15.Granice

Sebastian

- W związku z tym, że już za dwa tygodnie zaczynają się wasze ferie, zaplanowałem naszej klasie wycieczkę na trzy dni w góry. Jest to niedziela, poniedziałek i wtorek. Wybrałem schronisko w Norymbergii. Dostaniemy śniadanie i obiadokolację. Pokoje dwu-trzy osobowe. Trochę pozwiedzamy, między innymi kościół św. Sebalda, dom Albrechta Dürera i Tucherów, Muzeum Narodowe i jeszcze jakieś do wyboru. Na pewno jeszcze Muzeum Transportu. Tych, którzy będą niegrzeczni, zabiorę do Muzeum Zabawek. Przewiduję, że większość czasu spędzimy na stoku, jeżdżąc na nartach. Wybierzemy się też do kina na jakiś film. W podziemiach schroniska jest dyskoteka, w tych dniach sala jest wolna, więc możemy sobie tam zrobić kameralną imprezę. Wyjazd w niedzielę o piątej rano. Koszt to czterysta pięćdziesiąt euro. Większość z was już zapłaciła, chociaż pewnie jeszcze o tym nie wie. Uprzedzam tylko, że mimo ukończenia lat osiemnastu nadal jesteście uczniami tej szkoły i jeśli ja albo pan Atkinson, który jedzie z nami, złapiemy was na piciu lub robieniu czegoś niedozwolonego, macie przechlapane i lecę po sprawowaniu. To z grubsza tyle. Czy ktoś ma jakieś pytania? Nie? W takim razie proszę usprawiedliwienia.

Połowa klasy rzuciła się od razu do mojego biurka, chcąc jak najszybciej to załatwić i mieć spokój. Okropne bachory, gdyby nie uciekały ze szkoły, nie musiałyby tego teraz usprawiedliwiać.

Robin i Phil przez całą lekcję grali w kółko i krzyżyk, ale zignorowałem to. W końcu to tylko lekcja wychowawcza, a jeśli chodzi o chemię… Jakaś kartkóweczka nie zaszkodzi.

Gdy lekcja dobiegła końca, wyszedłem na korytarz na dyżur. Obserwowałem w oknie, jak Brown, Walkers, Linn i jeszcze kilka osób z mojej klasy przechodzą przez dziurę w siatce i znikają w krzakach. A więc to tam robią schadzki i palą fajki, pomyślałem. Miałem ochotę wysmarować im kilka uwag, ale dałem sobie spokój.

Zacząłem się zastanawiać nad rzeczami, które muszę kupić sobie i Robinowi na tę wycieczkę. Z pewnością buty, bo Linn nie miał żadnych naprawdę porządnych na taką pogodę. Do tej pory się tym nie przejmowałem, bo i tak woziłem go do szkoły i zabierałem, więc praktycznie wcale nie wychodził. Kurtka mogła być, ale przydałyby się jeszcze jakieś rękawiczki, szalik… Czapkę miał. Ja nie miałem. Nie ma bata, trzeba jechać na zakupy.

Ktoś chrząknął cicho. Odwróciłem głowę i zobaczyłem Raia, tego chłopaka, któremu wpisałem dwójkę, chociaż na nią nie zasłużył.

- Em… Dzień dobry – powiedział nieśmiało.

- Dzień dobry.

- Uhm… Chciałem panu podziękować za to, że dał mi pan szansę. Obiecuję, że pana nie zawiodę.

- Cieszy mnie to – odparłem obojętnie. No, bo co miałem mu powiedzieć? Wszystko się okaże w trakcie.

- To dla pana… - podał mi spore opakowanie czekoladek.

- Nie mogę…

- Przecież to nie przekupstwo – oburzył się. – Proszę.

Pokręciłem tylko głową, ale wziąłem czekoladki.

- Dziękuję.

Rai uśmiechnął się i odbiegł w podskokach, a potem zniknął na schodach. Schowałem czekoladki do klasy, a potem poszedłem na dół do pokoju nauczycielskiego po dziennik innej klasy.

Ten dzień był okropny.

Robin

- Idziesz z nami po szkole na piwo? – spytała Lucy, siadając obok mnie na konarze i odpalając sobie papierosa.

Pokręciłem przecząco głową.

- Nie mogę. Mam sporo zadań z chemii do zrobienia.

- Idziesz i koniec – mruknął Phil. – Wszyscy idą, ty też musisz.

- Mieszkam u tego faceta na trochę innych zasadach niż z rodzicami – argumentowałem. To było pierwsze, co mi przyszło do głowy.

- Chyba żartujesz – prychnął Phil. – Masz już osiemnaście lat, do cholery. Ten koleś chyba nie zamierza trzymać się pod kloszem do końca twojego życia, co?

- Mhm… po prostu jest trochę… dziwny. Nie uważasz, że i tak wykazał się dobrą wolą, że mnie przygarnął? Nie musiał tego robić. Wbrew pozorom utrzymanie nastolatka nie jest takie proste.

- Bredzisz. Nie wierzę, że aż tyle na ciebie wydaje. No, teraz jedynie ta wycieczka.

Zagryzłem dolną wargę.

- Chyba nie jadę… - mruknąłem. – Nic mi o niej nie mówił i… Nie wiem, czy mi da na nią pieniądze.

- Robin, chyba kpisz! Jedziesz i jesteś ze mną w pokoju, innej opcji nie ma.

Uśmiechnąłem się wymuszenie. Seba nic mi wcześniej nie mówił o tej wycieczce, a poza tym, czterysta pięćdziesiąt euro to tylko początek wydatków związanych z takim wyjazdem. Niby dlaczego miałby wydawać na mnie tyle kasy? Bo ja chcę jechać? A kogo to obchodzi?

Westchnąłem zrezygnowany. Chciałem jechać, ale też nie chciałem pytać o to Sebę, żeby nie było, że go naciągam. Najlepiej przemilczeć to i już. A jeśli zapyta, najwyżej powiem, że nie chcę jechać czy coś… Lepiej, żeby nie wydawał na mnie tych pieniędzy. To i tak cud, że mnie przygarnął. Eh, to będzie pierwsza zima, w której nie pojadę na narty. Jeździłem z rodzicami co roku, spędzaliśmy w górach przynajmniej tydzień. Co z tego, że mama aż dwa razy się połamała? Tata chciał jeździć i ciągnął nas ze sobą. Mamę dla bezpieczeństwa po prostu zostawiał w hotelu, a mnie brał na stok i od małego uczył jeździć.

Po lekcjach pożegnałem się z kolegami z klasy i postanowiłem przejść się na cmentarz. Był ładny kawałek, ale Seba i tak miał jeszcze jedną godzinę. Wszedłem do sklepu i kupiłem dwa ładne znicze, a potem poszedłem do rodziców. Po raz pierwszy od pogrzebu poszedłem na ich grób.

Dziwnie się czułem, przekraczając bramę cmentarza i idąc między grobami nieznanych mi ludzi. Zatrzymałem się przed odpowiednim nagrobkiem i westchnąłem ciężko.

Jak śmiesznie się to wszystko potoczyło… Gdyby feralnego dnia moi rodzice zostali w domu, teraz prawdopodobnie to oni staliby nad moim grobem. Chciałem się przecież zabić i z pewnością bym zginał, gdyby nie odwaga Sebastiana. Ja nie jestem taki pewien, czy skoczyłbym za nim w lodowatą wodę. Musiał wiedzieć, jak bardzo ryzykuje, a mimo to uratował mnie. Zaryzykował własne życie, żeby wyciągnąć z wody znienawidzonego dzieciaka.

Nie mogłem w to uwierzyć. To, co wtedy się stało, wydaje mi się jakieś takie odległe i zamazane, zupełnie jakby było tylko głupim snem. Tyle się zmieniło w moim życiu i to w tak krótkim czasie, że za pewnymi zmianami chyba po prostu nie nadążałem. Trochę szokowało mnie to, że tak łatwo się przystosowałem do nowych warunków. Moi rodzice zginęli tak nagle, a ja przeszedłem przez to bez najmniejszego szwanku. Straciłem dom i jestem na łasce u obcego człowieka, a mimo to czuję się tam bezpieczniej niż gdziekolwiek indziej. Jak to możliwe, że Seba kojarzył mi się z ciepłem domowym i ostoją bezpieczeństwa? Przecież był kimś preferującym dokładnie odwrotny styl „życia”. A jednak… Nawet Phil nie sprawiał, że czułem się tak dobrze. Kochałem go, to prawda, ale Phil to jeszcze głupi dzieciak. Może i jest w moim wieku, ale jeszcze wiele musi przejść, żeby dojrzeć. Taka była, niestety, prawda.

Zmówiłem cicho modlitwę i zapaliłem rodzicom znicze. Czułem wyrzuty sumienia, że dopiero teraz ich odwiedzam, ale cóż… Wyrodne dzieci chyba tak mają.

Wróciłem pod szkołę akurat w momencie, kiedy chemik przedzierał się przez przysypany śniegiem trawnik w stronę parkingu. Pierwszy dotarłem do samochodu. Nie spytał, gdzie byłem, mimo że widział, że nie wychodzę ze szkoły.

Wsiedliśmy do samochodu.

- Ok – zaczął. – Raczej nie chcemy, żeby ktoś zobaczył nas razem, co?

Spojrzałem na niego, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. Wywrócił oczami.

- Jedziemy na zakupy.

- Zakupy? Robiłeś zakupy trzy dni temu…

A przedwczoraj tak mnie przerznąłeś, że nawet dzisiaj czuję dupę, pomyślałem. Ach, chyba nie wspominałem, że podrapałem go po plecach aż do krwi. Kiedy mi to pokazał, omal nie zapadłem się pod ziemię ze wstydu.

- Nie takie zakupy, osiołku – mruknął. – O ile sobie przypominam, już pod koniec przyszłego tygodnia jest ta przeklęta wycieczka, a ty nie masz połowy potrzebnych rzeczy.

Spojrzałem na niego ze zdumieniem.

- Wycieczka? – spytałem.

- No, wycieczka. Czy ty w ogóle nie słuchałeś tego, co mówiłem na godzinie wychowawczej?

- Słuchałem, ale… - zająknąłem się.

- Ale co?

- No, po prostu… Myślałem, że nie pojadę.

Seba wyglądał na autentycznie zdziwionego.

- Skąd ci to przyszło do głowy?

Zawahałem się. Co właściwie mam mu powiedzieć? Przez chwilę milczałem, a potem postanowiłem postawić na szczerość.

- Po prostu… To, że mnie do siebie wziąłeś i w ogóle to i tak… bardzo wiele. Nawet dalecy krewni nie zaproponowali mi tego – powiedziałem cicho. – Wiem, że wydajesz na mnie sporo pieniędzy, chociaż z pozoru wygląda to inaczej. Dajesz mi bezcenne rady dotyczące chemii, za które wcześniej słono płaciłem. Ja po prostu… nie chcę ciągnąć od ciebie pieniędzy, jeśli nie jest to absolutnie koniecznie.

- Chcesz jechać na tą wycieczkę? – spytał surowo.

Spuściłem wzrok.

- Tak, ale…

- Więc jedziesz – przerwał mi. Zerknął na mnie. – Jezu, Robin, zupełnie ci odbiło? Powiedziałem przecież, że ci ze wszystkim pomogę. Jesteś nastolatkiem, a nastolatki przepuszczają najwięcej kasy. Mam pieniądze i zapewnię ci takie życie, do jakiego przywykłeś.

- Ale…

- Nie rozumiem, dlaczego jesteś taki niepewny swojej pozycji – znowu mi przerwał. – Powiem to tylko raz, więc słuchaj. Twój stary był skurwysynem jakich mało i gdyby już nie żył, sam pewnie bym go ukatrupił. A ty jesteś jego synem. Fakt, to trochę głupia sytuacja, ale co z tego? Powiedziałem, że ci pomogę. Teraz, kiedy jesteś w szkole średniej i na studiach. Nie ma szans, żebyś sam mógł się utrzymać na studiach dziennych. Nie na takich ciężkich studiach, zwyczajnie byś się zamęczył. Będę za to wszystko płacił, dopóki się nie wykształcisz. Pewnie bym cię olał, gdyby nie twój fenomenalny talent do chemii. Takiego czegoś nie wolno zmarnować. Rozumiesz?

- Mmm…

- Nie bój się mnie prosić o pieniądze, jeśli są ci na coś potrzebne. Masz osiemnaście lat, zapewne twoi koledzy robią imprezy albo umawiają się na piwo… Jeśli będziesz chciał z nimi iść, w porządku.

Siedziałem, gapiąc się na swoje kolana. Uśmiechnąłem się lekko, czując dziwną radość w sercu. To, co powiedział Seba sprawiło, że trochę lepiej się poczułem. Pomoże mi aż do momentu kończenia studiów. To jeszcze mnóstwo czasu. A potem, kiedy już znajdę pracę, będę mógł mu się odwdzięczyć. Bo choć obcy, zrobił dla mnie więcej niż inni.

Sebastian

Studia…

Jedno było jasne. W chwili obecnej owszem, stać mnie na nie, ale byłoby mi to ciężko pogodzić finansowo z innymi wydatkami. Sam nie wiedziałem jak ten problem rozwiązać. Potrzebowałem jakiejś roboty, w której mógłbym sobie dorobić. I nagle… olśniło mnie!

Korepetycje! Mogę dawać korepetycje z chemii. Moi uczniowie odpadają, ale przecież w mieście jest sporo innych szkół. To nie byłby taki głupi pomysł, ogłosić się gdzieś. Chętni na pewno się znajdą, a  i fundusz domowy się sporo podreperuje. Robin pewnie i tak będzie pracował w wakacje, ale wolałbym sam mu wszystko zasponsorować, żeby mógł się skupić tylko na nauce.

Pojechaliśmy na zakupy do sąsiedniego miasta, żeby zmniejszyć prawdopodobieństwo spotkania kogoś znajomego. Wybrałem wielkie centrum handlowe, w którym razem z Robinem buszowaliśmy przez prawie pięć godzin. Kupiliśmy wszystko, co tylko było nam potrzebne, przy okazji wydałem niemal całą swoją wypłatę, ale… warto było. Linn wyglądał na lekko speszonego, ale i zadowolonego z zakupów.

- Może zjemy tutaj? – spytałem, zatrzymując się przed restauracją.

Robin wzruszył ramionami.

Weszliśmy do środka i usiedliśmy przy stoliku w rogu. Zamówiliśmy jakiś prosty posiłek i wypiliśmy po gorącej kawie.

- Masakra, że jutro dopiero wtorek – westchnął Robin, odsuwając od siebie prawie pusty talerz. Nie spodziewałem się, że zakupy aż tak zaostrzą jego apetyt.

Prychnąłem.

- Nie narzekaj. I tak nie masz gorzej niż ja.

Zaśmiał się.

- Tak? A to czemu?

- Bo ty nie musisz się użerać przez osiem godzin z bandą rozwrzeszczanych bachorów, tylko ewentualnie z jednym, biednym nauczycielem.

- I myślisz, że to takie straszne? – spytał sarkastycznie.

Uśmiechnąłem się kpiąco.

- Jeśli chcesz, z chęcią przywrócę cię na stanowisku mojego zastępcy na godzinach wychowawczych i będziesz przemawiał w moim imieniu na zadane przeze mnie tematy, hm?

Robin zrobił tak głupią minę, że parsknąłem śmiechem.

- Dobra, zapomnij.

- To nie było zabawne. Zrobiliśmy sobie obciach przed całą klasą.

- Sami się o to prosiliście.

- Marudzisz.

Kiedy wracaliśmy już do domu, zauważyłem, że Robin pisze do kogoś smsa. Miałem dobry wzrok i udało mi się przeczytać jego treść. Były to zaledwie dwa słowa.

„Jednak jadę:)”

Zacisnąłem dłonie na kierownicy. Nagle zupełnie popsuł mi się humor i sam nie wiedziałem, dlaczego zdenerwowało mnie to, że do niego napisał. Może właśnie to, że to był ON. Nie znosiłem bachora i obiecałem sobie, że zrobię wszystko, żeby uprzykrzyć mu życie.

Niech to wszystko szlag trafi!

***
Dzisiaj niestety trochę krótko, ale staram się pisać dłuższe notki, więc tak od dwudziestego-któregoś będzie to już widoczne. Widzę, że wszyscy po całym świecie się rozjechali:). Wakacje są the best.
Pozdrawiam!