25.Światło w ciemności

Tomek stał na przejściu dla pieszych i czekał, aż światło zmieni się na zielone. Dostał dzisiaj z testu z lektury C, co było całkiem niezłym wynikiem, biorąc pod uwagę to, że nauczycielka odejmowała mu punkty za błędy językowe i tym podobne. Widocznie jego angielski naprawdę się poprawił, skoro coraz mniej się go czepiała. Wyciągnął telefon i zabrał się za odpisywanie na esemesa od Paula, o którym wcześniej zapomniał. W słuchawkach leciała piosenka Justina Timberlake’a, która aż za bardzo przypominała mu o chwilach spędzonych z Zackiem, ale chyba po prostu był masochistą.

Nagle ktoś złapał go za ramię i pociągnął w tył. Tomek uniósł głowę i kątem oka zauważył, że wszyscy prócz niego już dawno się cofnęli. Jakiś ciemny kształt zbliżał się do niego z zawrotną prędkością. Jedna słuchawka wypadła mu z ucha, więc słyszał pisk opon i wielokrotny odgłos głuchego uderzenia, jakby samochody się zderzały. Nic więcej nie zauważył, bo czarny kształt wyhamował tuż na nim, odrzucając go lekko na chodnik do tyłu. Głowa zapulsowała mu tępym bólem, kiedy uderzył nią z impetem w chodnik. Czarne plamy przed oczami robiły się coraz większe i większe aż pochłonęła go ciemność.

Zack był zaskoczony, kiedy stanął na szpitalnym korytarzu, gdzie kręciła się masa ludzi i co chwilę przewożono kolejne osoby. Skrzywił się, widząc ile na każdym z łóżek jest krwi. Jego matka napisała do niego dokładnie kwadrans temu i twierdziła, że nic się nie dzieje, tymczasem lekarze mieli tutaj prawdziwe urwanie głowy.

– Co się stało? – spytał jakiejś kobiety stojącej obok.

Kobieta oderwała się od swojego telefonu i wzruszyła obojętnie ramionami.

– Wypadek. Kilka samochodów osobowych zderzyło się na krzyżówce, kiedy wysiadła sygnalizacja. Jest co najmniej piętnastu rannych, jedna ofiara śmiertelna.

– Dziękuję.

Ruszył szybkim krokiem w kierunku gabinetu swojej matki. Tak czy siak potrzebował klucze od domu. Uszedł zaledwie kilka kroków, kiedy ją usłyszał.

– Cholera, nic nie rozumiem. Czy ktoś zna ten język? Musimy jakoś zadzwonić do jego opiekuna.

Zack zajrzał za róg, skąd dochodził do niego głos matki. Zobaczył, że pochyla się nad jęczącym chłopakiem z zabandażowaną głową. Zamarł, zdając sobie sprawę, że twarz tego chłopaka jest łudząco podobna do twarzy Tomka.

– Cholera, ale boli… – jęknął chłopak i Zack już był pewny, że to Tomek.

– Mamo! – podszedł do niej szybko. – Co on tutaj robi?

– Cześć, kochanie. Uderzył głową w chodnik i rozciął sobie głowę, ma lekki wstrząs mózgu. Przez samochód, który prawie w niego uderzył, nabił sobie na szczęście tylko kilka siniaków. Nie wiemy, do kogo możemy zadzwonić, żeby go stąd zabrał. Przez ten wypadek brakuje miejsc dla wszystkich poszkodowanych, a inne szpitale są pełne. Znasz go?

– Tak, to kolega Tylera, Tomek Dulski.

– Rozumiesz, co mówi? – zapytała kobieta, rozglądając się nerwowo. – Musimy go oddelegować do domu, nie mamy tutaj dla niego miejsca. Próbowałam się z nim porozumieć, ale on ciągle gada w tym dziwnym języku.

– Ale nic mu nie jest?

– Prócz wstrząsu mózgu wszystko jest w porządku. Jeśli możesz, zajmij się tym, ja muszę iść, za kilka minut zaczynam operować.

Zack westchnął i nachylił się nad Tomkiem, który patrzył na niego przez na wpół przymknięte oczy.

– Boli, boli, boli… – wyjęczał Tomek w swoim ojczystym języku.

Zack zawahał się. Nikomu się nie przyznał, ale Tomek zafascynował go do tego stopnia, że żeby mu zaimponować, zaczął się tego pokręconego języka uczyć. Był nawet krok przed Tylerem, mimo że musiał uczyć się sam. Nie chciał mówić Tomkowi, a potem wyszło jak wyszło i nawet nie było okazji. Nigdy jednak nie sądził, że będzie potrzebował tej wiedzy w takiej chwili.

– Co? – spytał niepewnie po polsku. W końcu nie wiedział, co mówi poprawnie, a co nie.

Minęła dłuższa chwila nim mu odpowiedział.

– Głowa – wymamrotał Tomek. – Cholernie boli mnie głowa.

– Tylko?

– Głowa tak mnie napierdala, że nic innego nie może się z tym równać.

Zack zagryzł dolną wargę. Tomek odpowiadał z lekkim opóźnieniem, był wyraźnie zdezorientowany.

– Numer opiekuna… Powiesz mi?

– Kacpra? Chcesz numer Kacpra? Po co ci jego numer?

Kacpra? No, tak, Tomek mu przecież mówił, że tak ten facet ma na imię. Nie zamierzając wdawać się z Tomkiem w żadne dyskusje, przeszukał mu kieszenie, próbując znaleźć telefon, ale nigdzie go nie było.

– Twój telefon… Gdzie jest?

Tomek syknął cicho i zaczął macać ręką prześcieradło.

– Jeszcze chwilę temu go miałem…

Zack sapnął, wyciągnął swój i zadzwonił do Tomka. Po chwili usłyszał grającą melodyjkę tuż przy biodrze Polaka. Wygrzebał jego telefon z pościeli i pospiesznie odszukał numer do Kacpra. Za pierwszym razem nikt się nie odezwał, a za drugim dopiero po piątym sygnale.

– Co jest? – wymamrotał po polsku.

– Dzień dobry – rzucił Zack. – Tomek jest w szpitalu, ktoś musi tu przyjechać i zabrać go do domu.

– A tyś to kto?

– Zack Warrow, jego kolega.

– Co mu się stało?

– Samochód odepchnął go na chodnik, w który Tomek uderzył głową, ma wstrząs mózgu. Nie znam szczegółów, trzeba go zabrać do domu, bo nie ma miejsca dla innych, poważniej rannych z tego wypadku. Mógłby pan przyjechać po niego?

– Przyjadę jak tylko będę mógł.

– W porządku, czekamy.

Zack odetchnął. Miał nadzieję, że ten facet się pospieszy. Cieszył się, że Tomkowi nic poważnego się nie stało. Złapał Tomka za rękę i usiadł obok niego na łóżku. Czekanie dłużyło mu się niemiłosiernie, co rusz po korytarzach kręcili się różni ludzie. Szpital był tak zabity, że Tomka położyli na łóżku na korytarzu. Nawet nie mieli dla niego sali! Ostatnimi czasy zdarzało się bardzo dużo wypadków w mieście, przez co szpitale były porządnie obciążone.

Po jakiejś godzinie czekania Tomek wreszcie usnął, a jego opiekun wciąż się nie pojawił. Zack dzwonił do niego jeszcze raz, ale mężczyzna nie odebrał. W tym czasie lekarze zdążyli już zoperować tych, których życie było bezpośrednio zagrożone i teraz zajmowali się tymi, którzy odnieśli mniejsze obrażenia. Jego matka zrobiła sobie chwilę przerwy i podeszła do wściekłego syna. Wyglądała na wykończoną.

– Nie udało ci się? – spytała zmartwiona.

– Udało – syknął – ale jego opiekun jest chyba za bardzo zajęty, żeby móc go odebrać. Myślisz, że mógłbym go sam zawieść do domu?

– Nie ominiesz żadnej okazji przejechania się moim samochodem, co?

– Mamo!

– Dobra, dobra – mruknęła. – Dam ci kluczyki, ale jedź ostrożnie. W ciągu dwudziestu czterech godzin mogą wystąpić u niego wymioty, więc ktoś powinien przy nim trochę posiedzieć, a w razie pogorszenia stanu, trzeba będzie go tutaj z powrotem przywieźć. Koniecznie powinien jutro się zgłosić na kolejne badania, żeby sprawdzić, czy na pewno wszystko jest w porządku. Normalnie zatrzymalibyśmy go w szpitalu, ale nie mamy miejsc. Zapamiętałeś?

Zack skinął.

– Pomożesz mi go przetransportować do samochodu?

– Jasne, chodź najpierw po klucze.

Razem z mamą udało im się w miarę delikatnie doprowadzić Tomka do samochodu i posadzić go z przodu na miejscu pasażera. Zack z westchnieniem odchylił mu siedzenie do tyłu i pozwolił mu drzemać. Przed wyjazdem jego matka wstrzyknęła mu jeszcze końską dawkę środków przeciwbólowych, więc Zack podejrzewał, że Tomek szybko się nie obudzi. Całe szczęście, że tylko sobie trochę rozbił głowę, ten samochód w innych okolicznościach mógłby zgnieść go na miazgę.

Bez problemu dojechał do domu Tomka, jego matka zainwestowała w świetne auto. Wyciągnął z plecaka Polaka kluczyki od domu i wniósł go do niego na rękach. Ułożył go w salonie na kanapie, bo było blisko do kuchni i łazienki. Zdjął mu buty i nakrył go ciepłym kocem. Nie chciał go zostawić samego, w razie gdyby Tomek naprawdę miał wymiotować albo gorączkować. Postanowił zaczekać na jego opiekuna, chociaż wątpił, żeby ten się pojawić.

I miał rację.

Ten dzień miał zapamiętać do końca życia. Tomek wciąż był skołowany po lekach, ledwo się przebudził i od razu wymiotował. Zack cały dzień latał na mopie i to po nim sprzątał. Nie było to zbyt przyjemne, ale nie narzekał. Był po prostu wkurwiony, kiedy na zegarku wybiła godzina dziewiętnasta, a opiekuna Tomka wciąż nie było. Zack dzwonił już do mamy i pytał się jej, czy na pewno Tomek powinien wymiotować aż tyle, ale odpowiedziała mu, że to całkiem normalna reakcja. Tomek już nic nie miał w żołądku, w pewnym momencie zaczął się z tego powodu wręcz dusić. Zack wmuszał w niego wodę, żeby  mu pomóc. To było trochę przerażające, ale zdawało się, że po każdej takiej serii Tomek czuje się odrobinę lepiej. Przerażające było również to, że Tomek był cholernie zdezorientowany i chyba nie bardzo wiedział, kto do niego mówi, ale widać było, że głos Zacka bardzo go uspokajał.

Dopiero o godzinie dwudziestej Zack usłyszał samochód na podjeździe. Zacisnął dłonie w pięści – był w bojowym nastroju.

Miał zamiar zacząć opieprzać tego faceta już od progu, ale kiedy go zobaczył, zdębiał.

Zamrugał w nadziei, że obraz się zmieni, ale nic takiego się nie stało. Miał przed sobą starszą o jakieś dwadzieścia lat wersję Tomka. Patrzył na tego faceta, szukając jakichś różnic, ale niemal wszystko mieli identyczne – błękitne oczy, długie ciemne rzęsy, delikatnie zarysowaną szczękę, taki sam nos i usta. Jeśli ten facet nie był ojcem Tomka, to on nie nazywa się Zack Warrow.

Poczuł jeszcze większą złość, bo skoro to był ojciec Tomka, tym bardziej powinien się pofatygować do niego do szpitala! Nawet jego ojciec by tak zrobił, mimo że od momentu, w którym Zack przyznał się do swojej orientacji, ich relacje uległy znacznemu pogorszeniu.

– Miło, że wreszcie raczył się pan pojawić – warknął Zack.

Kacper tylko na niego spojrzał, po czym spokojnie zdjął płaszcz i odwiesił go na wieszak. Zdjął buty i założył papcie, zupełnie jakby Zack w ogóle się nie odezwał.

– Nic pan nie powie? – spytał Zack.

– A co mam powiedzieć? Rozumiem, że to z tobą rozmawiałem przez telefon?

– Tak, miał pan odebrać Tomka ze szpitala!

– Bo? – spytał Kacper kpiąco. – Jeśli ma wstrząs mózgu, nie powinni go z niego wypuszczać. Gówno mnie obchodzi, że szpital jest przeładowany.

– Mógł pan przyjechać i sprawdzić, czy wszystko z nim w porządku. Nawet tego się panu nie chciało zrobić! Tomek jest pod pańską opieką!

Kacper wzruszył ramionami.

– Przecież żyje – powiedział spokojnie. Zack wybałuszył na niego oczy. Jak ten facet mógł by tak nieczuły. – Poza tym, miał opiekę.

– Jak pan śmie…! – Zack już zrobił krok w kierunku tego irytującego faceta z zamiarem przemeblowania mu twarzy, kiedy Tomek wychylił się z kanapy i po raz kolejny zwymiotował. – Cholera!

Warrow doskoczył do niego, pomógł mu wstać i poszedł z nim do toalety, żeby Tomek nie zabrudził połowy domu. Gdy tylko blondyn skończył, zabrał go z powrotem na kanapę w salonie.

– Ja idę do domu! – warknął, zbierając swoje rzeczy. – Najwyższy czas, żeby pan się nim zajął. Jutro niech zabierze go pan do szpitala na badania, żeby sprawdzić, czy na pewno wszystko jest w porządku. Jeśli Tomkowi coś się stanie, będzie pan rozmawiał o tym z policją, nie ze mną. – A potem wyszedł, trzaskając drzwiami, nie zwracając uwagi na obojętny wyraz twarzy Kacpra.

Zack zostawiał Tomka pod opieką Kacpra bardzo niechętnie, ale nie miał wyjścia. Musiał wrócić do domu, a poza tym ten facet – czy też raczej ojciec Tomka – powinien się nim wreszcie zająć jak należy. Nie może przez całe życie zwalać tego cholernego obowiązku na innych. Miał po cichu nadzieję, że Tomek będzie mu rzygał przez całą noc, nawet jeśli nie jest to dla niego zbyt przyjemne. Życzył Kacprowi z całego serca naprawdę ciężkiej nocy, żeby poczuł jak to jest mieć pod opieką dziecko. Swoje czy nie, to już nie miało wielkiego znaczenia.

Kopnął kamień po drodze, nie rozumiejąc jak ten facet może być taki nieczuły.

Adam siedział – leżał, dreptał, chodził… – jak na szpilkach, czekając na Bastiana. Zerwał się z ostatnich lekcji i przyszedł wcześniej, żeby sprawdzić, czy klucze na pewno pasują. Odczuł prawdziwą ulgę, kiedy się okazało, że rzeczywiście Bastian dał mu klucze od swojego domu. Skorzystał z okazji i umył sobie włosy oraz wyszorował całą twarz i zęby. Nie miał szczoteczki, ale umył je chociaż trochę palcem. Czas dłużył mu się niemiłosiernie.

Jego serce zabiło mocno, kiedy usłyszał kroki na schodach, a po chwili w drzwiach pojawił się Bastian. Adam specjalnie nie zamykał drzwi.

– Hej – rzucił krótko, zdejmując buty.

Adam przełknął, stojąc w progu.

– Hej – odparł ochryple. Chrząknął cicho, chcąc pozbyć się dziwnej guli w gardle.

Zapadła cisza. Rudy powoli pozbył się zbędnej garderoby, a potem z ponurą miną minął Adama  i wszedł do swojego pokoju.

– Dobra, miejmy to już za sobą – burknął. – Mów, co chcesz wiedzieć.

Adam parsknął, również wchodząc do pokoju. Usiadł na obrotowym krześle Bastiana. Starszy chłopak przycupnął na łóżku i wbił wzrok w pościel.

– Mówisz, jakbyś nie wiedział – rzucił Adam. – Chcę wiedzieć, dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego ja?

Bastian przełknął ślinę.

– Nie wiem, dlaczego ty – powiedział cicho po dłuższej chwili. Czuł się niezręcznie, mówiąc o tym. – Tak po prostu wyszło. Natknąłem się na ciebie w trochę nieodpowiednim momencie i tyle.

– Nieodpowiednim? – zdziwił się Adam.

– Przyćpałem z Matthew przed meczem – przyznał niechętnie rudy.

– To dlatego tak słabo grałeś?

– Nie grałem słabo! – oburzył się.

– Grałeś. W tak beznadziejnej formie to ja cię już dawno nie widziałem. Ale mniejsza z tym. Kontynuuj.

– Co mam kontynuować? – burknął Bastian. – Zobaczyłem cię na korytarzu, miałem chcicę i… już.

Adam prychnął.

– Chcesz powiedzieć, że teraz za każdym razem jak będziesz miał chcicę to przelecisz sobie jakiegoś frajera czy on tego chce czy nie? – Bastian spojrzał na niego z konsternacją. – Co? Tak to zabrzmiało. I czemu tak właściwie nie lubisz gejów? Przecież sam nim jesteś.

– No to co? – warknął futbolista. – To jeszcze nie oznacza, że nie mogę być z kobietą!

– Sam w to nie wierzysz – wytknął mu ciemnowłosy. – Dobrze wiesz, że kręcą cię tylko chłopacy, po co się wypierasz? To wbrew naturze.

– Bzykanie facetów jest wbrew naturze! – uniósł się Bastian. – Nie chcę być pedałem i nim nie będę!

– JESTEŚ pedałem, czy tego chcesz, czy nie – stwierdził Adam dobitnie. – Nie rozumiem, skąd takie uprzedzenie do homo, ale niech już ci będzie. To, że będziesz myślał o tym jak o czymś odrażającym niczego nie zmieni, a już na pewno nie twojej orientacji. Żyjemy w wolnym kraju, gdzie takie pary są w pełni akceptowane, a tobie siadło na mózg i masz jakieś obiekcje? Jebło cię na dekiel?

– Jeszcze się przekonasz, że mi się uda! Będę miał żonę, dzieci, nawet nie spojrzę na żadnego faceta.

– I dlatego to w moją dupę wepchnąłeś swojego fiuta? – spytał Adam. Nie zamierzał przebierać w słowach. Widocznie do Bastiana docierały tylko te wulgarniejsze, bo zaczerwienił się wyraźnie aż po czubki uszu. – Chciałeś ze mną założyć rodzinę i spłodzić gromadkę bachorów? Czy może miałeś jakiś inny powód?

Bastian sarknął.

– Byłem zaćpany! To dlatego!

– Och, czyżby?

Adam poderwał się z krzesła i w zaledwie trzech krokach znalazł się przy Bastianie. Rudy cofnął się lekko, nie wiedząc, czego się spodziewać. Adam bez skrępowania zacisnął dłoń na jego kroczu. Futbolista otworzył szeroko oczy, nie mogąc uwierzyć, że ten kujon naprawdę się na to odważył.

I to po raz drugi!

– Pamiętasz, prawda? – Adam nachylił się do jego ucha i szeptał wprost do niego. – Pamiętasz jaki ciasny byłem? Jak cholernie ci się to podobało? Bardziej twardy już nie mogłeś się wtedy zrobić. Byłeś tak podjadany, że miałeś w dupie to, czy nas ktoś zobaczy. Wsadziłeś mi na środku szkolnego korytarza, kiedy po szkole kręciło się co najmniej dwadzieścia innych osób. I cholernie ci się podobało. Naprawdę myślisz, że możesz o tym zapomnieć? – Adam zaśmiał się niewesoło, był porządnie poirytowany. – Już jesteś kompletnie twardy. Zrobić ci loda? – Bastianowi nie udało się stłumić jęku, kiedy to sobie wyobraził. Adam poczuł nieopisaną satysfakcję. – Chciałbyś, nie?

Zabrał rękę i odsunął się lekko od niego. Chciał go pocałować, ale Bastian szarpnął się w tył, nie pozwalając mu tego zrobić. Wpatrywał się w niego szeroko rozwartymi oczami.

– Komu próbujesz wmówić, że możesz mieć kobiety? Mnie czy sobie? – Adam sięgnął po swój plecak. – Nie unikaj mnie więcej. Mam nadzieję, że po tej rozmowie nie będziesz czuł więcej takiej potrzeby. Cześć.

Bastian jeszcze długo siedział na łóżku, wpatrując się przed siebie pustym wzrokiem. To był Adam Wolf, którego w zeszłym roku z kolegami obrzucał jajkami? Który z płaczem wracał wtedy do domu? Który nie miał wystarczająco sił, żeby przeciwstawić się innym ludziom?

Czy to naprawdę był ten sam człowiek?

Bastian nie wiedział i nie chciał wiedzieć, co za demon opętał tego spokojnego niegdyś chłopaka. Zamiast zastanawiania się nad tym, zsunął spodnie z bokserkami i pozbył się problemu, po raz pierwszy w życiu pozwalając sobie myśleć podczas tej czynności o innym chłopcu.

Masturbowanie się jeszcze nigdy nie sprawiło mu tyle przyjemności.

– Nosz kurwa, Tomek, serio?! – jęknął Kacper, kiedy jego syn po raz kolejny zwymiotował mu wprost pod nogi. Już trzeci raz z rzędu nie zdążył mu podstawić miski. Do łazienki teraz każdy by trafił, bo prowadziła do niej najprawdziwsza ścieżka rzygowin. Pół nocy Tomek rzygał często, ale po troszkę, co wydawało się być dobrym znakiem. Kacper dawał mu do picia dużo wody, nawet jeśli Tomek szybko zwracał to z powrotem. Przy takiej ilości wymiotów organizm może się bardzo łatwo odwodnić, a tego z pewnością żaden z nich by nie chciał.

Być może przesadzał. W końcu w porównaniu z tym, ile Tomek rzygał wieczorem, a ile nad ranem, była spora różnica i wydawało się, że stan jego syna się polepszył. Nie było jednak  opcji, żeby zostawić go samego.

Dopiero około czwartej nad ranem torsje ustały na dobre i Tomek wreszcie nie wyrzygał całej wody, jaką mu się podało, lecz napił się łapczywie i zasnął jak kamień.

– Ja tego nie sprzątam – mruknął do siebie Kacper. Postanowił poczekać do ósmej i zadzwonić po jakaś sprzątaczkę, żeby zrobiła to za niego. Odór wymiocin był w domu tak silny, że omal sam nie zwrócił wszystkiego, co miał w żołądku.

Z krzywym uśmieszkiem pomyślał, że po tylu latach migania się od wychowywania Tomka przeznaczenie wreszcie go dopadło. Mógł się założyć, że Ola przez całe życie nie musiała sprzątać tylu rzygów syna, co on już zobaczył tej nocy. W końcu go dopadło i dostał niepowtarzalną okazję doświadczyć, co to znaczy być ojcem. Niezbyt mu się spodobało.

Mimo złości i zmęczenia w głębi serca czuł niepowtarzalną ulgę, że Tomkowi już lepiej i że śpi spokojnie po tym okropnym dniu i jeszcze gorszej nocy. Żeby tylko on sam nie był taki zmęczony…

Wziął szybki prysznic i postanowił trochę popracować. Miał naprawdę parszywy nastrój.

Około godziny ósmej zadzwonił po sprzątaczkę i jak na zawołanie przebudził się Tomek. Gdy tylko odwrócił głowę, od razu jęknął z bólu.

– Uważaj, masz wstrząs mózgu.

– Coo? – spytał chłopak zdezorientowany. – Czemu?

– Nie pamiętasz wypadku?

– Em, nie bardzo… Cholernie boli mnie łeb.

– Nic dziwnego, w końcu uderzyłeś nim w chodnik. – Tomek spojrzał na niego zdezorientowany. Kacper westchnął. – Śpij dalej.

– Która godzina?

– Ósma.

– A co ty tutaj robisz? – zdziwił się chłopak.

Kacper spojrzał na niego z irytacją.

– Pilnuję, żebyś nie umarł. Nawet nie chcę myśleć, co twoja matka by mi zrobiła, gdyby się dowiedziała, że odprawiłem cię na tamten świat. Lepiej idź spać i mnie nie wkurwiaj.

– Eee… Jasne, ale najpierw muszę do toalety.

Kacper pomógł mu podnieść się z łóżka. Tomek jęknął.

– Ale napierdala…

– To cię oduczy walenia głową w chodnik – skwitował kwaśno Kacper.

– Przecież nie zrobiłem tego specjalnie – mruknął Tomek.

– Skąd możesz wiedzieć, skoro nie pamiętasz?

Na to Tomek nie miał odpowiedzi. W sumie Kacper miał rację. Nie pamiętał.

Czuł się jednak już na tyle dobrze, że Kacper punkt dziewiąta postanowił wreszcie zameldować się w biurze. Wyglądał na niezwykle wkurwionego, kiedy wychodził, i Tomek nie zazdrościł dzisiaj jego pracownikom.