Epilog[G]

Sebastian

Chciało mi się śmiać, kiedy patrzyłem na bladego Linna. Cała sala zapełniona była absolwentami szkoły, którzy czekali na wyniki swoich matur. Siedziałem w takim miejscu, że spokojnie mogłem przejrzeć wyniki tak, że widziało to tylko kilku nauczycieli.

Zdali wszyscy, a przynajmniej z mojej klasy. Szybko odszukałem kartkę Robina i przeleciałem wzrokiem po jego wynikach. Niemiecki podstawowy zdał na 86%, angielski na 94. Hm, całkiem nieźle. Matematyka podstawowa biła po oczach – 100%. Z rozszerzonej 92. Chemia rozszerzona na 96%.

Zapewne znowu zapomniał coś podzielić przez dwa, pomyślałem. Uśmiechnąłem się półgębkiem. Robin był prawdziwym geniuszem.

Gdy nadeszła moja kolej, wstałem i powoli zacząłem wyczytywać kolejne nazwiska. Robin na szczęście był lepszy od Browna prawie ze wszystkiego. Brown napisał tylko trochę lepiej matematykę rozszerzoną, ale reszta jego wyników nie była już taka fenomenalna. To był mój ostatni dzień w tej szkole, może jeszcze kilka wizyt, żeby pozbierać jakieś swoje klamoty i tyle.

Gdy przyszła kolej Robina, wstał i sztywny jak kłoda podszedł do mnie. Przełknął ciężko ślinę, kiedy ściskałem mu rękę. Kciukiem pogładziłem delikatnie jego skórę i z lekkim uśmiechem wręczyłem mu kartkę.

– Gratuluję – powiedziałem miękko.

Uśmiechnął się niepewnie i odszedł, żeby złożyć potwierdzić odebranie świadectwa dojrzałości. Widziałem, że wciąż nie patrzył na swoją kartkę. Dopiero w drodze na swoje miejsce zerknął. Całe powietrze od razu z niego uszło, a kiedy siadał, na jego twarzy widniał wciąż delikatny, ale pełen zadowolenia uśmiech. Hanys trzepnął go w łeb, gdy Robin coś powiedział. Pewnie, że ma słaby wynik. Gdy skończyłem wręczać świadectwa, wróciłem na swoje miejsce. Po całej uroczystości zapakowałem Robina i jego znajomych i zabrałem do pizzerii. Pojawiło się jeszcze sporo uczniów z tym samym zamiarem i wszyscy byli zszokowani tym, że plotki okazały się prawdą. Specjalnie pocałowałem Robina w momencie, kiedy wchodzili do środka. Ich zaskoczone miny były warte oburzonego szturchnięcia Robina prosto w moje biedne żebra. Na szczęście już mnie nie bolały, inaczej chyba bym mu oddał.

Zresztą, i tak go kochałem. Nawet jeśli mnie niesłusznie bił.

Robin

Starałem się nie patrzeć na Phila i resztę wrogo nastawionej do mnie byłej klasy, kiedy Sebastian oderwał się od moich ust z zadowolonym uśmiechem. Momentalnie zrobiłem się buraczano–czerwony. Wszyscy przy naszym stole wybuchli śmiechem, kpiąc z moich rumieńców i zażenowania.

– Patrzcie, jaki czerwony się zrobił – śmiał się Hanys, pokazując mnie palcem. Justin dławił się kawałkiem pizzy, a dziewczyny szeptały coś do siebie, cały czas patrząc na mnie z rozbawieniem.

– Och, spadajcie! – warknąłem, przykładając ręce do policzków. Zapragnąłem znaleźć jakąś dziurę i schować się w niej przed światem.

Sebastian objął mnie ramieniem. Na jego twarzy błąkał się delikatny uśmiech. Jawnie sobie ze mnie kpił, menda jedna.

– Rety, szybko zleciało – mruknął Hanys.

– Nom – powiedział Justin. – Psioczyłem na tę zafajdaną szkołę przez okrągłe trzy lata, przez cały ten rok na nauczyciela chemii – wyszczerzył się bezczelnie do Sebastiana – a teraz mam to już za sobą razem z tą przeklętą maturą. I jeden wolny! Wooolny!

– Tylko do października – mruknęła Mary. – Gdzie składacie papiery?

Angela westchnęła.

– Ja do Berlina i tutaj, a wy?

– Ja jeszcze nie wiem. Nie jestem pewien, czy chcę studiować. Poza tym, mój stary nie ma kasy – rzucił Justin zza kolejnego kawałka pizzy. – Chyba zacznę od jakiegoś stażu i jeśli mi się spodoba, podejmę studia. Wtedy bez problemu dam radę się samodzielnie utrzymać.

– A ty Hanys? – spytała Mary.

– Zostaję tutaj. Jest jedna dobra uczelnia, nie chcę się ruszać z miasta. Mój brat planuje rozkręcić własny biznes, chce żebym mu pomagał. Robin, a ty?

– Ja składam do Monachium – powiedziałem. Justin zagwizdał, mrucząc coś, co brzmiało jak „daleko”. – Seba będzie wykładał tam na uczelni, a z tymi wynikami nie powinienem mieć zbyt dużych problemów z dostaniem się.

– Przeprowadzicie się?

Chemik skinął głową.

– Tak będzie najłatwiej. Szukaliśmy już jakiegoś mieszkania. Sprzedamy nasze obecne i kupimy sobie jakieś w Monachium. Ceny są mniej więcej takie same.

– Rety, nie wyobrażam sobie, że może was nie być – mruknęła Angela. – Jakoś tak głupio… Robin, znamy się od przedszkola! Pamiętam nawet jak się poznaliśmy.

– Ja też – zaśmiałem się. – Ukradłaś mi łopatkę, jak pierwszego dnia przedszkolanka zabrała nas na plac zabaw, a ja poszedłem do piaskownicy.

– Wysypałeś mi w odwecie wiaderko piasku na głowę.

– Miałaś czapkę.

– To co? To znaczy, że można było mi coś takiego zrobić, co?

– Nie, po prostu po wytrzepaniu czapki, nie było innych śladów.

Mary zachichotała.

– Już wtedy myślał zbyt logicznie – stwierdził Hanys. Zdzielił Justina po łapach, kiedy ten próbował podkraść mu kawałek pizzy. – A, sio!

– Cześć, Robin. Dzień dobry, proszę pana.

Wszyscy spojrzeli na Raia, który z kilkoma przyjaciółmi również przyszedł świętować zakończenie roku. Chociaż ich ceremonia zakończyła się wcześniej, spore grupy licealistów kręciły się po mieście.

– Czy wszyscy uparli się na tę pizzerię? – zapytała Mary.

– Na to wygląda – odparłem, witając się z Raiem. On i jego trzech znajomych dosiadło się do nas.

– To prawda, że nie będzie nas pan uczył w przyszłym roku? – spytał Rai.

– Tak – przyznał Sebastian, biorąc łyk piwa ze swojej szklanki.

Trójka chłopaków spojrzała na siebie z uśmiechem.

– Żartowałem – rzucił Sebastian, a twarze młodszych chłopaków od razu zrobiły się ponure. Wybuchliśmy śmiechem.

– Mówił poważnie – powiedziałem do nich uspokajająco. – Już nie będzie was męczył.

– Nikogo nie męczyłem – burknął Sebastian.

– Jasne. Wcale. Przyznaj się, że lubisz się pastwić nad uczniami. Aż się boję pomyśleć, co będziesz wyprawiał ze studentami.

– Lepiej nie podskakuj, bo jeszcze możesz być jednym z moich uczniów.

– Oby nie…

Przekomarzaliśmy się tak i bawiliśmy do wieczora. Sebastian postawił pizzę również tym młodszych chłopakom, więc na koniec miał do zapłacenia spory rachunek. Machnął jednak na to ręką, stwierdził, że ten raz można zaszaleć. Kiedy wieczorem pożegnaliśmy się z resztą, pojechaliśmy do domu wziąć prysznic, a potem postanowiliśmy obskoczyć trochę klubów. W końcu na dłużej zatrzymaliśmy się w klubie, w którym bawili się nie tylko heteroseksualiści, ale również i homo. Nikt tam na nikogo krzywo nie patrzył, więc bez przeszkód mogliśmy tańczyć na parkiecie, ocierać się o siebie i bezwstydnie lizać. Przez to wszystko moje podniecenie nie opadało nawet na chwilę, a spodnie cisnęły mnie jak jasna cholera. Nie narzekałem jednak, po za każdym razem, kiedy zbliżaliśmy się do siebie bardziej, czułem podniecenie Sebastiana.

Dziwnie było wiedzieć, że ktoś pragnie właśnie mnie, że to ja doprowadziłem go do takiego stanu. Nie widziałem w swoim ciele nic nadzwyczajnego, właściwie daleko mu było do ideału, a jednak podobało się Sebastianowi na tyle, że przez cały czas myślał o mojej dupie. Całkiem nieźle to rokowało naszemu związkowi i miałem nadzieję, że nie zniszczymy tego, co się między nami narodziło.

Niektórzy dziwnie na nas patrzyli. Widać było, że jest między nami dosyć spora różnica wieku. Jeden z ochroniarzy nawet spytał mnie o dowód, jakby podejrzewał, że Sebastian mnie wykorzystuje. Z mózgiem zamroczonym dobrym alkoholem pokazałem mu swój dowód, a kiedy mi go oddał, uśmiechnąłem się do niego szeroko, by zaraz potem przyssać się do ust chemika. Miło było wiedzieć, że mogę to robić bez żadnych oporów.

Gdy wreszcie postanowiliśmy wrócić do domu, Seba wyniósł mnie z klubu na barana i wtedy zdarzyła się najdziwniejsza rzecz na świecie.

Natknęliśmy się na dyrektora naszej szkoły z jeszcze kilkoma osobami. Przez chwilę gapił się na nas jak skamieniały – w końcu nie często ma się okazję zobaczyć, jak nauczyciel wynosi swojego ucznia na barana z klubu, w lekkim upojeniu alkoholowym, śmiejąc się i całując co kilka kroków, z rozchełstanym ubraniem i zaczątkami malinek na szyjach.

– Dobry wieczór, proszę pana – powiedziałem uprzejmie, mocniej oplatając szyję Sebastiana rękoma.

– D–dobry wieczór – odparł i chrząknął, wyraźnie zażenowany. Wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie był w stanie. Patrzył na nas podejrzliwie, tak samo jak reszta towarzyszących mu osób.

Kopnąłem Sebastiana w udo.

– Przywitaj się – skarciłem go.

– Jak się napijesz, jesteś okropny – stwierdził z westchnieniem, a potem skinął głową swojemu byłemu szefowi. – Dobry wieczór. Pan również postanowił się zabawić z okazji zakończenia roku?

– Znacie się?  – spytał jeden z mężczyzn.

– Em. Yhm, tak. Tak. To jest Sebastian BOOT, uczył w mojej szkole chemii. A to… No, to jest Robin Linn. No, wiecie… Napisał najlepiej maturę z naszym mieście.

Spojrzałem na niego ze zdziwieniem.

– Serio? W innych szkołach nikt nie miał lepszych wyników? – spytałem, ignorując domyślne spojrzenia pozostałych, kiedy dyrektor nas przedstawił. – Wow! Nie wiedziałem.

– Bardzo podniosłeś naszą średnią – przyznał dyrektor.

Seba podrzucił mnie do góry, poprawiając mnie na swoich plecach.

– Super – zaśmiałem się. – Phil pozielenieje z zazdrości…

– Em, my już chyba powinniśmy iść – wtrącił Sebastian.

– A, tak. Tak. Jasne. Dowidzenia.

Dyrektor wyburczał coś, co brzmiało jak pożegnanie. Kiedy odeszliśmy kawałek, zawyłem głośno.

– We are the champions my friend!

Z pewnością się za nami obejrzeli, ale nie sprawdziłem tego.

– Och, jesteś okropny jak się napijesz – powtórzył Sebastian. – I masz zdecydowanie za dobre płuca, biorąc pod uwagę ilość fajek, jakie pochłaniasz.

Parsknąłem tylko. Spojrzałem w niebo, niestety nie byłem w stanie dostrzec gwiazd. Miasto było za dobrze oświetlone.

Byłem cały spocony i wymięty, na lekkim rauszu, trzymanie Sebę za szyję było męczące, a pozycja niewygodna, ale jeszcze nigdy w życiu nie byłem taki szczęśliwy. Perspektywa studiowania tak trudnego kierunku nie była już przerażająca, bo wiedziałem, że mam u swego boku Sebastiana. Phil był mi obojętny, a sprawa narkotyków załatwiona. Jedyne, co musiałem zrobić, to dać krok naprzód ku nowej przyszłości u boku faceta, którego kochałem.

No, może jeszcze wziąć kąpiel przed pójściem spać. Miałem głupie wrażenie, że walę na kilometr.

***

Noo... Jak widzicie, koniec. Aż nie chce się wierzyć, że tak szybko to zleciało. Mam wrażenie, jakbym wczoraj zaczęła to publikować z nadzieją, że przypadnie Wam do gustu.

Dziękuję za wszystkie komentarze, jakie znalazły się pod poszczególnymi rozdziałami tego opowiadania. Cieszę się, że tyle osób je czytało i zostawiło coś po sobie. Nic tak nie motywuje jak świadomość, że ktoś czeka na to, co stworzyłam.

Jak zwykle, mam nadzieję, że jak najwięcej osób naskrobie coś na temat całokształtu pod epilogiem. Zawsze miło jest wrócić do tych komentarzy. Myślę, że zmotywuję się do napisania dalszej części. Wszystko zależy od tego, jak trudne będą te przeklęte studia, które niedługo zacznę.

Zauważyliście pewnie, że blog w pewien sposób sobie hibernuje. Pojawiają się notki, ale to już nie to samo, co było wcześniej. Cóż. Staram się, ale fakt jest taki, że kiedy nie chce mi się pisać, że nie jestem w stanie robić tego na siłę. Postaram się wrócić do starego systemu, ale, ku mojej rozpaczy, poza historią Colina i Joe nie mam na razie nic, co dałoby się tutaj opublikować.

Wspomniany tekst zacznie się pojawiać od końca września, więc będzie tydzień przestoju.

Czekam na Wasze opinie i serdecznie pozdrawiam!