10.Więź doskonała

Nietrudno było zaważyć, że jego wzrok Jacoba co rusz wędruje w stronę coraz bardziej widocznego księżyca. Do pełni pozostały tylko dwa dni, a Jacob z każdą chwilą coraz bardziej zamykał się w sobie.

– Boisz się pełni? – spytał w końcu Dante, nie bardzo wiedząc, jak rozumieć zachowanie chłopaka. Do tej pory był przekonany, że wilkołaki traktowały pełnię jak rodzaj święta, a Jacob zachowywał się, jakby nadchodził czas jego pogrzebu.

– Nie bądź śmieszny – parsknął Jacob lekceważąco. – Oczywiście, że nie!

– To czemu jesteś taki niespokojny? Myślisz, że ktoś nas zaatakuje?

– Wątpię.

– No to o co chodzi?

Jacob zacisnął usta, nie patrząc na niego. Wyraźnie nie chciał powiedzieć, z czym był problem.

– Tracisz nad sobą kontrolę? – dopytywał dalej wampir, ciekawy rozwiązania zagadki.

– Nie! – mruknął Jacob. – Moja wilcza forma jest… trochę inna od pozostałych – dodał po chwili cicho, a na jego policzkach pojawił się lekki rumieniec zażenowania.

Dante zmarszczył brwi. Inna? To mogło oznaczać wszystko.

– Co? Masz zieloną sierść? Krzywe zęby?

– Chciałbym – mruknął Jacob, splatając ramiona na piersi w obronnym geście.

– To o co chodzi? Niedługo i tak się dowiem, po co to ukrywać? – Dante nie dawał za wygraną.

– Nic ci nie powiem – uparł się Jacob. – Jeśli się domyślisz, w czym rzecz, to będziesz wiedział. Jeśli nie, to masz pecha.

Wampir westchnął cicho i dał sobie spokój. Nie chciało mu się bawić w przepychanki słowne z tym gówniarzem i chociaż zżerała go ciekawość, co takiego w wilczej formie Jacoba było innego, postanowił poczekać do pełni i przekonać się samemu.

Szczerze mówiąc, markotny nastrój wilkołaka był mu na rękę, bo dzięki temu nie musiał się tłumaczyć, dlaczego zrobili ogromne koło i w sumie jeżdżą bez celu. Gdyby Jacob go o to zapytał, Dante nie miałby pojęcia, jak wyjść z tego twarzą i nie przyznać się, że po prostu nie wiedział, co dalej.

Byli w kropce. Prastare wampiry nie miały pojęcia, jakim cudem zostali związani, w dodatku twierdziły, że nie istnieje żadne słowo pisane, które mogłoby rzucić światło na tę sprawę. Skoro wampiry nie wiedziały, wilkołaki zapewne też, a nawet jeśli, Dante nie widział żadnego, który chętnie by im pomógł. Ojciec włóczył się gdzieś po świecie i nikt nie miał pojęcia, gdzie go znaleźć, więc Dante nie był na tyle naiwny, by myśleć, że akurat im mogłoby się to udać. Właściwie jedyną ich szansą na dowiedzenie się czegoś były wilkołaki, ale najpierw musieli się zorientować, które watahy były w ogóle skore do pomocy, a których powinni unikać. Dante nie wyobrażał sobie, by mogli wejść na teren jakiejś watahy, nawet w pokojowych zamiarach, i wyjść stamtąd w jednym kawałku, gdyby wilkołaki postanowiły ich zaatakować. No więc jechał po prostu przed siebie, z nadzieją, że wpadnie mu do głowy jakiś błyskotliwy pomysł.

Na razie w głowie tylko hulał mu wiatr.

– Wiesz coś w ogóle na temat pełni księżyca? – spytał nagle Jacob.

– Trochę – odparł Dante. Swego czasu miał obsesję na punkcie i wilkołaków i smoków, więc czytał o tych dwóch gatunkach, ile tylko się dało. – Wiem, że pełnia księżyca zwiększa wasze moce, ale też w większości przypadków wymusza na was przemianę w wilka i odbiera zdolność ludzkiego myślenia. Dopiero z wiekiem wilkołaki zaczynają panować nad przemianą nawet podczas pełni i choć nie potrafią się powstrzymać przed przemianą, są w pełni świadome tego, co robią i co się wokół nich dzieje.

– To tak w wielkim skrócie – skomentował Jacob. – Ale masz rację, dzieci nie potrafią nad sobą panować. To jeden z powodów, dla których trzymamy się na uboczu i razem. Bez watahy jesteśmy bezbronni. – Chłopak urwał na chwilę, po czym dodał kwaśno: – To będzie moja pierwsza pełnia bez watahy. I jakby tego było mało, muszę spędzić ją z tobą.

Ach, więc o to chodzi, pomyślał Dante. Jacob nie zachowywał się tak dziwnie dlatego, że jego wilk był „dziwny” czy cokolwiek jego nastoletni mózg sobie ubzdurał. Jacob był spięty, bo po raz pierwszy przeżyje pełnię z daleka od swojej rodziny.

– Przynajmniej jeden z nas zachowa trzeźwość umysłu i przeciwstawne kciuki. – Dante uśmiechnął się lekko pod nosem.

– Na was pełnia nie wpływa? – zapytał Jacob, ignorując jego komentarz.

– Nie. Nie sądzę. Nigdy nie zauważyłem, by działo się ze mną coś podejrzanego podczas pełni. Ojciec też nigdy mnie nie przestrzegał. W kontekście pełni uczono mnie tylko, by uważać na wilkołaki,  bo dostają szału i zachowują się jak opętane bardziej niż zwykle.

– Ugh, dzięki.

– Polecam się na przyszłość.

– Jak to w ogóle możliwe? – burknął Jacob. – Jakim cudem więź mogła zadziałać w naszym przypadku? Pomijając oczywiste różnice gatunkowe i płeć, nasz styl życia i przekonania, właściwie wszystko jest tak różne, że jesteśmy jak z innych światów. Czemu magia zadziałała?

– Płeć nie ma dla wampirów znaczenia – zauważył Dante. – Generalnie nie wiążemy się na stałe, może dlatego płeć nie gra wielkiej roli. Damon i Theo byli związani w ten sam sposób, co my, a obaj są facetami. Dla nas jest to bardziej kwestia pożywienia. Partnerstwa? Nie jestem pewny, nie bez powodu wampiry unikają zobowiązań jak ognia. Styl życia też raczej nie ma nic do rzeczy, gdy w grę wchodzi popęd seksualny i czysta biologia.

– Ale coś jednak musi być na rzeczy. Przecież to niemożliwe, żebyśmy byli pierwszą taką parą w historii. Ktoś musiał być przed nami!

– Może niekoniecznie. W końcu my też nie związaliśmy się dobrowolnie.

– Wampiry i wilkołaki wiecznie ze sobą wojowały i zapewne szybko się to nie zmieni. Naprawdę myślisz, że nikt wcześniej by się nie związał choćby przypadkowo? Bo mi się w to trochę nie chce wierzyć.

Cóż, Dante też nie sądził, by mieli aż takiego pecha. Poza tym Jonas coś wspominał, że coś takiego już miało miejsce, ale wszelkie wzmianki na ten temat zostały wręcz wymazane z ksiąg i pamięci innych. Skoro aż Ojciec interweniował w tej sprawie, choćby poprzez zadbanie, by te informacje nie wpadły w niepowołane ręce, coś musiało być na rzeczy. Coś, co najwyraźniej było na tyle potężne lub niebezpieczne, że wiedza na ten temat została pogrzebana wraz z istotami, które były tego świadkami. Tylko co?

Nic nie wskazywało na to, by ich więź jakoś znacznie różniła się od tych zawartych przez wilkołaki lub wampiry (choć na temat tych drugich generalnie niewiele było informacji z powodu ich niechęci do zawierania więzi). Fakt, więź zdawała się czerpać i ze strony wilkołaków, i zapewne wampirów, ale poza tym wszystko było zupełnie normalnie. Żaden z nich nie zrobił się jakoś znacznie silniejszy ani samowystarczalny. Dante był w stanie zrozumieć watahę Jacoba i to, że chcieli chronić swoje tyłki kosztem jego życia, ale czemu Ojciec zadbał, by informacje o takiej więzi zataić? Nie widział w tym najmniejszego sensu.

Przez chwilę wpadła mu do głowy głupia myśl, by skontaktować się z ojcem Jacoba i poprosić jego o informacje. Szybko jednak odrzucił tę opcję, bo po pierwsze, Jacob mógłby wtedy faktycznie rzucić się pod pociąg tak dla zasady, a po drugie, wataha mogła chcieć  zabić Jacoba tylko przez wzgląd na swoje głupie tradycje i zabobony. Równie dobrze o ewentualnych niebezpieczeństwach takiej więzi mogła nic nie wiedzieć, a oni tylko podaliby się jak na tacy.

Wieczorem zajechali do przydrożnego motelu, gdzie wynajęli sobie pokój z dwoma łóżkami, by nie wzbudzać zbytnich podejrzeń. Dante uważnie obserwował recepcjonistę, nie chcąc, by skończyło się to jak ostatnio, ale mężczyzna nie wydawał się ani trochę nimi zainteresowany i gdy tylko wszystko im wyjaśnił i oddał klucze, wrócił do grania w grę na telefonie.

Jacob pierwszy poszedł do łazienki wziąć prysznic, a Dante wykorzystał ten czas na rozejrzenie się po pokoju i znalezienie w plecaku ciuchów do spania.

Wilkołak siedział w łazience całe wieki. Dante tylko dlatego jeszcze nie próbował wywarzyć drzwi, że wyraźnie słyszał jego mamrotanie i kręcenie się w środku. No i w łazience nie było okna. Gdy drzwi wreszcie się otworzyły i stanął w nich Jacob, Dante od razu zauważył jego lekko spanikowaną minę.

– Co ty mi znowu zrobiłeś?! – spytał oskarżycielsko z wyraźnym strachem w głosie.

Dante spojrzał na niego z zaskoczeniem. Czego on znowu od niego chciał?

– Co masz na myśli?

Jacob podszedł do niego i chwycił go za rękę, a potem pokierował ją do swoich pośladków.

– Co ty wyprawiasz? – spytał wampir, chcąc zabrać rękę, ale Jacob mu na to nie pozwolił. Drugą ręką odsunął pośladek w bok, robiąc więcej miejsca. – To nie jest… – Dante  zamarł, kiedy jego palce natrafiły na ciepły, lekki śluz. – Co to jest? Czym się tam wysmarowałeś?

– Niczym! To samo zaczęło ze mnie wypływać! Co to jest?!

– Przecież właśnie cię o to spytałem – sarknął Dante, nie do końca mu wierząc. Przesunął palce trochę wyżej, natrafiając na pomarszczoną skórę i wsunął palec do środka. Jacob jęknął głośno i złapał go za ramiona, z całych sił wczepiając się palcami w koszulę. Wyraźnie zaczęły się pod nim uginać kolana.

Dante ze zdumieniem zdał sobie sprawę, że Jacob mówił prawdę. Jego palec bez problemu wsunął się do środka, gdzie jeszcze większa ilość śluza zdawała się zbierać na ściankach odbytu. Nie tylko to było zaskakujące, ale też fakt, jak łatwo jego palec wsunął się do środka. Dołożył drugi na próbę, ale wszedł równie gładko, jak pierwszy, zupełnie jakby ciało Jacoba przygotowywało się na inwazję. Śluzu było coraz więcej i więcej, aż zaczął ciec po umięśnionych udach i kapać na podłogę.

Ich wzrok spotkał się na chwilę. Oczy Jacoba zdradzały strach i zdezorientowanie.

– Umieram! – powiedział spanikowany.

– Nie umierasz – zaprzeczył od razu Dante. Wydawało mu się to trochę niedorzeczne. Czemu coś takiego miałoby być śmiertelne?

– Chciałem mieć chociaż wpływ na to, jak umrę, skoro jest to nieuniknione – mamrotał dalej Jacob. – Ale nawet to nie jest mi dane.

– Nie umierasz – powtórzył spokojnie Dante. – To pewnie jakaś dziwna reakcja na księżyc. Przeczekamy pełnię i będzie po wszystkim.

– Nie mam zamiaru dłużej czekać. – Jacob spojrzał mu prosto w oczy. – Masz mnie za idiotę, prawda? Myślisz, że nie zauważyłem, jak jeździłeś dzisiaj w kółko? Wilkołaki mają świetną orientację w terenie, nawet jeśli poruszamy się na kółkach, a nie własnych łapach. – Dante milczał. – Nie masz pojęcia, co dalej. Nie wiesz, gdzie szukać pomocy ani jak zerwać więź. Zostało nam tylko czekać, aż ktoś przyjdzie po nasze głowy albo zakończyć to własnoręcznie.

– Znajdziemy sposób.

– Nie sądzę. Ale okej. Tak czy siak – Jacob wziął głęboki oddech – nie zamierzam umrzeć jako prawiczek.

Dante uniósł brwi, kiedy Jacob nachylił się do niego i wpił się w jego usta. Wampir nie zareagował, zbity z pantałyku. Co temu gówniarzowi znowu wpadło do głowy?

– Jake… – Dante odsunął wilkołaka za ramiona, oblizując usta. – Co ty robisz?

– Nic nie rozumiesz, prawda?

– Co stało się z „nie możemy uprawiać seksu, bo to mogłoby przypieczętować więź”?

– Pierdolę to – odparł pewnie Jacob. – Tak czy siak mamy przejebane. A ja dosłownie czuję, ze jeśli zaraz czegoś nie wsadzę w tyłek, to oszaleję. To ty mi to zrobiłeś i ty weźmiesz za to odpowiedzialność. Teraz.

Głos Jacoba brzmiał władczo i pewnie. Dante poczuł przypływ rozbawienia, nawet jeśli w tej sytuacji nie było nic śmiesznego. No, może to, że Jacob po raz pierwszy brzmiał jak prawdziwy przywódca, a dopraszał się o to, by go wyruchać. To była cholerna ironia, która nie umknęła jego uwadze.

Jacob chciał seksu? Dante nie był pewny, co o tym myśleć. Dzieciak już nieraz zdołał go pobudzić, ale to jeszcze nie oznaczało, że chciał z nim uprawiać seks. Nie wspominając o tym, że to faktycznie mogło przypieczętować więź, a wtedy już nie zdołałby się z tego wszystkiego wykaraskać. Dante nie był pewny, czy chce ryzykować własną wolnością. Nie zamierzał spędzić całej wieczności z tym irytującym bachorem, nie był masochistą.

– Nie.

– Dante… – wysyczał Jacob, patrząc na niego groźnie zmrużonymi oczami.

– Nie widzę powodu, by to z tobą zrobić. Dziwny śluz wypływający z dupy to trochę za mało, żeby mnie przekonać.

Jacob warknął dziko, obnażając swoje ludzkie zęby ostrzegawczo. Dante uniósł brwi, rozbawiony zachowaniem wilkołaka. Jeśli Jacobowi się wydawało, że w taki sposób go przekona, to czekało go wielkie rozczarowanie.

- Oł! – Aż go cofnęło, kiedy wilkołak dosłownie rzucił się na niego. Stracili równowagę i padli razem na podłogę. Jacob od razu uniósł się na rękach do góry, obejmując go udami w pasie i przytrzymując w miejscu. Dante spojrzał na niego z politowaniem. – I co ty niby zamierzasz zrobić, hmm? Nawet nie wiesz, co i jak.

- Natura ma to do siebie – mruknął Jacob w odpowiedzi – że sama mną pokieruje. – Dante szczerze wątpił. Jacob uśmiechnął się do niego cwaniacko. – No i przypominam, że mój najlepszy przyjaciel bzykał Alana całe wieki. Chyba nie sądzisz, że mi nie powiedział, jak zastąpić kobiecą dziurę i zrobić użytek z dwóch penisów?

Cóż, to już brzmiało bardziej wiarygodnie niż „natura sama mną pokieruje”.

- To nienajlepszy pomysł – stwierdził Dante, nie przerywając Jacobowi w rozbieraniu się.

- Na tym etapie już nie ma miejsca na dobre pomysły. – Jacob był już zupełnie nagi. – Całe życie robiłem wszystko dla dobra watahy. Jeśli mam się przekręcić, choć jeden wieczór chcę żyć tylko dla siebie. Czuję, że ciebie też to jara, więc przestań być upartym dupkiem. Przestań egzystować i zacznij żyć.

Dante nie był ani trochę przekonany.

- Nie.

Uderzył Jacoba z całej siły w twarz, posyłając go nieprzytomnego na podłogę. Podniósł go i bezceremonialnie rzucił na jedno z łóżek, a potem otrzepał ręce i poszedł pod prysznic.

Raz się żyje, też mi coś!, myślał, szorując zawzięcie całe ciało. Tylko dlatego, że Jacob nagle „umierał”, nie oznaczało, że on musiał robić głupoty, żeby nie żałować tych swoich ostatnich chwil, czy cokolwiek ten gówniarz miał w głowie.

Cóż, nie z Dante takie numery, a poza tym… Jasne, mieli „przejebane”, ale gdy już dobije się do dna, to potem można już tylko się odbić w górę.

Chyba.

I zapeszyłem, pomyślał wampir, patrząc na rzucającego się po łóżku Jacoba. Czyżby to było nowe dno, którego sięgnięcia się nie spodziewał?

Jacob do tej pory miał sporo ataków, które dość mocno dawały mu w kość, ale żaden nie był jeszcze na tyle silny, żeby pozbawić wilkołaka zdolności trzeźwego myślenia.

Ten był.

Jacob nie tylko cały drżał, próbują rękami się jakoś zaspokoić. On wił się na łóżku, prosząc w kółko niewiadomo o co. Zupełnie stracił nad sobą kontrolę. W pewnym momencie zaczął przeszukiwać pokój w poszukiwaniu czegoś – jak się okazało – co mogłoby zastąpić palce, które desperacko w siebie wsuwał.

Dante jeszcze nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział. Wyglądało to boleśnie i wręcz nieprzyjemnie. Najgorsze było jednak to, że feromony Jacoba działały na niego jak swego rodzaju afrodyzjak. Już od dłuższego czasu był twardy w spodniach, czując silną potrzebę spełnienia pragnienia Jacoba i wykorzystania sytuacji, by zaspokoić się seksualnie. Powstrzymywał go przed tym tylko zdrowy rozsądek i silna samokontrola, której nauczył się jeszcze jako nastoletni wampir. Raul zadał sobie sporo trudu, by wyszkolić swoje dzieci. Gdy wampiry były dla ludzi jeszcze tylko postaciami z legend i mitów, wyjawienie ich istnienia nie wchodziło w grę. Dante od najmłodszych lat wiedział, że gdy ojciec go wszystkiego nauczy, nadejdzie czas życia na własny rachunek. Panowanie nad pragnieniem było jedną z pierwszych i najcięższych rzeczy, której musiał się nauczyć, jeśli chciał przetrwać sam w świecie i nie wzbudzać podejrzeń ludzi.

Stan Jacoba był niezwykle fascynujący. Dante całe lata poświęcił na studiowaniu różnych ksiąg i kronik dotyczących wilkołaków: styl życia, zwyczaje, sposób parowania… To był jednak pierwszy raz, kiedy słyszał o takim przypadku. Już sam nie był pewny, co mogło wywołać u Jacoba takie symptomy i czy dzieciak faktycznie nie był o krok od śmierci. Nie wyglądał na chorego, tylko… spragnionego seksu? Tak to wyglądało. To, czego Dante nie mógł pojąć, to czemu ciało Jacoba tak mocno domagało się zaspokojenia?

Po części rozumiał ogólną frustrację i zniechęcenie Jacoba, ale on nie zamierzał się tak łatwo poddać jak ten gówniarz. Prędzej piekło zamarznie niż poda się komuś na tacy do pożarcia. Trzymając się kurczowo tej myśli, odetchnął głęboko i usiadł pod ścianą po drugiej stronie pokoju, obserwując Jacoba z bezpiecznej odległości. Starał się oddychać przez usta, by nie wdychać nasilającego się, słodkiego zapachu, coraz bardziej uderzającego mu do głowy. Obawiał się, że jeśli choć przez chwilę się zawaha i pomyśli, by jednak uprawiać seks z Jacobem, jego samokontrola pryśnie i zrobi coś, czego obaj będą później żałować.

Ktoś zapukał do drzwi, a potem wszedł do środka, jakby nigdy nic. Dante otworzył usta, rozkazując tej osobie natychmiast wyjść, ale słowa zamarły mu na ustach, kiedy zobaczył rosłego mężczyznę, który jak zahipnotyzowany szedł w stronę Jacoba, z wyciągniętymi przed siebie rękami jak jakieś cholerne zombie. Dante sapnął cicho i podniósł się na równe nogi.

– Wynocha, bo cię zabiję! – zagroził, ale facet zachowywał się, jakby go nie było, już wdrapując się na łóżko i rozsuwając Jacobowi nogi na boki. – No chyba, kurwa, żart! – warknął Dante do siebie.

Nabrał powietrza w płuca i wstrzymał oddech, a potem dopadł do mężczyzny i chwilę później wyrzucił go przez okno. Mieli pokój na pierwszym piętrze, więc przy odrobinie szczęścia może mu nawet nic nie będzie. Potem zamknął okno, zasunął rolety i zamknął drzwi na klucz, by nikt inny nie wszedł do środka, zwabiony nęcącym zapachem.

Słodka woń była coraz silniejsza, krusząc kontrolę Dante w rekordowym tempie. Wampir rozejrzał się po ich pokoju, szukając jakiejś deski ratunku. Jego wzrok padł na drzwi od łazienki. Jak większość łazienek w takich miejscach, ta nie miała okna, więc mógł tam zamknąć wilkołaka do czasu, aż mu przejdzie.

Jak postanowił, tak zrobił. Jacob nawet mu pomagał, obejmując go chętnie za szyję i pozwalając się nieść do łazienki bez najmniejszych protestów. Problem pojawił się w momencie, kiedy Dante miał wyjść, bo jego ręce zwyczajnie nie chciały wilkołaka puścić. Zacisnął zęby, walcząc ze sobą. Zamknął oczy i spróbował policzyć do dziesięciu. Gdy je otworzył, zamarł.

Jacob odsunął się lekko od niego, patrząc mu prosto w oczy całkiem przytomnie. Przez chwilę patrzyli tylko na siebie, a potem Jacob zrobił coś, czego Dante nigdy by się nie spodziewał – zacisnął zęby na własnym ramieniu, przegryzając się przez skórę aż do krwi.

– Nie! Jacob, nie… – Ale było już za późno. Słodki zapach krwi pomieszany z feromonami Jacoba sprawił, że zawirowało mu w głowie i ugięły się pod nim kolana. – N–nie. Ty mały, cholerny…

Jęknął, nie potrafiąc już nad sobą zapanować, i wgryzł się w ramię Jacoba, wysysając łapczywie krew z rany. Zaszumiało mu w głowie i ugięły się pod nim kolana. Padli na podłogę, Dante ani na chwilę nie odrywając zębów od rany na ramieniu Jacoba, a Jake majstrując przy jego spodniach.

Reszta potoczyła się błyskawicznie. Dante nawet nie był pewny, kiedy wszedł w uległe i zdecydowanie gotowe na niego ciało Jacoba. Wiedział tylko, że nigdy wcześniej nie czuł takiej ekstazy. Chciał więcej, i więcej, i więcej. Chciał, żeby to nigdy się nie skończyło. Jego biodra poruszały się w prymitywnym rytmie, dążąc do spełnienia, a usta ssały ranę. Połączenie tych dwóch bodźców dało piorunujący efekt i Dante nie sądził, by mógł przerwać, choćby świat się walił na głowę. Jacob ani drgnął. Gdy dostał, czego chciał, jego ciało zwiotczało i pozwalało wampirowi na wszystko. Szkliste oczy patrzyły w sufit, zamroczone ekstazą, a usta wykrzywiały się w dość upiornym, pełnym zadowolenia uśmiechu.

Dante nie był pewny, ile to wszystko trwało, ale miał wrażenie, że bez końca. Doszedł kilka razy, nie przestając poruszać się w Jacobie nawet na chwilę, zanim jego ciało wreszcie nie miało sił na kolejny raz, nawet pod wpływem silnych feromonów wilkołaka. Gdy jego otumaniony umysł zaczął powoli rejestrować, co się dzieje, ogarnęło go niepomierne zmęczenie. Padł na wilkołaka i zasnął, do połowy na nim leżąc. Nie przeszkadzała mu ani niewygodna pozycja, ani pot, ani to, że cały się klei.

Gdy się obudził, bolał go kark i było mu zimno. Na podłodze w łazience leżał sam. Obrócił się na plecy i przetarł twarz dłońmi, próbując się dobudzić. Nigdy jeszcze nie czuł, żeby jego zmysły były do tego stopnia przytępione, co teraz.

Jacoba obok niego nie było. Wstał z podłogi i poszedł do pokoju, gdzie z ulgą zobaczył, że Jacob śpi na łóżku. Sprawdził, czy jeszcze w ogóle żyje – był umazany spermą i cały kleił się od potu, ale poza tym wyglądał zupełnie w porządku  – i poszedł do łazienki doprowadzić się do ładu, a potem wrócił do pokoju i położył się obok Jacoba. Nie sądził, żeby jeszcze mógł zasnąć, ale po chwili zapadł w sen.

Obudził go Jacob, który, choć już zupełnie przytomny i świadomy swoich czynów, nadal był napalony i chciał powtórki z rozrywki. Dante nawet nie protestował. Mleko już się rozlało. Jeśli seks w jakikolwiek sposób zaszkodził ich więzi, kilka kolejnych zbliżeń już sytuacji nie pogorszy. Z tą myślą przytrzymał wilkołaka za biodra, pozwalając mu wykorzystać swoje ciało do zaspokojenia swoich potrzeb. Jacob uprawiał seks tak samo, jak żył: chaotycznie, prymitywnie, z werwą i determinacją typową dla zdrowego mężczyzny w jego wieku. I choć jasne było, że nie miał doświadczenia, Dante jeszcze nigdy nie czuł takiej ekstazy podczas zbliżenia z drugą osobą.

W trakcie dostał głupawki, śmiejąc się z przekornego losu, który ich związał i tak urządził. Pomyślał, że Jacob już nie będzie mógł mu zarzucić, że tylko egzystuje. To już nie była egzystencja, gdzie musiał ostrożnie stawiać każdy krok w obawie, że jeden zły ruch doprowadzi do jego śmierci.

Dante właśnie zaczynał żyć, biorąc byka za rogi i śmiejąc się przeznaczeniu w twarz. Jacob miał rację, mieli przejebane. Bardziej przejebane niż słowa mogły to wyrazić. Ale z jakiegoś powodu Dante czuł… ulgę. Ulgę i ekscytację, bo oto wreszcie stał się panem własnego życia, odbierając wodze strachowi.

I zamierzał wykorzystać tę kontrolę na maksa, zaczynając od gorącego seksu, który teoretycznie mógł go zabić.

Obudził się otumaniony, spocony i kompletnie zdezorientowany. Minęły długie minuty, zanim przypomniał sobie, gdzie jest i co się stało. Wszystkie mięście jego ciała mrowiły przyjemnie jak po długiej sesji treningowej, przyjemne rozgrzane i gotowe do wysiłku.

Już dawno nie czuł się tak wspaniale.

Usiadł na łóżku i rozejrzał się. Nigdzie nie widział Jacoba, co nie zwiastowało niczego dobrego.

Zaklął cicho i wstał z łóżka, ale niemal od razu potknął się o coś leżącego na podłodze. Z trudem złapał równowagę i obejrzał się, zdumiony czymś miękkim, co stanęło mu na przeszkodzie.

Jego wzrok napotkał zwiniętego w kulkę brązowego wilka, który warczał na niego, niezadowolony, że wytrącono go ze snu.

Dante zamrugał, zaskoczony. Już była pełnia?

- Jacob? – spytał dla pewności.

Wilkołak prychnął cicho, opierając pysk na łapach i łypiąc na niego złym wzrokiem. To musiało wystarczyć wampirowi za odpowiedź.

Przypominając sobie słowa Jacoba, że jego forma jest „inna” niż innych, przejechał wzrokiem po całym cielsku wilka, ale nie znalazł nic zaskakującego. Miał przed sobą sporych rozmiarów zwierzę, z dość długą, brązową sierścią, miejscami upstrzoną białymi łatkami. Brązowe oczy i czarny nos, wydłużony pysk i masywne łapy. To nie była istota, z którą powinno się zadzierać.

Nie widział w niej nic niezwykłego.

Kilka kolejnych godzin Dante spędził na odpoczywaniu w łóżku. Jake w wilczej formie zaczynał mu się podobać. Był w tym samym pokoju, a miał z nim taki spokój, że cisza aż dudniła po ścianach. Choć musiał przyznać, że tak naprawdę mu jej nie brakowało, to jednak cieszył się, że ma choć chwilę na zebranie własnych myśli. Jacob większość czasu przespał w swojej wilczej formie lub rozgryzał poduszki, za które ich skasowali przy wymeldowywaniu się. Mina recepcjonisty na widok Jacoba w wilczej formie powalała. Na szczęście zanim mężczyzna zdołał się pozbierać i spytać o wilkołaka, Dante już pakował go do samochodu.

Otworzył mu drzwi od strony pasażera i Jacob wskoczył na siedzenie bez najmniejszego problemu. Dante zatrzasnął drzwi i zajął miejsce kierowcy. Westchnął cicho. Nie był pewny, gdzie jechać dalej, ale nie chciał zostawać zbyt długo w jednym miejscu, w razie gdyby wataha Jacoba ciągle deptała im po piętach. Było to bardziej niż prawdopodobne, więc zmiana miejsca pobytu wydawała się logicznym posunięciem. Gdyby jeszcze tylko mieli jakiś plan działania…

Jacob ziewnął szeroko. Dante rzucił mu krzywe spojrzenie i odpalił silnik, po chwili mknąc opustoszałą szosą przed siebie. Po około dwóch godzinach zatrzymał się na poboczu, kiedy Jacob zaczął mu wyć nad uchem i drapać do drzwi. Początkowo Dante zamierzał go ignorować, ale skowyt nasilał się z każdą chwilę, więc wampir odpuścił i wypuścił go z samochodu.

- Cholerny gówniarz – mruknął pod nosem, obserwując, jak Jacob ugina tylne łapy, obniżając swój tyłek i sika na piasek.

Chwila, chwila.

Przekrzywił głowę w bok, przyglądając się hasającemu wilkołakowi. Nie potrafił określić, co mu w tym wszystkim nie pasowało. To było dziwne i irytujące uczucie. Wiedział, że coś nie gra, ale nie potrafił powiedzieć co. Odtworzył całą sytuację jeszcze raz w głowie, a potem jeszcze raz i jeszcze.

I nagle zrozumiał.

***
Hej-o!
Po całych latach świetlnych nieobecności przybywam wreszcie z nowym rozdziałem. Przepraszam, że tak długo musieliście czekać. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że wena kopnęła mnie w dupę z zupełnie innej strony i czas, który miałam poświęcić na te opowiadanie, poświęciłam na dwa inne o.O Więc choć tyle dobrze, że nie próżnowałam te ostatnie tygodnie...
Jeśli w rozdziale pojawiają się jakieś nieścisłości, śmiało mi je wytknijcie. Miałam zamiar przeczytać cały dotychczas opublikowany tekst przed publikacją tego rozdziału, żeby nie strzelić jakiejś gafy, ale nie chciałam Was już dłużej przetrzymywać.
Nie wiem, jak przyjmiecie ten rozdział, zwłaszcza drugą część, ale to się praktycznie samo napisało? -.-
Plus ktoś się zorientował, co takiego zrozumiał Dante? :D
Nie mam pojęcia, kiedy kolejny rozdział, ale dopóki oddycham, to tworzę, więc obiecuję, że się pojawi :)
Pozdrawiam!