Epilog [ŚWC]

… półtora roku  później, Portugalia

– Tata, pić.

– Em, już. Buduj dalej.

Kacper podniósł się z piasku i podszedł do swojego leżaka, przy którym stała jego torba. Wyciągnął z niej picie dla małego, po czym zapiął ją z powrotem i usiadł na piasku w cieniu parasola obok Samuela. Odkręcił mu butelkę i podał. Samuel napił się łapczywie. Najwyraźniej upał też dawał mu się we znaki, nawet jeśli Kacper dbał, aby mały nie wychodził zbyt często na mocne słońce.

Mały oddał mu butelkę i wrócił do budowania. Kacper siedział po turecku po drugiej stronie zamku i pomagał mu zbudować jedną z czterech wieży, które miała mieć forteca Samuela.

– Poczekaj, tatuś ci przyniesie więcej wody z morza, okej? Będzie ci łatwiej budować.

Samuel skinął głową, podając mu swoje wiadereczko.

Kacper uśmiechnął się lekko do niego i podszedł do morza, aby nabrać trochę wody. Paul moczył dupsko gdzieś dalej. W wodzie było tyle ludzi, że Kacper nawet nie był w stanie wyhaczyć go z tego tłumu.

Samuel był bardzo cichym dzieckiem. No, może nie przez pierwszy rok swojego życia. Kacper już myślał, że nie przeżyje posiadania małego dziecka, ale jakoś dali wspólnie radę. Samuel w końcu się uspokoił, zaczął spokojnie przesypiać noce i coraz więcej czasu spędzał bawiąc się samemu. Jak na szkraba, który nie skończył jeszcze nawet dwóch lat, mówił bardzo ładnie, ale był kompletnie bezradny w kontaktach z obcymi ludźmi, w obecności których nie chciał powiedzieć ani słowa. Był tak cholernie nieśmiały i uroczy przy tym…

Mimo dość burzliwego początku, Kacper zaskakująco szybko odnalazł się w roli ojca. Duma, która rozpierała go jak Samuel powiedział pierwsze słowo czy też zrobił pierwszy krok była tak żałosna, że miał ochotę zwymiotować. Albo się rozpłakać, jedno z dwóch. Okazało się, ze dziecko jakimś cudem wpasowało się w jego życie. Wymagało, oczywiście, wielu poświęceń. I uwagi. To nie była zabawka, którą można było przestawiać z kąta w kąt. To była żywa istota, z którą musieli się liczyć i która jakimś cudem była ostatnim, brakującym elementem w rodzinie. Teraz Kacper już rozumiał, dlaczego Ola tak bardzo się uparła, żeby urodzić Tomka. Dlaczego poświęciła dziecku najlepsze lata swojego życia. Ba! Połowę swojego życia.

Uśmiechnął się do siebie, pamiętając jak pół roku wcześniej była impreza dla pracowników firmy i Paul zaproponował, żeby wziął Samuela, skoro inni pracownicy też biorą swoje dzieci, robiąc z tego bardziej festyn rodzinny niż cokolwiek innego. I Kacper jakimś cudem dał się w to wrobić. W firmie huczało chyba z miesiąc po tym, jak ktoś się go zapytał, czy to jego dziecko, a on odpowiedział, że tak. Najwyraźniej nikt się po nim dziecka nie spodziewał. Ciekawe czemu?

Wychylił się i poprawił dziecku chustkę, którą przed wyjściem z hotelu zawiązał mu na głowie. Jasne włoski Sama były już dosyć długie, ale mały nie był zbyt chętny, aby je obciąć, więc musieli to zrobić jakoś podstępem. Błękitne oczy były dokładnie takie same jak Kacpra i Tomka i niech go cholera, ale nawet gdyby bardzo chciał, nie mógłby się wyprzeć małego. Byli podobni jak dwie krople wody. Już teraz widział, że Samuel będzie w przyszłości tak samo zjawiskowy jak Tomek i tak, z tego powodu też czuł nieopisaną dumę.

– Co robicie? – spytał Paul, wychodząc powoli z wody. Otrząsnął się jak pies i odsunął mokre włosy z czoła.

Podszedł do nich i nachylił się do Kacpra, całując go w czoło.

– Zamek – odparł spokojnie Samuel, uśmiechając się lekko.

Paul odwzajemnił uśmiech. Kompletnie stracił głowę dla Samuela już na samym początku i z każdym dniem Samuel zdawał się owijać go sobie coraz bardziej wokół palca.

– Jak woda?

– Cieplutka, nawet o tej porze – westchnął błogo. – Super, że mogliśmy się wyrwać. Brakowało mi tego.

– Mnie też.

Paul przez całe miesiące przygotowywał się psychicznie na operację plastyczną i to, że mogą być powikłania. Czasami proste zabiegi kończyły się fatalnie, a on nie był zbyt ufny w takich przypadkach, więc był to dla niego ciężki czas, aż w końcu… w końcu jakieś trzy miesiące przed zaplanowaną operacją, przyszedł ze szkoły i ogłosił, że się wycofuje i nie chce tej operacji. W pierwszej chwili Kacper był zaskoczony. Potem przyszło szczęście, że Paul wreszcie poszedł po rozum do głowy, a potem miał ochotę sukinsyna zabić, bo to on musiał się tłumaczyć, dlaczego nagle operacja się nie odbędzie. Koniec końców, historia zdawała się mieć dobre zakończenie. No i Paul w końcu przestał się wstydzić swojego wyglądu. To, że paradował w samych gaciach na plaży w Portugalii, gdzie były setki ludzi, tylko tego dowodziło.

No a Tomek… Na początku Kacper był przekonany, że Tomek odziedziczył po nim wygląd, ale brakowało mu siły charakteru. Kiedy go zobaczył po raz pierwszy, Tomek wyglądał na tak kruchego i smutnego, tak złamanego, że nawet na nim zrobiło to wrażenie. W tej kwestii też się mylił. Tomek był silniejszy niż on czy Ola, szedł przez życie jak czołg, czego nikt by się po nim nie spodziewał. Poradził sobie z tym wszystkim, co zesłał na niego los i zachował swoje ja, czego wielu ludzi nie potrafiłoby zrobić. A nawet gdyby nie był taki silny, nawet gdyby był inny, Kacper i tak by go kochał. Bo był JEGO i tylko jego.

Kacper nigdy by się nie spodziewał, że jego życie potoczy się właśnie tak. Po tym, co przeżył w dzieciństwie, obiecał sobie, że nigdy nikogo nie skaże na taki sam los. Przez cały czas był przekonany, że skończy sam, opuszczony przez wszystkich i spełniony w jednych aspektach swego życia kosztem innych. I do czego go doprowadziło takie myślenie i wystrzeganie się obowiązków i dzieci jak ognia? Pff. Do skończenia w gejowskim, obrzydliwie wręcz słodkim związku i posiadaniem dwójki cudownych dzieciaków. I nie, w życiu by się nie przyznał, że tak o nich myśli, gdyby ktoś go spytał.

W końcu był Kacprem Małeckim, prawda? Bycie kutasem było jego świętym obowiązkiem.

… 14 lutego, Londyn

Dominik nie mógł już doczekać się chwili, kiedy wreszcie dotrze do domu, ściągnie buty i wywali się do góry brzuchem na kanapie w salonie. Nogi dosłownie wchodziły mu w dupę po całym dniu serwowania posiłków, napojów i sprzątania po klientach. Wątpił, żeby miał siłę chociażby na walentynkowe bzykanko z Damianem. No, chyba że on będzie tylko leżał, a Damian bzykał. Już raz mu się zdarzyło zasnąć dosłownie w momencie, kiedy Damian zsuwał mu majtki. Jego chłopak oczywiście nie był z tego powodu zbyt zachwycony, ale cóż… Dominik nie zamierzał brać kasy od rodziców, jeśli mógł sam na siebie zarobić. To on chciał iść za Damianem do Londynu i to on powinien wziąć za to odpowiedzialność, a praca kelnera ogółem nie była zła, tylko te cholerne walentynki… Ludzie pchali się drzwiami i oknami.

Z ulgą zamknął za sobą drzwi od mieszkania i rzucił klucze na szafkę. Zdjął buty i kurtkę i poszedł od razu do salonu, z którego dochodziło delikatne światło.

Stanął jak wryty w progu, kiedy zobaczył ładnie zastawiony stół, na którym było ustawionych kilka zapachowych świeczek. W pierwszej chwili pomyślał, że to może Emil przygotował kolację dla swojej dziewczyny, ale zaraz sobie przypomniał, że Emil zabrał ją do zoo i wesołego miasteczka i mieli pojawić się w mieszkaniu dopiero następnego dnia.

– Cześć!  – rzucił Damian, dosłownie materializując się u jego boku. Pocałował go w policzek, obejmując go od tyłu ramionami. – Jesteś idealnie na czas, zaraz wszystko będzie gotowe.

– Przygotowałeś kolację? – spytał Dominik zdumiony. Damian nie był jakimś tam kulinarnym beztalenciem, potrafił ugotować to i owo, ale do szefa kuchni było mu daleko, nie wspominając już o tym, że Damian nie lubił gotować. – Ze świecami?

– Oczywiście. W końcu dzisiaj walentynki, prawda? Święto zakochanych. A ja jestem w chuj w tobie zakochany. – Dominik pokręcił głową. Kompletnie się tego nie spodziewał. – Wiem, że mówiłeś, że nie lubisz walentynek, ale ja nie zamierzam znowu jeść pizzy i oglądać Batmana.

– To klasyk.

– Może dla ciebie. Leć pod prysznic, a ja wszystko tutaj skończę. Jak wyjdziesz kolacja będzie na stole.

– Sugerujesz, że śmierdzę? – spytał zaczepnie Dominik, kierując się do łazienki.

– Sugeruję, że poczujesz się lepiej, jak się odświeżysz.

Gdy Dominik wyszedł spod prysznica, wszystko czekało już na niego na stole. Damian wskazał mu jego miejsce i usiedli. Dominik niemal rzucił się na jedzenie, wyglądało wspaniale. I nieźle też smakowało.

Damian uśmiechał się do niego prawie cały czas, patrząc na niego roziskrzonymi oczami. Dominik widział, jaki jest przy nim szczęśliwy i dumny ze swojej niespodzianki. Na samym początku, im bardziej zbliżała się przeprowadzka do Londynu, tym bardziej był przekonany, że zrobił błąd. Szybko jednak się okazało, że właściwie to nie, nie zrobił, bo Emil był naprawdę w porządku, a z Damianem zaskakująco dobrze się dopasowali. Dominik nie był przekonany co do tego całego mieszkania razem, to nigdy nie wróżyło dobrze związkowi, zwłaszcza początkującemu, ale po jakichś dziesięciu tysiącach starć w końcu doszli do porozumienia niemal na każdym polu.

I tak, Dominik też był „w chuj w Damianie zakochany”. Każdy nowy dzień, każda chwila spędzona z tym człowiekiem go w tym upewniała. Przez ten czas, kiedy byli ze sobą, Dominik poznał wiele różnych obliczy Damiana i to w pozytywnym sensie. Im więcej o nim wiedział, tym bardziej go kochał. Jego osobowość, głupotę, często niezdarność… Na początku Damian wydawał się być typowym chłopakiem z małego miasteczka, pustym i myślącym, że chwycił Pana Boga za nogi, bo grał w drużynie piłkarskiej i leciały na niego dziewczyny. No, nie wspominając już o homofobii. A jednak taki nie był, był dokładnym przeciwieństwem takiego obrazu i Dominik mógł tylko dziękować, że miał wystarczająco oleju w głowie, żeby dać mu szansę.

Gdy zjedli, odstawili brudne naczynia do zlewu, zgasili świecę i poszli do swojego pokoju. Pomieszczenie było większe od tego, które zajmował Emil. Na początku to on w nim mieszkał, ale skoro Dominik i Damian byli razem, logicznym było, żeby to oni dwaj wzięli większy pokój. Mieli spore łóżko, dużą szafę typu komandor, dwa stoliki nocne i kilka regałów zapchanych głównie książkami Dominika. Na jednej ścianie wisiało kilka plakatów Damiana. W rogu pokoju stało podwójne biurko oddzielone płytą, tak żeby sobie wzajemnie nie przeszkadzali podczas nauki. Dominik rzadko z niego korzystał, wolał się uczyć leżąc na łóżku. Jakimś cudem w pokoju było całkiem czysto.

Dominik westchnął zadowolony, gdy tylko się położył na łóżku.

– Nareszcie. Czekałem na to cały cholerny dzień – mruknął.

– Aż tak źle? – spytał Damian, bawiąc się guzikiem od koszuli Dominika.

– Żartujesz? Przez cały dzień, odkąd tylko otworzyliśmy, pojawiali się klienci. Wypadło w niedzielę, więc wiesz, wolne i takie tam. Wszystko było tak zapchane, że niektórzy ludzie zamawiali i zajmowali te stoliki przed restauracją mimo pogody. W dodatku Heather zachorowała i miałem przez to dwa razy więcej roboty. A, no i punkt dnia. Przyszła para okropnie irytujących żabojadów, którzy omal nie bzyknęli się na stoliku. Rozumiem, że oni lubią wszystko takie z rozmachem, ale mogliby się pohamować w tłumie.

– Jak na osobę bardzo zmęczoną zaskakująco dużo gadasz – wytknął mu Damian.

Dominik parsknął.

– Już nic nie mówię. Idę spać.

– A walentynowy seks?

– Bzykaj ile chcesz – burknął Dominik, zamykając oczy. – Tylko bądź tak miły i użyj wystarczającej ilości nawilżacza, żeby mnie jutro nie bolała dupa. Nie zamierzam znowu uczyć się na koło na brzuchu, bo nie jestem w stanie na dłużej usiąść.

Damian sapnął, drapiąc się po karku. Dominik nigdy mu tego nie zapomni.

– Połóż się na brzuchu, zrobię ci masaż.

– Mhm, teraz mówisz z sensem.

Dominik uśmiechnął się, widząc jak Damian wywraca oczami. Gdy ciemnowłosy wybierał olejek, który nadawałby się od masażu, Dominik odezwał się cicho.

– Damian…?

– Hmm?

– Kocham cię.

Damian obrócił głowę i spojrzał na niego lekko zaskoczony. To, oczywiście, nie był pierwszy raz, kiedy Dominik powiedział to swojemu chłopakowi, ale Dominik tak nagle z tym wyskoczył, że Damian pewnie się zastanawiał, co go tak nagle wzięło.

– Ja ciebie też – odparł Damian, zatrzaskując szafkę i na podchodząc na kolanach bliżej Dominika. Pocałował blondyna w czoło. – Bardzo. Nawet jeśli potrafisz być naprawdę irytujący.

– Hm, ty też, ale nigdy się nie zmieniaj. Obiecujesz?

– Obiecuję.

Uśmiechnęli się do siebie lekko. Związki dookoła nich się tworzyły i rozpadały, a oni musieli być sobie zwyczajnie pisani, bo żadna katastrofa zdawała się ich nie sięgać. Jakimś cudem udało im się sprawić, że ten związek naprawdę działał. Kochali się. Szanowali. Czego więcej mogli chcieć?

… 10 marca, Seattle

– Gotowy?! – zawołał Tomek, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze. – Bo ja już!

– Już wychodzę!

Po chwili Zack wyłonił się z łazienki, odwalony w swoje najlepsze ciuchy, wyperfumowany i w ogóle cały taki mrau.

– Bo pomyślę, że idziesz na randkę – rzucił Tomek z lekką ironią.

– Idę. – Zack pokazał mu język i schylił się po jednego buta.

– Nie idziesz. Idziemy na koncert Tylera, chyba że o czymś nie wiem.

Zack wywrócił oczami, zakładając jeden but i biorąc do ręki następnego.

– Sam się odwaliłeś jakbyś miał spotkanie z prezydentem to się nie czepiaj. Jest duże prawdopodobieństwo, że będziemy w telewizji, muszę dobrze wyglądać, a już zwłaszcza po tym cholernym wywiadzie.

Tomek zaśmiał się, zapinając kurtkę. Jakiś miesiąc wcześniej ukazał się wywiad z Tylerem na temat jego przeszłości i co najmniej połowa dotyczyła Zacka. Tyler głównie mówił o tym, jak bardzo blisko jest ze swoim bratem i jakim Zack był dla niego oparciem, kiedy wszyscy dosłownie się na niego wypięli. Nie owijał w bawełnę ani trochę. Wprost powiedział o tym, że nie był zbyt popularny w szkole, że często się z niego naśmiewano i w ogóle, mimo że nic złego nie zrobił. Laski zdawały się to kupować, więc pozwolono mu pewnie to wszystko powiedzieć. Tyler też powiedział o tym, że Zack zawsze był we wszystkim lepszy i w ogóle, więc ludzie wiele oczekiwali po bracie Tylera Warrowa, sławnego piosenkarza.

Jak sławnego, to Tomek nawet nie chciał myśleć. Czuł dumę, że miał swój udział w popchnięciu Tylera w tym kierunku. Mimo całego tego gówna, które towarzyszyło sławie, Tyler był naprawdę szczęśliwy. Zrobił się sławny w mgnieniu oka, sprzedał setki tysięcy płyt w zaledwie dwa tygodnie i miał rozplanowaną trasę koncertową na cały rok. Na O2 Arena w Londynie dodali dwa koncerty, bo bilety wykupiono w dosłownie kilka minut. Zresztą, na wszystkie koncerty bilety były wyprzedane w ciągu tygodnia. To było wręcz nie do pomyślenia, a jednak… Jednak mały Tyler dał radę i naprawdę mu sława odpowiadała. Wreszcie znaleźli się ludzie, którzy go dostrzegli, prawda? Już nikt nie przejdzie obok niego obojętnie. Z tego duetu to Matthias okazał się tym, który nie był gotowy na sławę i jej konsekwencje. Początki mu się podobały, ale z każdym miesiącem sława zdawała się go coraz bardziej przytłaczać. Tomek nie był pewny jak, ale jakoś powoli go wyciągnęli z dołka i postawili na nogi. Oczywiście, Tyler też miał swoje gorsze momenty, jak na przykład wtedy, kiedy zszedł się z Dianą, a nie pozwolono mu tego ujawnić i wręcz nakazano z nią zerwać. Wiele rzeczy Tyler musiał robić pod publiczkę, na wiele kłamać. Miał zakaz rozmawiania o tym nawet z Zackiem, ale on i tak mu wszystko mówił.

– Ej! – Zack pstryknął mu palcami przed nosem. Tomek otrząsnął się.

– Przepraszam. Idziemy?

– Mhm. Musimy, bo jeszcze się spóźnimy.

– Jak zwykle…

Zack puścił ten komentarz mimo uszu.

Tomek schował ręce w kieszenie, kiedy uderzyło w niego zimne powietrze i krople deszczu. To nie była najlepsza pogoda, na szczęście hala była zadaszona, więc na nikogo nie powinno napadać.

Na początku, kiedy Zack już skończył liceum i miał iść dalej Tomek bał się, że Zack wyjedzie do jakiegoś innego wielkiego miasta i będą się widzieli tylko na weekendy albo coś w tym stylu. W końcu takie miasta jak Nowy York czy Los Angeles kuszą wszystkich, nie tylko obcokrajowców. Zack jednak go zaskoczył, decydując się na uniwersytet w Seattle, po czym zaskoczył go jeszcze bardziej tak zupełnie z dupy decydując się na weterynarię. Gdy Tomek próbował wcześniej wyciągnąć z niego, co dokładnie zamierza studiować, Zack cały czas kręcił i się wymigiwał aż w końcu Tomek się poddał, nie chcąc go za bardzo cisnąć. W końcu jeśli będzie chciał mu powiedzieć to zrobi to, prawda? Weterynaria była jednak dziwna jak na Zacka i jego zainteresowania, ale może… Może jednak miało to sens? Tomek nie miał zbyt dużo czasu, żeby się nad tym zastanawiać, bo sam lepszy nie był. Został mu rok do studiów i musiał decyzję podjąć już wcześniej, żeby móc uczęszczać w szkole na odpowiednie przedmioty. Długo myślał i myślał, szukał czegoś interesującego, ale nic nie przychodziło mu do głowy.

I wtedy jak z nieba spadł mu Kacper, patrząc na niego tym swoim pełnym politowania wzrokiem i sugerując, żeby wybrał coś z grafiką, w końcu jest wiele kierunków, na których można porysować kredkami. Tomek na początku nie wiedział, czy ma być zły za ten komentarz, czy wdzięczny za podpowiedź, bo jak się okazało, Kacper miał rację. W Stanach było duże zapotrzebowanie na grafików komputerowych, ludzi zajmujących się grafiką ogólnie, takich, którzy potrafią tworzyć komputerowo efekty specjalne w filmach. Renata zhakowała mu z neta jeden program, w którym tworzy się takie rzeczy i Tomek był naprawdę pod wrażeniem. Mógł wybrać coś, co go interesowało i jednocześnie miał pewność, że po skończeniu studiów nie będzie na łasce Kacpra. W końcu gdzie indziej jak nie w Stanach jest zapotrzebowanie na grafików? Ten kraj był jedną wielką grafika, bilbordy, masa filmów, reklam, wszystkiego. Tutaj ten kierunek naprawdę miał przyszłość. Zawsze mógł do tego dorobić jakąś fotografię czy coś. Nic nie stało mu na przeszkodzie.

Gdy myślał teraz o tym wszystkim, co przeszedł, nie wierzył, że wciąż jest w pełni władz umysłowych. Pamiętał, jakie ciężkie były to dla niego dni, jak bardzo tęsknił za mamą i jak bardzo był smutny i samotny, mimo ludzi dookoła niego. Teraz może tęsknił za mamą jeszcze bardziej, bo tak bardzo by chciał, żeby mogła go teraz zobaczyć. Dorabiał na boku jako model do katalogów z kosmetykami, które polecił mu ojciec, szło mu dobrze na studiach i no wciąż miał u swego boku Zacka. Zacka, z którym wynajął sobie malutkie mieszkanko i z którym mieszkał już ponad pół roku. Powoli budowali razem swoje życie, uzupełniając się nawzajem i wspierając w trudnych chwilach. Razem nazbierali na nowy telewizor, łóżko, nowe meble do ich sypialni… Odkładali też na jakiś lepszy samochód i naprawdę niewiele im brakowało. Mogli, oczywiście, po prostu przyjąć to wszystko od rodziców albo Tylera, ale chcieli zrobić to sami. To było takie wspaniałe uczucie, kiedy mogli pójść do sklepu i kupić to za swoje pieniądze, na które obaj ciężko pracowali. To wszystko, jak i to, że Kacprowi raz się wymsknęło i powiedział mu, że go kocha i jest z niego dumny, no i Samuel, Paul i wszyscy inni… To wszystko czyniło go niezmiernie szczęśliwym.

Nawet Paweł i Renata czasami ich odwiedzali. Sami też byli zabiegani między studiami a pracą. Zack ciągle się nabijał z tego, że związek Pawła i Renaty przetrwał dzięki grze Battlefield, w którą Paweł i Renata grali razem online przez rok, zanim Paweł wreszcie przyleciał do Stanów. Tomek też podejrzewał, że gdyby nie ta gra, to kontakt urwałby im się całkiem, ale nigdy nie odważył się tego Pawłowi wprost wytknąć. Paweł był szczęśliwy z Renatą, nie chciał tego w żaden sposób popsuć.

Tomek i Zack wciąż mieli swoje lepsze i gorsze dni, wciąż potrafili się kłócić jak wariaci, by potem uprawiać wściekły seks, ale zawsze widzieli, że mogą na siebie liczyć. I że ten drugi go kocha.

– Co ty tak bujasz w obłokach, co? – spytał Zack, wyciągając z kieszeni rękawiczkę. Tomek założył ją i splótł swoje palce z palcami Zacka. Robili tak często. Każdy z nich miał jedną rękę schowaną w kieszeni kurtki, a drugą w ciepłej rękawiczce. Zawsze wtedy szli, trzymając się za ręce.

Tomek spojrzał na Zacka i uśmiechnął się lekko.

– Nic. Po prostu… jak myślę o ostatnich latach swojego życia, to wszystko wydaje się takie ciemne i mroczne. Przerażające. Nie chciałbym jeszcze raz przez to przechodzić. Odkąd się pojawiłeś to jakby błądzić gdzieś po ciemku i zobaczyć w oddali światło. Wiesz, wciąż jest ciemno i wciąż błądzisz, jesteś przerażony, ale to światło daje ci jakiś kierunek. Nadzieję, że z tego mroku jednak można się wydostać i że warto walczyć. Że ta męka wkrótce się skończy… Ty byłeś tym małym, pozornie nie mającym wielkiego znaczenia światłem, które pojawiło się w moim życiu i które pomogło mi obrać właściwy kierunek. – Tomek pokręcił głową. – Sam nie wiem jak ci to inaczej wytłumaczyć.

Zack uśmiechnął się szeroko i cmoknął go szybko w policzek, nie zatrzymując się nawet na chwilę.

– Po prostu powiedz mi, że mnie kochasz.

– Kocham cię – powiedział Tomek od razu.

– Ja ciebie też. Ale ruszaj dupsko, bo naprawdę się spóźnimy.

Koncert był wspaniały. Ba! Lepiej niż wspaniały. W życiu by się nie spodziewał, że młody Warrow ma taką parę w płucach. I że w ogóle umie śpiewać, jeśli już o tym w ogóle mowa.

Bastian właściwie nie zamierzał wybierać się na ten koncert. Nie był entuzjastą tego typu muzyki, nawet jeśli znał więcej ich piosenek niż by chciał. Znajomi jednak nie dawali mu żyć, kiedy się dowiedzieli, że Bastian zna Tylera. Znać to dla Bastiana za dużo, w końcu znał Tylera tylko z widzenia. To Zack był tym, którego mógł określić jako znajomego, ale jego znajomym nie robiło to różnicy.

Westchnął cicho. Cóż, skoro już go tu przyciągnęli siłą i kazali mu jeszcze za to zapłacić, mógł ostatecznie chociaż spróbować się dobrze bawić, prawda? No. I udawać, że wcale a wcale nie idzie po koncercie spotkać się z Adamem Wolfem.

Stresował się bardziej niż przed czymkolwiek innym. Po tym, jak Adam zmienił szkołę i dosłownie rozpłynął się w powietrzu, Bastianowi udało się nawiązać z nim kontakt, ale tylko chwilowo. Potem, na prośbę Adama, kontakt znowu się urwał i dopiero po prawie półtora roku on i Adam wpadli na siebie przypadkiem na imprezie w kampusie. W pierwszej chwili Bastian go nie poznał. Adam bardzo się zmienił od czasu, kiedy go ostatnio widział, a potem… Potem jakoś tak zupełnie przypadkiem ich wzrok się spotkał i jako że Bastian nigdy w życiu nie mógłby zapomnieć tych zielonych oczu, od razu się zorientował, że to Adam Wolf. Pierwszy w życiu chłopak, z którym uprawiał seks. Pierwszy, któremu obciągnął i pierwszy, który obciągnął jemu. No i nie było sensu zaprzeczać, że to głownie dzięki kopniakom Adama tak szybko uporał się ze swoim problemem, jakim było zaakceptowanie swojej orientacji.

Sporo musiał wypić na tej cholernej imprezie, żeby mieć odwagę zagadać do Adama. Na szczęście alkoholu nie brakowało, więc już po jakiejś godzinie siedział w kącie obok Adama i gadał do niego głupoty. Mogło mu się też czasem przypadkiem wymsknąć, że cholernie za nim tęskni i że jest gotów i inne bzdury, ale oczywiście, gdyby ktoś go spytał, wyparłby się wszystkiego. Była też prośba o spotykanie, której chłopak nie odrzucił. Umówili się późnym wieczorem na rundkę po pubach, nawet jeśli Adam nie mógł jeszcze pić legalnie alkoholu.

Bastian chciał wypaść jak najlepiej, nawet jeśli to nie miało sensu, bo w końcu Adam nie był głupi i dobrze go znał. Ale i tak…

Tym razem Bastian nie zamierzał tego zepsuć. Tym razem chciał, żeby wszystko było tak, jak powinno. Zamierzał zrobić wszystko co w jego mocy, żeby Adam Wolf był z nim. Teraz, gdy już był na studiach rozumiał, jak śmieszny był w liceum. Jak cholernie liczyła się dla niego popularność i jak chełpił się tym, że jest kapitanem drużyny futbolowej… trochę podrósł i to wydawało się wręcz żałośnie żenujące, że oceniał ludzi na postawie tego, do jakiej grupy przynależeli w szkole. Wstydził się też tego, że nie chciał nikomu pokazać, jak blisko jest z Adamem, bo Adam był kujonem, a kujon nie był dobrym dodatkiem dla jednego z najpopularniejszych chłopaków w szkole. Był taki głupi…

No ale teraz przyszedł czas, żeby to naprawić. Więc, jak już wspominał, wszystko musi być idealnie. Adam nie wyglądał na kogoś, kto zamierza go po prostu spławić. Nie zachowywał się też jak ktoś, kto jest w związku. To znaczy, Bastian nie sądził, żeby to było widać czy coś, po prostu miał nadzieję, że Adam nikogo nie ma. A nawet jeśli ma, to wtedy będzie musiał się go pozbyć.

Koncert przeleciał mu w mgnieniu oka, ale to nic dziwnego, skoro na nic nie zwracał uwagi. Znajomi byli wyraźnie zaskoczeni jego zachowaniem, ale tak szybko się z nimi pożegnał, że nawet nie mieli okazji go o to zapytać.

Adam już na niego czekał. Stał oparty tyłkiem o ławkę i grzebał czubkiem trampka w ziemi. Wyglądał bardziej jak wersja siebie sprzed kilku lat, przynajmniej jeśli chodzi o ubiór. Bastian nawet trochę się cieszył, że Adam nie założył glanów. Nie chciałby zostać skopany takimi butami, gdyby powiedział coś nie tak, a Adam mógłby być do tego zdolny.

– Cześć – powiedział z niepewnym uśmiechem, podchodząc do młodszego chłopaka. Nie miał nawet pojęcia, jak powinien się z nim przywitać.

Adam podniósł głowę i odwzajemnił uśmiech.

– Hej. To co? Gdzie najpierw?

Bastian rozejrzał się i wzruszył ramionami.

– Tam, gdzie najbliżej.

– Okej.

– To… co studiujesz? – spytał w drodze do pierwszego pubu. – Ostatnio nie miałem okazji zapytać.

– Biologię. Chcę w przyszłości wykładać na uniwerku. A tobie jak idzie?

– Zaskakująco dobrze. – Bastian schował dłonie w kieszenie. Na dworze było piekielnie zimno. – Jestem w pierwszym składzie praktycznie od drugiego semestru na pierwszym roku. Mam stypendium sportowe, ale o tym już ci mówiłem. Może kiedyś uda mi się dostać gdzieś wyżej, ale na razie o tym nie myślę.

Na chwilę zapadła cisza.

– Możesz mi powiedzieć, czego tak właściwie ode mnie chcesz? – Prosto z mostu i do celu. Typowe. Bastian chyba nawet zbytnio się nie zdziwił, kiedy to usłyszał. Adam nie należał do ludzi lubiących owijać w bawełnę.

Bastian zatrzymał się, gapiąc się przez chwilę na swoje buty, a potem spojrzał na Adama.

– Najpierw chciałbym cię zabrać gdzieś na randkę, która byłaby najlepszą w twoim życiu. Potem na kolejną i jeszcze jedną, po której poszlibyśmy do ciebie albo do mnie i…

– To twój biznes plan? – spytał Adam, unosząc brwi.

Bastian zarumienił się lekko.

– Możesz sobie mówić co chcesz, nie dam się wyprowadzić z równowagi. Czasy, kiedy każdy wodził mnie za nos jak chciał się skończyły. Powiedziałeś mi kiedyś, że mam przyjść, kiedy będę wiedział, czego chcę. I teraz już wiem.

– Więc?

– To proste. Chcę ciebie.

Za wcześnie, żeby mu mówić, że go kocha. Za wcześnie, żeby prosić o cokolwiek z jego strony. Nadszedł już jednak czas, żeby wyłożyć karty na stół. Bastian miał wystarczająco dużo czasu, żeby poukładać sobie wszystko w głowie. Wiedział, że chce Adama tak samo jak wiedział, że ma na imię Bastian. Po prostu wiedział. Adam był jego kotwicą; osobą, która ściągała go z chmur niezależnie od sytuacji i obdzierała przed nim rzeczywistość ze złudzeń, ale nie zostawała go samego na polu walki. Kiedyś Adam był dla niego tylko głupim kujonem, ale kiedy zniknął z jego życia, Bastian szybko się przekonał, że to właśnie jego chce. Teraz wiedział już, że jeszcze nie jest za późno, żeby go mieć.

Musi się tylko trochę wysilić.

Adam uśmiechnął się lekko i pokręcił głową.

– Nic się nie zmieniłeś.

– Ty też, ale i tak cię chcę.

Adam parsknął śmiechem i przymknął na chwilę oczy, po czym wzruszył ramionami, podszedł do Bastiana, wspiął się na palce i pocałował go w usta. Rudy bez zastanowienia oddał pocałunek, chociaż nie spodziewał się, że pójdzie mu tak łatwo.

– Dobra, wielkoludzie – rzucił Adam wprost w jego usta – chodźmy do twojego mieszkania i przekonajmy się jak bardzo mnie chcesz. Czy też może raczej… jak ja chcę ciebie.

Bastian zmarszczył brwi i spojrzał Adamowi w oczy. Wiedział, co Adam ma na myśli. Wiedział, że go testuje i najprawdopodobniej będzie to robił w najbliższym czasie, żeby się przekonać, czy warto w to ponownie wchodzić. Nie zamierzał oblać tego testu.

Rozłożył ręce.

– W porządku – odparł powoli. Chciał, żeby Adam był jego pierwszym. – Jestem calutki twój.

Adam złapał go niespodziewanie za ramiona i wymierzył celny cios kolankiem w klejnoty Bastiana. Rudy skulił się, jęcząc cicho w bólu i nie wierząc, że Wolf to zrobił.

Adam poklepał go lekko po plecach.

– Teraz jesteśmy kwita. I możesz być calutki mój.

***
No i koniec:) Niektóre wątki pewnie podobały Wam się bardziej, inne mniej, ale mam nadzieję, że całość była na tyle fajna, że jeszcze do tego tekstu wrócicie. Ja je zawsze będę tratować z sentymentem.
DZIĘKUJĘ WAM ZA WYTRWAŁOŚĆ, ZA WSZYSTKIE KOMENTARZE DO OPOWIADANIA I WSPARCIE PRZEZ TEN CZAS, KIEDY POWSTAWAŁO.
Jest to najdłuższy slash, jaki tu opublikowałam. Teraz zajmę się tekstami krótszymi, mającymi tak 100-200 stron, a przynajmniej na to się zanosi.
Byłabym wdzięczna, oczywiście, za komentarze. Może nie tyle do epilogu, co całości tekstu. Zapraszam do komentowania również tych, którzy ten tekst kupili i przeczytali wcześniej. Jakie są Wasze odczucia? Co się Wam podobało? Co jeszcze należy poprawić? Jakie tekst wywarł na Was wrażenie? Natchnijcie mnie do pisania kolejnych tekstów :)
Nie przedłużając, mam nadzieję, że dobrze się przy tym tekście bawiliście.
A tak z innej beczki, dodałam na ao3 "Zapach domu" jako ff. Jeśli komuś łatwiej tam czytać, rozdziały będą się pojawiać jednocześnie tu i tu.
Pozdrawiam!