środa, 19 listopada 2014

24.Twarzą w twarz


– Ile można zmieniać koło? – spytał Bill, ziewając szeroko. Już dawno nie był tak zmęczony.
Sytuacja była niezwykle nerwowa, bo musieli dostać się do kolejnego miasta jak najszybciej, a nie mogli znaleźć żadnego samochodu zastępczego. David dostawał szału. Kazano im też wyjść z pojazdu „w razie gdyby…”, więc siedzieli na trawie na poboczu. Tom rozłożył sobie koc i pod głowę położył swoją torbę, a Bill wtulił się w niego, używając torsu brata jako poduszki. Próbował zasnąć, ale przy hałasie, jaki robiła ekipa, nie było to możliwe. Georg i Gustav siedzieli tuż obok, ziewając bez przerwy.
– Śpij – mruknął Tom, bawiąc się włosami bliźniaka. Kiedy nie okupowały ich tony lakieru, były całkiem przyjemne w dotyku. Nie tak miękkie jak włosy, których nigdy nie farbowano, prostowano, tapirowano, plątano, lakierowano i znowu farbowano, ale Tomowi i tak się podobały.
– Jest za głośno – odparł Bill, ziewając.
– Przestańcie ziewać! – warknął do Geo i Gusa.
– To zaraźliwie, przez was już wszyscy to robią.
– Cholera, no! – jęknął Tom. – Jak mogli nas tak załatwić?
– Widać mogli – mruknął Georg.
Gustav tylko westchnął.
– Widać nieszczęścia chodzą parami.
– Noo…
Narzekaniom nie było końca, ale marudzącymi chłopakami akurat najmniej się przejmowano. Samochód ze sprzętem pojechał dalej razem z Natalie, która też była przerażona od razy główkując, jak zakryć przemęczenie i niewyspanie z twarzy chłopaków z zespołu. Prawdopodobnie tym razem cała czwórka będzie potrzebowała porządnej korekty twarzy.
– Mogli nas upakować ze sprzętem – powiedział Gustav.
– Nie byłoby gdzie spać – odparł od razu Georg.
– Wzięlibyśmy materace z tourbusa.
– Gdzie byłeś, geniuszu, kiedy odjeżdżało auto ze sprzętem? – spytał kąśliwie Bill.
Gustav spuścił wzrok. Nie zamierzał się kłócić.
– Przestań! – zaoponował Tom. – To nie jego wina.
– Przecież nie powiedziałem, że jego – burknął Bill w odpowiedzi.
– Uspokójcie się wszyscy – powiedział Georg. – Niczego to nie zmieni, a tylko wkurwiacie mnie wszyscy w środku nocy.
– Spadaj! – warknął Bill.
– Sam spadaj!
– Przestańcie! – wtrącił tym razem Gustav. – Rety, naprawdę macie na to siły o tej godzinie?
– Niepotrzebnie poszliśmy na tą imprezę – stwierdził Tom.
– Bo choć raz nie wszystko poszło po twojej myśli? – zapytał Bill głupkowato.
– Spierdalaj, Bill. Naprawdę teraz chcesz o tym gadać? – Tom podniósł głos.
– Przecież nic nie mówię.
– Wcale!
– Pierdolca dostanę – jęknął Gustav, pocierając twarz. Wyglądał jakby był na granicy załamania.
– Zamiast się nawzajem uciszać, może się tak wszyscy zamkniecie! – Cała czwórka jak jeden mąż spojrzała na Bretta, jednego z ochroniarzy, który wyglądał, jakby miał do nich podejść i nastukać każdemu z osobna. Siedział razem z resztą, tylko Saki pomagał przy zmianie tych kół, które mieli. Nikt właściwie nie widział w tym większego sensu, ale bezczynne siedzenie wprowadziłoby tylko jeszcze bardziej nerwową atmosferę. – Jest trzecia nad ranem, a wy kłócicie się jak przekupki na targu i wkurzacie wszystkich dookoła. Matko, co za rozwydrzone bachory!
– Masz jakiś problem? – spytał Tom, siadając.
– Tak, całe cztery, na które właśnie patrzę.
– Weź się odwal, co?  Jak chcesz to ci specjalnie dopłacę za zamknięcie mordy, hm?
– Ty cholerny…! – Brett już wstał, ale powstrzymali go koledzy.
– Brett, przestań. Nie warto się z nimi kłócić.
– Co nie warto? – warknął Tom, rozkręcając się coraz bardziej. – Ciągle tylko siedzicie i narzekacie, i obrabiacie nam dupę, myśląc, że nie jesteśmy tego świadomi. Otóż jesteśmy! Jesteście tu tylko po to, żeby tłum wściekłych ludzi nas nie rozszarpał na kawałki! Dzięki nam macie pracę, może trochę szacunku?
– Tom… – Bill złapał go za rękaw, utrzymując na miejscu. Widział, że poziom cierpliwości bliźniaka jedzie na oparach i dużo nie brakowało do jatki.
– Nie, Tom! – Dredziarz zerwał się na równe nogi. – Mam kurwa dość! Żyjemy w ogromnym stresie i nie możemy w żaden sposób go odreagować, bo ci pierdolnięci ochroniarze od razu się czepiają. Nie mają pojęcia jak cholernie upierdliwe jest to, co robimy, nie wiedzą jak to jest wyjść przez kilkadziesiąt tysięcy ludzi, gdzie każde najmniejsze potknięcie zostanie wychwycone! Nie będę siedział cicho, kiedy patrzą na nas z taką… pogardą. To dzięki NAM mają pracę, więc mogliby się chociaż zamknąć, nie komentować i nie patrzeć na nas jak na gorszych od siebie!
– Jakoś tego, że Bill podczas ostatniego koncertu omal się nie wyjebał na ryj, nikt oprócz mnie nie zauważył – powiedział Georg, najwyraźniej uznając, że najlepiej będzie rozładować napięcie.
Bill wywrócił oczami, ale Gustav i – choć widać było, że próbuje się powstrzymać – Tom parsknęli śmiechem. Tom miał zrezygnowaną minę, jakby nie mógł uwierzyć, że naprawdę śmieje się w takiej chwili.
– Serio? – spytał Gustav. – Kiedy? Nic nie zauważyłem.
– To naprawdę takie ważne? – zapytał Bill. Zauważył, że im bardziej wszyscy są rozdrażnieni, tym więcej przeklinają. Wcześniej nie zdawał sobie z tego sprawy, ale gdy wracał myślami do wcześniejszych kłótni, uświadomił sobie, że faktycznie, padało wtedy wiele przekleństw, których normalnie żaden z nich nie używał.
– Tylko ty możesz być taką łamagą – dodał Georg. – Spodziewałem się tego po Gustavie, wiesz?
– Dzięki, Georg – mruknął Gustav, wywracając oczami.
– Kto ma fajkę? – zapytał Tom. – Jak zaraz nie zapalę to urwę komuś jaja. – Georg westchnął ciężko i wyciągnął paczkę, po czym poczęstował Dredziarza.
Zapadła cisza. Ochroniarze nie próbowali już ich uciszać, chociaż dyskutowali ze sobą przez kolejne pięćdziesiąt minut, zanim wreszcie mogli wsiąść i jechać. Niestety, samochód, w którym jechała ochrona, pojechał już w trasę z trzema z nich, którzy mieli zorganizować więcej ludzi do ochrony na ich przyjazd, więc ci, którzy zostali, musieli zostać upchnięci w Tourbusie z zespołem. Teoretycznie mogliby pojechać z tamtymi, ale mimo że był środek nocy i teoretycznie nic chłopakom nie zagrażało, musieli przygotować się na każdą ewentualność i zostać.
Bill odstąpił swoje łóżko i poszedł spać do Toma, a trzej pozostali spali na materacach w kuchni, bo jak się okazało, był jeden za mało. Nikt już nie miał sił się wykłócać, tylko wszyscy wreszcie położyli się spać, nawet jeśli wiercili się przez kolejną godzinę, nie potrafiąc zasnąć mimo zmęczenia.
Ten koncert był jak na razie najgorszy ze wszystkich i kosztował ich najwięcej energii. Zaraz po jego zakończeniu, nie dając się ubłagać na więcej niż jeden bis pojechali do hotelu i przespali cały dzień, zjedli kolację i znowu poszli spać. O kolejnej imprezie pomyśleli dopiero po kolejnym koncercie, ale Tom już nie próbował podrywać i ruchać wszystkiego, co się ruszało, kompletnie zmieniając swoją taktykę. Bill nie wiedział, czy brat go wyczuł, czy po prostu coś mu strzeliło do łba, ale z Playboya zaliczającego wszystko na imprezie zamienił się w kogoś, kto wyrywał jedną laską na imprezie i był z nią w „związku”, dopóki na następnej nie poznał kolejnej chętnej. Zrywał z tą wcześniejszą – lub nie – i zabierał się za kolejną, ledwo nadążając im wszystkim odpisywać. Jego lista kontaktów zapełniała się zaskakująco szybko.
Bill podejrzewał, że Tom zrobił to w odwecie za jego tajemnicze pisanie. Przyznał mu się tylko, że pisze z Hanysem, którego Tom nazywał Harrym Potterem, a Toma szlag trafiał, kiedy Bill szczerzył się do telefonu i zawzięcie odpisywał. Dlatego pewnie postanowił, że w każdym nowym mieście będzie miał kolejną dziewczynę i pisał z nimi wszystkimi na raz. Bill naprawdę podziwiał, że pisząc nie pomylił się w zeznaniach. O to, że numer pójdzie w obieg nie musiał się martwić, w końcu która laska podzieliłaby się kontaktem z Tomem Kaulitzem, coraz bardziej znanym w całych Niemczech i Europie? Nikt nie był taki głupi.
Wydawać by się mogło, że to będzie trwać wieki, ale jak się okazało, nie trwało nawet miesiąca. Byli już prawie w połowie trasy, kiedy Bill zupełnie przypadkiem nadepnął bratu na odcisk do tego stopnia, że Tom zwyczajnie… pękł.
No i, oczywiście, miał w tym swój udział również alkohol oraz fakt, że dziewczyny były straaaasznie irytujące.
Bill przeszedł do dalszej fazy swojego planu. Brał Sakiego i wychodził twierdząc, że idzie się spotkać z kolegą. Saki miał absolutny zakaz mówienia, co robią podczas tych wyjść. Tomowi oczywiście zasugerowali, że Bill idzie się bzykać z kolejnym chłopakiem, a Saki ma pilnować, żeby był bezpieczny. Tom się ciskał, że jeśli się rozniesie fakt jego homoseksualizmu, to będzie to koniec Tokio Hotel, ale Bill to zignorował. To nie mogło się roznieść, bo do niczego nie dochodziło, jednak Tom nie miał o tym pojęcia. Jedynie Saki znał całą prawdę i Bill ostrzegł go, że jeśli się wygada to urwie mu jaja i zaszyje w ustach. Czarny zastanawiał się początkowo nad Brettem, bo ten ochroniarz miał z Tomem wybitnie na pieńku i pewnie dokuczałby mu z czystej złośliwości, ale bał się, że to doprowadzi do bójki i tego, że on sam też wyłapie rykoszetem. Zdecydował się więc na Sakiego. Zazwyczaj chodzili wtedy do kina, gdzie Bill stawiał ochroniarzowi wszystko jak leci za to, że prze niego miał zajęte wieczory. Saki mimo swojego groźnego wyglądu był sympatycznym mężczyzną i zaskakująco dobrze się dogadywali. Twierdził, że nie przeszkadzają mu te wypady do kina, tym bardziej, że to Bill za wszystko płaci. Bill był mu naprawdę wdzięczny.
Gdy już wracał do hotelu, specjalnie wypił trochę wódki, żeby Tom myślał, że naprawdę było gorąco. Pogiął całą swoją koszulę, uszczypnął się w kilka miejsc, żeby były „ślady”, źle zapiął guziki i wyrzucił swój pasek do śmietnika. Trzeba by być kompletnym idiotą, żeby to przeoczyć.
Tom siedział w poprzek na fotelu, trzymając w ręce do połowy opróżnioną butelkę wódki. Bill z wrażenia omal nie upuścił swojego portfela na podłogę, kiedy to zobaczył po zapaleniu światła.
– Zgaś to cholerstwo – warknął od razu Tom, chowając oczy przed zbyt dużą ilością światła. Pociągnął solidny łyk z butelki i zakaszlał, a po jego policzkach popłynęły łzy.
– Płaczesz? – zdumiał się Bill, przystając.
– Oczywiście, że nie – burknął Dredziarz. Kompletnie nie miał humoru. – Wiesz jakie to cholerstwo jest mocne? Nie mam nawet czym zabić tego koszmarnego smaku.
– Aha – skomentował Bill, unosząc jedną brew. W środku aż się cały gotował, bo on się tak wysilił, żeby Tom poczuł zazdrość, a ten cymbał się upił i nawet tego nie zauważył. Z Tomem to tak, cholera, zawsze!
Ledwo zdążył to pomyśleć, kiedy zwrócił uwagę, że jego bliźniak mruży oczy i mierzy go drapieżnym wzrokiem. Kątem oka zauważył też pod ścianą roztrzaskany w drobny mak telefon Toma.
– Coś ty zrobił z tym telefonem? – zapytał zdumiony. Już na pierwszy rzut oka było widać, że nie ma nawet czego zbierać. – Odbiło ci?
– Baby to cholernie upierdliwe stworzenia – stwierdził tylko Tom filozoficznie, biorąc kolejny łyk. Widać było, że wchodzi mu lżej niż sugerował. – Nawet tak spokojną i cierpliwą osobę jak ja – powiedział skromnie – doprowadziły do kurwicy w niecałe pół godziny.
Cierpliwą? Spokojną? Z której strony, pomyślał Bill ironicznie, ale nie wypowiedział tego na głos, choć miał te słowa na końcu języka. Głupi Tom. Cholernie głupi! Wrr…!
– Więc? Co ci zrobiły?
Tom tylko spojrzał na niego z wyraźną irytacją.
– Chuj ci do tego. Ty wychodzisz się ruchać i nawet się nie pochwalisz jak było.
Bill wzruszył ramionami, uśmiechając się kpiąco w sposób, w jaki zawsze uśmiechał się Tom po satysfakcjonującym numerku.
– Było gorąco. Nie spodziewałem się, że ten kujon będzie miał tyle hmm… zapału. I wigoru. Rżnął jak prawdziwy ogier, choć z wyglądu przypominał raczej słodkiego kociaka. To była naprawdę wielka niespodz… – Bill urwał i krzyknął, kiedy Tom nagle znalazł się przy nim i złapał go brutalnie za ramiona. Jak na osobę, która tak dużo wypiła, jego ruchy były zaskakująco dobrze skoordynowane.
Potrząsnął nim z obłędem w oczach.
– Jak śmiesz im na to pozwalać?! – krzyknął. – Jak śmiesz pozwalać im się dotykać? Zajebię cię, jeśli pozwolisz im jeszcze chociaż raz, rozumiesz?! Jesteś moim bratem, a nie jakąś dziwką.
– Dziwką? – prychnął Bill. – Tak jak ty? Na jednej imprezie przespałeś się z większą liczbą osób niż ja w ogóle. Więc daruj sobie, bo i tak nie zamierzam tego słuchać.
– Będziesz mnie słuchał! – warknął Tom, zaciskając mocniej dłonie na jego ramionach.
– Zabieraj łapy, to boli – rzekł Bill spokojnie.
Tom patrzył na niego z furią w oczach i widać było, że ledwo się hamuje. Jego ręce zaczęły jednak powoli się cofać z jego obolałego ciała. Kiedy Bill już myślał, że jest wolny, bliźniak niespodziewanie pchnął go z całych sił na podłogę. Bill upadł z hukiem na tyłek i nawet nie musiał udawać, że go boli.
– Już ja ci, kurwa, pokażę, do kogo, kurwa, należysz! – warknął Tom, rozpinając spodnie i siadając mu na biodrach. Bill nie zaprotestował, bo był zbyt zdumiony.
Tom miał w oczach czyste szaleństwo. Jego ręce drżały, kiedy odpinał pasek od spodni. Na policzkach wciąż miał ślady zaschniętych łez. Prawie w ogóle nie mrugał, gapiąc się nachalnie.
Bill nie był pewny, jak powinien zareagować. Z jednej strony prowokował Toma do takiego zachowania i wrócenia do tego, co było między nimi kiedyś, ale z drugiej wiedział, że Tom jest pijany i jeśli teraz to zrobią, może tylko jeszcze bardziej się zawziąć, żeby więcej do tego nie dopuścić. Szybko się jednak przekonał, że cokolwiek sobie postanowi, i tak nie będzie to miało racji bytu. Tom miał kompletnie gdzieś, co Bill sobie pomyśli. Miał już swój własny plan działania i zapewne nic nie było w stanie go powstrzymać.
Czarny nawet się nie bronił. Odpowiadał na wszystkie chaotyczne pocałunki, głaskając lekko Toma po odsłoniętych plecach. Nie zachęcał go, ani nie zniechęcał. Jego ciało po prostu poddawało się dłoniom Toma, układając się tak, jak Dredziarz sobie tego życzył.  W ogóle nie stawiał mu oporu, dając ciche przyzwolenie na to, co się działo. Myślał, że to uspokoi Toma, ale tak się nie stało – jego brat był tylko jeszcze bardziej roztrzęsiony. Bill nie stawiał oporu też z innego powodu – wiedział, że w tym stanie Tom nie będzie potrafił być dla niego delikatnym, więc wolał nie stawiać mu oporu, żeby jak najmniej go bolało. O nawilżaczu też nawet nie marzył, Tom na pewno w ogóle o nim nawet nie pomyśli.
– Obrócę się – burknął Bill, kiedy Tom zdarł wręcz z niego spodnie i bieliznę. Guziki koszuli poturlały się po całym pokoju, gdy Dredziarz po prostu za nią szarpnął.
– Nie – rzucił tylko Tom krótko, zsuwając bokserki na uda i układając się między jego nogami. Jego ręce wręcz obsesyjnie gładziły jego brzuch, biodra i pośladki, co jakiś czas zaciskając się boleśnie na skórze. Bill zamknął oczy, opierając dłonie na ramionach Toma. Dokładnie wyczuł moment, w którym Tom przymierzył się do wsunięcia się w niego i pchnął mało delikatnie do przodu, zagłębiając się w nim. Ślina była słabym nawilżeniem, ale jednak jakimś była. Bill był wdzięczny chociaż za to.
Bolało jak cholera. O wiele bardziej niż za pierwszym razem, choć wcześniej Bill myślał, że bardziej już nie może. Nie wydał jednak z siebie nawet najcichszego jęku bólu. Powstrzymał się z powodów, których nie potrafił sprecyzować. Czuł jednak, że powinien być cicho, żeby Toma nie denerwować ani nie wyrwać go z transu, w jaki wpadł.
Gdy już wszedł w niego cały, Tom ułożył się bardziej na nim, całując lekko jego szyję i zaczynając się poruszać. Na początku wolno, a potem coraz szybciej i mocniej. Bill tylko zacisnął oczy i zagryzł zęby, pozwalając sobie jedynie na delikatne pojękiwanie.
– Jesteś mój! – wystękał Tom łamiącym się głosem.
Potem w pokoju rozbrzmiewały tylko uderzania ciała o ciało, ciche jęki i stęknięcia Billa oraz rozpaczliwy szloch Toma. Bill próbował go uspokoić, ale nie potrafił. Tom był rozdarty pomiędzy tym, co moralne, a tym, co sam czuł. Kochał Billa. Pragnął go. Próbował to pragnienie zagłuszyć na wszelkie możliwe sposoby, ale nic nie pomagało. Z czasem czuł się tylko coraz gorzej i gorzej, był rozdrażniony i wiedział, że tylko jedna rzecz może przywrócić mu zmysły. Było to jednak coś, czego zrobić nie mógł, a jednak robił. Jakaś część niego płakała z tego powodu, a druga wreszcie się uspokajała i czuła zaspokojona.
Gdy już było po wszystkim, Tom opadł na brata, wtulając twarz w jego szyję. Bill objął go mocno i głaskał po plecach, jakby chciał mu powiedzieć „nic się nie stało, wszystko będzie dobrze”, ale Tom wiedział, że nie będzie.
Nic już nie będzie dobrze.
Potem zasnął.

Gdy się obudził, wciąż leżeli przytuleni do siebie na podłodze. Bill podciągnął mu spodnie tyle ile dał radę i nakrył ich swoim płaszczem, który wylądował w zasięgu jego ręki. Nie spał. W pokoju wciąż paliło się światło.
Tom zacisnął powieki. Co powinien teraz powiedzieć? Co zrobić? Bill mówił, że też mu go brakuje, ale przecież ani razu nie powiedział, że chciałby być dla niego kimś więcej niż bratem. Z drugiej strony w ogóle mu się nie opierał, zupełnie jakby tego chciał. Jak miał to zrozumieć? Jak miał mu spojrzeć w oczy, jeśli Bill po prostu się bał, że Tom nie będzie zwracał uwagę na to, czego on chce, i weźmie go sobie tak czy siak? Co powinien powiedzieć?
Milczeli obaj przez dłuższą chwilę. Bill wciąż głaskał go po plecach, co bardzo go uspokajało. Był trochę zdrętwiały. Miał gęsią skórkę, mimo że w pokoju było całkiem ciepło.
– Nie chciałem tego – wyszeptał w końcu, chcąc mieć to już za sobą. Spojrzał pustym wzrokiem przed siebie. – Przysięgam, że nie chciałem. Robiłem wszystko, co tylko mogłem, żeby jakoś o tobie zapomnieć. Żeby przestać cię pragnąć, ale nic nie pomagało…  Z każdym kolejnym dniem numerki zaspokajały mnie na coraz krócej, aż w końcu… Ja… Przepraszam.
Bill nie odpowiadał dłuższą chwilę, przez co serce Toma omal nie wyskoczyło z piersi ze strachu.
– W porządku – odparł w końcu Bill łagodnie. – Nic się nie stało. Wszystko będzie dobrze.
– Nic nie będzie dobrze! – syknął Tom. Był na granicy płaczu.
– Spójrz na mnie. – Bill podniósł obiema dłońmi jego głowę tak, żeby patrzyli sobie w oczy. – Wszystko będzie dobrze – powtórzył. – Wszystko. To musiało się stać wcześniej czy później. Zrozumiałem to już jakiś czas temu.
– Bill… – wyszeptał Dredziarz z niedowierzaniem.
Czarny pokręcił głową.
– To musiało się stać – powtórzył. – Nie przestałem cię pragnąć ani na moment. Nie masz pojęcia jak się czułem, kiedy widziałem cię z tymi wszystkimi dziewczynami. Kiedy się kłóciliśmy i nie potrafiliśmy pogodzić. Po jakimś czasie zrozumiałem, że tak już będzie zawsze, bo chemia między nami nie pozwoli nam żyć spokojnie obok siebie. Kocham cię. Naprawdę w to wierzę, nie dam sobie wmówić, że tak czuję, bo jestem nastolatkiem. Więź między nami jest specyficzna. Czujesz to, prawda?
Tom skinął głową. Oczywiście, że czuł. Nikt nie był mu tak bliski jak Bill, którego przecież poznał stosunkowo niedawno.
– Gdyby od razu nam powiedzieli, pewnie te uczucia by się nie rozwinęły, a może wręcz przeciwnie, byłoby to samo. Wyszło jak wyszło, już to zrobiliśmy i świat się przez to nie zawalił. Mnie też jest ciężko ze świadomością, że jesteśmy braćmi, ale mam to w dupie. Nikomu nie robimy krzywdy. Chcemy być po prostu szczęśliwi, dlaczego nie mielibyśmy spróbować?
– Nie chcę być kazirodczym zboczeńcem.
– Nie będziesz – powiedział Bill dobitnie. – Bo nikt się nie dowie. Ja chcę, żebyśmy byli naprawdę razem, tak jak wcześniej, zanim powiedzieli nam, że jesteśmy braćmi. A ty?
Tom zagryzł dolną wargę. To była taka kusząca propozycja. Czuł sam po sobie, jak wyluzował po tym, jak wreszcie rozładował napięcie i pozbył się pragnienia uprawiania seksu z Billem w trybie natychmiastowym. Wiedział, że to chwilowe, ale nie czuł już tak rozpaczliwej potrzeby. Czuł się… spełniony. Zaspokojony w każdym tego słowa znaczeniu. Z nikim innym tego nie czuł, więc to po prostu musiał być Bill.
– Co, jeśli nam się nie uda? – zapytał Tom. – Jeśli między nami nie wypali?
– Wtedy nie będziemy mieli do siebie o to żalu. Staniemy się po prostu braćmi. Takimi, jakimi inni chcą nas widzieć. Nawet jeśli to miałoby się skończyć, zawsze będziesz moim bliźniakiem. Zawsze będziesz mógł na mnie liczyć. To się nigdy nie zmieni.
– Myślisz, że damy radę to rozgraniczyć? – spytał Tom z powątpiewaniem.
– Myślę, ze nie będziemy musieli, bo jesteś dla mnie tym jedynym. Ale jeśli jednak, to tak, wierzę w to, że więź nie pozwoli nam się rozstać. Zbyt wiele dla siebie znaczymy.
Bill naprawdę tak myślał, Tom mógł wyczytać to w jego oczach. Początkowo trochę zdziwiła go ta pewność, ale potem po prostu uśmiechnął się, nachylił i pocałował Billa lekko w usta. Jeszcze przyjdzie czas na rozmyślenia o tym wszystkim. Przyjdzie czas na rozmowy. Bill miał rację, nikomu nie robili krzywdy, chcieli po prostu być szczęśliwi. Nikt nie mógł mieć im tego za złe, w końcu wszyscy ludzie do tego dążą.
Pod tym akurat względem byli względnie normalni i to mu wystarczało.


***
Koniec;)
Żartuję, do końca jeszcze "względnie" daleko. Mam, to wstawiam, bo czemu nie. Może Wam się trochę humor poprawi. Rozdział trochę chaotyczny i krótki, no ale chyba lepiej taki niż żaden. Trochę namieszam u nich i pozmieniam fakty w ich życiu, żeby nie przeciągać tego opowiadania w nieskończoność. Wspominam o tym, żeby nikt się potem nie dziwił.
Ktoś z Was brał udział w konkursie z literkami, który ogłosili?;)
"Światło w ciemności" prawdopodobnie pojawi się w piątek lub sobotę. Zachęcam do głosowania w ankietach.
Pozdrawiam!

4 komentarze:

  1. To było piękne, aż mi się łezka zakręciła w oku. Nareszcie! Nareszcie zrobili krok do przodu i to duży. Nawet nie wiesz, jak wyczekuję na każdy kolejny odcinek tego opowiadania. Proszę Cię dodawaj częściej odcinki, skoro zamierzasz to opowiadanie rozwlec, to zdecydowanie powinny zacząć ukazywać się częściej.
    Buziaczki :*

    OdpowiedzUsuń
  2. Witaj Obsesjo,
    Piszę, ponieważ chciałabym skontaktować się z Tobą drogą oficjalną w sprawie Twoich tekstów w pdf lub innym formacie. Chciałabym takie otrzymać mailem jeśli to możliwe. Więcej szczegółów i wyjaśnienia dlaczego proszę o teksty podam w mailu. Proszę, byś skontaktowała się ze mną poprzez maila:
    apcatgirl534@gmail.com
    Pozdrawiam serdecznie i z góry dziękuję za odzew.
    Cat

    OdpowiedzUsuń
  3. Nie myślałam że tak szybko chłopaki zbliżą się do siebie.:) Odcinek był świetny, strasznie poprawił mi humor. Czekam na więcej!

    OdpowiedzUsuń
  4. Cieszę się, że Bill postawił na swoim. I z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział.

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za wszystkie komentarze :)