~12~

Bill patrzył na dwa potwory, które nadal uparcie tkwiły przy drzwiach. Ten, który ukrył się wcześniej, podleciał do nich i zatrzymał się z jakiś metr za nimi. Bliźniacy stanęli na lekko ugiętych nogach. Oparli się o siebie plecami i z uwagą obserwowali każdy ruch czarnych postaci.

-Co teraz?- spytał Czarny drżącym głosem.

Ze strachu serce waliło mu tak głośno, że ledwo usłyszał własne słowa.

-Nie wiem.

-Mogę już zacząć krzyczeć?

Tom głośno przełknął ślinę.

-Tym razem już się nie wywiniemy- powiedział cicho.

-Jeśli umrę, chcę, żebyś wiedział, że cię kocham.

-Ja ciebie też kocham, młody.

Potwory wzbiły się w górę a potem zaczęły się do nich zbliżać popiskując cicho. Na początku powoli, a potem rozłożyły skrzydła i zaczęły nacierać na bliźniaków z zawrotną prędkością.

-Teraz!- krzyknęli Cogerowie uskakując w bok.

Dwa potwory zderzyły się ze sobą, a trzeci obrał sobie Billa na kolejny cel. Chłopak sapnął cicho i zaczął uciekać. Zdążył przebiec jakieś pięć metrów, kiedy coś mocno uderzyło go w plecy i oderwało od podłogi. Wrzasnął i z głośnym pluskiem wpadł do basenu. Szybko wypłynął na powierzchnię i zaczął wypluwać wodę, która dostała mu się do ust. Rozejrzał się gorączkowo w poszukiwaniu Toma. Dostrzegł bliźniaka w rogu pomieszczenia. Dwa potwory wciąż sunęły na niego unosząc w górę szpony zakończone ostrymi pazurami.

-Tom!- krzyknął Czarny.

Już miał zamiar wyjść z wody, kiedy nagle trzeci stwór zawisnął nad nim. Bill chciał na niego spojrzeć, ale został wepchnięty pod wodę i unieruchomiony przez macki. Zaczął się rozpaczliwie szarpać co chwilę wypuszczając powietrze, które teraz było mu bardzo potrzebne. Zebrał wszystkie siły, ale mimo to był zbyt słaby.

Szarpał się zdesperowany wkładając całą energię w próby oswobodzenia się, jednak jego wysiłki szły na marne. Przez chwilę pozwalał, aby strach miał nad nim kontrolę, szybko jednak zdał sobie sprawę, że w taki sposób nigdy się nie uwolni, lecz tylko doprowadzi do swojej śmierci.

Spokojnie, nakazał sobie w myślach.

Zupełnie znieruchomiał. Jeszcze nigdy w życiu nie włożył w nic tak wielkiego wysiłku, jak teraz w to, żeby pozostać w bezruchu. Wszystko popychało go do tego, żeby znowu zaczął się szarpać. Każda komórka w jego ciele wręcz błagała, aby się poruszył i spróbował się uwolnić, jednak on uparcie pozostał przy swoim.

Musisz wytrzymać, pomyślał.

Zamknął oczy. Zaczynało mu już brakować powietrza i znowu ogarniała go potworna panika, lecz wiedział, że nie może się poruszyć. Jeśli będzie udawał nieprzytomnego, być może potwór da mu spokój i go zostawi. Wywinięcie się z tak silnego uścisku nie było możliwe, nie przy jego zasobie sił. To była jego ostatnia nadzieja, inaczej umrze.

Boże!

Zaczynał się dusić. Wiedział, że gdy człowiek jest topiony, stara się wstrzymać oddech. Gdy po pewnym czasie już nie może wytrzymać, po prostu próbuje zaczerpnąć powietrza. W ten sposób woda dostaje się do płuc i jest już właściwie pozamiatane.

Poczuł, jak silny uścisk macek rozluźnia się, a potem był już wolny. Szybko wypłynął na powierzchnię i gwałtownie zaczerpnął powietrza. Czuł, jakby przebiegł ze trzy kilometry sprintem. Był wykończony i tylko płynne poruszanie nogami i rękami utrzymało go na powierzchni. Oddychał ciężko.

Stwór zniknął, a po chwili ktoś zapalił światło. Bill zamknął oczy, po jego policzkach popłynęły łzy. Usłyszał plusk, po czym ktoś objął go w pasie i zaczął holować do brzegu. Był bezwładny jak lalka. Spod na wpół przymkniętych powiek dostrzegł Toma, który biegł w jego stronę. Nie zdziwiło go to, że pojawił się ktoś obcy i im pomógł. Cieszył się, bo nie widział już tych przerażających postaci i wciąż żył.

-Bill!- wykrzyknął Tom upadając przy nim na kolana i biorąc go w ramiona.

Czarny zdał sobie sprawę z tego, że cały drży i płacze. Jego ciało nagle jakby ożyło. Z całych sił przytulił się do brata wtulając twarz w jego tors. Blondyn objął go tak mocno, że Bill aż na chwilę stracił oddech. Czuł, że ciepła dłoń gładzi go po drżących plecach, a potem odgarnia mu mokre włosy z twarzy, by po chwili znowu głaskać go uspokajająco po plecach.

-Cii, spokojnie. Jestem tutaj, Billy, już wszystko będzie ok- szeptał cicho Tom bujając się w tył i w przód.

-Jest w szoku. Zaraz mu to przejdzie- powiedział mężczyzna, który wyciągnął go z wody.

Bill słyszał wszystkie słowa i ich sens docierał do niego, ale nie potrafił tego zrozumieć. Niby wiedział, co ten człowiek powiedział, a jednak nie miał pojęcia, o co mu chodzi. Spojrzał na swojego wybawcę zapłakanymi oczami. Widok wykładowcy niespecjalnie go zdziwił. Już nic nie było w stanie go zaskoczyć.

Obok profesora stał jeszcze jeden mężczyzna, który był do niego łudząco podobny. Te same kruczoczarne włosy, takie same niebieskie oczy, wąskie usta i kwadratowa szczeka. Różnica polegała na tym, że profesor miał na sobie jeansy i sweter, a ten drugi najzwyklejsze w świecie dresy. Obaj byli szczupli i mierzyli około metra osiemdziesiąt.

-Tom- wyszeptał Czarny przytulając się do brata.- Kevin...

-Spokojnie, zaraz do niego zadzwonię.

-Mogło mu się coś stać...

-Na pewno nie. Jest silny, poradzi sobie.

-Chodźmy stąd. To, co zrobiliśmy, musiało je rozwścieczyć. Nie zdziwiłbym się, gdyby tu wróciły- odezwał się profesor.

Bill nie wiedział, z jakiego powodu zniknęły potwory i dlaczego ci dwaj mężczyźni im pomogli. Nie był w stanie nawet cieszyć się z tego, że na razie niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Był wycieńczony i myślał tylko o tym, żeby się położyć i zasnąć.

-Jak się czujesz?- zapytał Tom pomagając mu wstać.

-Nic mi nie jest. Tylko trochę się wystraszyłem- powiedział cicho Czarny.

-Na pewno wszystko w porządku? Jeżeli coś jest nie tak, musisz mi powiedzieć.

-Wszystko ok. Naprawdę, Tommy.

Blondyn westchnął cicho.

-Nie może iść taki mokry. Już cały się trzęsie, a co dopiero na dworze- odezwał się Krzysztof, bliźniak profesora.

-A pan?

-Ja sobie poradzę, nic mi nie będzie.

Tom zdjął swoją bluzę dresową i pomógł bratu się w nią przebrać. Bill z ulgą przyjął jego pomoc.

-Mam nadzieję, że nie przeziębię sobie tyłka- mruknął Czarny.

Powoli wracał do rzeczywistości, chociaż nadal nie do końca rozumiał, co się wokół niego dzieje. Tom nagrodził go uśmiechem, więc uspokojony odetchnął.

-Idziemy?- zapytał profesor.

Cała czwórka wyszła z pływalni.

-Chyba musi nam pan coś wyjaśnić- rzucił Tom wyciągając telefon.

-Odpowiemy na wszystkie wasze pytania, ale dopiero jak dojdziemy do naszego domu- rzucił drugi mężczyzna.

Bill patrzył, jak brat przykłada do ucha komórkę. Na jego twarzy malowało się zniecierpliwienie.

-Kevin? Słuchaj, jest problem. Znowu nas zaatakowały. Uważaj, na ciebie przecież też polują. My idziemy... Hej, gdzie to jest?

Wykładowca był zdziwiony, ale podał dokładny adres.

-Nom, będziemy tam na ciebie czekać. Do zobaczenia.

-Kto to jest Kevin?- zapytał profesor.

-To nasz brat. Mamy tego samego ojca- wyjaśnił Bill.

-Wie o potworach?- zdziwił się Krzysztof.

-A nie powinien?- mruknął Tom.

-Każdy, kto o nich wie, jest ich celem.

-Nic z tego nie rozumiem- westchnął Czarny szczękając zębami.

-My też nie wiemy zbyt wiele. Zakładam, że byliście w tamtym dziwnym wymiarze skąd pochodzą te demony?

Cogerowie rzucili sobie porozumiewawcze spojrzenie, ale żaden z nich nie odpowiedział.

-A więc byliście- zaśmiał się Krzysztof.- To od razu widać. Żadna bliźniacza miłość nie jest na tyle silna, żeby wymusić na chłopakach w waszym wieku t e gesty, którymi nieustannie się obdarzacie.

-Co pan ma na myśli?- warknął blondyn.

-Mam na imię Krzysiek. Do Filipa też walcie po imieniu, będzie prościej bez tych grzeczności. A co do twojego pytania, to pogadamy o tym na miejscu.

Czarny westchnął cicho. Było mu tak potwornie zimno, że skupiał się  tylko na tym, aby iść przed siebie. Myślami już był w ciepłym łóżeczku albo przy jakimś kominku, gdzie będzie mógł się ogrzać i wysuszyć.

Może nareszcie się dowiemy, o co w tym wszystkim chodzi, pomyślał. Oni chyba coś wiedzą, a nawet jeśli jest to niewiele, fajnie będzie wymienić się informacjami. To oni jakoś przegonili te potwory. Może będą wiedzieli, jak je zatrzymać? Byłoby fajnie nareszcie się ich pozbyć.

Cała czwórka weszła do bloku, a potem do windy. Gdy wysiedli, przez brązowe drzwi weszli do małego mieszkania, w którym paliła się jedynie lampka. Profesor zapalił światło i Bill od razu zamknął oczy.

-Musisz się rozgrzać- powiedział Tom podchodząc do niego i rozcierając mu zziębnięte ramiona.

-Weź gorący prysznic, a ja poszukam dla ciebie jakichś ubrań- rzucił Filip.

Cogerowie weszli do małej łazienki. Tom oparł się o drzwi i przyglądał się Czarnemu. Ten w tym czasie drżącymi rękami powoli się rozbierał. Nie ma to jak spacer po mieście, zwłaszcza że było bardzo zimno, a on był cały mokry.

Nie mógł poradzić sobie z paskiem i guzikiem od spodni, więc starszy Coger westchnął i podszedł do niego.

-Czekaj, pomogę ci- powiedział.

Bill zamknął oczy. Cały się trząsł. Gdy już wreszcie uporał się z ubraniami, wskoczył pod prysznic i puścił ciepłą wodę.

-Cholera, jakie gorące!- krzyknął.

-Przynajmniej się rozgrzejesz- odezwał się blondyn.

Czarny tylko westchnął cicho. Stał pod strumieniem ciepłej wody z zamkniętymi oczami. Kątem oka zauważył, że otwierają się drzwi i Krzysiek podaje jego bliźniakowi ciuchy i ręcznik.

Odetchnął. Wytarł się dokładnie, a potem nałożył na siebie jakieś dresy. Były na niego za duże, ale lepsze to niż nic.

-Lepiej?- zapytał Tom.

Bill uśmiechnął się lekko i kiwnął głową.

-Myślisz, że możemy im ufać?- spoważniał.

-Nie wiem, ale warto wysłuchać tego, co mają do powiedzenia. I jestem ciekawy, jak profesorek wyjaśni to, że nas wkopał. Specjalnie nas wysłał na ten przeklęty basen. Wiedział, że tam będą.

Wyszli z łazienki i weszli do małego pokoju zawalonego różnymi książkami i zapisanymi kartkami. Nad biurkiem znajdowała się duża drewniana tablica, na której były przyczepione różne wycinki z gazet i zdjęcia. Cogerowie podeszli do niej i zdumieni przyglądali się jej zawartości. Wycinki przedstawiały artykuły o bliźniakach, którzy przeżyli razem jakiś tragiczny wypadek albo próbowali popełnić samobójstwo. Daty sięgały nawet drugiej wojny światowej, a gazety pochodziły z różnych krajów. Niektóre artykuły były napisane w języku niemieckim, inne w angielskim, a jeszcze inne w polskim.

-Nie sądziłem, że to aż taka wielka sprawa- powiedział zdumiony Tom.

-A jednak- odezwał się Krzysiek stawiając przede nimi kubki z gorącą czekoladą.

-Skąd to wszystko macie?- zapytał zaciekawiony Bill.- Ja przeryłem pół bibliotek i nic nie mogłem znaleźć.

-Na pewno natknąłeś się na artykuł, który zostawił Filip. Wiem, że o nas wiecie. Zastanawiacie się pewnie, dlaczego zwabiliśmy was na basen.

-Ee...

-Zaraz wam wszystko opowiemy- rzucił profesor wchodząc do pokoju.

Mężczyzna zgasił światło i zostawił tylko zapaloną lampkę. Bill i Tom rozsiedli się wygodnie na jednym łóżku i popijali gorącą czekoladę czekając na opowieść.

Szatyn był wściekły i nie wiedział, co ze sobą zrobić. Właściwie to nawet nie był pewny, co tak bardzo go zdenerwowało. Bójka z Tomem? Nie, chyba nie. Przecież po tym, jak Bill oberwał, złość mu przeszła

Niemożliwe, żebym ich polubił, pomyślał zły wchodząc do biblioteki.

Skinął głową bibliotekarce i ruszył między regały. Usiadł przy ścianie na samym końcu i chwycił za pierwszą lepszą książkę. Otworzył ją i próbował czytać, ale nie potrafił się na niej skupić.

Czy ja lubię Cogerów, zastanawiał się.

Wiedział, że jakimś cudem Bill odnalazł drogę do jego serca. Był totalną fajtłapą, ale to mu nie przeszkadzało. Gdy Czarnego poznało się lepiej, jego po prostu nie można było nie lubić. Był naprawdę fajny. To chyba najbardziej denerwowało szatyna: wyobrażał sobie tego chłopaka zupełnie inaczej. Odkąd się dowiedział, że ma braci, w głowie ułożył sobie ich wizerunek. Według niego byli zadufanymi w sobie bubkami, którzy patrzą na innych z góry i nie da się ich lubić. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Nawet Tom był inny. Kevin go nie lubił i ciągle mu dokuczał, często się kłócili i nie raz doszło do rękoczynów, ale prawdziwy Tom Coger był kimś zupełnie innym, niż Zakrzewski myślał. To było takie dobijające, kiedy zdał sobie z tego sprawę. I znienawidził bliźniaków jeszcze bardziej, bo wcale nie byli aż tacy źli, a on chciał prowadzić z nimi wojny i wyrządzać im krzywdę.

Kevin zdecydował, że Bill jest w porządku. Niepotrzebnie na niego krzyknął, ale przecież miał rację. Ten chłopak ciągle gadał jak jakaś baba, która po kilku latach spotkała stare koleżanki. Zupełnie nie przypominał tamtego Billa z liceum, który na zaczepki reagował milczeniem. Zakrzewski dopiero teraz zaczynał zdawać sobie sprawę, jak bardzo te dwa lata liceum skrzywdziły Czarnego. Całe szczęście, że potrafił się pozbierać. Gdyby nie Tom, chyba już nigdy by nie był sobą.

No, tak, Tom. Tego chłopaka Kevin zdecydowanie nie lubił. Nie podobało mu się w nim dosłownie wszystko. Chociażby jego głupia fryzura. Myśli, że jak zrobi sobie piętnaście warkoczyków na tej pustej łepetynie i przewiąże je bandaną to jest kimś? Phi! Niedoczekanie! W dodatku w ustach miał kolczyk. Szatyn żałował, że zawsze jak się bili jakoś nigdy w to miejsce nie trafił. Gdyby tylko mu się udało, rozwaliłby Cogerowi pół twarzy. No, i jeszcze te jego rysunki. Jak Bóg mógł dać taki talent temu kretynowi, tego Kevin naprawdę nie mógł zrozumieć. Jakby tego było mało, ubierał się tak samo jak on. I to już był cios poniżej pasa. W sumie to pomijając to wszystko i jego niezmierzoną głupotę, Toma dało się lubić. Miał przecież kolegów, prawda? Nie była to jednak osoba, która mogłaby zdobyć uznanie w oczach Kevina Zakrzewskiego. Koniec, kropka.

Gdy już sobie wszystko ustalił, odetchnął i wziął się za czytanie. Zdążył ledwie dojść do drugiego akapitu, kiedy ktoś mu przeszkodził. Zirytowany uniósł głowę i dostrzegł niską dziewczynę. Kojarzył ją z wykładów, była w tej samej grupie. Miała długie, kręcone ciemne włosy, które przeważnie wiązała w koński ogon. Była szczupła, ale zaokrąglona wszędzie tam, gdzie powinna. Oczy miała piwne, a usta pełne. Ubierała się w zwyczajne jeansy i raczej kolorowe bluzy.

-Hej!- odezwała się.

Kevin prychnął cicho.

-Czego chcesz?!- warknął.

-Spokojnie, nie gryzę- uśmiechnęła się lekko.

-Nie mogę tego samego powiedzieć o sobie!- burknął.

Rzucił jej spojrzenie, które przerażało nawet największych twardzieli, ale ona nic sobie z tego nie robiła. Wyciągnęła rękę w jego kierunku.

-Jestem Anita Mrozowska. A ty pewnie jesteś Kevin?

Szatyn spojrzał na nią naburmuszony. Nie podał jej ręki.

-Czego chcesz?- powtórzył pytanie.

-W sumie to niczego konkretnego. Chciałam ci tylko powiedzieć, że nie wszyscy są po ich stronie.

-Po ich stronie? O czym ty, kobieto, mówisz?!

Anita westchnęła.

-Chodzę razem z tobą na wykłady i...

-To nie upoważnia cię do tego, żeby mi przeszkadzać! Spływaj stąd!

-Daj mi dokończyć- zirytowała się dziewczyna.- Po prostu słyszałam jak cię zaczepiają i że ci grożą. To nie jest tak, że ty jesteś sam. Wiele osób z naszej grupy jest po twojej stronie.

-Nie potrzebuję sprzymierzeńców, sam dam sobie świetnie radę.

-Oj, przestań! Zachowujesz się jak bachor!

-Odczep się, co?! Nie dość, że przyłazisz tutaj i mi przeszkadzasz, to jeszcze masz czelność mnie obrażać! Za kogo ty się uważasz?!

-Po prostu chcę ci pomóc.

-Nie potrzebuję twojej pomocy.

-Czemu jesteś taki wredny? Nic ci nie zrobiłam.

-Wystarczy, że istniejesz! Możesz już sobie stąd iść?! Chcę zostać sam!

-To biblioteka, każdy ma prawo tutaj przebywać!- warknęła Anita.

Kevin zacisnął zęby. Był wściekły. Co ta rozpieszczona dziewczynka sobie myśli?! Cholera by wzięła wszystkie te bogate bubki!

Już miał zamiar jakoś ją wyzwać, kiedy nagle zadzwonił jego telefon. Wygrzebał go z kieszeni i nie patrząc na wyświetlacz, odebrał.

-Czego?

-Kevin?

-A kogo się spodziewałeś? Po co dzwonisz?

-Słuchaj, jest problem. Znowu nas zaatakowały. Uważaj, na ciebie przecież też polują. My idziemy...

Szatyn zmarszczył czoło. Nie znał tej ulicy.

-Zaraz przyjdę. Będziecie tam?

-Nom, będziemy tam na ciebie czekać. Do zobaczenia.

Zakrzewski schował telefon do kieszeni.

-Ważny telefon?- zapytała Anita.

-Czy możesz się wreszcie zamknąć? Na każde słowo masz dziesięć innych! Jesteś gorsza niż Billy!- mruknął wstając.

-Billy? -zdziwiła się.

Kevin tylko prychnął cicho odkładając książkę na półkę. Innym razem ją wypożyczy.

-Masz na myśli Billa Cogera?- zapytała.

-Skąd wiesz, jak się nazywa?- spytał patrząc jej prosto w oczy.

Coś w jego wzroku musiało ją przestraszyć, bo cofnęła się krok w tył.

-Masz bransoletkę z tym imieniem i nazwiskiem.

Zakrzewski zaklął cicho.

-Gdzie jest ulica Piłsudskiego?

Anita zdziwiona zmianą tematu wyjaśniła Zakrzewskiemu, jak tam dojść. Kevin bez słowa odwrócił się do dziewczyny plecami i szybkim krokiem ruszył w kierunku wyjścia.

Na ulicach było dużo ludzi, więc miał nadzieję, że potwory go nie zaatakują. Do celu miał blisko, marsz zajął mu jakiś kwadrans. Kolejne pięć minut szukał odpowiedniego bloku. Potem już poszło z górki.

Trochę się zdziwił, że bliźniacy kazali mu przyjść w takie miejsce, ale wzruszył tylko ramionami i zadzwonił. Otworzył mu jakiś czarnowłosy mężczyzna.

-Kevin?- spytał unosząc jedną brew i uważnie go oglądając.

-Coś się panu nie podoba?- zapytał szatyn splatając ramiona na piersi.

Mężczyzna tylko zaśmiał się i wpuścił go do domu. Zakrzewski nie rozglądając się zbytnio wszedł do pokoiku, gdzie światło dawała jedynie mała lampka nocna. Na biurku siedział mężczyzna identyczny jak ten, który otworzył mu drzwi. Cogerowie siedzieli rozwaleni na łóżku i pili coś z białych kubków. Wyglądali jak myszy, które znalazły się w serowym niebie.

-Miałeś jakieś kłopoty?- spytał Czarny.

-Żadnych- rzucił wzruszając ramionami i siadając obok Billa.

Zabrał mu kubek i napił się. Z przyjemnością stwierdził, że to gorąca czekolada.

-Hmm, dobre- powiedział oddając bratu kubek.- Możecie mi teraz wyjaśnić, o co tutaj znowu chodzi?

-Sami jeszcze nic nie wiemy, czekaliśmy na ciebie- powiedział Tom zlizując czekoladę z ust.

-Dobrze. Chłopcy znają mnie z uczelni, ale ty nie. Nazywam się Filip Zamroziewicz, a to mój brat bliźniak, Krzysiek- zaczął profesor.

-Ci bliźniacy z artykułu?- spytał szatyn marszcząc brwi.

-Tak- rzucił Krzysiek z uśmiechem.

-Jeżeli czytaliście artykuł, to znacie naszą historię.

-Pobieżnie. Możecie mi powiedzieć, dlaczego nasłaliście na nas te potwory?- wtrącił Tom.

-Nie nasłaliśmy ich na was. One przyszły tutaj po was i nie spoczną, dopóki nie uda im się was zabić- powiedział Krzysiek.

-Skąd wiedzieliście, że będą na basenie? Specjalnie nas tam wysłaliście?- spytał Bill.

-Nie. Kiedy zobaczyłem twoją szyję, nabrałem podejrzeń, ale nie mogłem się ciebie o nic zapytać wprost. Sposób, w jaki się do siebie odnosiliście tylko upewnił mnie w moich przypuszczeniach. Chciałem zadać wam kilka pytań, ale odmówiliście. Nie byłem pewny, czy odwiedziliście tamten wymiar, więc musiałem znaleźć sposób, żeby samemu się o tym przekonać. Przypuszczałem, że potwory tutaj za wami przyszły i że chcą wam coś zrobić, więc wymyśliłem ten fortel z basenem. Gdy jesteście gdzieś sami, potwory was atakują- rzekł Filip.

-Aha. Chyba rozumiem- Czarny pokręcił głową.

-Chyba nie bardzo- rzucił Tom zezując na bliźniaka.

Co za świry, pomyślał Kevin kręcąc głową.

-Wiecie, dlaczego przylazły tutaj za nami?- zapytał blondyn.

-Nie. W ogóle nie wiedzieliśmy, że to możliwe, dopóki się nie pojawiły. Gdy byliście w tamtym wymiarze musiało wam się przydarzyć coś niezwykłego...- zaczął Filip, ale Czarny mu przerwał.

-Bardziej niezwykłego niż to, że po uderzeniu pioruna znaleźliśmy się w Innym Świecie i atakowały nas potwory?

Bill miał tak głupią minę, że aż Tom parsknął śmiechem.

-Chłopcy, potraktujcie to poważnie. Widzę, że nie bardzo macie do nas zaufanie. Całe szczęście, że macie chociaż odrobinę oleju w głowie. Przeczytaliście pewnie w artykule, że miałem raka. W dniu, w którym postawiono diagnozę podsłuchałem rozmowę lekarza i rodziców i dowiedziałem się, że zostały mi tylko dwa miesiące życia. Było za późno na chemię i na jakiekolwiek inne leczenie. Krzysiek przyszedł do mnie do szpitala. Znalazł mnie rozhisteryzowanego w łazience. Nie potrafiłem się z tym pogodzić- powiedział profesor.

Krzysiek przeczesał włosy dłonią i kontynuował opowieść brata.

-Prawie godzinę musiałem go pytać, co się stało. Kiedy mi powiedział, byłem z szoku. Był to akurat okres, w którym ciągle się kłóciliśmy i nie potrafiliśmy się dogadać. Mimo wszystko nie wyobrażałem sobie życia bez bliźniaka, bo nawet jeśli nie było między nami najlepiej, to Filip zawsze był obok. Możecie sobie więc wyobrazić moje przerażenie, gdy okazało się, że już niedługo go stracę. Wiedziałem, że to dla mnie zbyt wiele. W sumie to nawet nie rozmawialiśmy o samobójstwie. Po prostu spojrzeliśmy sobie w oczy i wszystko stało się jasne.

-Krzysiek pomógł mi wymknąć się ze szpitala. Naprzeciwko placówki znajdował się bardzo duży blok mieszkaniowy. Weszliśmy na samą górę i stanęliśmy na jego skraju. Spędziliśmy tam trochę czasu, nie skoczyliśmy od razu. W końcu kiedy to się stało, obudziliśmy się na polanie w lesie. Byliście tam, więc wiecie, że na początku było ciężko. Całe ciało miałem obolałe i w ogóle szybko męczył mi się wzrok. Obaj byliśmy w ciężkim szoku.

-My też zaczęliśmy od polany- wtrącił Tom.

-Pewnie obraliśmy tą samą trasą. Obaj byliśmy wściekli, bo nie dość, że było nam zimno, to jeszcze nie było co jeść- zaśmiał się Filip.

-Ani słowa! Rzygałem jak kot po tamtym żarciu. Mówiłem „Tom, rzygnę”, ale blondas oczywiście wyjechał mi z tekstem „Billy, proszę!”. No, to co miałem zrobić?!- odezwał się Czarny dziwnym głosem.

-Chciałem dobrze!- westchnął Tom nadymając śmiesznie policzki.

-Zamknijcie się, dobra?!- warknął Kevin.

Krzysiek nagrodził Zakrzewskiego uśmiechem i podjął wątek.

-Nie będziemy w szczegółach wam wszystkiego opowiadać, bo to bez sensu. W każdym bądź razie również natknęliśmy się na te czarne potwory. One... Cóż, spotkaliśmy pewne bliźniaczki. Sarę i Sam. Chcieliśmy, żeby szły z nami, ale jeszcze tego samego dnia, w którym je spotkaliśmy, potwory zabiły je na naszych oczach. Rozszarpały je na strzępy. Byłem osrany, kiedy zaczęły zbliżać się do nas, ale nic nam nie zrobiły. Po prostu odleciały.

Tom i Bill rzucili sobie porozumiewawcze spojrzenie.

-A potem spotkaliśmy anioły- westchnął Filip.

-Anioły?!-wykrzyknęli Kevin, Tom i Bill.

-No, w sumie to były podobne do wilków, ale to tak naprawdę anioły- rzucił Krzysiek patrząc na chłopaków z głupią miną.

-Skąd wiecie?- zapytał podejrzliwie Kevin.

-Spytaliśmy i nam powiedziały- wyjaśnił profesor.

-Zaprowadziły was do tej śmiesznej komnaty i zdaliście testy?- spytał Tom.

-Dokładnie- rzucili Zamroziewicze.

-Wszystko jasne, ale o co chodzi z tymi potworami? Dlaczego nas atakują?- zapytał Czarny.

Kevin zabrał mu do połowy opróżniony kubek i napił się czekolady. Była słodka i taka pyszna, że aż westchnął.

-W jakich okolicznościach je spotkaliście?- zapytał Krzysiek.

-Spadliśmy w przepaść i przetrąciliśmy jednego. Na dole spotkaliśmy innych bliźniaków. Mówili, że ze stworka tylko pióra się posypały. Pokłóciliśmy się z nimi i odłączyliśmy od grupy, a następnego dnia jeden demon łaził po jaskiniach i czegoś szukał. Udało mu się nas wytropić i porwał Billa- powiedział Tom.

-Demon zabrał mnie na górę i omal nie zabił. Wyglądał, jakby na coś czekał. Zasnąłem, a gdy się obudziłem, było również kilka innych. Dwa odleciały, a dwa pozostałe zaczęły ze sobą walczyć. Potem ten, który wygrał, znowu spuścił mi solidne lanie- kontynuował Czarny.

-Kiedy go zabrał, próbowałem szukać pomocy u tamtych, ale to była banda tchórzy. Zaczepiło mnie kilka potworów i zabrały mnie do Billa. Znalazłem go nieprzytomnego, żadnego potwora już przy nim nie było. Omal mi się nie przekręcił.

-Z tego co mówicie wynika, że są dobre i złe. Dlaczego jednak chcą was zabić teraz, kiedy już przez to wszystko przeszliście?- zapytał Kevin marszcząc brwi.

-Zbierzmy najpierw wszystkie informacje. Tamci bliźniacy mówili, że już kilku z nich potwory zabiły. Nas jednak nie ruszały, tylko ten jeden. Poza tym bestie coś wspominały, że tamci bliźniacy nie zdali testu- zaczął główkować Bill.

-Może tamte bliźniaczki, te, które spotkał psorek, też nie zdały testu? Załóżmy, że te potwory, które zabiły dziewczyny, były dobre- odezwał się Tom.

-Dobre?- zdziwił się Krzysiek.

-Brzydzę się teoriami, ale te demony nie były tam przypadkowo. Miały jakieś zadanie. No, powiedzmy, zlecone od Boga.

-To już trochę naciągane- wtrącił Kevin.

-Niekoniecznie. Ten świat został stworzony tylko dla bliźniaków, tak powiedziały bestie. Jeżeli pozostali nie zdali testu i ukrywali się przed potworami, to może...

-Chcesz powiedzieć, że demony miały zabijać tych, którym się nie powiodło?- spytał zaciekawiony Krzysiek.- Ciekawa teoria.

-Można brnąć dalej. Powiedzmy, że z tamtego świata były dwa wyjścia: albo powrót do swojego ziemskiego życia, albo niebo czy tam piekło. Cholera ich wie. Załóżmy, że jeśli zginęło się w Innym Świecie trafiało się do nieba czy gdzieś tam, a jak przeszło się testy- wracało się do życia. Osoby, które trafiały do Innego Świata nie miały pojęcia, o co chodzi. Nie mogły więc wiedzieć, czy zdały test.

Tom mówił z takim przekonaniem, że nawet Zakrzewski zaczynał się zastanawiać nad jego teorią. W sumie, to co mówił, nie było całkiem pozbawione sensu, jednak on sam nadal nie mógł w to wszystko uwierzyć.

-Wszystko ok, ale w takim razie dlaczego te potwory was atakują?- spytał Filip marszcząc brwi.

-To, moim zdaniem, są te złe. Dobre nas nie ruszały, bo nasz test wciąż trwał. Coś się jednak popsuło, bo niektóre zaczęły atakować każdego intruza. Dlatego porwały Billa, no i pojawiły się teraz. Tamte dobre chciały nam pomóc. Jeden z nich walczył z tym złym i tą walkę musiał widzieć Bill. Kilka innych pomogło mi dostać się na górę. To tylko moja teoria, mogę się mylić.

-Nadal nie wiadomo, dlaczego one chcą was zabić- rzucił Kevin.

-Ciebie też- mruknął Czarny.

Zakrzewski prychnął cicho.

-Cóż, nie mam pojęcia. Tak czy siak, musimy umieć się bronić. Nie możemy wiecznie uciekać- powiedział Tom poważniejąc.- Możecie mi teraz wyjaśnić, jak udało wam się je przepędzić? To było niesamowite. Zajaśniało jakieś światło, a potem one po prostu zniknęły!

-Nie wiem, czy wam się to uda. Widzicie, kiedy mieliśmy po czternaście lat kupiliśmy sobie na urodziny bransoletki, do których przyczepione były połówki łzy.

-Pewnie do siebie pasują, prawda?- spytał Bill z lekkim uśmiechem.

-Tak. Pomagały nam w tamtym wymiarze i kiedy się je połączy, zabijają demony. Potwory muszą być jednak bardzo blisko, inaczej to nie zadziała.

-Czy jak tam byliście, odczuwaliście ból brata?- zapytał blondyn.

-Tak, czemu pytasz?- zdziwił się Krzysiek.

-Ci, których spotkaliśmy, nie mieli o tym pojęcia. Może tu chodzi o te połówki? Ja z Billem mamy naszyjniki z yin-yang, wy bransoletki... To by się zgadzało.

-To naciągane- wtrącił Kevin.

-Dla ciebie wszystko jest naciągane, chłopcze!- westchnął Filip.- Ale masz rację, to tylko teorie. Możemy się mylić. Wracając jednak do tego, jak załatwić potwory. Wystarczy, że przysuniecie do siebie łańcuszki i wasze yin i yang się połączą. Wtedy potwory po prostu znikną.

-Ekstra! Możemy teraz spróbować?- zapytał Tom.

-To działa tylko wtedy, kiedy pojawiają się potwory. My odkryliśmy to już w innym wymiarze.

-Spotkaliście chmury w tunelach?

-Jakie chmury?- zdziwił się Kevin patrząc na Billa.

-Tak. To właśnie wtedy to odkryliśmy- odpowiedział Krzysiek.

-Dały wam spokój?

-Tak.

-Nasze łańcuszki świeciły jak latarki, ale chmury ciągle nas atakowały.

-Może dlatego, że połówki nie były złączone...

-Może- rzucił blondyn wzruszając ramionami.

-Ciekawe, ile tych potworów tutaj przylazło- westchnął Zakrzewski.

-Wolę nie wiedzieć!- mruknął Czarny mimowolnie drżąc.

-Może lepiej spadajmy na chatę? Jutro przecież mamy zajęcia. Muszę się porządnie wyspać- powiedział Tom ziewając.

-W porządku. W razie jakichś pytań, przyjdźcie do mnie. Może uda mi się wam pomóc- rzekł Filip.

-Spoko.

W drodze do domu między chłopcami trwała zażarta dyskusja o tym wszystkim, co się stało. Zanim dotarli do celu, pokłócili się i nie rozmawiali ze sobą. Gdy już każdy wziął prysznic, przełamali pierwsze lody, a gdy leżeli w łóżkach, znowu zaczęli się do siebie odzywać, tym razem już spokojniej. Wyzywali się przy tym od idiotów i kretynów, głównie Tom i Kevin, ale Bill też nie oszczędzał braci. W pewnym momencie dyskusja utknęła w martwym punkcie. Po krótkiej ciszy Tom zaczął narzekać, że musi wstać na wykłady. Potem do narzekań dołączyli Czarny i Kevin i tak zleciały kolejne minuty. Było już bardzo późno, kiedy wreszcie zasnęli.