~9~

Bill był wściekły na braci za to, że tak strasznie się napili. Miał nadzieję, że trochę przystopują, ale oni jak na złość coraz bardziej się rozkręcali. Młodszy Coger siedział z nimi i też trochę popijał, ale to było kropla w morzu w porównaniu do tego, co oni wciągnęli.

Było już późno, kiedy Kevin i Tom położyli się na łóżku. Szatyn swoim zwyczajem wyciągnął papierosa i odpalił go sobie. Tom spojrzał na niego miną skrzywdzonego dziecka, gdy ten chuchnął mu dymem w twarz.

-No, weź przestań! Dostanę przez ciebie raka płuc i tak to się skończy!- naburmuszył się blondyn.

-Nie będę za tobą płakał- odparł Kevin powtarzając czynność.

-Ale ty jesteś wredny! Wiesz, mimo wszystko jesteśmy braćmi.

-No, co ty nie powiesz? Nie wiedziałem! A w ogóle to dlaczego miałbym płakać na twoim pogrzebie? Ty na moim na pewno byś nie płakał.

-W sumie racja, ale to wcale nie oznacza, że ty na moim jesteś z tego zwolniony.

-I tak będę żył dłużej niż ty.

-Niedoczekanie! Ej, no przestań! To wcale nie jest zabawne!

Tom robił głupią minę za każdym razem, gdy chmura dymu otulała całą jego twarz. Mrugał wtedy irytująco.

-Niby dlaczego?- zapytał szatyn.

-Bo ja ci tak mówię!

-To niewystarczający powód, żeby mnie powstrzymać.

-Ach tak?

Bill westchnął i poszedł do kuchni. Nalał sobie soku do szklanki i wrócił z powrotem do pokoju. Widok, jak tam zastał sprawił, że się zakrztusił, a napój z jego ust wyciekł na podłogę. Czarny otworzył szeroko usta nie mogąc uwierzyć w to, co widzi.

Tom i Kevin nadal leżeli na łóżku, ale już ze sobą nie rozmawiali. Szatyn miał szeroko otwarte oczy z szoku i wpatrywał się w brata, który zatkał mu wargi swoimi. Próbował coś powiedzieć i z ich złączonych ust wydobywały się jedynie obłoczki dymu. Tom po chwili najzwyczajniej w świecie się odsunął i patrzył na niego z zadowolonym uśmiechem. Gdyby Bill był na miejscu Kevina, po prostu by teraz zabił blondyna za to, co zrobił.

Czarny już chciał interweniować, kiedy nagle szatyn odezwał się.

-Co ty, do cholery, wyprawiasz?

Jego głos brzmiał spokojnie, więc Bill zatrzymał się i po prostu przyglądał całemu zajściu.

-Nie chciałeś przestać mi chuchać i nie przyjmowałeś do wiadomości moich argumentów, więc znalazłem inny sposób żeby cię powstrzymać i jeszcze przy tym nie doszło do bijatyki!

-Myślisz, że to zabawne?!

Tom zaśmiał się.

-No, pewnie! Gdybyś widział swoją minę!

Kevin mruknął coś cicho do siebie, po czym złapał blondyna za bluzkę na piersi i szarpnął w swoją stronę. Zdziwiony Tom patrzył na niego nic nie rozumiejąc. Szatyn uśmiechnął się cwaniacko, po czym pocałował go mocno w usta. Coger próbował coś powiedzieć, ale Zakrzewski mu na to nie pozwolił.

Bill patrzył zaszokowany, jak Kevin wsuwa jego bliźniakowi język do ust pogłębiając pocałunek. Mimowolnie się skrzywił. Lubił ich obu, ale żeby z którymś... Kiedykolwiek... Nawet po pijanemu...

Ble!

Od strony łóżka Czarny usłyszał stłumione „cholera”, które wydobyło się z ust Toma. Ciągle wpatrując się w nich jak w obrazek sięgnął do kieszeni i wyciągnął swój telefon, po czym włączył opcję nagrywania. Coś takiego trzeba uwiecznić dla potomnych.

Bill zbliżył się do łóżka i na jego usta mimowolnie wypłynął uśmiech. Tom na początku się opierał, ale po chwili dał sobie spokój. Kevin uniósł się lekko i zawisł nad Cogerem nadal mocno go całując. Nie minęło nawet pięć sekund, kiedy obejmowali się i lizali w najlepsze. Zupełnie im odbiło.

Po chwili Tom odsunął się na chwilę i spojrzał podejrzliwie na Billa, który pozwolił sobie uwiecznić jego ręce na pośladkach Kevina.

-Billy?- zapytał bełkotliwie.

Był pijany jak bela.

-Słucham?- zapytał ze śmiechem Czarny.

Ta libacja nie była aż takim złym pomysłem, jak mu się początkowo wydawało.

-Czy ty nas nagrywasz?

-Oczywiście, że nie!

-Aha.

-Nie przeszkadzajcie sobie.

-Chcesz się przyłączyć?- spytał Kevin mrużąc oczy.

-Nie, dziękuję.

Bill był pewny, że już trochę oprzytomnieli i się uspokoją, ale ku jego zdziwieni oni znowu zaczęli się całować i obmacywać. W końcu Czarny nie miał wyjścia i musiał zainterweniować. Jeszcze tego brakowało, żeby się nawzajem zgwałcili. To była by chyba kropla, która przechyliłaby kielich goryczy. Z takich problemów już by się nie wygrzebali.

-Dobra, starczy!- zarządził.

Schował telefon do kieszeni i praktycznie siłą zawlókł Kevina do jego łóżka.

-Przestań! Niedobrze mi!- mruczał chłopak.

-Trzeba było o tym wcześniej pomyśleć.

Zakrzewski burknął coś. Bill był pewny, że nie chce wiedzieć, co to było za słowo. Pomógł mu się rozebrać i nakrył go kołdrą. Nie minęło nawet dziesięć sekund, a już spał w najlepsze.

Czarny westchnął ciężko i zabrał się za sprzątanie. Jego bracia spali, więc to na niego spadła cała robota.

Nigdy więcej, pomyślał zły.

Następnego dnia była sobota, więc wszyscy mogli spać do woli. W sumie to Bill obudził się, kiedy od strony łazienki zaczęły dochodzić do niego dziwne odgłosy. Zdziwiony poszedł sprawdzić, co to. Prychnął cicho, kiedy zobaczył Kevina z głową schowaną w muszli klozetowej. Szatyn okropnie wymiotował. Tak strasznie jęczał, że Czarnemu zrobiło się go szkoda.

-Jak się czujesz?- zapytał.

-Cholera, nie pytaj!- burknął Kevin podnosząc na niego zmęczony wzrok. Oczy miał przekrwione i podpuchnięte, a twarz białą jak trup.

-Chcesz jakieś tabletki?

-Jak przestanę rozmawiać z muszą, to się zastanowię. Mam tylko nadzieję, że tego debila też będzie tak rwać.

-Nie liczyłbym na to. On…

-Tak, słyszałem o słynnym super-wytrzymałym żołądku Cogera. Nie musisz mnie…

Bill westchnął widząc, jak szatyn znowu pochyla się nad sedesem i wymiotuje. Wyglądał na wyczerpanego i wściekłego.

-Nie trzeba było palić fajek, może nie miałbyś takiej bomby- rzucił Czarny i poszedł z powrotem do łóżka.

Nie zasnął już. Ciągle słyszał odgłosy dochodzące z łazienki i przeszkadzało mu to.

Niech ich cholera weźmie, pomyślał młodszy Coger kręcąc głową. Kiedyś przez nich zwariuję.

Sobota była oficjalnym dniem leczenia kaca. Tom był okropnie wredny, paradując przed bladym Kevinem z różnymi kanapkami i innymi tego typu rzeczami. Za każdym razem szatyn robił się dosłownie biały i klnąc oraz grożąc Tomowi biegł do łazienki. Wtedy starszy Coger śmiał się głupkowato, odkładał jedzenie i brał się za picie- Bill przypuszczał, że bliźniak ma w ustach pustynię. Gdyby nie fatalny stan Zakrzewskiego, blondyn już byłby trupem. Na szczęście Kevin tylko raz nie zdążył dobiec do łazienki i zabrudził kafelki na podłodze. Czarny przysiągł sobie, że nie będzie tego sprzątał.

Dopiero po południu Kevin przestał tak tragicznie reagować i mógł wreszcie coś zjeść. Bill obserwował poczynania braci i zaczynał dochodzić do wniosku, że to chyba on został zaadoptowany. W szpitalu musieli popełnić jakiś błąd wpisując, że on i Tom są braćmi. W metryce Kevina najwyraźniej też coś namieszali. Ci chłopacy byli zupełnie niemożliwi. Ciągle sobie dogryzali i tylko kac powstrzymywał ich przed bójką. Obaj się bali, że tylko jeszcze bardziej będzie im chciało się pić i postanowili na jeden dzień się wstrzymać.

Doprawdy, urocze.

W pewnym momencie Kevin westchnął, ubrał się w swoje ciuchy- oczywiście Bill wcześniej musiał je wyprać, bo szatyn na to nie wpadł- i skierował się do wyjścia.

-Gdzie idziesz?- zapytał Czarny.

-Nie twój interes- burknął Zakrzewski i wyszedł z domu.

Bliźniacy spojrzeli na siebie. Tom uśmiechnął się zadowolony i wyciągnął się na swoim łóżku.

-Mógłbyś przestać mu dogryzać? Nie chcę, żeby któregoś dnia cię zabił. Wiesz, że jak się wkurzy, to może to zrobić.

-Nie boję się go. Poza tym, niedługo się stąd wyprowadzi.

-Tom! Ty specjalnie go wkurzasz, żeby go stąd wykopać! Nie wiadomo, kiedy te stwory znowu uderzą! Musimy trzymać się razem!

-Chyba żartujesz! Jeśli będą chciały nas zabić, wypchnę go na pierwszy ogień! Zrozum wreszcie, że go nie lubię. On jest…

Bill przestał słuchać brata i wyciągnął z kieszeni swój telefon. Odszukał filmik, który nagrał dzień wcześniej i przy okazji rozejrzał się za kurtką. Założył swoje buty i schował te należące do Toma, czego on nawet nie zauważył wyliczając wady Kevina. Czarny z głupim uśmiechem podszedł do brata i podsunął mu pod nos swoją komórkę.

-… i dlatego tak strasznie go nie… Hej, co to jest?

-Wczoraj jakoś go lubiłeś. Śmiem twierdzić, że nawet bardzo- rzucił Bill z wesołym błyskiem w oku.

Wcisnął opcję „odtwórz” i z zadowoleniem obserwował reakcję Toma. Bliźniak najpierw spojrzał na niego podejrzliwie, a potem z szeroko otwartymi oczami i ustami wpatrywał się w filmik. Zapadła krępująca cisza przerywana jedynie dźwiękami dochodzącymi z telefonu. Blondyn jęknął cicho nadal jak zahipnotyzowany wpatrując się w ekran. Jego mina była tak komiczna, że Czarny musiał zagryzać dolną wargę, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Ochota na to szybko mu przeszła, kiedy na twarzy bliźniaka szok ustąpił miejsca wściekłości.

-Zabiję cię!- wrzasnął blondyn.

Bill biegiem ruszył w kierunku drzwi śmiejąc się głośno. Usłyszał głośny huk, co prawdopodobnie oznaczało, że Tom spadł z łóżka. Chwycił kurtkę i pędem wybiegł z mieszkania. Szybko pokonał schody i otworzył drzwi prowadzące na dwór. Skierował się w stronę biblioteki biegnąc i nie mogąc opanować śmiechu. Cóż, teraz może się napawać wściekłością bliźniaka. Tom zasłużył sobie na to. Jak blondyn go dorwie, nic z niego nie zostanie, tego był pewny. Trzeba więc korzystać z tej chwili, kiedy może upajać się swoim drobnym zwycięstwem.

-Wracaj tu! Jak cię dorwę, to tak ci wleję, że będziesz wyglądał jak…- wrzeszczał starszy Coger, ale Bill już go nie słyszał.

Nie będzie mnie gonił, nie ma butów, pomyślał zadowolony z siebie chłopak.

Odetchnął głęboko i spokojniejszym krokiem szedł do biblioteki. Tom próbował się do niego dodzwonić, ale Czarny nie miał zamiaru odbierać. W końcu jego telefon przestał wibrować.

Na szczęście w bibliotece nie natknął się na Olę. Z jakiegoś powodu nie za bardzo za nią przepadał. Wydawała mu się jakaś taka… sztuczna. Tak, była bardzo ładna, ale Billa jakoś nie przekonywała. Poza tym, on wolał naturalne brunetki. Ola była jak dla niego męcząca, chociaż podobało mu się, że mu pomaga. Zawsze trochę mniej roboty.

Zaszył się w dziale z pismami medycznymi i zaczął je przeglądać. I tak nie miał po co wracać do mieszkania, a przynajmniej przez kilka najbliższych godzin. Może więc ten czas jakoś wykorzystać.

Przez dwie godziny przeglądał różnego rodzaju gazety, aż wreszcie natknął się na to, czego szukał. Była to kolumna zatytułowana „Dziwne przypadki” i zajmowała aż trzy strony.

-Tak!- krzyknął zadowolony Bill.

„(…) dotyczy bliźniaków, którzy przeżyli upadek z dziesiątego piętra praktycznie bez żadnych obrażeń. Wiadomo, że jeden z nich był leczony wcześniej w miejscowym szpitalu i(…) orzeczono, że zostały mu dwa miesiące życia(…). Kostniak postępował bardzo szybko i lekarze nie mieli żadnych nadziei na poprawę zdrowia pacjenta. Do tragedii doszło tego samego dnia, w którym postawiono diagnozę. Dwóch szesnastolatków, chory Filip Zamroziewicz i jego brat bliźniak, Krzysztof, wspięli się na dach pobliskiego bloku. Na oczach lekarzy,(…) i własnej rodziny rzucili się w dół trzymając się za ręce. Ku zdumieniu wszystkich, obaj przeżyli ten upadek, jednak zapadli w śpiączkę. (…) lekarze byli bezradni i nie potrafili powiedzieć, czy bliźniacy jeszcze się obudzą. Podczas śpiączki w organizmie Filipa Zamroziewicza zaczęły zachodzić dziwne zmiany. Kostniak(…) po prostu zniknął. W ciągu dwóch tygodni rak ustąpił, nie doszło do żadnych przerzutów, jednak nastolatek nadal był nieprzytomny. Rodzina chłopców wciąż żyła nadzieją, chociaż cała sytuacja wydawała się być beznadziejna. Po trzech tygodniach oczekiwania(…) bracia obudzili się. Żaden z nich nie zachowywał się jak człowiek, który budzi się po tak długim śnie. Bliźniacy byli równie aktywni ruchowo, jak przed próbą samobójczą(…). Badania wykazały, że obaj są zupełnie zdrowi(…). Bracia nie pozwolili na żadne dodatkowe badania i wypisali się na własne żądanie. Jeszcze tego samego dnia wrócili do domu. Przez tych kilka godzin, które spędzili w szpitalu po przebudzeniu się, zachowywali się bardzo dziwnie. Lekarze zauważyli, że rzucają sobie porozumiewawcze spojrzenia i trzymają się za ręce oraz dziwnie milkną, gdy tylko ktoś się do nich zbliża. Nie zgodzili się na współpracę z psychologiem(…).”

Filip Zamroziewicz?

Bill zmarszczył brwi. Coś mu mówiło to nazwisko, ale nie miał pojęcia, co.

-Masz głupią minę- powiedział damski głos zza jego pleców.

Czarny odwrócił głowę i zobaczył Olę.

-O, cześć- rzekł spokojnie.

-Co ty znowu tutaj robisz?

-Szperałem trochę.

-Znalazłeś coś?

-O bliźniakach? Tak, ale to nie to, o co mi chodziło. A ty? Co tutaj robisz?

-Szukam materiałów uzupełniających do wykładów, które miałam w piątek. Czy to… Twój telefon dzwoni.

-Wiem- Czarny tylko wzruszył ramionami.

-Nie odbierzesz?- zdziwiła się blondynka.

-Nie, to tylko Tom z wiadomością, że mnie zabije. Nie ma się czym przejmować.

-Co?!

-No… Długa historia.

-Mówiłeś, że bardzo dobrze się dogadujecie.

-Bo tak jest, ale to nie oznacza, że się nigdy nie kłócimy czy nie bijemy. Jesteśmy przede wszystkim braćmi.

Ola zmieniła temat i zaczęła nawijać na temat swoich zajęć. Bill tylko westchnął słuchając tego wszystkiego.

Kevin siedział w bibliotece czytając jakieś zbiory praw. Wykładowca wspominał o tym w piątek na zajęciach i postanowił do tego zajrzeć. I tak nie miał nic lepszego do roboty. Chciał trochę odpocząć od męczących bliźniaków. Czuł, że rzuci się na Toma, jeśli ten powie jeszcze chociażby jedno słowo. I tak był z siebie dumny, że wytrzymał pół dnia. No, w sumie to gdyby nie paskudne samopoczucie, nie byłby taki łagodny. W dodatku skończyły mu się papierosy. Kiepski dzień.

Siedział i czytał starając się jak najwięcej zapamiętać. Trochę bolały go plecy, kiedy opierał się o jakąś półkę, ale postanowił to zignorować. Nie jest przecież mięczakiem, trochę bólu mu nie zaszkodzi.

Po bliżej nieokreślonym czasie odłożył książkę na miejsce, wstał i skierował się do wyjścia.

-… jesteśmy przede wszystkim braćmi.

Billy?

Kevin rozejrzał się zdziwiony i dostrzegł swojego brata siedzącego przy ścianie. Czarny rozmawiał z jakąś piękną, długowłosą blondynką.

Niezła sztuka, pomyślał szatyn z lekkim uśmiechem.

Miał ochotę podejść i poznać dziewczynę, ale słysząc jej pierwsze słowa od razu mu się odechciało.

-Pewnie fajnie jest mieć bliźniaka! Jak tak słucham o waszej relacji, sama abym tak chciała...

Kevin postanowił, że mimo wszystko podejdzie do Billa. Stanął za dziewczyną.

-O, cześć! Nie sądziłem, że cię tu zobaczę- rzucił Czarny z uśmiechem.

Zaskoczona dziewczyna obejrzała się. Zakrzewski spojrzał na nią jak typowy bandzior. Miał ochotę się uśmiechnąć, kiedy oczy blondynki rozszerzyły się z przerażenia. Przełknęła głośno ślinę, kiedy lubieżnie lustrował ją wzrokiem od czubka głowy aż do stóp.

A Kevin się świetnie bawił. Nareszcie mógł się zabawić czyimś kosztem.

-Cześć- rzucił przenosząc wzrok na twarz brata.

Bill wydawał się być rozbawiony.

-Kevin, to moja koleżanka, Ola Kostrzewa. Ola, to mój…- zaciął się chłopak.

-Kolega. Nazywam się Kevin Zakrzewski- wtrącił szatyn wyciągając rękę w kierunku dziewczyny.

Blondynka niepewnie uścisnęła jego dłoń wciąż patrząc na niego z lekkim przerażeniem. Chłopak uśmiechnął się tylko niewinnie.

-Ja już chyba pójdę. Do zobaczenia!- rzuciła dziewczyna i po chwili zniknęła za zakrętem.

-Znalazłeś coś?- zapytał zaciekawiony Kevin.

-Tak! Siedzę tu już kilka godzin, ale nareszcie coś mam.

Szatyn usiadł obok Czarnego na podłodze i wziął do ręki gazetę, którą trzymał Coger. Szybko przeczytał treść artykułu i spojrzał na datę.

-To wydarzyło się dokładnie dwadzieścia lat temu. Wow!

-Mam wrażenie, że już gdzieś słyszałem to nazwisko, ale nie mogę sobie przypomnieć, gdzie. Myślisz, że ci bliźniacy jeszcze tutaj mieszkają?

Zakrzewski wzruszył ramionami.

-Nie mam pojęcia. Trzeba gdzieś to sprawdzić.

-Kevin…- odezwał się Bill. Miał dziwny głos.

-Co?

-Czy to, co nam powiedziałeś… Wiesz, to o twojej matce… Mówiłeś serio?

Szatyn spojrzał swojemu bratu prosto w oczy. Coger miał trochę niepewną minę, ale Kevin był pewny, że nie pytał z czystej złośliwości. Był po prostu ciekawy. Nie miał ochoty o tym rozmawiać, to nie było dla niego przyjemne. Ale w sumie dlaczego nie? Co prawda nie znał Bill, ale wiedział, że Czarny nic nikomu nie wygada, jeżeli go o to poprosi. Może poczuje się trochę lepiej, kiedy podzieli się z kimś swoimi wspomnieniami? I tak już zbyt długo sam się z tym zmagał.

-Tak, mówiłem poważnie- powiedział z westchnieniem.

-Jak to… możliwe? Nigdy bym się nie spodziewał, że ktoś może zrobić coś... takiego.

-A stary? Zrobił mi prawie dokładnie to samo.

-No, tak…

Zapadła krępująca cisza. Kevin postanowił, że nie będzie sam nic mówił, ale za to odpowie na wszystkie pytania Billa. W sumie dzięki niemu miał teraz dach nad głową, no i Czarny mógł przecież zgłosić napad, kiedy jeszcze chodzili do liceum. Miał dowody, a jednak nie zrobił tego. Ba! Nawet go bronił i przepraszał, chociaż nie miał żadnego powodu, żeby to robić.

-Czym zajmuje się twoja matka?- spytał Coger przerywając ciszę.

-Jest barmanką.

-Od dawna?

-Odkąd pamiętam. Była nią jeszcze zanim się urodziłem.

-Tak poznała naszego ojca? W barze?

-Chyba tak, nigdy się nad tym nie zastanawiałem.

-Nie chciała cię.

To nie było pytanie.

Kevin zaśmiał się tylko z goryczą.

-Już mówiłem, że chciała się mnie pozbyć.

-Czy potem też tego próbowała?

-Dopiero po śmierci tamtej sąsiadki. Byłem jednak już nastolatkiem i nie pozwoliłem jej na to.

-Jak sobie radziłeś? Przecież to musiało być straszne.

-Było, ale… szybko się przyzwyczaiłem. Sąsiadka umarła, gdy miałem jedenaście lat. No, i zaczęło się. Okropnie przeszkadzałem starej, wszyscy faceci sprowadzani przez nią do domu skarżyli się na mnie. Jak byłem mały, często płakałem w nocy i miałem drobne problemy zdrowotne. Byli wściekli, kiedy coś za ścianą przeszkadzało im w zabawach z moją starą. Nie raz musiałem uciekać do Magdy, żeby nie dostać lania. A gdy umarła, zostałem sam.

-To była twoja sąsiadka? Magda?

-Tak. Iza, moja stara, próbowała się mnie pozbyć na różne sposoby. Zamykała mi drzwi, wyrzucała rzeczy, szczuła psami, swoimi kochankami… Ale byłem twardy i nie pozwoliłem jej na to. W krótkim czasie to ja zacząłem rządzić w domu. Od małego brałem udział w bójkach ulicznych i byłem bardzo silny jak na swój wiek. Do walki z silniejszymi i większymi przeciwnikami byłem przyzwyczajony. Ograniczyłem kradzieże z naszego mieszkania i sam zacząłem przetrzepywać kieszenie wszystkim facetom, którzy spędzali noce w pokoju mojej starej. Ona nigdy nic mi nie dawała. Nie chciała mi dać pieniędzy na jedzenie, ubrania ani książki do szkoły. Magda się tym zajmowała, ale kiedy umarła, musiałem sobie radzić sam.

-To straszne!

Kevin tylko uśmiechnął się lekko i przymknął oczy. Bill był wspaniałym słuchaczem.

-Jej kochankowie nie byli zachwyceni znikającą gotówką, ale jeden silny cios w jaja zwykle załatwiał sprawę. Zdarzało się, że potem od takiego gościa dostawałem lanie, ale to nie miało znaczenia. Im starszy byłem, tylko lepiej sobie radziłem. Zdecydowałem się na prawo w wieku trzynastu lat. Umiałem już walczyć o swoje i byłem zawzięty. Ulica mnie ukształtowała, ale nie byłem typowym złodziejem i kryminalistą. Nie chciałem skończyć jako obleśny pijak i żebrać na drodze o drobniaki na alkohol. Na samą myśl o tym robiło mi się niedobrze. Z czasem odkryłem też, co stara robi z wypłatą i regularnie jej większość zabierałem. Kupowałem wtedy jedzenie dla siebie, jakieś ubrania i zeszyty i książki. To były moje podstawowe wydatki. Udało mi się też uskładać na gitarę, czasami starczało na jakąś fajną czapkę. No, i papierosy.

-Kiedy zacząłeś palić?

-Jak poznałem Aleksa, Fabiana i Marcela. Oni nie palili, to ja pierwszy zacząłem. Komuś wypadła paczka fajek i znalazłem ją na ulicy. Kupiłem zapałki i sztachnąłem się. Byłem wtedy w pierwszej klasie gimnazjum.

-Smakowało ci to?

Szatyn zaśmiał się widząc skrzywioną twarz Cogera.

-Na początku nie, ale potem strasznie mi się spodobało. Jarało mnie to. W dodatku koledzy patrzyli na mnie z podziwem. Co miesiąc miałem pieniądze, gospodarowałem nimi tak, żeby mi na wszystko starczyło.

Zapadła cisza. Kevin kątek oka obserwował swojego brata. Bill był zamyślony, podczas gdy Zakrzewski czekał na następne pytanie. W sumie to rozgadał się jak nigdy. Nikomu nie mówił o swoich problemach, nawet Fabianowi, Marcelowi i Aleksowi. Zawsze zostawał ze wszystkim zupełnie sam. Nigdy nawet nie próbował im o tym opowiedzieć. Wstydził się tego, że jego matka go nie chce. Jak był mały wydawało mu się, że to z nim jest coś nie tak i że jeśli coś komuś powie, to będzie uważany za gorszego. Wolał utrzymywać pozory, mimo że często czuł się bardzo samotny. Nie zasłużył sobie na taki los. Nie zrobił nic złego. Był tylko dzieckiem, które jak każda inna istota pragnęło miłości i bezpieczeństwa. Niestety, nawet tego mu nie dano.

-Jak spędzałeś święta?- zapytał Czarny.

-Matka przeważnie przebywała wtedy poza domem. Kiedy żyła Magda, zabierała mnie do siebie. Po jej śmierci po prostu siedziałem sam w domu.

-Koledzy cię nie zaprosili?- spytał zdumiony Coger.

-Mieli swoje problemy, nie potrzebowali jeszcze moich.

-Musiało ci być ciężko.

-Było. Życie doświadczało mnie od najmłodszych lat, jednak dostałem o jednego kopniaka w tyłek za dużo. Zbuntowałem się i… zacząłem walczyć. To nie jest takie trudne, jak ci się zdaje.

-Nie dałbym sobie rady.

-Nie miałbyś wyboru.

-Mam ciarki na samą myśl o tym, że kiedy ja siedziałem w cieplutkim domku w kuchni i skarżyłem się na kanapki z serem żółtym, ty musiałeś sobie wszystko kupić, przygotować i jeszcze pilnować, żeby ktoś ci tego nie zjadł. To przerażające!

-Nie było mi łatwo, ale jak widzisz, wszystko jest w porządku.

-Nie obraź się, ale wyglądasz jak bandyta. Kiedy wtedy kazałeś mi przyjść pod Nędzę naprawdę myślałem, że będzie po mnie. Zawsze miałem cię za cwaniaczka, który wszystko wie najlepiej i jest zdolny do wszystkiego. A tutaj nagle okazuje się, że wcale nie jesteś taki zły. Jednak czegoś tutaj nie rozumiem.

-Czego?

-Studiujesz prawo, tak?

-Tak.

-A w szkole miałeś kiepskie oceny, tak?

-Dokładnie- odparł rozbawiony Zakrzewski.

-No, to skoro w szkole nie szło ci najlepiej, jakim cudem dostałeś się na prawo na jedną z najlepszych uczelni w całej Polsce?

-Cóż... po prostu zawsze, kiedy był jakiś sprawdzian albo kartkówka, robiłem tylko te zadania, których nie byłem pewien.

-Chyba nie bardzo rozumiem.

-Brałem się tylko za to, czego nie umiałem wcale albo umiałem tylko trochę. To, czego byłem pewny, zostawiałem.

-Dlaczego?

-Postrzegano mnie jako lenia i kryminalistę, nie chciałem niszczyć tych wyobrażeń.

-Rozumiem. Eh, twoje życie naprawdę było do kitu!

-A ty? Kiedy was ze sobą skłóciłem, też nie miałeś lekko.

Bill westchnął.

-To było okropne, ale… Te dwa lata wydają się takie nudne przy twojej opowieści. Mam wrażenie, jakby tego w ogóle nie było. Wiesz, zupełnie jakbym obejrzał dobry film, a potem po prostu o nim zapomniał. Tak się cieszyłem, że odzyskałem brata, że to, co mi robił, poszło w niepamięć. Wiem, że Tom nadal ma do siebie o wszystko pretensje. Ciągle stara mi się to jakoś wynagrodzić i pilnuje mnie jak oka w głowie. Ale… Nie mam nic przeciwko. Świetnie się dogadujemy i wiem, że nie zrobi mi krzywdy. Bardzo go kocham. Miałem nadzieję, że już wszystko będzie dobrze, ale znowu wszystko się psuje. Pojawiły się potwory, a po Tomie jak zwykle to po prostu spłynęło. On zupełnie niczym się nie przejmuje. Denerwuje mnie to, zwłaszcza wtedy, kiedy ma rację.

-On też się boi- rzucił Kevin.

-Wiem, ale mimo wszystko potrafi to ukryć. A ja nie. Jestem przerażony tym, co się dzieje i nie radzę sobie. Nigdy nie marzyłem o tym, żeby przeżyć jakąś magiczną przygodę. Ja chcę po prostu normalnie żyć. A teraz jeszcze wy ciągle się kłócicie i w dodatku Tom chce mnie zabić, bo…

Bill nagle się zaciął i zaczerwienił. Szatyn patrzył na niego zdziwiony nie rozumiejąc jego reakcji.

-Bo?- zapytał.

-Ee… Może lepiej już wróćmy, dobra?

Czarny zerwał się jak oparzony i otrzepał sobie siedzenie. Kevin uśmiechnął się tylko i również się podniósł.

Wyszli z biblioteki i skierowali się w stronę mieszkania. Po drodze szatyn kupił sobie jeszcze papierosy i z przyjemnością jednego zapalił. Czuł, że między nim i Cogerem wytworzyła się jakaś nitka porozumienia. Chyba zaczynał lubić tego chłopaka. A może lubił go od samego początku? Mógł przecież sprzedać bransoletkę, którą od niego dostał, a jednak tego nie zrobił. Chciał ją zatrzymać. Tylko to miał.

Bill Coger.

Jedna jedyna osoba, która uwierzyła w niego i nie bała się go. Bo jego koledzy się bali. Tom również, chociaż nigdy tego nie okazywał. Blondyn może nie tyle obawiał się o siebie, co o brata, dlatego nie potrafił mu zaufać i ciągle mu dokuczał. Kevin dobrze o tym wiedział. Nie przeszkadzało mu to, że ciągle się kłócą i biją. Przynajmniej mógł się wyładować.

Nieraz trzymał w dłoni telefon z gotową wiadomością, którą musiał tylko wysłać. Nigdy jednak nie mógł się przełamać i z westchnieniem odkładał komórkę. Chyba bał się, że Czarny mógł o nim zapomnieć i mu nie odpisać. Wolał żyć w przeświadczeniu, że gdzieś na świecie jest osoba, której na nim zależało. Nie chciał, żeby okazało się, że wcale tak nie jest. To byłby cios poniżej pasa.

Byli już przed drzwiami mieszkania, kiedy Bill nagle spojrzał na niego niepewnie.

-Obronisz mnie, prawda?- zapytał z nadzieją.

-Obronię? Przed czym?- zdziwił się Kevin.

-Tom chce mnie zabić!

Szatyn zaśmiał się cicho.

-Co mu zrobiłeś?

-To… Hmm, bardzo długa historia. Po prostu pilnuj, żeby mi nic nie połamał i… No, wiesz.

Zakrzewski wzruszył ramionami i wszedł do środka. Z tymi chłopakami nie można się nudzić, tego był pewny.

***

Rozdział niesprawdzony.

Może mi się wydaje, ale czy czasem dzisiaj nie mija rok od zakończenia Odkryć siebie?

Pozdrawiam!