociągnął w stronę baru.

– Coś mocniejszego?

– Nie dam się schlać w klubie pełnym ciot – odparł od razu Joe, przerażony wizją jakiegoś geja dobierającego mu się do tyłka i niemożliwością obrony.

Szatyn zaśmiał się.

– Dobra, to po prostu coś na rozgrzewkę. Wybiorę ci coś.

Colin zamówił drinki, które były w sam raz na podkręcenie temperatury, ale nie można się było nimi za bardzo napić. Przez chwilę stali pod barem i pili, a potem, ku jego zdumieniu, Joe zgodził się tańczyć.

Więc tańczyli. Na początku zwyczajnie, blisko siebie, a jednak wyraźnie razem, a potem coraz bliżej i bliżej, aż ich ciała ocierały się ze sobą praktycznie przy każdym ruchu. Joe jak chciał, potrafił był naprawdę seksowny. Colin widział, że młode, świeże „mięsko”, w dodatku tak urokliwie rude, robi niezłą furorę. Nawet co odważniejsi próbowali mu go odbić, ale Joe obejmował wtedy mocno Colina za szyję i patrzył na natręta NAPRAWDĘ morderczo. Colin znał ten wzrok i bardzo dobrze wiedział, jak to może zniechęcać… albo nakręcać.

Gdy się zmęczyli, poszli z powrotem do baru się czegoś napić, a potem znowu tańczyć… Colin już nie pamiętał, kiedy tak dobrze się bawił. Joe nie robił mu już żadnych problemów i nie protestował, kiedy go dotykał albo całował. Jeśli go zbytnio nie drażnił, Joe dość żywiołowo reagował na różne pieszczoty. Zdarzało im się siedzieć na kanapie przed telewizorem i dotykać powoli, najpierw po udach, potem delikatnie masować krocze, aż w końcu obciągać sobie nawzajem ręką, by po orgazmie zwyczajnie wrócić do oglądania filmu.

Czuł się z nim zdecydowanie za dobrze. Kochał go i wiedział, że nic dobrego z tego nie wyniknie.

Było około drugiej w nocy, kiedy Joe wyciągnął z kieszeni telefon i spojrzał na niego ze zmarszczonymi brwiami. Potem zerknął na Colina z nieodgadnioną miną i powiedział grobowym głosem.

– Chyba musimy iść.

– Coś się stało? – spytał Colin. Nie chciał jeszcze kończyć tego cudownego wieczoru.

– Mój stary umiera w szpitalu.

~~#~~

Siedzenie w szpitalu nie było ani ciekawe, ani fajne. Dla Joe była to tylko strata czasu, bo nic ojcu do powiedzenia nie miał. Chciał tu jednak być da matki i młodszego rodzeństwa, które teraz siedziało obok niego. Dean zasnął, trzymając mu głowę na kolanie, Aleks drzemał w ramionach Colina, a mała Suzie ssała kciuk, przytulona do Patrice. Matka rozmawiała z lekarzem.

Joe nie wiedział, co teraz będzie. Nagła śmierć ojca – fakt, że staruszek jeszcze żył, niewiele go obchodził – poważnie pokrzyżuje im plany i namiesza w życiu. Będzie musiał znaleźć porządną pracę i pomóc matce jakoś się utrzymać, a w wakacje już normalnie będzie mógł gdzieś zarabiać i pracować na pełny etat. Marzenie o studiowaniu mógł już teraz porzucić – nie było sensu się łudzić, że kiedykolwiek będzie miał możliwość skończyć kierunek, który sobie upatrzył. Przy dobrych wiatrach uda mu się utrzymać rodzinę na odpowiednim poziomie. Musiał im jakoś pomóc, w końcu jako najstarszy z rodzeństwa czuł się za nich odpowiedzialny. I kochał ich, nawet jeśli działali mu na nerwy i nigdy im tego nie powie.

Zobaczył matkę idącą korytarzem i rozmawiającą z przystojnym lekarzem. Tłumaczył jej coś zawzięcie. Joe szturchnął Deana, a kiedy maluch się podniósł, wstał i podszedł do matki.

Nie chciał siedzieć w tym przeklętym szpitalu ani chwili dłużej niż to absolutnie konieczne. Stary nawet teraz robił im na złość i umierał, zanim Joe skończył szkołę. Zawsze lubił im uprzykrzać życie i nawet w TAKICH chwilach się to nie zmieniło.

– I co? – spytał, podchodząc do matki. Lekarz dziwnie zmierzył go wzrokiem.

Matka westchnęła ciężko.

– Lekarza dają mu kilka godzin życia. Jest przytomny i wszystko rozumie.

– Jak to możliwe, że on już…? Mówiłaś, że ma pół roku.

– Ma przerzuty, kochanie. Początkowo nikt nie zdawał sobie sprawy, że rak zaatakował również jego kości i… To zwykłe niedopatrzenie.

– Chcesz do niego wejść? – spytał lekarz. – Masz jeszcze okazję się z nim pożegnać.

– Nie, dzięki. Niech zdycha w samotności – burknął chłopak.

– Joe! – powiedziałam kobieta oburzona.

– Taka prawda, mamo. Niech wszyscy się dowiedzą, że zwykły z niego palant. Jeśli chcesz tu zostać, daj mi klucz, zabierzemy dzieciaki do domu. Już dawno powinny spać.

– Och, Colin znowu nam pomaga. Na pewno nie ma nic przeciwko?

– Byliśmy na imprezie – przyznał niechętnie.

– W Walentynki? – zdziwił się lekarz.

– Dzień jak każdy inny – odparł Joe. Widział, że mężczyzna mu nie uwierzył i przyglądał mu się z zastanowieniem.

– Colin może prowadzić?

– Wypił tylko trochę i to w sporych odstępach czasu. Nic nam nie będzie.

– Aleks musi jeszcze wypić lekarstwa, bierze go przeziębienie. A Suzie lepiej połóż z Patricem, może bać się spać sama. Prawdopodobnie wrócę nad ranem…

– To może zostanę z nimi na noc? Jutro w końcu i tak sobota.

Kobieta westchnęła.

– Nie chcę was wykorzystywać.

– Daj spokój, mamo. Żaden problem.

– Ale Colin…

– Nie będzie miał nic przeciwko. Zajmij się tu wszystkim. Nie ma sensu, żeby dzieciaki się tutaj męczyły.

– Dziękuję, Joe.

Chłopak wziął klucze od matki i wrócił do Strausa.

– Jedziemy – powiedział. Wziął na ręce siostrzyczkę i kiwnął głową braciom, że mają iść z nimi.

– Co z tatą? – zapytał Dean.

– Nie żyje – odparł dobitnie rudy.

– Joe! – skarcił go Colin, patrząc z niepokojem na dzieci, ale te nie wyglądały na zmartwione.

– Czy to znaczy, że już nie będzie nas bił? – spytał cichutko Aleks, niesiony przez Colina.

– Dokładnie – odparł Joe, uśmiechając się lekko do najmłodszego z braci. – Już nigdy więcej nie podniesie na was ręki. Teraz mama będzie się wami zajmować.

– Będziesz mógł do nas przychodzić?

– Jasne.

– I Colin też? – zapytał Patrice.

– Jeśli chcecie.

– To super – powiedział zaspany Dean.

W samochodzie tylko Patrice nie zasnął i jako jedyny sam trafił do łóżka. Resztę zanieśli i rozlokowali tak, żeby zostało jedno jeszcze dla nich. Joe nie chciał spać w pokoju rodziców, więc Suzie położyli z Patricem, a Aleksa z Deanem i jedno łóżko mieli jeszcze dla siebie. Colin się uparł, że zostanie z nim i mu pomoże, zamiast jechać samemu do domu i wracać po niego rano. Joe był potwornie zmęczony i stwierdził, że prysznic zdecydowanie może poczekać. Rozebrali się pospiesznie i położyli spać na jego starym łóżku, ledwo się tam mieszcząc.

Przed snem Colin jeszcze kilka razy słodko go pocałował, a potem obaj usnęli.

Rano obudził ich cichy śmiech.

– Patrz, mamo. Śpią razem.

– Tacy duzi, a boją się spać sami.

– Ale wstyd.

– Dajcie im spokój… Aleks, do łazienki umyć ręce i buzię. Jesteś cały brudny. Dean, Patrice, nakryjcie do stołu i zerknijcie na Suzie. Ja chcę pogadać z Joe.

Colin otworzył jedno oko i ziewnął szeroko, rozglądając się po pomieszczeniu. Nie kojarzył zbytnio tego miejsca, dopiero po dłuższej chwili zorientował się, że jest w domu Joe. Jego wzrok spotkał się z wyraźnie zdumionym wzrokiem matki Joe.

Spojrzał na rudzielca wtulonego w jego tors i obejmującego go za szyję. Ten widok był zdecydowanie jednoznaczny.

– Dzień dobry – powiedział niepewnie. Nie chciał stawiać nikogo w niezręcznej sytuacji. Ani Joe, ani jego matki, tym bardziej, że tej nocy umarł członek ich rodziny. To, że nikt za nim nie płakał to już inna para kaloszy.

– Dzień dobry – odpowiedziała całkiem spokojnie. – Chyba musimy porozmawiać.

Joe mruknął coś przez sen, przekręcając się w ramionach Colina.

– Eee…

– Obudź go, zaraz będzie śniadanie. Jak zjemy, chciałabym zamienić z wami kilka słów.

Skinął niepewnie głową, a potem szturchnął dość mocno rudego, żeby się wreszcie obudził. Miał przeczucie, że czekająca ich rozmowa nie będzie dla Joe zbyt przyjemna ani ciekawa.

Straus nie znosił niezręcznych sytuacji, a teraz władował się w taką po same uszy. Usiadł na łóżku i potrząsnął kochankiem.

– Wstawaj.

– Mmm?

– Joe, wstawaj – mruknął, szturchając go. – Twoja mama nas widziała jak śpimy.

– Coaaaah! – ziewnął Muller, patrząc na szatyna nieprzytomnie.

– Twoja mama widziała nas razem – powtórzył. – Jak śpimy. Chce z nami porozmawiać po śniadaniu na osobności.

Joe zerwał się do siadu i rozejrzał się po pomieszczeniu, jakby nie był pewien, gdzie jest. Przez chwilę wyraźnie kojarzył fakty, a potem z powrotem upadł na łóżku i jęknął.

– O, kurwa!

– Lepiej chodźmy, wszyscy już na nas czekają.

Joe niechętnie zwlekł się z łóżka i pospiesznie zaczął zakładać spodnie, które leżały na podłodze. Colin zrobił to samo.

– Powiesz jej prawdę? – spytał.

Rudy naciągnął na siebie bluzę, wzdychając.

– Chyba nie mam wyjścia – mruknął. – Najwyżej pokaże mi drzwi.

– Nie wyglądała na taką, która miałaby to zrobić.

– Nigdy nie wiesz tego na pewno.

Gdy już się ubrali, Joe ruszył w kierunku drzwi. Colin złapał go w pasie i zatrzymał.

– Co? – zapytał rudy.

– Cokolwiek powie ci matka, jestem z tobą – obiecał Straus, całując chłopaka lekko w usta.

Joe parsknął cicho, ale wyglądał na zadowolonego. Gdy weszli do kuchni, wszyscy od razu na nich spojrzeli. Dzieci wyglądały na rozbawione, ale matka… Ona miała bardzo poważny wyraz twarzy.

– Joe, myślałem, że się niczego nie boisz – zaczął Dean – ale chyba jednak się myliłem. Aż tak się wystraszyłeś, że musiałeś spać z Colinem?

– Dean…

– Dajcie spokój – poprosił Colin, popychając rudego na krzesło. – Ja się bałem, więc Joe mnie przytulił.

Patrice parsknął.

– Mięczak.

– Spokój – rzuciła kobieta, patrząc ostrzegawczo na dzieci. – Jedzcie.

I jedli. W ciszy, bo żadne dziecko nie odważyło się już odezwać. Colin czuł się nieswojo pod bacznym spojrzeniem matki Joe. Obserwowała go przez całe śniadanie, zupełnie jakby chciała znaleźć w nim coś… więcej. Czuł się jak pod lupą albo mikroskopem. Zdecydowanie tandetne uczucie.

Gdy już wszyscy zjedli, dzieci poszły bawić się do pokoju. W pomieszczeniu została tylko Suzie, siedząc na kolanach matki.

– Czy moglibyście mi wyjaśnić, co tak właściwie was łączy? – spytała poważnie. – Czy wy jesteście… parą?

Zapadła cisza. Joe i Colin rzucili sobie szybkie spojrzenie. Przez chwilę żaden z nich się nie odzywał, aż wreszcie ciszę przełamał Joe.

– Tak.

Colin z trudem ukrył uśmiech, czując radość w sercu. Skoro Joe powiedział to matce, to musiał traktować ich związek poważnie.

– Ile to trwa?

– Colin przygarnął mnie po tym, jak ojciec mnie wyrzucił – powiedział Joe niepewnie. – Poznaliśmy się lepiej i tak jakoś wyszło.

– Rozumiem… Skoro ojciec nie żyje, co zamierzasz teraz zrobić?

– To znaczy?

– Możesz mieszkać z powrotem z nami. Nie ma już potrzeby, żeby Colin cię utrzymywał.

– Mamo…

– Oczywiście, możecie się dalej spotykać. Nie ukrywam, że jestem w szoku… Chyba po każdym bym się tego spodziewała, ale nie po tobie. Nie myśl jednak, że mi to przeszkadza. Byłabym tylko wdzięczna, gdybyście zbytnio się z tym nie obnosili przy dzieciach. Nie wiedziałabym, jak im to wytłumaczyć.

Colin zacisnął zęby, patrząc niepewnie na kochanka. Joe miał się wyprowadzić? Ale… nie chciał, żeby się wyprowadził! Nie przeszkadzało mu to, że musi go utrzymywać. Kupował tylko trochę więcej jedzenia niż zwykle i miał trochę większe rachunki za wodę i prąd. A tak? Na święta kupił Mullerowi kilka rzeczy i…

Joe nie mógł się wyprowadzić!

– Chciałbym, żeby Joe dalej ze mną mieszkał – powiedział w miarę spokojnie, modląc się, aby chłopak nie zaprotestował. – Bardzo… chciałbym.

Joe spojrzał na niego z jawnym zdziwieniem.

– Ale koszty…

– Stać mnie na to.

– Ale…

– I byłoby mi miło, gdyby Joe ze mną został.

Colin nie chciał patrzyć błagalnie na… swojego chłopaka. Naprawdę nie chciał. Nie powinien wywierać na nim presji, w końcu Joe powinien sam zdecydować, gdzie chce mieszkać. Szatyn jednak nie mógł się powstrzymać. Pragnął zatrzymać przy sobie rudzielca, kłaść się z nim wieczorem do jednego łóżka i budzić przy nim. Chciał spędzać z nim jak najwięcej czasu, a w jego domu mieliby dużo swobody. Nikt by ich nie obserwował, nikt by się nie wtrącał. Byliby tylko oni dwaj.

– Myślałem, że będziesz się cieszył z okazji do pozbycia się mnie – wymruczał zaskoczony Joe, nie mając pojęcia, co o tym wszystkim myśleć.

Z jednej strony chciał wrócić do rodziny. To był jego domu, było tu jego rodzeństwo i wspomnienia, których nie chciał porzucać. No i przestałby wreszcie być na łasce Colina. To zawsze jest niezręczne, kiedy jest się na czyimś garnuszku. Joe już się przyzwyczaił, że to Colin za wszystko płaci, co nie znaczy, że łatwo mu to przyszło. Wręcz przeciwnie, wciąż nienajlepiej się z tym czuł. Nie był to jednak powód, żeby przestać z nim mieszkać. Niby kiedy uprawialiby seks, jeśli nie podczas wspólnych nocy? Teraz, kiedy robili to codziennie, Joe nie potrafił wyobrazić sobie, że spotykają się raz w tygodniu, żeby się porządnie wypieprzyć. Na samą myśl przeszły go ciarki.

Nie, nie i zdecydowanie nie. U Colina było mu dobrze, a teraz, kiedy ojciec umarł, będzie mógł przychodzić do domu kiedy tylko zapragnie.

– Uhm… Chyba zostanę z Colinem, mamo – powiedział niepewnie, rzucając ukradkowe spojrzenie swojemu chłopakowi. Dopiero kiedy twarz Strausa rozjaśniła się na skutek promiennego uśmiechu, rudy poczuł, że postąpił słusznie. – Będę, oczywiście, przychodził codziennie. I w miarę możliwości pomagał ci finansowo. Chciałbym chociaż skończyć szkołę, a potem pójdę do pracy, dobrze? Jakoś sobie damy radę.

Kobieta westchnęła ciężko.

– W porządku, jeśli taka jest twoja decyzja. Pamiętaj jednak, że w każdej chwili możesz do nas wrócić.

Nastolatek uśmiechnął się.

– Wiem.

Pogrzeb odbył się dwa dni później. Joe opuścił dzień w szkole, ale nie powiedział nikomu ze znajomych, że go nie będzie ani dlaczego. Starał się to utrzymać w tajemnicy. Po pierwsze, nie potrzebował litości, a po drugie, jego stary to tylko jego sprawa. I tyle.

Colin odwołał zajęcia z samoobrony i poszedł z nim na pogrzeb. Kupili sporą wiązankę z napisem „Ostatnie pożegnanie”. Colin stwierdził, że Joe nie powinien żałować na to pieniędzy, bo to, że jego ojciec był okropnym, zapijaczonym sadystą nie oznacza, że Joe ma się zniżać do jego poziomu. Poza tym, to było ostatnie pożegnanie. Rudy nie zamierzał wracać na cmentarz po to, żeby się pomodlić, zapalić świeczkę czy posprzątać. W jego przypadku pogrzeb był naprawdę pożegnaniem, a w takich chwilach rzeczywiście nie warto robić nic głupiego. Skoro już więcej nie zamierzał poświęcać ojcu nawet jednej myśli, wybrał sporą wiązankę tylko z tym krótkim napisem. Bez imion, ckliwych słówek czy frazesów. Po opuszczeniu cmentarza miał nadzieję zapomnieć, że ktoś taki jak Hanys Muller w ogóle istniał.

Na pogrzebie było mało ludzi, właściwie najbliższa rodzina, kilka starszych pań, które zawsze chodzą na msze i delegacja z pracy. Na pogrzebie nikt nie płakał. Matka jedynie przez chwilę wyglądała na lekko rozstrojoną emocjonalnie, ale szybko wzięła się w garść. Colin i Joe stali całkiem z tyłu. Szatyn gładził go po ręce tak, żeby nikt nie widział.

Na stypie pojawiło się sporo osób odjezdnych, ale mało wspominali o zmarłym. Więcej czasu poświęcano obecnej sytuacji ich rodziny, która praktycznie została bez większych środków do życia. Co prawda po ojcu należała się renta, ale nie była to kwota równa wypłacie. Joe jednak nie wątpił, że na razie starczy – w końcu skoro ojciec nie żyje, nikt nie wyda co najmniej połowy tych pieniędzy na alkohol.

Siedział przy stole, słuchając tego, co mówią jego krewi. Wzrok miał wbity w Colina, który usiadł po turecku w przyległym pokoju i składał z Aleksem puzzle. Wyglądał śmiesznie, mając na sobie schludny, modnie skrojony garnitur. Ci, co go uszyli, zapewne nie spodziewali się, że właściciel będzie siedział na pełnym bakterii dywanu, układając puzzle z pięciolatkiem.

– Co to za chłopiec? – spytał wujek Joe, a brat jego matki.

Wszyscy zerknęli ukradkiem na Colina.

– Hanys zdenerwował się na Joe i…

– Wyrzucił mnie z domu – dokończył Joe, nie patrząc na matkę. – Colin zabrał mnie do siebie, zanim zamarzłem na śmierć. Mieszkam u niego.

Ani myślał wyznawać tym wszystkim ludziom prawdę.

– Przygarnął cię z ulicy? – zdziwiła się jedna z ciotek. – Obcego?

– Gdyby tego nie zrobił, to na mój pogrzeb byście przyjechali – powiedział Joe dobitnie.

– Nie przesadzaj – wujek zaśmiał się sztucznie.

Joe popatrzył na niego z niechęcią. Nigdy go nie lubił i to z wzajemnością.

– Umierałem, kiedy mnie znalazł.

Przy stole zapadła cisza. Mężczyzna spojrzał podejrzliwie na Strausa, który śmiał się właśnie z czegoś z Aleksem. Do ich zmagań z puzzlami dołączył również Dean. Patrice buszował w kuchni między ciastami – uwielbiał słodkości w każdej postaci. Suzie odbywała swoją drzemkę w drugim, zamkniętym pokoju.

– Colin to dobry chłopiec. Joe miał szczęście, że go spotkał – stwierdziła jego matka.

Tak samo dobry jak seks z nim, pomyślał Joe. Wstał od stołu i poszedł do Colina i młodszych braci. Usiadł obok nich i zaczął im pomagać, co chwil wymieniając z Colinem zaskakująco czułe spojrzenia.

Tak… To naprawdę szczęście, że go poznałem, pomyślał Joe.

***

Tekst niesprawdzony, ale taki fajnie długaśny, więc mam nadzieję, że zrekompensuje Wam ewentualne niedociągnięcia.

Pozdrawiam!