16.Granice

Robin

Powtórzyłem w myślach listę rzeczy, które powinienem spakować już chyba po raz setny.

Było wszystko jak na mój gust. Sebastian był kolejnym ignorantem odnośnie pakowania swoich rzeczy na taką wyprawę, więc pomogłem mu również z jego rzeczami. Niby tylko trzy dni, a i tak nie było łatwo się zmieścić w torbę. Wziąłem jeszcze plecak i wręczyłem Sebie kanapki na drogę. Będziemy jechać autobusem około pięciu godzin, a to sporo czasu.

Sebastian wypił aż dwie kawy, żeby jakoś funkcjonować o tej czwartej nad ranem i jeszcze kazał sobie zrobić cały termos, żeby miał co pić po drodze. Normalnie gorzej niż z jakimś narkomanem. Ja sam zapakowałem jeszcze fajki. Seba ostrzegł mnie, że jeśli mnie z nimi złapie albo gdzieś je zauważy to zginę śmiercią tragiczną.

- Wyłączyłeś kuchenkę? – spytałem.

- Tak.

- Zgasiłeś wszędzie światło?

- Tak.

- Zamknąłeś okna?

- Robin, sam się już zamknij, dobra? – warknął, zamykając dom na klucz.

Westchnąłem i skinąłem głową. Jakoś staszczyliśmy nasze rzeczy na dół. Autobus miał przejeżdżać obok naszego bloku, więc mieliśmy transport spod samego domu. Gdy czekaliśmy, spytałem spokojnie.

- Mogę zapalić?

Chemik spojrzał na mnie, wciąż nie do końca obudzony i skinął niechętnie głową. Wyciągnąłem sobie jedną fajkę i zapaliłem ją, zaciągając się dymem. Seba przyglądał mi się z uwagą, zupełnie jakby widok mnie z fajką był… Sam nie mogłem stwierdzić, czy mu się to podobało, czy może jednak nie.

Akurat skończyłem, kiedy podjechał autobus. W środku siedział już nauczyciel matematyki, pan Atkinson. Przywitałem się z nim uprzejmie i zająłem miejsce niedaleko nauczycieli.

- Linn, jeśli Brown będzie cię do czegoś namawiał, nie słuchaj go! – przestrzegł mnie matematyk. – To geniusz matematyczny, ale poza liczeniem chyba nie ma za wiele w mózgu.

Oburzyłem się lekko na to stwierdzenie, ale skinąłem posłusznie głową. Phil nie ma nic w mózgu? Niedoczekanie twoje, stary pryku! Nie zakochałbym się w idiocie, to jest pewne. Phil musiał po prostu dorosnąć i tyle. Był moim najlepszym nauczycielem. Dlaczego nikt tego nie rozumiał?

Zbiórka miała być pod szkołą i tak pojechaliśmy autobusem. Gdy zatrzymaliśmy się na miejscu, jeszcze nikogo nie było. Kierowca otworzył bagażnik i przysiadłem sobie tam obok mojej torby. Wziąłem dwie paczki fajek, które zawinąłem w skarpetki i wsadziłem w buty. Chyba nie będą tego sprawdzać, co?

- Ro-bin!

Obejrzałem się i uśmiechnąłem. Phil wysiadł z auta ojca i pomachał mi, szczerząc się jak głupi. Zaraz za nim wysiadła również Lucy i uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie.

Suka, pomyślałem, odwzajemniając uśmiech.

- A gdzie ten facet, u którego mieszkasz? – spytał Phil, rozglądając się z ciekawością. Podszedł do mnie z torbą zarzuconą na ramię. Lucy sama targała swoją walizę. I dobrze jej tak.

- Jeździ wcześnie do pracy – skłamałem. – Nie miał czasu, żeby czekać, aż wyjedziemy.

- Aha. Szkoda. Słuchaj, musimy poważnie porozmawiać. Jest coś, co muszę ci powiedzieć.

- A ja? – spytała Lucy, szturchając go w ramię.

Blondyn objął ją w pasie i pocałował w policzek.

- To męska sprawa, kochanie. Siedzisz w autobusie z Cleo, prawda? Usiądziemy za wami z Robinem. Mam masę żelek! Będziemy jeść i jeść i jeść…

Chyba ty będziesz jadł, pomyślałem. Ja nie mam nic, już to, że Seba kupił mi tyle rzeczy było wystarczająco zawstydzające. A nie mam zamiaru kogoś objadać z zapasów.

Wszyscy powoli się zjeżdżali. Sebastian stał przy wejściu do autobusu, rozmawiając z rodzicami, którzy dawali mu swoje aktualne numery telefonów w razie jakichś kłopotów.

Gdy już wszyscy wreszcie dotarli, jakoś nauczyciele zapakowali całą rozwrzeszczaną zgraję do środka, sprawdzili obecność i ruszyliśmy w góry! Siedzieliśmy mniej więcej po środku autobusu, jakoś ani ja, ani Phil nie mieliśmy ochoty siadać na samych tyłach. Przed nami siedziała Lucy i Cleo i gadały o sukienkach i ciuchach, a Phi wyciągnął telefon i zaczął coś szybko na nim pisać. Podał mi go. Zaskoczony przeczytałem tekst.

„Jutro są walentynki. Na noc musisz się gdzieś ewakuować z pokoju, mam prezent dla Lucy. Może mi da, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planemJ”

Skasowałem wiadomość i napisałem do niego własną, nie chcąc pokazać, jak bardzo mnie to boli.

„Co mam niby ze sobą zrobić przez tyle godzinL?”

Phil wywrócił oczami i uśmiechnął się złośliwie, odpisując.

„Możesz iść do Cleo, będzie sama, a z tego co mówiła Lucy, jest na Ciebie napalona już od pierwszej klasy.”

Zarumieniłem się. Spojrzałem na niego i popukałem się w czoło. Zachichotał.

„Ma nawet gumki, więc o co musisz zadbać to o to, żeby Ci stanął. Z wkładaniem w odpowiednie miejsce nie będziesz już chyba miał problemu, co:P?”

Zaczerwieniłem się jeszcze bardziej. Z chęcią bym się odszczeknął, że staje mi bez najmniejszego problemu i tak właściwie po co ja mam komuś wkładać, skoro ktoś może mnie, ale powstrzymałem się dosłownie w ostatniej chwili.

Zerknąłem na przód autobusu, gdzie siedział Seba. Od pamiętnej nocy, kiedy uprawialiśmy seks, nie doszło między nami do niczego znaczącego. Tak jakoś wyszło, że już na stałe zamieszkałem w jego pokoju, ze swojego nie korzystając w godzinach nocnych. Przez kilka dni dupa tak mnie bolała, że nie mogłem wysiedzieć na krześle. Seba codziennie mnie o to pytał, pesząc mnie tym niemiłosiernie, ale w końcu jakoś zawsze dukałem, że już lepiej i w ogóle… A gdy pewnego dnia powiedziałem, że już nie boli stwierdził, że dopóki nie przywyknę do jego rozmiaru, nie możemy uprawiać seksu. Na początku nie wiedziałem, co o tym myśleć, ale zaledwie kilka minut później, kiedy już leżeliśmy w łóżku, kazał mi zdjąć majtki. Zdziwiło mnie to, ale po krótkim wahaniu to zrobiłem. I tak się zaczęło.

Seba co wieczór, kiedy kładliśmy się spać, przygotowywał mnie do penetracji, ale nie próbował we mnie wejść, tylko wsuwał we mnie palce i rozciągał. Powiedział, że mógłbym to robić sam, ale nic mu nie odpowiedziałem, sam nie wiedząc, co gorsze – świadomość, że on by o tym wiedział czy to, że to robi.

Początek był koszmarny. Leżałem do niego tyłem, czerwony jak burak, ze stojącym penisem, a on, spokojny i rozluźniony, wsuwał palce w mój odbyt bez najmniejszego zażenowanie. To było straszne. Po tych kilkunastu dniach już jednak trochę przywykłem i Seba twierdził, że jeszcze trochę i powinno być dobrze. Nie wiem, czy to, co robił, miało w ogóle jakieś znaczenie, moim zdaniem nie, ale skoro twierdził, że przez to będę mniej ciasny, to ok. Może po prostu chciał sobie we mnie powkładać palce, kto go tam wie. Każdy przecież ma jakieś swoje zboczenia, prawda? W każdym bądź razie ważne było, że jeszcze trochę i znowu to zrobimy. Pieprzyć to, że bolało. To było zajebiste. Ten ból… Połączony z przyjemnością… Te bolesne i zajebiste ruchy w środku, świadomość, że już nie wytrzymam takiego tępa, a jednak znoszenie go i niemożność zapanowania nad nim, a potem orgazm i wydawać by się mogło, że to koniec, ale Seba dalej tam jest i dalej mnie pieprzy…

A ja myślałem, że bycie ciotą to kiepski pomysł.

Phil szturchnął mnie, pokazując mi kolejną wiadomość.

„Chłopaki namierzyli koło naszego schroniska całodobowy market, będzie można wieczorem skoczyć po jakieś alko.”

Westchnąłem w duchu. Miałem głupie wrażenie, że mi przypadnie zaszczyt pójścia po ten alkohol, ale… Zerknąłem na Sebę, który wciąż gadał w najlepsze z matematykiem. Uśmiechnąłem się do Phila.

Co mi tam! I tak zapewne coś wywinę na tej wycieczce, więc tak czy siak jestem martwy. Najwyżej Seba zabije mnie nadmiarem zadań z chemii po powrocie.

Droga się wlokła i wlokła, ale kiedy już wreszcie zajechaliśmy, dość sprawnie rozlokowaliśmy się po pokojach. Zjedliśmy sporą obiadokolację, nawet przy takiej czynności dobrze się bawiąc. Phil ciągle gadał jakieś głupoty do Lucy, a ta śmiała się z niego w głos. Sam też miałem ochotę się roześmiać, ponieważ on naprawdę gadał od rzeczy, ale nie zrobiłem tego. Najgorsze było to, że usiadła obok mnie ta napalona erotomanka, Cleo, która ubzdurała sobie, że się jej podobam. Jednego byłem pewien – jak już Phil wyrzuci mnie z pokoju, żeby mógł zrobić Lucy niespodziankę na walentynki, ja z pewnością nie pójdę na noc do jej pokoju. Nie ma nawet takiej opcji.

Po obiadokolacji dostaliśmy pół godziny na ogarnięcie się, a potem pojechaliśmy autobusem na stok. Większość osób dość słabo jeździła, więc podzielono nas na dwie grupy. Seba wziął tę obeznaną z nartami i snowboardem i poszedł z nami na stok, a matematyk zajął się resztą.

- Zakład, że wyprzedzę cię na najtrudniejszym stoku, jaki tutaj jest? – spytał blondyn, uśmiechając się wyzywająco.

- Przekonajmy się – odparłem spokojnie.

- Musimy coś zrobić, żeby wykiwać chemika, bo na pewno nie pozwoli nam stamtąd zjechać.

- Coś wymyślimy.

Ja i Phil wypożyczyliśmy snowboard. Żeby wjechać na samą górę, trzeba było w połowie się przesiąść, dlatego Seba postanowił, że my wjedziemy tylko tym pierwszym i zjedziemy tą łagodniejszą trasą. Ja i Phil szybko wepchaliśmy się jako pierwsi, a kiedy już zajechaliśmy, szybko zapłaciliśmy za kolejny wyciąg. Seba jechał jako ostatni, więc akurat jechaliśmy już do góry, kiedy zdał sobie sprawę z tego, co zrobiliśmy.

Nie trwało długo, kiedy dostałem SMSa.

„Masz przechlapane.”

Przecież wiem, pomyślałem. Jak mógłbym nie mieć? On nie pozwoli mi o tym tak łatwo zapomnieć, ale trudno. Te proste trasy były dla mnie… nudne. Potrzebowałem jakiejś akcji.

- Kto ostatni ten stawia pizzę – krzyknął Phil. Gdy wyciąg już zaczął zawracać, wyskoczyliśmy ze swoich miejsc. Przez chwilę jechaliśmy obok siebie po czym przybiliśmy piątkę i tak zaczął się wyścig.

- Woohooo!!!

Stok był stromy i wyboisty. Ciężko było utrzymać się na desce, ale ja już nie raz takimi zjeżdżałem. Podczas wyścigu zrobiłem nawet kilka salt, przeskakując Phila.

- Oszukujesz! – krzyknął.

- Wcale nie!

Trasa była długa, ale jakoś tak szybko mi zleciało. Walczyliśmy naprawdę ostro. Cała twarz mi aż zdrętwiała od zimna, ale nie miałem zamiaru odpuścić. Gdy dojeżdżaliśmy już do końca trasy, czekała tam na sam reszta z wkurzonym na maksa chemikiem. Przyspieszyłem, nie chcąc dać się pokonać. Obaj wjechaliśmy na mały pagórek, robiąc w górze jeden pełny obrót.

Wygrałem.

- Oszukiwałeś! – powiedział od razu Phil.

- Niby jak?

- Ekchem!

Spojrzeliśmy na siebie, a potem odwróciliśmy się do wychowawcy z niewinnymi minkami.

- Czy ja wam pozwoliłem wjechać na górę?

- Ee… No, bo…

- Dziękuję. Macie szlaban. Obaj. Do końca wyjazdu będziecie jeździć tylko na tych górkach dla początkujących. Jasne? I obniżę wam sprawowanie. Mogliście się zabić, co ja bym powiedział waszym rodzicom?!

Kilka osób spojrzało na Sebę jak na wariata. No, tak… Moi przecież nie żyli i była to dość świeża sprawa, więc w tym momencie chemik zabrzmiał wyjątkowo nieczule. Zamrugał, chyba zdając sobie z tego sprawę.

- W porządku – powiedziałem głośno, żeby wszyscy usłyszeli. – Nie gapcie się na niego jak na jakiegoś sadystę. Nie mam problemu z rozmawianiem o swoich rodzicach, naprawdę.

- Nie jesteśmy ma „ty”, Linn – warknął Seba.

- Dobrze, PROSZĘ PANA – odparłem z lekkim sarkazmem. Chemik i ja mierzyliśmy się wzrokiem. Nie wiem, co inni sobie o tym pomyśleli, ale wyglądali na zszokowanych moim zachowaniem.

- Linn, gdy tylko zjedziemy wszyscy na dół, zapraszam cię na rozmowę w cztery oczy – powiedział ostro, po czym odwrócił się na pięcie i odszedł kawałek dalej.

- Zabrzmiało groźnie – mruknął Phil. – Znowu zaczął się ciebie czepiać.

- Jakoś to przeżyję – odpowiedziałem, chociaż nie byłem pewny, czego on tak właściwie ode mnie chce.

Wszyscy po kolei zaczęli zjeżdżać w dół. Ja i Phil na samym końcu, za nimi był tylko chemik, jadący powoli na nartach.

- Ta trasa jest nudna – jęknął Phil. – Nawet nie ma gdzie porządnie wyskoczyć.

- Lepiej się zamknij. To w końcu ja mam przerąbane u chemika.

- Byłem pewien, że czepi się do mnie, ale jak walnął tym tekstem o starych… Bez urazy, Robin.

- Już mówiłem, że nie mam problemu z normalnym rozmawianiem o nich. Nie byliśmy w końcu aż tak blisko.

- Wiem, ale to i tak… trochę dziwne. Heh, ale mu się głupio zrobiło, co? Nie mogłem z jego miny.

Dla mnie to aż takie zabawne nie było, ale nie zamierzałem tego komentować. Kiedy już byliśmy na dole, odpiąłem snowboard i oddałem go Philowi. Seba już na mnie czekał. Gdy pozostali poszli napić się czegoś ciepłego, ja i Seba weszliśmy do budynku, a potem zaprowadził nas do jakichś toalet. Uch. To chyba naprawdę będzie poważna rozmowa.

Wepchnął mnie do jednej z kabin przez co omal nie zabiłem się w tych butach do snowboardu, a potem wszedł za mną i zamknął drzwi na patent.

- Hej…

- Tobie chyba brakuje dobrego rżnięcia, co? – spytał, przyciskając mnie swoim ciałem do ściany. Patrzyłem mu w oczy kompletnie zdezorientowany. – Wyraźnie musisz poczuć, kto jest twoim panem, bo inaczej zwyczajnie nie potrafisz być posłuszny.

- Ale ja…

- Czyj to był pomysł?

- Mój – skłamałem.

- Kłamiesz.

- Mój – brnąłem w zaparte. – Ja chciałem się ścigać.

- Nie myśl sobie, że tak to zostawię. Odpracujesz ten wybryk z nawiązką – powiedział, wciskając mi kolano w krocze. Jęknąłem cicho. – A teraz spadaj.

Puścił mnie, więc wyszedłem pospiesznie z kabiny. Co to w ogóle miało być, zastanawiałem się.