Prolog

– Jak on się czuje?

Lekarz spojrzał na kobietę stojącą przed sobą. Zdawał sobie sprawę, o kogo pyta, nie wiedział jednak, jak delikatnie przekazać jej to, co musi wiedzieć i jednocześnie się nie załamać. Miał już naprawdę wielu pacjentów w różnym stanie fizycznym i psychicznym. Czasami ludzie tracili kończyny lub inne części ciała i wyglądało to makabrycznie. Przyzwyczaił się do tego. Ale jej dzieciaka było mu po prostu żal, bo jego historia wydawała mu się po prostu smutna.

– Pani syn miał wiele szczęścia – powiedział w miarę spokojnie. Chciał jakoś zdystansować się do całej sprawy, ale tym razem jakoś nie potrafił. Przed oczami ciągle miał obraz nastolatka, który wręcz zmasakrowany w pewnych miejscach trafił do nich kilka godzin temu.

– Czy wszystko z nim w porządku? – dopytywała kobieta z nadzieją. Z tego co wiedział, miała tylko to jedno dziecko.

– Fizycznie nic mu nie grozi. Zostanie mu jedynie kilka blizn, jeśli nie zdecyduje się ich usunąć.

– F–fizycznie? – zająknęła się, wyraźnie zaniepokojona. – A… a psychicznie?

– Tu sprawa wygląda już zupełnie inaczej – westchnął lekarz. – Z tego co się dowidziałem od policjantów, którzy się tą sprawą zajęli, pani syn ma problemy w szkole. Zapewne się tym nie chwalił, dzieci w jego wieku tego zwykle nie robią. Od jakiegoś czasu go szykanowano.

– Ale… dlaczego?

– Czy syn panią poinformował o tym, że jest homoseksualny?

Kobieta skinęła niepewnie głową.

– Tak, wiem o tym, odkąd skończył piętnaście lat.

– Cóż, pani syn krył się ze swoją orientacją. Kiedy jego szkolni koledzy dowiedzieli się o tym, postanowili zabawić się jego kosztem. Szczerze powiedziawszy dawno nie widziałem osoby w tak złej kondycji psychicznej. To musiało dziać się już naprawdę długo. – Kobieta zakryła usta dłonią. Zapewne nie sądziła, że może być aż tak źle. – To, co stało się po zajęciach w szkole nie było tylko znęcaniem się nad nim. Pani syn prowokował ich do takiego zachowania. On chciał, żeby go zabili. Nawet im to powiedział. I prawie mu się to udało.

– T–to co ja mam zrobić? – zapytała, ocierając łzy z policzków. Wyglądała na kompletnie bezradną.

– To tylko sugestia, ale… Jeśli chce pani znać moje zdanie, Tomek powinien zmienić otoczenie. Pójść do szkoły w innym mieście, znaleźć nowych przyjaciół, skorzystać z pomocy psychologa… Jeśli będzie wracał do tego, co się stało, obawiam się, że może dojść do najgorszego.

– Więc sugeruje pan, że powinnam go wysłać do kogoś z rodziny?

– Bądź się z nim przeprowadzić. To, co pani zrobi, nie zależy ode mnie. Uważam po prostu, że Tomek musi się odciąć od tego, co się tutaj zdarzyło i zacząć życie z czystą kartą gdzieś, gdzie nikt nie dowie się o jego przeszłości, dopóki on sam nie zdecyduje się o niej opowiedzieć. Proszę to przemyśleć i postarać się znaleźć jakieś rozwiązanie. W końcu jest pani jego matką i zna go pani najlepiej. A teraz proszę wybaczyć, ale czekają na mnie inni pacjenci.

Kobieta skinęła niepewnie głową. Patrzyła tępo na oddalającego się lekarza, nie wiedząc, co zrobić. Właściwie była tylko jedna osoba, która na pewno potrafiła jej pomóc, ale czy mogła sobie na to pozwolić?

Tomek nigdy nie poznał swojego ojca. Wiedział tylko, że rodzice poznali się na pierwszym roku studiów. Zaiskrzyło między nimi i długo się spotykali. Nie wiedział jednak, że  mimo iż jego ojciec, Kacper, był naprawdę fajnym, uczynnym i troskliwym chłopakiem, od razu powiedział jej szczerze, że nie zamierza się wiązać i nie chce mieć dzieci. Seks traktował jak dobrą zabawę, a na śluby znajomych nawet nie chciał chodzić, bo mówił, że mu ich żal. Małżeństwo kojarzyło mu się z przysłowiową pętlą na szyję. Matka Tomka początkowo jeszcze łudziła się, że uda mu się zmienić jego opinię, ale szybko się przekonała, że to po prostu niemożliwe.

A na drugim roku jakimś cudem się okazało, że mimo niemal zerowych szans na zajście w ciążę, jakimś cudem spodziewała się dziecka.

…Kacper krążył nerwowo po pokoju.

– Jak to jest, kurwa, możliwe? – spytał podniesionym głosem.

– Nie wiem! – powiedziała histerycznie, widząc nietęgą minę swojego chłopaka. Nigdy nie zrobił jej krzywdy, ale w tym momencie się go bała. – Lekarz sam był w szoku. Powiedział, że takie przypadki można policzyć na palcach jednej ręki. Mój organizm uodpornił się na leki antykoncepcyjna osiem razy szybciej niż powinien.

– Ola, mówiłem wyraźnie, że nie chcę żadnego bachora!

– Przecież to nie moja wina! – odparła, ledwo hamując łzy. Wzięła głęboki oddech i powiedziała to, o czym myślała od momentu, kiedy dowiedziała się o ciąży. – Chyba będzie lepiej, jeśli… przestaniemy się widywać. Ja nic od ciebie nie chcę. Jakoś… Jakoś sobie poradzę sama.

– Przestać histeryzować i wyskakiwać z tymi bzdetami rodem z jakiegoś brazylijskiego tasiemca! – warknął na nią, zatrzymując się na środku pokoju. – Nie zostawię cię przecież z tym problemem.

– Nie chcę usunąć ciąży.

– Będziesz musiała rzucić studia – mruknął niezadowolony.

Wzruszyła ramionami. Dziwnie się czuła z myślą, że będzie mamą. Na początku była przerażona tym, że sobie nie poradzi, ale z każdą sekundą oswajała się jakoś z tą myślą. Wiedziała, że nie pozbędzie się tego dziecka, nawet jeśli Kacper go nie chce.

– Trudno. Coś wymyślę. Nie ja pierwsza i ostatnia.

– Pomogę ci – burknął zły. Nie chciał żadnego przeklętego dziecka! Dlaczego to akurat jemu musiało się przytrafić? Na szczęście Ola była typem osoby, która nie próbowałaby go w ten sposób usidlić, co było jedynym plusem całej tej chorej sytuacji. – Nie chcę mieć z tym gówniarzem nic wspólnego. Jeszcze dzisiaj zabiorę swoje rzeczy. Ewentualne szczegóły uzgodnimy telefonicznie.

Uśmiechnęła się do niego smutno. W końcu życie to nie bajka. Nadszedł już czas, żeby wreszcie to zrozumieć…

 Nie dziwiła się, że tak postąpił. No, może gdzieś tam w głębi siebie żywiła nadzieję, że Kacper jednak zechce zaopiekować się tym dzieckiem, ale wystarczyło spojrzeć na niego, żeby mieć pewność, że nie ma na to szans. Nie stać jej było na uniesienie się dumą, więc z niechęcią, ale przyjęła pieniądze.

Od tamtego dnia nie widziała go ani razu. Wyjechał do Stanów, do Seattle i stamtąd przysyłał jej regularnie pieniądze. Gdy Tomek się urodził, napisała mu tylko wiadomość, że ona i dziecko są zdrowi. Początkowo chciała napisać mu więcej szczegółów, ale przecież Kacper nie chciał nic wiedzieć o swoim dziecku, więc zrezygnowała. Może to nawet lepiej, że chłopiec będzie dla niego anonimowy? Sama nie wiedziała.

Teraz jednak chyba nadszedł czas, żeby się do niego odezwać i szczerze porozmawiać.

Nie pozwolono jej zobaczyć syna, bo minął już czas odwiedzin. Zmęczona i roztrzęsiona pojechała więc do domu, rozmyślając o całej sytuacji. Nie miała żadnej rodziny, do której mogłaby Tomka wysłać. Nie stać ją było na przeprowadzkę. Pieniądze, które przesyłał jej Kacper, wydawała na bieżące potrzeby syna, więc wyglądało na to, że ojciec był dla Tomka jedyną szansą na normalne życie.

Westchnęła ciężko, stukając palcem w słuchawkę telefonu stacjonarnego. Cóż, jeśli Kacper się nie zgodzi, będzie szukać innego rozwiązania.

Drżącą rękę wykręciła odpowiedni numer i z sercem w gardle przyłożyła słuchawkę do ucha. Już po drugim sygnale usłyszała seksowny, męski głos.

– Halo?

Przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć. Niby ułożyła sobie w głowie całą rozmowę, ale gdy przyszło co do czego, nie mogła zebrać myśli.

– Is someone there? – spytał mężczyzna po chwili.

– K–Kacper? To ty? – zapytała drżącym głosem. W słuchawce przez chwilę panowała cisza.

– Kto mówi?

– Z tej strony Ola… Ola Dulska. P–pamiętasz mnie?

– Tak. Oczywiście. – W jego głosie zabrzmiał lekki sarkazm. – Coś się stało, że dzwonisz?

Otworzyła usta, ale poza cichym szlochem nic się z spomiędzy nich nie wydostało.

– Ola? Co się dzieje? Bo chyba coś ważnego, skoro odzywasz się po prawie osiemnastu latach, hm?

– T–tak – wyjąkała, ocierając łzy. – Ale kompletnie nie mam pojęcia, od czego zacząć.

– Uspokój się i mów – powiedział mężczyzna ciepło, jakby zachęcając ją do zwierzeń. Cieszyła się, że mimo tak długiej przerwy miał czas ją wysłuchać.

– B–bo widzisz… Ch–chodzi o Tomka.

– Kto to jest Tomek?

No, tak… Nie wiedział przecież, jakiej płci było dziecko ani jak miało na imię.

– T–to nasz s–syn.

Kacper milczał przez chwilę, a potem zapytał z wyraźną niechęcią.

– Co z nim?

Zapłakała cicho.

– Właściwie nie wiem, co mam ci powiedzieć… On… jest teraz w szpitalu. Miał operację.

Znowu zapadła cisza. Ola miała wrażenie, że Kacper specjalnie nie dopytuje o swoje dziecko. Pewnie nie chciał dawać jej złudnych nadziei, że nagle zaczęło go interesować. Od początku postawił sprawę jasno – nie chciał mieć z nim nic wspólnego. Przesyłał pieniądze na jego utrzymanie i na tym kończyła się jego rola. Nie pozwolił się nawet wpisać w akt urodzenia dziecka. Oczywiście, nie posłuchała go, ale o tym nie musiał wiedzieć.

– Jest na coś chory? – spytał w końcu mężczyzna. To byłoby logiczne. Dzieciak mógł potrzebować szpiku czy czegoś w tym stylu.

– Nie, nie… Po prostu… Miał problemy w szkole. Spore. I jego rówieśnicy go pobili. Gdyby n–nie sprzątaczka, zapewne dawałabym ci znać, że wkrótce pogrzeb – zaśmiała się niewesoło, po czym wybuchła głośnym płaczem.

– Ciii… Uspokój się. Co się stało? Dlaczego go pobili?

– Bo jest… gejem. Tutaj bardzo źle traktuje się takich ludzi, a wiesz, jakie dzieciaki są okrutne.

– Rozumiem. Nie wiem natomiast, dlaczego mi o tym mówisz. Co ja mam z tym wspólnego?

– Lekarz powiedział, że jego stan jest ciężki…

– Umiera?

– N–nie. Fizycznie będzie zdrowy, ale nie p–psychicznie. Ponoć specjalnie prowokował kolegów, żeby go zakatowali. L–lekarz powiedział, że jeśli nie zmieni otoczenia na inne, to niedługo zapewne spróbuje się zabić. Nie wiem, co mam robić. Boję się o niego.

– I co chcesz, żebym zrobił? – spytał. – Mówiłem przecież, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Przesyłam ci pieniądze!

Miała ochotę powiedzieć, że to przecież jego syn. Czy naprawdę nic go Tomek nie obchodził?

– Tomek cię potrzebuje.

– To nastolatek. Dzieciaki zawsze wyolbrzymiają swoje problemy. To pewnie przejściowe.

Ola zagryzła dolną wargę. Czuła, że dalsza rozmowa z Kacprem nie ma sensu. Usłyszał, że jego syn omal nie zginął i nie przejął się zbytnio. Nic się nie zmienił.

Wzięła głęboki oddech i powiedziała głucho.

– Wybacz, że cię niepokoję. Obiecuję, że następnym razem będzie to już wtedy, kiedy Tomek odbierze sobie życie.

– Czekaj! – krzyknął, zanim zdążyła odłożyć słuchawkę. Odetchnął głęboko. – Naprawdę jest tak źle?

– Lekarz powiedział, że już dawno nie widział nikogo w tak fatalnym stanie psychicznym. Tomek jest na krawędzi, a ja nie potrafię mu pomóc.

– Chcesz, żeby przyjechał do mnie – westchnął mężczyzna.

– J–jeśli się zgodzisz… On potrzebuje zmiany. Nasze miasteczko jest tak małe, że wszyscy się znają i ze sobą plotkują. Tutaj nie ma możliwości zmian. Wybacz, to był po prostu jedyny sensowny pomysł, jaki przyszedł mi do głowy.

– Ile miałby tu zostać?

– Nie wiem. Nie mam pojęcia, ile czasu może potrzebować, żeby dojść do siebie.

– Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł, Ola. Mieszkanie ze mną na pewno nie będzie mu się podobać.

– Skąd możesz wiedzieć? Kompletnie go nie znasz! Ma już siedemnaście lat, a ty dopiero teraz się dowiedziałeś jak ma na imię.

Kacper westchnął znowu ciężko.

– Przemyślę to i jutro z rana dam ci znać, ok?

– W porządku – chlipnęła cicho. – Naprawdę nigdy nie chciałeś poznać go bliżej?

– Dzieci nie pasują do mojego stylu życia. Mówiłem ci od początku.

– Nie musiałeś go wychowywać, ale mogłeś chociaż czasem go odwiedzić. Zabrać na wakacje… Wiesz, że marzył o tym, żeby pojechać do Stanów?

– Niezbyt mnie to obchodzi – uciął. – Zadzwonię jutro do ciebie i powiem, co postanowiłem. Bye.

Połączenie zostało przerwane. Ola odłożyła smętnie słuchawkę. Czy naprawdę miała aż  taki fatalny gust co do facetów? Czy to na pewno dobry pomysł wysyłać Tomka do Stanów? Kacper nie miał pojęcia jak zaopiekować się dzieckiem. Jak niby mógł pomóc Tomkowi, skoro bagatelizował całą sprawę? Ola czuła, że to nie są przelewki. Tomek był całym jej życiem i zrobi wszystko, żeby go nie stracić.

Czy mogła jednak zaufać Kacprowi i powierzyć mu opiekę nad ich synem?

 ***

Oto i prolog mojego kolejnego tworka:) Raczej nietrudno się domyślić, że głównym bohaterem jest Tomek Dulski. Mam nadzieję, że go polubicie.

Oczywiście czekam na Wasze opinie co do tego opowiadania, bo chciałabym wiedzieć, czy się Wam podoba.

Miłego weekendu majowego i powodzenia dla tegorocznych maturzystów!

Pozdrawiam!