17.Twarzą w twarz

– To nie była łatwa decyzja. – Simone już nawet nie próbowała patrzeć na któregokolwiek z synów. Nie chciała widzieć pustki w ich oczach i smutku. Ani razu nie spojrzeli na siebie, wciąż wbijając wzrok w jakiś martwy punkt. Tylko dłonie zaciskające się mocno na ich ciuchach świadczyły o tym, że słuchają. – Właściwie była najtrudniejszą w moim życiu. Z całego serca pragnęłam zatrzymać was obu, ale po prostu nie mogłam. Postanowiłam jednak na własną rękę znaleźć kogoś, kto się zaopiekuje jednym z was. Zgłosiłam się do opieki, gdzie mogłam obserwować ludzi starających się o adopcję i wybrać jakąś parę. Tak się złożyło, że trafiło na Dereka i jego żonę. Nie widziałam się z nim. Bill został mu przekazany przez Jorga, czyli waszego ojca. Ja też byłam w samochodzie, ale nie miałam odwagi wejść do jego domu. Bałam się, że wtedy nie będę w stanie doprowadzić sprawy do końca. Z czasem zaczęło mi się powodzić. Z każdym nowym rokiem wychodziłam na prostą, a potem poznałam Gordona i nasza sytuacja kompletnie się ustabilizowała.Tom zaczął coraz częściej miewać dziwne sny. Gdy powiedział mi, czego dotyczą, zdecydowałam się odnaleźć Billa i porozmawiać z jego opiekunami. Chciałam, żebyście się poznali. Dość łatwo udało mu się go odszukać. Ja i Derek spotkaliśmy się i zaczęliśmy dyskutować na ten temat. Doszliśmy do wniosku, że bez względu na wszystko musicie się poznać, tym bardziej że Billowi śnił się dokładnie ten sam sen. Zdecydowaliśmy, że przeprowadzimy się tutaj i poślemy was do jednej klasy, żebyście mogli się poznać na neutralnym gruncie, a potem dopiero powiemy wam prawdę.

Zapadła cisza. Żaden z bliźniaków się nie odezwał, zupełnie jakby rozmowa w ogóle ich nie dotyczyła. Simone splotła drżące palce, czekając na werdykt. Była pewna, że obaj ją nienawidzą za to, co zrobiła i modliła się tylko, żeby zaakceptowali siebie nawzajem.

Bill zagryzł wargę niemal do krwi, próbując się nie rozpłakać. Natłok informacji rozsadzał mu czaszkę od środka. Nie miał odwagi spojrzeć na Toma. Sam nie wiedział jeszcze, jak się do tego wszystkiego ustosunkować, ale gdyby teraz zobaczył w oczach Toma obrzydzenie, nie zniósłby tego. Szczęście, które dopiero co znalazł, zostało mu właśnie brutalnie odebrane. Miał skończone siedemnaście lat i chyba dostał pierwszą ważną lekcję podczas wkraczania w dorosłość – życie nigdy nie jest sprawiedliwe.

A los przewrotny.

Tom miał dokładnie te same obawy i również nie odważył się spojrzeć na Billa. Jednak w przeciwieństwie do brata, odważył się odezwać.

– Nie wiem jak wy, ale ja w takich okolicznościach chyba daruję sobie dzisiejszą kolację.

Dredziarz wstał, wziął swoją torbę i bez słowa wszedł po schodach na górę.

– Bill…? – spytała Simone z nadzieją.

Czary pospiesznie zerwał się ze swojego miejsca i podreptał za… bratem. Poczuł pewną ulgę, gdy zobaczył, że są dwa pokoje. Trochę się bał zostać teraz  z Tomem sam. Nie miał pojęcia, co powinien zrobić.

– Tom… – powiedział jakby bez udziału swojej woli, lekko drżącym głosem. Nie chciał go stracić. Nie mógł go stracić! – Ja…

– Nic nie mów – odparł cicho Tom, zatrzymując się w drzwiach. Nie obrócił się do niego przodem. – Nie chcę, żebyś potem czegoś żałował. Przemyślmy to sobie… Każdy z osobna. Potem porozmawiamy.

– Kocham cię – rzucił, bojąc się, że to ostatnia okazja, żeby coś takiego powiedzieć.

Tom nie odwdzięczył się tym samym wyznaniem.

Prawdę mówiąc, nie miał na to sił. Ledwo zamknął za sobą drzwi, zaraz popłynęły pierwsze łzy i nie chciały przestać płynąć przez całą wieczność. Rzucił się na łóżko, wcisnął twarz w poduszkę i płakał. Wolał najpierw dać emocjom ujście, a dopiero potem myśleć o tym wszystkich. Nic jednak nie mógł poradzić na to, że w jego sercu królował teraz nieutulony żal.

Chciałby móc się do kogoś przytulić.

Nie miał pojęcia, co zrobić, żeby jakoś uratować jego przyjaźń z Billem. Nie wyobrażał sobie, żeby mogli dalej być parą w takich okolicznościach. Nawet jeśli podświadomie nie widział w Billu swojego brata, to jednak nim był. Nie byłby w stanie robić tego ze swoim bliźniakiem.

Bliźniak. Boże, to wciąż był dla niego kompletny szok. Faktycznie, on i Bill mieli wiele wspólnych cech, ale zawsze uważał to za przypadek. A teraz się okazało, że nic nie dzieje się bez przyczyny.

Nie wiedział, jak Bill będzie go teraz traktował. Nawet nie był pewny, jak chciałby być traktowany. Miał w głowie totalny mętlik.

Bill krążył po pokoju, nie potrafiąc usiedzieć w miejscu. Co teraz? Co z nimi będzie? Przecież nie mogą… Nie ze  świadomością swego pokrewieństwa. Na samą myśl, że już nigdy nie będzie mógł Toma dotknąć jak swego kochanka, napłynęły mu łzy do oczu. Czy naprawdę zrobił coś tak strasznego, że pokarano go w ten sposób? Dlaczego tak brutalnie odebrano mu najlepszą rzecz, jaka go w życiu spotkała?

I co teraz? Jak Tom będzie go traktował? Jak on powinien go traktować? Jak przyjaciela? BRATA? Przecież nie mógł… Po prostu nie mógł, mając w głowie obrazy z ich pierwszego razu. Byli tacy niepewni. Tom się tak bardzo stresował…

Wciąż do niego nie docierało, że uprawiał seks z bratem bliźniakiem!

Nie łudził się, że matka Toma wyskoczy zza rogu i krzyknie, że to był tylko głupi żart. Gdyby miała taki zamiar, już dawno by przyszła.

Po kilku godzinach zupełnej ciszy, z myślą, że jeśli zaraz z Tomem nie porozmawia to chyba oszaleje, wyszedł z pokoju i podszedł do drzwi tego drugiego, zajętego przez jego… bliźniaka. Chyba musi zaczął się przyzwyczajać do tego. Do postrzegania Toma jako swego brata, a nie chłopaka. Zapukał delikatnie, a gdy usłyszał ciche proszę, dość odważnie wszedł do środka. Nigdy nie był tchórzem i nie zamierzał stać się nim teraz.

Tom leżał na łóżku, podrzucając do góry małego jaśka. Nie wyglądał najlepiej. Billa ciszyło to, że nie tylko on płakał. Czułby się nie na miejscu, gdyby Tom tak po prostu przeszedł z tym wszystkim do porządku dziennego.

Dredziarz bez słowa przesunął się na łóżku bliżej ściany, robiąc mu miejsce. Ciemność pokoju rozjaśniała mała lampka nocna, stojąca na biurku po drugiej stronie pokoju. Może tak rzeczywiście będzie lepiej? Bill nie był pewien, czy potrafiłby przeprowadzić tę rozmowę w cztery oczy, bez żadnej możliwości ucieczki.

Usiadł ciężko na łóżku obok… brata. Przez chwilę żaden z nich się nie odzywał.

– Co teraz? – spytał w końcu Bill.

Tom pokręcił tylko głową.

– Chyba… chyba nie możemy dłużej być razem.

Bill skinął głową. Chociaż serce mu się krajało, wiedział, że inaczej po prostu być nie może.

– Wiem. Ale i tak… nigdy nie zapomnę tego, co razem dzieliliśmy.

– Nadal możemy się przytulać – rzekł Tom z nutką nadziei, jakby się bał, że Bill go skrytykuje. – Możemy razem spać. Dotykać się. I lubić.

Nie powiedział „kochać”, co Bill odebrał niczym policzek. Nie wiedział, dlaczego tak to odczuł. W końcu oczywiste było, że nie mogą tego dłużej ciągnąć. Było mu tak przykro… W jego oczach po raz kolejny zakręciły się łzy.

– Nigdy im nie wybaczę tego, co nam zrobili – wyszeptał, próbując desperacko powstrzymać łzy.

Tom przez chwilę się nie odzywał, a potem pociągnął go za rękę do siebie. Bill położył się obok niego. Przytulili się mocno.

– Cii, nie płacz – powiedział cicho Dredziarz.

– To niesprawiedliwe! Dlaczego akurat my? – Bill rozszlochał się na dobre.

– Wiem. Ale nic nie możemy na to poradzić.

– Kocham cię.

– Wiem.

– Tom… Obiecaj mi, że mnie nie zostawisz. Że siedzimy w tym razem, choćby nie wiem co.

– Oczywiście, że nie – burknął Tom, trochę oburzony taką sugestią. Ani myślał zostawiać Billa na lodzie. Ulżyło mu, że Bill podziela jego zdanie. Właściwie nie wiedział, czego się spodziewał. To było oczywiste, że nie mogą tego robić dalej. Dlaczego więc przyszło mu do głowy, że Bill może tego chcieć?

Jakiś koszmar. To był po prostu koszmar. Tom obiecał sobie, że zrobi wszystko, żeby on i Bill byli najlepszymi przyjaciółmi. Choćby nie wiem co, oni po prostu muszą się wspierać. Będą prawdziwymi… braćmi bliźniakami. Bill podbił jego serce i Tom wiedział, że ono w dużej mierze już zawsze będzie do niego należeć. Nawet jeśli nie mogą być dla siebie nikim więcej niż braćmi.

Przytulili się mocno do siebie, nakryli kołdrą i rozmawiali ze sobą cicho. Nie było im łatwo. Musieli jednak jakoś przetrwać to, co się stało i dojść o porozumienia już teraz. Każde jedno nieporozumienie czy niedopowiedzenie mogłoby zepsuć ich stosunki w przyszłości, a tego chcieli uniknąć.

– Dobrze, że mama wyskoczyła z tym całym wyjazdem – powiedział cicho Tom nagle uświadamiając się, czego omal nie wyznali. – Chcieliśmy im powiedzieć, że jesteśmy razem.

Bill drgnął, patrząc na niego z przerażeniem. Nawet nie chciał sobie wyobrażać, jak dorośli mogliby na to zareagować. Pokręcił tylko głową  i wtulił się w Toma.

Cisza między nimi nie była przytłaczająca, mimo że obaj wiedzieli, że ten drugi nie śpi. Dobrze jedna było tak trochę poleżeć w ciszy i poukładać sobie wszystko w głowie. Było już naprawdę późno, kiedy wreszcie zmorzył ich sen i obaj usnęli w swoich objęciach.

Rano pierwszy obudził się Tom. Było jeszcze wcześnie, ale nie potrafił już zasnąć. Wciąż myślał o tym wszystkim, co się wydarzyło, i po prostu nie mógł uwierzyć, że to prawda. Ale była i choćby niewiadomo jak by mu się to nie podobało, taka była rzeczywistość i musiał ją zaakceptować.

Byli braćmi. Niczym więcej i niczym mniej. Kropka.

Bill musiał być zmęczony po wczorajszym dniu, bo obudził się dopiero o dziesiątej. Tom uśmiechnął się do niego blado, chcąc dodać mu otuchy. Czarny westchnął ciężko.

– Miałem nadzieję, że to był tylko sen – mruknął.

Obaj czuli się niezręcznie i podejrzewali, że minie trochę czasu, zanim przyzwyczają się do nowej sytuacji.

– Schodzimy na dół? – spytał Tom.

– Chyba nie mamy wyjścia – oparł Bill, przeczesując ręką włosy. – Najlepsze święta w życiu, nie sądzisz?

Tom westchnął.

– Co zamierzasz teraz zrobić?

– To znaczy?

– No, oni coś wspominali o tym, żebyś z zamieszkał z nami. Co ty na to?

Bill zmarszczył brwi. Odpowiedź wydawała mu się oczywista, nie chciał jednak urazić Toma.

– Myślę, że to nie jest najlepszy pomysł. A ty?

Tom skinął.

– Też. Między nami wszystko jest ok i tak dalej, ale wspólne mieszkanie to w tej sytuacji dla mnie za dużo.

– Dobrze, że się zgadzamy. Bałem się, że nie spodoba ci się moja odpowiedź.

Dredziarz pokręcił głową, wstając i ubierając się.

– Może umówmy się już teraz, co? Jeśli coś ci nie pasuje, czujesz się z czymś niezręcznie, mów mi, proszę, od razu. Chcę wiedzieć, co jest grane. Chłopaki mogą się nabijać, że się tak dobrze rozumiemy, ale to nie do końca jest prawda i obaj o tym wiemy. Obiecuję, że ja będę robił tak samo. Gdy coś będzie nie tak, walimy z grubej rury. Beż żadnego pierdolenia, nie jesteśmy babami.

Bill skinął głową.

– Stoi.

Ubrali się i z niepewnymi minami zeszli na dół do kuchni. Była tam cała trójka, która zorganizowała przyjazd do tego domku i knuła za ich plecami teorie spiskowe.

– Dzień dobry – burknął Bill, tak naprawdę mówiąc to tylko z grzeczności. To wcale nie był dobry dzień, jego świat legł w gruzach, a ziemia dalej się kręciła i trzeba było żyć dalej.

Tom nic nie powiedział, jasno manifestując swój bunt i złość za to, co stało się dzień wcześniej. Simone wyglądała na dotkniętą jego zachowaniem, ale nie miała odwagi się odezwać.

Lodówka była pełna jedzenia, które wczoraj miało znaleźć się na stole, wiec obaj bez problemu sobie coś wybrali.

– Pokłóciliście się? – zapytał niepewnie Derek, widząc że Tom i Bill rozmawiają ze sobą wręcz „służbowo”.

– Nie – odparł Bill lakonicznie, siadając przy stole i skupiając się na jedzeniu. Tom usiadł zaraz obok niego i wbił wzrok w talerz.

W kuchni zapanowała wyjątkowo nieprzyjemna atmosfera. Obaj chłopcy już prawie zjedli, kiedy Simone w końcu nie wytrzymała i postanowiła się odezwać.

– Ile czasu masz zamiar się na mnie boczyć, Tom? Przecież nie zrobiłam tego, żeby was…

– Boczyć?! – warknął, wbijając w nią wściekły wzrok. Zamilkła zszokowana, widząc że chłopak ledwo się hamuje. Zaciskał mocno zęby, jakby bał się, że powie za dużo. – Nazywasz to boczeniem się?! Masz w ogóle pojęcie, co nam zrobiłaś?

– Ja nie chciałam…

– Myślisz, że mnie to obchodzi? Po tylu latach nagle dowiaduję się, że mam cholernego brata bliźniaka. Myślałaś, że co zrobimy? Skoczymy sobie wszyscy w ramiona i będziemy szczęśliwą rodzinką? Że fajnie, że mam brata, bo zawsze chciałem go mieć?

– Nie, ja tylko…

– Zamknij się! – warknął do niej.

– Tom! – wtrącił ostrzegawczo Gordon, ale on go zignorował.

– Zamknij się – powtórzył – i daj nam święty spokój. Już dość namieszałaś. Po prostu się odczep i pozwól, że sami jakoś ten bajzel posprzątamy.

– To znaczy? – spytał niepewnie Derek.

– To znaczy, że nie powinno was to interesować – odezwał się cicho Bill. – Może wam się wydaje, że to nic takiego, ale dla nas to duża sprawa. Nie wtrącajcie się już więcej do tego, co jest między nami.

– Ale przecież… – zaczęła Simone, ale umilkła, kiedy poczuła na sobie piorunujący wzrok Toma.

W kuchni znowu zapadła cisza. Tom syknął coś, odepchnął od siebie talerz z taką siłą, że aż spadł po drugiej stronie stołu i stłukł się, po czym wyszedł z kuchni szybkim krokiem. Bill przełknął to co miał w ustach, czując że jest mu niedobrze. Wstał i poszedł w ślady brata. Nie chciał siedzieć z nimi w kuchni i udawać, że wszystko jest w porządku albo jeszcze gorzej – rozmawiać o tym wszystkim. W tej chwili nie chciał widzieć nikogo. No, może poza Tomem.

Przy drzwiach do pokoju brata zawahał się, ale w końcu odetchnął i wszedł do środka tak pewnie, jak tylko mógł w takich okolicznościach. Sytuacja w kuchni upewniła go, że są w jednej drużynie i trochę umocniła nić porozumienia, która się między nimi nawiązała dzień wcześniej.

– Po raz pierwszy w życiu miałem ochotę udusić własną matkę – rzucił Tom ze złością, krążąc nerwowo po pokoju. – Czy ona naprawdę myśli, że po takiej rewelacji nic nie ulegnie zmianie? Szlag mnie trafia, jak widzę jej głupią minę, zupełnie jakby chciała powiedzieć „skoro już znacie prawdę, zostańmy kochającą się rodzinką”.

– Wrzaskami nic nie wskórasz – powiedział Bill, wzdychając cicho. Oparł się plecami o zamknięte drzwi.

– Przynajmniej się wyładuję – burknął Tom.

– Dobrze, że w ogóle nam powiedziała. Mogła to zataić i nigdy nie dowiedzielibyśmy się o swoim istnieniu.

– Mogła też cię nie oddawać.

– Daj spokój.

– Nawet – warknął Tom – nie próbuj jej bronić.

– Nie próbuję.

– Próbujesz. I pragnę cię uświadomić, że gdyby nie koszmary, które obaj mieliśmy, zapewne nigdy nie przyszłoby jej to do głowy, żeby cię oszukać.

Bill westchnął, w duchu przyznają Tomowi rację. Simone postąpiła bardzo nie w porządku, rozdzielając ich.

– Wiem… Żałuję tylko, że od razu z nami poważnie nie porozmawiali i nie spróbowali nas sobie przedstawić jako braci. Wtedy żadnemu z nas by nie przyszło do głowy, żeby… No, wiesz…

Wiedział. Jasne, że wiedział. I chyba też miał do niej żal głównie o to. Bo mogła to załatwić inaczej. Jasne, kto by się spodziewał, że się w sobie zakochają? Nigdy nie aspirował do tego, żeby być gejem, więc pewnie by jej to w życiu do głowy nie przyszło. Ale i tak nie potrafił pogodzić się z tym, co się stało. Gdyby tylko miała odwagę powiedzieć im prawdę inaczej… Zapewne myślała, że skoro się polubili, to kiedy im powie, że są braćmi, to się ucieszą. Oni jednak dalecy byli od szczęścia. Jasne, nie zamierzali nagle zamieniać się we wrogów, wciąż mieli się trzymać blisko, ale między nimi nigdy już nie będzie tej magii, jaka była przez ostatnie tygodnie znajomości. Życie zdecydowanie nie było fair i Tom wiedział, że nie pogodzi się z tym zbyt szybko.

– Nie chcę teraz o tym myśleć – powiedział, siadając na łóżku. Spojrzał na Billa z kamienną twarzą. – Skupmy się lepiej na występie przed Angelą Merkel. Być może będą to puszczać w telewizji, a nawet jeśli nie, to i tak wystąpienie tam to duża sprawa. Jeśli nam dobrze pójdzie, może ktoś jeszcze nam coś zaproponuje.

Bill skinął tylko głową.

– Em, Hagen i Gustav z pewnością padną, kiedy im powiemy, że jesteśmy braćmi.

– Nie mogę uwierzyć, że ten kretyn Hagen miał co do tego rację. Tyle razy nam to mówił, a my go zlewaliśmy, a teraz nagle się okazało, że miał rację.

Czarny zwiesił głowę.

– Noo… Pewnie będzie się puszył i ciągle powtarzał „a nie mówiłem”.

Hagen wcale a wcale nie klasną w dłonie i nie powiedział „a nie mówiłem”, kiedy z kwaśną miną przekazali mu nowiny. Było im trochę głupio, bo Gustav i Georg wiedzieli o ich związku, na szczęście nie mieli pojęcia, jak daleko to zaszło i Tom zgrabnie w rozmowę wplótł, że „całe szczęście, że nie doszliśmy do seksu, bo bzyknąłbym własnego brata”. Chłopacy potwierdzili to, kiwając zawzięcie głową, choć cała czwórka dokładnie wiedziała, że to nie była prawda. Hagen jednak nie chciał wprawiać ich w załopotanie. Zapewne i tak byli wyjątkowo przerażeni tym, że to się stało. Nie musieli się jeszcze martwić o to, że ktoś o tym wie.

Do występu przed kanclerzem Niemiec zostały im dwa tygodnie, które spędzili na próbach. Tom prawie w ogóle nie bywał w domu, wychodząc rano do szkoły i wracając dopiero około północy albo śpiąc u Gustava na starej kanapie w garażu. Chłopak chciał mu oddać swoje łóżko, ale Tom był zadowolony z tej kanapy i tak naprawdę bardzo dobrze mu się tam spało. W normalnych warunkach dostałby szlaban, w końcu nie był jeszcze pełnoletni i sypianie poza domem bez pytania o zgodę, a jedynie komunikowanie, że nie wraca, kompletnie nie podobało się jego matce, ale w zaistniałych okolicznościach nie miała serca go za to karać. Właściwie to bała się, że Tom jeszcze bardziej ją znienawidzi.

Bill przestał do nich przychodzić. Bracia ograniczyli trochę swoje kontakty, chcąc jakoś na nowo to sobie poukładać. Siedzieli razem na lekcjach, stołówce i próbach, ale unikali dotykania się i rozmawiania na zbyt bolesne tematy. Badali się też siebie nawzajem, chcąc wiedzieć, na ile tak naprawdę mogą sobie w swoim towarzystwie pozwolić. Jedynie próby dawały im chwile wytchnienia. Grali ostre kawałki, zupełnie jakby mogli w ten sposób to wszystko z siebie wyrzucić. I nawet jeśli zbytnio to nie pomagało, pomału oswajali się z tym, że już nigdy nie będą mogli być naprawdę razem.

***

Pisałam, że jakiś twincest dopiero pod koniec maja, ale skończyłam siedemnastkę, więc wstawiam;). Mam nadzieję, że się podobało.

Pozdrawiam!