18.Twarzą w twarz

– Chyba mam zawał.

Tom zerknął na swojego brata, któremu serce waliło tak mocno, że był w stanie dostrzec, jak unosi się jego klatka piersiowa. Z chęcią kazałby mu się zamknąć – i bez jego zrzędzenia byli wystarczająco zdenerwowani – ale zwyczajnie nie chciał jeszcze bardziej zdenerwować wokalisty ich zespołu, bo to mogłoby się źle skończyć.

– Wytrzymaj, dopóki nie wystąpimy i będzie w porządku – odparł Hagen, wyraźnie poirytowany głupimi tekstami Billa.

Już od samego rana, kiedy się pojawili na próbie generalnej Bill ciągle gadał i gadał, że załamie mu się głos i co wtedy i w ogóle, a przecież oni też się stresowali. Wbrew pozorom granie na gitarze elektrycznej różniło się od grania na akustycznej czy klasycznej. Każdy jeden, najdrobniejszy błąd było cholernie głośno słychać. Struny musiały być przyciśnięte do gryfu tak precyzyjnie, jak to tylko możliwe. Co, jeśli zadrży mu ręka i coś zepsuje? Wcale nie miał łatwiej niż Bill.

– Wchodzicie za pięć minut – poinformował ich jakiś ludek, prawie natychmiast znikając. Mieli występować jako ostatni. Dwa zespoły przed nimi były naprawdę dobre, więc pobicie ich nie będzie łatwe.

Bill dreptał w tą i z powrotem, trzymając w ręce bezprzewodowy mikrofon. Umalował się tak jak czasami na sesje zdjęciowe, ułożył starannie włosy i wybrał całkiem niezłe ciuchy. Prezentował się fantastycznie.

Tom stanął bratu na drodze i przytrzymał go za ramiona.

– Przestań tak łazić, bo już mi się kręci w głowie – powiedział stanowczo. – Wyjdziesz na tę cholerną scenę, zaśpiewasz tak, jak to robiłeś za każdym razem na próbach, będziesz się głupio szczerzył i udawał, że to dla ciebie chleb powszedni.

– Ale…

– Ani słowa.

– Jestem cholernym modelem, nie piosenkarzem!

– Nie wierzę, że po tym wszystkim tchórzysz w takim momencie – parsknął Tom. Skoro zwykła perswazja nie pomaga, to czas na drastyczne środki.

– Nie tchórzę! – prychnął Bill z oburzeniem.

– Jasne. – Tom przewrócił oczami. – Właśnie widzę. Wcale nie gadasz na okrągło, że zawalisz sprawę.

– Podpuszczasz mnie.

– Może. Ale jeśli naprawdę twierdzisz, że nie jesteś tchórzem, to mi to udowodnij.

– Podpuszczasz mnie! I to w takiej chwili!

– Trzydzieści sekund – ogłosił ludek, po raz kolejny pojawiając się znikąd i znikając.

Tom odwrócił Billa i pchnął w kierunku wejścia na scenę.

– Dam ci popalić po naszym występie! – ogłosił Czarny, wskazując na niego ze złością palcem, a potem pomaszerował przed siebie jak obrażona królowa.

Hagen pokręcił tylko głową.

Bill ani razu nie popełnił błędu. Wyciągał wszystko perfekcyjnie, szczerzył się i faktycznie sprawiał wrażenie osoby, której śpiewanie przed większym gronem – i to jakim gronem – w ogóle nie peszy. Zupełnie jakby się urodził na scenie. Patrząc na niego miało się wrażenie, że jest zawodowym wokalistą.

Gdy skończyli, ukłonili się, podziękowali i pobiegli za kulisy. Z Billa momentalnie zeszła cała energia.

– O, rany! – wyjęczał tylko i rzucił się na Gustava.

– Hej, weź mnie nie tul! Jesteś cały spocony! – jęknął chłopak, próbując go od siebie odczepić.

– Ty też – odparł Bill, puszczając go z niechęcią. – I co, cwaniaku? Taki występ cię zadowala? – spytał, patrząc  przekornie na brata.

– Może być – odparł Tom bez cienia emocji. Ani myślał prawić mu komplementy i dmuchać i tak już spore ego. – Ale następnym razem się bardziej postaraj.

– Buc – burknął tylko Czarny, urażony zachowaniem brata.

– Nieźle, chłopaki – rzucił David Jost, podchodząc do nich. – Zrobiliście niezłe wrażenie. Aż się nie chce wierzyć, że tak krótko ze sobą gracie. Jesteście naprawdę zgrani. Mam dla was propozycję. Oferuję wam nagranie jednego krążka. Jestem w stanie załatwić wam umowę z Island Records. Uważam, że możecie wiele osiągnąć, jeśli zaczniecie działać na większą skalę.

– Chcesz, żebyśmy nagrali własną płytę? – spytał Bill, wybałuszając oczy.

– Czego chcesz w zamian?

– Regularnej pensji, rzecz jasna – powiedział mężczyzna z uśmiechem. – Chcę być waszym menadżerem. Obiecuję, że z moją pomocą szybko zwojujecie Niemcy, a być może i całą Europę. Co wy na to?

Głupie pytanie. Jost nie mógł sobie wybrać lepszego momentu. Akurat teraz, kiedy tak potrzebowali wyrwać się z domu. Z daleka od Simone, patrzącej na nich z tą głupią nadzieją w oczach… Z daleka od nieprzyjemnej ciszy, która ostatnio aż dźwięczała w domu Toma. Mogli wreszcie uciec od tego przeklętego miejsca, w którym tyle się wydarzyło. Jeśli im się uda, będą wracać do domu raz kiedyś albo kupią sobie swój własny. Tom nie wybaczył matce i wątpił, żeby był w stanie to szybko zrobić. Potrzebował jakiejś zmiany i czegoś, co odwróci jego uwagę od tego wszystkiego. Potrzebował adrenaliny, a tworzenie własnego krążka dawało mu taką szansę.

– W porządku – powiedział Bill ostrożnie – ale to też jakby zależy od naszych rodziców. Bo rozumiem, że ta wytwórnia jakby nie jest w Niemczech?

– Nie, jest w Wielkiej Brytanii. Wszyscy jesteście jeszcze nieletni?

– Ja i Tom – powiedział Bill.

– Ale moi rodzice nie będą zachwyceni – przyznał Gustav. – Nie skończyłem jeszcze szkoły.

– No, ja też – przyznał Hagen. – Ojciec w życiu się nie zgodzi.

– Pozwolicie, że ja z nimi porozmawiam. Przecież nikt nie każe wam rzucać szkoły. Będziecie musieli po prostu na jakiś miesiąc przerwać naukę. Jeśli wam się uda, trzeba będzie pomyśleć o indywidualnym toku nauczania. Jeśli nie, pożegnamy się i zapomnimy. Na razie chciałbym się skupić na przekonaniu waszych rodziców i podpisaniu umowy z wytwórnią.

– Nie ma mowy! – wycedziła Simone, wręcz oburzona tym, co mówił ten dziwny facet, którego przyprowadził Tom. – To jeszcze dziecko! Nie dam go wywieźć jakiemuś wariatowi aż do Wielkiej Brytanii. Możecie sobie to wybić z głowy!

– Proszę się uspokoić – powiedział łagodnie Jost. – To dla chłopców wielka szansa. Są naprawdę świetni, mają szansę zrobić wielką karierę.

– Niech ją robią po studiach, a nie w trakcie liceum.

– Na studiach będzie już za późno. Oferuję im kontrakt teraz. Nie za kilka lat.

Tom nie odzywał się. Bill, jego wujek i Gordon też zresztą nie. Tak samo uczynili rodzice Gustava i ojciec Georga.

– Nie ma mowy.

– Jest pani pewna? Taka szansa trafia się tylko raz w życiu. Jeśli nie teraz to nigdy.

– Nie. To moje ostatnie słowo.

Simone popatrzyła na Toma. Syn również patrzył jej prosto w oczy. Skrzywiła się, kiedy zobaczyła w jego oczach złość, urazę, niechęć… Nie było tam żadnych ciepłych uczuć. Tom jej jeszcze nie wybaczył tego całego zamieszania z bratem bliźniakiem i nie zanosiło się na to w najbliższym czasie. Zdała sobie sprawę, że jej niezgoda tylko jeszcze pogarsza całą sytuację, ale przecież nie mogła robić wszystkiego, co on chciał, bo popełniła jakiś błąd. Najgorsze było to, że Tom nawet słowem się nie odezwał, a ona i tak wiedziała, jak bardzo jej w tej chwili nienawidzi.

– Jaką mamy gwarancję, że im się uda? – spytał wujek Billa.

– Żadną – przyznał Jost, wzruszając ramionami. – Wielu artystów nie daje rady się przebić. Wielu nie wytrzymuje presji. Ale za to niewielu dostaje taką szansę, jak oni dostali. Jeśli się okaże, że ich muzyka nie spodoba się ludziom, sprawa rozejdzie się po kościach. Za dwa miesiące wszystko wróci do normy. Jeśli jednak to ja mam rację i ludzi zainteresuje to, co tworzą, staną się popularni. Ewentualna trasa koncertowa w takim wypadku oczywiście oznacza, że nie będą mogli kontynuować nauki w normalnym trybie.

– Rozumiem, że wy wszyscy tego chcecie? – spytał Derek.

Bill skinął głową. Mężczyzna westchnął ciężko, przeczesując włosy palcami.

– Zgoda. Bill może jechać. – Bill pisnął i rzucił się wujkowi na szyję.

– Chyba żartujesz! – prychnęła Simone. – Tom zostaje i Bill też.

– Simone, może i jesteś matką Billa, ale to ja jestem jego prawnym opiekunek i ja decyduję o jego życiu – powiedział Derek stanowczo. – Bill jedzie bez względu na to, co powiesz.

– Tom też – odezwał się Gordon. – Zaadoptowałem go, więc jestem jego ojcem. Podpiszę odpowiedni dokument, jeśli ty nie chcesz.

– Chyba żartujesz, Gordon! Nie możesz tego zrobić!

– Mogę i zrobię. Dobrze wiem, jaka to wielka szansa dla nich. W takiej chwili nie wolno stawać młodym na drodze.

– Zaopiekuję się pani dziećmi, nie musi się pani o to martwić – powiedział Jost uspokajająco. – Obiecuję, że będę ich pilnował jak oka w głowie.

Simone spojrzała jedynie na niego morderczo.

– Nie podoba mi się to, Georg – powiedział do niego ojciec – ale jesteś już dorosły i zrobisz jak uważasz. Nie zamierzam ci zabraniać.

Rodzice Gustava pokiwali twierdząco, chociaż również nie wyglądali na zbytnio zachwyconych.

– W porządku. W takim razie przygotuję odpowiednie dokumenty i umówię się z producentem. Jest kilka kwestii, które trzeba ustalić, ale tym zajmiemy się innym razem. Dziękuję za poświęcony czas.

Jost pożegnał się i wyszedł, a chłopcy niemal skakali do sufitu z radości, obejmując się i nie mogąc uwierzyć w swoje szczęście. Tom był zadowolony, że Gordon się za nim wstawił, ale postanowił dobrze wryć sobie w pamięć, że matka nie chciała się zgodzić.

Gustav też był w szoku. Nie spodziewał się, że jego rodzice tak łatwo się zgodzą. Jasne, gdyby się uparł, wcale nie musiałby się ich pytać o zdanie, ale zawsze miał z nimi dobry kontakt i nie chciał tego psuć. Do tej pory nie sądził, że może mu się przydarzyć coś takiego. Zawsze był zwykłą szarą myszą. Ludzie zauważali go, kiedy dał się przyłapać na kradzieży kartkówek albo nauczyciele jawnie wyśmiewali się z jego głupich odpowiedzi na sprawdzianach. A teraz był w tej paczce, w Tokio Hotel, razem z trzema najpopularniejszymi chłopakami w całej szkole. I choćby nie wiadomo co, nie zamierzał tego zaprzepaścić. Wierzył, że im się uda. Zwyczajnie czuł to w kościach.

Ten pokój jeszcze nigdy nie wyglądał… TAK.

Derek o mało nie dostał zawału, kiedy wszedł do sanktuarium Billa. Wszystkie szafy, a Bill miał ich kilka, były do cna wybebeszone, a wieszaki z ubraniami walały się dosłownie wszędzie. Nawet komputera nie było widać. Zupełnie jakby Bill chciał zarzucić ubraniami każdy jeden centymetr tego pomieszczenia.

– C–co tu się dzieje? – spytał mężczyzna oniemiały, przystając niepewnie zaraz za drzwiami. Nie chciał nadepnąć żadnej rzeczy, bo Bill byłby go gotów wyrzucić za drzwi na zbity pysk.

– Nie mogę się zdecydować, co spakować – powiedział Bill wyraźnie zdesperowany. – Muszę wyglądać reprezentacyjnie, ale mam tyle ciuchów i nie wiem, co będzie pasowało do mojego image’u. Chciałbym zostać przy stylizacji, jaką robili mi na sesjach, ale mam problem z…

– Hej, hej, hej! – przerwał mu jak najszybciej Derek, wymachując rękami dla większego efektu. – Uspokój się. Wiesz, że ja kompletnie się na tym nie znam. Może lepiej zawołaj kogoś?

– Niby kogo? – jęknął Bill, kopiąc jakieś stare spodnie. – Chłopacy są totalnie ciemni jeśli chodzi o modę. Sam widzisz, jak się ubierają. Bez obrazy dla nich, znaczy się – dodał szybko. – Ale sam rozumiesz.

– A Tom? Może on by ci doradził?

– Tom? On się kompletnie na tym nie zna. I jeśli w tej sposób chcesz wybadać, jak się między nami układa…

Derek westchnął. Ostrożnie przebrnął przez lawinę ubrań i usiadł na rogu łóżka, patrząc na chłopaka z lekko smutnym uśmiechem.

– Wiem, że nie chcesz o tym rozmawiać. I wiem, że źle zrobiłem, nie mówić ci od razu prawdy. Zawsze chciałem dla ciebie jak najlepiej. I martwię się o ciebie. Chciałbym, żeby między wami wszystko było jak najlepiej.

Bill też by chciał. I wiedział, że jego wujek jest szczery i nie miał nic złego na myśli. Nie miał do niego pretensji o to, co się stało. Najchętniej wyznałby mu, co naprawdę łączyło jego i Toma, zanim dowiedzieli się o tym, że są braćmi, ale nie mógł tego zrobić. Z różnych powodów.

– Wiem – powiedział. – Ale naprawdę nie musisz się martwić. Ja i Tom świetnie dogadywaliśmy się wcześniej. Teraz też damy sobie radę.

– Jesteś pewien, że nie dogadywaliście się zbyt dobrze?

Chłopak zachował kamienną twarz i wzruszył obojętnie ramionami, chociaż wszystko mu się podniosło w środku do góry, gdy to usłyszał. A więc wujek zauważył, że nie zachowują się jak zwykli przyjaciele. Cóż, zbytnio się z tym nie kryli.

– Chyba po prostu przeczuwaliśmy, jak jest naprawdę – rzekł niepewnie, nie zamierzając dać się przyłapać na kłamstwie. – Jak przestaliśmy się żreć, nawiązała się pomiędzy nami nić porozumienia i tyle.

– Więc wszystko w porządku? Nie muszę się martwić tym wyjazdem?

– Nie – powiedział Bill, uśmiechając się lekko. – Damy sobie z Tomem radę. I jeszcze raz dziękuję, że się zgodziłeś, wujku. To naprawdę wiele dla mnie znaczy.

– Chcę, żebyś był szczęśliwy – odparł mężczyzna, wzruszony słowami chłopaka. – I na pewno nie zamknę ci drogi do spełniania swoich marzeń.

Bill podszedł do wujka i uściskał go mocno.

– Jeszcze raz dziękuję. Zrobię wszystko, żebyś był ze mnie dumny.

Derek uśmiechnął się, z czułością roztrzepując chłopakowi włosy.

– Już jestem.

Teoretycznie można było przyjąć, że Tom poradzi sobie z pakowaniem tak z dziesięć razy szybciej niż jego brat bliźniak, ale w praktyce wyszło to trochę… zupełnie inaczej. Każdy chce się pokazać z jak najlepszej strony. Każdy. On nie był wyjątkiem.

I wciąż być wściekły na swoją matkę. Czuł, że nie rozstaną się w zgodzie. Odkąd Jost opuścił ich mieszkanie, matka nie odzywała się ani o niego, ani do Gordona. Tom nie był zadowolony z tego, że przez niego między Gordonem i matką doszło do spiny, ale nie zamierzał się wycofywać z wyjazdu. Wiedział, że o to chodzi matce. Jak każda kobieta świetnie potrafiła manipulować ludzkimi emocjami i nieraz jej się to udawało, ale nie tym razem. Umowa została już podpisana i oto mieli lecieć do Wielkiej Brytanii, żeby nagrać swój pierwszy krążek. Po stworzeniu piosenek i nagraniu płyty, resztą mieli się zająć już w Niemczech. Do „Durch den Monsun” mieli nakręcić najprawdziwszy teledysk. No, do „Schrei” prawdopodobnie też. Te kawałki miały zadecydować, czy zostaną sławni, czy też nie.

Już się nie mógł doczekać.

Ktoś zapukał cicho i wszedł do środka. Tom zerknął tylko w przelocie na tą osobę i zadowolony, że to nie jego matka, wrócił do dumania nad tym, co ma zabrać.

– Widzę, że przygotowania idą pełną parą – zażartował Gordon, nie mogąc uwierzyć, że w pokoju jego syna jest taki bałagan.

– No… czuję się jak baba – mruknął. – Kompletnie nie mogę się zdecydować. Bill pewnie i tak się przyczepi, że coś źle dobrałem, nawet jeśli dobrałem to świetnie, ale ja zwyczajnie nie wiem, co tak właściwie mi się tam przyda. Jakaś pomoc?

Gordon zaśmiał się tylko.

– Weź to, co lubisz. Żeby w miarę pasowało. Do pogody, znaczy się. A resztą się nie martw.

– Łatwo powiedzieć – burknął Tom, upychając odrzucone ciuchy z powrotem do szafy. – Dzięki wielkie za to, że się zgodziłeś. Gdyby nie ty, w życiu bym nie pojechał.

– Wiem, jaka to wielka dla was szansa, Tom. I wiem też, że jej nie zmarnujecie. Czuję to w kościach. Nie chciałbym, żebyście potem do końca życia się zastanawiali, czy gdybyśmy wam nie zabronili jechać, to wasze kawałki leciałyby teraz na Vivie.

– Nasze kawałki będą lecieć na Vivie – powiedział Tom stanowczo. Innej opcji nie było. – Sam zobaczysz.

– Nie mogę się doczekać. Słuchaj, Tom… Czy ty i Bill…?

– Dogadujemy się – rzekł z lekkim westchnieniem. – Nie jest łatwo tak od razu się przyzwyczaić do myśli, że jesteśmy bliźniakami, ale radzimy sobie. Nie musisz się o to martwić. Ale matce możesz powiedzieć, że się nienawidzimy.

– Jesteś na nią zły – stwierdził mężczyzna.

– Ty byś nie był? Zabawiła się naszym kosztem. Gdyby po prosto mnie zawołała i powiedziała to prosto z mostu, a potem nas sobie przedstawiła, byłoby zupełnie inaczej.

– Wiem, ale się uparła… – Gordon pokręcił głową. – To w końcu baba. Kto je tam zrozumie.

Tom zaśmiał się.

– Co racja to racja. To jak? Pomożesz mi z tym pakowaniem?

Gordon westchnął cierpiętniczo, ale posłusznie poszedł do syna i zaczął z nim wybierać rzeczy, które się nadawały na wyjazd, a które nie. Całkiem miło spędził z nim czas… przez następne cztery godziny.

Lot mieli o piątej rano, więc było duże prawdopodobieństwo, że ktoś zaśpi. Hagen był tego więcej niż pewny. Siedział na swojej walizce w poczekalni, ziewając co chwilę i trąc zaspane oczy. Jego ojciec krążył za to w te i we w te, co zaczynało go powoli usypiać. Nawet się zbytnio nie uczesał. A może uczesał? Sam nie był pewien. Tego, kto wymyślił lot o tej godzinie, powinni spalić na stosie.

Po chwili pojawił się Tom z rodzicami. Widać było, że nadal sobie z matką wszystkiego nie wyjaśnili i nie zamierzają się pogodzić przed jego wyjazdem.

– Cześć – powiedział Georg.

– Hej. Nikogo więcej na razie nie ma?

– Nieeee… – ziewnął szeroko.

– Nie ziewaj, bo ja też będę chciał – mruknął Tom, kopiąc go lekko w łydkę. – O, idą.

Gustav i Bill szli razem. Gustav pożegnał się z rodzicami już dzień wcześniej i nocował u niego, o czym Tom i Georg nie wiedzieli. Derek był równie niewyspany jak chłopcy, ale taktownie tłumił ziewanie, nie chcąc dać po sobie poznać, że nie może się zdecydować, na co ma większą ochotę – spędzenie z Billem ostatnich minut przed jego wyjazdem, czy zaśnięcie choćby na stojąco.

Dla chłopaków czas dłużył się niemiłosiernie, bo chcieli już lecieć. Jeśli chodziło o rodziców, którzy mieli rozstać się ze swoimi dziećmi… dla nich był to zaledwie moment i po chwili cała czwórka udała się do odprawy. Derek westchnął ciężko. Miał nadzieję, że podjął dobrą decyzję.

…siedem tygodni później…

– Szybko, już leci! – krzyknął Tom, przeskakując przez oparcie kanapy i niemal siadając na kolanach Gustava. Pokręcił tyłkiem, wciskając się na chama między niego i Billa. Hagen pędem przywędrował z kuchni z ustami pełnymi chipsów. Przysiadł na oparciu. W pokoju pojawił się też jego ojciec. Przystanął za kanapą, ciekawy tego, co usłyszy.

– Całe Niemcy wręcz oszalały na punkcie zespołu, który niespodziewanie pojawił się na rynku niemal znikąd. Po zaledwie jednym ważnym występie przed Angelą Merkel grupa zwana Tokio Hotel nagrała własną płytę, która w przeciągu tygodnia sprzedała się w dwustu tysiącach egzemplarzy. To absolutny rekord! – mówiła spikerka. W międzyczasie na ekranie pojawił się fragment teledysku „Durch den Monsun”. – Pierwsza piosenka wyniosła ich na szczyt listy przebojów. Niedowiarkom, którzy twierdzili, że był to po prostu dobry strzał, szybko zamknął usta ich drugi klip o nazwie „Schrei”. Pierwszy koncert zagrali w Magdeburgu i pojawiło się na nim kilkadziesiąt tysięcy osób...

Puszczono wywiad z nimi, gdzie mieli trochę o siebie opowiedzieć. Jost kazał im być tajemniczym. Z jakiegoś powodu fankom bardzo spodobał się fakt, ze Bill i Tom są braćmi bliźniakami. Ich teledysk na youtube miał setki tysięcy wyświetleń, po prostu każdy chciał wiedzieć, co to do cholery jest Tokio Hotel? Na początku puszczono to tylko w lokalnej telewizji, ale potem Jost jakoś załatwił, że poszła fama na całe Niemcy. Ich płyta sprzedawała się jak ciepłe bułeczki i wszystko wskazywało na to, że wkrótce ruszą w trasę koncertową. Ostatnie tygodnie nie były dla nich łatwe. Ciągle nagrywali, robili próby, a koncert… Bill do teraz pamiętał ten strach chwytający go za gardło, gdy zobaczył, ilu ludzi przyszło ich posłuchać. To już nie było kilkadziesiąt, to były dziesiątki tysięcy! Omal nie zszedł na zawał. Na szczęście Tom wspierał go przez cały czas. Cały koncert utrzymywali ze sobą kontakt. Gdy tylko spojrzał w bok, jego oczy od razu spotykały się z tymi Toma.

Między nimi było dobrze. Zwyczajnie. Powoli dotarli się przez te prawie dwa miesiące i teraz mogłoby się wydawać, że znają się całe życie. Dla innych to było takie oczywiste, że są bliźniakami. Trochę odsunęli się o siebie, decydując się na danie sobie większej przestrzeni. Swój wolny czas spędzali osobno, żeby zbyt mocno się do siebie nie przywiązać. Układało im się dobrze, ale gdzieś tam pod skórą wciąż czuli, że to, co łączyło ich przed świętami, ciągle w nich siedzi. Nie tak łatwo było zmienić swoje uczucia względem ukochanej osoby. Nikt nie miał na to patentu, oni też. Starali się z tym pogodzić i na razie szło im całkiem dobrze. Bill obawiał się tego, jak ułożą się ich relacje, kiedy ruszą w trasę. Jost powiedział, że będą się przemieszczać Tourbusem i przeważnie będą też w nim spać. To oznaczało, że będą mieli mało przestrzeni i więcej czasu będą spędzać razem, a dobrze wiadomo, jak to się kończy.

Miał nadzieję, że się nie pozagryzają.

***

Wiem, że dzisiaj nudy, ale obiecuję, że w następnym będzie się działo.

Módlcie się za moją sesję, błagam:)

Pozdrawiam!