~6~

Kevin szedł chodnikiem nadal nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Czy on na pewno widział te czarne postacie? Chyba tak, coś przecież ciągnęło go po podłodze. Ta istota z pewnością istniała. Nigdy wcześniej się z czymś takim nie spotkał. Zdziwił się, gdy Coger nie zareagował na widok tego czegoś. Bo tak właściwie to, co to było? Jakaś zakapturzona postać, która zamiast rąk miała jakieś dziwne... macki? Sam nie wiedział, jak to nazwać. Cokolwiek to było, na pewno żyło. I nie miało pokojowych zamiarów.

Cholerni Cogerowie! Czy oni naprawdę myślą, że uwierzy w taką bajkę? Uderzył w nich piorun i znaleźli się w jakimś dziwnym miejscu, a po wybudzeniu się wszystko pamiętali? Akurat! Zapomnieli jeszcze dodać, że spotkali Alicję z Krainy Czarów. Co oni sobie myśleli? Że im uwierzy? Jeszcze czego! Musiałby być niespełna rozumu, żeby kupić coś takiego!

Dlaczego chcieli go okłamać w taki głupi i nieprzemyślany sposób? Przecież niemożliwe było, aby w tym szaleństwie było coś prawdziwego. Kevin miał wrażenie, że Cogerowie coś ukrywają, nie wiedział tylko, co. Bo to przecież nie było normalne. Nawet jeśliby założyć, że powiedzieli mu prawdę... Co te stwory robią w realnym świecie? Czego chcą? Cóż, to akurat było oczywiste. Zależało im na śmierci bliźniaków, to nie ulegało wątpliwości. Skąd one się jednak wzięły? Czy takie coś może tak sobie fruwać wśród normalnych ludzi? Chyba nie, bo nigdy wcześniej tego nie widział.

Cholerne świry! Szatyn miał nadzieję, że bracia dadzą mu spokój. Niech sami się męczą ze swoimi stworkami. A jeśli te postacie ich zabiją, to nawet lepiej. Wreszcie będzie mógł odetchnąć. Po co mu bracia? Był jedynakiem przez całe życie, nie chciał tego zmieniać. Było mu dobrze tak, jak teraz. To zainteresowanie ludzi jego osobą było okropnie denerwujące.

Kevin wygrzebał z kieszeni papierosa. Przez tych durnych bliźniaków dostanie raka płuc. Gdy tylko ich widział, od razu zaczynał się stresować i po prostu musiał sięgnąć po fajki. Nie miał pojęcia, dlaczego tak reagował. Może bał się, że zaczną się wcinać w jego życie? Sam nie wiedział. Coś jednak mu mówiło, że powinien trzymać się od nich z daleka. Nie lubił ich i właściwie nie chciał tego zmieniać. Co z tego, że pomógł Billowi? Po prostu było mu go szkoda, gdy tak tych dwóch osiłków go goniło. Wyglądał na przerażonego i sapał, jakby w ciągu ostatniej godziny przebiegł co najmniej pół Europy. Coś trzeba było zrobić. Nie jest aż takim potworem, żeby pozwolić go tak po prostu zlać. Z dwojga złego wolał spuścić lanie tamtym chłopakom. Przynajmniej miał okazję, żeby się wyżyć. To, jak reagowali na niego koledzy ze studiów, doprowadzało go do szału.

Chłopak odetchnął głęboko i wszedł do klatki schodowej. Szybko pokonał schody i włożył klucz do zamka, przekręcając go z niecierpliwością. Wszędzie panowała zupełna cisza. Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Nie zapalił światła. Kawalerka była mała i umeblowana raczej skromnie, a on bardzo dobrze znał jej rozmieszczenie.

Zdążył zrobić dwa kroki, gdy nagle potknął się o coś. Zaklął głośno, gdy upadł na podłogę. Jego i tak już zabandażowana ręka trafiła na odłamki szkła. Syknął, gdy ją sobie skaleczył.

-Co jest?!- warknął wściekły.

Życie zdecydowanie za często próbowało go upokorzyć.

Usłyszał znajomy pisk i zamarł w bezruchu. Trwał tak przez chwilę, po czym instynktownie zerwał się stając na równych nogach i ruszając w stronę ściany. Chciał zapalić światło, jednak źle wymierzył odległość i z całej siły w nią przygrzał. Po kawalerce rozniósł się głośny huk. Wydał z siebie jakiś nieartykułowany odgłos, gdy ponownie wylądował na podłodze tłukąc sobie siedzenie.

-Cholera!- wrzasnął wściekły.

Usłyszał, jak coś wbija się w ścianę tuż nad jego głową. Potwór znowu pisnął głośno. Kevin zacisnął zęby i zerwał się na równe nogi, po czym po omacku odnalazł włącznik i zapalił światło.

Okazało się, że stwór zamachnął się na niego i trafił w ścianę. Gdyby nie upadł, prawdopodobnie długie szpony wbiłyby mu się w plecy. Chłopak nie namyślając się długo, chwycił za nogę od stołu, którego części były porozrzucane po całym mieszkaniu, po czym z całej siły uderzył nią potwora. Był tak wściekły, że nawet nie zastanawiał się nad tym, co robi. Stwór pisnął głośno, na co szatyn uśmiechnął się tylko z satysfakcją.

-Zabolało?! Zaraz tak ci przyłożę, że własna matka cię nie pozna!- warknął.

Uderzał w potwora kawałkiem drewna tak mocno i długo, aż zabrakło mu sił. Napastnik warczał coś cicho i próbował go powstrzymać, ale Kevin był uparty i nie miał zamiaru tak łatwo odpuścić.

W końcu postać pisnęła tak głośno, że aż zabolały go uszy. Wyrwało go to z rytmu. Jego przeciwnik wykorzystał to i odepchnął tak mocno, że szatyn przejechał po podłodze aż do przeciwległej ściany i dopiero wtedy się zatrzymał. Jęknął głucho. Jego plecy przejechały chyba po każdej jednej rzeczy, jaka tylko znajdowała się w domu.

Stwór wybił okno odlatując z głośnym piskiem.

Kevin wykrzyknął jakieś przekleństwo mrużąc gniewnie oczy. To była zdecydowanie przesada. Spróbował wstać, ale wszystko go tak bolało, że ledwo udało mu się trochę unieść, zaraz z powrotem się przewrócił. W dodatku ktoś zaczął się dobijać do drzwi.

-Wszystko w porządku?! Jest tam kto?!

Szatyn warknął coś ze złością. Rozejrzał się po kawalerce i już wiedział, że nie może nikogo wpuścić do środka. Wszystkie sprzęty były uszkodzone, a podłoga zabałaganiona jego porozrzucanymi rzeczami. Patrzył z bólem na swoje ciuchy i widział, że niektóre już nie nadają się do noszenia. Notatki fruwały po całym pokoju. Drewno z mebli walało się dosłownie wszędzie. Rzeczy, które były ze szkła albo porcelany, leżały potłuczone na podłodze. Łóżko było wywrócone, a z materaca wystawały sprężyny. Jego gitara... Chłopak ponownie zaklął widząc, że są pourywane wszystkie struny. O dziwo reszta instrumentu przetrwała w całości.

Dzięki Bogu chociaż za to.

-Czy dobrze się pan czuje?!- pytał ktoś pukając w drzwi.

-Tak! Spadaj stąd!

-Słucham?

-Wynocha!

Za drzwiami słychać było jakieś kroki, a potem zapadła cisza. Kevin sięgnął do kieszeni spodni nawet nie próbując wstać. Skrzywił się, gdy dotknął pokaleczoną dłonią swojej komórki. Z westchnieniem chwycił ją lewą ręką i wybrał numer Billa. Do Toma wolał nie dzwonić, on nie miałby żadnych wyrzutów sumienia z powodu tego, że ich stworek zdemolował mu dom.

Całe życie z wariatami, pomyślał Kevin przystawiając telefon do ucha i zmrużył oczy.

-Halo?- odezwał się głos po drugiej stronie.

-Siema, Billy!

-Kevin? Czy coś się stało?

Chłopak przewrócił oczami. Co za głupie pytanie! Przecież nie dzwonił sobie ot tak, dla zabawy!

-Ty się jeszcze pytasz, czy coś się stało?! Cholera! Wasz pieprzony stworek zdemolował mi całe mieszkanie! I wybił okno! A potem chciał mnie ukatrupić! Masz jeszcze jakieś głupie pytania?!

Zapadła cisza. Kevin czekał na jakiś komentarz ze strony Cogera tupiąc niecierpliwie nogą, ale ten milczał jak zaklęty. Dopiero po dłuższej chwili raczył się odezwać. Jeszcze kilka sekund, a szatyn zacząłby go wyzywać i przeklinać najgorzej, jak tylko potrafił, a zasób słownictwa tego typu miał naprawdę bardzo bogaty.

-To... Hmm... Czy coś ci zrobił?

Głos Billa brzmiał niepewnie. Gdyby Kevin nie był taki wściekły, wybuchnąłby śmiechem.

-Nie, skądże! Tylko walnął mnie z całej siły! A, no i jeszcze sprawdził jakie jest tarcie pomiędzy moją bluzą a każdym przedmiotem w domu! Szkoda tylko, że miałem ją wtedy na sobie!

Bill znowu przez chwilę się nie odzywał.

-Mam rozumieć, że nie jest za dobrze?

I on się jeszcze pytał?!

-Chodź i sam zobacz! Nie zapomnij wziąć aparatu, to się nadaje na pierwszą stronę do gazety!

-Gdzie mieszkasz?

Szatyn podał dokładny adres próbując znaleźć w kieszeni papierosy. Znowu chciało mu się palić. Jutro będzie musiał się zaopatrzyć w nową paczkę, bo ta, którą miał, w jakiś cudowny sposób była na wykończeniu.

Kevin rzucił telefon na podłogę i z przyjemnością zaciągnął się dymem. Dobrze, że jego bluza była ciepła, inaczej zupełnie by oszalał. Leżał i leżał paląc sobie papierosa. Z pozoru był oazą spokoju, chociaż wszystko się w nim gotowało. Czuł, że jego plecy są lepkie i miał jakieś dziwne wrażenie, że wcale nie wpadł na nic mokrego. Cholera! Wystarczyło spotkać Cogerów, a już cały jego świat rozpadł się na kawałeczki. Co oni w sobie takiego mieli, że mieszali mu w życiu za każdym razem, jak się pojawiali?!

Westchnął, gdy skończył mu się papieros, więc wyrzucił peta i sięgnął po następnego. Przymknął oczy. Gdyby go ktoś teraz zobaczył... No, choćby Aleks czy Marcel, z pewnością mieliby z niego niezły ubaw. Ba! Oni zmieszaliby go z błotem i zrównali z ziemią! Tak by go wzięli w obroty, że odechciałoby mu się wszystkiego. Taki twardziel, do którego nikt nie podskakuje, chyba że jest samobójcą, dostał właśnie tęgi łomot. Wszystko bolało go na tyle mocno, że nie mógł podnieść się z podłogi. Czuł się cholernie upokorzony, a miało być jeszcze gorzej. Zaraz do jego mieszkania wejdą bliźniaki. Nie dość, że i bez tego kawalerka była ciasna i obskurna, to jeszcze teraz uroku dodawała jej totalna rozpierducha. A przecież wcale nie był aż takim bałaganiarzem.

Zawsze miał pod górkę.

Zirytowany zamknął oczy i spróbował się uspokoić, ale kiepsko mu to szło. Chyba musi zapisać się na jakąś siłownię, żeby móc się wyżyć, inaczej oszaleje. Był studentem prawa. Nie mógł nikogo bić, a przynajmniej nie wtedy, gdy ktoś mógł to zobaczyć. A on przecież nigdy nie szukał okazji do zemsty. Wolał ją wykorzystywać, kiedy sama się nadarzała. Tak było o wiele ciekawiej. Akcje były spontaniczne i musiał szybko dopiąć wszystko na ostatni guzik, żeby czasem nie wpaść.

Wyrzucił kolejnego peta i sięgnął po następnego papierosa. Jak dostanie raka płuc, trudno. Na coś przecież trzeba umrzeć.

Zastanawiał się, jak bliźniacy przeżyli te niespełna dziewiętnaście lat? Jeżeli oni zawsze mają takie przygody, to zaczynał się bać.

Ktoś zapukał cicho do drzwi.

-Kevin?- odezwał się Bill.

Szatyn wywrócił oczami. Czego on się spodziewał? Że w jakiś cudowny sposób wstanie i otworzy mu drzwi? Może jeszcze powinien czekać na niego z gorącą czekoladą albo herbatą ziołową?

-Nie, matka Teresa z Kalkuty!- zawołał.

-Czyli Kevin- powiedział Tom ze śmiechem.

-Czekacie na specjalne zaproszenie?

Spróbował podnieść głowę i zaglądnąć za chłopakami, ale zrezygnował. Zamknął oczy i znowu zaciągnął się dymem.

Bliźniacy weszli do środka i zamknęli za sobą drzwi. Widok musiał wprawić ich w osłupienie, bo zatrzymali się w wejściu i żaden z nich nawet się nie poruszył.

-O, cholera!- odezwał się Tom po chwili.

Kevin prychnął. Tak, jego mieszkanie prezentowało się fenomenalnie. On sam też musiał wyglądać komicznie. Leżał rozwalony pod ścianą i spokojnie palił sobie papierosa, jakby bałagan w domu zupełnie mu nie przeszkadzał.

-Czemu leżysz na podłodze?- zapytał blondyn śmiejąc się cicho.

Szatyn zazgrzytał zębami ze złości. Gdyby tylko mógł wstać, Coger już by nie żył.

-Bo nie mogę się podnieść?- spytał ironicznie.

-Rety!- jęknął Bill kucając przy nim.

-Zamiast lamentować, może byś mi tak pomógł?!

-Uspokój się- rzucił Tom.

-Jak mam się uspokoić? Czy wy jesteście ślepi?! To coś zdemolowało mi całe mieszkanie i jeszcze omal mnie nie zabiło! Nie mam zamiaru się uspokajać! Zachowaj swoje rady dla siebie i przestań się tak głupio cieszyć, bo przysięgam, że tak cię walnę, że zeżresz wszystkie zęby!- krzyczał Kevin.

-Daj spokój!

-Zabiję! Cholera, zabiję cię!- wrzasnął szatyn próbując się podnieść.

-Co tu się dzieje, panowie?- odezwał się suchy głos od strony drzwi.

Cała trójka spojrzała w kierunku wejścia, gdzie stało dwóch policjantów. Kevin jęknął cicho. Nie, tego było już za wiele. Miał ochotę wyć do księżyca albo do czegokolwiek innego, byleby tylko dali mu spokój.

A wszystko przez to, że na korytarzu spotkał Billa Cogera i postanowił się nad nim zlitować. Cholera! Następnym razem nawet gdyby się paliło i waliło, on mu nie pomoże. Nie ma takiej opcji.

Szatyn zebrał się w sobie i spojrzał w surową twarz policjanta.

-Jestem Kevin Zakrzewski i wynajmuję tą kawalerkę od kilku dni. Kiedy wszedłem do domu, zostałem napadnięty. Okazało się, że ktoś zdemolował mi cały dom...

Chłopak zaczął zdawać całą relację policjantom. Nie wyglądali na przekonanych, ale jego opłakany stan mówił sam za siebie. Kevin wyjaśnił również obecność Cogerów. Policjanci zostali wezwali przez jakiegoś mieszkańca bloku, który skarżył się na hałas. Była już w końcu cisza nocna.

Mundurowi przez pół godziny zadawali najróżniejsze pytania. Kevin oznajmił im, że nie chce wnosić oskarżenia, bo i tak nie wie, kto to zrobił. Poza tym, nie miał ochoty ciągać się po komisariatach.

-Uch!- sapnął Bill, gdy dwóch mężczyzn wyszło z domu.

-O, stary! Tydzień będziesz to wszystko sprzątał- rzucił Tom łapiąc Kevina za bluzkę i podnosząc go do pozycji siedzącej.

Coger zrobił to na tyle nieostrożnie, że szatyn syknął z bólu.

-Uważaj, idioto!- warknął.- A tak w ogóle, nie mam zamiaru tego sprzątać. Zapłacę za straty i na tym koniec. Tylko taki ciołek jak ty mógłby się brać za sprzątanie tego gówna.

-Nie pozwalaj sobie, bo cię puszczę!- oburzył się blondyn.

-Cholera!

-Dajcie już spokój! Tom, wyobraź sobie, że to ja tam leżę. Jak chcesz, potrafisz być naprawdę delikatny. Dobra, co my tu mamy?- burczał Bill.

Czarny chodził po mieszkaniu mrucząc coś cicho do siebie. Po chwili udało mu się znaleźć torbę Kevina. Zaczął do niej wrzucać wszystkie rzeczy, które uznał za potrzebne i ważne.

-Może lepiej zabierzmy go do szpitala- odezwał się niepewnie Tom.

Chyba jest ze mną kiepsko, pomyślał Kevin. Jeżeli ten kretyn tak gada, moje plecy muszą wyglądać ciekawiej, niż myślałem.

-Nie chcę jechać do szpitala.

-Ty sobie możesz...- zaczął blondyn, ale Zakrzewski mu przerwał.

-Nie. Nie pojadę tam. Jeżeli macie zamiar mnie tam zabrać, to lepiej już sobie idźcie- powiedział spokojnie.

-Dobra!

-Tom!- oburzył się Bill.

-No, to co robimy?- westchnął starszy Coger z irytacją.

-Nie ma mowy!- wykrzyknęli Tom i Kevin.

Szatyn wpatrywał się w twarz Billa. Czarny miał głupią minę i rozłożył ręce na znak rezygnacji. Kevin zdecydowanie nie miał zamiaru zamieszkać z bliźniakami. Choć raz zgadzał się z Tomem. Ale co miał teraz zrobić? Jego kawalerka nie nadawała się do użytku, a on nie miał się gdzie podziać.

Spojrzał tęsknie na wygodne łóżko, które Bill już mu zaścielił. Nawet stanie go męczyło. Chciał wreszcie się położyć i zasnąć. Tego dnia miał już zdecydowanie zbyt dużo wrażeń. Ale żeby spać w domu Cogerów...

W sumie, dlaczego by nie? Torba z jego rzeczami leżała już obok łóżka, a gitara na stole czekając, aż kupi i założy nowe struny. Westchnął cicho. Jego plecy były już zabandażowane, musiał tylko podejść do łóżka, ściągnąć spodnie oraz skarpetki i się położyć.

Czarny odezwał się niepewnie.

-Może umówmy się, że Kevin zostanie u nas przez jakiś czas. No, dopóki nie znajdzie sobie nowego mieszkania. Potem po prostu się wyprowadzi...

-Nie chcę z nim mieszkać!- naburmuszył się Tom.

-I vice versa- rzucił Kevin podchodząc do łóżka i rozpinając spodnie.

-Bill, nie zgadzam się! Może zostać do jutra, ale potem wypad! Nie będę się z nim użerał!

Szatyn ułożył się na łóżku i odwrócił głowę tak, żeby bliźniacy nie widzieli jego twarzy. Z jakiegoś powodu zrobiło mu się smutno. Nikt go nie chciał. Nigdy. Własna matka znienawidziła go zanim jeszcze przyszedł na świat, a ojciec się do niego nie przyznawał. Dlaczego Cogerowie mieli wszystko? W czym oni byli lepsi od niego?

Życie jest niesprawiedliwe.

-Tom!- upomniał brata Czarny.

-Jutro już mnie tu nie będzie- powiedział szatyn cicho.

-Świetnie!- ucieszył się starszy Coger.

-Tom!- warknął znowu Bill.

-No, co?!

-Nie tylko ty tutaj mieszkasz! Ja też mam coś do powiedzenia. Jeżeli Kevin chce, niech zostanie. Jest tutaj mile widziany.

-Wcale nie!

Szatyn uśmiechnął się lekko, mile zaskoczony. Dlaczego Czarny tak bardzo go bronił? Co chciał tym wskórać? To było bez sensu.

-Chyba musimy sobie poważnie porozmawiać!- rzucił Bill.

Tom jęknął cicho.

-Cholera, Kevin! Dlaczego matka cię nie wykończyła, kiedy leżałeś jeszcze w kołysce? Moje życie byłoby o wiele bardziej znośne!

Szatyn westchnął cicho zamykając oczy. Doszedł do wniosku, że odpowie na to pytanie. Może Tom poczuje się głupio i wreszcie się zamknie. Kevin chciał już iść spać, był bardzo zmęczony.

-Sąsiadka jej nie pozwoliła- rzucił.

-Co?- zgłupiał blondyn.

-Sąsiadka jej nie pozwoliła- powtórzył chłopak.- Urodziłem się jako wcześniak i byłem bardzo słaby, więc gdyby mi się coś stało, można by to uznać za przypadek. Gdy tylko matka zabrała mnie do domu, próbowała mnie udusić, ale wtrąciła się sąsiadka i ją powstrzymała.

Zapadła cisza. Atmosfera nagle stała się tak napięta, że można było ją kroić nożem. Szatyn nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wielkie poruszenie wywołały jego słowa. Cieszył się, że nareszcie jest cicho i wreszcie może zasnąć. Nie obchodziło go, co pomyślą sobie bliźniacy. I tak jutro już go tutaj nie będzie. Znajdzie sobie nowe lokum i będzie ich unikał jak ognia. Nie chciał mieć z nimi nic wspólnego i to nie tylko dlatego, że ich nie lubił. Teraz miał jeszcze jeden powód: przebywając w ich towarzystwie można było stracić życie. Nie była to zbyt przyjemna perspektywa i Kevin nie miał zamiaru ryzykować. Przyjechał do tego miasta tylko po co, żeby się uczyć. Chciał skończyć studia i zostać dobrym prawnikiem, na którego już nikt nie popatrzy z góry. To on będzie patrzył tak na każdego, kto będzie próbował się wywyższyć. Nareszcie będzie mógł poczuć, że jest coś warty. To musi być wspaniałe uczucie!

Nikt więcej nie odezwał się już ani słowem, a przynajmniej Kevin nic nie słyszał. W krótkim czasie odpłynął do krainy Morfeusza.

***

Rozdział niesprawdzony.