5.Światło w ciemności

Było mu tak gorąco, że wciąż w lekkim półśnie skopał z siebie kołdrę. Odetchnął, wtulając się mocniej w poduszkę. Wreszcie dobrze.

Ktoś zamruczał z niezadowoleniem, szturchając go podczas naciągania na niego kołdry z powrotem. Adam zmarszczył brwi, wciąż na granicy jawy i snu. Coś mu nie pasowało, nie wiedział tylko, co. Nieznośne gorąco jednak powróciło i przeszkadzało mu. Spychało go w stronę świadomości, a on nie chciał się jeszcze budzić. Chciał spać.

Odkrył się znowu.

– Przestań!

Adam otworzył oczy, słysząc niezadowolone burczenie kogoś. Kogoś, kto zdecydowanie nie powinien być obok, kiedy śpi!

Z lekkim trudem obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i mimowolnie zaczął się zastanawiać, co w łóżku obok niego robi Bastian Croswelt. Zaspany, zirytowany i lekko wkurzony Bastian Croswelt.

– Jeszcze raz ściągniesz ze mnie kołdrę i śpisz na podłodze – mruknął rudy, wiercąc się. Chyba było mu trochę niewygodnie.

No tak, pomyślał Adam. Jak zwykle Bastian postawił na swoim i Adam, nie chcąc wracać o tak późnej porze do domu, postanowił u niego zostać. Przez to, że łóżko Nataniela zostało wyrzucone i następne jeszcze nie doszło, chłopiec spał z Bastianem albo ojcem, przez co dla Adama też było miejsce jedynie w łóżku Bastiana. Pokój jego ojca był zamknięty na klucz przez dokumentację, którą tam trzymał, więc innego wyboru nie było.

– Jest mi za gorąco – mruknął Adam na swoje usprawiedliwienie.

– A mi zimno! Jakbyś zdjął koszulkę, a nie zachowywał jak spanikowana dziewica to byłoby w sam raz. – Adam znowu się najeżył i powoli zaczynał się coraz bardziej rozbudzać. – Przysięgam, że twoja cnota jest przy mnie bezpieczna.

– Twoja przy mnie też – burknął Adam, postanawiając jednak zdjąć koszulkę. Był cały zapocony, a przecież w pokoju Bastiana wcale nie było nadzwyczajnie ciepło.

Rudy prychnął jedynie, szczelnie nakrywając się kołdrą. Adam zaczął się wiercić, szukając dla siebie dogodnej pozycji. Przy każdym ruchu ocierał się lekko o prawie nagie ciało Bastiana. Zaczynały go powoli świerzbieć łapy, żeby sobie to czy owo dotknąć. Bastian był cudownie umięśniony.

Adam wcześniej nie odczuwał pociągu do mężczyzn, ale ostatnio zdecydowanie za bardzo fascynował go ten futbolista. Zaczęły mu się roić w głowie dziwne myśli i z czasem to tylko narastało. Nie miał jednak odwagi na zrobienie czegokolwiek, bo za takie coś Bastian z pewnością by go sprał. Nie znaczyło to jednak, że nie zamierzał w ogóle korzystać z jego bliskości. Chciał wykorzystać sytuację najbardziej jak się da.

Zamknął oczy i zarzucił rękę na talię Bastiana, dotykając dłonią jego miękkiej skóry.

– Serio? – jęknął rudy cierpiętniczo, wyraźnie niezadowolony. – Zabieraj łapę!

– Nie, bo znowu będzie mi niewygodnie.

– To odwróć się tyłem.

– Do ciebie? W samych gaciach? Nie ma mowy. – Tak, Adam uwielbiał go drażnić. Nie zabrał ręki.

– Kiedyś wypatroszę cię jak prosiaka – zapowiedział Bastian, zamykając oczy. – Masz moje słowo.

Adam jedynie uśmiechnął się, przysuwając się jeszcze bliżej i niemal przytulając do Bastiana. Tak, zdecydowanie zamierzał korzystać, ile się da.

Gdy zadzwonił budzik, obwieszczając czas do wstawania, Adam tylko jęknął, zakrywając sobie ręką oczy. Tak dobrze mu się spało… Nie ma mowy, żeby wstał dzisiaj do szkoły. Może jeśli ubłaga mamę, to pozwoli mu wyjątkowo zostać.

– Wstawaj. – Ktoś szturchnął go brutalnie w ramię. Adam skrzywił się jedynie i wymruczał coś w proteście. – No, dalej, wstawaj. Za pół godziny musimy wyjść z domu.

– Ja dzisiaj nie idę – jęknął młodszy chłopak, przekręcając się przodem do ściany. Nakrył się szczelniej kołdrą i westchnął z ukontentowaniem.

– Chcesz opuścić zajęcia? – zapytał ktoś z jawnym zdziwieniem.

– Mama mnie zabije – mruknął Adam – ale w tej chwili mam to zwyczajnie w dupie.

Bastian uniósł jedynie brwi. Nie spodziewał się tego po tym kujonie. W zeszłym roku po zakończeniu roku szkolnego obrzucono go jajkami, bo miał najwyższą średnią w całej szkole i stuprocentową frekwencję. Za coś takiego po prostu musiał oberwać. Bastian co prawda dziwnie się czuł, patrząc na to. Początkowo przekonywał się, że zjadł coś nieświeżego, ale fakt był taki, że nie mógł patrzyć na krzywdę Adama. Nie postawił się jednak swoim kolegom, lecz biernie przyglądał jego upokorzeniu i łzom, udając że dobrze się bawi. Na szczęście przez całe wakacje Adama nie widział. Z jakiegoś powodu czuł, że nie potrafiłby z nim rozmawiać bez wyrzutów sumienia. We wrześniu, gdy przyszli do szkoły, wciąż było mu głupio, gdy do niego podszedł i przywitał się. I do tej pory pamiętał jego lekko smutny uśmiech.

Dlatego też dziwiła go jego postawa. Bastian był przekonany, że ten karzełek prędzej dałby się pokroić niż ominął dzień w szkole, a tymczasem zachowywał się jak najgorszy leń na świecie.

– Wkręcasz mnie – stwierdził w końcu Bastian, marszcząc brwi.

Adam nawet mu nie odpowiedział. Bastian był niebotycznie zdumiony, ale nie zamierzał protestować. W sumie to może sobie ominąć ze dwie pierwsze lekcje…

Ustawił budzik na późniejszą godzinę i ułożył się z powrotem do snu.

O dziwo zasnął bez większych problemów.

Tomek od rana miał parszywy humor. Nie dość, że zapomniał odrobić zadanie domowe z fizyki, to jeszcze na angielskim nauczycielka nazwała go ignorantem i zagroziła, że jeśli nie weźmie się do nauki, to nie przepuści go do następnej klasy. Tomek miał ochotę nawrzeszczeć na nią, obojętnie po jakiemu, byle tylko się wyładować. W dodatku złowił rano wzrok Zacka, przyglądającego mu się z zastanowieniem. Blondyn modlił się, żeby Zack rzeczywiście był taki niegroźny jak sugerował. Do tej pory nie podtapiano go w kiblu i miał nadzieję, że tak już zostanie. W dodatku od dzisiaj miał zacząć sesje z psychologiem i trochę się tym stresował.

Przed trzecią lekcją, którą była chemia, znikąd pojawił się Adam, poprawiając na nosie okulary i wyglądając na poirytowanego. Podszedł do Tomka.

– Hej, poratujesz mnie zadaniem domowym? – spytał błagalnie. Nigdy jeszcze nikogo nie musiał o to prosić, ale Tomek o tym nie wiedział. Tylko on jeden w klasie nie miał pojęcia o wynikach Adama, więc do niego najłatwiej było się zgłosić. Na jego korzyść przemawiał też fakt, że Tomek był inteligentny i najwyraźniej pilny, więc nie musiał się obawiać, że spisze źle zrobione zadanie.

– Jasne.

Polak wygrzebał zeszyt ćwiczeń do chemii i podał go Adamowi. Był ciekawy, dlaczego chłopak ominął pierwsze zajęcia, ale Adam od początku traktował go bardzo podejrzliwie, więc nie chciał wyjść na wścibskiego.

– Dzięki. Życie mi ratujesz – rzekł ciemnowłosy, od razu zabierając się za przepisywanie.

Tomek uśmiechnął się jedynie. Nagle korytarzem przeszło kilku chłopaków z drużyny futbolowej z torbami, w tym Bastian. Ich wzrok się na chwilę spotkał, a potem spojrzenie rudowłosego przesunęło się na Adama i na jego ustach wykwitł kpiący uśmieszek.

– Bastian się na ciebie gapił – powiedział Tomek, szturchając lekko Adama.

Chłopak tylko prychnął.

– A niech się gapi, burak jeden!

Oho, pomyślał Tomek, czyżby zły humor Adama miał coś wspólnego z Bastianem?

– Czemu wszyscy mają torby?

– Jadą na zgrupowanie – odparł chłopak, zamykając zeszyt i oddając go Tomkowi. – Dzięki.

– Zgrupowanie?

– Przed pierwszym meczem sezonu.

– Razem z baseballistami?

– Taa… Jadą do tego samego ośrodka, ale starają się udawać, że się nie znają.

– Wydawało mi się, że ich stosunki są bardzo napięte.

Adam prychnął.

– No bo niby są, ale wielu z nich się zna i koleguje. Biją się, oczywiście. W trakcie trwania sezonu zachowują się jak neandertalczycy, tłuką się jak zwierzęta, ale gdy już się kończy sezon, nie skaczą sobie do gardeł.

– Dziwne.

– No wiem, ale kto ich zrozumie? W zeszłym roku zaczęli się tłuc w autobusie i omal nie zawieszono obu drużyn na cały rok. Obaj kapitanowie musieli obiecać, że się uspokoją albo pożegnają się z grą. Od tamtej pory starają się hamować, ale nigdy nikt nie wie, kiedy któremuś z nich coś odbije i znowu zaczną się tłuc.

Po tym, co usłyszał, Tomek nadal wychodził z założenia, że lepiej jest się trzymać od nich z daleka.

– To szkicownik, co? – spytał Adam, wskazując brodą na jego rozpiętą torbę. – Czemu się tak zapierasz, że nie rysujesz?

– Bo nie rysuję. – Adam tylko prychnął. Tomek nachmurzył się, ale odparł. – Dobra, rysuję. I co z tego?

Adam wzruszył jedynie ramionami. Zadzwonił dzwonek i niemal od razu pod klasą zmaterializowała się nauczycielka, wpuszczając ich do środka.

Po zajęciach Kacper przyjechał po niego i zawiózł go do psychologa. Ku jego zdumieniu, z samochodzie siedział również Paul.

– Siema, młody.

– Hej – powiedział Tomek lekko zdziwiony, ale uśmiechnął się.

– Stresik?

Tomek zacisnął usta. To Kacper powinien się go o to zapytać, ale nie jego pseudo–facet!

– Trochę – przyznał, uśmiechając się tym razem blado. Spojrzał na Kacpra ze źle skrywanym żalem. Jego ojciec… Jego wymarzony, ukochany ojciec…

… który najwyraźniej nie dbał o to, że zrobił sobie dziecko.

Tomek po raz kolejny pożałował, że w ogóle się urodził.

– Spokojnie – powiedział Paul, uśmiechając się pokrzepiająco do Tomka. Chciał mu jakoś pomóc, ale wiedział, że niewiele może zdziałać. – Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze. Opowiesz mi kiedyś o tym, co ci się przytrafiło?

Tomek nie chciał gadać o tym w ogóle, ale Paul wyglądał na porządnego faceta. Być może w przyszłości zaufa mu na tyle, żeby szczerze o sobie opowiedzieć.

Skinął głową. Paul uśmiechnął się do niego po raz kolejny i przeciągnął.

– Uhm, Kacper… – Ojciec spojrzał na niego pytająco w lusterku wstecznym. – Myślałem, że najpierw będę chodził na lekcje angielskiego, żeby swobodnie rozmawiać z tym psychologiem. – Z szacunku dla Paula musiał przy nim rozmawiać z Kacprem po angielsku, co stawało się coraz łatwiejsze, ale wciąż nie przychodziło mu jakoś supernaturalnie. – Dlaczego zmieniłeś decyzję?

– Znalazłem babkę, która ma polskie korzenie i będzie rozmawiać z tobą po polsku. Pomyślałem, że tak będzie ci łatwiej.

– Fajnie. Wy też gdzieś jedziecie?

– Taak… Prześwietlić Paulowi mózg.

Mężczyzna prychnął.

– Swój sobie prześwietl. I przy okazji szeregowego, bo ostatnio nie chce stawać na baczność.

Tomek z trudem stłumił parsknięcie śmiechem. Gdyby wzrok Kacpra zabijał, Paul jak nic byłby trupem.

– Widać twój widok już go nie podnieca.

– Tak sobie tłumacz, ja swoje wiem.

Kacper już nic nie powiedział. Wjechali na jakieś osiedle i zaparkowali naprzeciwko beżowych bloków.

– Dobra, jesteśmy. Chyba nie muszę cię odprowadzać aż do drzwi, hm? Pierwsza sesja potrwa jakieś dwie godziny, daj znać jak skończysz, zabierzemy cię. Słono muszę za to płacić, więc postaraj się wykorzystać ten czas.

Tomek skinął głową, spuszczając ze smutkiem oczy. Tyle ma mu do powiedzenia ojciec po tym, jak omal nie zginął? Dobre sobie.

Kacper podał mu dokładny adres, gdy chłopak już wysiadł z auta. Na odchodne Paul jeszcze raz uśmiechnął się do niego pokrzepiająco. Kacper nie spojrzał na niego ani nie odezwał się więcej, a gdy tylko Tomek odszedł od samochodu, od razu ruszył w dalszą drogę.

– Kretyn – mruknął do siebie chłopak, idąc pod wskazany adres.

Nigdy jeszcze nie był na czymś takim. Stresował się. Nie był przyzwyczajony do czegoś takiego, nie wspominając już o tym, że to było dla niego po prostu trudne. Nie bez powodu odesłano go jak najdalej od domu.

Pani psycholog okazała się dwudziestosiedmioletnią kobietą o ładnej, pociągłej twarzy, niebieskich oczach i przefarbowanych na rudo włosach. Uśmiechnęła się do niego i zaprosiła go do kuchni.

– Tak będzie nam łatwiej rozmawiać – powiedziała, kiedy zobaczyła jego zaskoczoną minę. Tomek spodziewał się, że położy go na jakimś wyrze w pokoju przypominającym salę szpitalną i monotonnym głosem będzie wywlekać z niego rzeczy, o których w normalnej sytuacji w życiu by nie porozmawiał. – Kawy? Herbaty? Wody?

– Herbatę, poproszę.

– Usiądź sobie. Pewnie nigdy wcześniej nie znalazłeś się w takiej sytuacji, hm? – Kobieta krzątała się po kuchni, nawet na niego nie patrząc. Wstawiała czajnik na gaz i wyciągnęła z szafki dwie szklanki.

– Zgadza się.

– Jak się z tym czujesz?

Tomek westchnął, rozluźniając się powoli.

– Dziwnie.

– To zrozumiałe. Każdy na początku się z tym dziwnie czuje. Szczerze powiedziawszy nie wiem jeszcze zbytnio, w czym mam ci pomóc. Pan Małecki bardzo ogólnikowo nakreślił mi całą sytuację. – Zalała torebki wrzątkiem i postawiła przed nim parujący kubek oraz cukierniczkę. Usiadła naprzeciwko niego.

– Co pani powiedział?

– Mów mi Anna. Tak będzie ci łatwiej. Co do pana Małeckiego…

– Mów mu Kacper. Dziwnie słyszeć o nim per pan – mruknął Tomek, słodząc i mieszając powoli swoją herbatę. Już nie czuł się taki zestresowany jak na początku.

– W porządku. Kacper wiedział tylko tyle, że miałeś problemy w szkole. Twoi rówieśnicy dowiedzieli się o tym, że jesteś homoseksualny i zaatakowali cię w szatni po wychowaniu fizycznym. Powiedział też, że prowokowałeś ich cały czas, żeby ci zrobili krzywdę.

– Długa historia.

– Jak długo tutaj jesteś?

– W Stanach? Ze trzy tygodnie.

– Problemy z angielskim? – Uśmiechnęła się domyślnie.

– Coraz mniejsze, chociaż na angielskim tak mnie baba przemaglowała, że już chyba bym wolał wpaść w ręce gestapo.

Anna zaśmiała się.

– Będzie dobrze. Szybko się nauczysz. A klasa? Znalazłeś jakichś przyjaciół?

– Em, jest kilka osób, które mi pomogły się zaklimatyzować. Patricia, Renata, Adam, Victor…

Anna skinęła głową. Nie notowała w ogóle jego słów. Albo miała bardzo dobrą pamięć, albo ukryła gdzieś urządzenie nagrywające.

– Jedno mnie zastanawia – rzekła, marszcząc brwi. – Dlaczego masz inne nazwisko niż Kacper? To twój wujek?

Tomek zacisnął usta.

– Nie jestem z nim spokrewniony – powiedział cicho. Od razu w kuchni dało się wyczuć zmianę atmosfery. Anna patrzyła na niego czujnie, najwyraźniej słusznie mu niedowierzając, ale nie powiedziała nic głośno. – To dobry znajomy mojej mamy ze studiów. Mama nie miała nikogo, do kogo mogłaby mnie wysłać, więc poprosiła Kacpra, żeby pozwolił mi ze sobą na jakiś czas zamieszkać.

– Chcesz powiedzieć, że jak już uporządkujesz trochę swoje sprawy, to wracasz do Polski?

Tomek zamrugał. Wcześniej tak właśnie pomyślał. Chciał wracać do domu, ale zdał sobie sprawę, że nie zdoła uciec przed swoimi prześladowcami. Czy wszyscy się porozjeżdżają na studia, czy nie, to i tak będzie ich rodzinne miasteczko i zapewne nie raz na siebie wpadną. Tomek podejrzewał, że jeśli nie będzie w Seattle miał żadnych problemów i znajdzie sobie przyjaciół, nie będzie chciał wyjechać. Teraz to do niego dotarło.

– Nie wiem – powiedział z wahaniem.

– Widzę, że nie przemyślałeś jeszcze tego.

– Moja mama chyba też nie. Zobaczymy. Jakoś to będzie.

– Jasne, że tak. Nie ma co się martwić. Nim się obejrzysz, będziesz krzyczał na swoich kolegów bez zastanawiania się nad tym, co mówisz. Zagranicą bardzo szybko można się nauczyć języka obcego.

Anna przez bite dwie godziny rozmawiała z nim właśnie w ten sposób – wypytywała o matkę, trochę o Kacpra, o jego orientację – jak ją odkrył i o reakcji matki – o kolegów ze starej szkoły, naukę, stopnie. Zupełnie jakby chciała sobie stworzyć jego portret psychologiczny. Z każdą chwilą zadawała coraz trudniejsze pytania, powoli wchodząc na temat zajścia w szatni. Tomek wiedział, że nie powinien dawać po sobie znać, że stosunek Kacpra do niego niezwykle go boli. Anna miała go naprostować, a przecież jego problemem nie było tylko zajście w szatni. O ojcu też wypadało porozmawiać, nawet jeśli nie kwapił się ku temu.

– Dobrze, na tym chyba skończymy – powiedziała Anna, kiedy opowiedział jej o swoim dzieciństwie. – Następnym razem porozmawiamy trochę poważniej. Chciałam najpierw cię trochę poznać.

– Co do zapłaty umówiła się pani z Kacprem, tak? – spytał niepewnie. Kacper nie dał mu żadnych pieniędzy.

– O nic się nie martw – powiedziała z uśmiechem. – Ty masz tutaj tylko przychodzić i spróbować wspólnie ze mną rozwiązać swoje problemy.

– Dziękuję i dowidzenia.

– Dowidzenia. Uważaj na siebie!

– Będę.

Ledwo zdążył wyjść na klatkę schodową, kiedy rozdzwonił się jego telefon.

„Tyler”.

– No, hej Tyler, co się dzieje?

– A to się dzieje, Tomek, że moi starzy urwali się na weekend do dziadków, Zack pojechał na zgrupowanie, a ja robię domówkę.

– Co?

– No, imprezę. Mega imprezę. Dzisiaj wieczorem. Oczywiście, musisz przyjść. Zaprosiłem super laski i w ogóle będzie ekstra. Nie pogardziłbym też pomocą w przygotowaniu wszystkiego. Kiedy u mnie możesz być?

Z jakiegoś powodu Tomek miał głupie wrażenie, że to nie jest dobry pomysł. Zdecydowanie nie chciał brać udziału w czymś, za co starszy brat Tylera mógł mu potem ukręcić łeb.

Zack jest na zgrupowaniu, pomyślał. A skoro jest na zgrupowaniu, nie ma najmniejszej szansy, żeby wrócił do niedzieli. Był piątek, więc mógł spokojnie się zabawić na imprezie u Tylera i zobaczyć, czy taki spęd nastolatków wygląda dokładnie tak samo jak w filmach. W lepszym już trochę humorze ruszył żwawiej przed siebie.

– Nie wiem. Zależy jak daleko mieszkasz.

– Jakieś dwadzieścia minut drogi od szkoły tramwajem numer 10.

– Ok. Wyślij mi adres esemesem i módl się, żebym się nie zgubił, bo będziesz musiał mnie szukać.

– Jasne. Już wysyłam.

Tomek nie miał pojęcia, jak trafić do Tylera, ale zajęło mu to jedynie jakieś pół godziny. Napisał też Kacprowi, że idzie do kolegi i chce u niego nocować, więc wróci dopiero następnego dnia. Wątpił, żeby Kacper miał coś przeciwko i nie mylił się.

Dom Tylera był dość duży. Nie znajdował się całkiem na przedmieściach, lecz trochę bardziej w głąb miasta. Był szeregowcem prawie jak wszystkiego domy w tym mieście – a przynajmniej jak na razie Tomek tylko takie widział – ale wyglądał na zadbany i przytulny.

Blondyn nie zdążył jeszcze nawet zapukać, kiedy drzwi otworzyły się z rozmachem i ukazała się w nich uśmiechnięta od ucha do ucha twarz młodszego Warrowa.

– Chodź, chodź! – powiedział, prawie wciągając go do środka. – Pochowałem już większość szklanych rzeczy, zamknąłem sypialnię rodziców i pokój Zacka, bo nawet nie chce wiedzieć, co by mi zrobił, gdyby coś zniknęło albo się zniszczyło, przeszmuglowałem trochę piwa, wybrałem ciuchy na imprezę i wiem, co trzeba jeszcze kupić, ale nie zdążyłem jeszcze pójść do sklepu.

– Hej, hej, hej! Powoli! Pamiętaj, że dopiero niedawno się tutaj przeprowadziłem. Nie nadążam za tobą.

– Przepraszam. Ok, więc jeszcze raz… Pochowałem już…

– Zrozumiałem większość, nie musisz mi mówić jeszcze raz. Musimy iść do sklepu, tak?

– Taak… Przydałoby się więcej alkoholu. No i trzeba wybrać muzykę na imprezę. Trochę już mam, bo zwinąłem Zackowi kilka płyt, ale to nie wystarczy.

– Spoko.

– Nie jest spoko! – naburmuszył się Tyler, tupiąc nogą jak małe dziecko. – Mają mnie za frajera i ciotę, muszę im pokazać, że tak nie jest.

– Znęcają się nad tobą? – spytał, wychodząc z powrotem na dwór.

Tyler westchnął. Był taki podobny do Zacka z wyglądu… W życiu nie wyparliby się swojego pokrewieństwa.

– Trochę. Znaczy, nie tak, żeby i wciskać głowę do kibla czy coś… To znaczy… Bo wiesz, raz się zdarzyło – przyznał, rumieniąc się lekko – i Zack tak im wlał, że zawiesili go w waszej szkole na trzy tygodnie. Kazali mu ich publicznie przeprosić za to, bo rodzice tamtych zagrozili, że podadzą go do sądu, ale on nie ustąpił. Mama zagroziła, że jeśli oni to zrobią, to ona wniesie pozew za to, że się nade mną znęcają i odpuścili. Ale Zacka zawiesili. Od tamtej pory nie działają aż tak drastycznie.

– Czemu się w ogóle do ciebie tak przyczepili? – spytał Tomek. Wiedział jaki straszny jest mobbing i nie życzył tego nikomu. On był gejem, więc to zrozumiałe, że się go czepiali, ale czym mógł podpaść Tyler? Wydawał się całkiem w porządku.

– To trochę wina Zacka – przyznał Tyler bez cienia żalu. –  W podstawówce mu dokuczali, więc w tajemnicy zaczął boksować w garażu po nocach. W gimnazjum na początku trochę się bał postawić, ale gdy wreszcie to zrobił, został postrachem całej szkoły. Nikt więcej nie odważył się go tknąć. Wprowadził swoje rządy, a teraz, kiedy odszedł, starsi, którzy chodzili z nim do szkoły, odgrywają się na mnie. No i wiesz… Jestem jakby trochę pyskaty, a to ich bardzo wkurza. Zwyczajnie nie wiem, kiedy się zamknąć.

– Zdarza się.

– Taa… Dobrze, że w tym roku kończę.

Zakupy poszły im niezwykle sprawnie. We dwóch błyskawicznie uwinęli się ze wszystkimi przygotowaniami. Nasypali do plastikowych misek tony chipsów i chrupków. Tyler naprawdę dobrze się przygotował.

Od osiemnastej powoli schodzili się ludzie. Tomek czuł się trochę dziwnie, kiedy Tyler wszystkim po kolei go przedstawiał. Na szczęście były to tylko dzieciaki. Dwa piwa dość szybko wykopały jego zdenerwowanie w siną dal. Wieczorem tańcował już w najlepsze w młodszym od siebie towarzystwie. Miał też oko na ich zachowanie. Przyszło ze czterdzieści osób, większość z nich już paliła. Niektórzy się lizali po kątach, nie zobaczył jednak nigdzie żadnej pary homo. Było już koło dwudziestej trzeciej, gdy tańczył z resztą na środku salonu, kiedy nagle poczuł na sobie czyjś przeszywający wzrok.

Rozejrzał się dyskretnie, ale nic nie zobaczył. Po chwili ktoś złapał go za ramiona od tyłu i nachylił się do jego ucha, żeby mógł wszystko dobrze usłyszeć.

– Ruszasz się jakby ktoś ci wsadził w tyłek kij.

Tomek szarpnął się i odwrócił pospiesznie. Zrobiło mu się gorąco, kiedy zdał sobie sprawę, że ma przed sobą Zacka, którego niebieskie oczy przewiercały go na wylot. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, ale nie był w stanie wydusić z siebie nawet jednej głupiej sylaby. Nie wiedział, skąd starszy brat Tylera się wziął, skoro miało go nie być. Podejrzewał, że to jemu się oberwie za tą imprezę, bo przecież był starszy i powinien przemówić Tylerowi do rozumu.

Zack odwrócił go z powrotem do siebie plecami.

– Pokażę ci jak – powiedział wprost do jego ucha, kładąc mu dłonie na wysokości bioder. Tomek poczuł w gardle dziwną gulę. Wytarł dłonie w spodnie, bo nagle jakby zaczęły się pocić. Z jego sercem też działo się coś dziwnego, bo zaczęło bić bardzo szybko, a żołądek wywijał koziołki, jakby wlane do niego wcześniej piwo nagle przestało mu smakować. O buraczano czerwonej twarzy to już nawet nie chciał myśleć.

Brunet zdecydowanie wprawił jego biodra w delikatne ruchy.

– Ugnij trochę kolana, będzie ci łatwiej – powiedział – bo takimi ruchami nawet w seksoholiku nie wzbudzisz żadnych emocji.

– Dzięki – burknął Tomek lekko urażony jego słowami.

– Do usług.

Po chwili, kiedy Tomek już wreszcie załapał, o co chodzi Zackowi, brunet zgrabnie odwrócił go w swoich ramionach przodem do siebie.

– Dobra, skoro to już mamy załatwione, powiesz mi, co tutaj się dzieje? – zapytał, unosząc brwi. Tomek westchnął. Znajomi Tylera byli tacy pijani, że nawet nie dostrzegli zagrożenia w postaci starszego brata swojego kolegi. – Chodź na dwór.

Przepchnęli się przed tłok nastolatków i wyszli na dwór. Zack oparł się o ścianę, wsuwając ręce w kieszenie spodni.

– Więc?

– Em, Tyler skorzystał z okazji i zrobił sobie małą imprezkę.

– Małą? Tam jest ze czterdzieści osób – burknął, wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. Wyciągnął ją w kierunku Tomka, ale on pokręcił przecząco głową. – Mały gówniarz. Oberwie mu się, kiedy będzie na tyle trzeźwy, żeby wiedzieć, za co.

– Myślał, że będziesz do niedzieli na zgrupowaniu.

Zack westchnął, zaciągając się.

– Bo miałem być – rzucił – ale po kolacji, na którą nie zdążyliśmy dotrzeć, okazało się, że w ośrodku panuje grypa żołądkowa. Cała kochana paczka Croswelta wylądowała w kiblu, srając i rzygając na przemian niemal bez przerwy. Nam się upiekło, więc szybko spakowali nas w autobus i przywieźli z powrotem, zanim się pozarażamy. Więc oto jestem.

Tym razem to Tomek westchnął.

– Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz.

– Za co? – zapytał Zack.

– No… bo jakby pomogłem Tylerowi to wszystko urządzić i w ogóle.

– Nie martw się, dobrze wiem, kto ponosi za to wszystko odpowiedzialność.

Tomkowi trochę ulżyło, mimo że wiedział, iż Tyler nie dostąpi takiej łaski.

– Wyluzuj – mruknął Zack, gdy zobaczył lekko zmartwioną minę blondyna. – Nie zabiję go przecież. Jedynie odrobinę… uprzykrzę mu życie.

Tomek uśmiechnął się lekko i odwrócił wzrok, kiedy Zack zaczął mu się baczniej przyglądać.

– Skoro już się spotkaliśmy, to może dokończymy naszą ostatnią rozmowę? – spytał Warrow, uśmiechając się lekko. Tomek zacisnął usta i syknął.

– O niczym nie zamierzam rozmawiać.

– Jesteś na tym punkcie strasznie przewrażliwiony. Coś jest na rzeczy. – Rzucił niedopałek na ziemię i zdeptał go butem. – Dobra, niech ci będzie. Teraz ci odpuszczę, ale bądź pewny, że pewnego dnia zapytam ponownie i nie pozwolę ci się wymigać od odpowiedzi.

– Jesteś przerażający.

– Taa…

Zack wziął torbę, którą zostawił wcześniej w przedpokoju i poszedł z nią na górę. Tomek chciał powiedzieć Tylerowi, że ma przechlapane, ale Tyler był idealnym przykładem bycia uchlanym w sztos, więc wątpił, żeby cokolwiek do niego dotarło. Poza tym, siedział na kanapie z ręką pod spódnicą całkiem ładnej dziewczyny i wymieniając się z nią śliną. No, cóż… Tomka jako geja trochę to obrzydzało.

Jakoś odechciało mu się tańczyć po tej małej konfrontacji z Zackiem. Zastanawiał się, czy wrócić do domu, bo była już północ. Kacper chodził spać dość wcześnie i Tomek nie chciał go wkurzać. Na szczęście ludzie byli już mocno nawiani i powoli zbierali swoje zwłoki do domu. Tomek chcąc się czymś zając, zabrał się za ogarnianie kuchni. Mniej więcej o pierwszej na dół powrócił Zack, wyganiając ostatnich imprezowiczów.

– Zastaw te gary, nie jesteś naszą cholerną sprzątaczką – mruknął Zack, stając w progu. – Jutro posprzątamy ten syf.

– Em, jak chcesz – powiedział Tomek trochę speszony.

– Chodź, zaraz ci zrobię jakieś miejsce do spania, chyba że wolisz wracać do domu.

– Powiedziałem opiekunowi, że będę tutaj nocował, jeśli to nie jest problem.

– Jasne że nie.

Tomek wytarł ręce w ręcznik i poszedł za Zackiem do salonu. Tyler zasnął na kanapie.

– Hmm. – Brunet podrapał się po głowie. – Weźmiesz jego pokój, co? Przyniosę mu tylko koc i poduszkę i niech już sobie śpi.

– Ok.

– Masz jakieś rzeczy do spania?

– Nie, przyszedłem tu prosto od… – zaciął się. Spuścił głowę, wyklinając się w myślach. Prawie się wygadał. Zack uniósł brwi, ale taktownie postanowił o nic nie pytać.

– Chodź, dam ci jakieś spodenki do spania i koszulkę. W nocy może być chłodno.

Tomek bez słowa poszedł za gospodarzem. Był ciekawy jak wygląda pokój Zacka, ale nie odważył się do niego wejść. Poczekał u Tylera.

– Te powinny być dobre, są naprawdę luźne – stwierdził brunet, podając mu swoje rzeczy.

– Dzięki.

– Dobranoc – rzucił z nieodgadnionym wyrazem twarzy i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Tomek westchnął, przebierając się pospiesznie i wsuwając pod kołdrę. Wciąż czuł na biodrach jego gorące dłonie, mimo że nawet nie dotknęły jego skóry.

Zack Warrow był dziwny, ale dziwactwo nie odstręczało Tomka. Gdyby tylko miał pewność, że nie musi się bać tego przystojniaka z imagem badboya, być może mogliby nawet zostać przyjaciółmi.