35.Rodzinny dom

- Uh… Ach… Jak dobrze…

Tom nakrył swoją twarz poduszką, czując nieziemską rozkosz. Bill posuwał go rytmicznie, świetnie już znając jego ciało i wiedząc, co zrobić, żeby było mu jak najlepiej. Stał się też małą, cwaną bestią, która uwielbiała się z nim drażnić w łóżku.

- Nawet się nie waż! – niemal warknął Tom, kiedy zobaczył, że Bill odsuwa się od niego.

- Bo co? – spyta Czarny, opuszczając jego ciało. Uwielbiał to robić. Uwielbiał być błagany o więcej, a Tom nie znosił się prosić.

Postanowił, że tym razem nie będzie go błagał. Zebrał ostatki sił i złapał Billa za rękę, przewracając go na wznak. Zanim chłopak zorientował się, co się dzieje, Tom już usiadł na nim okrakiem i dysząc ciężko, unieruchomił mu ręce.

- I co teraz?

Jeśli kiedyś w tej sytuacji Bill zareagowałby histerią, teraz jedynie uniósł jedną brew, czekając na dalsze posunięcia Dredziarza. To był Tom, nie? Tom, który muchy nie chciał zabić, łapiąc ją w ręce i wypuszczając na dwór. Nie ma mowy, żeby się go bał.

Tom, wciąż ciężko oddychając, sam wprowadził w siebie twardego penisa.

- Nienawidzę, kiedy mi to robisz – jęknął cicho. Wciąż trzymając ręce brata, sam zaczął się poruszać w tempie, które najbardziej mu odpowiadało. Bill przymknął oczy z rozkoszy, na jego czole perlił się pot. Uwielbiał, uwielbiał kiedy Tom się tak zachowywał.

- Zaraz dojdę – mruknął.

- Ani się waż – odparł Tom. – Ze mną albo wcale.

Bill spróbował prychnąć, ale niezbyt mu to wyszło. Posłusznie starał się powstrzymać, chociaż przychodziło mu to z najwyższym trudem. Na oślep odnalazł przyrodzenie Toma i zaczął je pieścić. Nie miał zamiaru czekać ani chwili dłużej.

- Długo…? – spytał zawiedziony.

Chciał już, a nie za chwilę.

- Jeszcze… trochę… - odparł Tom, znacznie przyspieszając, chociaż gołym okiem było widać, że nie ma już na to sił. Co się dziwić, w końcu to był już trzeci raz w ciągu godziny, na Boga!

- Już prawie… Już…

- Tom! – wyjęczał Bill.

Dredziarz puścił jego ręce, nic więcej już nie mówiąc. Gdy zaczął się zaciskać na penisie Billa, wszystko było już jasne. Czarny nie powstrzymywał się dłużej. Wypiął biodra najbardziej jak mógł, wyrzucając Toma lekko w górę i doszedł obficie w nim. Tom również osiągnął orgazm, plamiąc brzuch Billa. Opadł bezwładnie na Czarnego i oddychał ciężko, tuląc się do jego klatki piersiowej. Wokoło nich unosił się zapach piżma i zdecydowanie ostrego seksu.

Bill uśmiechnął się lekko. Pocałował Toma delikatnie w czoło. Przez dłuższą chwilę milczeli. Czarny bawił się dredami brata, a Tom nie protestował, chociaż nikomu innemu nie pozwalał ich dotykać. Palce Billa w jego włosach jakoś nie za bardzo mu przeszkadzały. Podobał mu się ten dotyk – był czuły i delikatny, a on bardzo lubił, kiedy ktoś się z nim cackał.

- Tom, nie śpij – mruknął Bill. Bliźniak wymruczał coś tylko niezrozumiale. – Tom, mówię serio. Żadnego spania, jest środek dnia. Za godzinę obiad.

- No, to co? Mógłbyś mi przynieść.

- Nie ma mowy. Idziemy na obiad do jadalni, zjemy razem z Gordonem i Andreasem.

- Ale Billllll…

- Nie.

- No Bi…

- Nie.

- Jesteś okrutny.

- Za to mnie kochasz.

Tom westchnął ciężko, obejmując brata za szyję. Miłość miłością, ale jemu naprawdę chciało się spać!

- No, a potem wszedł tam Geo i wszystko zaczęło się od nowa! – opowiadał Tom. – Byś widział minę Davida, hehe. Miał ochotę nas udusić i chyba się zastanawiał, w co się wpakował. Znaczy, nie może się wycofać, bo podpisał umowę, że zostanie naszym managerem. Podpisaliśmy też umowę z wytwórnią i dlatego to wszystko. Wcześniej nie wiedziałem, że tak to się odbywa. W ogóle to ja mam najwięcej do roboty. Mam najwięcej partii do zagrania, ale i tak jest fajnie. Znaczy, nie wtedy, kiedy każą mi powtarzać jedno i to samo po czterdzieści razy, no ale mimo wszystko mogło być gorzej, nie?

Tom paplał bez ustanku od momentu, w którym przekroczył próg jego pokoju. Andreas kręcił się po pomieszczeniu, przysłuchując się tej wesołej paplaninie i nie mógł uwierzyć, że mówiąc w tym tempie chłopak jeszcze nie zaczął się dusić. Nawet nie wyłapał momentu, w którym Dredziarz bierze wdech, żeby kontynuować.

Pokręcił tylko głową. Widać podekscytowanie wpływało na nastolatka bardzo pobudzająco. Nawet Bill na obiedzie wydawał się jakiś żywszy. Andreas nie sądził, że jeszcze kiedykolwiek na twarzy tego chłopca dostrzeże szczery uśmiech, ale Tom znowu dokonał niemożliwego. Od zniknięcia Simone wiele się zmieniło i to zdecydowanie na lepsze. Wszyscy odetchnęli i jakoś tak było im po prostu lepiej. Czuli się swobodniej. Najlepiej to było widać na przykładzie bliźniaków. Tom paplał jeszcze więcej, a Bill zaczął przypominać siebie sprzed prawie dwóch lat, kiedy jeszcze był beztroskim dzieciakiem z trochę niewyparzonym ryjem. Znaczy, wyszczekany był nadal, ale zaczął żyć i znowu wydawał się być beztroski. Andreas miał ochotę płakać z tego powodu.

Mężczyzna uśmiechnął się do swoich myśli i napił się wody.

- Uprawiałem seks z Billem.

Daniels zrobił prawdziwą wodną fontannę, słysząc nowinę. Spojrzał na Toma z przerażeniem. Dredziarz wybuchnął śmiechem, wskazując na niego palcem. Znowu władował mu się do łóżka w buciorach, usiadł po turecku i paplał.

Gdy Tom się z niego nabijał, niemal płacząc ze śmiechu, Andreas wciąż wpatrywał się w niego podejrzliwie.

- Wybacz – zachichotał Dredziarz, ocierając łezki z kącików oczu. – Wydawało mi się, że mnie nie słuchasz. Nie sądziłem, że… Że… Hahahaha!

Bachory są okropne, pomyślał Andreas.

- Ja ci zaraz dam się nabijać ze starszych! – powiedział mężczyzna, szybkim krokiem podchodząc do łóżka, na którym nastolatek zwijał się ze śmiechu.

Zaczął go łaskotać, jeszcze bardziej potęgując jego głupi chichot. Tom, stękając jakieś niezrozumiałe słowa, próbował jakoś odeprzeć atak, ale nie był w stanie. Dopiero kiedy zaczynało mu brakować tchu, Andreas przestał. Tom wziął kilka głębszych wdechów.

- To nie było śmieszne! – mruknął do dzieciaka.

- Oj, było. Gdybyś widział swoją minę!

Tom wydawał się być naprawdę szczęśliwy. Andreas obiecał sobie, że nigdy nie pozwoli, żeby to kiedykolwiek się zmieniło.

- Bill sprawił, że wszyscy w wytwórni wręcz zdębieli – rzucił Tom z uśmiechem. Daniels westchnął, gdy nastolatek sięgnął do kieszeni. Oho, przyszła pora na papierosy. – Widziałem ich miny, kiedy zaczął śpiewać. Byli naprawdę wniebowzięci. Praktycznie nie mieli nic do roboty, bo śpiewał bardzo czysto. Niemal nie poprawiali jego głosu. To musi coś znaczyć, nie? Przecież oni pracują z różnymi wielkimi gwiazdami. Skoro Bill zrobił na nich tak wielkie wrażenie, musi być naprawdę dobry. Znaczy, ja wiem, że jest dobry, ale to coś więcej. On ma w sobie to coś, że chce się go słuchać.

- Razem brzmicie jeszcze lepiej – powiedział szczerze Andreas.

Tom zaciągnął się dymem. Wciąż się uśmiechał.

- Może. W końcu jesteśmy bliźniakami. Wiesz, nie sądziłem, że kiedykolwiek mi się tutaj spodoba. Nadal nie sądzę, żeby wydawanie dziesiątek tysięcy na głupie ubrania było czymś normalnym, ale wcześniej mogłem tylko marzyć o bracie i karierze gitarzysty, a teraz to wszystko spełnia się tak szybko! Czasami się boję, że to tylko głupi sen, z którego się obudzę i wszystko wróci do normy. Bill nadal będzie okropny, Simone wróci i będzie siać zamęt i zniszczenie, a ja nie będę miał nikogo, komu mógłbym się wygadać. Kiedy jest się tylko dzieciakiem z bidula i dostaje się gwiazdkę z nieba, chyba już na zawsze gdzieś w podświadomości tkwi przekonanie, że to wszystko tak naprawdę ci się nie należy. Ja dostałem coś więcej niż gwiazdkę. Nie wiem, co bym zrobił, gdybym to stracił.

Tom nie powiedział nic wprost, ale Andreas już długo żył na tym świecie. Doskonale go zrozumiał. Bill przez tych kilka miesięcy stał się dla niego wszystkim. To on był dla Toma najważniejszy i to jego dobro Tom stawiał na pierwszym miejscu. Andreas wiedział, że chronienie Billa jest jego priorytetem. Tom po prostu nie wyobrażał sobie życia bez bliźniaka. Proste i może niezbyt oczywiste, a przynajmniej nie dla osoby postronnej. Tom miał jednak dziwny zwyczaj przychodzenia do niego naprawdę często i spowiadania się ze wszystkiego, co tylko mu leżało na wątrobie. Andreas był mu wdzięczny za okazane zaufanie i za to, że Tom to wszystko mu mówił. Chociaż cierpiał, nie mogąc go mieć, cieszył się, że Tom jest szczęśliwy. Wiedział, że to on musi dopilnować, żeby bliźniacy byli cali i zdrowi.

Tom okazał mu zaufanie, a Bill wykazał się odrobiną zrozumienia i zaprzestał różnych insynuacji pod jego adresem.

Teraz nadeszła jego kolej, żeby zrobić dla bliźniaków coś, co prawdopodobnie sprawi, że będą naprawdę bezpieczni. Więcej zrobić nie mógł, o resztę będą musieli zadbać sami.

- Nic nie stracisz, Tom – powiedział wesoło mężczyzna, czochrając chłopakowi włosy.

- Ej! Nie dotykaj! Nie wolno! – oburzył się nastolatek.

- Nikt ci nic nie zabierze. Nikt nie ma prawa ci niczego zabrać. Bill skoczyłby za tobą w ogień. Jesteście bardzo utalentowani, na pewno odniesiecie wielki sukces. Tylko patrzeć, jak dziewczyny będą was napastować na ulicy. Wtedy nawet czapka z daszkiem ci nie pomoże. Wszystko się ułoży, zobaczysz.

- Chciałbym.

- I tak będzie. Niczym nie musisz się martwić.

- Poza twoim zdrowiem psychicznym, co? – kpił Tom żartobliwie. – Uwierzyłeś, że ja i Bill…

- Daj już spokój – Andreas wywrócił oczami. – Lepiej już zmykaj, muszę przygotować się do podróży.

- Gdzie jedziesz? – zaciekawił się Dredziarz.

- Mam spotkanie z klientem.

- Tak późno?

- Cieszę się, że w ogóle udało mi się go złapać. Wisi mojej firmie trochę kasy i chcę z nim to załatwić raz na zawsze.

- Kiedy wrócisz?

Andreas wzruszył ramionami.

- Pewnie za kilka dni. Muszę trochę od ciebie odpocząć.

- Ej!

Daniels nachylił się do Toma i pocałował go lekko w policzek. Tom spojrzał na niego ze zdumieniem. Mężczyzna uśmiechnął się do niego czule. Nie miał żadnej pewności, że uda mu się zrobić to, co zaplanował. Równie dobrze tej nocy może by martwy.

- Jesteś wspaniałym dzieciakiem, Tom. Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ty. Cieszę się, że uważasz mnie za swojego przyjaciela.

Dredziarz skinął głową.

- Ja też.

Andreas rozłożył ręce, a Tom po chwili wahania przytulił się do niego. Przez krótką chwilę Daniels pozwolił sobie, być może po raz ostatni, poczuć jego słodki zapach. Odkąd spędzał z Billem tak dużo czasu, jego ciuchy przesiąknęły perfumami czarnowłosego, ale jemu to nie przeszkadzało. Zamknął na chwilę oczy i potarł nosem o szyję nastolatka. Zrobiłby dla niego wszystko.

Gdy odsunęli się, Tom nadal się uśmiechał.

- Pójdę już. Przyjemnej podróży.

Dredziarz wstał i zeskoczył z łóżka. Jeszcze raz odwrócił się w drzwiach, ukazując swoje białe ząbki, a potem zniknął, cicho zamykając za sobą drzwi.

Andreas podszedł do nich i zamknął je na klucz, po czym podszedł do szafy i otworzył ją na oścież. Odsunął ciuchy i z samego spodu wyjął ciemną torbę, którą spakował kilka godzin wcześniej. Rzucił ją na łóżko, po czym rozebrał się i poszedł pod prysznic. Umył się szarym mydłem, które skutecznie powinny zniwelować naturalny zapach jego ciała zmieszany z perfumami. Ubrał spodnie khaki. Spod łóżka wyciągnął glany i założył je, spokojnie sznurując do samego końca. Ubrał czarny podkoszulek i czarną bluzę z kapturem, dzięki czemu wyglądał na o wiele młodszego niż był w rzeczywistości. Gdy był już gotowy, ze swojej teczki wyciągnął mały kluczyk i podszedł do biurka. Otworzył jedną z szuflad i wyjął z niej parę czarnych skórzanych rękawiczek bez palców. Założył jedną i wyciągnął z szuflady srebrnego glocka. Załadował magazynek i przeładował broń, po czym zabezpieczył ją i schował do torby. Dokładnie ją pozapinał i wyszedł przez okno balkonowe, chcąc mieć jak najmniej świadków. Właściwie to nie obchodziło go, czy ktoś go złapie. Chciał tylko, żeby sprawiedliwości stało się zadość.

Bez problemu wyjechał z posesji Gordona i skierował się w stronę Loitsche.

Dojechanie na miejsce zajęło mu kilka godzin, ale nie przejmował się tym. Wszystko już wcześniej zaplanował, teraz pozostało mu tylko wprowadzić plany w życie.

Gdy był na miejscu, ukrył samochód w pobliskim lesie. Niedaleko od samochodu wykopał spory dół, który miał mu się przydać w dalszej części planu. Otworzył sobie drzwi kluczykiem, który znalazł pod doniczką na ganku, po czym wszedł do domu i otworzył sobie okno. Wyszedł przez nie i ponownie zamknął drzwi, odkładając klucz na miejsce. Wszedł do domu przez okno i zamknął je. Chciał zostawić jak najmniej śladów.

Wszedł po schodach na górę i wszedł do pierwszego pokoju na prawo. Większość rzeczy była zakurzona i pokryta pajęczynami. W tym domu od wieków nikt nie mieszkał, a Andreas miał zamiar dopilnować, żeby tak już zostało.

Na rękach miał rękawiczki, które miały zatrzeć te bardziej obciążające go ślady. Usiadł w fotelu naprzeciwko drzwi i, bawiąc się glockiem, czekał.

Słyszał, jak ktoś wchodzi do domu i krząta się na dole. Słyszał kroki na skrzypiących schodach, a potem dźwięk otwieranych drzwi. Potem było tylko ciche pstryk i jego kpiący uśmiech.

- No, witaj.

(Tu powinien być koniec odcinka i kolejny tydzień czekania, ale jako że ten długi weekend był bardzo odprężający i mam ochotę się powiesić i zapłakać, że jutro muszę iść do szkoły, to postanowiłam wrzucić od razu drugi. Do końca zostaną więc jeszcze tylko cztery i epilog. Wrzucam go z nadzieją, że poprawię komuś humor przed poniedziałkiem.

Dobra, pewnie i tak wszyscy to ominą...)

 

- Miło cię znowu widzieć.

Simone zamarła. Andreas uśmiechnął się zimno. Siedział na fotelu, zupełnie rozluźniony. Tylko jego ręka była lekko napita, pewnie trzymając broń ze specjalnie do niej dostosowanym tłumikiem. Wiedział, po o przyszedł do tego domu i nie zamierzał się wahać. Wyglądał dziwnie nie mając na sobie drogiego garnituru, lecz ciuchy, które mogłyby go zakwalifikować do jednej z subkultur.

- Czego chcesz? – spytała, patrząc na niego z kamienną twarzą.

- A jak myślisz? – uśmiech nie schodził z jego ust. – Zabić cię, oczywiście. Och, dziwisz się, czemu? Sądzę, że powinnaś to wiedzieć.

- Dalej jesteś struty przez tamto sprzed lat? Ja już dawno o tym zapomniałam.

- Co dowodzi, że osoby takie jak ty nigdy nie powinny mieć dzieci.

Simone uśmiechnęła się kpiąco. Jak na zaistniałą sytuację potrafiła zachować się naprawdę dzielnie. Albo nie wierzyła, że Andreas zrobi jej krzywdę, albo była jeszcze bardziej szalona niż mu się zdawało.

- Dlaczego? Przecież ci SMAKOWAŁ.

Andreas nacisnął spust. Kobieta jęknęła ze zdumieniem i spojrzała na swoje ramię. Kula rozerwała skórę, a krew z rany poddała się sile grawitacji, spokojnie płynąc aż do palców ręki, by potem zacząć skapywać na podłogę.

- Nie wierzysz, że cię zabiję, prawda? Myślisz, że to, co zrobiłaś to za mało, żeby się mścić, zwłaszcza w taki sposób. Wybacz, że cię rozczaruję. Biorąc pod uwagę, że w dzisiejszych czasach ludzie potrafią zabić za drobniaki, moje powody są naprawdę konkretne i sensowne. Zapłacisz mi za wszystko, co przez ciebie wycierpiałem. Ja i inni.

Kobieta zacisnęła dłoń zdrowej reki w pięść.

- Zaplanowałeś to, prawda?

- Oczywiście. Chyba nie sądzisz, że bez powodu wręcz zamieszkałem u Gordona. Zwyczajnie są bałem, że kogoś skrzywdzisz. Co prawda nie spodziewałem się takiej reakcji Billa, a już w ogóle pojawienia się Toma, ale to nawet dobrze się złożyło. Mogłem ich obu bronić przed tobą. Skoro raz mogłaś skrzywdzić Billa, drugi raz też byś się nie zawahała.

Simone uśmiechnęła się kpiąco.

- Lubisz ich, prawda? Oni wręcz cię oszałamiają. Zwłaszcza Tom. Wiem, że wydałeś na niego mnóstwo pieniędzy. Powinieneś mi dziękować, że go urodziłam.

- Powinienem cię zabić za to, co robiłaś im przez całe życie. Ale to już koniec. Jeśli nie Gordon, ja się nimi zajmę. Od tej chwili już niczego im nie zabraknie. Osobiście o to zadbam. A teraz pora się żegnać.

- Nie zabijesz mnie – powiedziała Simone z przekonaniem. – Nie jesteś taki. Nie jesteś mordercą.

Andreas uśmiechnął się gorzko.

- Widać wyzwalasz we mnie najgorsze instynkty. Zrobiłaś ze mnie gwałciciela i pedofila, a teraz jeszcze będę mordercą. Mimo wszystko wolę, żeby po nocach śniła mi się twoja gęba niż krzyki twojego syna.

- I tak nie wierzę, że…

Daniels wystrzelił po raz kolejny, trafiając kobietę w brzuch.

- Zamieniłaś moje życie w piekło. Wykorzystałaś to, że spodobał mi się twój syn na tym przeklętym balu, na którym dorabiał jako kelner. Tylko pełnoletnie osoby mogły tam pracować, więc byłem pewien, że jest już dorosły. Powiedziałaś, że uwielbia zabawy z innymi facetami i za drobną opłatą z chęcią pójdzie ze mną do łóżka. – Z kamiennym wyrazem twarzy patrzył, jak Simone upada, sycząc z bólu i próbując zatamować krwotok ręką. – Zrobiłaś z tego dziecka jakiegoś cholernego perwersja, który uwielbia wcielać się w rolę ofiary. Powiedziałaś, że to jego ulubiona zabawa, że lubi, kiedy ktoś traktuje go przedmiotowo. Obiecałem ci zapłacić, jeśli uda ci się go nakłonić chociaż do zwykłego spotkania, ale ty poszłaś o wiele dalej. Okłamałaś go. Wysłałaś go bezbronnego i zupełnie nieświadomego do domu obcego faceta, nie martwiąc się, że mogę wyrządzić mu prawdziwą krzywdę. Wierzyłem, że on naprawdę taki jest, w końcu miałem go tylko za biednego gnojka, który dorabia sobie, sprzedając własne ciało. Choć w pierwszej chwili zrobił na mnie wrażenie, po twoich rewelacjach chciałem go już tylko zaliczyć. Kiedy krzyczał, płakał i błagał mnie o litość, ja gwałciłem go brutalnie, przekonany, że to tylko zabawa. Że on udaje, że naprawdę to lubi. A potem zdałem sobie sprawę, że to wcale nie tak, jak myślałem. Gdy już było po wszystkim zobaczyłem, że coś jest nie tak. Dopiero wtedy sobie uświadomiłem, że nie jest taki, jak mówiłaś. Na ręce miał wytatuowaną datę. Domyśliłem się, że to był rok jego urodzin. Miał tylko szesnaście lat, kiedy wysłałaś go do mnie, żebym tak po prostu go zgwałcił. I za co? Za marny tysiąc euro za pośrednictwo? Naprawdę było warto obedrzeć go z człowieczeństwa dla kilku banknotów? Nawet nie masz pojęcia, co czułem, kiedy po tym wszystkim spojrzałem mu w oczy i z pełną świadomością dotarła do mnie brutalna prawda. Nie masz pojęcia, jak bardzo bałem się go dotknąć po tym wszystkim, żeby jeszcze bardziej go nie skrzywdzić. Jak jego niemy płacz łamał mi serce, a warga przegryziona do krwi przerażała. Był prawiczkiem w każdym tego słowa znaczeniu. Krwawił obficie z odbytu, a ja nie mogłem nic zrobić, żeby temu zaradzić, bo nie wiedziałem, czy nie skrzywdziłbym go jeszcze bardziej. Leżał tam jak zepsuta lalka, kuląc się i drżąc za każdym razem, kiedy wyciągałem w jego kierunku rękę, chociaż wcale nie patrzył. Od tamtego dnia co noc śniła mi się ta scena. Co noc słyszałem jego płacz, krzyki i błaganie o litość i co noc robiłem mu to samo, jakby bez udziału woli. Od tamtego czasu nawet nie dotknąłem żadnego innego faceta, czując się splamionym. Bałem się zasnąć, nie chcąc brnąć po raz kolejny w ten koszmar, ale kiedy się poddawałem, wszystko rozgrywało się od nowa i od nowa. Każdy szczegół był tak samo wyraźny jak w dniu, z którego się wziął. Zniszczyłaś swojemu dziecku życie, w ogóle się tym nie przejmując. Śmierć, jaką ci przygotowałem, to zbyt mała cena za to, co zrobiłaś.

Simone patrzyła na niego z nienawiścią, słuchając gorzkich słów prawdy. Andreas ledwo się powstrzymał, żeby nie zapłakać. Po raz pierwszy powiedział to wszystko na głos. Po raz pierwszy otwarcie przyznał, że coś takiego miało miejsce.

- Przestrzeliłem ci brzuch. Niedługo nawet specjalistyczna pomoc medyczna nie uratuje ci życia.

- Zapłacisz za to – wysyczała kobieta.

- Nie obchodzi mnie to. Wieczność w piekle za spokojne życie twoich synów. Jestem gotowy ponieść konsekwencje swoich czynów, nawet jeśli trafię do więzienia i będą mnie zbiorowo ruchać co noc przez kilkadziesiąt lat. Jakoś odpokutuję to, co zrobiłem twojemu dziecku. Za swoje zbrodnie odpowiem przed Bogiem, ale ty… Ty odpowiesz za swoje. I to już niedługo. Wstawaj, idziemy na wycieczkę.

Podszedł do kobiety i siłą podniósł ją do góry. Nie bał się, ze zabierze mu broń, bo była zbyt słaba, żeby z nim walczyć. Kiedy tu jechał, bał się, że nie starczy mu odwagi, żeby zabić człowieka, a tymczasem nie wahał się nawet chwili. Wystarczyło, że przed oczami stanęli mu bliźniacy, śmiejąc się z czegoś, najprawdopodobniej z niego i był gotów zabić każdego w zasięgu wzroku, byleby tylko ten uśmiech na ich twarzach się utrzymał. Wszystko ułatwiał fakt, że Simone sobie na to kurewsko zasłużyła.

Wywlekł ją z domu i, nie chcąc sobie pobrudzić tapicerki, zaprowadził w miejsce, gdzie wcześniej wykopał dół. Kobieta cały czas jęczała z bólu i wyraźnie osłabła z upływu krwi. Andreas podejrzewał, że jest w zbyt wielkim szoku, żeby chociażby myśleć o jakiejś obronie.

Simone była skończona.

- Zapłacisz za to! – wystękała. – Ben cię znajdzie i ukaże! Zabije się jak psa!

- Twój kochanek? Raczej nie kiwnie nawet palcem, żeby się mścić, bo i czemu miałby? Przecież się nie dowie. A nawet jeśli… Już ci mówiłem, wszystko mi jedno. Ja odpowiem przed Bogiem za swoje grzechy, ty – za swoje. Zobaczmy, kto lepiej na tym wyjdzie. Znaj moje serce… Zakończę to w miarę szybko. Właściwie to z chęcią bym cię jeszcze przeleciał, tak na do widzenia, ale nie mam zamiaru zostawiać swoich płynów w twoim śmierdzącym organizmie.

Simone otworzyła usta, ale nie zdążyła nic powiedzieć. Usłyszała tylko świst. Otworzyła szeroko oczy. Andreas nie odezwał się. Pchnął ją do dołu, a potem odszedł na chwilę i wrócił ze szpadlem.

- Poż-żałujesz tego! – wyrzęziła ostatkiem sił. Wciąż żyła.

- Z przyjemnością.

Simone nie odezwała się więcej. Jeśli żyła, zapewne straciła przytomność, a jeśli nie – było już po wszystkim. Na początku miał ochotę się nad nią trochę poznęcać, ale nie chciał być takim potworem jak ona. Chciał po prostu zakończyć to wszystko. Dopiero kiedy zakopał ją i wracał już do domu, poczuł wielką ulgę.

Było po wszystkim. Nie męczyły go nawet najmniejsze wyrzuty sumienia. Właściwie to czuł się całkiem dobrze. Zrobił to, co uważał za słuszne. Przedmioty, które mogły go łączyć z morderstwem, spalił. Kupił już nowy dom, nie chcąc pamiętać o tym, co wydarzyło się w starym. Złożył już też papiery do sierocińca, w którym wychował się Tom. Chciał zaopiekować się tymi chłopcami, których rodzice zostali zamordowani. Jeśli sąd nie zgodzi się na adopcję, to może chociaż pozwolą mu zostać ich rodziną zastępczą. W najbliższej przyszłości planował jeszcze tylko przeprosić Billa. Nie usprawiedliwiać się czy coś w tym stylu, tylko po prostu przeprosić. Nigdy tego nie zrobił. Nie spodziewał się przebaczenia, ale chciał zacząć nowe życie z czystym kontem.

Kluby nigdy nie robiły na nim większego wrażenia. Teraz chyba wreszcie pojął dlaczego.

W głowie dudniło mu jakby ktoś nokautował jego czaszkę setkami kijów baseballowych. Już dawno tak źle się nie czuł. Z jego prawej strony siedział Gus, a z lewej Tom, rozmawiając o czymś z Geo. W ogóle nie mógł się na tym skupić.

W tej chwili marzył tylko o powrocie do domu.

- Tom! – krzyknął, nachylając się nad bliźniakiem. Głośna muzyka zagłuszyła go niemal w stu procentach. – TOM!

 Dredziarz odwrócił się, gdy poczuł, że brat ciągnie go za rękaw bluzy. Spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- Jadę do domu! – krzyknął mu wprost do ucha.

- Czemu?

- Głowa mnie boli. Chcę już stąd iść.

- Ok, pojadę z tobą.

Bill pokręcił przecząco głową.

- Zostań, przecież dam sobie radę! Wrócę z Carlosem.

- Jesteś pewny?

Czarny kiwnął potakująco głową.

- Na pewno?

Bill znowu skinął. Tom kiwnął niechętnie głową. Czarny wstał i przecisnął się między stołem a Gusem, a potem ruszył w kierunku wyjścia, odprowadzony wzrokiem przez członków zespołu. Zanim zniknął na schodach, chłopacy zauważyli, że Bill wyciąga telefon, zapewne po to, by zadzwonić do szofera.

Tom westchnął ciężko.

Minęło może pół godziny, kiedy stało się coś dziwnego. W ułamku sekundy wszystko było w porządku, a w następnej Tom już wrzeszczał na GG, że mają w tej chwili ruszyć dupy i odwieźć go do domu. Widząc, co się dzieje, be sprzeciwu się zgodzili.

Gdy już jechali vanem, Tom nadal wrzeszczał, drżąc na całym ciele.

- Szybciej! Szybciej, Gus, szybciej!

- Szybciej się nie da! – odkrzyknął wściekły chłopak. Tom oszalał!

- Musi się dać! On mnie potrzebuje! Rusz, kurwa, dupę!

- ZAMKNIJ SIĘ, TOM! – wtrącił Geo. – I KTO, DO CHUJA, POTRZEBUJE CIĘ AKURAT TERAZ?!

- SZYBCIEJ!

- UWAŻAJ! – Geo w ostatniej chwili zdołał skręcić kierownicę w bok, unikając czołowego zderzenia z nadjeżdżającą osobówką. – Zamknij się, Tom! Przez ciebie zaraz się rozbijemy!

- Mam to w dupie, tylko szybciej! SZYBCIEJ!

- Jesteś nienormalny! Tak jak twój BRAT!

- Zamknij się!

Gus z tego wszystkiego po prostu zaczął wrzeszczeć, mimo wszystko przyspieszając. Gdyby złapała go policja, nieźle by zapłacił, ale Toma w końcu było na to stać.

Przez ich gniewne wrzaski przebił się dźwięk komórki Toma. Dredziarz wydobył ją z kieszeni drżącymi rękami.

- H-halo? – spytał łapiącym się głosem. Geo spojrzał z niego z autentycznym zdziwieniem. Nawet ze swojego miejsca chłopak mógł usłyszeć histeryczny szloch, wręcz wycie wprost do słuchawki telefonu.

- Ja nie ch-ciał-łem… Nie  chciał-em…

- Bill… Billy… Co się stało?

- On nie żyje, Tom…

Włosy zjeżyły mu się na głowie, kiedy patrzył na trzęsącego się Toma. Dredziarz siedział z szeroko otwartymi, niewidzącymi oczami. Gus jechał najszybciej jak mógł, znacznie przekraczając dozwoloną prędkość. Żaden z nich nie wiedział, co jest grane, ale czuli, że to coś poważnego. Chociaż to nie było możliwe, wydawać się mogło, że cudowna więź między bliźniakami znowu zadziałała. Coś się musiało wydarzyć i to na tyle poważnego, że Tom niemal szalał, kiedy był z daleka od Billa.

- Spokojnie, Billy – szeptał Tom do słuchawki. Wyglądał jak zahipnotyzowany, a jego twarz straciła wszystkie kolory. Jego głos był monotonny, uspokajający i czuły. – Ciii… Nie płacz. Wszystko będzie dobrze, rozumiesz? Wszystko. Już jestem blisko, zaraz tam będę. Ciii…

- Brama jest zamknięta – stwierdził Gus.

- Wjedź w nią, zapłacę ci za szkody.

- CO?!

- WJEŻDŻAJ!

Gus całkiem nieświadomi nacisnął pedał gazu. Wcale nie chciał stosować się do wariackiego polecenia kolegi, ale gdy ten krzyknął, odruchowo nacisnął mocniej pedał gazu. Zdecydowanie kiepski odruch. Geo wrzasnął i zasłonił głowę, kiedy wjechali w bramę i przebili się przez nią na posesję. Gdzieś w domu zawył cichy alarm, ale nikt nie zwrócił na to uwagi.

Tom, potykając się o własne nogi, wyleciał z samochodu i pędem pobiegł do domu.

- Bill! BILL!

Biegał po domu jak szalony, szukając swojego bliźniaka.

Znalazł go w kuchni. Siedział obok wyspy, gdzie kucharka przygotowywała zwykle obiad. Po jasnych kafelkach płynęła ciemnoczerwona krew. Bill wręcz wył, łzy ciekły po jego policzkach, częściowo zmywając krew. Jego bluzka była rozdarta razem z koszulką i trzymała się na nim tylko dzięki rękawom. Spodnie również były podarte, a bokserki zsunięte z jednej strony na udo. Najbardziej jednak przerażający był nóż, na którym Czarny zaciskał palce. Nóż najprawdopodobniej ubrudzony krwią mężczyzny leżącego tuż obok nieruchomo.

- On nie żyje, Tom…

- O, Boże… O mój Boże…

Geo i Gust stali obok, patrząc na przerażającą scenę i nie mogąc uwierzyć, że naprawdę to widzą.

- Musimy zadzwonić na policję – wyszeptał Gus.

- Zaraz tu będą, rozwaliliśmy bramę.

- Bill, odłóż nóż. Proszę – powiedział Tom, powoli podchodząc do brata. Jego głos wciąż brzmiał, jakby był spokojny.

- Nie podchodź do niego! – powiedział Geo podniesionym głosem. Bill aż podskoczył, słysząc ten ostry ton.

Tom nie miał zamiaru słuchać.

- Proszę. Odłóż.

Zbliżył się do bliźniaka i kucnął obok niego. Wystarczyła tylko chwila. Bill nie zostawił noża, ale szlochając rzucił się w objęcia brata. Tom przytulił go mocno, nie pozwalając sobie na strach ani rozpacz. Bill go potrzebował.

W tym właśnie momencie do pomieszczenia wtargnęli policjanci.

***

Jak wrażenia?

W większości odgadliście, o co może chodzić. Jak widać zupełnie nie nadaję się do pisania kryminałów. No, trudno. Mam nadzieję, że wyszło w miarę logicznie. Jak widać, Andreas to dobra duszyczka. Teraz już chyba nie macie wątpliwości, co?

Następny odcinek w przyszły poniedziałek.

Czekam na Wasze opinie i pozdrawiam!