Rozdział 2

W pierwszej chwili Pejic zupełnie znieruchomiał, niezdolny chociażby do drgnięcia. Eric tymczasem rozchylił mu językiem wargi i wślizgnął się do środka, przyciskając chłopaka do drzwi własnym ciałem. Andrej ocknął się i próbował się wyrwać, ale jego próby były zbyt słabe i niepewne, żeby odniosły zamierzony skutek. Zdawał sobie na szczęście sprawę, że jeśli szybko tego nie przerwie, Eric dośpiewa sobie resztę i już zawsze będzie uważał go za geja. Zaczął więc walczyć zacieklej i odniósł małe zwycięstwo – udało mu się odwrócić głowę w bok i uciec przed penetrującym jego usta, ciekawskim językiem. Desperacko walczył o oddech – z nieznanego mu powodu nagle zabrakło mu tchu. Eric nadal ściśle do niego przylegał, kąsając delikatnie jego bladą szyję.

- Cz-czy t-ty mnie m-molestujesz? – wykrztusił Andrej, próbując uwolnić ręce.

Eric zachichotał kpiąco.

- Wszystko jest już chyba jasne, co?

- Nie jestem gejem!

Pejic już naprawdę miał dosyć przekonywania wszystkich dookoła, że jest normalnym, zdrowym mężczyzną, mającym po prostu dość nietypową pracę.

- Twoje ciało mówi co innego.

- NIE JESTEM…

- I tak ci nie wierzę.

Szatyn odsunął się lekko i spojrzał na czerwoną z gniewu twarz chłopaka. Zrobił krok w tył i powoli uwolnił jego nadgarstki.

- Nie rozumiem, dlaczego tak bardzo się zap…

Andrej spoliczkował go z całej siły, sapiąc przy tym z wysiłku.

- Nie jestem gejem, rozumiesz?! Dlaczego wszyscy usilnie próbują mi to wmówić?!

- Nigdy. Więcej. Tego. Nie rób – wycedził groźnie fotograf, ale blondyn tylko prychnął.- Następnym razem ci oddam.

- I wylecisz stad na zbity pysk.

- Grozisz mi? – zapytał fotograf z oburzeniem.

Pejic wzruszył ramionami.

- Raczej ostrzegam. Moje ciało i twarz to wizytówka. Nie tylko moja, ale również agencji. Jeśli zrobisz mi chociażby siniaka, będziesz się musiał gęsto tłumaczyć.

Mężczyzna przyjął do wiadomości słowa modela i uśmiechnął się kpiąco.

- Nie jestem na tyle ambitny, żeby krzywdzić kogoś takiego jak ty. A teraz żegnam… Mam robić zdjęcia PRAWDZIWYM męskim modelom, a nie nieopierzonym bachorom. To cześć!

I wyszedł.

W Andreju ponownie aż się zagotowało. Nie sądził, że tak szybko zatęskni za roztrzepanym Robertem. Świetnie się dogadywali, a teraz przez najbliższe miesiące będzie skazany na tego gbura.

Cholera!

Dal sobie trochę czasu na złapanie oddechu, a potem wyszedł z pomieszczenia i poszedł porozmawiać z CeCe. Zapewne gdyby do niej nie zajrzał, zwyczajnie by się na niego obraziła.

Wieczorem pojechał do Marco. Marco był jego najlepszym przyjacielem od drugiej klasy gimnazjum. Całą pierwszą ze sobą wojowali, by w drugiej przekonać się, że lubią te same filmy, muzykę, książki, sport… Wszystko! Bardzo dobrze pamiętał koniec liceum… Obaj nie mieli z kim iść na studniówkę, więc on przebrał się za ponętną, seksowną blondynkę, a Marco wbił się w garnitur i opłacił limuzynę. Obaj do teraz naśmiewali się ze wszystkich swoich kolegów i koleżanek, którzy pękali z zazdrości – dziewczyny patrząc na pięknego Andreja i zazdroszcząc mu urody (chociaż nie miały pojęcia, że to żadna kobieca piękność, tylko po prostu ich kolega z klasy w kiecce i szpilkach), a chłopcy Marco za to, że to on towarzyszy tak zjawiskowej istocie. Nikt prócz ich wychowawcy (podobnego do Severusa Snape’a z Harrego Pottera) nie domyślił się prawdy. Kiedy wychowawca wtedy zawołał  ich do siebie i, o dziwo,  pochwalił za pomysłowość, po raz pierwszy dostrzegli na jego ustach prawdziwy, szczery, pełen rozbawienia uśmiech. Tego dnia stworzyli Andreę i od tamtego czasu nie korzystali więcej z tego pomysł. Teraz chyba nadszedł czas, aby po raz kolejny poprosić ją o pomoc.

Marco czekał na niego z kolacją. Gotował wspaniale i Andrej starał się u niego nie jadać – bardzo szybko pożegnałby się ze swoją szczupłą sylwetką i pracą w agencji modeli. Zwyczajnie wyglądałby jak pulpet. Aż dziw, że Marco wcale nie był gruby, lecz taki w sam raz. I umięśniony. Czasami Andrej zazdrościł mu tych przeklętych mięśni – on sam wyglądał jak dziewczyna i zwracał na siebie uwagę mężczyzn, a nie kobiet. Obawiał się, że w takim tempie nie znajdzie sobie żony przed sześćdziesiątką. Nawet ptak między nogami mu nie pomoże, jeśli będzie ciągle brany za babę. Może wszyscy oczekują, że podczas lizania się z dziewczynę będzie się czuł jak lesba? Cóż, dziewczyna, z którą był ostatnio, tak mu przecież powiedziała – że czuje się przy nim jak nieatrakcyjna lesba. Przez tydzień nie mógł wyjść z szoku – był pewien, że ją zadowalał. Na KAŻDEJ płaszczyźnie. Wygląda jednak na to, że nigdy nie zrozumie kobiet. Pocieszał się tym, że chociaż psychicznie jest facetem. Heteroseksualnym w dodatku. I niech sobie mówi kto co chce!

Eh…

- Więc? – zapytał, patrząc na przyjaciela z ciekawością. – O co wam poszło?

- Sam do końca nie wiem – burknął Marco. – Chyba miała okres. Przyczepiła się do mnie, bo zobaczyła zdjęcia z ostatniej imprezy, na której przytulałem Lindę. Zaczęła na mnie wrzeszczeć, że jestem chamem, pytała, czy dobrze się bawiłem, grając na jej uczuciach, a kiedy próbowałem się wytłumaczyć, strzeliła mnie w twarz i wyszła, trzaskając drzwiami. No psychiczna jakaś!

- Uh! Było ostro. Chcesz wzbudzić w niej zazdrość?

Chłopak skinął smętnie głową.

- Mhm… Pójdziesz ze mną jako Andrea. Jeśli jej zależy, będzie zazdrosna. Zostawisz nas samych i się wytłumaczę. Jeśli nie, będę musiał o niej zapomnieć.

Pejic westchnął.

- Z twojego tonu wnioskuję, że druga opcja nie wchodzi w grę, co?

Marco uśmiechnął się blado.

- Nie dziw się tak. Drugiej takiej wariatki już nie znajdę.

- W porządku. Kiedy jest ta impreza?

- Jutro.

- CO?! I ty dopiero teraz mi to mówisz?!

- No, nie chciałem zawracać ci głowy.

Model jęknął ze zgrozą.

- Wiesz, ile mi potrzeba czasu, żeby się do czegoś takiego przygotować?! Muszę sobie kupić sukienkę, buty, jakieś dodatki, odpowiednią torebkę, załatwić fryzjera i całą resztę!

- Nie przesadzaj. To niemożliwe, żeby takie coś zajmowało aż tyle czasu.

- Chyba kpisz, stary! Cholera, dzwonię do CeCe!

- CeCe? A jak się wygada?

- Daj spokój, przecież jej nie znasz. To moja dobra znajoma. Lepiej się módl, żeby nam pomogła!

Marco wyglądał strasznie nieszczęśliwie i co rusz odgarniał do tyłu swoją przydługą, czarną grzywkę. Normalnie nie poświęcał jej zbyt wiele uwagi, ale kiedy się denerwował, zwyczajnie zaczynała mu przeszkadzać i co chwilę miętosił włosy między palcami. Brązowe oczy patrzyły na przyjaciela z nadzieją i Andrej wiedział, że będzie musiał odegrać swoją rolę perfekcyjnie, żeby pomóc przyjacielowi. Brązowe oczy… Kolejna rzecz, którą czasami mu zazdrościł.

Żałosne!

CeCe na szczęście zgodziła się pomóc chłopakom. Ba! Była zachwycona, że może brać udział w takim przekręcie i niepocieszona, że nie zobaczy całej akcji na własne oczy, ale kazała im przysiąc, że Andrej wszystko jej opowie, jak przyjdzie następnym razem do agencji.

Znała się na swojej robocie i z łatwością doradziła Andrejowi, jak ma się ubrać. Wybrała dla niego czarną suknię do kolan i do tego czarne, niezbyt wysokie szpilki, żeby chłopak nie górował nad Marco. Jego blond włosy wyprostowała i przeleciała lekko lakierem – proste włosy, jej zdaniem, najbardziej mu pasowały. Dobrała mu biżuterię oraz dodatki i na koniec ślicznie go umalowała. Mieli problem z wypchaniem mu piersi, ale na szczęście model był szczupły i wyglądał naprawdę kobieco, kiedy wbił się w stanik i wypchał go lekko watą. Nie był już taki płaski. Na koniec zajęli się jego paznokciami i… już nie był Andrejem Pejicem. O, nie. Teraz był Andreą. Piękną, seksowną blondynką, za którą pewnie niejeden na tym bankiecie się obejrzy.

- I jak? – spytała CeCe, uśmiechając się.

- Super! – mruknął Andrej, oglądając się w lustrze. Uśmiechnął się szeroko. – Dzięki! Sam siebie nie poznałem.

- Mhm… Jestem genialna.

- Nie wlewaj sobie – mruknął Marco, poprawiając na nosie okulary. Był już ubrany w czarny garnitur i wyglądał naprawdę seksownie.

- Mam tylko nadzieję, że twój ojciec się nie pokapuje – powiedział Andrej, starając się przyzwyczaić do nowych butów. Miał dziwne wrażenie, że będzie miał z nimi problemy, ale nie chciał zapeszać już na wstępie. – Dosyć dobrze mnie zna i często mnie widywał za naszych szkolnych czasów.

- Hm… Lepiej, żeby się nie zorientował.

Pejic westchnął. Spojrzał jeszcze raz na swoje odbicie i uśmiechnął się ponętnie do postaci w lustrze. Przejechał językiem po pomalowanych ustach. Wyglądało to niezwykle seksownie. Zresztą, sam był facetem i reagował na takie gesty, kiedy widział je u kobiet. Nikt nie potrafi tak podniecać i zwodzić, jak facet przebrany za babę.

Podszedł do Marco i cmoknął go w policzek, mrucząc przy tym z zadowolenia (chociaż w rzeczywistości krztusił się ze śmiechu).

- Jestem gotowy, KOCHANIE. Możemy jechać.

Marco spłonął rumieńcem. Chyba na chwilę zapomniał, że seksowna blondynka przed nim to jego najlepszy przyjaciel. CeCe zachichotała, nie mogąc uwierzyć w to, co obaj chłopcy mają zamiar zrobić. Nie była jednak zdziwiona. Przez te kilka lat współpracy dobrze poznała młodego modela i wiedziała, że uwielbia wykręcać ludziom numery i nic go nie powstrzyma przed odegraniem roli Andrei.

Wyszli z domu. Andrej jeszcze zapalił papierosa, a potem wsiedli do samochodu Marco i pojechali.

- Jak zapyta się mnie o coś, co mam mówić? Skąd się znamy? Jakie są między nami relacje? – pytał Andrej.

- Jesteśmy przyjaciółmi z lat szkolnych. Jesteśmy blisko, ale nie mamy się ku sobie. Możesz trochę pozmyślać, raczej wątpię, żeby prowadziła z tobą wywiad. Jeśli będzie ci zadawać jakieś niewygodne pytania, odeślij ją do mnie i powiedz, że to nie twoja sprawa.

- Mhm… Nienawidzę szczać w damskich łazienkach – westchnął model.

Marco zaśmiał się.

- Trudno, ten jeden wieczór się przemęczysz.

- Mhm… Zabawa będzie przednia. Wolałbym jednak, żebyśmy unikali twojego ojca. Lepiej żeby nie miał czasu zorientować się, kim tak naprawdę jestem.

- Nawet jeśli się zorientuje, jakoś się wytłumaczę. Byle Emily się nie zorientowała.

Andrej zmarszczył brwi.

- Pewnie przyjdzie z kimś – powiedział. – Będę musiał go jakoś odciągnąć.

- Może nie… Kogo miałaby sobie znaleźć tak nagle?

- A ty? Ty też z kimś idziesz.

- Jesteś chłopakiem.

- My o tym wiemy, ale ona będzie myśleć, że jestem dziewczyną. Jak myślisz, jak to odbierze? Nie łudź się, że przyjdzie sama. Z tego co mi mówiłeś, jest zbyt dumna.

Marco westchnął ciężko.

- Jakoś to będzie, dam sobie z nią radę. Muszę mieć tylko chwilę, żeby pogadać z nią sam na sam.

- Spokojnie, jakoś to załatwię.

- Dzięki, Andrej. Rety, chłopie, życie mi ratujesz!

Model wyszczerzył się.

- Się wie. Nie martw się, jakoś jej wbijesz do łba, że tak naprawdę zależy ci tylko na niej.

- Wiem – mruknął smętnie. – Pytanie tylko, ile mi to zajmie.

- Pff!

Zaśmiali się obaj. Byli podekscytowani tym, co zaraz miało nastąpić. Chociaż Andrej był znany jako niezwykle kontrowersyjna postać, Marco był przeciętnym obywatelem, zwyczajnym okularnikiem, który po przygodach w szkole średniej rozstał się z gwałtownymi skokami adrenaliny. Teraz poczuł się o jakieś pięć lat młodszy – znowu czuł to palenie w żyłach i skurcze w dole brzucha, będące wynikiem podniecenia. Znowu miał wykręcić niezły numer i przy okazji szedł po dziewczynę, którą chciał mieć. W tym również był podobny do Pejica – obaj walczyli do upadłego o to, czego pragnęli.

Przed wejściem na salę jeszcze raz wzięli po jednym uspokajającym oddechu. Marco złapał kolegę pod rękę i razem weszli do środka. Nie musieli okazywać się żadnym zaproszeniem, ponieważ to ojciec czarnowłosego organizował przyjęcie i wynajęta ochrona dobrze znała nie tylko jego, ale również jego rodzinę.

W pierwszej chwili Marco nigdzie nie mógł wypatrzyć Emily, chociaż wytężał wzrok, jak tylko mógł. Andrej również się dyskretnie rozglądał. Nigdy nie miał okazji poznać dziewczyny osobiście, ale przyjaciel pokazał mi kilka zdjęć istoty, na punkcie której zupełnie zgłupiał. Andrej nie wyobrażał sobie, żeby kiedyś aż tak się zadurzyć. To wydawało mu się nierealne. Uwielbiał czytać książki, romanse też, ale miłość uważał za jedną z fikcji literackich. Jednym z jego marzeń było, aby ktoś wyprowadził go z błędu o ile, oczywiście, się mylił.

Na razie, niestety, się na to nie zanosiło.

- Nie widzę jej – mruknął Marco, podając koledze lampkę z winem.

- Ja też… Może nie przyszła?

- Musiała przyjść. Sam mówiłeś, że jest dumna. Nie stchórzyłaby. Nie ona.

- W takim razie chyba musimy jej poszukać.

Jak na razie wszystko szło wspaniale. Wszyscy dali się nabrać na to, że Andrej naprawdę jest dziewczyną i nie mieli żadnych problemów. Krążyli między ludźmi, nie zajmując miejsc przy ustawionych przy ścianie stolikach.

- Cholera!

Czarnowłosy był coraz bardziej spięty i z każdą minutą coraz gorzej ukrywał swoje zdenerwowanie. Andrej starał się go uspokoić, ale wychodziło mu to raczej średnio.

- Proszę, proszę. Jesteś jeszcze szybszy niż myślałam.

Obaj odwrócili się jak na komendę. Pejic zamarł, kiedy chłodny jak bryła lodowa wzrok dziewczyny przesunął się po jego szczupłej sylwetce. Emily uniosła dumnie głowę – sama nie była aż tak idealna. Jak na gust Andreja, tu i ówdzie była zdecydowanie zbyt obfita, chociaż na pewno nie gruba. Użyłby raczej określenia „pulchna”.

- Emily… - Marco uśmiechnął się blado, starając się robić dobrą minę do złej gry. – Miło cię widzieć. To trochę nieuprzejmie z twojej strony witać mnie w taki sposób przy innych ludziach.

- Emy…

Andrej znieruchomiał. Do wybranki Marco podszedł nikt inny tylko Eric Richards, niosąc dwie lampki wina. Kiedy spojrzał na dwoje towarzyszących jej osób, a jego wzrok prześlizgnął się po „Andrei”, błysk zrozumienia pojawił się w jego oczach.

Model przełknął ciężko ślinę.

Eric wiedział.

***

Wieczorem (tak sądzę) wstawię rozdział opowiadania, które wpadło mi do głowy wczoraj. Jest krótkie (bez tytułu jeszcze), będą góra cztery odcinki, właśnie kończę je pisać (taka przerwa między Rodzinnym domem a Pozory mylą) i nie wiem, jak się rozłoży. W każdym bądź razie zapraszam. To jeden z pomysłów, który nie poddał się myśli: "Zamiast myśleć o tysiącach opowiadań na raz, lepiej weź się za to, co publikujesz, ty debilu, a o reszcie pomyślisz potem." No, tak to mniej więcej wygląda. Mam nadzieję, że wpadniecie.

Pozdrawiam!