7.Granice

Sebastian

- Co lubisz jeść?

- Spaghetti.

- Spaghetti się nie je na święta.

- Pytałeś co lubię jeść, a nie co lubię jeść na święta.

Wywróciłem oczami.

Staliśmy w markecie i zastanawiałem się, co zrobić na świąteczną kolację. Wziąłem ze sobą dzieciaka, bo nie miałem pojęcia, co on lubi jeść, więc chciałem, żeby mi pomógł w wyborze. Jak na razie niezbyt mi pomagał.

Wciąż nie czuł się najlepiej. Kaszlał, kichał, trochę gorączkował i snuł się jak cień, ale było już zdecydowanie lepiej niż na początku. Nawet nie chciałem sobie wyobrażać, co by się stało, gdybym mu tego nie zaproponował. Prawdopodobnie skończyłby marnie.

- Jeśli masz na coś ochotę, nie krępuj się i bierz – powiedziałem, widząc jak się rozgląda na boki.

Spojrzał na mnie i pokręcił lekko głową.

- Nie jestem zbyt wybredny.

- Tak? – spytałem powątpiewająco.

- No, może trochę. Ale tylko troszeczkę.

- Serio, bierz. Oczywiście, w granicach rozsądku.

Skinął głową, ale praktycznie przez całą eskapadę nie wziął nic. Dopiero kiedy przeszliśmy przez dział ze słodyczami, z niepewną miną sięgnął po czekoladę z orzechami. Włożył ją do koszyka i od razu spojrzał gdzieś w bok, jakby bał się, że każę mu to odłożyć.

Chciało mi się śmiać. Zdecydowałem jednak, że to dobrze, że chłopak tak postępuje. Wzięcie go do domu oznacza utrzymywanie go, a skoro chciał, żebym jak najmniej to odczuł, to jeszcze lepiej. Widziałem, że w chwilach, kiedy nie spał, robił zdjęcia co kosztowniejszym rzeczom i wrzucał je do laptopa. Byłem niemal na sto procent pewny, że chce to sprzedać przez Internet. Miałem nadzieję, że mu się to uda, w końcu nie pracował, a ja nie miałem zamiaru dawać mu kieszonkowego, a przynajmniej nie więcej niż około dychy na tydzień.

Kto by pomyślał, że dzieciaki są takie drogie w utrzymaniu?

Sięgnąłem na półkę i wziąłem jeszcze dwie takie same czekolady. Spojrzał na moją sylwetką podejrzliwie. Westchnąłem.

- To dla ciebie. Następne zakupy dopiero za tydzień.

- Ok.

- Hmm… Chyba już wszystko. Zapomniałem o czymś?

Robin pokręcił głową w zastanowieniu.

- Nie, chyba nie.

- Jesteś pewien, że dasz radę sobie ze zrobieniem pierogów i reszty?

- Jasne. Tak się składa, że gotuję zdecydowanie lepiej niż moja mama.

Parsknąłem tylko. Chyba każdy na tym świecie gotował lepiej niż jego matka. To była chodząca katastrofa, aż cud, że się sieroctwo nie zabiło gdzieś na prostej drodze.

Zapłaciłem za zakupy, wpakowaliśmy torby do samochodu i pojechaliśmy do domu. Czułem się trochę niezręcznie z tym, że spędzę święta z tym gówniarzem. Chociaż starał się schodzić mi z drogi, nadal irytujące było to, że był synem Xaviera, w dodatku był do niego cholernie podobny. Właściwie to już nie był, bo jego stary zginął, ale mimo wszystko wciąż miałem gdzieś w podświadomości, że ma na nazwisko Linn. Na szczęście nie był aż tak zły jak początkowo myślałem.

Robin

W Wigilię wręcz zamieszkałem w kuchni. Sebastian chyba niezbyt radził sobie na tym polu (chociaż naleśniki i jajecznica w jego wykonaniu były wyborne), więc obowiązek przygotowanie kolacji spadł na mnie. Miałem nadzieję, że będzie mu smakować.

Przygotowałem dwa rodzaje pierogów, krokiety, uszka, rybę i ugotowałem trochę barszczu. (Piszę, jak jest w Polsce, bo nie chce mi się zgłębiać tajników świąt w Niemczech – dop.aut.) Ten posiłek miał być symboliczny, więc nie robiłem nic więcej. Mimo wszystko z jakiegoś powodu moje serce biło szybko na samą myśl jedzenia posiłku z chemikiem. Może to głupie, ale nie byłem aż takim ignorantem, żeby nie dostrzegać jego urody. Miłość do Phila nie zaćmiła mi umysłu na tyle, żeby nie ujrzeć tego buzującego testosteronu i ciała wręcz ociekającego seksapilem. Miałem wrażenie, że jeszcze trochę i zacznę się ślinić na jego widok.

Znaczy, no… Zdarzyło mi się.

Był już wieczór wigilijny. Sebastian przygotował stół w salonie, poustawiał talerze, sztućce i w ogóle. Poszedł do kąpać, ale chyba czegoś zapomniał, bo wyszedł z łazienki z samym ręcznikiem owiniętym na biodrach. Cały ociekał wodą i wyglądał… No, bombastycznie.

Był szeroki w barkach i przyjemnie umięśniony, bez żadnej przesady. Skórę miał jasną, brzuch płaski, a klatkę nie porośniętą włoskami (co, jak się okazało, bardzo mi się podobało). Nogi też miał lekko umięśnione, zupełnie jak jakiś biegacz. Mokre włosy opadały mu na kark i no… No, po prostu mega ciacho.

Nie, żebym nagle odkochał się w Philu. Po prostu jako zdeklarowany gej nie mogłem nie dostrzegać tego – słowo ogier samo nasunęło mi się na myśl, ale świadomie je zignorowałem – faceta i jego seksownego ciała.

Gdy zdałem sobie sprawę, o czym myślę, moją twarz oblało gorąco.

Głowa sama mi się odwróciła w stronę wejścia do kuchni, gdzie zobaczyłem, jak Sebastian ponownie wchodzi do łazienki.

- O czym ty myślisz, głąbie? – pokręciłem głową i wróciłem do pracy.

Gdy chemik wyszedł z łazienki, przyszedł do kuchni.

- Możesz iść się kąpać, resztą sam się zajmę – rzucił w progu. – Pachnie super – dodał z lekkim zdziwieniem w głosie.

- Mam nadzieję, że równie dobrze będzie smakować.

Odwiesiłem ścierkę i przeciągnąłem się. Gdy przechodziłem obok blondyna, nasze ramiona lekko otarły się o siebie. Przeszedł mnie dziwny dreszcz, ale starałem się nie dać po sobie niczego poznać. Szybko wziąłem potrzebne rzeczy i zatrzasnąłem się w łazience. Miałem ochotę zrobić sobie dobrze i to mnie przerażało, no ale hej! Jestem nastolatkiem, nie? W dodatku gejem, który nigdy nie miał okazji zbliżyć się z innym chłopakiem, a teraz tuż pod moim nosem spaceruje sobie przystojny, niemal nagi mężczyzna. Też byście się podniecili, gdyby to was spotkało.

Stałem pod strumieniem gorącej wody i tylko coraz bardziej się nakręcałem. Moja ręka jakby bez udziału woli podążyła do krocza i zaczęła je rytmicznie ściskać. To było takie cholernie przyjemne. Wystarczyła chwila, bym był zupełnie twardy. Szybkimi i wprawnymi ruchami doprowadziłem się na szczyt, starając się zbytnio nie hałasować. Gdy było już po wszystkim, oparłem się na chwilę o ścianę, a potem pospiesznie umyłem, wytarłem i ubrałem. Ręcznikiem zmierzwiłem sobie włosy i uczesałem je jako tako, żeby grzywka mi się nie zawinęła do tyłu. Wyglądam wtedy strasznie, wierzcie mi.

Gdy wyszedłem, wszystko było już na ładnie przyszykowanym stole. Sebastian stawiał ostatnią miskę. Był ubrany w zwykłe, może trochę nowsze rzeczy, tak samo jak ja.

- Siadaj, już jest późno – powiedział.

Wykonałem jego polecenie. Czułem się na maksa niezręcznie, ale nie chciałem dać mu tego po sobie poznać.

- Smacznego – odezwał się, po czym zabrał się za jedzenie.

W pierwszej chwili gapiłem się na niego, czekając na reakcję na jedzenie. Kiedy nie skrzywił się ani nie wypluł niczego na talerz, nałożyłem sobie kilka pierogów i również zacząłem jeść. Światła były pogaszone, paliła się tylko jedna, raczej mała lampka, tworząc dość intymną atmosferę.

- Nawzajem – odpowiedziałem, zajadając się pierogami.

- Naprawdę dobrze gotujesz – powiedział. – Będzie z ciebie dobry mąż.

Prychnąłem.

- Dobrze, że nie żona.

Uniósł lekko brwi, po czym uśmiechnął się kpiąco.

- Żona?

- No… - przeciągnąłem trochę ten krótki wyraz i popatrzyłem na niego z lekkim politowaniem. – Ciągle za karę musiałem myć okna, zamiatać, ścierać kurze i robić porządki. Zarobiłem etat sprzątaczki i w dodatku musiałem to robić charytatywnie. To okropne.

- Nie było tak źle. Zawsze mogłeś robić to codziennie po lekcjach.

Zadrżałem.

- Lepiej nie.

- Hm, masz rację. Od teraz za karę będziesz dostawał więcej zadań domowych, rzadziej jakieś prace w klasie.

- Jakie to miłe z twojej strony – mruknąłem z sarkazmem.

Sebastian pokręcił głową.

- Jesteś strasznie wyszczekany.

- Nieprawda.

- Prawda. Na wszystko masz odpowiedź.

- Wcale nie… Już szybciej Phil taki jest. On uwielbia pyskować.

- Zauważyłem. Akurat pod tym względem dobrze się dobraliście.

Westchnąłem cicho.

- To już bez znaczenia. Phil znalazł sobie dziewczynę i przyjaciel nie jest dla niego zbyt ważny.

- Też sobie kogoś znajdź – chemik wzruszył ramionami, jakby to było takie oczywiste.

Zawahałem się. Powiedzieć, czy nie powiedzieć? Z jednej strony bałem się jego reakcji i w ogóle, ale z drugiej chciałem go poznać. Wiedziałem, że ukrywanie się jest bez sensu, ale co zrobię, jeśli każe mi się wynosić?

Zdecydowałem się na półprawdę.

- Jakoś nie ciągnie mnie do dziewczyn.

Sebastian uniósł jedną brew.

- Nastolatek, który nie ma ochoty zajrzeć dziewczynie pod spódnicę?

- To już robiłem – przyznałem z niejakim zażenowaniem. – Ale nie było w tym nic ciekawego. Ot, zwykła dupa i tyle.

Chemik parsknął.

- A ty? – spytałem z ciekawością. – Nie chcę być wścibski, ale czemu nie znalazłeś sobie żony? Tak właściwie to ile ty masz lat?

- Jesteś wścibski.

- Vice versa.

- Hm. Jeśli chodzi o związek, chyba nie jestem do tego stworzony. Tak się składa, że nie cierpię bachorów. Obcowanie z nimi to jak cofanie się w rozwoju, dlatego bachorom mówię kategorycznie nie. Pewnie gdybym miał żonę, to ona chciałaby mieć dzieci i zaczęłyby się problemy. A poza tym, mnie też nigdy specjalnie dziewczyny nie interesowały.

W jego oczach zobaczyłem wyraźne wyzwanie. Sprawdzał mnie. Nie był pewien, czy właściwie odczytał moje słowa i chciał się upewnić, co właściwie mu powiedziałem, ale ja nie miałem zamiaru się w niczym deklarować.

- A wiek?

- Mam dwadzieścia dziewięć lat.

- Dwadzieścia dziewięć? Jesteś siedem lat młodszy od mojego ojca, jak mogliście znać się ze szkoły?

- Gimnazjum i szkoła średnia były połączone, a poza tym uczyłem się trzy lata krócej. Gdy puścili mnie do przedszkola, umiałem już czytać, pisać i wykonywać wszystkie możliwe działania w obrębie stu. Na początku przerzucili mnie do pierwszej klasy, ale się nudziłem. Potem do drugiej, aż w końcu w ciągu zaledwie miesiąca dotarłem do trzeciej.

- Wow, nieźle. Kto cię nauczył tego wszystkiego przed szkołą?

- Starszy kolega nauczył mnie podstaw, a z resztą sam sobie poradziłem. Byłem dość bystrym dzieckiem.

- No, na pewno.

Sebastian uśmiechnął się, kończąc jeść.

- Lubisz wino?

- Czy to podchwytliwe pytanie?

- Nie.

- To lubię.

- Mam całkiem dobry rocznik. Raczej nie przepadam za winami, ale to jedno jest naprawdę dobre.

Przyglądałem mu się, jak wstaje i idzie do kuchni. Wrócił po krótkiej chwili z dwoma lampkami i butelką wina. Nie byłem jakimś tam znawcą, ale wyglądało na drogie.

- To… za co pijemy? – spytałem, obserwując jak nalewa krwistoczerwone wino do dwóch lampek. Podał mi jedną.

- Za lepszą przyszłość?

- I spełnienie marzeń.

- Ok – wzruszył ramionami. Stuknęliśmy się lampkami i napiliśmy. Wino było naprawdę dobre, nigdy jeszcze takiego nie piłem.

- Zaprawiony w piciu, jak widzę – mruknął, gdy wziąłem spory łyk trunku.

Uśmiechnąłem się lekko.

- Cóż… Zdarzało się, że kiedy moi rodzice wyjeżdżali i czułem się trochę samotny… Przyjeżdżał do mnie Phil z zapasami w plecaku… I zdarzało nam się upijać. Zawsze starałem się wypić tak dużo, jak mogę, bo Phil ma dość słaby żołądek i często lubił mi w dość obrazowy sposób pokazywać zawartość jego swojego.

- Bez opisów przyrody, proszę.

- Ok, tylko mówię jak było.

Chemik nic nie powiedział, sącząc powoli wino. Gdy opróżniliśmy lampkę po raz pierwszy, przenieśliśmy się na kanapę i włączyliśmy sobie jakiś film. Podwinąłem pod siebie nogi na kanapie i patrzyłem bezmyślnie w telewizor. To chyba był szczyt przewrotności losu – siedziałem na kanapie w domu swojego nauczyciela i piłem sobie z nim wino. W dodatku w święta.

Życie lubi sobie żartować z ludzi.

Sebastian

Przyglądałem się z niejakim zdziwieniem jak dzieciak opróżnia swoją lampkę, nie krzywiąc się ani nie wyglądając na pijanego. Musiało mu zasmakować. Nie wiem, co dzieje się z dzisiejszą młodzieżą. Zdecydowanie za bardzo lubią moczyć mordy w alkoholu.

Zastanawiały mnie również słowa, które padły podczas kolacji. Czy to możliwe, że chłopak jest gejem? Szczerze powiedziawszy, nie wyglądał, ale w dzisiejszych czasach jasne już było, że gej nie oznacza wymalowanego faceta w spódniczce albo w butach na obcasach. Większości homoseksualistów nie da się wyodrębnić wśród mężczyzn hetero, bo w niczym nie odstają. Są po prostu wszędzie, tak jak wszędzie jest powietrze. Możliwe więc, że dzieciak jest zainteresowany innymi facetami. W szkole trzymał się tylko z tym okropnym Philem Brownem. Nigdy też nie słyszałem, żeby ktoś go jakoś przezywał albo docinał mu z powodu odmiennej orientacji. Ciężko mi było go wyczuć. Gdyby jednak był gejem… Cóż, to mogłoby być ciekawe.

Dopiero po opróżnieniu całej butelki zauważyłem, że już go trochę ścięło. Jego oczy były szkliste i uśmiechał się trochę głupkowato, jakby z rozmarzeniem. Całe szczęście, że nie wpadł w jakąś cholerną depresję po śmierci rodziców. Widać nie byli dla niego tak dobrzy jak powinni być. Wiedziałem, że Xavier nie nadaje się na ojca, a Margareth to chodzące nieszczęście. Z pewnością nie potrafiła zająć się dzieckiem, a tym bardziej sprzeciwić w czymś Xavierowi. Nic więc dziwnego, że poza stratą mieszkania Robin niczym się nie martwił.

Rozmyślałem dłuższą chwilę, a kiedy znowu na niego spojrzałem, uniosłem jedynie jedną brew.

Zasnął. Nawet nie poczułem, kiedy jego głowa spłynęła na moje ramię. Pustą lampkę wciąż trzymał w ręce, chociaż tylko cudem nie spadła na podłogę. Zabrałem ją od niego i odstawiłem obydwie na stolik przed kanapą.

- Robin, żadnego spania – mruknąłem do dzieciaka.

- Mhmhm…

Westchnąłem.

W sumie, co mi szkodzi…

Objąłem go jedną ręką w pasie, a drugą włożyłem mu pod kolana. Jego ręce przez sen objęły mnie za kark. Wtulił głowę w moją szyją. Bez większego problemu uniosłem go do góry i zaniosłem do pokoju. Po drodze Robin – wciąż przez sen, jak mniemam – polizał moją szyję. Pewnie chciał tylko zwilżyć usta, ale i tak zrobiło mi się gorąco.

W sumie dzieciak był bardzo atrakcyjny. Nie sądzę jednak, żeby miał jakiekolwiek doświadczenie w obcowaniu z innym facetem, a ja nie miałem zamiaru bawić się w nauczyciela. Wystarczyło mi stado bachorów w szkole.

Nie potrzebowałem dodatkowego na indywidualnym.