Rozdział 13

Czy faceta powinno stresować spotkanie z innym facetem?

Oczywiście, teoretycznie rzecz biorąc, nie, ale teoria zwykle odbiega od praktyki.

Spotkanie faceta z facetem zwykle jest rozrywką, rozmową, bijatyką albo pijaństwem. Teoretycznie rzecz biorąc jest to coś przyjemnego i fajnego. Praktycznie jednak nie zawsze.

Andrej nigdy jeszcze nie zastanawiał się nad takimi rzeczami, ale tym razem zaczęło się to wszystko bez udziału jego woli. Spotkanie z Ericem nie powinno działać na niego stresująco, ale działało. To chyba nie było dziwne, skoro nie był to jakiś tam facet, tylko ktoś, kto pieścił go zdecydowanie nie po przyjacielsku, kilka razy wepchnął mu język do ust i zmacał go już chyba wszędzie, gdzie tylko mógł. Dodatkowo stresowało go to, jak nazwał to spotkanie. Słowo „randka” było przerażające dla każdego faceta, bez względu na to, z jaką płcią się spotykał. W tym przypadku po prostu poziom stresu trochę się podniósł do góry.

Serce biło mu mocniej z każdym krokiem, który przybliżał go do okrągłego stoliku, przy którym już siedział Eric. Wyglądał jak zwykle dobrze – ciemne spodnie, niebieska bluza z kapturem i, o zgrozo, trampki. Na samą myśl, co ostatnio Eric wyszeptał mu do ucha, robiło mu się gorąco.

Podszedł do stolika z lekkim uśmiechem. Bar był przepełniony mężczyznami w różnym wieku. Duży, plazmowy telewizor wisiał z prawej strony baru i leciał jakiś mecz. Piwo lało się strumieniami, kilka osób okupowało stół do bilarda, a w tle leciała skoczna muzyka. Bar wyglądał jak żywcem wyjęty z jakiegoś westernu. Większość rzeczy wyglądała staro, a nowinki technologiczne wyglądały tu wręcz śmiesznie. Mimo wszystko całość komponowała się całkiem dobrze.

Andrej uśmiechnął się lekko do Erica, kiedy ten podniósł głowę.

- Hej – rzucił blondyn.

Richards nie odpowiedział. Zmarszczył jedynie brwi i spojrzał na swój zegarek. Zagwizdał.

- Rety, nie spóźniłeś się! – wykrzyczał z niedowierzaniem.

- Już mógłbyś przestać, wiesz? – uśmiechnął się Andrej. Stres gdzieś odszedł. Eric zachowywał się tak jak zwykle, więc wszystko było w jak najlepszym porządku. – Długo już tu siedzisz?

- Z jakieś pięć minut. Czego się napijesz?

- Piwa.

- Tylko się nie upij znowu.

- Nigdy się nie upijam.

- W Londynie było co innego.

- Wydaje ci się.

Eric uniósł jedną brew, a Andrej uśmiechnął się do niego słodko w odpowiedzi.

- Wiesz co? – rzucił fotograf w zastanowieniu. – Cokolwiek byś nie ubrał, i tak wyglądasz jak baba.

- Hej! Bardziej męsko już się nie dało.

- Widzę, po prostu masz taki typ urody… Może gdybyś obciął te kłaki.

Andrej spojrzał na niego ze zgrozą, odruchowo przeczesując swoje długie, lśniące włosy.

- Wypluj te słowa! – mruknął do Richardsa. – Żadnego obcinania włosów! To moja duma.

- I kobieca próżność.

Andrej naburmuszył się, a Eric zaśmiał.

- Poczekaj chwilę, przyniosę nam piwo.

Eric wstał i poszedł do baru, gdzie wepchnął się komuś w kolejkę i złożył zamówienie. Andrej przez cały czas go obserwował, jak zgrabnie radzi sobie z innymi ludźmi, którym się wepchnął, po czym płaci, bierze piwa i wraca do stolika.

- Proszę.

- Dzięki.

Zaczęli rozmawiać o mniej znaczących rzeczach. Mała dawka alkoholu we krwi wystarczyła, żeby mogli cieszyć się swoim towarzystwem. Andrej nie pamiętał, żeby wcześniej dobrze się bawił z Ericem, a teraz naprawdę świetnie spędzał czas. Obsmarowali tyłki wszystkim znajomym z pracy.

- No i ten cały Josh chyba liczył, że się na niego rzucę… - opowiadał Richards z kpiącym uśmiechem. – Nie wiem, czego chciał, ale wtedy zdałem sobie sprawę, że z dwojga złego zdecydowanie bardziej wolę ciebie. Tylko dlatego, że miałem mu zrobić kilka nagich fotek, zachowywał się okropnie – parsknął fotograf. – Parował przede mną z tym swoim małym, jakby miał co najmniej z trzydzieści centymetrów. Chyba go złościło, że nie gapię się na jego krocze.

- Podejrzewał, że jesteś gejem? – spytał Andrej, śmiejąc się. Nigdy nie lubił Josha.

- Chyba chciał, żebym był zazdrosny o wielkość jego ptaka. W każdym bądź razie się przeliczył.

- Co było dalej?

- Gdy już zrobiłem mu fotki i kazałem spadać, spojrzał na mnie jakbym mu zabił matkę gazetą. Powiedziałem mu, że jestem Bi i nie przeleciałbym go nawet wtedy, gdyby był ostatnią osobą na świecie. Obraził się i poszedł do szefa żądać mojego zwolnienia. Chyba przejechałem się po jego nadętym ego.

Blondyn parsknął w swoje piwo.

- Co za palant!

- No. Najśmieszniejsze jest to, że właściwie to nie wiem, o co mu chodziło. Chciał, żebym zaczął go molestować, a wtedy on by mi powiedział, że sorry, hetero jestem? No kretyn jakiś.

- Bruneci tak mają.

- A propo… -Eric wyszczerzył się cwaniacko znad swojego kufla. – Powiedziałem mu, że wolę blondynów.

Andrej, nie wiedzieć czemu, zarumienił się aż po czubki uszu. Żeby jakoś ukryć swoje zażenowanie, szybko napił się piwa.

- Robisz to specjalnie! – oburzył się, machając rękami.

- Co?

- Zawstydzasz mnie.

- Po prostu w czerwonym ci do twarzy.

Andrej wycelował w siebie kciuk.

- Mi we wszystkim do twarzy.

- Ta, nie wątpię.

Chłopak otwierał już usta, żeby jakoś zripostować odpowiedź towarzysza, kiedy ktoś nagle zacisnął ręce na jego ramionach.

- Proszę, proszę… Nasza księżniczka.

Andrej znieruchomiał. Nie był może jakimś geniuszem, ale miał naprawdę dobrą pamięć. I, niestety, znał ten głos.

Dobrze pamiętał, jak właściciel tej właśnie barwy głosu gonił go po mieście i wydzierał się, że go zabije. I jeszcze wyzywał od pedałów, co było wysoce obrażające. Pedałem to on nie był… A na pewno nie w tamtej chwili.

Oczy Erica zwęziły się. Andrej spojrzał na przybysza. Mężczyzna był lekko podchmielony i nie wyglądał na zbyt przyjaźnie nastawionego.

- Czego chcesz? -  spytał Daniels.

- Wyruchać jego chudą dupę – zakpił nowoprzybyły. – Chcę po prostu porozmawiać z naszą księżniczką o wieczorze, kiedy złamał mi nos.

- To nie ja. To był siódmy tom „Harrego Pottera” – powiedział Andrej, siląc się na spokój.

Kąciki ust Erica drgnęły z rozbawienia, ale wyraz jego twarzy został poważny.

- Spadaj – burknął Richards.

- Nie, dopóki ten gówniarz nie dostanie za swoje.

Andrej syknął z bólu, gdy ręce nieznajomego zacisnęły się z całej siły na jego ramionach.

- Au, puszczaj! – zawył chłopak, próbując się wyrwać.

- Ani mi się śni! – wycedził napastnik.

Eric wstał ze swojego miejsca tak gwałtownie, że aż przewrócił krzesło, ale zanim zdążył coś zrobić, wściekły Andrej chwycił mocniej swój kufel, a potem chlusnął jego zawartością tuż nad swoją głową, gdzie spodziewał się twarzy Briana (jeśli dobrze zapamiętał jego imię). Gdy uścisk zniknął, Pejic zerwał się ze swojego miejsca, obrócił na jednej nodze i uderzył mężczyznę kuflem w głowę. Brian zrobił kilka chwiejnych kroków w tył i oparł się o sąsiedni stolik. Jego twarz była wykrzywiona w wyrazie złości.

- Ty mały…!

W ułamku sekundy Brian rzucił się na modela, a ten, w mgnieniu oka, wskoczył na stół, potem na następny i następny, przewracając wszystko i, potykając się, wręcz wyleciał przez drzwi. Większość osób z baru przyglądała się z ciekawością rozwojowi wypadków.

- Andrej! Hej! – krzyknął Eric, biegnąc za nimi. W drzwiach przepchnął go jakiś inny mężczyzna, którego Eric kojarzył z wyglądu. Był to jeden z kompanów Briana.

Andrej wiał ile sił w nogach, a Brian, klnąc, biegł za nim. Tuż za Brianem biegł Eric, a za nim ten mężczyzna, z którym się minął w drzwiach.

W pewnym momencie Pejic zatrzymał się, odwrócił i próbował uderzyć napastnika, ale Brian biegł z taką prędkością, że mimo ciosu zdołał przewrócić Andreja na ziemię. Usiadł na jego biodrach i już miał go uderzyć, gdy do akcji włączył się Eric, przewracając Briana. Wywiązała się walka, do której wtrącił się kolega Briana i pewnie wszyscy nieźle by się poobijali, gdyby nie przeszkodził im radiowóz policyjny, który najwyraźniej patrolował ulice. Gdy usłyszeli charakterystyczne słowa, wszyscy znieruchomieli, a potem jak jeden mąż zaczęli uciekać.

- Przysięgam… Nigdy… Więcej nie… Zabiorę cię… Nigdzie… Ze sobą… - wysapał Eric, opierając się o pień drzewa. Siedzieli w parku, schowani w dziwnych krzakach, niewidoczni dla ewentualnych osób zainteresowanych nimi.

- Już to mówiłeś – stwierdził Andrej, próbując jakoś przygładzić potargane włosy.

Eric sapał głośno i był wyraźnie wykończony.

- Okropne hówniarze! Tylko rozhóby im w głowie! – mruczał Eric ze złością. Andrej musiał przyznać, że nie znał go od tej strony.

Policjanci na szczęście pobiegli za tymi dwoma, którzy ich zaatakowali.

- Zawsze mogło być gorzej – odparł Pejic.

- Muszę zapalić… To po prostu niewiarygodne, że zawsze, ale to zawsze, kiedy ty jesteś w pobliżu, dzieje się coś dziwnego.

- Nic na to nie poradzę – jęknął blondyn i wzruszył bezradnie ramionami. – Taki chyba mój urok.

- Urok?! To przecież katastrofa! Nie można cię nawet zaprosić na normalne spotkanie, bo zaraz ktoś nas atakuje! Stają wszystkie samochody, zacinają się windy, wszystko po prostu szwankuje! Nie wiem, jak ty to robisz, ale byłbym wdzięczny, gdybyś przestał! To…

Andrej zamknął mu usta pocałunkiem, po raz pierwszy inicjując ich zbliżenie i robiąc to w pełni świadomie. Oczy Erica otworzyły się szeroko, ale zważywszy na ciemność, model nie mógł tego zobaczyć.

Richards odpowiedział na gest bardzo gwałtownie. Andrej usiadł mu okrakiem na kolanach i splótł mu ręce na szyi, pogłębiając pocałunek. Ręce Erica zacisnęły się na ubraniu na jego plecach, a potem zaczęły wędrować po jego ciele, po raz kolejny odkrywając różne zakamarki. Wsunął mu jedną dłoń pod koszulkę i przejechał dłonią po gorących, gładkich i napiętych plecach. Blondyn westchnął, przeczesując palcami włosy Erica i zatracając się w doznaniach.

Uwielbiał to.

- Wbrew pozorom… Mam też zalety – wymruczał, liżąc wargę fotografa.

- Mhm… Mmm… Nie wątpię. Może… może chciałbyś wpaść… do mnie?

Ręka Richardsa władczo zacisnęła się na jego pośladku. Andrej oderwał się od ust szatyna i spojrzał na niego w ciemności. Niewiele mógł zobaczyć, ale bez trudu rozszyfrował propozycję Erica.

Eric chciał uprawiać z nim seks. Chciał go przelecieć tak, jak obiecywał mu w samochodzie.

Z jednej strony Andrej chciał się zgodzić. To na pewno byłoby niezapomniane doświadczenie i w pełni by potwierdziło, czy faktycznie jest spedalony bardziej niż wskazuje na to jego zawód. Z drugiej jednak strony bał się i wiedział, że nie jest gotowy. Miał pozwolić innemu facetowi, żeby ten go wziął? Miał rozłożyć przed nim nogi i zgodzić się, żeby w niego wszedł? Tak po prostu? Żeby wsadził mu w odbyt swojego penisa?

Nie wyobrażał sobie tego. Chociaż wiedział, że praktycznie rzecz biorąc, włożenie penisa w odbyt jest jak najbardziej możliwe i osiągnięcie orgazmu w ten sposób to żadna nowość, ale to był zbyt długi krok jak dla niego. Był raczej wrażliwą duszyczką, która nie chciała sprowadzać tej znajomości do seksu. Jeśli Eric chciał się dobrać do jego tyłka i cokolwiek mu tak wsadzić (czyt. swojego członka) musiał mu najpierw udowodnić, że chce czegoś więcej niż samego seksu. Dopóki nie będzie miał tej pewności, nie pozwoli mu się zdominować. Ani w łóżku, ani na żadnej innej płaszczyźnie ich znajomości.

Pokręcił przecząco głową.

- Wybacz, ale… To nie jest dobry pomysł.

- Nie chcesz tego?

- Na pewno nie teraz.

Eric przez chwilę patrzył na niego. Zabrał rękę z jego pośladka i skierował do twarzy. Potarł jego dolną wargę kciukiem z zadziwiającą czułością, po czym pocałował go z równym uczuciem.

- W porządku, rozumiem – powiedział cicho. -  To dla ciebie za wcześnie, prawda?

Andrej skinął głową.

Fotograf nie był zły, zupełnie jakby spodziewał się takiej odpowiedzi.

Bez słowa wstali i odruchowo zaczęli kierować się w stronę domu Andreja. Szli przez park, obaj zamyśleni. Dopiero kiedy już wchodzili na ulicę, na której mieszkał, model zdał sobie sprawę, że cały czas trzymają się za ręce. Jego policzki ponownie pokryły się czerwienią, ale nie próbował zabrać ręki.

Tak było naprawdę dobrze. Trochę inaczej niż z dziewczyną, ale dobrze.

Eric wszedł z nim na podwórko i towarzyszył mu aż do samych drzwi.

- Em… Ja… - plątał się Andrej.

Szatyn uśmiechnął się z lekką kpiną.

- Elokwentny jak zawsze.

- No, ej! – oburzył się model, uderzając go lekko pięścią w ramię. – To było wredne!

- Miało być. Ja… Dzięki za wieczór. Nie spodziewałem się, że tak dobrze będę się z tobą bawił. Mam nadzieję, że kiedyś to powtórzymy.

Andrej uśmiechnął się szeroko.

- Noo… Byłoby super.

- Pomimo końcowych trudności dość dobrze udawało nam się dogadywać, nie sądzisz?

Model był w stanie jedynie skinąć głową. Zapadła cisza, podczas której obaj tylko patrzyli sobie w oczy. Andrej nie umiał się zachować w takiej sytuacji, więc z ulgą przyjął przejęcie przez Erica dominacji. Mężczyzna zbliżył się do niego i pocałował go po raz kolejny, tym razem na pożegnanie i zakończenie tego dnia pełnego wrażeń.

Gdy oderwali się od siebie, obaj byli twardzi, nie zdając sobie sprawy, że ich partner ma dokładnie taki sam problem.

- Do zobaczenia – powiedział Eric. Zszedł po schodach i po krótkiej chwili zniknął w ciemności parku.

Andrej westchnął ciężko i wszedł do domu, nie zdając sobie sprawy, że ma na twarzy szeroki, głupkowaty uśmiech. Zanim zaszył się w swoim pokoju, natknął się na matkę. Kobieta skrzywiła się z odrazą.

- Fuj! Twoje włosy śmierdzą piwskiem! Coś ty z nimi zrobił?!

Andrej wybuchnął śmiechem.

Dawno nie czuł się taki szczęśliwy.

***

Jest. Co prawda nie sprawdzony i trochę chaotyczny, ale lepiej się nie dało. Nie powiadamiam. Ledwo zdążyłam to napisać, właściwie skończyłam dosłownie dwie minuty temu. Rozdział jest więc jeszcze ciepły.

Pozdrawiam!