13.Granice

Ta dam! Wstawiam trzynastkę;). Coś więcej napiszę pod spodem, bo pewnie i tak wszyscy to ominą o_O

***

Sebastian

Siedziałem przy łóżku Robina w szpitalu. Po raz pierwszy od jakichś dwóch godzin mogłem odetchnąć z ulgą.

Lekarze jeszcze nie wiedzieli, jaki dokładnie środek doprowadził chłopaka do takiego stanu. Na szczęście już nic mu nie groziło.

Pojechałem z nim do szpitalu tak jak stałem. Na chwilkę go tylko zostawiłem, żeby założyć spodnie, udało mi się nawet wziąć buty i bluzę, która i tak nie nadawała się do noszenia, bo Robin na nią zwymiotował. Po długiej rozmowie z lekarzem udało mi się go przekonać, że powinien pozwolić mi zabrać nastolatka do domu na noc.

W międzyczasie lekarz podał mi wyniki badań, które zapaliły mi w głowie ostrzegawczą lampką.

- Powinienem zadzwonić na policję – rzekł doktor. – To silne narkotyki, które są nielegalne na terenie naszego kraju.

- Chłopak nie ćpa – powiedziałem z przekonaniem. – Mieszka ze mną od pewnego czasu. Jego rodzice zginęli w wypadku. Jest czysty, mam go na oku przez cały czas.

- Skąd w takim razie wykrycie amfetaminy w jego krwi przy zwykłym zatruciu?

- Nie wiem. Może ktoś mu coś podrzucił albo dał coś, co zawierało narkotyk. Dałbym sobie rękę uciąć, że dzieciak jest czysty.

- Jest pan jego prawnym opiekunem?

- Nie. Robin skończył osiemnaście lat i został bez niczego po śmierci rodziców. Przygarnąłem go.

- W porządku – westchnął lekarz. – Jeśli nie policja, to chociaż szkoła. Nie mogę nie zareagować.

Podrapałem się po karku.

- Jestem jego wychowawcą.

Lekarz spojrzał na mnie jak na wariata.

- Jego ojciec chodził ze mną do szkoły – wyjaśniłem. – To po prostu dziecko. Chciał rzucić szkołę i iść do pracy cztery miesiące przed jej ukończeniem. Zdecydowałem się mu pomóc.

Mężczyzna skinął głową z wyraźnym uznaniem.

- W porządku. W takim razie może go pan zabrać. Proszę na niego uważać.

- Na pewno będę.

Była już północ, kiedy wreszcie obaj mogliśmy wrócić do domu. Miałem ochotę położyć się i po prostu zasnąć.

- Przepraszam – wyszeptał Linn, wtulając się w mój tors. Objąłem go i głaskałem machinalnie po głowie. Nie powiedziałem mu jeszcze, co wykazały badania. Dzieciak był wykończony, po co dodatkowo go martwić?

- Nic się nie stało. Odpoczywaj.

- Znowu się przeze mnie nie wyśpisz.

- Dobra kawa postawi mnie na nogi.

Zamarłem, przypominając sobie naszą sprzeczkę odnośnie używek. Czy to możliwe, że…?

- Robin? Paliłeś, gdy się kąpałem?

- Mmm… Przepraszam.

- Gdzie masz te papierosy?

- U mnie w pokoju. Nie były zbyt dobre.

- Gdzie?

- Ale nie zabierzesz wszystkich, prawda?

- Nie.

- Są w biurku.

Wstałem i poszedłem po wspomniane papierosy. Szybko je znalazłem. Robin najwyraźniej uznał, że najciemniej jest pod latarnią. Przejrzałem te papierosy i zauważyłem, że część z nich jest w otwartych paczkach, mimo że były pełne. Wziąłem wszystkie takie i zabrałem je do siebie.

- To konfiskuję – powiedziałem do chłopaka, chociaż i tak nie wyglądał na szczególnie zainteresowanego. Wrzuciłem je do pojemnika w szafie i położyłem się obok chłopaka. Przytulił się do mnie.

- Śpijmy, bo jutro w ogóle nie wstaniemy – mruknął.

- Jutro zostaniesz w domu. Lekarz powiedział, że już wszystko powinno być w porządku, więc możesz zostać tutaj sam. Rozmawiałem z sąsiadką, zajrzy do ciebie jak mnie nie będzie.

- Mmm… Ale nie będzie mnie budzić?

- Nie wiem. Śpij, hm?

- Mmm…

Robin wtulił się we mnie mocniej i westchnął przeciągle. Nakryłem nas lepiej kołdrą i sam spróbowałem zasnąć. To był ciężki dzień.

- Ciekawe, dlaczego nie ma Robina…

- Nie wiem, nikomu nic nie mówił.

- Może do niego zadzwonimy? To może być coś poważnego.

- Dobra, już dzwonię.

- Ale chemik…

- Nawet nie zauważy.

Spojrzałem na Phila Browna morderczo.

- Tak się składa, Brown, że słuch mam całkiem dobry – niemal warknąłem. Miałem ochotę go zabić za tą akcję z wodą, ale postanowiłem poczekać na odpowiednią okazję. – Jeśli już tam bardzo cię to interesuje, Linn zgłaszał mi wczoraj, że nie będzie go w szkole z powodu wizyty u lekarza. Jeśli to nadal dla ciebie za mało informacji, jest to wizyta kontrolna po zapaleniu płuc, które miał przed i w czasie świąt. Może pamiętasz, że nie było go w szkole od śmierci rodziców, a na ich pogrzeb przyszedł prosto ze szpitala.

Phil zaczerwienił się lekko i schował telefon, po czym nagle zainteresował się swoim zeszytem. Rzuciłem mu pełne politowanie spojrzenie i wróciłem do tłumaczenia kolejnego tematu lekcji.

- Już wszystko w porządku.

Robin zeskoczył z kozetki i zabrał się za poprawianie ubrań.

- Bierzesz coś? – spytał lekarz.

Chłopak spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- Nie. Czemu pan pyta?

- Zrobiliśmy ci badania krwi. Wykazały, że miałeś w krwioobiegu amfetaminę i coś jeszcze, ale tego nie zdążyliśmy rozszyfrować.

- Że co? – spytał Linn, rzucając mi szybkie, niepewne spojrzenie. – Pan żartuje, prawda?

- Niestety nie. Lepiej, żebym cię tu więcej nie widział z tego typu objawami. Następnym razem będę zmuszony powiadomić policję.

- Nie biorę narkotyków. Przysięgam.

- Już mu to mówiłem, Robin – wtrąciłem. – Po prostu będziemy musieli znaleźć to, co ewentualnie mogło ten narkotyk zawierać.

Czarnowłosy skinął głową bez większego przekonania. Pożegnaliśmy się i wróciliśmy do domu. Zanim zawiozłem go do lekarza, zrobiłem zakupy (to Robin królował w kuchni, więc to on wiedział, czego nie ma i pisał mi, co muszę kupić. Wieszał to na lodówce.).

- Nie brałem nic – powiedział jeszcze raz, kiedy weszliśmy już do domu obładowali siatkami z zakupami. Skinąłem mu głową na znak zgody. Wiedziałem, że świadomie by się za coś takiego nie wziął. To musiały być te fajki, innej opcji nie było. Co jednak amfetamina robiła w papierosach i jak ktoś ją tam w ogóle schował? Musiałem się tego dowiedzieć chociażby dla świętego spokoju. Najważniejsze jednak było, żeby Robin nie miał do tych fajek dostępu.

- Daruj sobie dzisiaj gotowanie. Kupiłem trochę gotowego żarcia, więc masz dzisiaj wolne.

Pokiwał głową, rozkopując jedną z reklamówek.

- Wiesz może, czy dużo nam zadali na jutro?

- Hm? Chyba nie. Tylko coś z matmy i z chemii.

- To idę spać – mruknął.

- Zmęczony?

Prychnął.

- Ta durna sąsiadka wparowała tutaj już o ósmej i musiałem jej zrobić kawę, po czym siedziała tutaj bite trzy godziny i opowiadała mi o swoich kotach. Potem nie mogłem spać, więc trochę posprzątałem i zaraz ty wróciłeś. Chce mi się spać.

Uśmiechnąłem się lekko.

- Ok. Czekaj, idę z tobą.

Robin

Ułożyłem się wygodnie na łóżku, ciesząc się na samą myśl o odpoczynku. Byłem na maksa wypompowany z jakichkolwiek sił. Po chwili przyszedł Seba. Ściągnął papcie i położył się obok mnie.

- Tylko godzinka – mruknął, obejmując mnie w pasie. Przysunąłem się bliżej niego, również go obejmując. Pocałował mnie w szyję i w policzek.

- Później… - wymamrotał, zdecydowanie wbrew sobie.

- To obietnica?

Zaśmiałem się.

- Może.

Odwrócił moją głowę w swoją stronę, palcem wskazującym unosząc moją głowę do góry, po czym pocałował mnie. Kompletnie się tego nie spodziewałem, a moje serce zabiło szybko. Jego język wślizgnął się do moich ust, penetrując je zapamiętale. Oddałem pieszczotę, kładąc dłoń na jego szorstkim od świeżego zarostu policzku. Oderwał się od moich ust, jednak dopiero po dłuższej chwili odsunął się bardziej. Spojrzałem na niego niepewnie. Uśmiechnął się półgębkiem i pogłaskał mnie po głowie, układając się wygodniej na łóżku. Skuliłem się przy jego boku, z wciąż mocno bijącym sercem, i zasnąłem.

Obudziłem się, czując delikatne głaskanie po głowie. Seba najwidoczniej bawił się moimi włosami i bardzo mu się to podobało.

- Która godzina? – wymamrotałem nieprzytomnie.

Chemik westchnął.

- Dziewiętnasta.

Zamknąłem oczy i zaśmiałem się.

- Godzinka, co?

- To wszystko twoja wina – oskarżył mnie.

- Moja? Czemuaaa?! – ziewnąłem szeroko.

- Chcesz się bzykać? – wypalił.

Momentalnie się obudziłem, znieruchomiałem, zaczerwieniłem, a moje serce przyspieszyło swoje bicie, krew… No, wiecie, wszystko jednocześnie. Zupełnie nie mogłem się zdecydować na coś konkretnego. Przełknąłem ciężko ślinę.

- C-co to za pytanie? – wyjąkałem, patrząc gdzieś w ścianę.

- Normalne. – W jego głosie brzmiała dzika satysfakcja. Wiedziałem, że bawienie się moim kosztem to dla niego niezła frajda. Jedyne, co mogłem zrobić, to nie dać się wyprowadzić z równowagi. – Mówiłeś, że jesteś zainteresowany, ale nie wykazujesz żadnej inicjatywy.

- Ty też nie – burknąłem.

- Ja cię pocałowałem. I pozwoliłem spać w moim łóżku. Teraz twoja kolej.

Przełknąłem ciężko ślinę.

- W takim razie będziesz czekał do usranej śmierci – przyznałem szczerze. Wiele mnie kosztowało to wyznanie.

- Dlaczego?

- Może nie zauważyłeś, ale nie należę do zbyt śmiałych osób. Nie ma szans, żebym JA wyszedł z inicjatywą, więc albo ty… - O mój Boże, o mój Boże! - … zajmiesz się rządzeniem, albo nie ma o czym mówić.

- Jak na nieśmiałka całkiem śmiało przemawiasz.

 Prychnąłem. Co on sobie myślał?! Że zignorują jego wiek i fakt, że jest moim WYCHOWAWCĄ, który na początku pałał do mnie szczerą niechęcią i zapewne wyobracał w łóżku już niejednego takiego frajera jak ja? Niedoczekanie! Co prawda to miał być tylko seks, ale nie byłem na tyle głupi, żeby tak po prostu się w coś takiego ładować. Co, jeśli zbliżymy się do siebie i zaczniemy się kłócić? Obaj jesteśmy uparci, łączy nas właściwie pasja do chemii. Głupio by było w ogóle nie przemyśleć, w jaki sposób do tego wszystkiego podejść. Obaj chcieliśmy TO zrobić, ale to nie mogło sobie być ot tak.

Nie i już, o!

- W porządku – westchnął. A potem zaśmiał się krótko. – W takim razie, pozwól, że przejmę stery. Wyspaliśmy się w dzień, więc… - Przewrócił mnie na wznak i przycisnął swoim ciałem do łóżka. Spłoniłem się, patrząc  mu w oczy jak zahipnotyzowane zwierzątko. W jego wzroku było coś… drapieżnego. - … więc chciałbym cię poinformować, że tej nocy cię wezmę.

Moje serce oszalało. Całe moje ciało oszalało, a krew zaczęła się ewakuować do jednej, wiadomej części ciała. Sebastian otarł się o mnie sugestywnie, wciąż mając na ustach ten głupi uśmiech. Weźmie mnie? W TYM sensie? O rany, o rany...!

- Słodko się rumienisz. Pierwszy raz kogoś rozprawiczę – oblizał się lubieżnie. – To będzie naprawdę coś, ale teraz… Teraz jestem głodny. – Zszedł ze mnie i przeciągnął się, jakby nigdy nic. – Co na kolację?

Zerwałem się z łóżka jak poparzony, gorączkowo próbując ustać na nogach.

- Jjazarazcośprzygotujętylkojeszczeniewiemco – powiedziałem jednym tchem, czując dziwne odrętwienie języka. Uniósł brwi (znowu!!!), przez co jeszcze bardziej się zaczerwieniłem. Na miękkich nogach poszedłem do kuchni przygotować coś na kolację.

Omal nie obciąłem sobie połowy palców.

Cokolwiek tego dnia bym nie robił, cały czas obserwował mnie z dziką satysfakcją i peszył jeszcze bardziej. Ciemna czerwień już chyba na dobre przylgnęła do mojej twarzy i nie znikała z niej ani na chwilę, co tylko jeszcze bardziej go bawiło. Nie wiedziałem, co w tym takiego zabawnego, ale dobra… Niech mu będzie. Niech się śmieje, proszę bardzo.

Ważne, że TO dojdzie do skutku. Szczerze powiedziawszy, mam do tego raczej ambiwalentny stosunek. Znaczy, bardzo chcę, ale te wszystkie wątpliwości i znaki zapytania się równoważą z moim chceniem, że tak powiem. Bo chciałem i to nie ulegało wątpliwości, tak samo jak to, że mimo strachu nie wycofam się w połowie. Skończyłem już osiemnaście lat i to nawet trochę nietypowe, że jeszcze tego nie robiłem. Phil już miał dwie dziewczyny. A ja? Z jedne strony bardzo chciałem tego zasmakować. Byłem ciekawy, czy naprawdę jest to takie przyjemne jak mówią i czy sprawi mi to tyle przyjemności, ile oczekuję. Z drugiej jednak strony obawiałem się, że ja mogę rozczarować Sebę. Nie ma co się oszukiwać, do świętych to on na pewno nie należał. Może bym tego nie zrobił, gdybym na przykład był dziewczyną. Mimo pewności co do orientacji Phila gdzieś tam we mnie tlił się płomyk nadziei, że jednak mam szansę jeszcze go zdobyć. Jest przecież wiele przypadków, kiedy hetero nagle zdają sobie sprawę, że częściowo tymi hetero nie są. W tym jednak przypadku to, czy prześpię się z chemikiem czy nie, nie ma takiego znaczenia, bo przecież jeśli kiedyś tam ja i Phil będziemy razem (w co nie chce mi się wierzyć, ale nadzieja matką głupich, nie?) to przecież wchodząc we mnie i tak nie będzie wiedział, czy ja robię to pierwszy raz czy nie. Kłamstwo nie jest dobrym rozwiązaniem, ale zawsze jakąś tam alternatywą prawdy, no nie? Nie wiem, czy czasem nie będę musiał z tego skorzystać.

Westchnąłem przeciągle. Zdecydowanie za dużo myślę o tym wszystkim, od kiedy sytuacja się trochę wyklarowała. Nadal trochę mi głupio, że Seba to mój nauczyciel, ale… Mieszkam z nim już sporo czasu i przyzwyczaiłem się do tego kim jest. W szkole i dla mnie. Znaczy, w szkole wychowawcą, a w domu… W domu to różnie jak widać.

Nastał wieczór, którego z jednej strony nie mogłem się doczekać, a z drugiej panicznie się bałem. Seba poszedł pod prysznic, a ja posprzątałem po kolacji i sam nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić. Byłem tak rozkojarzony, że zapewne uwierzyłbym, iż księżyc jest zrobiony z sera albo w coś równie głupiego.

Gdy chemik wyszedł jedynie z ręcznikiem przewiązanym w pasie i drugim na głowie, pospiesznie czmychnąłem do łazienki. Czy on miał coś w ogóle pod spodem? A jeśli nic?!

O mój Boże! Zachowuję się właśnie jak dziewica konsekrowana, a może jeszcze gorzej!

Robin, wdech i wydech! Nie daj się!

Wiedziałem, że chemik będzie ze mnie kpił przez najbliższych kilka dni, ale i tak kąpałem się tyle samo czasu co zwykle. Wykonałem wszystkie czynności jak co dzień i wyszedłem z łazienki w czarnych slipach i białej koszulce z nadrukiem jakiejś mangi. Była na tyle długa, że sięgała mi niemal do połowy ud i zakrywała wyraźny wzwód.

Niepewnie zajrzałem do pokoju. Seba leżał grzecznie pod kołdrą. Gdy mnie zobaczył, uśmiechnął się lekko.

- To co, mały? Bawimy się czy wymiękasz?

Przełknąłem ciężko ślinę. W pokoju paliła się tylko lampka nocna od strony Seby. Wziąłem głęboki oddech i zrobiłem kilka niepewnych kroków w jego stronę. Cały czas patrzyliśmy sobie w oczy, zupełnie jakby to była jedyna rzecz, na którą warto patrzeć. Kątem oka zobaczyłem słoiczek wazeliny i kilka opakowań prezerwatyw. Moje serce niemal wyskoczyło z piersi.

Wyciągnął do mnie rękę, którą uchwyciłem odruchowo. Pociągnął mnie na siebie i nim zorientowałem się w sytuacji, leżałem na nim i byłem całowany do nieprzytomności.

A więc to… już.

***

Tylko nie mówcie, że jestem okrutna! Chcieliście szybciej nowy rozdział, więc jest. Ha! Nie spodziewaliście się, co:)? Siedzę już dobre pół dnia i piszę pracę na ustny polski, więc stwierdziłam, że skoro ja mam taki do dupy dzień, to może chociaż innym trochę poprawię humor. Następna notka standardowo w piątek, chyba że pakowanie zajmie mi więcej czasu niż myślę. Po tych wstrętnych maturach wreszcie długo wyczekiwane wakacje:).

Nie nudzę więcej. Mam nadzieję, że się podobało.

Pozdrawiam!