19.Światło w ciemności

Adam czuł się strasznie. Droga na wieś do dziadków była koszmarna. Każdą nierówność na drodze Adam czuł ze zwiększoną siłą. Na szczęście krwawienie już ustało, więc chociaż tym nie musiał się martwić. Ból odbytu był jednak tak wielki i dokuczliwy, że nijak nie dało się o nim zapomnieć. Dodatkowo dwaj rozbrykani bracia doprowadzali go do szału, a on był tak zmęczony, rozdrażniony i rozżalony, że w rewanżu doprowadził ich obu do płaczu. Rodzice aż mu zagrozili, że jeśli nie przestanie im ubliżać to wysadzą go po drodze i wyglądali, jakby naprawdę zamierzali to zrobić. Zacisnął więc usta i nic już więcej nie powiedział, starając się ignorować dokazujących braci. Gdy tylko zajechali pod dom dziadków, Adam wyskoczył z auta jak poparzony i burcząc pod nosem, że potrzebuje świeżego powietrza, poszedł nerwowym krokiem w stronę lasu. Słyszał, jak jego mama mówi do jego babci, że nie wie, co się z nim ostatnio dzieje, ale nie miał czasu martwić się o to, że zauważyła. Musiał pobyć trochę w samotności i się uspokoić, bo rozniesie te dwa małe bachory na strzępy.

Odetchnął głęboko, wcisnął dłonie w kieszenie i ruszył przed siebie leśną drogą. Znał te lasy bardzo dobrze, jako dziecko często chodził z babcią na grzyby, więc nie bał się, że się zgubi.

Bastian nie odezwał się do niego, chociaż Adam miał nadzieję, że to zrobi. Sam chciał mu coś napisać, ale wahał się. Nie wiedział, czy to dobry pomysł. Może powinien go trochę nastraszyć? Albo wręcz przeciwnie, dać mu do zrozumienia, że nic poważnego się nie stało i szybko powinno mu przejść? A przynajmniej taką miał nadzieję, bo kolejnej wizyty w toalecie nie wytrzyma. Miał wrażenie, że rozsadzi mu tyłek.

Wsadził ręce w kieszenie i kopnął jakąś szyszkę. Cholera, no! O tym, jak się zachować w takiej sytuacji pewnie poradnika nikt nie napisał.

Westchnął ciężko i uniósł wzrok akurat w momencie, kiedy dochodził  do miejsca, gdzie droga, którą szedł krzyżowała się z inną, również leśną. Zza krzaków ktoś wyszedł i kiedy Adam tam spojrzał, wrzasnął w pierwszej chwili, słysząc głośne łomotanie swojego serca i cofnął się, przydeptując sobie sznurówkę. Zachwiał się i upadł na obolały tyłek. Dopiero po kilku sekundach zdał sobie sprawę, że przeraził go tak mężczyzna, który również wybrał się na spacer do lasu. Nie był to jednak zwykły mężczyzna. Adam zdał sobie sprawę jak niedelikatnie się zachował dopiero wtedy, kiedy nieznajomy naciągnął kaptur na głowę i wyraźnie starał się zasłonić swoje oszpecone oblicze.

Moja dupa, pomyślał nastolatek, krzywiąc się z bólu. Wstał niespiesznie i otrzepał pośladki.

– Em… – zaczął mało elokwentnie. Zagryzł dolna wargę. Mężczyzna spojrzał na niego, ale wciąż nie odwrócił się do niego przodem. – Przepraszam, że krzyknąłem. Wystraszył mnie pan.

– Nic dziwnego – mruknął nieznajomy głuchym głosem. Przyglądał się uważnie twarzy Adama, powoli odwracając się w jego stronę. – Nic się nie stało – dodał.

Zapadła cisza. Adam wpatrywał się w nieznajomego. Mężczyzna miał mocno oszpeconą i opuchniętą prawą stronę twarzy i kilka ran z lewej. Dodatkowo na lewym policzku rozlał mu się brzydki siniak. Rany na twarzy wciąż były zaczerwienione, więc mężczyzna musiał ulec niedawno jakiemuś wypadkowi.

Powinien się pożegnać i sobie iść, ale coś nie pozwalało mu odejść. Patrzył się na tego faceta jak idiota, zapewne pogłębiając jego dyskomfort, ale nic nie mógł na to poradzić. Coś go tknęło, żeby wyciągnąć rękę i przedstawić się.

– Jestem Adam – powiedział spokojnie i uśmiechnął się lekko do nieznajomego. – Adam Wolf.

Mężczyzna wyciągnął powoli rękę, po czym zabrał ją.

– Wybacz, ale mam niesprawną prawą rękę – odparł, wskazując na swoje prawe ramię. Wyciągnął do niego lewą dłoń, więc Adam również to zrobił. – Ja jestem Paul. Paul Felton.

                                                                              

Adam miał ochotę wrzeszczeć.

Od poniedziałku starał się złapać Bastiana, wziąć go na stronę i wyjaśnić sobie co nieco, ale ten zupełnie go olał i ignorował. Kompletnie nie chciał z nim rozmawiać. Adam już nawet znał cały plan Bastiana na pamięć, ale futboliście mimo wszystko udawało się jakoś przemknąć tak, że nijak nie szło go zaczepić.

Kto by przypuszczał, że z niego taki tchórz, pomyślał zirytowany. Jakby tego było mało, wciąż rozmawiał z Tomkiem. Adam próbował złapać rudzielca przez cały tydzień, ale ten kompletnie go ignorował. I to po tym wszystkim, co mu zrobił! Jak mógł tak po prostu uciekać? Myślał, że nigdy już się do siebie nie odezwą czy może zwyczajnie go zlał, bo już nie chciał mieć z nim do czynienia? Może uznał, że Adam sam się o to prosił i Bastian postanowił mu dać to, czego pragnął? Może… Cóż, opcji było sporo, a z Bastianem nigdy nie można było być pewnym. Nie zmieniało to jednak faktu, że Adam aż drżał ze złości i zazdrości. Z Tomkiem rozmawiał, chujek jeden, a z nim już nie! Jak mógł?!

Nie wiedział, co go do tego sprowokowało. Wściekłość, żal, zazdrość czy może niepewny uśmiech Tomka, ale gdy tylko zobaczył jego twarz w odległości jednego metra od swojej, zrobił to, co robił setki tysięcy razy w swoich myślach – przylał mu. Cios może nie był najmocniejszy, pewnie niejeden chłopak w szkole zrobiłby to lepiej, ale Adam uderzył najmocniej jak tylko mógł. Zrozumiał, co zrobił, dopiero kiedy usłyszał głuchy brzęk szafek, na które Tomek wpadł plecami po ciosie.

Zapadła cisza. Wszyscy na niego patrzyli. I wszyscy byli w większym szoku niż poszkodowany Tomek, który wyraźnie nie rozumiejąc, za co wyłapał, patrzył na niego z miną zbitego psa i szokiem wypisanym w błękitnych źrenicach. Na jego policzku pojawiał się już czerwony ślad, a w przyszłości pewne było, że pojawi się tam siniak. Jak na zawołanie tuż obok Adama zmaterializował się Victor, łapiąc go za rękę, zupełnie jakby Adam miał Tomkowi jeszcze poprawić.

– Oszalałeś? – zapytał zdumiony. Adam szarpnął się, ale Victor nie pozwolił mu się wyrwać.

Adam żachnął się tylko, nie zamierzając się w żaden sposób usprawiedliwiać. Tomek sam się o to prosił, kręcąc się obok Bastiana. Powinien liczyć się z tym, że może wyłapać. Z drugiego końca korytarza biegła już pani Pearce, krzycząc coś w stylu „Wolf do dyrektora!” Adam zbytnio się tym nie przejął. Nie wiedział, co się z nim działo, sam się ostatnie nie poznawał. Widocznie Bastian miał na niego zły wpływ, innej opcji nie było.

– I wtedy mnie po prostu walnął! – skończył opowiadać Tomek, pozwalając Zackowi przyjrzeć się sińcowi na jego policzku. Zack miał żądzę mordu w oczach, delikatnie trzymając go za podbródek i oglądając brzydkiego sińca.

– Tak po prostu? – spytał Zack, puszczając jego twarz. Siedzieli na swoich ulubionych schodach w tej części szkoły, gdzie rzadko się ktoś pojawiał. Oczywiście, zdarzały się osoby, które ich razem widziały i plotka o tym, że ze sobą kręcą, rozniosła się po szkole lotem błyskawicy. Tomkowi to nie przeszkadzało, dopóki była to tylko plotka. Nikt go nie znał, więc nie mogli ocenić z całą pewnością, że kręci z Zackiem Warrowem, a poza tym miał świetne zabezpieczenie w postaci przyjaźni z Tylerem. Zawsze mógł powiedzieć, że kontakt z Zackiem złapał przypadkiem.

– Tak po prostu – potwierdził blondyn, grzebiąc w swoim plecaku. – Nie mam pojęcia, co mu nagle odbiło, nic mu nie zrobiłem! Był chyba na coś zły, popatrzył na mnie i walnął mnie. Nawet się do niego nie odezwałem.

– Coś jednak musi być na rzeczy, skoro ci przyłożył – stwierdził Zack. – I to całkiem nieźle jak na taką ciotkę – dodał.

– Nie jest ciotą – mruknął, zastanawiając się intensywnie, dlaczego to zdarzenie miało w ogóle miejsce.

– A może chciał się wyżyć i byłeś pod ręką?

Tomkowi w pierwszej chwili również przyszło to do głowy, ale już wcześniej miał wrażenie, że Adam jest na niego o coś zły. To uczucie zdawało się z niego wprost wypływać. Tomek naprawdę nie miał pojęcia, co takiego zrobił, że Adam posunął się do uderzenia go. Miał wrażenie, że jakiś element tej układanki mu umyka.

– Niee… Raczej nie. On już wcześniej chodził podminowany i miałem wrażenie, że go drażnię. Nie rozumiem, dlaczego, bo nic mu nie zrobiłem i starałem się nie robić sobie w nikim wroga, ale coś jednak go wkurzyło. Tylko co?

Zack prychnął.

– To już mnie nie interesuje. Niech jeszcze raz spróbuje to mu łapy poobcinam.

Tomek zaśmiał się.

– Przestań!

Zack wydawał się zdeterminowany. Tomek starał się robić dobrą minę do złej gry, ale strasznie go to gryzło.

– Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć – mruknął blondyn.

– Mm? Jaki?

Polak wzruszył ramionami.

– To proste. Spytać go.

Zack parsknął. Było widać, że nie jest do tego pomysłu przekonany, ale najwyraźniej nie zamierzał namawiać Tomka do zmiany zdania. To była dobra strategia, bo Tomek owszem, był raczej cichy i nieśmiały, ale też potrafił być niezwykle uparty. Nie lubił, kiedy ktoś mu mówił, co ma robić. Lubił znajdować własne rozwiązania i trochę go wkurzało, że dał się tak podejść w Polsce.

– Gdzie chcesz go złapać? – zapytał ciemnowłosy.

– Jak wyjdzie od dyrektora. Miał pecha, bo Pearce to wszystko widziała i posłała go na dywanik.

– Więc na tym świecie istnieje jakaś sprawiedliwość, co?

Tomek tylko wywrócił oczami, po czym wstał, pomachał Zackowi i poszedł pod gabinet dyrektora. Czuł się już całkiem swobodnie z Zackiem. To przesiadywanie z nim na długiej przerwie bardzo w tym pomogło. Byli sami, po prostu siedzieli i rozmawiali o wszystkim, opowiadając sobie o swoim dniu lub przeszłości. Czasami się uczyli, a czasem jeden przepytywał drugiego, kiedy ten miał jakiś ważny test. Coraz lepiej się poznawali i Tomek zdał sobie sprawę, że w ogóle nie odczuwa tego, że jego angielski nie jest jeszcze tak płynny jak powinien być. Jasne, wciąż nie wszystko rozumiał i czasami siedział w domu nad słówkami, próbując je zapamiętać, ale zazwyczaj nie miał problemów z nadążeniem za konwersacją. Lekcje z Tylerem jednak były dobrym pomysłem. Nie spotykał się z nim już tak często, ale jednak wciąż razem się uczyli i widać było efekty. Robił błędy, ale nie miał problemów z przekazaniem informacji i z automatu mówił po angielsku. Jeszcze trzy miesiące temu w życiu by w to nie uwierzył.

Stanął przed gabinetem dyrektora, zamierzając poczekać na Adama chociażby i na lekcji. Chciał z nim wyjaśnić tę sytuację. Nie miał nic do Adama i jeśli czymś mu podpadł to chciał wiedzieć, czym.

Czekał jakieś pięć minut, zanim drzwi wreszcie się otworzyły. Adam nie wyglądał na szczęśliwego, właściwie to miał lekko zaszklone oczy. Musiał dostać ostrą reprymendę za to, co zrobił. Zapewne o wiele gorszą niż normalni rozrabiacy. Tak to już było, że jeśli rozrabiał uczeń, który robi to zawsze, nauczyciele bagatelizowali sprawę, ale jeśli jakiś naprawdę dobry w nauce, zostawał karcony o wiele surowiej, żeby od razu mu takie pomysły wybić z głowy. Takie osoby też o wiele gorzej to znosiły, bo przecież nigdy takich problemów nie miały. Tomek nie był fenomenem w szkole, ale miał dobre oceny, więc wiedział, co to znaczy. Niektórzy nauczyciele pewnie wciąż nie wierzyli, że ktoś tak spokojny jak on mógł stać się celem numer jeden w szkole.

– Czego tutaj chcesz? – warknął Adam, kiedy go zauważył. Zacisnął dłonie w pięści.

Tomek zmarszczył brwi, widząc to.

– Jeśli walniesz mnie jeszcze raz to ci oddam. Chciałem z tobą tylko porozmawiać.

– Niby o czym miałbym z tobą rozmawiać?

– Walnąłeś mnie w twarz.

– Żeby ci ją trochę przemeblować, widać mi się nie podobała.

Tomek zacisnął zęby.

– Walnąłeś mnie i chcę wiedzieć dlaczego.

– Bo miałem na to ochotę, jasne?

– Adam! – Tomek spojrzał na niego błagalnie, chociaż wzrok chłopaka z klasy był nieprzejednany. – Pytam serio. Jeśli zrobiłem coś, co cię zdenerwowało to po prostu mi o tym powiedz. Już od jakiegoś czasu miałem wrażenie, że jesteś na mnie o coś zły.

– Wydawało ci się – warknął ciemnowłosy. – A teraz spadaj, bo chcę iść na lekcję.

– Nie. Chcę, żebyś mi najpierw powiedział, co tak bardzo cię wkurzyło. Uderzyłeś mnie tak po prostu. Nie wyglądasz mi na osobę, która tak robi. I nie jesteś taki, wszyscy byli w szoku.

Adam zacisnął usta. Był wyraźnie zły i Tomek mimowolnie przygotował się na to, że Adam będzie chciał znowu go uderzyć.

Ale Adam go nie uderzył. Nagle uczucie złości zmieniło się w wyraźne zmęczenie i smutek. I chyba żal. Chłopak wyglądał, jakby nagle zeszło z niego całe powietrze i jakby zaczynał się łamać. Zapadła cisza, która wydawała się trwać i trwać. Dopiero po dłuższym odstępie czasu Adam westchnął i powiedział cicho.

– Przepraszam.

Tomek spojrzał na niego z zaskoczeniem, bo nie spodziewał się tego, że Adam go przeprosi. Odetchnął z ulgą, bo skoro przeprosił, to jednak to, co zrobił, musiało go chociaż trochę gryźć. Polak zaczął się zastanawiać, w którym momencie niechętna akceptacja ze strony Adama zaczęła się zamieniać w złość. Nie mógł sobie jednak przypomnieć.

– W porządku, ale powiedz mi, dlaczego mnie uderzyłeś. Czym ci podpadłem?

Adam westchnął ciężko. Miał minę jak naburmuszone dziecko, któremu rodzic nie chciał kupić ulubionego lizaka, ale jest zbyt dumne, żeby płakać.

– To jakaś różnica?

– No, tak – powiedział Tomek niepewnie. – Chciałbym wiedzieć, czym sobie zasłużyłem na twój gniew.

Czym sobie zasłużył? Jak niby Adam miał powiedzieć, że go uderzył, bo Tomek podobał się Bastianowi, a on, Adam, nie. To byłoby niezwykle głupie i Tomek pewnie by go wyśmiał. Miał już dość upokorzeń jak na jeden dzień. Chciał, żeby wszystko wróciło do normy, ale ani Tomek, ani Bastian mu w tym nie pomagali.

– To… to już nieważne.

– Uhm… Wolałbym jednak, żebyś powiedział. Nie chciałbym dostać drugiego takiego strzału za tydzień czy coś, bo znowu to zrobię.

Tomek naprawdę wyglądał na zagubionego i Adam się nie dziwił. A to wszystko wina Bastiana!

– Po prostu wkurza mnie jak B… – urwał. Nie, zdecydowanie nie mógł mu tego powiedzieć.

Tomek czekał na część dalszą, ale się nie doczekał. Zaczął myśleć gorączkowo, co to owe „B” mogło znaczyć, ale nic nie przychodziło mu do głowy.

– Wkurza cię jak co? – dopytał Tomek.

Adam westchnął.

– Nieważne. Chodźmy lepiej na lekcję.

Polak nie był zachwycony, ale skinął głową na zgodę. Będzie musiał na spokojnie to wszystko przemyśleć i się zastanowić, o co właściwie chodzi.

Kacper odetchnął głęboko, z radością upijając łyk kawy ze swojej filiżanki. Nikt nie robił tak dobrej kawy jak jego postrzelona sekretarka i tylko dlatego jej jeszcze nie zwolnił za niewyparzony ryj. Z nią mógłby się rozstać bez problemu, ale z jej kawą zdecydowanie nie.

Data, kiedy to miał przedstawić ostateczny projekt i podpisać umowę z ojcem Lilith, zbliżała się wielkimi krokami i Kacper nie wiedział czy bardziej się cieszy, czy może obawia, że nie zdążą ze wszystkim. Z jednej strony fajnie byłoby zamknąć wreszcie pracę nad tym projektem i przekazać go dalej, żeby ktoś inny wprowadził w życie to, co stworzyli. Dobrze by było zacząć pracować też nad kilkoma innymi zleceniami, z którymi mieli tyły i, chyba najważniejsze, mógłby wreszcie kopnąć Lilith w dupę i jej powiedzieć, że ze ślubu nici. Nie zamierzał brać ślubu dwadzieścia lat temu i teraz zdania w tej kwestii nie zmienił. Miał swoją cierpliwość, ale Lilith wyczerpała już wszystkie jej pokłady, a gdy już podpisze umowę, jej ojciec nie będzie mógł się wycofać, nawet gdy zerwą „zaręczyny”. Dla niego to właściwie nie były zaręczyny, tylko regularnie oczyszczanie jego konta z pieniędzy, działania mu na nerwy i konieczności pieprzenia tego, czego zdecydowanie pieprzyć nie chciał. Lilith za to uwielbiała się z nim bzykać, jego ciało wciąż było sprężyste i ładne, tylko miejscami można było dostrzec, że już nie jest taki młody jak by chciał. Miał już na karku prawie czterdziestkę, więc i tak jak na swój wiek miał naprawdę super ciało, którego utrzymanie w takim stanie kosztowało go sporo wysiłku. Opłacało się jednak. Mimo swojego wieku wciąż wszyscy na niego lecieli. W sumie to czułby się urażony, gdyby było inaczej.

Paul. Myśl o nim uderzyła go z prędkością rozpędzonego do granic możliwości tira i omal nie wytrąciła mu filiżanki z dłoni. Rany, ile to już minęło, odkąd stracił z nim wszelki kontakt? Będzie ze dwa miesiące. Starał się nie myśleć o upływającym czasie, bo coraz bardziej go to gryzło. Jak to możliwe, że Paul tak po prostu zapadł się pod ziemię? Jasne, mógł czuć się urażony, że Kacper tak bezceremonialnie mu powiedział, że zaręczył się z Lilith, ale odwalał mu już o wiele gorsze i poważniejsze numery i Paul nigdy nie postąpił tak jak teraz. Czyżby wydarzyło się coś jeszcze, co go do tego popchnęło? Dlaczego tak po prostu zniknął i nawet nie próbował się z nim skontaktować? Zabrał swoje rzeczy, złożył rezygnację w pracy i przepadł jak kamień w wodę, nikogo nie informując, co zamierza teraz zrobić.

To kompletnie nie było w stylu Paula i jakby nie patrzyć, Kacper trochę się martwił. Nie chciał tego. To znaczy, martwić się. Chciał wiedzieć, gdzie jest ten upierdliwy i zdecydowanie zbyt naiwny jak na swój wiek facet. Nawet gdyby Paul go nienawidził, byłby o wiele spokojniejszy wiedząc, że jest bezpieczny.

Co ja się tak tym ciulem przejmuję, zastanawiał się, popijając kawę. Nigdy jakoś zbytnio się nim nie przejmował. To Paul zabiegał o niego, to on wypruwał sobie flaki, żeby zwrócić na siebie uwagę. To on błagał go, żeby mógł zostać na noc, to on miał tę głupią zranioną minę, kiedy widział jak Kacper pieprzy kogoś innego, jakby miał coś w tej sprawie do gadania. A teraz go nie było i Kacper już przestał się oszukiwać, że nic go to nie obchodzi. Obchodziło i to bardzo i wściekał się, że tak po prostu pozwolił mu zniknąć i zrobić z siebie idiotę. Nie był głupi – wiedział, że skoro Paul nie odezwał się do niego przez dwa miesiące, to raczej już tego nie zrobi. Ten mężczyzna był niezwykle wrażliwą i ufną istotą, ale zdecydowanie upartą jak koń. Zdarzało mu się mieć przebłyski wątpliwego geniuszu, od których nikt nie mógł go uchronić, bo nikomu na to nie pozwolił.

Cholera!

Czemu znowu o nim myślał? To było przecież głupie! Zrobił się na starość zdecydowanie zbyt sentymentalny. Czyżby miał przechodzić kryzys wieku średniego i zacząć żałować, że jednak nie zaproponował Paulowi czegoś głębszego?

Sama myśl o prawdziwym związku z kimkolwiek sprawiła, że parsknął w swoją filiżankę. Niee, to zdecydowanie nie było dla niego. Już wiele osób się o tym przekonało, a Ola i Paul chyba najboleśniej. Zrobienie jej dziecka na pewno nie pomogło jej w skończeniu wymarzonych studiów i znalezienia porządnej pracy. Z tego, co udało mu się wyciągnąć od Tomka, Ola zmuszona była rzucić studia i pracować aż do siódmego miesiąca ciąży, żeby zaoszczędzić trochę pieniędzy na czas „po ciąży”. Fakt był też taki, że Tomek nie chciał w ogóle mówić o swoim ojcu. Gdy Kacper próbował go wypytać czy Ola ze swoją wątpliwą inteligencją nie wpadła czasem na szalenie głupi pomysł powiedzenia Tomkowi, że nie będzie mieszkał w Stanach u jej znajomego ze studiów, tylko swojego starego, który zwyczajnie podwinął ogon i uciekł z tonącego statku, nie bacząc na resztę, chłopak wyglądał na zdezorientowanego. Jasne, wtedy sobie tłumaczył, że dostała co chciała, w końcu od razu jej mówił, że nie chce się wiązać i nie chce mieć żadnych bachorów. A gdy zaliczyli wpadkę, zrobił to, co w tym przypadku uważał za słuszne – obiecał łożyć na dziecko z daleka od niego, nie mając zamiaru w ogóle uczestniczyć w jego życiu. Nie zamierzał nawet figurować jako ojciec w metryce urodzenia dziecka. Teraz już był świadomy, że wyjechał, bo zwyczajnie się bał obowiązków i odpowiedzialności związanych z wychowywaniem dziecka. Z tym, że musiałby już z Olą zostać. Byłby uwiązany jak pies na łańcuchu, a dla niego to było jak wyrok śmierci. Powodów było oczywiście więcej, ale dopiero teraz po latach zaczynało to do niego docierać. Nie, nie żałował, że ich został, nie był tym typem człowieka. Takie przebłyski wyrzutów sumienia miał raptem kilka razy, kiedy w nocy słyszał jak Tomek rzuca się, zapewne śniąc jakiś straszny koszmar, a potem szlocha rozpaczliwie, próbując stłumić to poduszką.

Stał  wtedy oparty o ścianę przy drzwiach i czuł dziwny ucisk serca. Było to bolesne uczucie i nie wiedział, skąd się wzięło, ale traktował je jako karę za to, że dzieciaka zostawił i pozwolił mu upaść i cierpieć. Trwało to jednak zaledwie minuty, bo kiedy szedł do siebie, kładł się na łóżku i po prostu zapominał.

O, tak, w spychaniu niewygodnych myśli na dno świadomości był prawdziwym mistrzem świata, z którym nikt nigdy nie będzie mógł się równać.

***

Dzisiaj szału nie ma, jeśli chodzi o długość, ale takie rozdziały też muszą się czasem trafić. Mam nadzieję, że się podobało:).

Tych, którzy jeszcze tego nie zrobili, zachęcam do wzięcia udziału w ankietach. Są dla mnie ważne i chciałabym, żeby jak najwięcej osób wyraziło swoje zdanie.

Miłego weekendu!

Pozdrawiam