5.Granice

Dopisuję to na górze, bo kompletnie o tym zapomniałam. Moją inspiracją faktyczni był Harry Potter, a zwłaszcza fanficki do niego. Czytałam kilka naprawdę dobrych snarry i tak mi jakoś do łba wpadło:).
Cześć:). Choć późno, przybywam do Was z nowym odcinkiem.
Jeśli chodzi o pomysł z dodawaniem jednej notki w ciągu tygodnia i przeplataniu ze sobą opowiadań, nie sądzę, żeby to się sprawdziło akurat u mnie. Jedynym opowiadaniem, które kuleje, jest TWT. Pozostałe dwa są chociaż częściowo napisane i potrzebują jedynie drobnych poprawek, więc dodawanie ich nie jest aż takim wielkim problemem. Możecie być jednak pewni, że jeśli nagle ziemia się pode mną nie zarwie albo coś w tym stylu, to opowiadanie zostanie zakończone. To tylko kwestia czasu.
A teraz kolejny odcinek Granic. Osobiście naprawdę lubię to opowiadanie, więc mam nadzieję, że Wam również będzie się podobać.
Pozdrawiam i zapraszam na rozdział.

***

Sebastian

Stałem przed szpitalnymi drzwiami jak ostatni idiota, nie wiedząc, co właściwie powinienem zrobić po wejściu do środka. Żadne słowa nie mogły oddać tego jak fatalnie i nie na miejscu się czułem.

Jak powiedzieć dziecku, że jego rodzice nie żyją? Co więcej, jak mu powiedzieć, że nie może iść na pogrzeb, bo ma zapalenie płuc i lekarze za żadne skarby świata nie wypuszczą go ze szpitala? Niespodziewanie jego stan pogorszył się w nocy i nijak nie udało się go ustrzec przed chorobą. „Przyjaciel rodziny” zajął się pogrzebem, który miał być następnego dnia, a ja miałem uświadomić swojemu uczniowi, dlaczego nikt go jeszcze nie odwiedził. Oczywiście, poza mną i dyrektorem nikt nie wiedział, że Robin jest w szpitalu. Rozmawiałem z lekarzem na temat młodego Linna i okazało się, że doktor chce mu przydzielić psychologa, ewentualnie zaprzyjaźnionego psychiatrę, który mógłby przepisać mu jakieś leki leczące schorzenia o podłożu psychicznym. Niemal roześmiałem się draniowi w twarz. Robin może i chciał zrobić sobie krzywdę, ale na pewno nie był wariatem. To była kolejna kwestia, którą musiałem z nim poruszyć.

Wziąłem głęboki oddech, nacisnąłem klamkę i wszedłem do środka. Chłopak leżał na łóżku na wznak, a na podkulonych nogach trzymał książkę do angielskiego. Przeglądał ją bez większego zainteresowania.

Gdy wszedłem, spojrzał na mnie ze zdziwieniem. Momentalnie spochmurniał.

- Hej. Musimy porozmawiać – powiedziałem.

- O czym? – spytał zachrypniętym głosem. Chrząknął z irytacją, ale na niewiele mu się to zdało. – Nie mamy o czym rozmawiać, proszę pana.

- Mylisz się – odparłem. Usiadłem obok niego na łóżku i spojrzałem w jego ciemne oczy. Z jego twarzy niewiele można było odczytać.

- Jest kilka kwestii, niekoniecznie związanych ze szkołą, które muszę z tobą poruszyć. Wolisz zacząć od złych wieści czy…

- Od dobrych.

- Nie ma dobrych. Są tylko złe i TRAGICZNE.

- Uhm… W takim razie od tych złych.

- W porządku. Rozmawiałem z lekarzem, chce cię umówić na spotkania z psychologiem albo poprosić znajomego psychiatrę, żeby przepisał ci jakieś leki.

- Sądzą, że zwariowałem? – spytał ze zdziwieniem.

- Nie mam pojęcia, co oni sądzą, w każdym bądź razie jestem zdziwiony, że tak wykształceni ludzie mogą gadać takie głupoty. Decyzja raczej należy do ciebie. Nie sądzę, żebyś naprawdę tego potrzebował, o ile zrozumiałeś, jak złe było to, co zrobiłeś i obiecasz, że to się więcej nie powtórzy.

- A te tragiczne wieści?

Miałem wrażenie, że on czeka na coś konkretnego, zupełnie jakby czuł, że coś jest nie tak. Jego zaszklone oczy wpatrywały się we mnie, czekając, aż wykrztuszę z siebie to, co miałem zamiar mu przekazać.

- Ja-a… Twoi rodzice. Oni… Oni… Oni… nie… ż… yją.

- Co? – zmarszczył brwi.

- Twoi rodzice – wydukałem. – Oni nie żyją.

Chłopak wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem. Wyglądał, jakby zastanawiał się, czy nie robię sobie z niego jaj. Cholera, chciałbym! Chciałbym, żeby to były tylko i wyłącznie wygłupy, a nie szczera prawda.

- Jak to nie żyją? – spytał zszokowany. – Oni po prostu wyjechali na jeden dzień, mieli wrócić dzisiaj rano czy jakoś tak. Nie mógł się pan dodzwonić do nich, bo ich nie ma.

- Dzwoniłem do twojej mamy na komórkę, Robin. Rozmawiałem z lekarzem. Twoi rodzice padli ofiarą wypadku drogowego. Twój ojciec zginął na miejscu, a twoja matka w szpitalu. Nie mieli szans…

- A-ale… - głos chłopaka załamał się podejrzanie. Linn odwrócił głowę do ściany tak, że nie mogłem zobaczyć jego twarzy. – Pan żartuje, prawda? Przecież… przecież to nie może być prawda!

- Przykro mi… Naprawdę. Jest jeszcze coś… Ty… masz zapalenie płuc. Nie możesz iść na pogrzeb, lekarz ci tego surowo zabronił.

- CO?!

Robin

Wrzuciłem do torby wszystkie swoje rzeczy, a potem kaszląc, poszedłem do recepcji. Wręcz zmusiłem personel, żeby pozwolił mi wypisać się ze szpitala na własne żądanie. Nie mieli wyjścia, musieli mnie wypuścić. Chciałem iść na ten przeklęty pogrzeb choćby nie wiem co.

Nie uroniłem ani jednej łzy. Chciałem płakać za rodzicami, ale jakoś nie byłem w stanie. Ojciec nigdy nie traktował mnie tak, jak powinien, a matka często była po prostu chłodna w stosunku do mnie. Wiedziałem, że się martwi i mnie kocha, ale zazwyczaj nie potrafiła mi tego okazać. Nie do końca też dotarło do mnie, co się stało. Czy to możliwe, że prawdopodobnie w tym samym czasie, w którym ja próbowałem się utopić, moi rodzice mieli wypadek? Nie mogłem w to uwierzyć!

Podejrzewałem, że pogrzeb zorganizował najlepszy kolega taty, ale właściwie nie chciałem w to wnikać. Gdybym musiał się tym zająć, zwyczajnie bym zwariował. Ze szpitala poszedłem prosto do domu, a tam ubrałem się w garnitur i pobiegłem na pogrzeb. Czułem się okropnie – kaszlałem tak, że bolała mnie cała klatka piersiowa, we wszystkich kieszeniach miałem chusteczki i tabletki na ból głowy. Miałem czerwony nos i byłem zachrypnięty, a ból gardła sprawiał, że nie mogłem nic przełknąć. Byłem niemal pewny, że gorączkuję, ale chciałem chociaż w taki sposób pożegnać się z rodzicami. Wynagrodzić im jakoś to, że nie kochałem ich wystarczająco mocno, żeby ich opłakiwać.

Nie wiedziałem, jak będzie wyglądać moje życie, na szczęście zbliżała się przerwa świąteczna, więc miałem czas na poukładanie sobie pewnych rzeczy.

Gdy dotarłem do kościoła, niemal od razu zauważyłem chemika i większość osób z klasy. Był Phil i Lucy i wyraźnie wypatrywali mnie pośród innych żałobników. Stanąłem z tyłu, mocniej otulając się płaszczem i ukrywając przed każdym, komu moja obecność w kościele mogła się nie podobać. Ceremonia była smętna i tylko podpieranie filaru uratowało mnie przed totalnym zasłabnięciem. W procesji na cmentarz zauważyli mnie znajomi, ale pokiwałem tylko przecząco głową i szybko przecisnąłem się pomiędzy innymi ludźmi, żeby nie mogli mnie znaleźć. Nie wiem czemu, ale po prostu nie chciałem z nimi rozmawiać. Na szczęście mój fatalny stan spowodowany chorobą sprawił, że wyglądałem na załamanego i nie musiałem się przed nikim tłumaczyć.

- Co ty tutaj robisz?! – chemik stanął za mną, gdy już byliśmy na cmentarzu i złapał mocno za ramię, żebym nie mógł się wymknąć.

- A co mam robić? – spytałem cicho. – Jestem na pogrzebie rodziców.

- Powinieneś być w szpitalu.

- Wypisali mnie.

- W takim stanie?!

- W jakim stanie?! – wyszarpnąłem rękę z jego uścisku. – Nic mi nie jest, nie musi się pan o mnie martwić.

- Wcale się nie martwię! Po prostu to…

- Więc nie ma powodu do kłótni. Naprawdę chciałbym w spokoju pożegnać się z rodzicami. Nawet to chce mi pan odebrać?!

Chemik zacisnął dłoń na moim ramieniu tak mocno, że aż jęknąłem cicho z bólu.

- Obiecaj, że po wszystkim wrócisz do szpitala.

- Już mówiłem, wypisali mnie.

- Dostałeś receptę?

Nie mogę się wahać, pomyślałem.

- Tak, leży w domu. Po południu wykupię leki.

- W porządku. Tylko nie przesadzaj, pogoda jest straszna.

Chemik zrobił krok w tył. Przez całą uroczystość pogrzebową stał za mną. Czułem na sobie jego spojrzenie, ale nie reagowałem. Gdy zobaczyłem Phila, natychmiast odwróciłem się na pięcie i minąłem chemika, a potem szybkim krokiem oddaliłem się od innych ludzi. Wyszedłem z cmentarza i poszedłem do domu.

Pechem było to, że nie dostałem tej przeklętej recepty. Nie miałem też pojęcia, czy w domu znajdę jakąś gotówkę. Skończyłem osiemnaście lat, więc mogłem żyć na własny rachunek i nikt nie miał obowiązku się mną przejmować. Wiedziałem, że rodzina, która będzie chciała pieniądze, zapewne złoży mi jakieś propozycje, ale nie miałem głowy, żeby myśleć o tym właśnie w tej chwili. Marzyłem tylko o tym, żeby się położyć i po przyjściu do domu to właśnie zrobiłem.

Obudził mnie dzwonek do drzwi. Zmęczony wstałem i poszedłem na dół. Czułem się jeszcze gorzej niż wcześniej, a dolegliwości nie ustępowały nawet na chwilę. Nigdy nie lubiłem być chorym.

Zajrzałem przez judasza i zdziwiłem się, kiedy zobaczyłem mężczyznę ubranego w szary garnitur. Widywałem go nieraz z ojcem, ale nigdy nie został mi przedstawiony. Otworzyłem drzwi.

- Słucham?

- Robin Linn, prawda? – spytał, patrząc na mnie swoimi przenikliwymi, zielonymi oczami. – Jestem… Byłem prawnikiem twojego ojca. Nazywam się Flavio Borucci. Chciałbym, żebyś zapoznał się ze swoim stanem majątkowym. W zaistniałych okolicznościach muszę ci przekazać pewne informacje, które są bardzo ważne.

Zdziwiony, wpuściłem faceta do mieszkania. Marzyłem tylko o tym, żeby powiedział to, co chciał jak najszybciej i dał mi spokój. Niestety.

Nie miałem ostatnio szczęścia.

- Proszę przyjąć szczere wyrazy współczucia z powodu pańskiej straty. Domyślam się, że był to dla pana wielki szok i przykro mi, że muszę panu przekazać te złe wieści.

- Więcej złych wieści? – spytałem ze znużeniem.

- Niestety tak. Chciałbym zacząć od tego, że ostatnimi czasy firma pana ojca nie przynosiła zbyt wielkich dochodów, a w ostatnich miesiącach poniosła kilka znacznych strat, które doprowadziły do ruiny pańskiego majątku. Pana ojciec robił co mógł, niestety nie był w stanie odwrócić tego destrukcyjnego procesu. W akcie desperacji wziął pożyczkę w wysokości dwóch milionów i próbował ratować firmę, zastawiając dom pod hipotekę.

- Co? – spytałem z niedowierzaniem. – Ale spłacił to, prawda?

Mężczyzna pokręcił przecząco głową.

- Przykro mi, ale nie zdążył. Dlatego jestem tutaj tak szybko.

Pobladłem.

- Chce pan powiedzieć, że jestem zadłużony na dwa miliony?!

- Co?

Podskoczyłem, kiedy od strony drzwi usłyszałem zdumiony głos. Nie zdziwiłem się specjalnie, gdy zobaczyłem tam Sebastiana Boota. Ostatnio zdecydowanie mnie prześladował.

- Co pan tutaj robi? – spytałem.

- Chciałem porozmawiać i sprawdzić, że zastosowałeś się do moich zaleceń.

- Wszystko jest pod kontrolą – wywróciłem oczami, chociaż trochę niepewnie. Nawet coś takiego było bolesne.

- Co z tymi dwoma milionami? – zapytał chemik, wbijając ręce w kieszenie. Przebrał już czarny strój na mniej oficjalne dżinsy i ciepłą kurtkę.

- Mogę? – zawahał się Flavio.

- Pewnie – mruknąłem ironicznie. – Skoro musi pan.

- A więc… Ehchem… Nie jest pan zadłużony. Do sądu została skierowana sprawa o nabycie przez pana spadku po rodzicach. Ma pan dwa wyjścia. Pierwsze to przyjąć spadek, ale to jest równoznaczne z tym zadłużeniem i zatrzymać dom oraz ewentualne inne włości albo… Albo zrzec się praw majątkowym, co jest równoznaczne z oddaniem domu.

- Albo dwa miliony do spłaty, albo wyjazd z domu? Dobrze zrozumiałem?

- To są dwie opcje, które wchodzą w grę. Raczej nie sądzę, żeby ktoś chciał przejąć to zadłużenie, więc to jak najbardziej rozsądna decyzja. Oczywiście, to zależy od pana.

- Rozumiem.

- Proszę to przemyśleć i kiedy nadejdzie termin rozprawy zdecydować się, czy chce pan nabyć spadek czy się go zrzec.

- Rozumiem. Dziękuję, dowidzenia.

- Dowidzenia.

Flavio wyszedł, a ja miałem ochotę usnąć i już się nie obudzić.

Sebastian

Rozejrzałem się po klasie pełnej trzecioklasistów. Westchnąłem w duchu, znowu nie dostrzegając Robina. Już drugi tydzień nie pojawił się w szkole. Zarówno ja jak i inni nauczyciele byliśmy bardzo zaniepokojeni. Nikomu nie mówiłem o tym, co usłyszałem, kiedy do niego poszedłem. Szkoda tylko, że nie udało mi się wtedy pogadać z dzieciakiem. Szybko się mnie pozbył i to w bardzo zgrabny sposób.

Nie miałem pojęcia, co zamierza zrobić. Przyjęcie majątku z tym cholernym zadłużeniem byłoby kompletną głupotą, a dzieciak wcale nie jest głupi. Jeśli jednak zrzeknie się praw majątkowych, będzie musiał opuścić dom. Z tego co wiedziałem, nie ma żadnych aż tak bliskich krewnych, żeby chcieli się nim zająć. Poza tym, już skończył osiemnaście lat. Fakt, kilka dni temu, ale skończył, a to oznaczało, że musiał sobie radzić samodzielnie. Nigdy w życiu bym się nie spodziewał, że kiedykolwiek będę czuł do jakiegoś Linna litość. Litość i troskę. Czy było coś, co mógłbym zrobić? Czy mogłem mu jakoś pomóc się z tym uporać? Wiedziałem, że mnie nie lubi, w końcu zamieniłem jego życie w piekło, ale może przyjąłby moją pomoc, gdybym tylko mógł mu jakąś ofiarować?

- Wyciągamy karteczki! – powiedziałem głośno i wyraźnie. Wszyscy popatrzyli na mnie ze zdziwieniem.

- Ale dzisiaj jest czwartek, a my od jutra nie chodzimy do szkoły! – jęknął Brown, poprawiając swoje długie włosy.

- To mój prezent na święta, które zresztą nie zwalniają was z uczenia się. Kto nie wyciągnie szybko kartki, dostanie lufę już teraz.

Uczniowie z niechęcią zaczęli szperać w plecakach. Gdy już wszyscy mieli kartki, podyktowałem im dwa banalne pytanie i jedno ze sprawdzianu, który dałem do napisania Robinowi. On to zrobił, więc czemu oni nie mieliby?

Ktoś zapukał do klasy i po chwili zobaczyłem w drzwiach jedną ze sprzątaczek.

- Panie Boot, pan dyrektor prosi pana do siebie. To pilne – powiedziała.

- W porządku. Wychodzę, a wy piszcie dalej. Ostrzegam, że jeśli wszyscy będą mieli to samo, każdy dostanie szmatę. Zrozumiano?

Pokiwali energicznie głowami, ale ja i tak wiedziałem, że będą ściągać. Mało mnie to jednak obchodziło. Gdzieś tam w środku wiedziałem, że i tak nie zrobią ostatniego zadania, więc żadne z nich nie dostanie więcej punktów niż sześć na dziewięć, a to tylko marna trója. Żadna strata.

Zszedłem do gabinetu dyrektora. Gdy wszedłem do środka i zobaczyłem, że naprzeciwko staruszka siedzi Robin Linn, moje serce zabiło mocno. Dlaczego on tutaj przyszedł, a nie ma go na lekcji?

- Jesteś, Seba. Usiądź, musimy porozmawiać.

Nakapował?, zastanawiałem się.

- Mam teraz lekcję, piszą kartkówkę.

Dyrektor pokręcił głową.

- Och, Seba. Przestałbyś już męczyć te dzieciaki. Usiądź. Pan Linn przyszedł wypisać się ze szkoły, a ty jesteś jego wychowawcą, więc…

- Jak to „wypisać”? – zmarszczyłem brwi. – Przenosisz się do innej?

Robin nie patrzył na mnie. Wciąż był chory, mimo że zachorował już prawie dwa tygodnie temu. Zacisnął zęby.

- Nie – odparł. – Idę do pracy.

Zamarłem.

- Chciałbym porozmawiać z chłopakiem w cztery oczy. Wybaczy pan na chwilkę.

Złapałem czarnowłosego za nadgarstek i niemal siłą zwlokłem z krzesła. Posłusznie poszedł za mną, chociaż cały czas starał się wyrwać nadgarstek z mojego uścisku.

- Nie zmienię zdania – powiedział, kiedy tylko stanęliśmy na korytarzu.

- Oszalałeś? Chcesz iść do pracy? Zostały ci tylko cztery miesiące szkoły.

- I dom, w którym mogę mieszkać co najwyżej jeszcze dwa tygodnie! Potem ląduję na bruku bez żadnych środków do życia! Wybrałem mniejsze zło.

- Bez wykształcenia daleko nie zajdziesz.

- Nie mam szans na zdobycie wykształcenia, a już na pewno nie w najbliższym czasie! Po średniej są studia, na które mnie zwyczajnie nie stać! Zdecydowałem i nie pozwolę, żeby pan się wtrącał.

- Robin… to nie jest dobry wybór.

- Nie mam innego! – chłopak zatrząsł się. Wcisnął drżące ręce do kieszeni kurtki, a ja dopiero teraz się zorientowałem, jak bardzo źle wygląda. Był wykończony psychicznie i fizycznie.

Zagryzłem dolną wargę. Nagle pomyślałem o moim mieszkaniu w bloku. Nie było jakieś specjalnie duże, ale zbyt obszerne na jedną osobę. No, i miałem jedno pomieszczenie wolne. Na koncie odłożyłem dość ładną sumkę w razie jakichś kłopotów zdrowotnych. To tylko cztery miesiące, potem chłopak na całe wakacje pójdzie do pracy, a potem… potem na studia… I…

- Masz.

- Niby jakie?

Pokręciłem głową.

- Powiedz mi prawdę. Chcesz się uczyć?

- Tak.

- Chcesz iść na studia i zdobyć wykształcenie?

- Tak…

- W takim razie wprowadzisz się do mnie.

Oczy Robina otworzyły się szeroko ze zdumienia. Najwyraźniej nie mógł w to uwierzyć.

Cóż, ja też.