38.Rodzinny dom

 Tom leżał na swoim „łóżku”, próbując zasnąć. Bill również ułożył się wygodnie na swoim miejscu z podkulonymi nogami i nie odzywał się. Obaj spędzili w tym miejscu zaledwie około dwudziestu czterech godzin, a już mieli dość.

Dredziarz nie wiedział, jak niektórzy ludzie mogą wytrzymywać w więzieniu. Sama nuda go zabijała, potrzebował przestrzeni, której tutaj zdecydowanie nie miał.

Jęknął cicho. Co za kanał.

- Dobrze się czujesz? – spytał Bill.

- Nudzę się.

- No, to co?

- Nie chcę się nudzić! Nie znoszę się nudzić!

Bill parsknął. Przez chwilę przyglądał się bratu, po czym nagle spoważniał.

- Tom?

- Co?

- Ja… dziękuję. Nie zostawiłeś mnie. Nawet nie masz pojęcia, jak wiele to dla mnie znaczy.

- Oczywiście, że cię nie zostawiłem. Jesteś moim Billym, nie? Poza tym, wiem, że zrobiłbyś dla mnie to samo.

Bill uśmiechnął się lekko, z wdzięcznością.

Na korytarzu usłyszeli ciche kroki. Po chwili do ich celi podszedł policjant i otworzył drzwi.

- Wynocha. Wychodzicie.

Bliźniacy spojrzeli na siebie ze zdumieniem.

- Jak to?

Policjant wzruszył ramionami.

- Normalnie, wychodzicie. No, ruchy.

Tom pierwszy wstał i rozprostował kości. Bill też się podniósł. Rzucając sobie niepewne spojrzenia, wyszli z celi. Gdy doszli do recepcji, ze zdumieniem zobaczyli tam Andreasa. Mężczyzna siedział na jednym z krzeseł, masując palcami nasadę nosa. Był niezwykle blady i wyglądał jak kupka nieszczęścia.

- Andy! – ucieszył się Tom. Miał w pamięci to, co mówił mu Bill, ale nie potrafił tak po prostu kogoś skreślić. Nawet Simone dał szansę. Ona ją zmarnowała, Daniels jeszcze miał okazję się wytłumaczyć.

Andreas wstał i spojrzał niepewnie na braci. Tom podbiegł do niego i przytulił się mocno. Dla Billa musiał być twardy, ale prawda była taka, że on też potrzebował czasami oparcia w kimś silniejszym i bardziej doświadczonym od siebie.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że cię widzę – powiedział Tom. – Ty nas wyciągnąłeś? Jak to zrobiłeś?

Andreas spojrzał niepewnie na Billa.

- Czy… - przełknął ciężko ślinę. – Czy Bill już ci wyjaśnił, dlaczego nie pałamy do siebie sympatią?

- Niezwykle delikatnie to ująłeś – mruknął Bill, drapiąc się po karku.

Dredziarz spoważniał i kiwnął niepewnie głową.

- Tak, wiem.

- I… mimo to nadal chcesz mieć ze mną cokolwiek wspólnego?

- Bill już chyba nie jest na ciebie taki zły, jak był jeszcze jakiś czas temu. Poza tym, pomagałeś nam.

Daniels odetchnął z wyraźną ulgą.

- Długo już tu jesteś?

- Trzymali mnie prawie trzy godziny. Moje zeznania i twoje, zrobione pod wykrywaczem kłamstw, miały zbyt wiele argumentów świadczących na korzyść Billa. Nie zostanie postawiony przed sądem. Musi się stawić tylko na kilka spotkać z psychologiem. Jest wolny i ma czyste konto.

- A ja? Mnie wsadzili za złamanie nosa policjantowi.

- Wpłaciłem pieniądze. Ten policjant postanowił nie wnosić oskarżenia. Tom? Mógłbyś iść odebrać wasze rzeczy? Ja i Bill wyjdziemy na zewnątrz. Chciałbym z nim porozmawiać na osobności.

Tom, widząc, co się święci, skinął głową i odszedł. Bill zmarszczył brwi i wyszedł razem z Danielsem przed budynek.

- Masz fajki? – spytał. Chociaż starał się tego nie okazywać, poczuł ogromną ulgę. Nie poradziłby sobie w więzieniu, był na to zbyt słaby. Gdyby go oskarżono, jego życie by się skończyło. Potrzebował być wolny. Każda ograniczająca go rzecz podcinała mu skrzydła i sprawiała, że odechciewało mu się żyć. Nie wiedział, jak zareagowałby na więzienie, ale był pewny, że długo by nie wytrzymał i w końcu zrobiłby jakąś głupotę.

Andreas podał mu papierosa i zapalniczkę. Skoro wypuścili go po zabiciu jakiegoś faceta, raczej nie wsadzą go za palenie fajek przed komisariatem.

- Jak ci się udało…? – zaczął Bill, zaciągając się dymem.

Mężczyzna pokręcił tylko głową.

- Ja… Powiedziałem im wszystko. Przyznałem się do gwałtu i opisałem rolę Simone w całej tej sprawie. Zgromadziłem też dowody przeciwko Benowi. To był fagas waszej starej, płatny morderca. Znalazłem kilka powiązań. Właściwie, to nieważne. Ja… Przepraszam, Bill. Bardzo. Przysięgam, że nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Nie chcę się tłumaczyć czy coś. Chcę tylko, żebyś wiedział, że naprawdę mi przykro. Nie liczę na wybaczenie, ale chcę mieć świadomość, że zrobiłem absolutnie wszystko, żeby ci to jakoś wynagrodzić.

Bill patrzył na Danielsa ze zdumieniem. Nie mógł uwierzyć własnym uszom. Andreas go przepraszał? Co prawda Bill wiedział, że to Simone ich obu oszukała, ale miał pretensje głównie do tego faceta, bo to on był sprawcą czynu, nie Simone. Teraz jednak, po prawie dwóch latach, patrzył na to wszystko trochę inaczej. Widział, jak Andreas opiekował się Tomem przez te wszystkie miesiące, jak starał się im pomóc i kryć przez Gordonem. Naprawdę wiele dla nich zrobił. I jeszcze te zeznania…

- Możesz wnieść oskarżenie, jeśli chcesz – dodał mężczyzna. – Przyznałem się do wszystkiego, tak więc w krótkim czasie miałbym sprawę w sądzie o gwałt na nieletnim. Jestem gotowy odsiedzieć swoje.

- Chcesz iść do więzienia?! – spytał Bill ze zdumieniem.

- Chcę jakoś odpokutować to, co zrobiłem! Jak inaczej mam to zrobić?

Andreas rozłożył bezradnie ręce. Wyglądał, jakby przez ostatnich kilka miesięcy z oprawcy zamienił się w ofiarę.

Bill wahał się tylko chwilę.

- Nie musisz już nic więcej robić. Ja… ja ci już wybaczyłem.

Daniels znieruchomiał. Patrzył na Billa z jawnym zdumieniem i nadzieją w oczach, która była jednak jakaś taka… blada. Jakby bał się, że chłopak sobie z niego żartuje.

- W- wybaczyłeś? – spytał, przełykając ciężko ślinę. – Ale… Ale jak to?

- Pomagałeś nam. Broniłeś Toma i w ogóle. Rozumiem, że nie chciałeś mi zrobić nic złego. Starej nie ma i raczej nie wróci. Chyba… Chyba powinniśmy zacząć od nowa, wiesz? Tom na pewno się ucieszy, bardzo cię lubi. No, twój barek też.

To było zbyt piękne, żeby było prawdziwe, ale Bill nie wyglądał jakby żartował. Z piersi Andreasa wyrwał się cichy szloch. Zrobił krok w kierunku nastolatka i objął go mocno, wtulając w siebie. Jego ramiona zatrzęsły się od płaczu. W pierwszej chwili nastolatek chciał się odsunąć, ale ten dotyk nie był taki zły, jak sądził. Właściwie, czuł się całkiem bezpiecznie, co było wręcz niesłychane. Do tej pory tylko przy Tomie tak się czuł, a instynkt nigdy go nie zawodził.

 Czarny mógł poczuć jak wielki ból sprawiło Andreasowi to wszystko. Zdał sobie sprawę z całkowitą jasnością, że Andreas nie był winny temu, co stało się w przeszłości. Był taką samą ofiarą knowań Simone jak on sam.

- Dziękuję, Bill. Dziękuję – wyszeptał Daniels.

Mężczyzna po chwili odsunął się, po jego policzkach nadal płynęły łzy, ale usta wygięły się w lekkim, niepewnym uśmiechu.

- Nie będziesz wnosił oskarżenia? – spytał.

Bill pokręcił przecząco głową.

- Już dość mam komisariatów i innych takich. Moja noga tu nie postanie przez najbliższych dwadzieścia lat.

Drzwi otworzyły się i ze środka wyszedł Tom. W ręce trzymał kilka rzeczy, które musieli oddać, zanim ich zamknięto. Andreas ukradkiem otarł łzy.

- Pogodziliście się? – spytał Tom z uśmiechem.

Bill skinął lekko głową. Dredziarz przytulił go.

- Jestem z ciebie dumny – powiedział cicho.

Czarny zarumienił się lekko, mile połechtany. Tom potarmosił mu włosy ręką.

- Hej! – warknął Bill, wciskając mu łokieć pod żebra.

- Chodźmy stąd, mam już dość tego miejsca. Wiecie, co nam poprawi humor? Impreza! – Tom uśmiechnął się szeroko do swoich myśli. – Uchlejemy się wszyscy i…

- Hej, hej, hej – Andreas złapał go za kaptur i pociągnął do tyłu. – Nie tak szybko. Najpierw chcę zobaczyć dowód osobisty.

Tom parsknął.

- Sam mnie poiłeś winem.

- Ładnie, ładnie – wymamrotał Bill, patrząc na bliźniaka oskarżycielsko.

- No, co? – Tom rozłożył ręce. – Jak dają to bierz, jak biją to uciekaj.

- Ach, więc to moja wina? – spytał Andreas.

- Ty to powiedziałeś.

Mężczyzna westchnął. Widać było, że Tom ma lepszy humor, kiedy nie patrzy na świat przez kraty.

Dredziarz objął Billa za szyję i pocałował go w czoło. W tej chwili wyglądali jak para kochanków a nie bracia bliźniacy.

Do Andreasa dotarła jeszcze jedna ważna rzecz. Nigdy nie będzie miał Toma. Choćby nie wiadomo jak się starał, Tom Kaulitz nigdy nie będzie jego. Tom już miał swojego „właściciela”. Był nim Bill. Jak na ironię, Tom należał do chłopaka, którego Andreas skrzywdził. Daniels zrozumiał, że Bill potrzebuje Dredziarza właśnie ze względu na przeszłość. Na to, co on mu zrobił. Gdyby nie doszło do tamtej sytuacji, Tom mógłby być jego, prawdopodobnie i tak by się poznali. W tej sytuacji mógł tylko obserwować z daleka, jak jego ukochany układa sobie życie.

To chyba właśnie była jego pokuta za krzywdę, którą wyrządził Billowi. Musiał pozwolić odejść osobie, którą kocha, by ta zaopiekowała się drugą osobą, którą potwornie skrzywdził. Chociaż Andreas wiedział, że tak po prostu musi być, czuł, że jeszcze sporo wody upłynie, zanim się z tym pogodzi. O ile w ogóle się to stanie.

Patrząc na radosnych chłopców, jego oczy zaszkliły się z bólu. Kiedyś pożądał jednego z nich. Zrobił straszliwy błąd, dając się oszukać i skrzywdził go. Teraz miał do czynienia z drugim, który był zupełnym przeciwieństwem brata. I chociaż robił dla niego wszystko, nie mógł go przy sobie zatrzymać.

Jedna nieposłuszna łza wypłynęła z oka i spłynęła po jego chłodnym policzku. Potrząsnął głową, wziął głęboki wdech i potarł oczy. Nie może płakać. Musi być silny.

- Idziesz?

Podszedł do samochodu, przy którym czekali już chłopcy.

- Masz czerwone oczy – stwierdził Tom, marszcząc brwi. – Wszystko ok?

- Tak, tak – zaśmiał się Andreas. Był świetnym aktorem, kiedy chciał. – Trochę mi nawiało w oczy. Są niezwykle wrażliwe.

- Jedźmy już.

- Dlaczego Gordon nas nie odwiedził? – spytał Tom, gdy już jechali do domu.

- Jest zagranicą. Nie mógł. Nie jestem pewien, czy w ogóle wie, co się stało.

- Myślisz, że będzie zły?

- Za co? Bill padł ofiarą okrutnego podstępu. Przykro mi to mówić, ale wasza matka naprawdę musiała was nienawidzić.

- To była zwykła suka – mruknął Czarny. – Dobrze, że Tom jej nie znał. Żył sobie bezpiecznie z dala od tych wszystkich pojebów.

- A mi szkoda, Bill. Szkoda, bo straciliśmy tyle lat! Jako dzieci na pewno byliśmy do siebie bardzo podobni. Moglibyśmy wykręcać ludziom takie numery! – Tom aż jęknął na samą myśl o tym, co stracił.

- Tylko jedno ci w głowie. To, że nie miałbyś co jeść niezbyt cię interesuje, prawda? – spytał Bill z politowaniem.

- Oj tam, oj tam. Marudzisz.

- Nie marudzę.

- Marudzisz.

- Nie.

- Tak.

- Nie.

- Tak.

Andreas zaśmiał się, chociaż przyszło mu to z trudem. Cóż… Czas zacząć się przyzwyczajać. Life is brutal.

- Obaj jesteście stuknięci – stwierdził. Po chwili namysłu przyszła mu do głowy głupia myśl, że może chłopcy mają jeszcze jednego brata… Zawsze przecież to mogły być trojaczki!

Cóż, w tej sytuacji już się tego nie dowiemy, pomyślał, przypominając sobie ciało Simone zakopane w lesie. Pytanie tylko, kiedy ją znajdą. Jeśli w niedługim czasie, na pewno skojarzą go z nią. W końcu zeznania były obciążające – miał motyw, żeby się na niej mścić.

Gdy zajechali na miejsce i weszli do domu, Tom złapał go za rękaw.

- Andy… Czy… mógłbyś mi pokazać? – spytał niepewnie.

- Co pokazać?

- No… znamię. Ten pieprzyk obok pępka. Bo masz go, prawda?

Daniels przez chwilę przyglądał się nastolatkowi. Bill milczał, czekając na rozwój wypadów. Mężczyzna przymknął na chwilę oczy, po czym podciągnął rzeczy i pokazał swój płaski, lekko umięśniony brzuch.

Tom wstrzymał oddech, kiedy tuż obok pępka zobaczył znamię.

- Jak to możliwe, że mi się to śniło? – spytał cicho, niepewnie dotykając skóry Andreasa i gładząc znamię. Mięśnie Andreasa napięły się od razu. Był bardzo czuły na dotyk chłopaka. – Nigdy wcześniej go nie widziałem. Tylko we śnie.

- Widać ty i Bill jesteście ze sobą bliżej niż ktokolwiek przypuszczał.

Tom skinął głową. Nie miał pojęcia, co o tym wszystkim myśleć.

Cały dzień spędzili osobno w swoich pokojach. Nawet Tom i Bill nie zaglądali do siebie. Tom pogadał chwilę z Geo i poprosił, żeby nie przyjeżdżali, kiedy się dowiedział, że przyjaciele mieli taki zamiar. Wszyscy chcieli jakoś sobie poukładać ostatnie wydarzenia, a obecność Geo czy Gusa w ogóle by im nie pomogła. Geo, na szczęście, zrozumiał i poprosił, żeby Tom do niego zadzwonił, kiedy już obaj będą się czuć na siłach, żeby się spotkać.

Bill przez cały dzień też rozmyślał, ale o czymś zupełnie innym. Myślał o Tomie. Myślał, myślał i myślał, aż w końcu podjął decyzję.

Najważniejszą decyzję w jego życiu.

Wieczorem, gdy Tom już się wykąpał i zwolnił łazienkę, Bill wziął długą, odprężającą kąpiel, starając się pozbyć ostatnich wątpliwości. Gdy już się ubrał i wysuszył włosy, wziął głęboki oddech i bez pukania wszedł do pokoju Toma.

Dredziarz leżał plackiem na łóżku, gapiąc się w sufit. Jedną nogę miał podkuloną pod siebie. Był już ubrany w szerokie spodenki i ciemną koszulkę, w których zawsze spał. W uszach miał słuchawki.

Bill wszedł na łóżko i pomachał mu ręką przed oczami. Tom od razu wyjął słuchawki i uśmiechnął się lekko do niego.

- Co? – spytał.

Czarny w ciągu zaledwie jednej sekundy powtórzył w myślach, dlaczego chce TO zrobić, po czym westchnął i spojrzał na bliźniaka z determinacją.

- Chcę czegoś spróbować.

- Hm? To znaczy?

- To znaczy „ściągaj spodnie” – burknął chłopak z zażenowaniem.

Tom zachichotał. Pokręcił tylko głową, po czym jednym zgrabnym ruchem pozbył się dolnej części garderoby. Tak jak spodziewał się Bill, nic pod spodem nie miał.

- To była propozycja? – spytał Dredziarz. W ogóle się nie krępował pokazując mu swoje „wdzięki”. Tom to naprawdę było dziwne stworzenie.

- Nie chcę gry wstępnej. Gdzie masz gumki?

- Przecież ich nie używamy.

- Dzisiaj tak.

Tom wzruszył jedynie ramionami i ze stolika nocnego wyciągnął prezerwatywy i żel intymny. Bill, bojąc się, że się rozmyśli, szybko się rozebrał. Zgasił światło i wdrapał się na łóżko.

- Jesteś dziwny – mruknął Tom, nie wiedząc jak zareagować na te dziwne prośby.

- Marudzisz. Chcę… żebyś we mnie… wszedł.

- C-co? – wyjąkał Tom, który nagle znieruchomiał z niedowierzania. Spojrzał na Billa jak na UFO.

- Chcę spróbować… Pozwalałeś mi się pieprzyć przez dłuższy okres czasu. Teraz chcę się zamienić.

- Jesteś pewny?

- Bardziej pewny już nie będę.

- Ale… nie chcesz się przed tym trochę popieścić? Będzie ci łatwiej.

- Nie.

Tom skinął głową. Wiedział, jak wielkim zaufaniem w tej chwili obdarzył go Bill. Obiecał sobie w myślach, że zrobi wszystko, żeby Czarnemu było jak najlepiej.

Jego penis zaczął twardnieć na samą myśl o tym, co zamierzali zrobić. Przez chwilę obaj się tylko lekko pieścili, przygotowując się.

Dredziarz, czując, że jest gotowy, polecił Billowi położyć się na brzuchu. Gdy Czarny to zrobił, wylał sobie na rękę sporo żelu. Na pierwszy dotyk jego palców w tamtym miejscu Bill się wzdrygnął, ale nie zaprotestował. Tom długo go przygotowywał, na początku wsuwając do środka jedynie opuszek palca. Gdy to on był na dole, robili to wszystko wiele razy szybciej.

- I jak? – spytał Dredziarz, poruszając lekko jednym palcem.

- Jest… ok – wyszeptał Bill.

- Jak coś będzie nie tak…

- Wiem.

Tom wsunął następny, a potem jeszcze jeden. Bill wydawał się jednak być rozluźniony, więc bez przeszkód mógł kontynuować. Szukał tego jednego, interesującego go miejsca, które miało zadecydować, czy to wszystko sprawi Czarnemu przyjemność, czy nie.

Gdy niespodziewanie w nie trafił, Bill jęknął dziko.

- To tam? – sapnął Tom. Odpowiedział mu cichy pomruk.

Dredziarz przez chwilę drażnił tamto miejsce, a potem powoli wysunął palce. Nie zapytał, czy Bill chce kontynuować. Skoro nie protestował, on nie miał zamiaru się ciągle pytać, czy wszystko jest ok. Czuł, że wiedziałby, gdyby nie było, a poza tym od dawna chciał w niego wejść.

Był naprawdę podniecony. Drżącymi rękami nasunął na siebie prezerwatywę i porządnie nasmarował ją żelem.

- Uklęknij – powiedział cicho.

Czarny bez słowa wykonał jego polecenie. Tom uklęknął tuż za nim i pocałował go lekko w szyję, po czym pomiział ją nosem. Objął Billa jedną ręką w pasie, a drugą nakierował swojego członka w odpowiednie miejsce.

- Postaraj się nie odsuwać, ok?

- Ok…

Tom wsunął główkę. Mimo długich przygotować, nadal weszła z lekkim oporem. Nie było jednak co się dziwić, bo pomijając gwałt na Billu on nigdy tego nie robił.

Czarny zaskoczył go, kiedy powoli zaczął napierać na niego, samemu wprowadzając w siebie penisa. Tom nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów.

- Kurwa, wcześniej nie wydawał się taki duży – mruknął Bill cicho.

- Wcześniej nie sądziłem, że możesz być taki ciasny – odparł Dredziarz z lekkim uśmiechem.

- To kom… ach! Komplement?

- Hm… Chyba tak. Wypnij się troszkę… Ochh, tak dobrze.

Tom pociągnął Billa jeszcze bardziej w tył i przysiadł na piętkach. Był w nim już cały i chciał mu dać chwilę na przyzwyczajenie się do tego. Obejmował go ciasno ramionami i całował skórę na jego karku, odgarniając długie, czarne kosmyki. Bill potrzebował jak najwięcej czułości w tej chwili, a Tom nie miał zamiaru mu jej żałować.

Po chwili wykonał pierwsze, delikatne pchnięcie. Bill wstrzymał jedynie oddech, ale to była jego jedyna reakcja, więc Tom wykonał drugie i trzecie… Dzięki gumce łatwiej mógł się poruszać, z czego był bardzo zadowolony.

Nawet nie wiedział, kiedy ta „ próba” przerodziła się w najprawdziwszy, namiętny seks. Bill szybko się połapał, że to jest cholernie przyjemne mimo początkowego dyskomfortu i sam dopingował Toma, żeby robił to szybciej i mocniej. Kto jak kto, ale Bill na pewno nie był z porcelany.

Gdy obaj doszli niemal w tym samym momencie, upadli wycieńczeni  na łóżko. Tom sprawnie wysunął się z Czarnego i wyrzucił zawiązany kondom na podłogę, a potem przylgnął do brata i westchnął. Obaj oddychali ciężko.

- I… jak?  - spytał Tom.

- Kocham cię.

Dredziarz zaśmiał się. Pocałował Billa w ramię.

- Ja ciebie też.

***

Aż nie chce mi się wierzyć, że jeszcze tylko dwa rozdziały i koniec tego opowiadania... No, ale cóż. Mówi się trudno, żyje się dalej.

Przepraszam za poślizgi z komentarzami na Waszych blogach i brak kolejnego odcinka "Pozorów". Zbiegło mi się w czasie mnóstwo rzeczy na raz i trochę bida u mnie teraz, ale być może odcinek pojawi się dzisiaj. Zaraz zacznę go pisać zresztą, więc może uda mi się go dodać. Z opóźnieniem, ale jednak.

Co do tego nieszczęsnego komisariatu... No, wiecie, mi się wydawało to całkiem realne, bo właściwie Billowi nie postawiono oficjalnie zarzutów i przez 48h chyba mają prawo go trzymać pod kluczem. Ale nie znam się na prawie i takich tam, więc cieszę się, że przynajmniej się pośmialiście;).

DZIĘKUJĘ za WSZYSTKIE WASZE KOMENTARZE. Nic tak nie motywuje jak widok opinii czytelników, serio.

Pozdrawiam!