~.22.~

Prezenty.

Tylko o tym myślał, wstając z łóżka. Przetarł zaspane oczy i odgarnął czarne kosmyki z twarzy. Ziewnął przeciągle i spojrzał na zegarek. Dochodziła jedenasta. Tom na pewno jeszcze śpi.

Czarny westchnął i zwlekł się z łóżka. Wygrzebał z szafki jakieś ciuchy i wpakował się do łazienki. Długo stał pod strumieniem ciepłej wody, mrucząc cicho z zadowolenia. Dla takich chwil jak ta naprawdę warto żyć.

Zastanawiał się nad tym, co powinien komu kupić. Nad prezentem dla bliźniaka nie musiał długo myśleć. Tom był ukierunkowany w jedną stronę, więc wybór był prosty. Gorzej było z matką, a najgorzej z Aleksem. Co można kupić temu facetowi? Sweter? Nie znają go na tyle, żeby odgadnąć jego upodobania czy marzenia. Poza tym, skoro był szefem matki, na pewno miał mnóstwo pieniędzy. Cholera! To nie będzie proste. Doszedł jednak do wniosku, że co dwie głowy to nie jedna. Tom pewnie coś wymyśli. Pewnie będą się składać na prezenty, taką przynajmniej miał nadzieję.

Wyszedł spod prysznica, ubrał się i zszedł na dół. W kuchni siedział Aleks nad parującym kubkiem kawy i trzymał w ręce gazetę.

- Dzień dobry, ee... Jak mam się do pana zwracać? - spytał trochę speszony. Mógł przecież wcześniej o to zapytać.

Mężczyzna spojrzał na niego rozbawiony.

- Twój brat nie ma takich problemów - zaśmiał się. - Mów mi po imieniu.

- Ok. W takim razie cześć, Aleks.

- Cześć.

Czarny podszedł do szafki i wyciągnął z niej szklankę. Nastawił w czajniku wodę i podszedł do lodówki. Otworzył ją i lustrował wzrokiem całą zawartość. Jeszcze nigdy nie odczuwał takiego szczęścia na widok kilku plasterków sałaty, sera i kawałka pomidora. Z westchnieniem zgarnął to wszystko i zabrał się do robienia kanapek.

- Mama jeszcze śpi? - spytał.

- Tak, nie chciałem jej budzić. Pewnie i tak będzie dzisiaj cały dzień przygotowywać jutrzejszą kolację.

- A Tom? Kręcił się tu?

- Nie widziałem go. Słuchaj, Bill... Czy macie coś przeciwko temu, żebym spędził z wami te święta? W sumie to w ogóle się nie znamy, no i po waszym wypadku pewnie chcielibyście pobyć tylko razem z matką.

Czarny spojrzał na niego zdziwiony.

- Nie, my... - zaczął, ale przerwał mu głos bliźniaka dochodzący z wejścia do kuchni.

- Nawet nie próbuj się wymigać od dawania prezentów. To niegrzeczne.

Aleks zaśmiał się.

- Tom po prostu chciał ci powiedzieć, że z chęcią spędzimy te święta razem z tobą – sprostował Bill. - On wcale nie jest taki chętny do przyjmowania prezentów, jak utrzymuje.

- Nie wypominaj mi tego - jęknął Tom, siadając przy stole.

- Nie miałem tego na myśli, przecież wiesz. Chcesz kanapki? Mogę ci zrobić.

- Jasne, dzięki.

Bill szybko uwinął się z przygotowaniem śniadania. Już po chwili siedzieli przy stole, napełniając puste żołądki.

- Tom, słyszałem, że wspaniale rysujesz. Pokażesz mi swoje prace? - odezwał się Aleks p dłuższej chwili ciszy.

Blondyn, który akurat pił herbatę, zakrztusił się i spojrzał zdziwiony na mężczyznę. Bill przestał jeść i chrząknął cicho.

- Coś nie tak? - spytał zaskoczony Aleks. Och, gdyby tylko wiedział!

Tom westchnął.

- Nie, tylko... - urwał na chwilę. - Z chęcią ci je pokażę. Teraz?

- Jeśli już skończyłeś...

Starszy bliźniak wzruszył ramionami i wstał od stołu. Wyszedł z kuchni i poszedł po swoje rysunki. Bill postanowił wyjaśnić reakcję bliźniaka.

- Poruszyłeś dość drażliwy temat. Widzisz, ojciec nie traktował nas równo, faworyzował mnie. Ja nienawidziłem go za to, że mnie kochał bardziej, a Tom za to, że jego mniej. Stary nigdy nie chciał oglądać jego rysunków, gdy Tom do niego z jakimś podchodził, warczał do niego, żeby dał mu spokój i nawet nie patrzył. To miło, że ktoś się tym zainteresował. W sumie to sam mam ochotę zobaczyć, co namalował. Od dwóch lat nie przeglądałem jego prac - powiedział.

- Nadal utrzymujesz, że byliście skłóceni?

- Z chęcią bym ci wszystko opowiedział, ale dopóki nie uzyskam zgody Toma, nie ma mowy.

- Dlaczego on tak uparcie twierdzi, że byśmy wam nie uwierzyli?

Czarny zagryzł dolną wargę.

- To, co się stało... Eh, to jest nieprawdopodobne, wręcz niemożliwe w realnym świecie. Obaj dobrze to wiemy, ale... nie jestem w stanie tego wytłumaczyć. Pewnie masz nas za dwóch psycholi.

- Nie jest aż tak źle.

Bill zaśmiał się. Do kuchni wszedł Tom, niosąc porządny stos rysunków. Położył je przed Aleksem.

- To tylko jeden mały stosik. Sądzę, że po tylu będziesz miał dość. Reszta leży na górze.

- Kiedy ty masz czas na to wszystko? - spytał mężczyzna.

- On się nie uczy, więc na nic tak naprawdę nie brakuje mu czasu - burknął Czarny.

- Nie czepiaj się.

Aleks zaczął przeglądać rysunki starszego Cogera. Jego wzrok wyrażał zdumienie. Bill również przyglądał się wszystkiemu z ciekawością.

- Hej, to ja! Kiedy to namalowałeś? - spytał chłopak.

Trzymał w ręce swoją podobiznę. Cały rysunek był zrobiony ołówkiem. Choć wszystko było na swoim miejscu i usta były wygięte w imitacji uśmiechu, oczy były smutne. Czy tak widział go brat? Zdrowego i pozornie normalnego, a jednak ogromnie zasmuconego?

- Jak dostałem od ciebie prezent i... No, wiesz… Widziałem twoją minę i... Cóż, postanowiłem ją uwiecznić.

- Jest śliczny - stwierdził Bill.

Tom tylko wzruszył ramionami.

- Możesz go sobie wziąć, jeśli chcesz.

- Naprawdę? - ucieszył się Czarny.

Blondyn zaśmiał się i kiwnął głową.

- Dzięki!

- Nie spodziewałem się, że rysujesz aż tak dobrze - stwierdził Aleks.

- Wolę robić graffiti, ale spray jest drogi i nie zawsze mam na niego kasę.

- Podobny rysunek chyba gdzieś widziałem - mężczyzna zmarszczył brwi.

- Pewnie tak. Zrobiłem takie graffiti na jednym z budynków, widać je świetnie z głównej drogi.

- Kot Tommy? - Bill wybuchnął śmiechem.

- Nie śmiej się, to jeden z moich ulubionych - blondyn szturchnął brata.

- Mieli to zamalować, ale graffiti spodobało się mieszkańcom tamtego bloku i zdecydowali się je zostawić. Jest wspaniałe!

- Dzięki!

Przeglądali rysunki i szkice Toma i obaj byli pod wrażeniem jego umiejętności. Chociaż Bill wiedział, że bliźniak jest bardzo utalentowany, również był zaskoczony jego pracami. Przeważnie były to pierwowzory graffiti, jakie chciał gdzieś zrobić, ale nie zawsze. Czasami były to zwykłe rysunki, jak na przykład jego portret. Prace były przejrzyste i czytelne oraz posiadały bardzo głębokie przesłanie. Kto by przypuszczał, że ktoś z takim charakterem jak Tom jest w stanie stworzyć coś z tak wzruszającym podtekstem, jak szkic matki trzymającej w ramionach płaczące dziecko? Postacie miały tak dobrze uchwycony wyraz twarzy, że obraz od razu chwytał za serce. Aleks przeglądał rysunki, nie mogąc wyjść z podziwu. Nie spodziewał się czegoś aż tak dobrego, zwłaszcza po kimś takim jak Tom. To był szok.

Na przeglądaniu prac przyłapała ich Ania, wchodząc do kuchni. Widząc trzy pochylone męskie głowy, zdziwiła się. Zawzięcie o czymś dyskutowali.

- Dzień dobry - powiedziała.

- Cześć, mamo! - powiedzieli razem bliźniacy, Aleks się tylko uśmiechnął.

- Co robicie? - spytała kobieta, podchodząc do stołu.

- Oglądamy rysunki Toma - rzekł Bill.

- Są wspaniałe, nie sądziłem, że twój syn jest taki utalentowany - powiedział Aleks.

- Szkoda, że posiada również inne talenty, o wiele mniej przydatne - rzuciła Ania, patrząc na starszego syna.

- Daj spokój, dobra? - odezwał się blondyn.

- Bill, trzeciego stycznia masz pierwszą wizytę u psychologa. Przyjedzie do nas do domu. Tom, z tobą też chce porozmawiać, więc nie rób sobie żadnych planów na ten dzień.

- Co?! Mamo! - jęknął Czarny.

- Ani słowa! - warknęła kobieta.

- Nie chcę się spotykać z żadnym psychologiem, nie rozumiesz? Czuję się świetnie!

- Nie wierzę ci! Wtedy też wyglądałeś, jakbyś się tak czuł.

- Ale wtedy byłem skłócony z Tomem, a teraz się dogadujemy! Dlaczego nie możesz pojąć, że już wszystko jest w porządku?!

- W realnym świecie nic nie naprawia się od tak. Spotkasz się z panią psycholog. Koniec tematu.

- W realnym świecie nie powinniśmy znaleźć się w...

Tom w ostatniej chwili rzucił się na Billa przez stół. Czarny zachwiał się na krześle, po czym obaj runęli do tyłu z wielkim hukiem. Ania i Aleks patrzyli na nich zaszokowani.

- Nic takiego. On bredzi, nie słuchajcie go - powiedział Tom, zatykając bratu usta dłonią.

Bill wierzgał nogami w powietrzu, próbując coś powiedzieć, ale blondyn nie pozwolił mu na to. W końcu Czarny aż poczerwieniał ze złości i spojrzał na bliźniaka z mordem w oczach. To, co zrobił, wcale nie było przyjemne.

Gdy wreszcie udało mu się pozbyć ręki brata, wrzasnął na całe gardło.

- Zupełnie ci odbiło?! Chcesz mnie zabić?! Powinni cię zamknąć w psychiatryku, postrzeleńcu jeden! To nie jest jakiś cholerny film akcji! Omal nie połamałeś mi kręgosłupa!

- Zamknij się! - zirytował się Tom. - Jak dalej będziesz się tak zachowywał, załatwisz sobie spotkanie z psychiatrą, więc lepiej stul dziób.

- Mam to w dupie! Do cholery, złaź ze mnie! Jesteś postrzelony!

- Co ja mówiłem na temat...

- Złaź, do cholery! Ważysz tonę!

Tom westchnął i zszedł z bliźniaka. Matka i Aleks milczeli, nie bardzo wiedząc, jak się odnieść do kłótni braci. Bill przez chwilę męczył się na podłodze. Wstał, postawił krzesło i spojrzał morderczo na brata.

- Wariat! - warknął do niego.

Ze złością chwycił za rysunek, który od niego dostał i wybiegł z kuchni.

- Dupek! - usłyszał jeszcze komentarz blondyna.

Trzasnął drzwiami od swojego pokoju i padł na łóżko. Cholerny Tom! Nie musiał się tak na niego od razu rzucać, wystarczyło grzecznie powiedzieć, żeby nic nie mówił na ten temat. Trochę się zapomniał.

Nie minęło nawet pięć minut, jak blondyn pojawił się w drzwiach. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale młodszy go uprzedził.

- Tak, jestem zły. Tak, nie chcę cię teraz oglądać i tak, chcę się z tobą złożyć na prezenty. Nie, nie wiem, co możemy kupić Aleksowi - warknął Bill, siedząc po turecku na łóżku z naburmuszoną miną i rękami splecionymi na piersi.

Tom zaśmiał się. Podszedł do bliźniaka i usiadł obok niego.

- Prawie zgadłeś. Ja wiem, co mu kupić. Wypytałem trochę mamę. Idziemy na zakupy?

- Ile masz kasy?

- Dwie stówy, a ty?

- Cztery.

- Spokojnie starczy. Młody, nie gniewaj się.

- Nie gniewam się.

- Właśnie widzę.

- Naprawdę. Ja... nie chcę spotykać się z żadnym głupim psychologiem.

- Spoko, jakoś to załatwimy tak, żebyśmy byli razem. Nie martw się.

- Nie martwię.

- Nie zabrzmiało to zbyt przekonująco. Jesteśmy bliźniakami Coger, nie? Nie ma takiej siły, która jest w stanie nam skopać dupę, kiedy jesteśmy razem. Pamiętaj o tym. Do nas się nie podskakuje. A teraz podnieś swoją szanowną i idziemy na miasto. Trzeba wreszcie zakupić prezenty.

Czarny uśmiechnął się. Nie trzeba go było długo przekonywać. Wstał z łóżka i wygrzebał z szafy swoją kurtkę. Tom również się ubrał i razem wyszli zrobić zakupy.

Do centrum podjechali autobusem podmiejskim, aby nie iść w takie zimno. Weszli do ogromnego centrum handlowego, które było przepełnione ludźmi. Wszyscy się gdzieś spieszyli, wszędzie było widać choinki i różne ozdoby. W tle puszczano świąteczne piosenki, niekoniecznie kolędy. Ze sklepów aż biła atmosfera zbliżających się świąt. Weszli w głąb, oglądając wystawy sklepów.

- Nienawidzę robić zakupów - westchnął Bill.

- Nie przesadzaj. Chodź, idziemy.

- Co kupimy Aleksowi?

- Mama mówi, że on uwielbia sklejać modele. Od jakiegoś czasu starał się jeden zdobyć, ale jakoś nigdzie nie mógł go dostać. Jest to model statku, kosztuje trzy stówy, ale myślę, że prezent będzie w sam raz. Mam kartkę z dokładną nazwą, na pewno bez problemu go tutaj dostaniemy. Nie mam tylko pojęcia, co możemy dać mamie. Sadzonki do ogródka? Bez przesady!

Czarny też nie miał żadnego pomysłu. Błądzili po sklepach przez bite cztery godziny i nic nie mogli znaleźć. Całe szczęście, że chociaż mieli prezent dla Aleksa. Żaden z nich nie sądził, żeby ten model był tyle wart, ale skoro ich przyszły ojczym uważa, że jest, to warto było go kupić.

Bliźniacy kluczyli po sklepach coraz bardziej zniechęceni. Obaj chcieli jeszcze potem się wymknąć z domu, żeby kupić prezent dla siebie nawzajem.

I nagle...

Po czterech godzinach nieustannego chodzenia i zniechęcania się, Bill zatrzymał się przed jedną z wystaw.

- Tom. A może to? - spytał Czarny.

Blondyn spojrzał na gablotę, w której było widać śliczny, złoty naszyjnik. Na łańcuszku zawieszone było serduszko z jaśniejszą literką.

- Niezłe. Ale jaką chcesz wziąć literkę? - spytał Tom.

- Nie wiem. Albo pierwsze litery naszych imion, albo Aleksa.

- Czyli Aleksa - powiedział z przekonaniem blondyn.

- Skąd ta pewność? - zapytał podejrzliwie Bill.

- Bo my mamy siebie nawzajem. Aleks jest dla mamy i powinna nosić literkę przypominającą mu o nim. Tak chyba będzie sprawiedliwiej. Poza tym, kiedyś zawsze możemy jej dokupić bransoletkę do kompletu i poprosić, żeby wygrawerowano tam nasze literki.

- Chyba masz rację.

- Ja zawsze mam rację.

- Wcale nie! Kosmici nie zbudowali piramid w Egipcie!

Blondyn tylko westchnął, złapał brata za rękaw i wciągnął do sklepu jubilerskiego. Szybko się tam uwinęli. Zapłacili aż trzysta złotych, pozbywając się reszty swoich oszczędności.

- Jesteśmy totalnymi bankrutami - stwierdził Bill.

- Właśnie dlatego nie lubię świąt. To jest...

- Patrzcie, kto to! - usłyszeli czyjś szyderczy śmiech.

Obaj zdziwieni spojrzeli na Kevina, który stał nieopodal w towarzystwie Marcela, Fabiana i Aleksa.

- Nie sądziłem, że zobaczę was razem. W sumie Paweł coś wspominał, że się pogodziliście, ale byłem przekonany, że po prostu się schlał i coś mu się pomieszało. Tak więc jednak mówił prawdę? - Kevin uniósł brwi.

Czarny mimowolnie zrobił krok w tył. Może i dookoła kręcili się ludzie, a obok niego stał Tom, ale nadal czuł strach przed tymi chłopakami. Gnębili go przez dwa lata, nie raz go bili i nigdy nie okazywali litości. Z przyjemnością bawili się jego kosztem, poniżając go na oczach wszystkich rówieśników. Na pewno tak łatwo nie odpuszczą.

- Nic wam do tego - rzucił Tom opryskliwie.

- Coś ty taki nerwowy, Coger? - zaśmiał się Fabian.

- Boisz się, że uszkodzimy twoją panienkę? - zawtórował mu Marcel.

- Zaraz ktoś ciebie uszkodzi - zagroził starszy Coger, zaciskając dłonie w pięści.

Chłopcy wybuchli śmiechem. Tom już chciał coś im odpowiedzieć, ale Bill złapał go za rękaw.

- Tom, proszę, odpuść! To nie jest tego warte! - powiedział błagalnie.

- Ale...

- Uwierz mi, akurat ja wiem najlepiej, jak zachowywać się w takich sytuacjach. Twoja złość będzie ich tylko nakręcać. Olej ich i chodź.

- Jeszcze nie skończyliśmy rozmawiać - rzekł Fabian z głupim uśmiechem.

- Boisz się, że sobie nie poradzisz? - zaśmiał się Aleks.

Blondyn się szarpnął, ale Czarny mocno go trzymał.

- Tom, proszę! Chodź! - poprosił.

Chłopak warknął pod nosem jakieś niecenzuralne słowo, po czym kiwnął tylko bliźniakowi głową i razem poszli w stronę wyjścia ze sklepu.

Bill miał złe przeczucia. Czuł, jakby czytał bratu w myślach, a brzmiały one mniej więcej tak: „Jeszcze pokażę tym dupkom, na co mnie stać”.

Nie wróżyło to niczego dobrego.

***

Jeśli chodzi o DCW i Czarny to raczej nie wstawię tego jak ebooków. Wiecie, nie jestem pewna, czy taka tematyka jest w ogóle zgodna z prawem, a pisanie tego o braciach Kaulitz to raczej pomówienie czy coś. Jak będę miała czas (a ostatnio słabo z tym), poprawię to i umieszczę gdzieś indziej. Nie wiem, chomik albo coś w tym guście. Postaram się to zrobić jak najszybciej, ale... Różnie to może być.

Pozdrawiam!