List

Wieki zastanawiałem się, jak zacząć ten cholerny list, więc zaczynam tak, jak zaczynam. Właściwie od niczego. Nie miej mi za złe, ale nic innego nie udało mi się wymyślić.

Wiesz, że nie jestem dobry w okazywaniu uczuć. Kiedy raz dałem się przyłapać dziennikarzowi i nagrał jak płaczę, przez dwa tygodnie chodziłem w ciemnych okularach, purpurowiejąc ze wstydu. Przecież Tom Kaulitz nie może okazywać słabości, a to, że na wszystkich portalach pisali, że jestem słodki, tylko potęgowało moje zażenowanie. Zresztą, co ci będę mówił. Sam wiesz jak jest. Znasz mnie lepiej niż ja sam siebie znam.

Sam nie wiem, skąd wziąłem ten pomysł z listem. Chyba po prostu pragnąłem wreszcie powiedzieć Ci to, na co czekasz już tyle czasu. Pięć długich lat, Bill. To dużo czasu, prawda? A przecież tyle już jesteśmy razem. Sam nie mogę w to uwierzyć. Pamiętam nasz pierwszy pocałunek, jakby to było wczoraj. To przecież było coś zupełnie niewinnego. Zdarzało nam się wcześniej całować lekko w usta. Wszyscy to widzieli i nikt tego nie komentował. Zawsze byliśmy bliżej niż mogło się wydawać. Ale wtedy… Wtedy to było coś specjalnego. O tym też nigdy Ci nie powiedziałem, prawda? Okropny ze mnie tchórz, dlatego postanowiłem to napisać.

Ten pocałunek był cudowny. Nie wiem, kto sprowokował, żeby go pogłębić. Byliśmy we Francji, może po prostu udzielił nam się klimat… Tyle się mówi o francuskim pocałunku. Sam nie wiem. W tamtej chwili myślałem tylko o tym, że nie wiem co się dzieje i żaden pocałunek nie sprawił mi tyle przyjemności, co ten z Tobą. Tyle czasu błądziliśmy jak dzieci we mgle, nie mogąc się odnaleźć we własnych uczuciach. Chociaż Tobie szybko się to udało. Zawsze byłeś pewny siebie. Wiedziałeś, czego chcesz i jak to po sięgnąć. To ja się wahałem, raniąc Cię tym. Teraz przepraszam. Byłem głupi. Z perspektywy czasu wszystko wygląda inaczej.

Nasze życie nigdy nie było usłane różami. Raz lepiej, raz gorzej, ale zawsze razem. Cokolwiek się działo, czy byliśmy na maksa skłóceni, wiedzieliśmy, że mamy w sobie oparcie. Ja chyba tego bardziej potrzebowałem niż Ty. Dla obcych ludzi łatwo przywdziać jakąkolwiek maskę. Gorzej jest się skryć przed tymi bliskimi, którzy już wiedzą, jak się przez nie przebić, ale o tym może innym razem. W końcu zmierzałem do czegoś innego.

Pierwszy seks… Ten list ma Ci wszystko wyjaśnić, więc chyba warto Ci przybliżyć jak się czułem w najważniejszych momentach w moim życiu. Ciekawe jest, że we wszystkich właśnie Ty mi towarzyszyłeś. Nie Tokio Hotel, nie mama czy tata… Ty. Zawsze Ty. Odkąd zaczęliśmy robić karierę, miałem setki dziewczyn. Aż dziw, że niczego nie złapałem. Byłem smarkaty i szczyciłem się tym, że w każdym kraju mam inną dziewczynę. Gdy teraz czytam w domu wycinki z gazet, które zbierała mama, nie mogę uwierzyć, że byłem takim cwaniaczkiem i ignorantem. Nie, żeby mi przeszło, ale wydaje mi się, że już trochę dojrzałem. Seks z Tobą był czymś nieziemskim. Po raz pierwszy zrozumiałem, czym może być, jeśli nie chodzi tylko o zaspokojenie potrzeb, ale do tego wszystkiego wkradają się uczucia. Było cudnie, Billy. I przepraszam. Wiem, że Cię bolało. Znosiłeś to dzielnie dla mnie. Starałem się być dla Ciebie dobry, ale moje szczeniactwo przekładało się też na nasze kontakty. Nie doceniałem tego, co mam. Nie doceniałem Ciebie. Mogłem zrobić to delikatniej. Teraz, choć było to dla mnie cudowne przeżycie, żałuję. Żałuję, bo mogłem być dla Ciebie lepszy. Żałuję, że nie zdzieliłeś mnie w pysk, kiedy zachowywałem się jak bachor. Zawsze byłeś dojrzalszy. Geo się naśmiewał, że to przez babski wygląd, ale ja nigdy tak nie uważałem.

Początkowo nie wierzyłem, że nam się uda. Jakby mogło? Nigdy nie byłem stały w uczuciach, lubiłem łamać serca i deptać po nich. Miałem władzę, której nigdy nie powinienem mieć. Ludzie mnie kochali, uwielbiali za sam fakt, że jestem. Przychodzili na nasze koncerty i wrzeszczeli, że mnie kochają, że mnie pragną. Nie potrafiłem się oprzeć. Za to też powinienem przeprosić, co? Wiem, że wiesz, że na początku nie byłem ci wierny. Kiedy po raz pierwszy Gus mi powiedział, że przeze mnie płaczesz, wyśmiałem go. Co on mógł wiedzieć? Dlaczego miałbyś przeze mnie płakać? Od początku mówiłem, że nie biorę tego na poważnie. Nie dawałem ci złudzeń, a Ty na to przystałeś. Ale Ty naprawdę płakałeś. Dotarło to do mnie, kiedy pewnego razu po koncercie bolał mnie brzuch i zrezygnowałem z wyjścia do klubu. Widziałeś, jak wychodzę, bo poszedłem do sklepu po tabletki. Gdy przechodziłem obok twojego pokoju, słyszałem Twój płacz. To było okropne. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że mnie kochasz w TEN sposób. Że naprawdę Ci zależy, że bierzesz to na poważnie. Że Cię ranię, że ta miłość Cię boli. Że godzisz się na to, bo wolisz się mną dzielić niż zupełnie mnie stracić. Sam wtedy się rozpłakałem, chociaż przez długi czas potem wpierałem sobie, że to było nagłe zapalenie spojówek. Dobre, co?

Dziwne, ale bardzo łatwo zrezygnowałem z nocnych przygód. Zacząłem spędzać wieczory z Tobą. Twój uśmiech był wszystkim, czego mogłem chcieć za to „poświęcenie”. Bo, wbrew pozorom, dla mnie to nie było nic wielkiego, ale dla Ciebie tak.

Żyliśmy jak we śnie. Przez pięć lat miałem wszystko, czego tylko mogłem chcieć. Ani przez chwilę nie bałem się, że zostanę sam, zawsze byłeś u mojego boku. Źle mi z tym, że po tylu latach nadal nie potrafię powiedzieć Ci prosto w oczy, co do Ciebie czuję. Ty mi to mówisz codziennie. Gdy się rano budzimy, gdy mnie całujesz, gdy coś palnę, po dobrym seksie… często to od Ciebie słyszę. Wiem, że też czekasz cierpliwie na te słowa. Tak bardzo chciałbym Ci je powiedzieć, ale… coś wewnątrz mnie się buntuje. Tchórzę i nie wiem czemu. Jestem pewien tego uczucia jak tego, że nazywam się Tom Kaulitz. Mimo to nie potrafię.

Pewnie już wiesz, do czego zmierzam. Trochę to wszystko chaotyczne, ale dobrym mówcą nigdy nie byłem. Przecież wiesz. Minęło pięć lat. Już dość się naczekałeś, prawda? Doszedłem do wniosku, że skoro nie potrafię Ci tego powiedzieć, napiszę to. Już dawno sobie na to zasłużyłeś, Bill.

Kocham Cię. Uff, napisałem. Ciężko było, aż wstyd. Ale jest. Te dwa słowa, które dusiłem w sobie przez tyle czasu. To śmieszne, ale kiedy traktowaliśmy się jak bracia, nie miałem oporów przed ich wypowiadaniem. Gdy zostaliśmy parą, czułem, że powinienem Ci je wyznać od nowa. Teraz to robię.

Nasze dwudzieste urodziny, Bill. Dwadzieścia lat razem na świecie. Dwadzieścia lat wzajemnej miłości i wreszcie mój list. Wiem, jestem tchórzem. Obiecuję, że kiedyś powiem Ci to prosto w oczy. Może jutro, może na gwiazdkę, a może za rok albo pięć. Ale powiem. Przysięgam.

Teraz chcę tylko, żebyś wiedział, że Cię kocham. Jesteś dla mnie wszystkim. Jeśli ciebie zabraknie, moja egzystencja nie będzie miała sensu.

Kocham Cię, kocham Cię, kocham Cię…

Tak bardzo Cię kocham, Bill. Nigdy w to nie wątp.

Na zawsze Twój

Tom

Bill płakał ze szczęścia, chyba po raz dziesiąty czytając list. Tom już dawno spał, więc Bill zapalił sobie nocną lampkę i czytał i czytał, nie mogąc w to uwierzyć.

Zerknął na śpiącego bliźniaka. Tom naprawdę nie potrafił mówić o swoich uczuciach ani zbytnio ich wyrażać. Był dupkiem, a do romantyka było mu tak daleko jak do zostania baletnicą. Ale Bill go szczerze kochał, bo wiedział, że pod tą powłoką kryje się wspaniały człowiek. A co najważniejsze, był to człowiek, który należał tylko do niego. Ten list dobitnie to udowadniał.

Bill otarł łzy szczęścia i schował list do szafki przy łóżku. Zgasił lampkę i położył się, przytulając do brata.

- Ja cię też kocham, Tom. Z całego serca – wyszeptał.

Czuł, że jeszcze wiele razy będzie wracał do tego listu.

***

Takie małe co nieco, które siedziało sobie spokojnie na laptopie.

Pozdrawiam!