30.Rodzinny dom

Bill krążył pod klasą i był wyraźnie zdenerwowany. Nie, żeby było to po nim widać. Jego twarz nie wyrażała absolutnie niczego, może jedynie lekkie zainteresowanie brudną podłogą. Tom po prostu wiedział, że Bill boi się czekającej go matury ustnej. Był to ostatni egzamin, jaki miał do zdania. Tom już swój odbębnił i chociaż nigdy nie był orłem w szkole, wydawało mu się, że nie było najgorzej. Matura ustna z angielskiego nie była aż taka straszna, bardziej przerażał go niemiecki. Nigdy nie był zbyt dobry w pisaniu czegokolwiek, a jego język ojczysty skrywał przed nim wiele zagadek. Nawet nie chciał sobie wyobrażać jak bardzo dał ciała na egzaminie pisemnym. Ustny był całkiem w porządku.

- Wyluzuj – mruknął. – Przecież dobrze znasz angielski, we Francji wręcz wrzeszczałeś na tego kolesia w recepcji.

- Wiem przecież – burknął Czarny. – Wcale się nie stresuję.

- Właśnie widzę. Słuchaj, zamiast się tym martwić, po prostu pomyśl o czymś przyjemnym. Chcesz się martwić jakimiś z dupy wysranymi pytaniami, które zamierzają ci zadać?

- Po prostu się zamknij, chcę się skupić!

Tom westchnął. Chyba nie był w stanie go przekonać.

Drzwi klasy otworzyły się i wyszła stamtąd Tina. Była lekko blada, ale na jej twarzy malowała się ulga. Jak większość, cieszyła się, że ma to za sobą. To, jaki uzyskała wynik, nie było w tej chwili ważne. Przetrwała i tylko to się liczyło.

Bill się chyba zaraz osra, pomyślał Dredziarz, widząc jak jego brat niepewnie wchodzi do klasy.

- Jak ci poszło? – spytała dziewczyna, siadając obok Toma.

Chłopak wzruszył ramionami.

- Nie mam pojęcia.

- Dlaczego zdawałeś tak szybko?  Mieliśmy iść według nazwisk.

- Ktoś przez przypadek wbił mnie szybciej i nie umiał tego zmienić. Co to za różnica, kiedy? Zdane i już.

- No, cieszę się, że mam to za sobą. Słuchaj, może wybralibyśmy się gdzieś razem? Może nie pamiętasz, ale obiecałeś mi…

- … że gdzieś razem wyjdziemy. Pamiętam. Bill będzie trochę niepocieszony, ale ok. Możemy gdzieś razem pójść.

- Super. Będę już lecieć, Geo na mnie czeka.

Tom westchnął. Nie bardzo chciało mu się iść, ale właściwie, dlaczego by nie? Teraz już raczej nie będą się widywać, może to więc potraktować jako pożegnalne wyjście.

Po kwadransie drzwi się otworzyły i wyszedł Bill. Wyglądał o wiele lepiej nawet uśmiechnął się lekko.

- I co?

- Hm, chyba dobrze. Powiedziałem wszystko co trzeba, dostałem łatwy zestaw. Wszystko to, co przerobiłem w ciągu ostatniego tygodnia.

- Szczęściarz.

- Mhm. Daniels już tu jest?

- Powinien być, przecież wie, o której mieliśmy mieć koniec.

- Chodźmy już, chcę wreszcie na dobre uwolnić się od tej głupiej szkoły.

- Nie ty jeden.

Wyszli przed szkołę, rozmawiając ze sobą o trudności pytań maturalnych. Obaj ze wstrętem pozbyli się marynarek od garniturów. Ubranie takiego stroju dla obu z nich był prawdziwą mordęgą.

Andreas stał już na szkolnym parkingu. Obaj wsiedli do środka – Tom z przodu, a Bill z tyłu, na środku.

- I? Jak wam poszło?

- Chyba całkiem dobrze - powiedział Tom. – Zresztą, dla mnie tylko ważne jest, żeby zdać. Reszta mnie mało obchodzi.

- Wybraliście już kierunku studiów?

- Ja chyba nie chcę na studia – rzekł Dredziarz z zakłopotaniem.

- Pewnie – rzucił Czarny z kpiną. – Prostytucja jest dobrze płatna i nie trzeba odprowadzać podatku.

- Ha, ha, ha – powiedział Tom z sarkazmem. – Bardzo śmieszne.

- Ale prawdziwe. Obudź się wreszcie, człowieku. To życie, nie bajka.

- No, to co? Jakoś sobie poradzę. Nie musisz się o mnie martwić.

- Bill ma trochę racji, Tom – wtrącił Daniels. – Studia są ważne. Jest kilka naprawdę opłacalnych kierunków.

- Wolę być darmozjadem.

- Tia, nie wątpię – mruknął Czarny.

- Carlos był dzisiaj w szpitalu, zdjęli mu gips – rzekł Andreas. – Jeszcze przez kilka dni ma się oszczędzać, ale potem może wrócić do pracy, żeby spełniać wasze zachcianki. Będzie sprawny akurat na ślub Simone i Gordona.

Bill i Tom rzucili sobie porozumiewawcze spojrzenia. Ostatnio dosyć często zbaczali na ten temat.

- Co? Co to ma być za spojrzenie?

- Nic – odparli zgodnie.

- Jakoś wam nie wierzę – mruknął Andreas, ale nie drążył tematu.

W domu Bill od razu pobiegł do swojego pokoju, żeby ściągnąć niewygodny garnitur. Tom też miał taki zamiar, ale Andreas chwycił go za kołnierz i zaciągnął do swojego pokoju.

- Coś się stało? – spytał Tom zdziwiony.

- Mam coś dla ciebie. Zobaczyłem ją na wystawie i pomyślałem o tobie. Taka do domu będzie w sam raz.

Daniels wyciągnął z szafy jasnobrązową gitarę.

- Akustyk? – spytał Tom. Oczy mu się świeciły z radości.

- Mhm… Nie znam się za bardzo, ale sprzedawca powiedział, że to właściwie gitara elektroakustyczna. Dźwięki akustycznej, ale mogą być wzmocnione. Mam nawet kabel, ponoć można podłączyć do każdego głośnika.

- Wow, dzięki! Ale super! Wreszcie będę mógł trochę pograć.

- Kupiłem też pokrowiec. Umiesz ją stroić?

- Pewnie, żaden problem. Ale – Dredziarz zawahał się – na pewno mogę? W końcu ostatnio wydałeś na mnie mnóstwo forsy. Ja… to trochę nie fair i…

- Przecież wiesz, że mnie na to stać.

 -Niby tak, ale… To trochę nie w moim stylu. Wiesz, przyjmować takie drogie prezenty i w ogóle…

- Więc jej nie chcesz?

Tom zagryzł dolną wargę razem z kolczykiem.

- Chcę, ale…

- Jak chcesz, to bierz. Jest twoja.

- Może w takim razie mógłbym coś zrobić dla ciebie…

Daniels pokręcił przecząco głową. Tom podszedł do niego i wziął gitarę do jednej ręki.

- Mam nadzieję, ze zrobisz z niej dobry użytek.

Chłopak, choć nadal niepewny, uśmiechnął się szeroko. Odłożył swój skarb na chwilę i mocno przytulił zdumionego Danielsa.

- Dzięki, dzięki, dzięki!

Andreas zaśmiał się. Tom złapał gitarę i z okrzykiem radości pobiegł do swojego pokoju. Chciał na niej grać już, teraz!

- Czego tak wrzeszczysz? – spytał zirytowany Bill.

- Patrz, co dostałem od Andy’ego! – rzekł uradowany Tom.

Bill skrzywił się, kiedy zobaczył gitarę. Nie mógł uwierzyć, że ten okropny facet tak po prostu mu ją dał i że Tom ją przyjął. To on chciał mu dać gitarę, ale dopiero po ślubie, żeby być pewnym, na czym stoi. Jeśli jego obawy się ziszczą, on i Tom zostaną na bruku. Nie miał zamiaru iść do domu dziecka. Odłożył na koncie Toma prawie dwieście tysięcy, była to wystarczająco kwota żeby coś wynająć i zastanowić się, co dalej. Zamierzał przelać pieniądze na inne konto tuż przed ślubem tak, żeby Gordon nie mógł ich odzyskać, gdyby chciał. Wiedział, że będą mu potrzebne, prędzej czy później.

- Miłego popołudnia i zatrzasnął się w swoim pokoju.

Dredziarz zamrugał ze zdumienia, ale potem tylko wzruszył ramionami i z uśmiechem usiadł na swoim łóżku. Kolejne dwie godziny testował gitarę, grając na niej po kolei wszystkie swoje ulubione melodie. Jego palce gładko przesuwały się po strunach, przyciskając je na odpowiednich progach. Gryf miał idealną szerokość, zupełnie jakby był przystosowany do wielkości jego dłoni. Grał kostką, którą znalazł w pokrowcu. Był też do niej pasek, ale na razie go nie potrzebował.

Gdy dostał wiadomość od Tiny, umówił się z nią na konkretną godzinę i czując, że Bill z jakiegoś powodu się na niego boczy, wyszedł, nic mu o tym nie mówiąc.

Spotkał się z dziewczyną w parku. Uśmiechnęła się szeroko na jego widok.

- Długo kazałeś mi czekać na to spotkanie – powiedziała.

- Długo? – zrobił głupią minę.

- Nom… Zaprosiłam cię bodajże pierwszego dnia w szkole, zaraz po twoim przyjeździe. Od tamtego czasu minęły ponad trzy miesiące, prawie cztery.

Cztery miesiące?! Dopóki wszystkiego dobrze nie przeliczył, nie mógł w to uwierzyć. Już tyle czasu minęło, odkąd opuścił dom dziecka? Nie do pomyślenia, że przetrwał tyle czasu w tym pomylonym domu. Tyle się wydarzyło przez ten czas, że nawet nie zdawał sobie sprawy z jego upływu. Cztery miesiące… Boże, to prawie wieczność.

- W porządku? – spytała Tina.

- Sorry, po prostu uświadomiłem sobie, jak długo już tutaj jestem. Wcześniej się jakoś nad tym nie zastanawiałem.

- Szybko czas ci poleciał, co? Pewnie tęsknisz za swoimi starymi przyjaciółmi.

Tom skrzywił się.

- Mój najlepszy przyjaciel ma mnie za bogatego snoba, który od razu o nim zapomniał i on już nie chce mnie znać. Widziałem się z nim ostatnio. To była katastrofa.

- Przykro mi.

- A mi nie – ledwo słowa wyszły z jego ust, zdał sobie sprawę, że powiedział prawdę. Naprawdę nie było mu przykro z tego powodu. Skoro Mat tak pochopnie go ocenił po tych wszystkich latach znajomości, nie było sensu marnować na niego czasu. Teraz miał Billa, brata, za którego czuł się odpowiedzialny. Był dla niego ważniejszy niż Mat z wielu powodów, chociaż większości z nich nie potrafił jasno określić. Po prostu czuł, że to jest dobry wybór. Nic innego się nie liczyło.

- Może pójdziemy do kina? Na pewno znajdziemy coś ciekawego…

- Ok.

Choć nie sądził, że miło spędzi to popołudnie, bawił się naprawdę dobrze. Razem z Tiną wybrał w kinie jakąś komedię i płakał ze śmiechu, oglądając ten głupi film. Tina nie tyle śmiała się z filmu, co z niego, kiedy kulał się po swoim siedzeniu w kinie i co chwilę wybuchał niepohamowanym śmiechem. Dzięki niemu wesołość udzieliła się wszystkim innym, którzy też tam byli.

- Och, dawno już się tak nie uśmiałem – stwierdził w drodze przez park, trzymając się za brzuch.

- Dało się zauważyć – powiedziała Tina z uśmiechem. Dredziarz wyciągnął sobie papierosa i zaciągnął się dymem z prawdziwą przyjemnością.

- Lubię komedie, a ta była po prostu genialna. Trochę głupia, ale naprawdę… Muszę spróbować obejrzeć to z Billem, mam nadzieję, ze wreszcie się trochę pośmieje…

- Jest trochę dziwny, co? Zawsze mnie ciekawił…

- Dziwny? Na początku miałem wrażenie, że uciekł z zakładu psychiatrycznego, ale jak już lepiej go poznałem… To zwykły, zamknięty w sobie chłopak. Po początkowych kłótniach, naprawdę dobrze się z nim dogadywałem. Trochę się tego obawiałem, bo mamy bardzo podobne charaktery, jesteśmy uparci i nie dużo brakowało, żebyśmy się nawzajem pozabijali, ale jest dobrze. Jakbyśmy się znali całe życie…

- Jesteście bliźniakami, prawda? W ogóle nie wyglądacie.

- No, też nie mogłem w to uwierzyć.

Tina próbowała wypytać go o kilka innych rzeczy, ale Tom nie odpowiedział na żadne z jej pytań. Nie chciał, żeby ktoś się wtrącał pomiędzy niego i Billa, a poza tym, to była kuzynka Geo. Zapewne nie utrzymałaby języka za zębami i większość mu wyśpiewała. Chociaż uważał go za przyjaciela, nie powinien wiedzieć wszystkiego o nim i Billu.

Po prostu.

Niebo ściemniało, kiedy stanął pod domem Tiny. Dziewczyna wyraźnie liczyła na coś więcej niż zwykłe spotkanie, ale Tom nie potrafił potraktować tego jako randki. Tina  była fajną i bardzo ładną dziewczyną, ale i tak wolał Billa niż ją.

- Uhm, to cześć… - rzucił i uśmiechnął się lekko. Wcisnął ręce w kieszenie swojej bluzy.

- Cześć…

Zignorował wyraźny zawód w jej głosie i przeskakując po dwa stopnie, zszedł z ganku. Pomachał jej i poszedł do domu, ciesząc się, że to już koniec. Spełnił swoją obietnicę.

W domu działo się coś dziwnego – stało się to dla niego jasne już na terenie posesji, gdzie słyszał okropne wrzaski. Ze swojego miejsca nie był w stanie rozróżnić poszczególnych słów, ale był niemal pewien, że jedna z osób to Bill.

Stanął w progu salonu i spojrzał ze zdumieniem, jak Czarny popycha lekko Simone.

- Mam cię już dość! I co, myślisz, że tak po prostu ci pozwolę stąd zwiać?! Twoje niedoczekanie! Jeśli chcesz stad prysnąć, masz mi oddać wszystką kasę, którą ukradłaś, suko!

- Bill…

- ANI SŁOWA! Jesteś tak żałosna, że aż nie chcę na ciebie patrzeć. Mam już dość wszystkich tych twoich matactw! Chcesz stąd zwiać?! Oddawaj kasę i rób sobie co chcesz.

- To nie były twoje pieniądze!

- A właśnie, że moje! Moje i Toma, zarobiliśmy je w Paryżu! Jakim prawem przelałeś je na swoje konto, wstrętna dziwko.

- Uważaj na słowa!

- Ani myślę! Masz dwa wyjścia – albo oddajesz kasę i dziękuję bardzo, nie ma o czym mówić, albo przysięgam, że cię zabiję! I wierz mi, nie żartuję.

- Nie dasz rady.

 -Dobrze wiesz, że wcale mnie nie znasz. Nikt za tobą i tak nie będzie płakał, Gordon szybko sobie znajdzie zastępstwo! Wybieraj, masz czas do jutra! I lepiej, żeby twoja odpowiedź mi się podobała!

Bill, przechodząc obok matki, odepchnął ją tak mocno, że ta aż się przewróciła. Tom otworzył szeroko oczy, ale nie był w stanie zwrócić bliźniakowi uwagi. Był wewnętrznie rozdarty. Z jednej stronie nie sądził, żeby traktowanie matki w taki sposób było dobre, ale z drugiej zdawał sobie sprawę, że Bill może mieć rację ze wszystkim, co powiedział.

Jednego Tom był pewny – tak naprawdę groźby Billa były tylko groźbami. On nie był mordercą, nigdy by nie zabił człowieka.

Nigdy.

Wzrok Toma i Simone spotkał się na chwilę, ale Dredziarz nie miał ochoty z nią teraz rozmawiać. Pokręcił tylko głową i wycofał się, ciesząc, że są dwa wyjścia i nie natknął się na Billa. Poszedł do swojego pokoju i długo rozmyślał o tym, co, prawdopodobnie, przyniosą mu kolejne dni.

Nie wyglądało to najlepiej.

Simone stała na balkonie i piła białe wino, myśląc. Miała już gotowy plan na rozegranie wszystkiego, zabezpieczoną przyszłość i możliwość spalenia za sobą wszystkich mostów. W całym tym planie jednak nie uwzględniła jednego – zemsty.

Bill przeginał. Jak na takiego gówniarza, miał naprawdę niewyparzony ryj. W ogóle się jej nie obawiał i nie miał do niej nawet minimalnego szacunku, co bardzo ją drażniło. Chciała, żeby zapamiętał ją raz na zawsze, tak jak ona go zapamięta przez te wszystkie miesiące utrudniania jej życia i upokarzania.

Wyciągnęła telefon i wybrała sobie tylko znany numer.

- Halo?

- Witaj, Ben.

- Simone! Co się stało, że do mnie dzwonisz? Czyżby coś poszło nie po twojej myśli?

- Nie, wszystko idzie zgodnie z planem.

- Więc o co chodzi?

- Pojawiła się dodatkowa rzecz, którą chciałabym w nim umieścić. Zemstę.

- Zemstę?

- Och, zapewne pamiętasz mojego nieznośnego syna. Chciałabym, żebyś się nim zajął. To chyba obejmuje twoje kompetencje?

- Mów dalej.

I mówiła. Mężczyzna nie miał najmniejszego problemu ze zrobieniem tego, czego chciała.

Kiedy się rozłączyła, na jej ustach pojawił się pełen zadowolenia uśmiech.

Zemsta będzie słodka. Jaka szkoda, że tego nie zobaczy...

***

Ha. Obsesja - szkoła... 1:0 ;).

Udało mi się to naskrobać na czas. Czekam na Wasze teorie spiskowe. Zżera mnie ciekawość, czy ktoś się domyśli, o co może chodzić. Już niedługo wszyściutko się wyjaśni. Aż nie mogę się tego doczekać.

Czekam na Wasze opinie i pozdrawiam!