24.Rodzinny dom

- ZAPOMNIJ!

Bill patrzył na bliźniaka, jakby ten był totalnym idiotą. Był poniedziałek, siódma rano, za chwilę mieli jechać do szkoły. JECHAĆ. Niby taka prosta czynność, a była przyczyną wojny, którą bracia prowadzili ze sobą już całe dwa dni.

- Wolę się tam zaczołgać niż jechać akurat z nim! – warknął Bill.

- Posrało cię zupełnie! – burzył się Dredziarz. – Załatwił Carlosowi płatny urlop u Gordona i obiecał, że będzie nas woził i odbierał ze szkoły tak o! – Tom pstryknął palcami. – Gordon zgodził się na to tylko dlatego, że obiecaliśmy być grzeczni! Poza tym uczepiłeś się go, jakby ci matkę gazetą zabił – bronił Andreasa.

- Z tego akurat bym się cieszył – warknął Bill.

- Mam cię powoli dość! Odszedłeś z zespołu, ciągle wybrzydzasz i wydziwiasz.

- No, i co?

- No, to właśnie!

- Tom, zakręć się w koło i jebnij się w czoło. Nigdzie z nim nie jadę. Idę na pieszo, najwyżej się trochę spóźnię.

Tom spojrzał na bliźniaka z iście naburmuszoną miną.

- Tak? To w takim razie jak coś mi zrobi? Nie chcesz mnie pilnować, żeby mnie nigdzie nie wywiózł i mi czegoś nie zrobił?

- Mam to gdzieś! Niech cię nawet ćwiartuje w krzakach! Jak jesteś taki głupi, żeby się z nim zadawać, sam się martw o swoje dupsko. Ja nie mam zamiaru.

- Bill… - jęknął Dredziarz.

- Powodzenia! Miłego rżnięcia!

Czarny zniknął, a Tom tupnął nogą jak małe dziecko, którego zachcianka nie została spełniona. Zirytowany wyszedł z domu, widząc, że Andreas już czeka przy samochodzie.

Bill wyszedł z domu i specjalnie poszedł w zupełnie inną stronę niż jego wróg. Wcisnął ręce w kieszenie i zirytowany poszedł na autobus. Chciało mu się śmiać. Wbrew temu, jak się wychowywał, przez ostatni rok przyzwyczaił się do tego, że jest wożony limuzyną i szofer jest na każde jego skinienie. A teraz będzie musiał dojeżdżać do szkoły pieprzonym autobusem przez jakieś sześć tygodni, bo zasranemu Carlosowi zachciało się spaść z drabiny. Cholera!

Stanął na przystanku i odpalił sobie papierosa. Nikt nie zwracał na niego większej uwagi, co cieszyło go bardziej, niż byłby skłonny przyznać. Akurat kończył, kiedy pod przystanek podjechał stary rzęch. Bill spojrzał na niego krytycznie, mając nadzieję, że nie podda się przy pierwszej lepszej górce. Wszedł do środka, kupił bilet i rozejrzał się za wolnym miejscem. Westchnął cicho, uświadamiając sobie, że większość pasażerów to małe dzieciaki z podstawówki. Zresztą mógł się domyślić już wcześniej z tego okropnego hałasu. Aż zaczęła go boleć głowa.

Podszedł do jakiejś małej dziewczynki, która chyba jako jedyna siedziała samo i spojrzał na nią wyczekująco.

- Mogłabyś się posunąć?

Dziecko popatrzyło na niego z niechęcią i powiedziało cicho.

- Nie wolno mi rozmawiać z obcymi.

- Nie masz ze mną rozmawiać, tylko się posunąć.

- Nie usiądę z nieznajomym.

Bill wziął uspokajający oddech. Jeszcze nigdy siadanie w autobusie nie było takie trudne.

- Wali mnie to. Przesuń się.

- Nie.

Czarny nachylił się nad dziewczynką i spojrzał jej prosto w oczy.

- Albo mi się posuniesz, albo wypruję ci wszystkie flaki i rzucę moim psom, a potem wypruję też flaki twoim starym i wszystkich cholernym zabawkom, którymi się lubisz bawić. Rozumiesz, kurwa?

Mała zrobiła minę, jakby się miała rozpłakać i po chwili faktycznie to zrobiła, ale na szczęście ustąpiła mu miejsca. Bill wreszcie usiadł i zerknął na dziecko z iście anielską miną.

- Dziękuję.

Dziewczynka odwróciła głowę do okna i ścisnęła mocniej tornister, który trzymała na kolanach. Bill zastanawiał się, od kiedy dzieciaki są takie żałosne?

Tom w tym czasie podszedł do Andreasa z kwaśną miną.

- Hej, gotowi? – zapytał mężczyzna.

Dredziarz wydał z siebie nieartykułowany odgłos i wsiadł do samochodu.

- Bill już poszedł, jadę tylko ja – mruknął, widząc pytające spojrzenie Danielsa.

- Co? Przecież powiedziałem, że będę was woził.

- Co jemu się bardzo nie spodobało.

- Ach, rozumiem, że nie chcę usłyszeć epitetów, którymi mnie określił?

Andreas wsiadł do samochodu. Tom spojrzał na niego smętnie.

- Powiedzmy.

- Gordon się wścieknie.

- A ty? Nie jesteś zły?

- Już się przyzwyczaiłem, że Bill to osoba, która zawsze musi postawić na swoim. Jest jak kot – zawsze chodzi swoimi ścieżkami.

- Czasami mam ochotę złapać te jego przefarbowane kudły i zdrowo pierdolnąć jego głową o ścianę.

-Tom, słownictwo.

- Pff! Daj spokój, słowo jak każde inne.

- Więc możesz się obejść bez wymawiania go.

- Ale ja je lubię!

- Jesteś za smarkaty, żeby się tak wyrażać?

Tom prychnął i uśmiechnął się do mężczyzny przebiegle. Sięgnął do kieszeni i z radością obserwował wyraz twarzy Andreasa, kiedy wyciągnął fajkę i ją sobie odpalił.

- Chyba kpisz, gówniarzu! Wyrzuć to!

- Ani mi się śni.

- Nawet nie wiedziałem, że palisz.

- Wielu rzeczy jeszcze nie wiesz.

- Jezu Chryste, jak to dobrze, że nie mam dzieci! Zwariowałbym. I wyrzuć to gówno, bo pójdziesz na piechotę.

- Spoko, zaraz kończę.

- Tom, do cholery.

- Ani mi się śni.

- Kurwa, T…

- Słownictwo, Andy.

Mężczyzna spojrzał na niego morderczo.

- Jesteś małym, wstrętnym, upartym bachorem.

Tom wzruszył ramionami, wyrzucając peta za okno.

- Nic nowego.

- Co? Często to słyszałeś?

- Mhm… Mój kumpel wiecznie mnie tak nazywał.

- Twój kumpel… Aha.

- A myślałeś, że kto?

- Cholera cię tam wie – burknął Daniels. Zaparkował pod szkołą i spojrzał na Toma z nieciekawą miną. – No, wyskakuj młody.

- Dzięki za podwiezienie. Kończę lekcje o piętnastej.

- Ok, jakby się coś zmieniło, daj mi znać.

- Ok. Do zobaczenia.

- Cześć.

Tom zarzucił sobie plecak na ramię i ruszył dziarsko w stronę szkoły, wygwizdując jakąś melodię. Bill już tam był, siedział na murku przy wejściu i najwyraźniej na niego czekał.

- Andy nie był zadowolony – powiedział do bliźniaka.

Bill westchnął.

- Bądź tak dobry i nie nazywaj go w taki sposób.

- Oj tak, oj tam. Srasz się jak baba w ciąży.

- Pierdol się.

Tom zaśmiał się cicho, złapał bliźniaka za bluzkę i razem weszli do szkoły. Zapowiadał się bardzo nudny dzień.

Kiedy już lekcje się skończyli i obaj znaleźli się w pokoju Billa po obiedzie, leżeli obok siebie na łóżku pogrążeni w myślach. Tak po prostu, czasami każdy z nich potrzebował o czym chwilę pogdybać i teraz obu ich naszło.

- Tom?

- Hm?

- Robiłeś kiedyś komuś loda?

Dredziarz odwrócił głowę i spojrzał na brata.

- Mhm. Czemu pytasz?

- Z ciekawości.

- Chcesz wiedzieć, jak to jest?

- Bardziej jak to jest, kiedy ktoś tobie robi, ale spytałem z ciekawości.

- Mogę ci pokazać, jeśli chcesz.

Bill zerknął na niego z niedowierzaniem.

- Dalej utrzymujesz, że chcesz ze mną być?

- Oczywiście. Nawet zabrałeś mnie na randkę, pamiętasz?

- Jak mógłbyś zapomnieć? – spytał Bill kpiąco, odpalając sobie  papierosa.

Tom wstał i stanął przed Billem.

- Chyba zacząć cię uczyć, jak być facetem, Bill.

- Nie pochlebiaj sobie. Jesteśmy dokładnie w tym samym wieku.

- No i? Ja z jednym chłopakiem przeorałem się już na wszystkie możliwe sposoby, a tobie jeszcze nikt nawet nie obciągał. Jak często sam sobie trzepiesz?

- Nie trzepię sobie! – warknął Bill. – Nie mam takiej potrzeby!

- Jezu Chryste, Bill! Staje ci w ogóle?

- Och, weź się odwal może, co?

- Zaraz, najpierw ci pokażę, jak to jest kiedy ktoś stawia ci laskę.

Czarny starał się nie zarumienić, ale nic nie mógł poradzić na to, że na słowa Toma zrobiło mu się gorąco. Dredziarz ukląkł przy nim i delikatnie rękami rozchylił jego kolana, cały czas patrząc mu w oczy.

- Ale nie dotykaj mnie tam… rękami – mruknął Czarny, odwracając wzrok.

- Gdzie „tam”?

- W ogóle. Łapy przy sobie.

Tom westchnął, ale nie skomentował wypowiedzi bliźniaka. Rozpiął Billowi spodnie, pospiesznie mocując się z zamkiem błyskawicznym, a potem odchylił dżins i odsunął bokserki Billa. Penis Czarnego był już w lekkim zwodzie, a Bill, nie chcąc pokazać swojego zażenowania, ułożył się na łóżku, wierząc że Tom zastosuje się do jego warunku.

Tom nachylił się nad kroczem brata i wziął penis w usta, trochę bardziej zsuwając mu spodnie z bioder. Miał też przed oczami małą gwiazdkę, która wcześniej seksownie wychylała się zza materiału bokserek.

Zaczął językiem manewrować przy członku, czując, że ten cały czas rośnie mu w ustach. Bez pomocy rąk było mu trochę niewygodnie, ale skoro Bill tak chciał, nie miał zamiaru tego psuć. Bill sam musiał mu zaufać, nic nie mógł na nim wymuszać.

Seksowne jęki bliźniaka sprawiały, że sam zaczynał się robić twardy. Stęknął cicho, oblizując główkę i przejechał językiem po małym rowku na środku. Przerwał na chwilę, podnosząc głowę i zerkając na Czarnego.

- Podoba ci się?

Bill skinął jedynie głową. Miał przymknięte oczy, a jego ręce zaciskały się spazmatycznie na pościeli. Tom spojrzał na sterczącego penisa i uśmiechnął się. Uwielbiał widzieć, jak bardzo potrafi pobudzić mężczyznę.

Ponownie wziął się do roboty, starając się zrobić to jak najlepiej. Przez dłuższą chwilę poruszał rytmicznie głową, wkładając i wyciągając penisa ze swoich ust, a potem zassał się n czubku , czując na języku pierwsze krople spermy.

- Dotykaj się – wymruczał gardłowo.

- Mhm?

- Dotykaj się, Bill. Dotykaj się dla mnie.

Czarny jęknął, jedną rękę wplatając we włosy bliźniaka i zmuszając go do szybszego tępa. Tom nie wytrzymał i rozpiął swój własny rozporek, by uwolnić penisa z majtek i zacząć się pospiesznie masturbować. Widział, jak Bill unosi swoją koszulkę i dotyka się po torsie, pociera sutki i podbrzusze. To było takie seksowne, że aż nie mógł uwierzyć. Ten widok nakręcał go jak nic innego.

- Zaraz… ja już…

Tom jeszcze bardziej przyspieszył. Bill jęknął głośno, wyginając ciało w łuk i spuścił się prosto w jego usta. Dredziarz szybko przełknął znaczną część, odsuwając głowę i samemu po chwili dochodząc. Usiadł na podłodze i starał się złapać oddech. Zasapał się jakby przebiegł ze trzy kilometry.

Bill również uspokajał się powoli, leżąc na łóżku. Dopiero po chwili podciągnął spodnie i zapiął je. Koszulka nadal była podciągnięta praktycznie na jego obojczyki, ale tym się specjalnie nie przejął, sięgając po kolejnego papierosa.

Tom również się ogarnął i położył się obok bliźniaka, wyrywając mu szlugę i zaciągając się.

- I? Podoba ci się obciąganie? – spytał.

Czarny zabrał mu papierosa.

- Jest ok.

- Pff. Dobrze wiedzieć. Wiesz, co jest po obciąganiu?

- Pewnie dawanie dupy.

- Chcesz, żebym ci dał?

- Myślałem, że się wtedy nabijałeś…

- Kiedy?

- No, jak mówiłeś, że dałbyś sobie wsadzić.

Dredziarz zaciągnął się mocniej papierosem i oddał go bratu.

- Nie. Biorąc pod uwagę to, jak bardzo bałeś się dotyku i jak kurewsko na niego na początku reagowałeś, domyślam się, że to nie jest tylko królewskie zadzieranie nosa i masz jakiś powód, żeby tego unikać. Wręcz bać się. – Bill prychnął. – No, dlatego mówiłem serio. Wiadomo, chciałbym, żebyś kiedyś spróbował się zamienić, ale jeśli chcesz uprawiać ze mną seks, mogę być pasywny.

- Jesteś szalony.

- Pff, sądzisz tylko dlatego, że nie masz jeszcze prawdziwych seksualnych doświadczeń. Wierz mi, że już za chwilę zapragniesz, żebym ci znów obciągnął, a jak mnie wypieprzysz, będziesz chciał to robić kilka razy dziennie. Takie rzeczy wręcz uzależniają, zwłaszcza osoby w naszym wieku i zwłaszcza, że masz okazję podziwiać mój seksowny tyłek.

Bill zaśmiał się, kręcąc głową.

- Jesteś seryjnie stuknięty.

- To genetyczne.

- Akurat.

- Serio. Ty na przykład…

Sprzeczali się dłuższą chwilę, zanim znowu nie zaczęli rozmyślać, leżąc obok siebie. Tym razem jednak obaj mieli głupkowate uśmiechu na twarzach i Tom był skłonny przysiąc, że po raz pierwszy widział na twarzy brata tak szczery uśmiech, a mimo to i tak gdzieś tam w głębi serca wiedział, że to dopiero początek.

Był na najlepszej drodze, by odkryć prawdziwego Billa, ukrytego gdzieś tam w środku.

Już nie mógł się doczekać.

***

Rozdział niesprawdzony.